Kinderen
alle pijlers
Hoe te dealen met een temperamentvol kind?
vrijdag 23 september 2022 om 13:26
Ik heb een zoontje van nu 2 jaar en 1 maand. Heel lief en aanhankelijk, maar ook een flink eigen willetje en dat begon al met zo'n 1,5 jaar. Ik vind dat een ontzettend goede eigenschap, maar ik merk dat ik als ouder zijnde het soms moeilijk vind om daarmee om te gaan.
Het spreekwoordelijke dak gaat er af als er in bepaalde situaties niet gebeurt wat hij wil. Hij accepteert ook slecht een 'nee'. Dit is niet zo af en toe, dit gebeurt elke dag.
Luiers verschonen en aankleden is drama. Elke keer weer. Van alles geprobeerd en soms werkt het, maar meestal gewoon niet. Het is af en toe echt een gevecht...
Kinderwagen gaat nu iets beter, maar ik moet hem wel een knijpfruitje oid geven eer hij wil gaan zitten.
Tv kijken gaat ook niet. Dat wil zeggen, ík mag geen tv kijken. Als ik het op een zender zet wat ik wil zien jankt en krijst hij heel de boel bij elkaar omdat het niet iets is wat híj wil zien.
En het ergste vind ik nog wat er buiten gebeurt. Ik ga regelmatig met hem op pad omdat ik niet de hele dag binnen wil zitten. Hij vind het haske leuk om ergens naartoe te gaan en het weggaan is daardoor een drama. Ik loop steevast met een krijsend kind weg van een kinderboerderij of een speeltuin. Wanneer ik zie hoe mak andere kinderen weggaan met hun ouders word ik er wel eens verdrietig van. Waarom moet het bij ons zo moeilijk gaan... En de schaamte is er ook. Ik schaam me gewoon en en bang wat andere ouders wel niet zullen denken.
Ik wil eigenlijk wat raad vragen aan het CB maar vriend wil dat niet. Hij is bang dat zoon gelijk een bepaalde stempel krijgt.
Dusja, eigenlijk wat tips en handvaten gevraagd hoe ik een kind als deze het beste kan managen
Is dit gedrag normaal?
Het spreekwoordelijke dak gaat er af als er in bepaalde situaties niet gebeurt wat hij wil. Hij accepteert ook slecht een 'nee'. Dit is niet zo af en toe, dit gebeurt elke dag.
Luiers verschonen en aankleden is drama. Elke keer weer. Van alles geprobeerd en soms werkt het, maar meestal gewoon niet. Het is af en toe echt een gevecht...
Kinderwagen gaat nu iets beter, maar ik moet hem wel een knijpfruitje oid geven eer hij wil gaan zitten.
Tv kijken gaat ook niet. Dat wil zeggen, ík mag geen tv kijken. Als ik het op een zender zet wat ik wil zien jankt en krijst hij heel de boel bij elkaar omdat het niet iets is wat híj wil zien.
En het ergste vind ik nog wat er buiten gebeurt. Ik ga regelmatig met hem op pad omdat ik niet de hele dag binnen wil zitten. Hij vind het haske leuk om ergens naartoe te gaan en het weggaan is daardoor een drama. Ik loop steevast met een krijsend kind weg van een kinderboerderij of een speeltuin. Wanneer ik zie hoe mak andere kinderen weggaan met hun ouders word ik er wel eens verdrietig van. Waarom moet het bij ons zo moeilijk gaan... En de schaamte is er ook. Ik schaam me gewoon en en bang wat andere ouders wel niet zullen denken.
Ik wil eigenlijk wat raad vragen aan het CB maar vriend wil dat niet. Hij is bang dat zoon gelijk een bepaalde stempel krijgt.
Dusja, eigenlijk wat tips en handvaten gevraagd hoe ik een kind als deze het beste kan managen
Is dit gedrag normaal?
vrijdag 23 september 2022 om 13:30
Gewoon, rustig aan, bedenk dat kind nog geen volgroeide hersens hebt en jij wel.
