Kinderen
alle pijlers
Het kriebelt, maar vriend wil nog niet!
vrijdag 7 maart 2008 om 18:45
vrijdag 7 maart 2008 om 18:52
Hier: LINK vind je er een topic over. Succes!
vrijdag 7 maart 2008 om 18:54
Ring, bedankt voor je reactie! Tja, geduld.....is niet mijn sterkste punt, maar doe mijn best. Is jouw vriend er uiteindelijk uit zichzelf mee gekomen?
Mirjam, 23 is inderdaad jong voor een man. Heb je het er vaak met hem over? En wil hij wel kinderen, alleen pas over een tijdje? Wat is verder jouw verhaal?
Mirjam, 23 is inderdaad jong voor een man. Heb je het er vaak met hem over? En wil hij wel kinderen, alleen pas over een tijdje? Wat is verder jouw verhaal?
vrijdag 7 maart 2008 om 19:02
Ik heb die van mij uiteindelijk voor een voldongen feit gesteld. Nee, ik was nog niet zwanger. Maar in deze tijd van het jaar zo'n beetje heb ik hem meegedeeld dat ik in de zomervakantie zou stoppen met de pil. Dan duurt het nog minimaal 1 maand eer je werkelijk in verwachting bent, en met een beetje pech ben je 3 jaar aan t proberen. Dan ben je nog eens meer dan een half jaar zwanger... eer je daadwerkelijk een kindje hebt ben je dus toch al gauw een jaartje verder.
Mijn halve trouwboek had de keus: condooms kopen (zag hij absoluut niet zitten en dat wist ik wel), sterilisatie (zag en ziet hij ook niet zitten), of onthouding (en daar hoeven we het niet over te hebben
). Tja, of papa worden. Of weggaan. Ik moet zeggen dat ik erop gokte dat hij me niet kwijt wilde, en dat was ook zo. Wel gaf hij meteen al aan dat het wat hem betrof niet zo nodig hoefde en dat ik voornamelijk zelf voor verzorging en opvoeding zou opdraaien. Dat ik minder ging werken was geen probleem, maar hij wilde niet 6x per nacht uit zijn bed. Daar ben ik mee akkoord gegaan.
Dochterlelie wordt in april 8. En wie is er de trotse en blije papa...??? Juist.
Mijn halve trouwboek had de keus: condooms kopen (zag hij absoluut niet zitten en dat wist ik wel), sterilisatie (zag en ziet hij ook niet zitten), of onthouding (en daar hoeven we het niet over te hebben
). Tja, of papa worden. Of weggaan. Ik moet zeggen dat ik erop gokte dat hij me niet kwijt wilde, en dat was ook zo. Wel gaf hij meteen al aan dat het wat hem betrof niet zo nodig hoefde en dat ik voornamelijk zelf voor verzorging en opvoeding zou opdraaien. Dat ik minder ging werken was geen probleem, maar hij wilde niet 6x per nacht uit zijn bed. Daar ben ik mee akkoord gegaan. Dochterlelie wordt in april 8. En wie is er de trotse en blije papa...??? Juist.
vrijdag 7 maart 2008 om 19:19
Dat klinkt toch nog positief mamalelie! Heb wel eens gezegd dat ik wil stoppen met de pil (met het excuus dat ik na 12 jaar geen hormonen meer in mijn lijf wil ;)), maar daar was hij niet blij mee. Momenteel zien we elkaar maar 2 dagen per week wegens zijn drukke baan (hij is 4 nachten per week in een andere stad) en als hij thuis is, heb we een verschil in ritme: hij avond/nachtmens, ik een overdagmens). We spreken elkaar niet zo veel op het moment. Als dat wel weer zo is, moeten ik inderdaad maar aangeven dat ik nog 3 maanden ofzo de pil slik.
Star, hij denkt nog steeds dat een kind te veel kost en hij is als de dood om zijn vrijheid te verliezen. Ook wil hij graag nog vaak op stap en hij denkt dat we ons leven teveel aan moeten passen (DUH). Maar andere argumenten, zoals een nieuwe baan vinden en daar zekerheid in hebben, zijn al ingevuld.
