Kinderen
alle pijlers
Hoe kom ik er achter of ik een 2e kindje wens ???
maandag 14 mei 2007 om 15:11
Halloo mensen,
Ik zit al een tijd met de gedachten wel of niet een 2e kinderwens.
We hebben een dochter en manlief zou heel graag nog 2e kindje wensen. Ik ben inmiddels 37 en weet nog niet of ik echt wel of dan niet een 2e kindje wens. We hebben een dochter van 19 maanden en om mijn leeftijd zijn er inmiddels ook wat meer risoco's.
Ene moment denk ik ja graag een 2e en de andere dag is het weer anders. Het schommelt zo dat ik het echt niet weet.
Mijn wens was altijd maar 1 kindje, maar ja dat zei ik ook toen ik 25 was ofzo. Gewoon iets wat ik altijd al zei en wenste. Ik ben gewoon zo blij met onze dochter, en het moeder zijn vind ik ook geweldig.
Ik kan alleen niet exact zeggen wat me weerhoud.
Hoe hebben jullie die zekerheid gekregen dat het goed was dat er nog een 2e of 3e kwam?
Is er een stemmetje bij jullie die jullie gerust steld dat het goed is.
Misschien is het voor jullie heel stom wat ik jullie vraag maar misschien kunnen jullie mij helpen in mijn gedachtengang.
En iedereen in je omgeving zegt en vraagt standaard van ; wanneer de 2e komt?
Het is zo vanzelfspreken dat het niet bij 1 kind blijft. En dan van die mensen die het zielig vinden als een kind enigstkind blijft.
Ik ben gewoon nog onzeker over deze kinderwens.
Ik zit al een tijd met de gedachten wel of niet een 2e kinderwens.
We hebben een dochter en manlief zou heel graag nog 2e kindje wensen. Ik ben inmiddels 37 en weet nog niet of ik echt wel of dan niet een 2e kindje wens. We hebben een dochter van 19 maanden en om mijn leeftijd zijn er inmiddels ook wat meer risoco's.
Ene moment denk ik ja graag een 2e en de andere dag is het weer anders. Het schommelt zo dat ik het echt niet weet.
Mijn wens was altijd maar 1 kindje, maar ja dat zei ik ook toen ik 25 was ofzo. Gewoon iets wat ik altijd al zei en wenste. Ik ben gewoon zo blij met onze dochter, en het moeder zijn vind ik ook geweldig.
Ik kan alleen niet exact zeggen wat me weerhoud.
Hoe hebben jullie die zekerheid gekregen dat het goed was dat er nog een 2e of 3e kwam?
Is er een stemmetje bij jullie die jullie gerust steld dat het goed is.
Misschien is het voor jullie heel stom wat ik jullie vraag maar misschien kunnen jullie mij helpen in mijn gedachtengang.
En iedereen in je omgeving zegt en vraagt standaard van ; wanneer de 2e komt?
Het is zo vanzelfspreken dat het niet bij 1 kind blijft. En dan van die mensen die het zielig vinden als een kind enigstkind blijft.
Ik ben gewoon nog onzeker over deze kinderwens.
maandag 14 mei 2007 om 21:23
O, zo herkenbaar... Ik heb geen tips voor je maar herken jouw twijfels!
Ik heb een dochter van 13 maanden en "Ik wil graag een tweede, of toch maar niet niet? Ja toch wel, en zo snel mogelijk. Nee, even wachten maar. Een groot gezin is mijn wens. Nee, 1 is genoeg, of twee" :?
Zo worden mijn gedachten de laatste weken heen en weer geslingerd.
Ik weet aan de ene kant dat ik graag een tweede wil, maar zie op tegen de drukte van de babytijd. Het zorgende, aan huis gekluisterd zijn...pfff. Die tijd duurt natuurlijk niet jaaaaaaren (deze gedachte houdt me op de been :P). Maar met 1 kind is het zo simpel; ze kan overal mee naar toe en het is een makkelijk meisje. Maar bij een tweede wordt het zo'n geplan en georganiseer, daar zie ik tegenop.
Aan de andere kant kan ik me wel enorm verheugen op het moment dat ze wat ouder zijn en (hopelijk) een leuke band hebben met elkaar, als kind maar ook als volwassenen.
Wat de keus hier in huis makkelijker maakt is dat manlief heel graag wil en dat ikzelf eigenlijk ook niet aan het idee kan wennen het hierbij te laten. Nooit meer zwanger, geen tweede baby meer, nee... Ook een broertje of zusje voor mijn dochter lijkt me toch wel erg leuk. Een tweede komt er als het ons gegund is!
Ik heb een dochter van 13 maanden en "Ik wil graag een tweede, of toch maar niet niet? Ja toch wel, en zo snel mogelijk. Nee, even wachten maar. Een groot gezin is mijn wens. Nee, 1 is genoeg, of twee" :?
Zo worden mijn gedachten de laatste weken heen en weer geslingerd.
Ik weet aan de ene kant dat ik graag een tweede wil, maar zie op tegen de drukte van de babytijd. Het zorgende, aan huis gekluisterd zijn...pfff. Die tijd duurt natuurlijk niet jaaaaaaren (deze gedachte houdt me op de been :P). Maar met 1 kind is het zo simpel; ze kan overal mee naar toe en het is een makkelijk meisje. Maar bij een tweede wordt het zo'n geplan en georganiseer, daar zie ik tegenop.
Aan de andere kant kan ik me wel enorm verheugen op het moment dat ze wat ouder zijn en (hopelijk) een leuke band hebben met elkaar, als kind maar ook als volwassenen.
Wat de keus hier in huis makkelijker maakt is dat manlief heel graag wil en dat ikzelf eigenlijk ook niet aan het idee kan wennen het hierbij te laten. Nooit meer zwanger, geen tweede baby meer, nee... Ook een broertje of zusje voor mijn dochter lijkt me toch wel erg leuk. Een tweede komt er als het ons gegund is!
maandag 14 mei 2007 om 22:28
Hoi hoi, ook ik ben erg blij met jullie snelle, uitgebreide en eerlijke antwoorden. Leuk om hierover van gedachten te wisselen en blijkbaar houdt het de gemoederen van meerdere mensen bezig (toch wel fijn!).
Het meemaken van de interactie tussen je kinderen lijkt mij ook zo mooi, al weet ik ook wel dat heb hebben van een broer of zus niet automatisch betekent dat ze ook goed met elkaar overweg kunnen (al hoop je dat wel natuurlijk). Dit is wel een van de belangrijkste redenen voor mij ook om wel voor een tweede te gaan. Daarnaast ben ik eigenlijk ook wel erg benieuwd hoe een ander kindje van ons kan zijn, qua karakter, uiterlijk etc.
Zoals ik al schreef ben ik zelf enig kind en moet je zeggen dat ik niet het idee heb om ongezond te zijn opgevoed zo tussen de volwassenen. Mijn ouders hebben er altijd voor gezorgd dat ik vaak tussen andere kinderen kon zijn (logeren bij mijn nichtjes) en als ik nu wel eens tegen mensen zeg dat ik enig kind ben dan zijn ze verbaasd omdat ze niet verwachten dat er ook enige kinderen zijn die wel sociaal zijn
Mag ik vragen aan degenen met meerdere kinderen of het speciale wat je
met de eerste zwangerschap en babytijd had, of dat ook echt anders is
met een tweede/derde of vierde? Reageert de buitenwereld er ook minder
enthouiast op? Gewoon een vraag uit nieuwsgierigheid eigenlijk..