Adem in en uit. Scheld af en toe een beetje als kind niet inde buurt is. En vraag wel hulp.
En je vriend moet niet zo spastisch doen, gewoon wat advies vragen of een opvoedcursus voor bepaald gedrag volgen, die aan de lopende band gegeven word, is geen stempel.
Adem in en uit. Scheld af en toe een beetje als kind niet inde buurt is. En vraag wel hulp.
En je vriend moet niet zo spastisch doen, gewoon wat advies vragen of een opvoedcursus voor bepaald gedrag volgen, die aan de lopende band gegeven word, is geen stempel.
vrijdag 23 september 2022 om 13:36
Ik lees trouwens een redelijk normaal kind van 2, nee zo zijn ze niet allemaal.
Maar '2 is nee 'komt niet zomaar ergens vandaag, net als de term peuterpuberteit.
Heel vaak is vooral dat een ouder niet weet wat ze er mee moeten, opvoeden is namelijk zwaar en als je dan gaat kijken naar andere kinderen ( en ja zo doen veel andere 2/3 jarigen dus ook, maar die zie je dan even niet) dan weet je het helemaal niet meer.
Maar '2 is nee 'komt niet zomaar ergens vandaag, net als de term peuterpuberteit.
Heel vaak is vooral dat een ouder niet weet wat ze er mee moeten, opvoeden is namelijk zwaar en als je dan gaat kijken naar andere kinderen ( en ja zo doen veel andere 2/3 jarigen dus ook, maar die zie je dan even niet) dan weet je het helemaal niet meer.
anoniem_63a4aa770857d wijzigde dit bericht op 23-09-2022 13:36
4.67% gewijzigd
vrijdag 23 september 2022 om 13:36
Precies, gewoon hulp vragen hoor!
Wat hier wel wat hielp: vaste ritmes en alles op tijd aankondigen. Dus in de speeltuin niet: we gaan nu naar huis maar: je mag nog twee dingen doen en dan gaan we naar huis oid. En ook thuis: we gaan nu dit doen, daarna gaan we naar de winkel om boodschappen te doen. En als het kan, keuzes geven: wil je in de buggy of op je loopfiets naar de supermarkt?
En wat mij opvalt: waarom ga je zelf tv kijken met kind er bij? Dat kan je toch 's avonds doen? Als ik bezig was met een klusje vermaakten de kinderen zich meestal wel redelijk of kwamen ze mee helpen, zodra ik op de bank ging zitten stonden ze naast mij om samen te spelen. Naarmate ze wat ouder werden kon ik ze dan wel leren dat ik bijvoorbeeld even mijn koffie op ging drinken en dat we dan daarna samen wat deden. Maar no way dat ik een half uur op de bank wat voor mezelf kon doen op die leeftijd.
Wat hier wel wat hielp: vaste ritmes en alles op tijd aankondigen. Dus in de speeltuin niet: we gaan nu naar huis maar: je mag nog twee dingen doen en dan gaan we naar huis oid. En ook thuis: we gaan nu dit doen, daarna gaan we naar de winkel om boodschappen te doen. En als het kan, keuzes geven: wil je in de buggy of op je loopfiets naar de supermarkt?
En wat mij opvalt: waarom ga je zelf tv kijken met kind er bij? Dat kan je toch 's avonds doen? Als ik bezig was met een klusje vermaakten de kinderen zich meestal wel redelijk of kwamen ze mee helpen, zodra ik op de bank ging zitten stonden ze naast mij om samen te spelen. Naarmate ze wat ouder werden kon ik ze dan wel leren dat ik bijvoorbeeld even mijn koffie op ging drinken en dat we dan daarna samen wat deden. Maar no way dat ik een half uur op de bank wat voor mezelf kon doen op die leeftijd.
vrijdag 23 september 2022 om 13:37
Bij het CB krijg je echt niet meteen een stempel. Wij hebben voor onze jongste hulp gevraagd bij het CB en hebben na een aantal gesprekken een coach die meekijkt, meedenkt, etc, maar van stempels is geen sprake. Er is zelfs niet gesproken over laten onderzoeken, want onze hulpvraag ging daar helemaal niet over. Ze geeft bepaalde tips en het voelt echt als samen bezig zijn met hoe we ons kind het beste kunnen helpen.