Verder is hij fantastisch met kindjes en hij vindt ze ook vet, alleen nog niet van zichzelf. En dat begrijp ik dan weer niet zo goed.
Maar heb jij hetzelfde probleem Star?
Star, hij denkt nog steeds dat een kind te veel kost en hij is als de dood om zijn vrijheid te verliezen. Ook wil hij graag nog vaak op stap en hij denkt dat we ons leven teveel aan moeten passen (DUH). Maar andere argumenten, zoals een nieuwe baan vinden en daar zekerheid in hebben, zijn al ingevuld.
Verder is hij fantastisch met kindjes en hij vindt ze ook vet, alleen nog niet van zichzelf. En dat begrijp ik dan weer niet zo goed.
Maar heb jij hetzelfde probleem Star?
vrijdag 7 maart 2008 om 19:23
We hebben het er wel regelmatig over. Zeker als we bij vriendin geweest zijn met 3 kids of als zijn zus er is met haar dochtertje van 2. Maar vooral ik heb het erover moet ik eerlijk zeggen. Probeer het echt te beperken, maar het zit gewoon bijna altijd in gedachten.
Gelukkig wil mijn vriend wel kinderen, maar niet nu... Ik hoop alleen dat hij toch vrij snel van gedachten veranderd en niet pas op zijn 30e...
vrijdag 7 maart 2008 om 19:24
Nee, wel een vriend die beren op de weg ziet, maar dat gaat over een tweede.
Kan je hem er niet van overtuigen dat een kindje echt niet zoveel geld hoeft te kosten? En dat het ook zeker je vrijheid niet kost? Jullie zullen wellicht moeten wennen aan het leven met een kindje, maar dat wil nog niet zeggen dat je aan huis gekluisterd hoeft te zitten.
Ik zou het zelf niet zo aanpakken als Mamalelie, vind het een beetje nare en dwingende manier en dat het bij haar goed uitgepakt heeft, wil nog niet zeggen dat dat bij jou ook het geval is.
Kan je hem er niet van overtuigen dat een kindje echt niet zoveel geld hoeft te kosten? En dat het ook zeker je vrijheid niet kost? Jullie zullen wellicht moeten wennen aan het leven met een kindje, maar dat wil nog niet zeggen dat je aan huis gekluisterd hoeft te zitten.
Ik zou het zelf niet zo aanpakken als Mamalelie, vind het een beetje nare en dwingende manier en dat het bij haar goed uitgepakt heeft, wil nog niet zeggen dat dat bij jou ook het geval is.
vrijdag 7 maart 2008 om 19:26
@mamalelie, ik wil dus zeker niet op die manier hem voor de keuze stellen. Voor t zelfde geld word ik hierdoor een alleenstaande moeder, daar heeft een kind ook niets aan.
Ik vind dat je beide achter de keuze staat. Maar nadeel is wel dat mannen over het algemeen minder het gevoel hebben dat ze kinderen willen. Komt ooit wel...
Maar ben natuurlijk blij dat het bij jou goed uitgepakt heeft. Ik denk dat veel mannen die het voor zich uitschuiven wel blij zijn, ik wil alleen de keuze bij mijn vriend zelf leggen.
Ik vind dat je beide achter de keuze staat. Maar nadeel is wel dat mannen over het algemeen minder het gevoel hebben dat ze kinderen willen. Komt ooit wel...
