Kinderen
alle pijlers
Hoe kom ik er achter of ik een 2e kindje wens ???
maandag 14 mei 2007 om 15:11
Halloo mensen,
Ik zit al een tijd met de gedachten wel of niet een 2e kinderwens.
We hebben een dochter en manlief zou heel graag nog 2e kindje wensen. Ik ben inmiddels 37 en weet nog niet of ik echt wel of dan niet een 2e kindje wens. We hebben een dochter van 19 maanden en om mijn leeftijd zijn er inmiddels ook wat meer risoco's.
Ene moment denk ik ja graag een 2e en de andere dag is het weer anders. Het schommelt zo dat ik het echt niet weet.
Mijn wens was altijd maar 1 kindje, maar ja dat zei ik ook toen ik 25 was ofzo. Gewoon iets wat ik altijd al zei en wenste. Ik ben gewoon zo blij met onze dochter, en het moeder zijn vind ik ook geweldig.
Ik kan alleen niet exact zeggen wat me weerhoud.
Hoe hebben jullie die zekerheid gekregen dat het goed was dat er nog een 2e of 3e kwam?
Is er een stemmetje bij jullie die jullie gerust steld dat het goed is.
Misschien is het voor jullie heel stom wat ik jullie vraag maar misschien kunnen jullie mij helpen in mijn gedachtengang.
En iedereen in je omgeving zegt en vraagt standaard van ; wanneer de 2e komt?
Het is zo vanzelfspreken dat het niet bij 1 kind blijft. En dan van die mensen die het zielig vinden als een kind enigstkind blijft.
Ik ben gewoon nog onzeker over deze kinderwens.
Ik zit al een tijd met de gedachten wel of niet een 2e kinderwens.
We hebben een dochter en manlief zou heel graag nog 2e kindje wensen. Ik ben inmiddels 37 en weet nog niet of ik echt wel of dan niet een 2e kindje wens. We hebben een dochter van 19 maanden en om mijn leeftijd zijn er inmiddels ook wat meer risoco's.
Ene moment denk ik ja graag een 2e en de andere dag is het weer anders. Het schommelt zo dat ik het echt niet weet.
Mijn wens was altijd maar 1 kindje, maar ja dat zei ik ook toen ik 25 was ofzo. Gewoon iets wat ik altijd al zei en wenste. Ik ben gewoon zo blij met onze dochter, en het moeder zijn vind ik ook geweldig.
Ik kan alleen niet exact zeggen wat me weerhoud.
Hoe hebben jullie die zekerheid gekregen dat het goed was dat er nog een 2e of 3e kwam?
Is er een stemmetje bij jullie die jullie gerust steld dat het goed is.
Misschien is het voor jullie heel stom wat ik jullie vraag maar misschien kunnen jullie mij helpen in mijn gedachtengang.
En iedereen in je omgeving zegt en vraagt standaard van ; wanneer de 2e komt?
Het is zo vanzelfspreken dat het niet bij 1 kind blijft. En dan van die mensen die het zielig vinden als een kind enigstkind blijft.
Ik ben gewoon nog onzeker over deze kinderwens.
dinsdag 29 mei 2007 om 11:11
Hallo Ana,
Wat een herkenbaar verhaal. Ik ben 33 jaar en kamp met het zelfde probleem. Mijn zoontje wordt vrijdag 2 jaar en ik denk erg veel aan wel of geen 2e kindje. Manlief heeft altijd gezegt dat hij er maar 1 wilde. Nu we een geweldige zoon hebben lijkt hij toch wat meer warm te lopen voor een 2e, maar het hoeft voor hem niet perse want hij is nu ook al erg gelukkig zo zegt hij. Bij mij is het een heel ander verhaal. Aan de ene kant kriebelt het heel erg en wil ik graag een 2e kindje. Aan de andere kant ben ik er helemaal nog niet zeker van of ik echt wel een 2e wil. Mijn zoontje is echt een heel druk mannetje. Op zijn zachts gezegt heb ik daar nu echt mijn handen aan vol om meneer enig fatsoen en manieren bij te brengen. Hij is echter totaal niet onder de indruk van straf dus het proces van luisteren duurt bij mijn zoontje langer dan bij het gemidelde andere kind. Op zich niet erg hoor. We kunnen hem best handelen maar het lijkt me met een tweede wel erg zwaar worden. Zeker als de 2e het hetzelfde drukke karakter blijkt te hebben. PPuuufff wordt nu al moe bij de gedachte hahaha.
Tevens ben ik van nature niet het geduldigste type en vraag me echt serieus af of ik met 2 kind niet totaal ga flippen.
Ik zeg wel eens dat als ik zeker wist dat de 2e een rustig kind zou zijn, ik er eentje bij zou willen. Maar helaas krijg je die garantie niet.
Aan de andere kant ben ik zo blij met mijn ventje en maakt hij me zo gelukkig. Ik hou verschrikkelijk veel van hem en kan echt intens van hem genieten. Echt heerlijk gewoon om zo'n klein mannetje te zien ontwikkelen. Had het echt nooit willen missen.
Tevens maak ik me ook zeker zorgen over het finacieele plaatje. Nu redden we het allemaal nog. Het is geen vet pot maar we kunnen lekker leven en nog onze eigen dingentjes doen.
De kosten van naar school gaan, studeren, sportverenigingen enz, schrikken me met 1 kind al af. Gaan we dat wel redden met 2 kinderen dan. Je wilt ze toch het beste meegeven, en niet overal nee op zeggen als ze wat willen doen.
Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Wel moet me even van het hart dat ik sommige veroordelen over enige kinderen echt belachelijk vind. Waarom ben je alleen maar een gezin als je 2 kids of meer heb? Doet je eerste kind maar voor spek en bonen mee dan?
Waarom is enig kind zijn zielig? Ook als enig kind zijnde kan je veel vriendjes hebben en sociaal zijn hoor. Ja de ouders moeten er wat meer voor doen om hun kind met andere kindjes te kunnen laten spelen, maar onmogelijk is dat toch niet. Ik speelde vroeger nooit met mijn broer, alleen maar met mijn vriendinnen. Met mijn broer had ik alleen maar ruzie. Niks gezellig dus. Nu is onze band beter maar als ik hem 1x per jaar zie is het veel. De broer van mijn man is een enorme eikel waar mijn man nauwelijks contact mee heeft. Dus er hoeft niet altijd een hechte band te zijn tussen broers en zussen. Tuurlijk is het geweldig als die band er wel is maar je mag er niet vanuit gaan vind ik.