Het meemaken van de interactie tussen je kinderen lijkt mij ook zo mooi, al weet ik ook wel dat heb hebben van een broer of zus niet automatisch betekent dat ze ook goed met elkaar overweg kunnen (al hoop je dat wel natuurlijk). Dit is wel een van de belangrijkste redenen voor mij ook om wel voor een tweede te gaan. Daarnaast ben ik eigenlijk ook wel erg benieuwd hoe een ander kindje van ons kan zijn, qua karakter, uiterlijk etc.
Zoals ik al schreef ben ik zelf enig kind en moet je zeggen dat ik niet het idee heb om ongezond te zijn opgevoed zo tussen de volwassenen. Mijn ouders hebben er altijd voor gezorgd dat ik vaak tussen andere kinderen kon zijn (logeren bij mijn nichtjes) en als ik nu wel eens tegen mensen zeg dat ik enig kind ben dan zijn ze verbaasd omdat ze niet verwachten dat er ook enige kinderen zijn die wel sociaal zijn
Mag ik vragen aan degenen met meerdere kinderen of het speciale wat je
met de eerste zwangerschap en babytijd had, of dat ook echt anders is
met een tweede/derde of vierde? Reageert de buitenwereld er ook minder
enthouiast op? Gewoon een vraag uit nieuwsgierigheid eigenlijk..
maandag 14 mei 2007 om 22:40
Hoi Saga, in antwoord op je laatste vraag...
aan de ene kant is een tweede (of derde) zwangerschap iets minder wereldschokkend, puur omdat je het al een keer hebt meegemaakt dat je lichaam zo aan het veranderen was. Aan de andere kant voelde ik het bij de tweede en derde baby NOG meer als een wonder dat er zomaar weer zo'n unieke en perfecte baby in mijn lijf was gegroeid (zo van, dat zoiets 1 keer gebeurt is 1 ding, maar 2 of zelfs 3 keer!?). Ik voelde tijdens mijn 2e en 3e zwangerschap ook iets meer angst dat er iets mis zou zijn, alsof ik het lot aan het tarten was of zoiets. Of kom ik nu te zweverig over... :$
aan de ene kant is een tweede (of derde) zwangerschap iets minder wereldschokkend, puur omdat je het al een keer hebt meegemaakt dat je lichaam zo aan het veranderen was. Aan de andere kant voelde ik het bij de tweede en derde baby NOG meer als een wonder dat er zomaar weer zo'n unieke en perfecte baby in mijn lijf was gegroeid (zo van, dat zoiets 1 keer gebeurt is 1 ding, maar 2 of zelfs 3 keer!?). Ik voelde tijdens mijn 2e en 3e zwangerschap ook iets meer angst dat er iets mis zou zijn, alsof ik het lot aan het tarten was of zoiets. Of kom ik nu te zweverig over... :$
maandag 14 mei 2007 om 22:42
dinsdag 15 mei 2007 om 10:01
Bedankt allemaal voor de reacties,
En op het laatste berichtje terug te komen ik ben niet iemand die zich wat aantrekt van wat anderen vinden of zeggen over 2e of 3e zwangerschap.
Ik ben gewoon erg benieuwd hoe jullie ervaringen zijn.
Hoe het bij jullie leeft, over beslissingen van een 2e of 3e kindje.
Hoe kom je tot de beslissing en hoe bevalt het de die gene wie er meerdere kinderen hebben lopen.
En wees eerlijk je hoort nooit iemand over dat het tegenvald, want tja terugweg is er dan niet meer. En ik zou het denk ik ook niet over mijn lippen kunnen krijgen als het negatief is. Kind moet wel een gewenst wondertje zijn.
Maar waar zit het hem in het zware of misschien niet zware dagelijkse dingen.
En op het laatste berichtje terug te komen ik ben niet iemand die zich wat aantrekt van wat anderen vinden of zeggen over 2e of 3e zwangerschap.
Ik ben gewoon erg benieuwd hoe jullie ervaringen zijn.
Hoe het bij jullie leeft, over beslissingen van een 2e of 3e kindje.
Hoe kom je tot de beslissing en hoe bevalt het de die gene wie er meerdere kinderen hebben lopen.
En wees eerlijk je hoort nooit iemand over dat het tegenvald, want tja terugweg is er dan niet meer. En ik zou het denk ik ook niet over mijn lippen kunnen krijgen als het negatief is. Kind moet wel een gewenst wondertje zijn.
Maar waar zit het hem in het zware of misschien niet zware dagelijkse dingen.
dinsdag 15 mei 2007 om 20:40
Zijn er ook vrouwen/dames die met het zelfde zitten dat ze nog niet weten wel of geen 2e kindje.
Zodat we kunnen kletsen hierover???
Ik stond al weer op pagina 3 dus, ik dacht haal hem weer naar voren.
Want ik hoop eigenlijk in contact te komen met anderen die ook zelfde schuitje zitten. En natuurlijk hoor ik nog graag jullie tips en adviesen.
Zodat we kunnen kletsen hierover???
Ik stond al weer op pagina 3 dus, ik dacht haal hem weer naar voren.
Want ik hoop eigenlijk in contact te komen met anderen die ook zelfde schuitje zitten. En natuurlijk hoor ik nog graag jullie tips en adviesen.
dinsdag 15 mei 2007 om 21:24
Hoi Anastacia,
Ik wil wel meekletsen. Heb een zoontje van 21 maanden en worstel met dezelfde vragen als jij.
Mijn zwangerschap was op het laatst echt vreselijk, ben uiteindelijk met zwangerschapsvergiftiging opgenomen in het ziekenhuis en ingeleid. Geen lolletje dus, en toen moest het leren zorgen voor zo'n kleintje nog komen!
Tuurlijk houd je er onnoemelijk veel van, maar ik wist niet hoe ik het had, die eerste weken!
Dat zijn zo van die dingen die weer boven komen wanneer we het hebben over een tweede. Het was allemaal zo heftig, zou het de tweede keer weer zo zijn? Of is het dan allemaal gesneden koek omdat je het allemaal al eens eerder hebt meegemaakt? En hoe gaat dat dan, met twee verschillende ritmes, kom je nog wel aan jezelf toe, kom je de deur nog wel uit etc etc.
We hebben sowieso geen plannen op korte termijn, als mannetje een jaar of drie is vinden we tijd zat, maar inderdaad: wat als die kriebel er niet komt? Moeten we het dan toch doen, om hem geen broertje of zusje te misgunnen? Moeilijk moeilijk. Maar misschien denken we er wel teveel over na!
Ik wil wel meekletsen. Heb een zoontje van 21 maanden en worstel met dezelfde vragen als jij.
Mijn zwangerschap was op het laatst echt vreselijk, ben uiteindelijk met zwangerschapsvergiftiging opgenomen in het ziekenhuis en ingeleid. Geen lolletje dus, en toen moest het leren zorgen voor zo'n kleintje nog komen!
Tuurlijk houd je er onnoemelijk veel van, maar ik wist niet hoe ik het had, die eerste weken!