Je man hoeft dus echt niet bang te zijn dat er een stempel ADHD of autisme ofzo gezet wordt, want dat komt én pas op latere leeftijd én pas na specifieke onderzoeken waar je zelf toestemming voor moet geven én die onderzoeken komen er pas als ze passen bij je hulpvraag. Als jullie hulpvraag is ‘hoe gaan we om met onze energieke peuter met sterke eigen wil’ is dat helemaal geen reden voor onderzoek of een stempel.
Je man hoeft dus echt niet bang te zijn dat er een stempel ADHD of autisme ofzo gezet wordt, want dat komt én pas op latere leeftijd én pas na specifieke onderzoeken waar je zelf toestemming voor moet geven én die onderzoeken komen er pas als ze passen bij je hulpvraag. Als jullie hulpvraag is ‘hoe gaan we om met onze energieke peuter met sterke eigen wil’ is dat helemaal geen reden voor onderzoek of een stempel.
vrijdag 23 september 2022 om 13:37
Geen ouder is perfect en heeft nooit geen huilende kinderen. Het idee van schaamte zou ik loslaten.
Met het weggaan bij dingen die hij leuk vindt, moet hij dan ineens mee of bereid je hem voor? Ook al heeft hij nog niet zoveel inzicht in tijd, gezien zijn leeftijd denk ik, kan het helpen om hem tien minuten van te voren te zeggen dat jullie zo weggaan. En dan vijf minuten van te voren weer. Dan komt het minder uit de lucht vallen en voelt hij zich minder uit zijn spel gehaald.
Bij het CB naar een opvoedcursus informeren is zeer zeker niet verkeerd en geeft hem geen stempel. Ook jullie als ouders niet. Peuters zijn nou eenmaal erg eigenwijs, dus een paar handvatten om daarmee om te kunnen gaan is altijd goed.
Met het weggaan bij dingen die hij leuk vindt, moet hij dan ineens mee of bereid je hem voor? Ook al heeft hij nog niet zoveel inzicht in tijd, gezien zijn leeftijd denk ik, kan het helpen om hem tien minuten van te voren te zeggen dat jullie zo weggaan. En dan vijf minuten van te voren weer. Dan komt het minder uit de lucht vallen en voelt hij zich minder uit zijn spel gehaald.
Bij het CB naar een opvoedcursus informeren is zeer zeker niet verkeerd en geeft hem geen stempel. Ook jullie als ouders niet. Peuters zijn nou eenmaal erg eigenwijs, dus een paar handvatten om daarmee om te kunnen gaan is altijd goed.
vrijdag 23 september 2022 om 13:40
vrijdag 23 september 2022 om 13:40
Kinderen van die leeftijd zijn de wereld aan het ontdekken en hun plaats ten opzichte van anderen. Ze hebben behoefte aan duidelijkheid over hoe dingen gaan en wat wel en niet mag. Duidelijke grenzen.
Als je Nee zegt, doe dat dan ook alleen als het echt Nee is. Kort uitleggen, maar niet uit blijven leggen. En nooit alsnog toegeven! Jij wilt tv kijken, dan niet toegeven zodat hij alsnog zelf mag kijken. Je kind begrijpt dan toch niet meer wat het woord Nee betekent? Hij weet totaal niet waar hij aan toe is.
En troost je, vrijwel iedere ouder worstelt hiermee. Ik vond het een pittige tijd met die kleintjes. Bedenk wel dat als je het nu wat strakker aanpakt, je hier heel veel profijt van hebt later.