Ik denk persoonlijk gewoon dat je moet doen waar je je lekker bij voelt.
Besluiten een kindje te krijgen is jou beslissing en niet omdat een ander vind dat het zielig is voor je 1e kindje want dat is echt niet aan de orde. Maarja het blijft een hele moelijke keuze.
groetjes Sam
Wat een herkenbaar verhaal. Ik ben 33 jaar en kamp met het zelfde probleem. Mijn zoontje wordt vrijdag 2 jaar en ik denk erg veel aan wel of geen 2e kindje. Manlief heeft altijd gezegt dat hij er maar 1 wilde. Nu we een geweldige zoon hebben lijkt hij toch wat meer warm te lopen voor een 2e, maar het hoeft voor hem niet perse want hij is nu ook al erg gelukkig zo zegt hij. Bij mij is het een heel ander verhaal. Aan de ene kant kriebelt het heel erg en wil ik graag een 2e kindje. Aan de andere kant ben ik er helemaal nog niet zeker van of ik echt wel een 2e wil. Mijn zoontje is echt een heel druk mannetje. Op zijn zachts gezegt heb ik daar nu echt mijn handen aan vol om meneer enig fatsoen en manieren bij te brengen. Hij is echter totaal niet onder de indruk van straf dus het proces van luisteren duurt bij mijn zoontje langer dan bij het gemidelde andere kind. Op zich niet erg hoor. We kunnen hem best handelen maar het lijkt me met een tweede wel erg zwaar worden. Zeker als de 2e het hetzelfde drukke karakter blijkt te hebben. PPuuufff wordt nu al moe bij de gedachte hahaha.
Tevens ben ik van nature niet het geduldigste type en vraag me echt serieus af of ik met 2 kind niet totaal ga flippen.
Ik zeg wel eens dat als ik zeker wist dat de 2e een rustig kind zou zijn, ik er eentje bij zou willen. Maar helaas krijg je die garantie niet.
Aan de andere kant ben ik zo blij met mijn ventje en maakt hij me zo gelukkig. Ik hou verschrikkelijk veel van hem en kan echt intens van hem genieten. Echt heerlijk gewoon om zo'n klein mannetje te zien ontwikkelen. Had het echt nooit willen missen.
Tevens maak ik me ook zeker zorgen over het finacieele plaatje. Nu redden we het allemaal nog. Het is geen vet pot maar we kunnen lekker leven en nog onze eigen dingentjes doen.
De kosten van naar school gaan, studeren, sportverenigingen enz, schrikken me met 1 kind al af. Gaan we dat wel redden met 2 kinderen dan. Je wilt ze toch het beste meegeven, en niet overal nee op zeggen als ze wat willen doen.
Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Wel moet me even van het hart dat ik sommige veroordelen over enige kinderen echt belachelijk vind. Waarom ben je alleen maar een gezin als je 2 kids of meer heb? Doet je eerste kind maar voor spek en bonen mee dan?
Waarom is enig kind zijn zielig? Ook als enig kind zijnde kan je veel vriendjes hebben en sociaal zijn hoor. Ja de ouders moeten er wat meer voor doen om hun kind met andere kindjes te kunnen laten spelen, maar onmogelijk is dat toch niet. Ik speelde vroeger nooit met mijn broer, alleen maar met mijn vriendinnen. Met mijn broer had ik alleen maar ruzie. Niks gezellig dus. Nu is onze band beter maar als ik hem 1x per jaar zie is het veel. De broer van mijn man is een enorme eikel waar mijn man nauwelijks contact mee heeft. Dus er hoeft niet altijd een hechte band te zijn tussen broers en zussen. Tuurlijk is het geweldig als die band er wel is maar je mag er niet vanuit gaan vind ik.
Ik denk persoonlijk gewoon dat je moet doen waar je je lekker bij voelt.
Besluiten een kindje te krijgen is jou beslissing en niet omdat een ander vind dat het zielig is voor je 1e kindje want dat is echt niet aan de orde. Maarja het blijft een hele moelijke keuze.
groetjes Sam
dinsdag 29 mei 2007 om 12:02
sammie volgens mij hebben wij dezelfde gedachtengang. Weet je, het is toch nooit goed. Als je 1 kindje hebt dan is het wanneer komt de tweede, als je er twee hebt (van het zelfde geslacht) dan is het nu ga je zeker voor het andere geslacht, heb je er drie dan is het teveel.... ik ben gelukkig met 1 en laat de mensen om mij heen gewoon lekker kletsen het boeit mij niets van wat een ander van mij vindt. Daarbij heb ik ook nog een lichamelijke beperking en dan mag je zowiezo al niet aan kinderen beginnen volgens sommige mensen.
dinsdag 29 mei 2007 om 12:34
Hoi Pam,
Wat rot dat jij een lichamelijke beperking hebt. En Nee dan mag je zeker geen kinderen hebben he , hoe haal je het in je hoofd. Bah ik wordt zo moe van al die vooroordelen en standaard regeltjes. Iedereen moet eens doen waar hij zelf zin in heeft en gewoon zijn eigen gevoel volgen in plaats van de opgelegde ideeen van anderen.
En vragen mensen zich af waarom sommige mensen toch zo onzeker zijn? Ik vind het niet raar met al die vooroordelen. Tegenwoordig moet je wel heel stevig in je schoenen staan als je wil afwijken van het standaard patroon.
Mijn zoon was 2 weken oud en toen werd er al aan mij gevraagd waneer de 2e kwam. Nu nog krijg ik die vraag regelmatig. Tevens was ik al fout bezig omdat ik mijn zoon flesvoeding heb gegeven. Bam gelijk veroordeeld zonder de vraag waarom ik geen borstvoeding gaf ( heb nl vleesborsten dus had geen melk, maar dat doet er niet toe) Waarom mag een moeder niet kiezen wat zij zelf het prettigst vind?
Nouja kortom doe wat goed bij je voelt. Is dat 1 kind oke, zijn dit 10 kinderen ook oke toch. Ieder zijn ding
Wat rot dat jij een lichamelijke beperking hebt. En Nee dan mag je zeker geen kinderen hebben he , hoe haal je het in je hoofd. Bah ik wordt zo moe van al die vooroordelen en standaard regeltjes. Iedereen moet eens doen waar hij zelf zin in heeft en gewoon zijn eigen gevoel volgen in plaats van de opgelegde ideeen van anderen.