Dat zijn zo van die dingen die weer boven komen wanneer we het hebben over een tweede. Het was allemaal zo heftig, zou het de tweede keer weer zo zijn? Of is het dan allemaal gesneden koek omdat je het allemaal al eens eerder hebt meegemaakt? En hoe gaat dat dan, met twee verschillende ritmes, kom je nog wel aan jezelf toe, kom je de deur nog wel uit etc etc.
We hebben sowieso geen plannen op korte termijn, als mannetje een jaar of drie is vinden we tijd zat, maar inderdaad: wat als die kriebel er niet komt? Moeten we het dan toch doen, om hem geen broertje of zusje te misgunnen? Moeilijk moeilijk. Maar misschien denken we er wel teveel over na!
woensdag 16 mei 2007 om 20:13
woensdag 16 mei 2007 om 21:12
Bedankt Norah voor je reactie. lijkt me leuk om gedachten die in ons om gaan uit te wisselen.
Mag ik vragen hoe oud jij nu bent?
Ik ben namelijk nu 37 en dan zou ik zowiezo 38 zijn als er een bij komt of nog ouder mocht het langer duren.
Ik had overigens toen ik onze dochter kreeg nog nooit van mijn leven een luier verschoond. Geen ervaring alleen mijn gevoel, en daar heb ik geen moment over getwijfeld vind het eigenlijk wel geweldig.
Maar ik ben bang gezien mijn verleden bang voor de drukte van nog een kindje en wie gezien mijn leeftijd wel een tweeling zou krijgen.
Nou 3 kids daar word ik helemaal bang van.
Gisteren keek ik nou froukje zoekt een man en dan zie je de band tussen broer en zus.
Het lijkt me geweldig als ze volwassen zijn, zoals iemand al eerder zei. Dat ze dan komen eten, de feestdagen vieren.
Maar de eerste drukke jaren. Daar zie ik eigenlijk tegen op.
Zoiets van tanden op elkaar en ze normen en waarden bij brengen.
Ik ben bang voor geruzie tussen kids. Ik heb tot mijn 30e ruzie met mijn zus gehad. Geen leuke band gehad met mijn zus. En nu vind ik het geweldig hoe we met elkaar omgaan.
Ze is zo totaal anders, en als kind hebben we echt zoveel ruzie gehad. Waar ik geen fijne herinneringen aan terug heb.
Misschien is dat mijn grootste angst van nog een kindje.
Ik heb als kind me heel lang en vaak verdrietig gevoeld.
Ligt natuurlijk ook aan mijn ouders maar toch het is wel mijn gevoel.
Vandaag weer meerdere malen gedacht van wel een 2 kindje.
Het begint echt te kriebelen.
Mag ik vragen hoe oud jij nu bent?
Ik ben namelijk nu 37 en dan zou ik zowiezo 38 zijn als er een bij komt of nog ouder mocht het langer duren.
Ik had overigens toen ik onze dochter kreeg nog nooit van mijn leven een luier verschoond. Geen ervaring alleen mijn gevoel, en daar heb ik geen moment over getwijfeld vind het eigenlijk wel geweldig.
Maar ik ben bang gezien mijn verleden bang voor de drukte van nog een kindje en wie gezien mijn leeftijd wel een tweeling zou krijgen.
Nou 3 kids daar word ik helemaal bang van.
Gisteren keek ik nou froukje zoekt een man en dan zie je de band tussen broer en zus.
Het lijkt me geweldig als ze volwassen zijn, zoals iemand al eerder zei. Dat ze dan komen eten, de feestdagen vieren.
Maar de eerste drukke jaren. Daar zie ik eigenlijk tegen op.
Zoiets van tanden op elkaar en ze normen en waarden bij brengen.
Ik ben bang voor geruzie tussen kids. Ik heb tot mijn 30e ruzie met mijn zus gehad. Geen leuke band gehad met mijn zus. En nu vind ik het geweldig hoe we met elkaar omgaan.
Ze is zo totaal anders, en als kind hebben we echt zoveel ruzie gehad. Waar ik geen fijne herinneringen aan terug heb.
Misschien is dat mijn grootste angst van nog een kindje.
Ik heb als kind me heel lang en vaak verdrietig gevoeld.
Ligt natuurlijk ook aan mijn ouders maar toch het is wel mijn gevoel.
Vandaag weer meerdere malen gedacht van wel een 2 kindje.
Het begint echt te kriebelen.
woensdag 16 mei 2007 om 22:07
Hoi Anastacia
Ik wil ook graag meepraten. Heb met veel interesse dit topic gelezen want ik zit ook met hetzelfde. Wij hebben een zoontje van 8 maanden en ik ben er ook dagelijks mee bezig: wel of niet een tweede.
Op zich, voor mezelf, ben ik geneigd te denken: het is goed zo. Al die impact, alle verandering, nu gaat het goed zo met ons makkelijke lieve mannetje. Mij valt alle verantwoording voor zo'n kleintje best zwaar soms, en ik zie best op tegen nog een zwangerschap, bevalling, en vooral zo'n periode babytijd (die eerste maanden vond ik echt heftig).
Maar ik zit ermee dat ik me snel schuldig voel. Stel, we laten het bij 1. Dan voel ik me schuldig naar ons zoontje. Zo van: mama wou niet nog zo'n enorme verandering in haar leven. Met andere woorden: jij hebt mama's leven overhoop gehaald. (misschien slaat dit nergens op hoor, maar ja ik voel het nou eenmaal zo).
En een tweede ding waar ik me schuldig over voel, is dat hij dan enigst kind blijft. Ik heb persoonlijk veel aan de band met mijn zus, hoewel we vroeger ook veel ruzie maakten. Maar die dingen waar je aan terug denkt: sinterklaas vieren, op vakantie, dat waren toch ook momenten waarbij je echt genoot van broertje of zusje. En ook voor later inderdaad, de dingen die ik hier ook al terug las. Als je ouders overlijden, bij andere heftige gebeurtenissen. Ik ervaar dan dat ik toch meer aan die diepere familieband heb dan aan de band met vrienden.
Mijn vriend en ik hebben het er ook regelmatig over. Hij wil het liever bij 1 houden.
Wat wij nou weleens zouden willen weten: wie onder jullie zijn enigst kinderen en hoe heb je dat ervaren? Ik zat al te denken hier een topic over te openen maar eerst maar eens kijken wat hier erover gezegd wordt.
Goed topic dit!
Ik wil ook graag meepraten. Heb met veel interesse dit topic gelezen want ik zit ook met hetzelfde. Wij hebben een zoontje van 8 maanden en ik ben er ook dagelijks mee bezig: wel of niet een tweede.
Op zich, voor mezelf, ben ik geneigd te denken: het is goed zo. Al die impact, alle verandering, nu gaat het goed zo met ons makkelijke lieve mannetje. Mij valt alle verantwoording voor zo'n kleintje best zwaar soms, en ik zie best op tegen nog een zwangerschap, bevalling, en vooral zo'n periode babytijd (die eerste maanden vond ik echt heftig).
Maar ik zit ermee dat ik me snel schuldig voel. Stel, we laten het bij 1. Dan voel ik me schuldig naar ons zoontje. Zo van: mama wou niet nog zo'n enorme verandering in haar leven. Met andere woorden: jij hebt mama's leven overhoop gehaald. (misschien slaat dit nergens op hoor, maar ja ik voel het nou eenmaal zo).