Maar ben natuurlijk blij dat het bij jou goed uitgepakt heeft. Ik denk dat veel mannen die het voor zich uitschuiven wel blij zijn, ik wil alleen de keuze bij mijn vriend zelf leggen.
vrijdag 7 maart 2008 om 19:33
Klinkt eerder als een irreele bindingsangst... Ik bedoel, natuurlijk verandert je leven. Maar alsof je dan niet meer kan stappen of dingen doen met je vrienden. Wat verstaat hij onder vrijheid?? Misschien moet je dat eens duidelijk zien te krijgen. En natuurlijk kost een kind ook veel geld, maarja, dat zal altijd zo zijn, dat zal over 5 jaar niet opeens veel minder zijn ofzo. Ik vind het allemaal erg afhoudend en wat kinderachtig klinken
vrijdag 7 maart 2008 om 19:44
Mirjam
Herken het dat jij het er vooral over hebt. Hier hetzelfde verhaal. Voelde me op een gegeven moment echt een zeur! En kreeg het gevoel dat alles op zijn manier gedaan werd (terwijl hij hartstikke veel voor mij doet). Herken je dat? En hoe reageert je vriend als je erover begint? Wat voor excuses, buiten zijn leeftijd, heeft hij? En wonen jullie wel al samen of nog niet?
Voor mijn lief was het geen schok dat ik wilde. Had het er al vaker over gehad, maar dan was het nog toekomstmuziek. Hij dacht waarschijnlijk dat ik er over een jaar of 5 klaar voor zou zijn.
Star, vervelend zeg dat het bij de 2de niet vanzelf gaat! En dat terwijl hij zo blij is met de 1ste! Berust je erin of doe je toch je best om voor de 2de te gaan?
Sinds ik zo'n sterke kinderwens heb, staat de pil me steeds meer tegen. Waarom iedere dag iets slikken wat mijn grootste wens belemmert? Is misschien beetje hard/gemeen/egoistisch, maar ik vind het ook egoistisch dat ik maar moet blijven wachten tot meneer een keer bedenkt dat hij er klaar voor is. (ik wil trouwns alleen maar beginnen aan kids als hij er helemaal achter staat hoor, maar die afhankelijkheid frustreert...
.
Vlinder, hoe gaat het er bij jullie aan toe dan? En hoe is het dan om het juist (nog) niet te willen? Legt het een druk op je?
Weet iemand misschien hoe ik de nieuwe berichten bovenaan kan krijgen i.p.v. onderaan?
Herken het dat jij het er vooral over hebt. Hier hetzelfde verhaal. Voelde me op een gegeven moment echt een zeur! En kreeg het gevoel dat alles op zijn manier gedaan werd (terwijl hij hartstikke veel voor mij doet). Herken je dat? En hoe reageert je vriend als je erover begint? Wat voor excuses, buiten zijn leeftijd, heeft hij? En wonen jullie wel al samen of nog niet?
Voor mijn lief was het geen schok dat ik wilde. Had het er al vaker over gehad, maar dan was het nog toekomstmuziek. Hij dacht waarschijnlijk dat ik er over een jaar of 5 klaar voor zou zijn.
Star, vervelend zeg dat het bij de 2de niet vanzelf gaat! En dat terwijl hij zo blij is met de 1ste! Berust je erin of doe je toch je best om voor de 2de te gaan?
Sinds ik zo'n sterke kinderwens heb, staat de pil me steeds meer tegen. Waarom iedere dag iets slikken wat mijn grootste wens belemmert? Is misschien beetje hard/gemeen/egoistisch, maar ik vind het ook egoistisch dat ik maar moet blijven wachten tot meneer een keer bedenkt dat hij er klaar voor is. (ik wil trouwns alleen maar beginnen aan kids als hij er helemaal achter staat hoor, maar die afhankelijkheid frustreert...
.Vlinder, hoe gaat het er bij jullie aan toe dan? En hoe is het dan om het juist (nog) niet te willen? Legt het een druk op je?
Weet iemand misschien hoe ik de nieuwe berichten bovenaan kan krijgen i.p.v. onderaan?
vrijdag 7 maart 2008 om 19:49
Ik laat het nog even rusten Mogalie, ze is nog maar jong en begint net fatsoenlijk te slapen 
Ja, kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt, maar je zal er toch samen uit moeten komen. Heb je andere stellen in je omgeving met kinderen waar hij kan zien hoe het gaat? Misschien is hij gewoon bang voor het onbekende?