Als je Nee zegt, doe dat dan ook alleen als het echt Nee is. Kort uitleggen, maar niet uit blijven leggen. En nooit alsnog toegeven! Jij wilt tv kijken, dan niet toegeven zodat hij alsnog zelf mag kijken. Je kind begrijpt dan toch niet meer wat het woord Nee betekent? Hij weet totaal niet waar hij aan toe is.
En troost je, vrijwel iedere ouder worstelt hiermee. Ik vond het een pittige tijd met die kleintjes. Bedenk wel dat als je het nu wat strakker aanpakt, je hier heel veel profijt van hebt later.
toulouse_74 wijzigde dit bericht op 23-09-2022 13:41
2.30% gewijzigd
vrijdag 23 september 2022 om 13:40
Hier helpt het als we tijdig voorbereiden zodat kind weet wat hij kan verwachten.
En afleiden, afleiden en nog eens afleiden.
Verder bedenken waar je discussie over wil hebben en waarover niet. Waarin kan jíj best wat toegeven omdat het ook prima op zíjn manier kan?
En verder; tv kijken als kind erbij is gebeurt hier ook niet hoor. Vind het best logisch dat ze dan iets willen zien wat zíj leuk vinden en dat grote mensen programma’s hen niet boeit.
En afleiden, afleiden en nog eens afleiden.
Verder bedenken waar je discussie over wil hebben en waarover niet. Waarin kan jíj best wat toegeven omdat het ook prima op zíjn manier kan?
En verder; tv kijken als kind erbij is gebeurt hier ook niet hoor. Vind het best logisch dat ze dan iets willen zien wat zíj leuk vinden en dat grote mensen programma’s hen niet boeit.
vrijdag 23 september 2022 om 13:42
Eens.piepp schreef: ↑23-09-2022 13:40Hier helpt het als we tijdig voorbereiden zodat kind weet wat hij kan verwachten.
En afleiden, afleiden en nog eens afleiden.
Verder bedenken waar je discussie over wil hebben en waarover niet. Waarin kan jíj best wat toegeven omdat het ook prima op zíjn manier kan?
En verder; tv kijken als kind erbij is gebeurt hier ook niet hoor. Vind het best logisch dat ze dan iets willen zien wat zíj leuk vinden en dat grote mensen programma’s hen niet boeit.
vrijdag 23 september 2022 om 13:48
Haha, twee is nee. Toen mijn jongste zo oud was heb ik weleens het cb gebeld en gezegd luister, ik weet echt van de terrible two's maar het lijkt hier wel alsof de duivel erin is gekropen 
(hij is nu 21 en het verhaal loopt goed af).
Geen idee hoe jullie kind uit gaat pakken natuurlijk, twee is nog een beetje jong om als buitenstaander tips te geven. Maar wat bij mijn kinderen (ik kreeg nog zo'n kanon
) echt een (toevallige) gouden greep bleek was een kwartier van tevoren zeggen dat we een zouden gaan. Na tien minuten zeggen dat het kwartier bijna om is en dan hop, de kinderwagen weer in. Bleef heel hun jeugd en puberteit ook de perfecte manier.
Het scheelde zowel aan hun kant, ze wisten wat er stond te gebeuren en kennelijk vonden ze dat heel prettig, als aan mijn kant. Want ik vind twee aankondigingen geven véél relaxter dan twee keer moeten mopperen.
Ik ben geen gezellige knijpfruitmoeder trouwens. Ik ben meer de moeder die aftelt van drie naar één en als er dan niet geluisterd wordt alle knijpfruit voor de rest van de dag in de vuilnisbak flikkert
(hij is nu 21 en het verhaal loopt goed af).Geen idee hoe jullie kind uit gaat pakken natuurlijk, twee is nog een beetje jong om als buitenstaander tips te geven. Maar wat bij mijn kinderen (ik kreeg nog zo'n kanon
) echt een (toevallige) gouden greep bleek was een kwartier van tevoren zeggen dat we een zouden gaan. Na tien minuten zeggen dat het kwartier bijna om is en dan hop, de kinderwagen weer in. Bleef heel hun jeugd en puberteit ook de perfecte manier.Het scheelde zowel aan hun kant, ze wisten wat er stond te gebeuren en kennelijk vonden ze dat heel prettig, als aan mijn kant. Want ik vind twee aankondigingen geven véél relaxter dan twee keer moeten mopperen.