En een tweede ding waar ik me schuldig over voel, is dat hij dan enigst kind blijft. Ik heb persoonlijk veel aan de band met mijn zus, hoewel we vroeger ook veel ruzie maakten. Maar die dingen waar je aan terug denkt: sinterklaas vieren, op vakantie, dat waren toch ook momenten waarbij je echt genoot van broertje of zusje. En ook voor later inderdaad, de dingen die ik hier ook al terug las. Als je ouders overlijden, bij andere heftige gebeurtenissen. Ik ervaar dan dat ik toch meer aan die diepere familieband heb dan aan de band met vrienden.
Mijn vriend en ik hebben het er ook regelmatig over. Hij wil het liever bij 1 houden.
Wat wij nou weleens zouden willen weten: wie onder jullie zijn enigst kinderen en hoe heb je dat ervaren? Ik zat al te denken hier een topic over te openen maar eerst maar eens kijken wat hier erover gezegd wordt.
Goed topic dit!
woensdag 16 mei 2007 om 22:33
Hoi,
Die drukte wat je zegt, dat lijkt me ook moeilijk. In het begin ben je alleen maar aan het zorgen en daarna moet je gaan opvoeden- alweer. En inderdaad, wat als het er twee zijn... of meer haha!
En wat je zegt, het onvermijdelijke geruzie in huis en worden het überhaupt wel maatjes? Ik heb twee zussen die acht en negen jaar jonger zijn dan ik, dat vond ik echt verschrikkelijk toen. Ik zat in een heel andere fase dan zij. Pas nu we allemaal volwassen zijn en niet meer allemaal in één huis wonen, is het bij aan het trekken.
Je kunt niet voorspellen hoe het zal gaan en wat voor kind het zal worden hè. De keerzijde is dat ik nu al nieuwsgierig ben naar hoe een tweede kind zal zijn. Wat voor karakter, wat voor uiterlijk, lijkt hij/zij op zijn/haar broer (in dat geval hebben we onze handen beslist meer dan vol!), of is het juist een heel ander kind. Tja, en daar kom je maar op één manier achter...
Jouw leeftijd speelt natuurlijk ook nog een rol. Ik heb makkelijk praten, ben pas 25, maar zou ook geen leeftijdsverschil willen van, zeg, meer dan vier jaar. Mijn vriend is ook al wat ouder (41), en ook aan papa's leeftijd zijn grenzen wat ons betreft.
Nou ja, op dit moment beginnen we er sowieso niet aan, maar ja wanneer is dan het ideale moment, of bestaat dat gewoon niet? De keuze voor een eerste was zo gemaakt, je hebt immers geen idee waar je aan begint, maar nu ligt het wel even anders. En is het financieel wel te doen? Kinderen moeten naar school, straks misschien studeren, daar moet ook geld voor zijn. Je wilt ze ook een leuk leven kunnen bieden.
Maar als jij al aangeeft dat het weer begint te kriebelen, dan heb je eigenlijk een antwoord op je vraag, toch? Ik denk ook wel eens, wat maken we het onszelf moeilijk, misschien moeten we het tzt maar gewoon doen en maar zien hoe het gaat... het wisselt heel sterk eigenlijk. Wel-niet-wel-niet...
Die drukte wat je zegt, dat lijkt me ook moeilijk. In het begin ben je alleen maar aan het zorgen en daarna moet je gaan opvoeden- alweer. En inderdaad, wat als het er twee zijn... of meer haha!
En wat je zegt, het onvermijdelijke geruzie in huis en worden het überhaupt wel maatjes? Ik heb twee zussen die acht en negen jaar jonger zijn dan ik, dat vond ik echt verschrikkelijk toen. Ik zat in een heel andere fase dan zij. Pas nu we allemaal volwassen zijn en niet meer allemaal in één huis wonen, is het bij aan het trekken.
Je kunt niet voorspellen hoe het zal gaan en wat voor kind het zal worden hè. De keerzijde is dat ik nu al nieuwsgierig ben naar hoe een tweede kind zal zijn. Wat voor karakter, wat voor uiterlijk, lijkt hij/zij op zijn/haar broer (in dat geval hebben we onze handen beslist meer dan vol!), of is het juist een heel ander kind. Tja, en daar kom je maar op één manier achter...
Jouw leeftijd speelt natuurlijk ook nog een rol. Ik heb makkelijk praten, ben pas 25, maar zou ook geen leeftijdsverschil willen van, zeg, meer dan vier jaar. Mijn vriend is ook al wat ouder (41), en ook aan papa's leeftijd zijn grenzen wat ons betreft.
Nou ja, op dit moment beginnen we er sowieso niet aan, maar ja wanneer is dan het ideale moment, of bestaat dat gewoon niet? De keuze voor een eerste was zo gemaakt, je hebt immers geen idee waar je aan begint, maar nu ligt het wel even anders. En is het financieel wel te doen? Kinderen moeten naar school, straks misschien studeren, daar moet ook geld voor zijn. Je wilt ze ook een leuk leven kunnen bieden.
Maar als jij al aangeeft dat het weer begint te kriebelen, dan heb je eigenlijk een antwoord op je vraag, toch? Ik denk ook wel eens, wat maken we het onszelf moeilijk, misschien moeten we het tzt maar gewoon doen en maar zien hoe het gaat... het wisselt heel sterk eigenlijk. Wel-niet-wel-niet...
woensdag 16 mei 2007 om 22:44
Hoi Fritsjespits (leuke nick; doet me denken aan een beagle die Frits heet, lekker belangrijk haha),
Leuk dat je meeschrijft. Jouw verhaal had het mijne kunnen zijn; ik heb precies dezelfde gedachten en vragen!
Ik ben tot mijn achtste jaar enig kind geweest en heb daar als kind geen last van gehad. Maar ik moet zeggen dat ik het nu erg fijn vind om zussen te hebben om vanalles mee te kunnen delen. Ja en waarom zou je dat je kind dan onthouden hè. Maar ja, wij moeten door de moeilijke jaren, hebben de kids geen last van!
Vind het iig fijn om te weten dat ik zeker niet de enige ben met deze vragen. Mijn vriend weet overigens ook nog helemaal niet zeker of er wel een tweede komt; ik ben er meer mee bezig dan hij. Zal ook wel vrouw eigen zijn!
Fijne avond en ik hoop jullie gauw weer te lezen.
Leuk dat je meeschrijft. Jouw verhaal had het mijne kunnen zijn; ik heb precies dezelfde gedachten en vragen!
Ik ben tot mijn achtste jaar enig kind geweest en heb daar als kind geen last van gehad. Maar ik moet zeggen dat ik het nu erg fijn vind om zussen te hebben om vanalles mee te kunnen delen. Ja en waarom zou je dat je kind dan onthouden hè. Maar ja, wij moeten door de moeilijke jaren, hebben de kids geen last van!
Vind het iig fijn om te weten dat ik zeker niet de enige ben met deze vragen. Mijn vriend weet overigens ook nog helemaal niet zeker of er wel een tweede komt; ik ben er meer mee bezig dan hij. Zal ook wel vrouw eigen zijn!
Fijne avond en ik hoop jullie gauw weer te lezen.
vrijdag 18 mei 2007 om 12:38
Welkom Fritsje,
Wat fijn dat je ook wat hopelijk aan dit topic kunt hebben.
We hebben het er wel over van dat het toch wel fijn is dat als je 2 wenst dat je ze niet zo dicht opelkaar hebt. Dat je gewoon dan nog alles dubbel kunt aan schaffen.
