Kinderen
alle pijlers
ik ben zwanger maar mijn vriend wil niet!
dinsdag 20 mei 2008 om 14:00
Dit weekend ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Heb twee zwangerschapstesten gedaan die allebei positief zijn. In eerste instantie was ik blij, het kwam heel onverwacht en we hadden dit zeker niet gepland. Toen ik het mijn vriend vertelde begon hij te huilen en hij vertelde dat hij dit echt heel erg vond.
Hij wil dat ik een overtijdbehandeling laat doen! Het liefst wil ik het kindje houden ook al zijn onze omstandigheden niet gunstig; hij studeert nog, we wonen nog niet samen en hij wil graag kinderen maar liever over twee jaar als alles op orde is. Hij ziet het als zijn toekomst vergooien.
Vanmorgen zijn we bij de huisarts geweest en die heeft me verteld dat het nu nog niet meer is dan een hoopje cellen, dus dan zou het een overtijdbehandeling worden. Eenerzijds heeft me dit toch wel wat gerustgesteld want in mijn ogen is het dan geen echte abortus. Als het kindje al hersenen en een hartje had zou ik dit niet kunnen! We hebben dus wel een afspraak gemaakt bij een kliniek, maar ik twijfel en ben bang.
Als hij over twee jaar wel kinderen wil dan stelt dat me wel gerust, maar wat als dat niet lukt?? Ik voel me schuldig ook gezien mijn leeftijd 28....
Heeft iemand ook in deze situatie gezeten?
En is een overtijdbehandeling echt minder erg dan een abortus?
Hij wil dat ik een overtijdbehandeling laat doen! Het liefst wil ik het kindje houden ook al zijn onze omstandigheden niet gunstig; hij studeert nog, we wonen nog niet samen en hij wil graag kinderen maar liever over twee jaar als alles op orde is. Hij ziet het als zijn toekomst vergooien.
Vanmorgen zijn we bij de huisarts geweest en die heeft me verteld dat het nu nog niet meer is dan een hoopje cellen, dus dan zou het een overtijdbehandeling worden. Eenerzijds heeft me dit toch wel wat gerustgesteld want in mijn ogen is het dan geen echte abortus. Als het kindje al hersenen en een hartje had zou ik dit niet kunnen! We hebben dus wel een afspraak gemaakt bij een kliniek, maar ik twijfel en ben bang.
Als hij over twee jaar wel kinderen wil dan stelt dat me wel gerust, maar wat als dat niet lukt?? Ik voel me schuldig ook gezien mijn leeftijd 28....
Heeft iemand ook in deze situatie gezeten?
En is een overtijdbehandeling echt minder erg dan een abortus?
vrijdag 23 mei 2008 om 18:53
Ik hoor nog steeds met name alleen maar 'praktische' bezwaren, met name uit de mond van je vriend...
Je moet het zelf weten maar als je niet ècht achter een overtijdsbehandeling staat moet je jezelf afvragen waarom niet...ondanks alle praktische bezwaren die je hierboven noemt en eerlijk is eerlijk dat zijn er nogal wat? Dat je uit een artsengezin komt etc etc...leuk hoor maar wel bullshit. Je gevoel staat daar los van. Natuurlijk is het nu nog maar heel klein en totaal niet levensvatbaar...rationaliseer er maar op los, toch is je gevoel doorslaggevend lijkt me?
Nogmaals succes, hoop echt dat je kiest voor hetgeen wat jou het beste lijkt!
Je moet het zelf weten maar als je niet ècht achter een overtijdsbehandeling staat moet je jezelf afvragen waarom niet...ondanks alle praktische bezwaren die je hierboven noemt en eerlijk is eerlijk dat zijn er nogal wat? Dat je uit een artsengezin komt etc etc...leuk hoor maar wel bullshit. Je gevoel staat daar los van. Natuurlijk is het nu nog maar heel klein en totaal niet levensvatbaar...rationaliseer er maar op los, toch is je gevoel doorslaggevend lijkt me?
Nogmaals succes, hoop echt dat je kiest voor hetgeen wat jou het beste lijkt!
vrijdag 23 mei 2008 om 20:05
Beste Robin,
Je bent 28, je hebt gestudeerd, je hebt een goede baan, je hebt een huis... Wat wil je nu nog meer?
Manlief en ik zijn nu 1,5 jaar bezig om zwanger te raken, en nog steeds geen resultaat. Vele mensen lukt het nooit om een kind te krijgen. Ik wil je hiermee geen schuldgevoel aanpraten, maar je laten realiseren dat een bevruchting helemaal niet zo vanzelfsprekend en makkelijk is als men denkt. Ik ben niet religieus, maar ik zou bijna zeggen, koester een dergelijk wonder.