Ik ben geen gezellige knijpfruitmoeder trouwens. Ik ben meer de moeder die aftelt van drie naar één en als er dan niet geluisterd wordt alle knijpfruit voor de rest van de dag in de vuilnisbak flikkert
vrijdag 23 september 2022 om 13:49
claudine1982 schreef: ↑23-09-2022 13:26
Kinderwagen gaat nu iets beter, maar ik moet hem wel een knijpfruitje oid geven eer hij wil gaan zitten.
Waarom moet je kind in de kinderwagen? Laat je kind gewoon lopen.
En als je kind van jou niet van alles moet wat hij heke.aal niet wil dan zal hij de dingen due wel echt moeten zoals luiers verschonen en aankleden ook makkelijker accepteren.
Bij de kinderboerderij kan je aangeven als je bijvoorbeeld bij de geiten staat we gaan over 10 minuten naar huis. Dus als Jr mog even bij de konijntjes of welk favoriet dier kind dan ook maar heeft wil kijken dan gaan we dat ni doen en dan over 10 minuten naar huis.
Het zelfde bij de speeltuin. We gaan zo naar huis dus wat wil je nog 1x doen voir we naar huis gaan en daarna gaan.
.
vrijdag 23 september 2022 om 13:49
Mijn dochter was (en nu als puber nog steeds) ook érg pittig. Wat kan helpen is duidelijkheid geven, dus we gaan nu naar de kinderboerderij en daarna gaan we naar huis om eten te maken/met de auto’s te spelen/noem maar op. Bij vertrek van de locatie ook benoemen ‘kom, het is nu tijd om met de auto’s te spelen’. Verder zoveel mogelijk het gevoel geven dat ze ‘belangrijk’ zijn. Hij is twee jaar en hij kan dingen. Mijn dochter was met anderhalf jaar zindelijk. Dat lost het drama met de luiers op 
. Ze kon al heel vroeg zelf de gordeltjes van de autostoel dichtknijpen. Weer een probleem opgelost, want ze wilde nooit in die stoel. Veer mee, laat ze meedenken/meehelpen en benadruk dat hij een hele knappe, grote jongen is.
De valkuil zit hem in negativiteit. Hij doet in jouw ogen lastig en vervelend, dus reageer je vermoedelijk geïrriteerd en daar reageert hij weer op. Doorbreek die cirkel.
Oh, en tv kijken is de komende tien jaar iets dat je wel kunt vergeten
. Ze kon al heel vroeg zelf de gordeltjes van de autostoel dichtknijpen. Weer een probleem opgelost, want ze wilde nooit in die stoel. Veer mee, laat ze meedenken/meehelpen en benadruk dat hij een hele knappe, grote jongen is.De valkuil zit hem in negativiteit. Hij doet in jouw ogen lastig en vervelend, dus reageer je vermoedelijk geïrriteerd en daar reageert hij weer op. Doorbreek die cirkel.
Oh, en tv kijken is de komende tien jaar iets dat je wel kunt vergeten
vrijdag 23 september 2022 om 13:54
Mijn ukje is 1.5 en ik herken mega goed wat je zegt. Wij dachten, leuk naar een pretpark (hij is heel groot voor zijn leeftijd dus mag al in best veel peuter dingen). Maar bij elke attractie, als hij eruit moest was het gillen en spaghetti beentjes die keihard heen en weer schopten en mega krokodillen tranen.