Zoals tweelingwagen dan en bedje en comode.
Onze dochter is nu bijna 19 maand dus als er een bij zou komen dan is ze al 2,5 of 3 jaar als het snel lukt. Daar zit je natuurlijk ook nog mee.
Hoe lang zouden we bezig zijn.
Waar ik het meest tegen op zie is het politieagentje spelen, dat mag niet, nee en nee en nog eens nee zeggen hele dag. Donderjagen en kattekwaad uit halen.
Gewoon nooit luisteren wat ik zie bij mijn neefje en nichtje van 8 en 10 jaar. Echt daar zie ik tegenop, misschien zijn hun een heel slecht voorbeeld van opvoeding want ouders en opa en oma zijn niet consequent. Hun luisteren echt nooit.
Dat is wat bij het meeste weer houd misschien stom om te zeggen. maar dat is het wel diep in mijn hart.
Wat fijn dat je ook wat hopelijk aan dit topic kunt hebben.
We hebben het er wel over van dat het toch wel fijn is dat als je 2 wenst dat je ze niet zo dicht opelkaar hebt. Dat je gewoon dan nog alles dubbel kunt aan schaffen.
Zoals tweelingwagen dan en bedje en comode.
Onze dochter is nu bijna 19 maand dus als er een bij zou komen dan is ze al 2,5 of 3 jaar als het snel lukt. Daar zit je natuurlijk ook nog mee.
Hoe lang zouden we bezig zijn.
Waar ik het meest tegen op zie is het politieagentje spelen, dat mag niet, nee en nee en nog eens nee zeggen hele dag. Donderjagen en kattekwaad uit halen.
Gewoon nooit luisteren wat ik zie bij mijn neefje en nichtje van 8 en 10 jaar. Echt daar zie ik tegenop, misschien zijn hun een heel slecht voorbeeld van opvoeding want ouders en opa en oma zijn niet consequent. Hun luisteren echt nooit.
Dat is wat bij het meeste weer houd misschien stom om te zeggen. maar dat is het wel diep in mijn hart.
vrijdag 18 mei 2007 om 16:07
Hoi
Anastacia, jij wilde toch juist gezien je leeftijd niet meer lang wachten? Oh maar jouw dochter is nu al 19 maanden lees ik net.
En qua ruzie, dat ligt er zo aan! Ik denk dat je daar geen voorspelling over kan doen. Mijn zus en ik hebben ook best veel geruzied, maar nu (en ook toen vaak) ben ik toch heel blij met haar.
Moeilijk he?
NorahJoanne, jij klinkt toch wel alsof je wel een tweede wilt ;). En je kent dus een beagle die Frits heet?
Ik heb nu een boek gehaald dat heet: Uw enig kind. Het schijnt een positief boek te zijn over de voordelen van enig kind zijn. En het rekent af met de mythen van de nadelen. Kijk, zoiets heb ik nodig!
Want, als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik het voor mezelf gezien ook liever bij 1 laat (dat denk ik nu he, kan morgen weer anders zijn helaas :?).
Als ik denk aan nog een zwangerschap, en nog een babytijd, en het geregel en gedoe wat je straks zou hebben met twee... Brengen en halen naar kinderdagverblijf, school, clubjes, vriendjes. De kosten. Nog minder tijd voor jezelf. Wij hebben nu een heel makkelijk jongetje, stel dat we hierna een huilbaby krijgen? Ik vraag me af of ik dat uberhaupt aankan. Ik vond de komst van een kindje in je leven wel zo'n impact op mij hebben!
Ik moet mezelf alleen nog overtuigen van het feit dat het niet zielig is voor ons zoontje om enig kind te zijn.
Klink ik niet heel ondankbaar? Alsof het hebben van een kind zo'n ellende is. Dat vind ik echt niet! Ik ben dol op mijn zoontje en ik geniet erg van hem en vind het fijn en leuk om voor hem te zorgen.
Maar het zijn wel dingen die door m'n hoofd spoken. Het is zo lekker makkelijk zoals het nu is, met eentje.
Anastacia, jij wilde toch juist gezien je leeftijd niet meer lang wachten? Oh maar jouw dochter is nu al 19 maanden lees ik net.
En qua ruzie, dat ligt er zo aan! Ik denk dat je daar geen voorspelling over kan doen. Mijn zus en ik hebben ook best veel geruzied, maar nu (en ook toen vaak) ben ik toch heel blij met haar.
Moeilijk he?
NorahJoanne, jij klinkt toch wel alsof je wel een tweede wilt ;). En je kent dus een beagle die Frits heet?
Ik heb nu een boek gehaald dat heet: Uw enig kind. Het schijnt een positief boek te zijn over de voordelen van enig kind zijn. En het rekent af met de mythen van de nadelen. Kijk, zoiets heb ik nodig!
Want, als ik heel eerlijk ben, denk ik dat ik het voor mezelf gezien ook liever bij 1 laat (dat denk ik nu he, kan morgen weer anders zijn helaas :?).
Als ik denk aan nog een zwangerschap, en nog een babytijd, en het geregel en gedoe wat je straks zou hebben met twee... Brengen en halen naar kinderdagverblijf, school, clubjes, vriendjes. De kosten. Nog minder tijd voor jezelf. Wij hebben nu een heel makkelijk jongetje, stel dat we hierna een huilbaby krijgen? Ik vraag me af of ik dat uberhaupt aankan. Ik vond de komst van een kindje in je leven wel zo'n impact op mij hebben!
Ik moet mezelf alleen nog overtuigen van het feit dat het niet zielig is voor ons zoontje om enig kind te zijn.
Klink ik niet heel ondankbaar? Alsof het hebben van een kind zo'n ellende is. Dat vind ik echt niet! Ik ben dol op mijn zoontje en ik geniet erg van hem en vind het fijn en leuk om voor hem te zorgen.
Maar het zijn wel dingen die door m'n hoofd spoken. Het is zo lekker makkelijk zoals het nu is, met eentje.
vrijdag 18 mei 2007 om 19:20
Hallo!
Anastacia, ik ben het helemaal met je eens dat een wat ruimer leeftijdverschil me ook ideaal lijkt. Je jongste kan dan gewoon doorschuiven, je hoeft dus niet alles dubbel te kopen en: je hoeft niet achter een tweelingwagen ;) (ik vind een gewone buggy al lastig, vooral bij het Kruidvat!).
Wat betreft het opvoeden- corrigeren- ik denk dat je neefje en nichtje idd niet het meest briljante voorbeeld zijn. Er zijn zat kinderen die wèl gewoon luisteren- daar ben je als ouder zelf bij. En het hangt ook sterk van je kind af. Het ene kind luistert gewoon sneller en beter dan het andere.
Ik denk zelf dat een ruimer leeftijdsverschil daar ook wel een positief effect op kan hebben; ze hoeven bv. geen ruzie te maken om hetzelfde speelgoed. Mijn zusjes schelen een jaar en dat was àltijd bal.
Bovendien kun je je veel meer op je jongste richten omdat je oudste al een hoop zelf kan (en misschien ook wel naar peuterspeelzaal/kdv gaat, en je zo toch een aantal rustige momenten hebt).
Fritsje, dat boek klinkt goed! Ik zal er eens naar gaan zoeken.