En vragen mensen zich af waarom sommige mensen toch zo onzeker zijn? Ik vind het niet raar met al die vooroordelen. Tegenwoordig moet je wel heel stevig in je schoenen staan als je wil afwijken van het standaard patroon.
Mijn zoon was 2 weken oud en toen werd er al aan mij gevraagd waneer de 2e kwam. Nu nog krijg ik die vraag regelmatig. Tevens was ik al fout bezig omdat ik mijn zoon flesvoeding heb gegeven. Bam gelijk veroordeeld zonder de vraag waarom ik geen borstvoeding gaf ( heb nl vleesborsten dus had geen melk, maar dat doet er niet toe) Waarom mag een moeder niet kiezen wat zij zelf het prettigst vind?
Nouja kortom doe wat goed bij je voelt. Is dat 1 kind oke, zijn dit 10 kinderen ook oke toch. Ieder zijn ding
dinsdag 29 mei 2007 om 13:00
precies, ik mag dan wel een lichamelijke beperking hebben maar als ik eens om mij heen kijk dan durf ik wel te zeggen dat ik het zo gek nog niet doe. Soms heb ik zelfs het idee dat ik het nog beter kan dan een ander. Tegenwoordig wil iedereen wel een kind maar daar niets voor laten, er moet gewoon doorgegaan worden met uitgaan, samen op vakantie gaan en de kleine maar bij opa en of oma dumpen, werken en noem maar op, dat laatste kan je tegenwoordig niet voorkomen je wordt wel gedwongen om te werken anders kan je niet eens je huis betalen. Ik zeg oprecht dat ik veel heb moeten opgeven voor mijn kindje maar ik heb daar geen seconde spijt van gehad ik heb een rotzwangerschap gehad maar er toch nog van kunnen genieten omdat ik het mee heb mogen maken en dat is al een wonder op zich,
dinsdag 29 mei 2007 om 14:10
Je hebt helemaal gelijk hoor. Iedereen is zo bezig om "in het standaard plaatje te leven" dat het nog maar de vraag is ofdat die keuze voor je kinderen het beste is. Ik heb bv een kennis die een dochter van 5 jaar heeft. Ze loopt al sinds de geboorte van het kind niks anders te doen dan te klagen en te zuchten dat ze het zo zwaar heeft. Tja mooie verhalen naar de buitenwereld enzo maar ondertussen kan ze zelf absoluut niet genieten van haar dochter en oudere zoon van 10 jaar. Misschien ligt het aan mij maar ik vind het heerlijk om met mijn zoon lekker naar de speeltuin te gaan en/of andere dingen met hem te doen. We genieten daar echt samen met volle teugen van. Als ik aan haar vraag of we lekker naar het park zullen gaan met de kids kijkt ze me aan of dat ze water ziet branden. Hoe kan ik dat nu verzinnen zeg, naar het park, ze gaat liever naar de stad toe. Tja dat haar kids daar geen bal aanvinden maakt niet uit. Als zij maar haar ding kan doen. Op vakantie's doen ze ook alleen maar dingen die hun leuk vinden, de kinderen worden dan op sleep touw meegenomen en als ze klagen worden ze lastig bevonden. Helaas krijg ik bij haar echt het idee dat haar kids mode artikelen zijn. Staat zo leuk voor de buiten wereld.
Nee laat mij dan maar gelukkig zijn met 1 kind en lekker dwars liggen met de algemene standaard vooroordelen.
Nee laat mij dan maar gelukkig zijn met 1 kind en lekker dwars liggen met de algemene standaard vooroordelen.
dinsdag 29 mei 2007 om 14:20
hoi sammie,
Ik heb zelfs geen baan, ik ben lekker bij mijn kleine hummel en vind het niet erg om een klein inkomen te hebben, we redden het echt net en kunnen geen extra dingen doen, wij vinden dat niet erg, onze hummel heeft wel een moeder die er altijd voor hem is. Mijn man heeft een normaal inkomen en wij kunnen de hypotheek betalen maar dan houdt het ook al wel op. Bij ons beginnen de vakanties niet op schiphol maar op de camping 1 weekje per jaar. Wij hoeven niet naar pretparken, dure kleding etc. onze hummel heeft zelfs tweedehands kleding (waar mp al niet goed voor is). Als iedereen eens ophield met klagen en eens wat meer back to basic zou gaan dan was de wereld een klein beetje mooier. Wij vinden het sparen voor uitjes zelfs erg leuk, zo geniet je er juist met volle teugen van. Kortom, wij zijn gelukkig met wat we wel hebben.
Ik heb zelfs geen baan, ik ben lekker bij mijn kleine hummel en vind het niet erg om een klein inkomen te hebben, we redden het echt net en kunnen geen extra dingen doen, wij vinden dat niet erg, onze hummel heeft wel een moeder die er altijd voor hem is. Mijn man heeft een normaal inkomen en wij kunnen de hypotheek betalen maar dan houdt het ook al wel op. Bij ons beginnen de vakanties niet op schiphol maar op de camping 1 weekje per jaar. Wij hoeven niet naar pretparken, dure kleding etc. onze hummel heeft zelfs tweedehands kleding (waar mp al niet goed voor is). Als iedereen eens ophield met klagen en eens wat meer back to basic zou gaan dan was de wereld een klein beetje mooier. Wij vinden het sparen voor uitjes zelfs erg leuk, zo geniet je er juist met volle teugen van. Kortom, wij zijn gelukkig met wat we wel hebben.
dinsdag 29 mei 2007 om 14:39
Geld maakt ook niet gelukkig. Tja het is handig als je het hebt natuurlijk maar het is niet het belangrijkste in je leven. Gelukkig zijn met het leven wat je lijdt is voor een hel hoop mensen niet vanzelfsprekend. Wees er maar fier op dat jij dat wel hebt. Dan ben je rijker dan een hele hoop mensen bij elkaar.
Wees er trots op dat je kan genieten van de kleine dingen in het leven. Dat zijn de dingen die je gelukkig maken. Geen dikke portomonee.
Wij hebben qau inkomsten niet te klagen. Het is geen vetpot maar we kunnen er lekker van leven. En nee die nieuwe auto zit er voor ons ook niet in, of die nieuwe badkamer. Daar sparen we gewoon heel oudewets voor net zo lang totdat we het hebben. Geld lenen voor dat soort dingen vind ik onzin.
Wel ben ik een van de rijkste personen op deze aardbol. Ik heb nl een prachtige zoon :P
Wees er trots op dat je kan genieten van de kleine dingen in het leven. Dat zijn de dingen die je gelukkig maken. Geen dikke portomonee.