Ja, kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt, maar je zal er toch samen uit moeten komen. Heb je andere stellen in je omgeving met kinderen waar hij kan zien hoe het gaat? Misschien is hij gewoon bang voor het onbekende?
vrijdag 7 maart 2008 om 19:58
He Mogalie,
als ik zo jouw situatie lees,vind ik het niet zo vreemd dat je vriend nog niet wil. Zijn grote angst dat hij zijn vrijheid kwijt is als er een kind komt is naar mijn mening terecht. Hoe geweldig kinderen ook zijn (ik heb er 2), het is niet zo romantisch als je van te voren denkt. Veel nachten van 3 a 4 uur slaap in het begin, je moet altijd oppas regelen, kun geen onbezonnen dingen doen, niet meer met regelmaat naar de kroeg of samenweg (nouja, althans, dat is mijn mening). En ja, daarbij kosten kinderen financieel ook nogal wat, maar jullie verdienen waarschijnlijk wel voldoende.
Maar als je dan ook nog eens voor een groot deel langs elkaar heen leeft en vriendlief 4 nachten per week weg is, dat lijkt mij niet de ideale situatie om aan kinderen te beginnen. (zonder te twijfelen aan jouw vaardigheden om een goede moeder te zijn hoor, want de aanwezige liefde voor het kind is natuurlijk nog altijd het belangrijkste wat er is in een opvoeding).
Praat eens concreet met je vriend over hoe hij de toekomst ziet, wanneer hij aan kinderen wil beginnen en waarom. Probeer dit open-minded te doen, zodat hij geen druk voelt. Maar hij mag best wel wat concreter zijn vind ik.
Hoe dan ook, succes met deze situatie.
als ik zo jouw situatie lees,vind ik het niet zo vreemd dat je vriend nog niet wil. Zijn grote angst dat hij zijn vrijheid kwijt is als er een kind komt is naar mijn mening terecht. Hoe geweldig kinderen ook zijn (ik heb er 2), het is niet zo romantisch als je van te voren denkt. Veel nachten van 3 a 4 uur slaap in het begin, je moet altijd oppas regelen, kun geen onbezonnen dingen doen, niet meer met regelmaat naar de kroeg of samenweg (nouja, althans, dat is mijn mening). En ja, daarbij kosten kinderen financieel ook nogal wat, maar jullie verdienen waarschijnlijk wel voldoende.
Maar als je dan ook nog eens voor een groot deel langs elkaar heen leeft en vriendlief 4 nachten per week weg is, dat lijkt mij niet de ideale situatie om aan kinderen te beginnen. (zonder te twijfelen aan jouw vaardigheden om een goede moeder te zijn hoor, want de aanwezige liefde voor het kind is natuurlijk nog altijd het belangrijkste wat er is in een opvoeding).
Praat eens concreet met je vriend over hoe hij de toekomst ziet, wanneer hij aan kinderen wil beginnen en waarom. Probeer dit open-minded te doen, zodat hij geen druk voelt. Maar hij mag best wel wat concreter zijn vind ik.
Hoe dan ook, succes met deze situatie.
vrijdag 7 maart 2008 om 20:10
vrijdag 7 maart 2008 om 20:20
Ik voel me ook vaak een zeur idd, maar als je er veel aan denkt en het onderwerp dus wel regelmatig aansnijdt voel je je al snel een zeur denk ik. Terwijl ik het nog best vaak er niet over probeer te hebben.
Mijn vriend reageert op zich heel begrijpend, het is echt een schatje hoor, maar hij is ook gewoon heel duidelijk. Ooit wel, nu niet. Wanneer ooit is weet hij gewoon nog niet.
We wonen wel samen, nog niet lang, maar we zijn 2 en half jaar samen en we hadden na een half jaar al een eensgezinswoning gekocht die pas net klaar is. In de tussentijd heeft hij veel dagen van de week bij mij gewoond, want ik woonde op mezelf.