Wat jij zegt over weer een zwangerschap, weer een babytijd (wat was dat eerste halfjaar zwáár!!), en het gedoe, dat heb ik ook heel sterk. En de kosten. Ik werk nu niet, ben 2½ jaar geleden verhuisd en kon geen baan vinden hier, dus we leven van één inkomen. En dat voel je.
Achteraf denk ik ook dat ik tegen een depressie aanzat, die eerste maanden. Wat een enorme verandering is zo'n kleintje. Had echt het gevoel dat mijn leven voorbij was en dat het alleen nog maar om de baby draaide.
En je klinkt zeker niet ondankbaar hoor! Tuurlijk is het geweldig, zo'n kindje, maar het is ook enorm zwaar. En ja, één is zo lekker handzaam hè? ;) Zo gemakkelijk als je nu de deur uitstapt, zoveel gedoe zal dat weer zijn met een baby erbij.
En nu even off-topic: ja ik kende een hele grappige beagle, luisterend naar de naam Frits. Hij woonde een paar jaar geleden met zijn baasjes schuin onder ons in de flat waar we toen samen met onze drie honden woonden. Leuke (kinderloze) tijd hebben we daar gehad!
Anastacia, ik ben het helemaal met je eens dat een wat ruimer leeftijdverschil me ook ideaal lijkt. Je jongste kan dan gewoon doorschuiven, je hoeft dus niet alles dubbel te kopen en: je hoeft niet achter een tweelingwagen ;) (ik vind een gewone buggy al lastig, vooral bij het Kruidvat!).
Wat betreft het opvoeden- corrigeren- ik denk dat je neefje en nichtje idd niet het meest briljante voorbeeld zijn. Er zijn zat kinderen die wèl gewoon luisteren- daar ben je als ouder zelf bij. En het hangt ook sterk van je kind af. Het ene kind luistert gewoon sneller en beter dan het andere.
Ik denk zelf dat een ruimer leeftijdsverschil daar ook wel een positief effect op kan hebben; ze hoeven bv. geen ruzie te maken om hetzelfde speelgoed. Mijn zusjes schelen een jaar en dat was àltijd bal.
Bovendien kun je je veel meer op je jongste richten omdat je oudste al een hoop zelf kan (en misschien ook wel naar peuterspeelzaal/kdv gaat, en je zo toch een aantal rustige momenten hebt).
Fritsje, dat boek klinkt goed! Ik zal er eens naar gaan zoeken.
Wat jij zegt over weer een zwangerschap, weer een babytijd (wat was dat eerste halfjaar zwáár!!), en het gedoe, dat heb ik ook heel sterk. En de kosten. Ik werk nu niet, ben 2½ jaar geleden verhuisd en kon geen baan vinden hier, dus we leven van één inkomen. En dat voel je.
Achteraf denk ik ook dat ik tegen een depressie aanzat, die eerste maanden. Wat een enorme verandering is zo'n kleintje. Had echt het gevoel dat mijn leven voorbij was en dat het alleen nog maar om de baby draaide.
En je klinkt zeker niet ondankbaar hoor! Tuurlijk is het geweldig, zo'n kindje, maar het is ook enorm zwaar. En ja, één is zo lekker handzaam hè? ;) Zo gemakkelijk als je nu de deur uitstapt, zoveel gedoe zal dat weer zijn met een baby erbij.
En nu even off-topic: ja ik kende een hele grappige beagle, luisterend naar de naam Frits. Hij woonde een paar jaar geleden met zijn baasjes schuin onder ons in de flat waar we toen samen met onze drie honden woonden. Leuke (kinderloze) tijd hebben we daar gehad!
vrijdag 18 mei 2007 om 20:56
Hoi Dames,
Vandaag weer meerdere malen gedacht van wel en niet.
Bij ons was juist het eerste half jaar een makkie. Ze begon na een half jaar 8 maanden lang te jammeren in der slaap. En dan wel gelijk 3 á 4 uur per nacht.
Alle tips en adviesen geprobeerd niets hielp.
Ik was helemaal brak was zo verwend dat ze in de kraamweek al door sliep dat dit wel heel heftig en doodvermoeiend was.
Nu gaat het goed, maar het is wel een haantje met de chineese astrologie. En dat word dus pittige dame met veel temperament. Voor de rest is het een allemans vriendje en ze gaat bij iedereen opde arm en op schoot.
Gisteren uit geweest en ze is mee geweest, in een feesttent heeft ze wel bij 25 verschillende mensen op de arm gezeten en met verschillende mensen gedanst, zelfs op het podium het was geweldig.
Dan zegt manlief van ja zo kun je er wel 2 hebben is toch geweldig.
Mijn schoonmoeder is ook haantje nou dan maak ik mijn borst nat want dat is een hyper mens. En er bestond vroeger geen term van ADHD, maar ik weet zeker dat ze dat nu nog heeft. Ze heeft aan 4 uur slaap per nacht genoeg. Staat ook vaak op podium en is heel aktief in van alles en nog wat.
Ik zei toen ik zwanger was er zit een minianneke in mijn buik, omdat de baby zo druk was en veel trapte (gekneusd middenrif gehad) en ze zijn beiden dus achteraf gezien haan.
Ik ben inmiddels wel gestopt met de pil. Deet ik wel vaker omdat ik mij daar eigenlij kniet zo super op voel. Misschien achterhoofd al wel bezig met 2e kind. Maar ik durf er niet voor uit te komen.
En al tig namen in mijn agenda geschreven die ik mooi vond.
Ben ik dan toch stiekem al bezig en mezelf aan het voorbereiden op een 2e.
Vandaag weer meerdere malen gedacht van wel en niet.
Bij ons was juist het eerste half jaar een makkie. Ze begon na een half jaar 8 maanden lang te jammeren in der slaap. En dan wel gelijk 3 á 4 uur per nacht.
Alle tips en adviesen geprobeerd niets hielp.
Ik was helemaal brak was zo verwend dat ze in de kraamweek al door sliep dat dit wel heel heftig en doodvermoeiend was.
Nu gaat het goed, maar het is wel een haantje met de chineese astrologie. En dat word dus pittige dame met veel temperament. Voor de rest is het een allemans vriendje en ze gaat bij iedereen opde arm en op schoot.
Gisteren uit geweest en ze is mee geweest, in een feesttent heeft ze wel bij 25 verschillende mensen op de arm gezeten en met verschillende mensen gedanst, zelfs op het podium het was geweldig.
Dan zegt manlief van ja zo kun je er wel 2 hebben is toch geweldig.
Mijn schoonmoeder is ook haantje nou dan maak ik mijn borst nat want dat is een hyper mens. En er bestond vroeger geen term van ADHD, maar ik weet zeker dat ze dat nu nog heeft. Ze heeft aan 4 uur slaap per nacht genoeg. Staat ook vaak op podium en is heel aktief in van alles en nog wat.
Ik zei toen ik zwanger was er zit een minianneke in mijn buik, omdat de baby zo druk was en veel trapte (gekneusd middenrif gehad) en ze zijn beiden dus achteraf gezien haan.
Ik ben inmiddels wel gestopt met de pil. Deet ik wel vaker omdat ik mij daar eigenlij kniet zo super op voel. Misschien achterhoofd al wel bezig met 2e kind. Maar ik durf er niet voor uit te komen.
En al tig namen in mijn agenda geschreven die ik mooi vond.