Je geeft denk ik ergens aan dat je vriend het uitmaakt als je het kindje laat komen. Maar denk je niet dat je het je vriend uiteindelijk heel erg zal gaan verwijten? En dat dit tussen jullie in zal gaan staan? Ik vind het eigenlijk zeer egoistisch van je vriend dat hij dit van je eist. Hij denkt alleen aan zich zelf en houdt absoluut geen rekening met jouw gevoelens. Wilde hij nou pertinent geen kinderen... Maar hij wil ze gewoon wel. Twee jaar is niets. Waren jullie nou nog 18... Maar jullie zijn nota bene bijna dertigers!
Ik snap dat je heel rationeel bent. Dat ben ik zelf ook; het aboslute tegenovergestelde van een 'zweefteef'. Maar ik denk dat je nu je hoofd in het zand steekt om maar niet aan de consequenties te hoeven denken. Kijk naar wat jij wilt.
Je bent 28, je hebt gestudeerd, je hebt een goede baan, je hebt een huis... Wat wil je nu nog meer?
Manlief en ik zijn nu 1,5 jaar bezig om zwanger te raken, en nog steeds geen resultaat. Vele mensen lukt het nooit om een kind te krijgen. Ik wil je hiermee geen schuldgevoel aanpraten, maar je laten realiseren dat een bevruchting helemaal niet zo vanzelfsprekend en makkelijk is als men denkt. Ik ben niet religieus, maar ik zou bijna zeggen, koester een dergelijk wonder.
Je geeft denk ik ergens aan dat je vriend het uitmaakt als je het kindje laat komen. Maar denk je niet dat je het je vriend uiteindelijk heel erg zal gaan verwijten? En dat dit tussen jullie in zal gaan staan? Ik vind het eigenlijk zeer egoistisch van je vriend dat hij dit van je eist. Hij denkt alleen aan zich zelf en houdt absoluut geen rekening met jouw gevoelens. Wilde hij nou pertinent geen kinderen... Maar hij wil ze gewoon wel. Twee jaar is niets. Waren jullie nou nog 18... Maar jullie zijn nota bene bijna dertigers!
Ik snap dat je heel rationeel bent. Dat ben ik zelf ook; het aboslute tegenovergestelde van een 'zweefteef'. Maar ik denk dat je nu je hoofd in het zand steekt om maar niet aan de consequenties te hoeven denken. Kijk naar wat jij wilt.
vrijdag 23 mei 2008 om 20:20
vrijdag 23 mei 2008 om 20:33
bij 6 weken klopt er een hartje, dus daar ben je nu ongeveer!
artsengezin? dan zou je toch op de hoogte moeten zijn van anticonceptie! model, leuk voor je, maar wat doet dat er toe? ruggengraat dat is belangrijk! zelfrespect en een eigen inbreng!
pfff wat een geneuzel zeg, wees blij dat je zwanger kunt worden en wil je niet zwanger worden, hou dan je benen dicht, moeten je artsenouders je toch ook uitgelegd hebben!!
artsengezin? dan zou je toch op de hoogte moeten zijn van anticonceptie! model, leuk voor je, maar wat doet dat er toe? ruggengraat dat is belangrijk! zelfrespect en een eigen inbreng!
pfff wat een geneuzel zeg, wees blij dat je zwanger kunt worden en wil je niet zwanger worden, hou dan je benen dicht, moeten je artsenouders je toch ook uitgelegd hebben!!
vrijdag 23 mei 2008 om 20:38
Robin, ik begrijp niet dat je steeds zegt dat er nog geen hartje klopt. Je gezinsleden moeten anders nog maar even terug duiken in hun studieboeken.
Als je nu 10 dagen over tijd bent, zit je in je 6e zwangerschapsweek. Over 4 dagen ga je zelfs al je 7e week in. Er is op dit moment zéker al een kloppend hartje.
(En een hoofdje, een nekje, oogjes (mèt lens), oortjes, hersenen, een bloedsomloop, een begin van armpjes, nieren, een lever en een maagdarmsysteem.)
Als je nu 10 dagen over tijd bent, zit je in je 6e zwangerschapsweek. Over 4 dagen ga je zelfs al je 7e week in. Er is op dit moment zéker al een kloppend hartje.
(En een hoofdje, een nekje, oogjes (mèt lens), oortjes, hersenen, een bloedsomloop, een begin van armpjes, nieren, een lever en een maagdarmsysteem.)
vrijdag 23 mei 2008 om 20:48
Ik sluit me aan bij wat de rest hier zegt. Je bent al 28!
Ik ben op mijn 26e onverwacht zwanger geworden. Vriend en ik woonden ook nog niet samen. 9 maanden is lang, je kunt nog heel veel regelen en aan het idee wennen.
Je vriend draait vast wel bij en dan vinden jullie het fantastisch en straks kun je je niet meer voorstellen dat dit kindje er niet geweest zou zijn.