Zijn excuses zijn niet het geld, want dat is gelukkig geen probleem, maar zijn vrienden hebben allemaal nog geen kids en ondanks dat hij zegt dat dat hem niet uitmaakt kan ik me ook wel voorstellen dat het als jongste van een vriendengroep met ook nog eens de kortste relatie als eerste een kindje te krijgen. Hij lijkt niet bang om zijn vrijheden kwijt te raken, want hij ziet dat zijn zus en zwager allebei 4 dagen werken en daarnaast genoeg tijd hebben voor hun kindje en voor privé dingen, dus ook daar is hij niet bang voor.
Het liefste wil hij afgestudeerd zijn, maar onze studies duren nou eenmaal heel lang (8 jaar) en we moeten beide nog wat jaren. Aangezien we op vrijdag naar school gaan en dit gewoon betaald wordt is dit geen probleem en ik wil niet wachten tot ik 30 ben en afgestudeerd.
Omdat mijn vriend alweer 6 jaar werkt en daarnaast deeltijd studeert is hij al wel heel volwassen. Hij is echt geen 23e jarige die studeert, zijn leven is veel serieuzer. Anders was ik ook nooit op hem gevallen. Werk zelf ook alweer heel wat jaar en ben ook geen studenticoos type. (lang leve de lol zeg maar)
Als ik onsamenhangend schrijf, sorry. Maar ik vind t moeilijk om alles hierboven duidelijk op te schrijven. Ik doe mijn best
Mijn vriend reageert op zich heel begrijpend, het is echt een schatje hoor, maar hij is ook gewoon heel duidelijk. Ooit wel, nu niet. Wanneer ooit is weet hij gewoon nog niet.
We wonen wel samen, nog niet lang, maar we zijn 2 en half jaar samen en we hadden na een half jaar al een eensgezinswoning gekocht die pas net klaar is. In de tussentijd heeft hij veel dagen van de week bij mij gewoond, want ik woonde op mezelf.
Zijn excuses zijn niet het geld, want dat is gelukkig geen probleem, maar zijn vrienden hebben allemaal nog geen kids en ondanks dat hij zegt dat dat hem niet uitmaakt kan ik me ook wel voorstellen dat het als jongste van een vriendengroep met ook nog eens de kortste relatie als eerste een kindje te krijgen. Hij lijkt niet bang om zijn vrijheden kwijt te raken, want hij ziet dat zijn zus en zwager allebei 4 dagen werken en daarnaast genoeg tijd hebben voor hun kindje en voor privé dingen, dus ook daar is hij niet bang voor.
Het liefste wil hij afgestudeerd zijn, maar onze studies duren nou eenmaal heel lang (8 jaar) en we moeten beide nog wat jaren. Aangezien we op vrijdag naar school gaan en dit gewoon betaald wordt is dit geen probleem en ik wil niet wachten tot ik 30 ben en afgestudeerd.
Omdat mijn vriend alweer 6 jaar werkt en daarnaast deeltijd studeert is hij al wel heel volwassen. Hij is echt geen 23e jarige die studeert, zijn leven is veel serieuzer. Anders was ik ook nooit op hem gevallen. Werk zelf ook alweer heel wat jaar en ben ook geen studenticoos type. (lang leve de lol zeg maar)
Als ik onsamenhangend schrijf, sorry. Maar ik vind t moeilijk om alles hierboven duidelijk op te schrijven. Ik doe mijn best
vrijdag 7 maart 2008 om 20:58
Hoi Mogalie,
Ik geloof dat jouw verhaal helemaal gelijk is aan dat van mij. Klein verschil is misschien dat het niet kriebelt bij mij, maar het schudt het rammelt. Nooit geweten dat rammelende eierstokken bestonden, maar die van mij doen het.
Mijn vriend wil niet. Nu nog niet....
Ik ben er veel te veel mee bezig zoveel zelfs dat ik er van droom.