Als hij op z'n fietsje zit en ik raak hem met een vinger aan of probeer hem een andere richting uit tr laten gaan is het dramatisch laten vallen (en ook hard tot bloedens toe als ik hem niet vang) en moet ik hem met 2 armen strak om hem heen terug tillen (anders worstelt hij zich eruit en laat hij zich vallen)
Ik denk dat mijn kind op jou lijkt. En ja het is echt zwaar en kut soms. En idd schaamte. Mensen kijken soms echt naar me alsof ik hem mishandel ofzo, want hij gedraagt zich uber dramatisch en roept ook keihard AU AU AU.
Heel veel tot 10 tellen, soms even lekker mee janken, als hij weg is even flink tieren en schelden en accepteren dat dit een fase is die kut is. Maar hij gaat echt voorbij, hou ik mezelf voor.
Als hij op z'n fietsje zit en ik raak hem met een vinger aan of probeer hem een andere richting uit tr laten gaan is het dramatisch laten vallen (en ook hard tot bloedens toe als ik hem niet vang) en moet ik hem met 2 armen strak om hem heen terug tillen (anders worstelt hij zich eruit en laat hij zich vallen)
Ik denk dat mijn kind op jou lijkt. En ja het is echt zwaar en kut soms. En idd schaamte. Mensen kijken soms echt naar me alsof ik hem mishandel ofzo, want hij gedraagt zich uber dramatisch en roept ook keihard AU AU AU.
Heel veel tot 10 tellen, soms even lekker mee janken, als hij weg is even flink tieren en schelden en accepteren dat dit een fase is die kut is. Maar hij gaat echt voorbij, hou ik mezelf voor.
vrijdag 23 september 2022 om 13:56
vrijdag 23 september 2022 om 13:58
Hier helpt:
- Veel autonomie geven. Maar dan wel bij bepaalde zaken. Dus helpen tafel dekken, planten water geven (is zijn 'taak'), hem echt mee laten draaien. Uiteraard begeleidt ik dit wel maar we doen alsof hij 'zelf doet!'.
- Veel, heel veel, geduld en rustig blijven (lukt me de ene dag beter dan de andere)
- Veel duidelijkheid, veel voorbespreken.
- De dag doornemen voor het naar bed gaan en ook wat dingen voor morgen vast vertellen
- Elke dag zorgen dat de fysieke energie flink wordt uitgeput. Speeltuin, rennen, buiten. Dat soort dingen.
- Ook qua intellect: zorgen dat hij zich niet verveeld. Heeft hij voldoende uitdaging?
Ik probeer niet om te kopen met eten/drinken maar kijk naar alternatieven zodat we toch doen wat ik wil. Niet in de kinderwagen? Hij is twee. Kan hij wel staan op het meerijdplankje? Of mee met de loopfiets/step? Waarom moet hij in de kinderwagen. IN de supermarkt krijgt hij een eigen karretje. Vooraf zeg ik "we gaan naar de supermarkt om BANANEN te kopen". Als hij zelf een karretje heeft gepakt, dan zeg ik "Wat moeten we ook alweer/ OHJA! BANAAN! Weet jij waar die liggen?" en dat loopt hij er zo heen. Wat nu? BROOD! en dan zo de supermarkt door. Hij mag alles pakken (al let ik bij eieren etc natuurlijk wel op).
vrijdag 23 september 2022 om 13:59
Ik lees niks geks, maar ik heb zelf een pittig kind, die van heel jongs af aan al weet wat hij wel en niet wil.
Hoe vaak ik niet met een krijsend kind ergens weg ben gegaan met het zweet op mijn rug...
En hoe vaak ik me er al niet over verbaasd heb hoe rustig andere kinderen mee naar huis gaan bij het kdv en ik als enige weer achter mijn kind aan moet rennen... Of hoe een ander kind rustig aan de hand loopt of op de arm blijft zitten en de mijne niet...
Je hebt er nu niks aan, maar het wordt wel beter. Hoe beter mijn kind kon begrijpen en praten, hoe beter ik hem ook duidelijke limieten kon stellen en uit kon leggen wat er ging gebeuren.