Je zegt dat je vriend 2 wekenden per maand weg is en dat de zorg dan voor jou alleen is. Er zijn een heleboel moeders die het altijd in hun eentje doen, die paar weekenden lukt jou wel.
Veel succes met je beslissing.
Ik ben op mijn 26e onverwacht zwanger geworden. Vriend en ik woonden ook nog niet samen. 9 maanden is lang, je kunt nog heel veel regelen en aan het idee wennen.
Je vriend draait vast wel bij en dan vinden jullie het fantastisch en straks kun je je niet meer voorstellen dat dit kindje er niet geweest zou zijn.
Je zegt dat je vriend 2 wekenden per maand weg is en dat de zorg dan voor jou alleen is. Er zijn een heleboel moeders die het altijd in hun eentje doen, die paar weekenden lukt jou wel.
Veel succes met je beslissing.
vrijdag 23 mei 2008 om 21:02
jammer, je leek eerst zo redelijk. Na je openingspost dacht ik: gelukkig die twijfelt te erg, die gaat het wel houden.
In je laatste 'dokterspost' vind ik je alleen maar ongelooflijk egoïstisch. Als je het nu weg laat halen vind ik dat je het verdient om geen kinderen meer te kunnen krijgen. Klinkt heel hard, maar ik meen het wel. Je bent 28en hebt het kind duidelijk iets te bieden. Dat is geen lastige situatie, dat is mokken als een klein kind om dat het net even anders loopt dan gedacht, omdat het niet precies krijgt wat het wil. Meisjes van 16 zonder een cent te makken en zonder man kunnen zelfs een kindje grootbrengen.
En gebruik niet van die lulsmoezen als "geen kloppend hartje" en "nog geen kindje maar een mensje in wording" (wat is het verschil eigenlijk?), je weet echt wel beter en je maakt me razend hiermee. Kijk om je heen, ieder levend mens was eerst een "mensje in wording" om met jou woorden te spreken.
In je laatste 'dokterspost' vind ik je alleen maar ongelooflijk egoïstisch. Als je het nu weg laat halen vind ik dat je het verdient om geen kinderen meer te kunnen krijgen. Klinkt heel hard, maar ik meen het wel. Je bent 28en hebt het kind duidelijk iets te bieden. Dat is geen lastige situatie, dat is mokken als een klein kind om dat het net even anders loopt dan gedacht, omdat het niet precies krijgt wat het wil. Meisjes van 16 zonder een cent te makken en zonder man kunnen zelfs een kindje grootbrengen.
En gebruik niet van die lulsmoezen als "geen kloppend hartje" en "nog geen kindje maar een mensje in wording" (wat is het verschil eigenlijk?), je weet echt wel beter en je maakt me razend hiermee. Kijk om je heen, ieder levend mens was eerst een "mensje in wording" om met jou woorden te spreken.
vrijdag 23 mei 2008 om 21:04
Het is natuurlijk (nog steeds) een afweging die je zelf moet maken. Maar ik krijg sterk de indruk dat je niet écht afweegt. En dan bedoel ik: de positieve en negatieve kanten van een abortus (want dat is een overtijdbehandeling gewoon toch, het is een mooie naam voor 'vroege abortus') op een rijtje. En de positieve en negatieve kanten van een kindje krijgen op een rijtje zetten. Totnutoe lees ik (ik weet natuurlijk niet wat zich in jouw hoofd afspeelt en wat je met je vriend bespreekt) alléén de negatieve kanten van een kindje krijgen. Die zijn er, zeker, en zeker ook als je ongepland zwanger raakt.
Maar die positieve kanten zijn er óók. Zoals ik al eerder schreef: ik heb met hetzelfde bijltje gehakt, alleen was ik toen net 19. Ik heb na zorgvuldig afwegen besloten mijn zwangerschap voort te zeten.
En ik ben mijn toenmalige huisarts nog steeds dankbaar dat ze me er op wees dat er óók positieve kanten waren aan zwanger zijn. Want, hoe jong ik ook was, wat héb ik genoten van mijn zwangerschap! Wat was het prachtig om de eerste keer het hartje te horen kloppen, mijn babytje te zien bewegen op de echo, te zien en voelen hoe mijn lijf hard aan het werk ging om dit kindje groot te laten groeien, wat kon ik ineens vertederd raken van een musje op de vensterbank en (geheel tegen mijn karakter in) fanatiek strikjes naaien op babyhemdjes, fantaseren over een mooie naam, miniklertjes kopen. Wat was het een intense ervaring (en wat voelde ik me sterk) toen ik ging bevallen, mijn dochter in mijn armen mocht houden, dat kleine, zachte lijfje voelen, borstvoeding geven... Al die clichés zijn echt waar. Intussen is mijn oudste ruim 18, de leeftijd waarop ik zo'n beetje zwanger raakte. We zijn dus een heel leven verder. Het was echt zo vreselijk de moeite waard. Vorig jaar zaten we op haar diploma-uitreiking, tussen ouders die allemaal stukken ouder waren. Ik heb daar zitten glimmen van trots! Ons kind, zo'n prachtige meid, vol plannen, aan het begin van haar volwassen leven!