Wij hebben qau inkomsten niet te klagen. Het is geen vetpot maar we kunnen er lekker van leven. En nee die nieuwe auto zit er voor ons ook niet in, of die nieuwe badkamer. Daar sparen we gewoon heel oudewets voor net zo lang totdat we het hebben. Geld lenen voor dat soort dingen vind ik onzin.
Wel ben ik een van de rijkste personen op deze aardbol. Ik heb nl een prachtige zoon :P
dinsdag 29 mei 2007 om 14:47
hoi ana,
om even terug te komen op je topic denk ik dat je in je berichtjes die je hier achterlaat al een beslissing hebt genomen. Als je zelfs al bezig bent met namen.....dan lijkt het mij toch duidelijk.
Als ik jou was zou ik mij niet zo laten leiden door je leeftijd. De kans op meerlingen is erg klein hoor zeker als het niet in je familie zit. En een aangeboren afwijking kan elk kindje hebben die kans bestaat altijd. Als jij gewoon zeker weet dat je een tweede wilt dan zou ik er gewoon voor gaan. Je kan wel allerlei vruchtwaterpuncties en dergelijke uit laten voeren maar wat schiet je daar mee op, ik kon ook van die mogelijkheden gebruik maken ivm mijn aandoening die zelfs erfelijk is maar heb daar zeer bewust vanaf gezien...wat schiet je daarmee op.. dan maar een abortus? Voor mij was dat zeker geen optie. Elk kind hoe dan ook was bij ons gewenst. En als je voor jezelf maar gewoon die vraag stelt van wat als.... en daar voor jezelf een goed antwoord voor kan vinden dan is de keus niet zo moeilijk. Verder telde voor ons ook het financiele plaatje zeker mee voor wat betreft een evt volgend kind. Wij hebben het nu goed....zie vorig mailtje. En zelfs als er bij ons nog een bij zou komen dan moet de auto maar weg, het is immers allemaal luxe, maar die keus moet ieder voor zichzelf maken. Ik wil als wij voor de tweede gaan zeker weten dat ik hem of haar een goede opleiding kan geven...liefde en de rest is allemaal gratis, daar zijn we dan wel weer erg rijk mee.
De keus voor een evt tweede kind moet je echt helemaal zelf maken. (en met je man natuurlijk) Ik kan je alleen meegeven dat toen ik graag zwanger wilde worden mijn man daar absoluut nog niet aan toe was en hij gaf dat mij ook te kennen. Ik heb zijn keus toen gerespecteerd en ik moet zeggen dat hij toen hij te kennen gaf (3 jaar later) dat hij er klaar voor was ik daar wel erg blij mee was. Laatst zei hij tegen mij dat hij blij was dat ik toen niet had lopen pushen en respect voor zijn keuze had gehad...hij nu een veel betere vader voor onze hummel kan zijn, hij is vrolijk en lief en hummel en papa zijn dol op elkaar. Ik ben blij dat het zo heeft moeten gaan, wij hebben nu een stabiele relatie en weinig onenigheid en ik had niet willen weten hoe het anders was gegaan als ik mijn gevoel had doorgedrukt. Je moet beide aan een kindje toe zijn of dat nou een eerste tweede of derde kindje is.
om even terug te komen op je topic denk ik dat je in je berichtjes die je hier achterlaat al een beslissing hebt genomen. Als je zelfs al bezig bent met namen.....dan lijkt het mij toch duidelijk.
Als ik jou was zou ik mij niet zo laten leiden door je leeftijd. De kans op meerlingen is erg klein hoor zeker als het niet in je familie zit. En een aangeboren afwijking kan elk kindje hebben die kans bestaat altijd. Als jij gewoon zeker weet dat je een tweede wilt dan zou ik er gewoon voor gaan. Je kan wel allerlei vruchtwaterpuncties en dergelijke uit laten voeren maar wat schiet je daar mee op, ik kon ook van die mogelijkheden gebruik maken ivm mijn aandoening die zelfs erfelijk is maar heb daar zeer bewust vanaf gezien...wat schiet je daarmee op.. dan maar een abortus? Voor mij was dat zeker geen optie. Elk kind hoe dan ook was bij ons gewenst. En als je voor jezelf maar gewoon die vraag stelt van wat als.... en daar voor jezelf een goed antwoord voor kan vinden dan is de keus niet zo moeilijk. Verder telde voor ons ook het financiele plaatje zeker mee voor wat betreft een evt volgend kind. Wij hebben het nu goed....zie vorig mailtje. En zelfs als er bij ons nog een bij zou komen dan moet de auto maar weg, het is immers allemaal luxe, maar die keus moet ieder voor zichzelf maken. Ik wil als wij voor de tweede gaan zeker weten dat ik hem of haar een goede opleiding kan geven...liefde en de rest is allemaal gratis, daar zijn we dan wel weer erg rijk mee.
De keus voor een evt tweede kind moet je echt helemaal zelf maken. (en met je man natuurlijk) Ik kan je alleen meegeven dat toen ik graag zwanger wilde worden mijn man daar absoluut nog niet aan toe was en hij gaf dat mij ook te kennen. Ik heb zijn keus toen gerespecteerd en ik moet zeggen dat hij toen hij te kennen gaf (3 jaar later) dat hij er klaar voor was ik daar wel erg blij mee was. Laatst zei hij tegen mij dat hij blij was dat ik toen niet had lopen pushen en respect voor zijn keuze had gehad...hij nu een veel betere vader voor onze hummel kan zijn, hij is vrolijk en lief en hummel en papa zijn dol op elkaar. Ik ben blij dat het zo heeft moeten gaan, wij hebben nu een stabiele relatie en weinig onenigheid en ik had niet willen weten hoe het anders was gegaan als ik mijn gevoel had doorgedrukt. Je moet beide aan een kindje toe zijn of dat nou een eerste tweede of derde kindje is.
dinsdag 29 mei 2007 om 14:59
Leuk nog een paar dames om mee te kletsen.
Ik ben het overigens helemaal met jullie eens, er zijn heel veel mensen die het zelfde leven als toen ze geen kinderen hadden.
Stappen, uitgaan, winkelen kopen enz enz en die geen stap terug doen. De opa's en oma's maar gebruiken als oppas ipv opa en oma.