Ben ik dan toch stiekem al bezig en mezelf aan het voorbereiden op een 2e.
vrijdag 18 mei 2007 om 21:55
zaterdag 19 mei 2007 om 16:46
Dag Anastacia, je hebt al veel reacties, maar hier nog 1. Ik wilde zelf altijd 2 kinderen, eventueel 3, zeker 3 als de 1e 2 hetzelfde geslacht zouden hebben. mIjn man wilde ook altijd 2 kinderen. 9 maanden nadat mijn dochter werd geboren, gingen we voor nummer 2, en ik was ook direct zwanger. Mijn dochter is nu ruim 3 1/2, mijn zoon 2. Mijn 2e zwangerschap was echt niet leuk, de laatste 3 maanden was ik buitenshuis rolstoelgebonden vanwege bandenpijn, en ik kon weinig met mijn dochter doen. Dus toen manlief nadat mijn zoon er was zei dat hij het goed vond zo, hebben we er zelfs ruzie om gehad dat hij zich niet wilde laten sterreliseren! Maar bij mij ging het van de herfst toch kriebelen. Waarom? Bij mij is de hoofdreden dat mijn kinderen me zoveel plezier geven. Oké, ik kan ze wel eens achter het behang plakken en vind het niet leuk dat ze vaak zo vroeg op zijn, maar o, wat kun je om ze lachen en wat zijn ze lief! Mijn kinderen gaan inderdaad ook erg leuk met elkaar om, ze schelen 1 1/2 jaar en spelen veel samen, als ze thuis zijn. En ook ik had de toekomstsituatie in gedachten: leuk om als je gepensioneerd bent veel kinderen te hebben, misschien kleinkinderen... Nu ben ik 8 weken zwanger van de 3e. Iemand schreef dat je het dan zeker weet, maar dat is niet helemaal zo. Ook ik twijfel wel eens: Is het echt de juiste beslissing? Maar een foute beslissing vind ik het toch niet. Ik zie erg op tegen de zwangerschap en tegen het 1e jaar, maar verder eigenlijk niet zo. En iemand vroeg of de gevoelens hetzelfde zijn voor je kinderen: het is niet helemaal hetzelfde, omdat het hele andere kinderen zijn met hun eigen dingen, maar ik houd van beide kinderen heel erg veel. En ja, de 2e zwangerschap is minstens zo belangrijk als de 1e, en deze 3e is voor mij ook belangrijk. De omvang van mijn buik is momenteel een obsessie voo rme! :P En ik heb het toch vaker meegemaakt. Ik vind wel dat we tijd genoeg voor elkaar hebben, maar tijd moet je ook maken. Als je geen familie of vrienden in de omgeving hebt, zou ik gaan kijken of je een oppas kunt vinden. Dat is natuurlijk wel van levensbelang als je er af en toe uit wilt.
Nou, succes met het beslissen. Voor mij geldt: van geen kindje dat ik zal krijgen (ook niet als ik ooit nog eens een ongelukje zal krijgen, wat ik niet verwacht) zal ik ook spijt krijgen!
Nou, succes met het beslissen. Voor mij geldt: van geen kindje dat ik zal krijgen (ook niet als ik ooit nog eens een ongelukje zal krijgen, wat ik niet verwacht) zal ik ook spijt krijgen!
zaterdag 19 mei 2007 om 23:33
Hoi Lot,
Jij ook bedankt voor je erg warme reactie.
Bedankt zowiezo allen die hier tijd in willen steken.
Maar ik moet zeggen je raakt me wel met de opmerking dat je zoveel geluk haald uit je kinderen. Ik geniet zo van onze meid, ze zingt en danst praat in de microfoon wat ze zinds donderdag heeft gezien.
Ik geniet zo van haar, en wie weet nog meer met nog een kindje.
Oja praten kan ze nog niet, ja een paar woordjes maar niet noemens waardig.
Dat je ondanks je rolstoel periode in je zwangerschap je toch wel weer waagt aan de 3e zwangerschap. Maar goed dat manlief vol heeft gehouden om zich nog niet te laten stereliceren.
Wel spannend weer lijkt me nog een zwangerschap. Heel veel succes en laat nog eens wat van je horen.
Jij ook bedankt voor je erg warme reactie.
Bedankt zowiezo allen die hier tijd in willen steken.
Maar ik moet zeggen je raakt me wel met de opmerking dat je zoveel geluk haald uit je kinderen. Ik geniet zo van onze meid, ze zingt en danst praat in de microfoon wat ze zinds donderdag heeft gezien.
Ik geniet zo van haar, en wie weet nog meer met nog een kindje.
Oja praten kan ze nog niet, ja een paar woordjes maar niet noemens waardig.
Dat je ondanks je rolstoel periode in je zwangerschap je toch wel weer waagt aan de 3e zwangerschap. Maar goed dat manlief vol heeft gehouden om zich nog niet te laten stereliceren.
Wel spannend weer lijkt me nog een zwangerschap. Heel veel succes en laat nog eens wat van je horen.
zaterdag 19 mei 2007 om 23:37
Norah, wat grappig jij en je zoontje ook HANEN.
Nou maak je borst maar nat, want je kent jezelf en je weet hoe zelf altijd gedragen hebt.
Oma staat nog steeds vaak op het podium te zingen als ze de kans krijgt. En ik zag in onze dochter vandaag echt een minihaantje, microfoon in de hand en daarna zingen en toen microfoon op de grond leggen en voor jezelf klappen.
En dat deet ze wel 15 keer achter elkaar zo geweldig en lachwekkend.
Nou maak je borst maar nat, want je kent jezelf en je weet hoe zelf altijd gedragen hebt.
Oma staat nog steeds vaak op het podium te zingen als ze de kans krijgt. En ik zag in onze dochter vandaag echt een minihaantje, microfoon in de hand en daarna zingen en toen microfoon op de grond leggen en voor jezelf klappen.
En dat deet ze wel 15 keer achter elkaar zo geweldig en lachwekkend.
woensdag 23 mei 2007 om 21:15
Even uppen!
Hoe is het met jullie Fritsje en Anastacia?
Hier gaat alles lekker, geniet erg van de kleine man op het moment, maar zit nu weer in zo'n 'misschien toch maar helemaal niet' fase.
Zat afgelopen weekend de foto's van die eerste maanden te bekijken en oeh, toen kwamen er veel herinneringen terug! En niet alleen maar mooie. Toen dacht ik: ik lijk ook wel gek om daar nog een keer doorheen te willen gaan. Al dat huilen huilen huilen en gewoon niet weten wat je ermee aanmoet. Ik heb mezelf toen gezworen dat ik dat nooit meer mee wilde maken!
En als ik heel eerlijk ben, dan moet ik bekennen dat het moederschap mij zwaar kan vallen. Ben een zeer ongeduldig mens helaas en heb vaak erg veel moeite om mijn geduld te bewaren als hij pertinent niet wil luisteren. Ik wil hiermee zeggen dat ik denk niet geschikt te zijn als moeder van meerdere kinderen. Maar dit is even heel verstandelijk geredeneerd! Het is wat jij al zei Fritsje; dit kan morgen of over een week weer heel anders zijn. Zucht...
Wel heel erg leuk Ana, hoe je dochter zich zo vermaakt op het podium! Lot, jij ook bedankt voor je bijdrage (als ik zo vrij mag zijn hoor Ana; tis tenslotte jouw topic). Wat heerlijk dat je zo kunt genieten van je kinderen. Ik ben dan toch bang dat ik dat in mindere mate heb... ben ook erg gesteld op de relatieve vrijheid die ik nu langzaamaan weer terug win, dat is zo fijn! En ik ben ook elke dag weer blij dat het zeven uur is en dus bedtijd ;)!