Ik heb er over nagedacht om weg te gaan bij mijn vriend, maar ik hou te veel van hem om hem hiervoor te laten gaan. En uiteindelijk wil hij ook zegt hij dus het is niet zo dat hij nooit wil
Net als jij probeer ik er zo min mogelijk over te praten. Maar het bijzondere is (het zal de leeftijd wel zijn ik ben 29) dat ongeveer iedereen in mijn buurt zwanger is, zwanger probeert te worden of net zwanger is geweest! Ontwijken is geen optie ;)
Het vervelende vind ik dat ik zelf ook minder leuk reageer naar moeders toe. Een goede vriendin van mij is op het moment zwanger van de tweede en ik moet echt moeite doen om haar op te bellen als ze weer een echo heeft gehad. Ik ben gewoon ordinair jaloers en dat vind ik echt een hele nare eigenschap.
Ik heb dus geen tips voor je al denk ik inderdaad wel dat het beter is om er niet te veel om te zeuren.
heel veel succes.
liefs
Julia
Ik geloof dat jouw verhaal helemaal gelijk is aan dat van mij. Klein verschil is misschien dat het niet kriebelt bij mij, maar het schudt het rammelt. Nooit geweten dat rammelende eierstokken bestonden, maar die van mij doen het.
Mijn vriend wil niet. Nu nog niet....
Ik ben er veel te veel mee bezig zoveel zelfs dat ik er van droom.
Ik heb er over nagedacht om weg te gaan bij mijn vriend, maar ik hou te veel van hem om hem hiervoor te laten gaan. En uiteindelijk wil hij ook zegt hij dus het is niet zo dat hij nooit wil
Net als jij probeer ik er zo min mogelijk over te praten. Maar het bijzondere is (het zal de leeftijd wel zijn ik ben 29) dat ongeveer iedereen in mijn buurt zwanger is, zwanger probeert te worden of net zwanger is geweest! Ontwijken is geen optie ;)
Het vervelende vind ik dat ik zelf ook minder leuk reageer naar moeders toe. Een goede vriendin van mij is op het moment zwanger van de tweede en ik moet echt moeite doen om haar op te bellen als ze weer een echo heeft gehad. Ik ben gewoon ordinair jaloers en dat vind ik echt een hele nare eigenschap.
Ik heb dus geen tips voor je al denk ik inderdaad wel dat het beter is om er niet te veel om te zeuren.
heel veel succes.
liefs
Julia
vrijdag 7 maart 2008 om 21:57
Beste vriendin van mij is 2 weken geleden bevallen en die gun ik t echt wel! Die weet ook dat ik het graag zou willen en probeert me altijd beetje te helpen samen met haar man... Hij vertelt dan bijv. over zijn ervaringen als vader en hoe gelukkig ie is enzo
Vrienden gun ik het dan ook zeker, maar jaloezie is er wel stiekem bij niet vrienden...
Ik droom soms ook dat ik zwanger ben, is toch erg!
zaterdag 8 maart 2008 om 08:25
Vriend wilde hier eerst ook niet, althans "in de toekomst wel, maar nu nog niet". Ik ben toen gestopt met de pil en heb hem de verantwoordelijkheid gegeven. Als hij het echt niet wil, prima, haal en gebruik dan condooms. Vriend heeft dat vier maanden volgehouden en ging toen '"overstag". En inmiddels is hij de trotse vader van onze zoon van 6 maanden. LAter zei hij ook dat hij het ook graag wilde, maar het zeg maar een groot besluit te vinden. Voordeel de maanden die hij had om aan het idee te wennen, kon mijn lichaam na 10 jaar pilgebruik weer even op gang komen en toen hij eenmaal ook wilde was ik weer regelmatig ongesteld. Kan je hem niet voorstellen om te stoppen met de pil, om jouw lichaam weer de kans te geven regelmatig ongesteld te worden en dat hij dan maar condooms moet gebruiken? Jij hebt de afgelopen jaren de verantwoordelijkheid gehad, nu is het aan hem
zaterdag 8 maart 2008 om 08:39
Sungirl, gefeliciteerd met je verwachting van je eerste! Waarom was het moment voor jou nu wel goed?
