Kinderen
alle pijlers
Hoogzwanger, nu gaan of blijven?
donderdag 13 maart 2008 om 22:45
hallo, ik ben over 4 weken uitgerekend en bijna 2 jr getrouwd. Gaandeweg de relatie, maar zeker in de zwangerschap ben ik er steeds meer achtergekomen dat een aantal essentiele dingen ontbreken in onze relatie. Hormonen, emoties, niet lekker in je vel zitten is iets wat mijn man niet begrijpt en niet mee om kan gaan. Onzin dat je overneemt omdat er zoveel over geschreven wordt. Niet lekker in je vel zitten is aanstellerij. Ik ben een zelbewuste, gestudeerde vrouw die van plan is haar vaste goede baan op te zeggen om voor ons kindje te gaan zorgen in combi met een studie. Maar na heftige ruzies, zelfs nu nog in deze laatste weken, waarin mijn rust en gezondheid op nr.1 zou moeten staan, verlies ik steeds meer het vertrouwen en fantaseer ik steeds meer over teruggaan naar mijn stad en een eigen leventje opbouwen met mijn kindje. Soms vind ik het zo moeilijk wat is de grens, wanneer ga je weg of betekent een huwelijk doorgaan no matter what??? Hij kan ook enorm lief zijn, zo lang alles rustig is, is het goed. Maar zodra er lastige dingen om de hoek komen kijken, voel ik me volledig in de kou gezet. En hij ervaart ongetwijfeld het zijne ervan. Ook ben ik steeds banger dat mijn schoonfamilie die het allemaal wel goed bedoeld, zich teveel gaan bemoeien met de opvoeding die zij willen/hopen dat marokkaans islamitisch zal verlopen. Ze willen alleen maar marokkaans tegen het babytje gaan praten, terwijl ik de taal te weinig beheers om straks mijn eigen kindje te begrijpen als hij/zij bij opa en oma is. Staan ze straks elke dag voor de deur, terwijl ik lekker in mijn hemdje en rokje met mijn kleintje wil gaan wandelen en moet opletten of ik niet gespot word in onverantwoorde kleding. Soms lijkt het een nachtmerrie, hoogzwanger, maar ongelukkig. Heeft iemand ervaring?
vrijdag 14 maart 2008 om 13:37
Ik verbaas me eigenlijk dat er dames zijn hier die een klap nog kunnen goedkeuren! Of laat ik dat anders formuleren.... Die er een reden voor willen zien en denken dat dat goedgepraat kan worden.
Er is NOOIT een excuus voor geweld. En inderdaad als het eenmaal gebeurd is, is de kans heel erg groot dat het weer gebeurd.
Mijn zus werkt bij huiselijk geweld bij de politie en dit soort verhalen hoor ik iedere dag!
Ik snap werkelijk waar niet wat een vrouw beweegt om te blijven.
Weggaan is de enige optie. En wel zo snel mogelijk!
Want als je denkt dat het nu erg is, zal het na een kindje alleen maar veel erger worden met je relatie. Door jouw hormonen en de gebroken nachten van jullie allebei lopen de irritaties straks alleen maar nog hoger op en is het risico dat het echt misgaat alleen maar groter.
Hoe vaak mijn zus wel niet een baby uit huis heeft moeten plaatsen om dit soort redenen......
Jij hebt nu je waarschuwing gekregen en het is aan jou om te kiezen om eruit te stappen of erin te blijven.
Om de hulpverlening hoef je het in NL echt niet te laten.
Er is hulp aan ALLE kanten, zelfs al zou je je familie niet achter je hebben.
Er is NOOIT een excuus voor geweld. En inderdaad als het eenmaal gebeurd is, is de kans heel erg groot dat het weer gebeurd.
Mijn zus werkt bij huiselijk geweld bij de politie en dit soort verhalen hoor ik iedere dag!
Ik snap werkelijk waar niet wat een vrouw beweegt om te blijven.
Weggaan is de enige optie. En wel zo snel mogelijk!
Want als je denkt dat het nu erg is, zal het na een kindje alleen maar veel erger worden met je relatie. Door jouw hormonen en de gebroken nachten van jullie allebei lopen de irritaties straks alleen maar nog hoger op en is het risico dat het echt misgaat alleen maar groter.
Hoe vaak mijn zus wel niet een baby uit huis heeft moeten plaatsen om dit soort redenen......
Jij hebt nu je waarschuwing gekregen en het is aan jou om te kiezen om eruit te stappen of erin te blijven.
Om de hulpverlening hoef je het in NL echt niet te laten.