Wij hebben bewust stap terug gedaan, en wij zijn misschien ouderwets maar het hoort zo. Wij wouden een kind en dus zijn wij er ook daarvoor. We gaan weinig stappen, en proberen zo min mogelijk gebruik te maken van de oppas. Financieel is het ook een stap terug van fultime baan naar partime baan. Maar dat vinden we helemaal niet erg.
En wat betreft het gedram van "moet je nog geen 2e kind"daar trek ik me niets van aan. Ik ben nog nooit geen meeloper geweest.
Liefst zou ik ook wel paar jaar wachten als het zou kunnen met een 2e kindje maar ja ik ben wel 37 dus om die reden moet ik nu gewoon beslissen wat we willen. In ons geval gaat het om wat ik wil, want manlief wil wel. Ik heb eigenlijk de zelfde gevoelens wat betreft 1 kind. Ik ben ook bang dat ik het niet aan kan en dat het te druk word.
Maar stiekem moet ik inmiddels toe geven dat het toch wel erg kriebeld, maar ik durf het openbaar zeker nog niet toe te geven. Ik heb altijd gezegd van 1 kind is goed voor mij/ons.
Ik ben het overigens helemaal met jullie eens, er zijn heel veel mensen die het zelfde leven als toen ze geen kinderen hadden.
Stappen, uitgaan, winkelen kopen enz enz en die geen stap terug doen. De opa's en oma's maar gebruiken als oppas ipv opa en oma.
Wij hebben bewust stap terug gedaan, en wij zijn misschien ouderwets maar het hoort zo. Wij wouden een kind en dus zijn wij er ook daarvoor. We gaan weinig stappen, en proberen zo min mogelijk gebruik te maken van de oppas. Financieel is het ook een stap terug van fultime baan naar partime baan. Maar dat vinden we helemaal niet erg.
En wat betreft het gedram van "moet je nog geen 2e kind"daar trek ik me niets van aan. Ik ben nog nooit geen meeloper geweest.
Liefst zou ik ook wel paar jaar wachten als het zou kunnen met een 2e kindje maar ja ik ben wel 37 dus om die reden moet ik nu gewoon beslissen wat we willen. In ons geval gaat het om wat ik wil, want manlief wil wel. Ik heb eigenlijk de zelfde gevoelens wat betreft 1 kind. Ik ben ook bang dat ik het niet aan kan en dat het te druk word.
Maar stiekem moet ik inmiddels toe geven dat het toch wel erg kriebeld, maar ik durf het openbaar zeker nog niet toe te geven. Ik heb altijd gezegd van 1 kind is goed voor mij/ons.
dinsdag 29 mei 2007 om 15:20
Hoi ana,
Als het zo kriebelt nou wat let je....en je hebt echt nog wel wat jaartjes hoor als het meezit. Je moet er wel voor zorgen als je echt voor een tweede kiest (ik bedoel dan om het te gaan proberen, je weet maar nooit of het lukt) om er dan niet zo gefixeerd op te raken, stel je voor dat het echt niet lukt dan moet dat niet je leven gaan bepalen. Ik heb een vriendin die er echt jaren over heeft gedaan om zwanger te raken en dat terwijl zij begonnen toen zij onder de dertig was. Ik wil alleen maar zeggen dat het geen moeten moet zijn. Je hebt er een en dat is al een wonder op zich. Ik heb ook een kindje en ik moet eerlijk zeggen dat ik eigenlijk op den duur ook een tweede wil...bij mij is gewoon de keus heel anders ik wil wel maar ik vind het voor onze situatie niet echt verstandig. Mijn man denkt daar net zo over. Wat heeft onze hummel eraan als ik evt nog gehandicapter wordt van een evt tweede zwangerschap. Onze hummel is gelukkig weer gezond en dat is niet zo geweest. Wij vinden het niet erg dat onze hummel evt geen broertje of zusje krijgt. Broers en zussen zijn ook niet alles geloof mij maar. Soms is het zelfs fijner om helemaal geen broers en zussen te hebben. In ieder geval hoop ik dat je een keuze kan maken, maar een ding als je het niet zeker weet doe het dan niet, als je relatie of jezelf er aan kapot gaat is dat het gewoon niet waard. En spanningen en elkaar verwijten maken zijn er snel hoor, geloof mij maar ik heb het vaker gezien, zelfs bij een tweede zwangerschap toen een kennisje die erdoor drukte bij haar man (sabotage) relaties kunnen er aan kapot gaan en dat is het zeker niet waard.
Als het zo kriebelt nou wat let je....en je hebt echt nog wel wat jaartjes hoor als het meezit. Je moet er wel voor zorgen als je echt voor een tweede kiest (ik bedoel dan om het te gaan proberen, je weet maar nooit of het lukt) om er dan niet zo gefixeerd op te raken, stel je voor dat het echt niet lukt dan moet dat niet je leven gaan bepalen. Ik heb een vriendin die er echt jaren over heeft gedaan om zwanger te raken en dat terwijl zij begonnen toen zij onder de dertig was. Ik wil alleen maar zeggen dat het geen moeten moet zijn. Je hebt er een en dat is al een wonder op zich. Ik heb ook een kindje en ik moet eerlijk zeggen dat ik eigenlijk op den duur ook een tweede wil...bij mij is gewoon de keus heel anders ik wil wel maar ik vind het voor onze situatie niet echt verstandig. Mijn man denkt daar net zo over. Wat heeft onze hummel eraan als ik evt nog gehandicapter wordt van een evt tweede zwangerschap. Onze hummel is gelukkig weer gezond en dat is niet zo geweest. Wij vinden het niet erg dat onze hummel evt geen broertje of zusje krijgt. Broers en zussen zijn ook niet alles geloof mij maar. Soms is het zelfs fijner om helemaal geen broers en zussen te hebben. In ieder geval hoop ik dat je een keuze kan maken, maar een ding als je het niet zeker weet doe het dan niet, als je relatie of jezelf er aan kapot gaat is dat het gewoon niet waard. En spanningen en elkaar verwijten maken zijn er snel hoor, geloof mij maar ik heb het vaker gezien, zelfs bij een tweede zwangerschap toen een kennisje die erdoor drukte bij haar man (sabotage) relaties kunnen er aan kapot gaan en dat is het zeker niet waard.
dinsdag 29 mei 2007 om 15:50
Hoi Ana,
Ik begrijp je heel goed. 37 is idd een leeftijd waarin je toch wat knopen moet gaan door hakken. Niet dat je met je 45ste niet meer zwanger kan worden maar lichamelijk wordt het er niet makkelijker op. Er komen wat meer risico's bij kijken. Ik begrijp de druk die je voelt heel goed.