Julia en Mirjam, ik gun het vriendinnen super erg dat ze in verwachting zijn en ik ben echt blij voor ze, maar toch heb ik dan wel altijd het gevoel 'ik zou graag willen dat ik....' En ik droom er ook wel eens over ja...
Wacht jij maar gewoon af Julia? Of heeft je vriend wel aangegeven hoe lang hij denkt nog nodig te hebben?
Mirjam, hoop voor je dat er snel iemand in je vriendengroep zwanger raakt en dat jouw vriend over de streep trekt. Kan me voorstellen dat het extra moeilijk is om de eerste te zijn. Wij hebben wel 2 vrienden met kindjes, maar dat waren allebei ongelukjes en lief wil er gelukkig wel echt zelf achter staan. Het vreemde is ook dat hij positieve trekjes vertoond, zoals constant namen bedenken (we hebben ook een namenboek gekocht), maar die stap is toch te groot, AAAARRRGHHH!
Wat vind je ervan dat je vriend wil wachten tot hij is afgestudeerd? En duurt dat nog 8 jaar of minder?
Star, zoals je hierboven kunt zien, zijn er al 2 stellen met kids. Die geven ook altijd aan dat ze niet meer anders zouden willen, maar hun situatie is niet heel positief (erg slechte relatie --> is ie ook bang voor).
Typisch om het wel eens te zijn over de namen, maar om niet te weten wanneer ze gaan komen...
Nou, ik ga maar boodschappen doen en schilderen :(. Het verhaal is ook weer lang genoeg ;)
Sowieso iedereen super bedankt voor de berichtjes. Heel fijn!
Imni en Nippo ik begrijp goed dat je veel vrijheden kwijt raakt, maar het lijkt mij dat je er ZOVEEL voor terugkrijgt.
Dat mijn vriend 4 nachten per week weg is, is tijdelijk (nog 3 maanden) en hij werkt in de horeca, dus dat lijkt me juist een voordeel: hij kan overdag oppassen als ik werk en vice versa.
Julia en Mirjam, ik gun het vriendinnen super erg dat ze in verwachting zijn en ik ben echt blij voor ze, maar toch heb ik dan wel altijd het gevoel 'ik zou graag willen dat ik....' En ik droom er ook wel eens over ja...
Wacht jij maar gewoon af Julia? Of heeft je vriend wel aangegeven hoe lang hij denkt nog nodig te hebben?
Mirjam, hoop voor je dat er snel iemand in je vriendengroep zwanger raakt en dat jouw vriend over de streep trekt. Kan me voorstellen dat het extra moeilijk is om de eerste te zijn. Wij hebben wel 2 vrienden met kindjes, maar dat waren allebei ongelukjes en lief wil er gelukkig wel echt zelf achter staan. Het vreemde is ook dat hij positieve trekjes vertoond, zoals constant namen bedenken (we hebben ook een namenboek gekocht), maar die stap is toch te groot, AAAARRRGHHH!
Wat vind je ervan dat je vriend wil wachten tot hij is afgestudeerd? En duurt dat nog 8 jaar of minder?
Star, zoals je hierboven kunt zien, zijn er al 2 stellen met kids. Die geven ook altijd aan dat ze niet meer anders zouden willen, maar hun situatie is niet heel positief (erg slechte relatie --> is ie ook bang voor).
Typisch om het wel eens te zijn over de namen, maar om niet te weten wanneer ze gaan komen...
Nou, ik ga maar boodschappen doen en schilderen :(. Het verhaal is ook weer lang genoeg ;)
Sowieso iedereen super bedankt voor de berichtjes. Heel fijn!
Imni en Nippo ik begrijp goed dat je veel vrijheden kwijt raakt, maar het lijkt mij dat je er ZOVEEL voor terugkrijgt.
Dat mijn vriend 4 nachten per week weg is, is tijdelijk (nog 3 maanden) en hij werkt in de horeca, dus dat lijkt me juist een voordeel: hij kan overdag oppassen als ik werk en vice versa.