Aan de andere kant ben ik vaak ook blij dat ik geen rustig stil kind heb. En zijn sterke wil brengt hem in het leven vast nog veel goeds.
Hier heb ik vrij vroeg geïntroduceerd dat ik zeg: Nog één keer [iets doen] en dan stoppen we/gaan we weg/moet je iets teruggeven etc. En dan doen we dat ook echt. Dat was in het begin lastig, maar inmiddels weet hij goed dat het dan ook echt ten einde is.
Wandelwagen is hier ook een tijd een strijd geweest. Maar soms moest ik gewoon ergens heen wat te ver lopen was en dan had hij gewoon pech. Dan ging hij er met een soort houdgreep gewoon in. En ook daarbij was voor hem na een tijdje heel duidelijk dat er geen keuze was. Inmiddels gaat hij gewoon zitten als ik zeg dat het moet.
Verschonen idem. Dat is gewoon iets dat moet. Ik ben meegegaan in zijn wil voor zover mogelijk (luierbroekjes en staand verschonen bijv.), maar verder jammer dan, die luier moet en desnoods dan maar met een gevecht en een houdgreep. Zonder pijn te doen natuurlijk.
En bij andere dingen werkt keuzes geven goed. Dan heeft hij het idee dat hij zelf beslist. Wil je een boterham of wil je een rijstwafel, wil je druiven of peer. Opties wel beperken.
Ik denk dat het bij veel dingen toch een kwestie is van volhouden. En dat is heel moeilijk als je een huilend of gillend kind hebt (bij mijn zoon is het altijd dikke tranen en diep verdriet, die wordt niet eens boos eigenlijk, maar echt verdrietig, dat vind ik misschien nog wel lastiger dan een driftbui, die heeft hij niet zo vaak), want dat voel je zelf vanbinnen. Maar toegeven of de zin geven (zoals met het knijpfruit) geeft ze alleen maar het idee dat hun manier van doen werkt
Verder luistert zoon vaak niet heel denderend eerlijk gezegd, dus ik heb ook de wijsheid niet in pacht helaas.
O en zelf TV kijken hoef ik echt niet te doen (ik vind ook dat dat pas kan als kind in bed ligt eerlijk gezegd, ik probeer zijn schermtijd te beperken en zou het gek vinden als ik dan wel op elk moment zou mogen kijken) en rustig zittend koffie dringen is er ook al jaren niet bij hoor
Hoe vaak ik niet met een krijsend kind ergens weg ben gegaan met het zweet op mijn rug...
En hoe vaak ik me er al niet over verbaasd heb hoe rustig andere kinderen mee naar huis gaan bij het kdv en ik als enige weer achter mijn kind aan moet rennen... Of hoe een ander kind rustig aan de hand loopt of op de arm blijft zitten en de mijne niet...
Je hebt er nu niks aan, maar het wordt wel beter. Hoe beter mijn kind kon begrijpen en praten, hoe beter ik hem ook duidelijke limieten kon stellen en uit kon leggen wat er ging gebeuren.
Aan de andere kant ben ik vaak ook blij dat ik geen rustig stil kind heb. En zijn sterke wil brengt hem in het leven vast nog veel goeds.
Hier heb ik vrij vroeg geïntroduceerd dat ik zeg: Nog één keer [iets doen] en dan stoppen we/gaan we weg/moet je iets teruggeven etc. En dan doen we dat ook echt. Dat was in het begin lastig, maar inmiddels weet hij goed dat het dan ook echt ten einde is.
Wandelwagen is hier ook een tijd een strijd geweest. Maar soms moest ik gewoon ergens heen wat te ver lopen was en dan had hij gewoon pech. Dan ging hij er met een soort houdgreep gewoon in. En ook daarbij was voor hem na een tijdje heel duidelijk dat er geen keuze was. Inmiddels gaat hij gewoon zitten als ik zeg dat het moet.