Als ik je reactie zo lees denk ik ook idd dat je er wel klaar ben voor een tweede. Ik herken er zo veel in. Ondanks dat ik maar 33 ben praat ik er op dezelfde manier over als jou. Het kriebeld, Je bent stiekum toch al met namen bezig en zit je te bedenken hoe je leven er uit komt te zien met een 2e koter erbij. Ik zie naast de - punten ook heel veel + punten hoor. En juist daarom twijfel ik nog. Mijn gevoel zegt Kom maar op met die 2e maar mijn verstand zegt weer van heee is dat nou wel verstandig en dat maakt de keuze voor mij persoonlijk erg moeilijk. Ik ben opgevoed om altijd met mijn verstand eerst te denken en zeker geen overhaaste beslissingen te nemen. Dit heeft me in het verleden veel voordeel opgeleverd maar toch wou ik dat ik in sommige situatie's gewoon wat losbandiger kan zijn. Eigelijk kan niemand voorspellen hoe je leven wordt met een 2e kindje. Alles kan mee of tegen vallen. Je weet het gewoon niet van te voren. Als het mee valt ben je nog gelukkiger dan dat je nu bent en valt het tegen worstel je jezelf daar ook wel weer doorheen en pas je leven daar toch ook weer op aan. Mijn moeder zegt altijd, als je echt wil komt alles goed. Dus ik blijf bij mijn standpunt. Volg je gevoel, dan komt alles wel goed.
Ik begrijp je heel goed. 37 is idd een leeftijd waarin je toch wat knopen moet gaan door hakken. Niet dat je met je 45ste niet meer zwanger kan worden maar lichamelijk wordt het er niet makkelijker op. Er komen wat meer risico's bij kijken. Ik begrijp de druk die je voelt heel goed.
Als ik je reactie zo lees denk ik ook idd dat je er wel klaar ben voor een tweede. Ik herken er zo veel in. Ondanks dat ik maar 33 ben praat ik er op dezelfde manier over als jou. Het kriebeld, Je bent stiekum toch al met namen bezig en zit je te bedenken hoe je leven er uit komt te zien met een 2e koter erbij. Ik zie naast de - punten ook heel veel + punten hoor. En juist daarom twijfel ik nog. Mijn gevoel zegt Kom maar op met die 2e maar mijn verstand zegt weer van heee is dat nou wel verstandig en dat maakt de keuze voor mij persoonlijk erg moeilijk. Ik ben opgevoed om altijd met mijn verstand eerst te denken en zeker geen overhaaste beslissingen te nemen. Dit heeft me in het verleden veel voordeel opgeleverd maar toch wou ik dat ik in sommige situatie's gewoon wat losbandiger kan zijn. Eigelijk kan niemand voorspellen hoe je leven wordt met een 2e kindje. Alles kan mee of tegen vallen. Je weet het gewoon niet van te voren. Als het mee valt ben je nog gelukkiger dan dat je nu bent en valt het tegen worstel je jezelf daar ook wel weer doorheen en pas je leven daar toch ook weer op aan. Mijn moeder zegt altijd, als je echt wil komt alles goed. Dus ik blijf bij mijn standpunt. Volg je gevoel, dan komt alles wel goed.
dinsdag 29 mei 2007 om 20:20
Sammy heel herkenbaar ook jou verhaal.
Mijn gevoel en verstand zijn ook nogal verschillend en zo dubbel.
En dat weerhoud me, ik ben zelf nog niet overtuigd.
Ik denk dat ik misschien op deze manier, mezelf kan overtuigen.
Door andere lotgenoten of meningen te horen.
Onze relatie is top hoor daar ben ik zeker niet bang voor.
En geweldige jeugd heb ik niet gehad, pas na 30 jaar leuke relatie gekregen met mijn zus. We hadden altijd ruzie, mijn vader moest eerst overlijden toen is onze verstandhouding pas beter geworden.
Ik heb mijn hele leven gezegd van dat ik maar 1 kind wou omdat ik mijn kind niet wil aan doen door slechte relatie met broer/zus te hebben. Ik heb dat mijn hele leven als strijd ervaren.
Ik neem aan dat dat ook mijn reden is van toendertijd mijn overtuigende keuze.
Mijn gevoel en verstand zijn ook nogal verschillend en zo dubbel.
En dat weerhoud me, ik ben zelf nog niet overtuigd.
Ik denk dat ik misschien op deze manier, mezelf kan overtuigen.
Door andere lotgenoten of meningen te horen.
Onze relatie is top hoor daar ben ik zeker niet bang voor.
En geweldige jeugd heb ik niet gehad, pas na 30 jaar leuke relatie gekregen met mijn zus. We hadden altijd ruzie, mijn vader moest eerst overlijden toen is onze verstandhouding pas beter geworden.
Ik heb mijn hele leven gezegd van dat ik maar 1 kind wou omdat ik mijn kind niet wil aan doen door slechte relatie met broer/zus te hebben. Ik heb dat mijn hele leven als strijd ervaren.
Ik neem aan dat dat ook mijn reden is van toendertijd mijn overtuigende keuze.
dinsdag 29 mei 2007 om 20:49
Hoi,
Hier nog een moeder die heel erg twijfelt. Mijn zoontje is nu bijna 1 en liever zou ik nog wat wachten. Alleen voel ik die biologische klok (ben bijna 35) dit keer wel erg hard tikken. Mijn man twijfelt net zo hard mee al neigt hij vaker naar 1 dan naar 2 en ik andersom. Mocht het ooit zover komen dan hebben we de namen al klaar liggen. Daarover fantaseren vinden we heel leuk, maar om de beslissing te nemen. Het is allemaal heel dubbel. Ik vind het veel moeilijker dan de keuze van 0 naar 1. Nu red ik het allemaal net met werk en baby. Als er een 2e komt moet er wel het een en ander veranderen. Maar wat dan en als ik een andere baan ga zoeken is het dan slim om meteen zwanger te worden...Al dat soort dingen spelen ook nog mee. Plus dat ik lichamelijk nog niet helemaal ontzwangerd ben, dus ik vraag me ook af of ik kwa dat oogpunt wel verstandig zou zijn. Je leest het al ik ben een aardige piekeraar en dan hebben we het nog maar niet over de vragen of ik van de tweede wel net zoveel zou kunnen houden als de eerste...
Wat me wel minder zwaar lijkt bij de tweede is dat je dan niet alles voor de eerste keer hoeft uit te vinden. Dat veel zaken toch bekend voorkomen, ook al besef ik ook wel dat ieder kind anders is.