Er is hulp aan ALLE kanten, zelfs al zou je je familie niet achter je hebben.
vrijdag 14 maart 2008 om 15:50
Ik snap best dat je uit een soort van familiale beroepsdeformatie deze raad geeft, Applefreak. En natuurlijk heb je in beginsel gelijk, slaan valt nooit goed te praten. Maar net zoals je ouders hebt die hun kinderen stelselmatig mishandelen, heb je ook ouders die hun kinderen één keer een klap geven vanuit een impuls, omdat het bloed hen onder de nagels vandaan wordt getergd of uit schrik. En ik kan me best voorstellen dat je ook bij een partner één keer zo je zelfbeheersing kunt verliezen, dat je slaat. En daarvan zo schrikt dat je er bijzonder alert op bent dat het nooit meer gebeurt. Ik praat het niet goed, maar we weten ook niet wat de rol van Nicky in dit verhaal was. Ik vind het te kort door de bocht om te roepen 'je bent geslagen, dus wegwezen'. Er zitten altijd meer kanten aan een verhaal.
vrijdag 14 maart 2008 om 16:28
Ja maar als haar man zich niet kan uiten met praten en er nu een klap is gevallen zal dit ook niet de laatste keer zijn.
Straks als de kleine geboren is worden door gebroken nachten de irritaties alleen maar hoger en ik mag hopen dat hij dan zijn handen thuis kan houden. Eerst was het alleen jezelf waar je op moest letten maar straks is er ook een kleine waar jij verantwoordelijk voor bent. Ik zou voor mezelf toch ook goed nagaan of dit wel een situatie is waar je je baby in wilt laten opgroeien.....?
Straks als de kleine geboren is worden door gebroken nachten de irritaties alleen maar hoger en ik mag hopen dat hij dan zijn handen thuis kan houden. Eerst was het alleen jezelf waar je op moest letten maar straks is er ook een kleine waar jij verantwoordelijk voor bent. Ik zou voor mezelf toch ook goed nagaan of dit wel een situatie is waar je je baby in wilt laten opgroeien.....?
vrijdag 14 maart 2008 om 16:29
Ik snap je redenatie, maar tis gewoon niet ALTIJD zo applefreak. TO zal zich hopelijk goed bewust zijn van de gevaren van geweld. Maar om je relatie aan de kant te zetten vanwege een eenmalig incident vind ik wat ver gaan als zij haar man inschat dat het inderdaad eenmalig is. Als het niet eenmalig is, merkt ze dat waarschijnlijk snel genoeg.
TO, ik zou je baan niet opzeggen. Ten minste, niet geheel baanloos worden. Want ik denk dat het voor jou, je gemoedsrust etc. wellicht fijner is als je ook daadwerkelijk het gevoel hebt op eigen benen te staan en keuzes te kunnen maken en niet door gebrek aan finacien maar blijft hangen in situaties die je niet wilt.
Ik denk ook inderdaad dat er maar 1 oplossing mogelijk is en dat is de communicatie aangaan. Eerst met je man en in een later stadium met schoonfamilie. Ik kan me goed voorstellen dat al hun interesse overweldigend is. Dit kan een positieve bijdrage hebben of een negatieve. Ik ga maar uit van een positieve bijdrage in eerste instantie. Maar daarvoor is het wel nodig om in gesprek met elkaar te blijven. Net zo goed als dat het broodnodig is om je man de credits te geven om hem te vertellen waar je mee zit en wat je anders zou willen.
vrijdag 14 maart 2008 om 16:33
even een zijspoor, maar mijn nicht heeft in totaal 3 overrustige mannen zover gekregen dat ze haar een klap hebben verkocht. Terwijl deze mannen feitelijk geen vlieg kwaad doen (ik ken ze!). Mijn nicht is in staat tot tergen op het bot en gaf dat zelf ook toe aan mij. Moet zij dan de benen nemen omdat die mannen uiteindelijk hun beheersing hebben verloren door haar door en door tergende gedrag, terwijl het eigenlijk te grote goedzakken zijn?
Even een nadenktertje, los van het onderwerp
Even een nadenktertje, los van het onderwerp
vrijdag 14 maart 2008 om 16:59
ik denk dat een situatie toch wel te nuanceren is. Inderdaad geweld mag niet en toen en nog vind ik dat vooral een kwetsbaar iemand zoals een zwanger vrouw geweld aan doen, helemaals uit den boze is. Maar geven jullie mij ook een beetje krediet dat ik kan inschatten of hij een geweldadige man is of een keer te ver is gegaan. Ik kan eerlijk naar mezelf kijken dat ik het absoluut niet heb uitgelokt, ik probeerde de sfeer die dag juist de hele dag te sussen. Hij zat slecht in zijn fel en een combinatie van bizarre korte gebeurtenissen waarbij voor mij de grens bereikt was en ik letterlijk op een afgelegen weg aan de handrem trok terwijl hij langzaam reedt, deed bij hem de stoppen doorslaan. Hij heeft achteraf alles bij zichzelf gezocht en vond dat zijn actie absoluut niet terecht was en tever was gegaan en dat hij nogal met zichzelf en zijn emoties worstelde. Hij is van zichzelf een vrij relaxte man, maar kan met diepere dingen gewoon moeilijk omgaan. Omdat gebied heeft hij nog een hoop te ontwikkelen.