Verschonen idem. Dat is gewoon iets dat moet. Ik ben meegegaan in zijn wil voor zover mogelijk (luierbroekjes en staand verschonen bijv.), maar verder jammer dan, die luier moet en desnoods dan maar met een gevecht en een houdgreep. Zonder pijn te doen natuurlijk.
En bij andere dingen werkt keuzes geven goed. Dan heeft hij het idee dat hij zelf beslist. Wil je een boterham of wil je een rijstwafel, wil je druiven of peer. Opties wel beperken.
Ik denk dat het bij veel dingen toch een kwestie is van volhouden. En dat is heel moeilijk als je een huilend of gillend kind hebt (bij mijn zoon is het altijd dikke tranen en diep verdriet, die wordt niet eens boos eigenlijk, maar echt verdrietig, dat vind ik misschien nog wel lastiger dan een driftbui, die heeft hij niet zo vaak), want dat voel je zelf vanbinnen. Maar toegeven of de zin geven (zoals met het knijpfruit) geeft ze alleen maar het idee dat hun manier van doen werkt
Verder luistert zoon vaak niet heel denderend eerlijk gezegd, dus ik heb ook de wijsheid niet in pacht helaas.
O en zelf TV kijken hoef ik echt niet te doen (ik vind ook dat dat pas kan als kind in bed ligt eerlijk gezegd, ik probeer zijn schermtijd te beperken en zou het gek vinden als ik dan wel op elk moment zou mogen kijken) en rustig zittend koffie dringen is er ook al jaren niet bij hoor
s0leil wijzigde dit bericht op 23-09-2022 14:01
5.64% gewijzigd
vrijdag 23 september 2022 om 14:01
Nou dan ga je toch in discussie met een dreumes...Pergamon schreef: ↑23-09-2022 13:58
Hier helpt:
- Veel autonomie geven. Maar dan wel bij bepaalde zaken. Dus helpen tafel dekken, planten water geven (is zijn 'taak'), hem echt mee laten draaien. Uiteraard begeleidt ik dit wel maar we doen alsof hij 'zelf doet!'.
- Veel, heel veel, geduld en rustig blijven (lukt me de ene dag beter dan de andere)
- Veel duidelijkheid, veel voorbespreken.
- De dag doornemen voor het naar bed gaan en ook wat dingen voor morgen vast vertellen
- Elke dag zorgen dat de fysieke energie flink wordt uitgeput. Speeltuin, rennen, buiten. Dat soort dingen.
- Ook qua intellect: zorgen dat hij zich niet verveeld. Heeft hij voldoende uitdaging?
Ik probeer niet om te kopen met eten/drinken maar kijk naar alternatieven zodat we toch doen wat ik wil. Niet in de kinderwagen? Hij is twee. Kan hij wel staan op het meerijdplankje? Of mee met de loopfiets/step? Waarom moet hij in de kinderwagen. IN de supermarkt krijgt hij een eigen karretje. Vooraf zeg ik "we gaan naar de supermarkt om BANANEN te kopen". Als hij zelf een karretje heeft gepakt, dan zeg ik "Wat moeten we ook alweer/ OHJA! BANAAN! Weet jij waar die liggen?" en dat loopt hij er zo heen. Wat nu? BROOD! en dan zo de supermarkt door. Hij mag alles pakken (al let ik bij eieren etc natuurlijk wel op).
vrijdag 23 september 2022 om 14:04
Op die leeftijd heb ik een keertje geteld hoeveel keer mijn zoon “ nee” zei op 1 dag… dat was dus 36 keer. Nooit meteen proberen weg te gaan, maar drie keer aankondigen, we gaan straks , over 5 minuten, nog 1 minuut en beloven dat je dan thuis nog leuk boekje voorleest of dat je daar nog iets leuks gaat doen. Ik heb jaren geen tv gekeken trouwens. Niet zo gek dat je zoontje daar geen trek in heeft..
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