Ik ben er dus ook echt nog niet uit en vind het jammer dat mijn leeftijd ook zo'n beslissende factor aan het worden is hierin. Maar helaas heb ik mijn man pas laat leren kennen.
Ik hou dit topic dus even in de gaten. Ik vind het prettig om te zien dat anderen met dezelfde twijfels rondlopen.
Hier nog een moeder die heel erg twijfelt. Mijn zoontje is nu bijna 1 en liever zou ik nog wat wachten. Alleen voel ik die biologische klok (ben bijna 35) dit keer wel erg hard tikken. Mijn man twijfelt net zo hard mee al neigt hij vaker naar 1 dan naar 2 en ik andersom. Mocht het ooit zover komen dan hebben we de namen al klaar liggen. Daarover fantaseren vinden we heel leuk, maar om de beslissing te nemen. Het is allemaal heel dubbel. Ik vind het veel moeilijker dan de keuze van 0 naar 1. Nu red ik het allemaal net met werk en baby. Als er een 2e komt moet er wel het een en ander veranderen. Maar wat dan en als ik een andere baan ga zoeken is het dan slim om meteen zwanger te worden...Al dat soort dingen spelen ook nog mee. Plus dat ik lichamelijk nog niet helemaal ontzwangerd ben, dus ik vraag me ook af of ik kwa dat oogpunt wel verstandig zou zijn. Je leest het al ik ben een aardige piekeraar en dan hebben we het nog maar niet over de vragen of ik van de tweede wel net zoveel zou kunnen houden als de eerste...
Wat me wel minder zwaar lijkt bij de tweede is dat je dan niet alles voor de eerste keer hoeft uit te vinden. Dat veel zaken toch bekend voorkomen, ook al besef ik ook wel dat ieder kind anders is.
Ik ben er dus ook echt nog niet uit en vind het jammer dat mijn leeftijd ook zo'n beslissende factor aan het worden is hierin. Maar helaas heb ik mijn man pas laat leren kennen.
Ik hou dit topic dus even in de gaten. Ik vind het prettig om te zien dat anderen met dezelfde twijfels rondlopen.
dinsdag 29 mei 2007 om 20:54
hoi ana,
Moeilijk he, het is ook niet niks. Het is een beslissing voor het leven, maar gelukkig hoef je niet perse vandaag te beslissen, morgen kan ook nog (). Als ik over een paar jaar voor dezelfde keus sta dan ben ik ook al flink in de dertig...dan denk ik precies hetzelfde over dit dilemma. Het is gewoon een moeilijk keus....voor sommige niet, die doen gewoon, die denken niet na over hun acties, ik ben wel van mening dat je beter goed na kan denken dan zomaar te doen. Waarschijnlijk zal het allemaal wel meevallen zo'n tweede, en misschien valt dat zelfs voor mij nu wel mee, als ik nu al voor een tweede zal gaan. Het punt is gewoon dat je het risico of voor jou het onzekere niet wil, als je nou gewoon maar wist dat het wel goed zal komen en dat je het makkelijk aankan dan was de keus ook wat makkelijker. Wat dat betreft kan ik wel met je meepraten. Wij hebben er immers jaren over gedaan om aan een kindje te beginnen...nu is alles redelijk goed gegaan.. in ieder geval met de baby, met mij wat minder, maar dat vergeten we maar snel. Misschien heb je volgend jaar wel een kleine en dan lach je over hoe onzeker je nu bent. Ik lach er nu ook om hoor je had ons drie jaar geleden eens moeten horen. hi hi. Maar je kunt beter achteraf lachen dan huilen zeg ik altijd maar. En het is niet zo erg dat je er goed over nadenkt. Dan kan je je in ieder geval beter indenken over wat er evt komen gaat, en je nu al vragen gaan stellen over hoe je evt problemen qua kinderopvang en school en financieen en dergelijke gaat oplossen, je kent het motto een goede meid is op haar toekomst voorbereid.
Moeilijk he, het is ook niet niks. Het is een beslissing voor het leven, maar gelukkig hoef je niet perse vandaag te beslissen, morgen kan ook nog (). Als ik over een paar jaar voor dezelfde keus sta dan ben ik ook al flink in de dertig...dan denk ik precies hetzelfde over dit dilemma. Het is gewoon een moeilijk keus....voor sommige niet, die doen gewoon, die denken niet na over hun acties, ik ben wel van mening dat je beter goed na kan denken dan zomaar te doen. Waarschijnlijk zal het allemaal wel meevallen zo'n tweede, en misschien valt dat zelfs voor mij nu wel mee, als ik nu al voor een tweede zal gaan. Het punt is gewoon dat je het risico of voor jou het onzekere niet wil, als je nou gewoon maar wist dat het wel goed zal komen en dat je het makkelijk aankan dan was de keus ook wat makkelijker. Wat dat betreft kan ik wel met je meepraten. Wij hebben er immers jaren over gedaan om aan een kindje te beginnen...nu is alles redelijk goed gegaan.. in ieder geval met de baby, met mij wat minder, maar dat vergeten we maar snel. Misschien heb je volgend jaar wel een kleine en dan lach je over hoe onzeker je nu bent. Ik lach er nu ook om hoor je had ons drie jaar geleden eens moeten horen. hi hi. Maar je kunt beter achteraf lachen dan huilen zeg ik altijd maar. En het is niet zo erg dat je er goed over nadenkt. Dan kan je je in ieder geval beter indenken over wat er evt komen gaat, en je nu al vragen gaan stellen over hoe je evt problemen qua kinderopvang en school en financieen en dergelijke gaat oplossen, je kent het motto een goede meid is op haar toekomst voorbereid.
dinsdag 29 mei 2007 om 20:57
dinsdag 29 mei 2007 om 23:09
Welkom Catz,
Ook weer zo'n herkenbaar verhaal, en ja ik heb mijn man ook later leren kennen. Mijn leven is ook anders gelopen dan dat je gehoopd had, eerst 8 jaar relatie gehad. Daarna paar vriendjes maar niet de ware. En dan ben je 32 dan kom je de ware tegen.
En dan gaat alles heel snel, en bij ons was onze dochter ook onstaan uit een eenmalige aktie. Dus voorpret met oefenen was er bij ons niet bij. Dus ik ben ook al die tijd na onze dochter heel bang om zwanger te worden.