Maar ben evengoed weer blij als ik hem 's morgens uit zijn bedje til, met zijn wangen nog rood van de slaap; dit even ter nuancering. Dat jullie niet denken dat ik niet van mijn kind hou, want dat doe ik wel! Meer dan van wat ook ter wereld O+.
Hoe is het met jullie Fritsje en Anastacia?
Hier gaat alles lekker, geniet erg van de kleine man op het moment, maar zit nu weer in zo'n 'misschien toch maar helemaal niet' fase.
Zat afgelopen weekend de foto's van die eerste maanden te bekijken en oeh, toen kwamen er veel herinneringen terug! En niet alleen maar mooie. Toen dacht ik: ik lijk ook wel gek om daar nog een keer doorheen te willen gaan. Al dat huilen huilen huilen en gewoon niet weten wat je ermee aanmoet. Ik heb mezelf toen gezworen dat ik dat nooit meer mee wilde maken!
En als ik heel eerlijk ben, dan moet ik bekennen dat het moederschap mij zwaar kan vallen. Ben een zeer ongeduldig mens helaas en heb vaak erg veel moeite om mijn geduld te bewaren als hij pertinent niet wil luisteren. Ik wil hiermee zeggen dat ik denk niet geschikt te zijn als moeder van meerdere kinderen. Maar dit is even heel verstandelijk geredeneerd! Het is wat jij al zei Fritsje; dit kan morgen of over een week weer heel anders zijn. Zucht...
Wel heel erg leuk Ana, hoe je dochter zich zo vermaakt op het podium! Lot, jij ook bedankt voor je bijdrage (als ik zo vrij mag zijn hoor Ana; tis tenslotte jouw topic). Wat heerlijk dat je zo kunt genieten van je kinderen. Ik ben dan toch bang dat ik dat in mindere mate heb... ben ook erg gesteld op de relatieve vrijheid die ik nu langzaamaan weer terug win, dat is zo fijn! En ik ben ook elke dag weer blij dat het zeven uur is en dus bedtijd ;)!
Maar ben evengoed weer blij als ik hem 's morgens uit zijn bedje til, met zijn wangen nog rood van de slaap; dit even ter nuancering. Dat jullie niet denken dat ik niet van mijn kind hou, want dat doe ik wel! Meer dan van wat ook ter wereld O+.
zaterdag 26 mei 2007 om 14:42
Hallo
We waren een midsweekje naar zeeland, vandaar dat ik dus niet schreef. Een heerlijk weekje gehad met 2 oma's en 1 opa, (mijn vader leefd niet meer), maar wat was het genieten en helemaal met dit weer.
Bij thuiskomst lagen er 2 geboortekaartjes in de bus, vriendin is bevallen. En tja het kriebeld wel eens bij mij, maar na telefoontje van de zware bevalling is mijn gevoel natuurlijk weer stuk minder.
Ik weet het echt niet meer, en het net wat je zegt Norah het is nu zo lekker, eindelijk alles op regel. Wat rust in de tent, en die drukte ben ik ook bang dat dat te veel voor me is als er nog een bij komt.
Jeetje wat word ik gek van die gedachten de hele dag door.
Ik ben wel bezig met namen maar tja de rest nog.
We waren een midsweekje naar zeeland, vandaar dat ik dus niet schreef. Een heerlijk weekje gehad met 2 oma's en 1 opa, (mijn vader leefd niet meer), maar wat was het genieten en helemaal met dit weer.
Bij thuiskomst lagen er 2 geboortekaartjes in de bus, vriendin is bevallen. En tja het kriebeld wel eens bij mij, maar na telefoontje van de zware bevalling is mijn gevoel natuurlijk weer stuk minder.
Ik weet het echt niet meer, en het net wat je zegt Norah het is nu zo lekker, eindelijk alles op regel. Wat rust in de tent, en die drukte ben ik ook bang dat dat te veel voor me is als er nog een bij komt.
Jeetje wat word ik gek van die gedachten de hele dag door.
Ik ben wel bezig met namen maar tja de rest nog.
zaterdag 26 mei 2007 om 19:56
:o We hebben het net over namen gehad, ik heb mijn lijst met opgeschreven namen laten zien. En zonet namen zitten keuren, en uit gesproken.
Ow ik durf gewoon volgens mij niet, en misschien is het dat.
Grote angst, angst van valen en negatieve gedachten.
En misschien is het gewoon de komende 4 jaar nog tanden op elkaar wat betreft de drukte. Of word het dan nog ergder of is het dan makkelijker.
Help ik weet het niet.
Ow ik durf gewoon volgens mij niet, en misschien is het dat.
Grote angst, angst van valen en negatieve gedachten.
En misschien is het gewoon de komende 4 jaar nog tanden op elkaar wat betreft de drukte. Of word het dan nog ergder of is het dan makkelijker.
Help ik weet het niet.
maandag 28 mei 2007 om 17:35
dinsdag 29 mei 2007 om 11:07
Hallo,
Voor mij was de keus wel of geen tweede kindje vrij gemakkelijk te maken, ik heb mezelf gewoon de vraag gesteld of ik een tweede kindje nu aankan of niet....voor mij was de keus dus makkelijk...nu even nog niet dus. Je moet gewoon eerlijk zijn tegenover jezelf. Over een tijdje een jaar of 3-4 denk ik er misschien wel anders over, dan bekijken we het gewoon opnieuw. Het enige advies wat ik je kan geven is om goed na te denken voordat je aan een tweede kindje begint..ik ken zat vrouwen die snel twee kinderen achter elkaar krijgen en die achteraf gezien toch liever langer hadden willen wachten omdat het vaak zwaarder is dan je denkt...en als het dan straks voor mij toch bij een kindje mocht blijven dan vind ik dat ook niet erg, ik bied liever 1 kindje een goede toekomst dan dat ik 2 kindjes heb en ze geen goede toekomst dan geven omdat ik overspannen ben. Ik ben gewoon heel dankbaar dat ik een gezond kindje heb, en ik vind het niet zielig voor hem als hij evt enigskind blijft.
Voor mij was de keus wel of geen tweede kindje vrij gemakkelijk te maken, ik heb mezelf gewoon de vraag gesteld of ik een tweede kindje nu aankan of niet....voor mij was de keus dus makkelijk...nu even nog niet dus. Je moet gewoon eerlijk zijn tegenover jezelf. Over een tijdje een jaar of 3-4 denk ik er misschien wel anders over, dan bekijken we het gewoon opnieuw. Het enige advies wat ik je kan geven is om goed na te denken voordat je aan een tweede kindje begint..ik ken zat vrouwen die snel twee kinderen achter elkaar krijgen en die achteraf gezien toch liever langer hadden willen wachten omdat het vaak zwaarder is dan je denkt...en als het dan straks voor mij toch bij een kindje mocht blijven dan vind ik dat ook niet erg, ik bied liever 1 kindje een goede toekomst dan dat ik 2 kindjes heb en ze geen goede toekomst dan geven omdat ik overspannen ben. Ik ben gewoon heel dankbaar dat ik een gezond kindje heb, en ik vind het niet zielig voor hem als hij evt enigskind blijft.