Maar je spreekt eigenlijk geen moeders die het achteraf toch liever bij 1 kind hadden willen houden. Tuurlijk houd je dan ook van je 2e kind maar toch spijt, hoe stom het ook klinkt.
Ik ken wel iemand die echt zegt van het was bij het 2e kind wel heeeel druk en aan poten en stres.
Maar die moeders zijn zeldzaam volgens mij die zo eerlijk zijn.
Bang dat je negatief over hun gaat denken.
Ook weer zo'n herkenbaar verhaal, en ja ik heb mijn man ook later leren kennen. Mijn leven is ook anders gelopen dan dat je gehoopd had, eerst 8 jaar relatie gehad. Daarna paar vriendjes maar niet de ware. En dan ben je 32 dan kom je de ware tegen.
En dan gaat alles heel snel, en bij ons was onze dochter ook onstaan uit een eenmalige aktie. Dus voorpret met oefenen was er bij ons niet bij. Dus ik ben ook al die tijd na onze dochter heel bang om zwanger te worden.
Maar je spreekt eigenlijk geen moeders die het achteraf toch liever bij 1 kind hadden willen houden. Tuurlijk houd je dan ook van je 2e kind maar toch spijt, hoe stom het ook klinkt.
Ik ken wel iemand die echt zegt van het was bij het 2e kind wel heeeel druk en aan poten en stres.
Maar die moeders zijn zeldzaam volgens mij die zo eerlijk zijn.
Bang dat je negatief over hun gaat denken.
zondag 3 juni 2007 om 21:33
Nee nog geen beslissing genomen.
Zwaar volleyweekend gehad en bekaf.
En ik had geeen reacties meer om op te reageren.
Vandaag iemand gesproken die het ook bewust bij 1 kind had gekozen.
Maar ik weet het nog steeds niet.
Misschien moet ik het voor nu maar laten rusten en dan over paar maanden weer een flink gaan discusseren.
En ander moment denk ik van toch nu beslissen.
:oHelp ik word gek, hihihihihi
Zwaar volleyweekend gehad en bekaf.
En ik had geeen reacties meer om op te reageren.
Vandaag iemand gesproken die het ook bewust bij 1 kind had gekozen.
Maar ik weet het nog steeds niet.
Misschien moet ik het voor nu maar laten rusten en dan over paar maanden weer een flink gaan discusseren.
En ander moment denk ik van toch nu beslissen.
:oHelp ik word gek, hihihihihi
zondag 3 juni 2007 om 22:08
Hoi ana,
Ik heb toevallig dit weekeind ook iemand gesproken die zelf enigskinds is, hij vindt het helemaal niet erg dat hij alleen is. Zelf heeft hij wel drie kinderen maar dat is niet met een bepaalde reden of gedachte. Hij mistte geen broers of zussen. Zijn vrouw heeft wel een broer en een zus maar hij heeft daar eigenlijk niet zoveel mee. Hij zegt maar zo... ik heb nooit het broers of zussen gevoel gehad, ik weet niet hoe het voelt om een broer of zus te hebben en als je het gevoel niet kent dan mis je het ook niet.
Ik vond dat op zich geen verkeerde gedachtengang....het is dus helemaal niet zielig als je enigskind bent. Maar ja, ik heb er de afgelopen weken ook al over na zitten te denken hoor, stiekem. De ene keer denk ik toch maar een tweede, dan denk ik weer het gaat goed zo, we hebben het goed, wat wil je nog meer, ben je niet tevreden met een? Het klinkt al gauw zo ondankbaar vindt je niet? Ben er dit weekeind ook al met mijn man over begonnen. Zegt ook wel dat het beter is om nog een paar jaar te wachten...kan me wel heel goed voorstellen hoe jij je moet voelen, jij zit ook nog met je leeftijd. Ik kan het evt nog over een paar jaartjes opnieuw bekijken...maar ja, gevoel is gevoel, en mijn gevoel zegt, ja een tweede, maar mijn verstand zegt, wacht nog even.....
HELP
Ik heb toevallig dit weekeind ook iemand gesproken die zelf enigskinds is, hij vindt het helemaal niet erg dat hij alleen is. Zelf heeft hij wel drie kinderen maar dat is niet met een bepaalde reden of gedachte. Hij mistte geen broers of zussen. Zijn vrouw heeft wel een broer en een zus maar hij heeft daar eigenlijk niet zoveel mee. Hij zegt maar zo... ik heb nooit het broers of zussen gevoel gehad, ik weet niet hoe het voelt om een broer of zus te hebben en als je het gevoel niet kent dan mis je het ook niet.
Ik vond dat op zich geen verkeerde gedachtengang....het is dus helemaal niet zielig als je enigskind bent. Maar ja, ik heb er de afgelopen weken ook al over na zitten te denken hoor, stiekem. De ene keer denk ik toch maar een tweede, dan denk ik weer het gaat goed zo, we hebben het goed, wat wil je nog meer, ben je niet tevreden met een? Het klinkt al gauw zo ondankbaar vindt je niet? Ben er dit weekeind ook al met mijn man over begonnen. Zegt ook wel dat het beter is om nog een paar jaar te wachten...kan me wel heel goed voorstellen hoe jij je moet voelen, jij zit ook nog met je leeftijd. Ik kan het evt nog over een paar jaartjes opnieuw bekijken...maar ja, gevoel is gevoel, en mijn gevoel zegt, ja een tweede, maar mijn verstand zegt, wacht nog even.....
HELP
maandag 4 juni 2007 om 14:30
maandag 4 juni 2007 om 21:04
Hoi,
Ik geloof dat bij ons de balans aan het doorslaan is naar een tweede! Mijn man heeft aangegeven dat hij er wel voor wil gaan. En ik had al meer zoiets van dat ik toch wel graag een tweede wil. We hebben het er de afgelopen dagen/ weken heel veel over gehad. Niet dat we meteen weer gaan beginnen, maar wellicht wel aan het eind van het jaar. Maar ik blijf het een doodenge beslissing vinden, veel moeilijker dan van 0 naar 1.
Groetjes
Catz
Ik geloof dat bij ons de balans aan het doorslaan is naar een tweede! Mijn man heeft aangegeven dat hij er wel voor wil gaan. En ik had al meer zoiets van dat ik toch wel graag een tweede wil. We hebben het er de afgelopen dagen/ weken heel veel over gehad. Niet dat we meteen weer gaan beginnen, maar wellicht wel aan het eind van het jaar. Maar ik blijf het een doodenge beslissing vinden, veel moeilijker dan van 0 naar 1.
Groetjes
Catz