Ik kan oprecht zeggen dat ik geen seconde spijt heb gehad van mijn keuze van toen. Zelfs al heeft het enorme impact gehad op mijn leven, ws. meer dan het bij jou zal hebben. Ik was veel jonger, studeerde nog, had geen huis, geen geld, geen baan en mijn toenmalige vriend peerde 'm toen ik 4 maanden zwanger was. Ik heb het dus echt alleen gedaan in het begin.
Al vrij snel heb ik mijn huidge man ontmoet en we hebben er voor geknokt, alles vanaf nul opgebouwd. En ja: we hebben studies afgerond, we hebben een leuk huis, een leuke baan, hij een goedlopend bedrijf. Maar het allerbelangrijkste: we hebben de rijkdom van een gezin en elkaar. En mén wat word je sterk van zoiets volbrengen.
Ik bedoel dit niet als 'prolife' reclamepraatje, hoor. Maar gun jezelf de ruimte om ook na te denken, om je voor te stellen wat voor moois het je kan brengen om wel een kindje te krijgen. Visualiseer jezelf eens op de rand van de zandbak, met een kleine dreumes die lekker zit te scheppen. Durf ook eens je bezwaren te relativeren. Je modellencarriere... nou ja, er zijn ook zwangere modellen nodig voor in de Vivababy, Prénatalfolder en Ouders van Nu.
Pas als je jezelf die ruimte hebt gegeven, kun je zeggen dat je het écht hebt afgewogen, gevoeld. En dan kun je hopelijk met overtuiging komen tot de keuze die je hebt gemaakt.
Maar die positieve kanten zijn er óók. Zoals ik al eerder schreef: ik heb met hetzelfde bijltje gehakt, alleen was ik toen net 19. Ik heb na zorgvuldig afwegen besloten mijn zwangerschap voort te zeten.
En ik ben mijn toenmalige huisarts nog steeds dankbaar dat ze me er op wees dat er óók positieve kanten waren aan zwanger zijn. Want, hoe jong ik ook was, wat héb ik genoten van mijn zwangerschap! Wat was het prachtig om de eerste keer het hartje te horen kloppen, mijn babytje te zien bewegen op de echo, te zien en voelen hoe mijn lijf hard aan het werk ging om dit kindje groot te laten groeien, wat kon ik ineens vertederd raken van een musje op de vensterbank en (geheel tegen mijn karakter in) fanatiek strikjes naaien op babyhemdjes, fantaseren over een mooie naam, miniklertjes kopen. Wat was het een intense ervaring (en wat voelde ik me sterk) toen ik ging bevallen, mijn dochter in mijn armen mocht houden, dat kleine, zachte lijfje voelen, borstvoeding geven... Al die clichés zijn echt waar. Intussen is mijn oudste ruim 18, de leeftijd waarop ik zo'n beetje zwanger raakte. We zijn dus een heel leven verder. Het was echt zo vreselijk de moeite waard. Vorig jaar zaten we op haar diploma-uitreiking, tussen ouders die allemaal stukken ouder waren. Ik heb daar zitten glimmen van trots! Ons kind, zo'n prachtige meid, vol plannen, aan het begin van haar volwassen leven!
Ik kan oprecht zeggen dat ik geen seconde spijt heb gehad van mijn keuze van toen. Zelfs al heeft het enorme impact gehad op mijn leven, ws. meer dan het bij jou zal hebben. Ik was veel jonger, studeerde nog, had geen huis, geen geld, geen baan en mijn toenmalige vriend peerde 'm toen ik 4 maanden zwanger was. Ik heb het dus echt alleen gedaan in het begin.
Al vrij snel heb ik mijn huidge man ontmoet en we hebben er voor geknokt, alles vanaf nul opgebouwd. En ja: we hebben studies afgerond, we hebben een leuk huis, een leuke baan, hij een goedlopend bedrijf. Maar het allerbelangrijkste: we hebben de rijkdom van een gezin en elkaar. En mén wat word je sterk van zoiets volbrengen.
Ik bedoel dit niet als 'prolife' reclamepraatje, hoor. Maar gun jezelf de ruimte om ook na te denken, om je voor te stellen wat voor moois het je kan brengen om wel een kindje te krijgen. Visualiseer jezelf eens op de rand van de zandbak, met een kleine dreumes die lekker zit te scheppen. Durf ook eens je bezwaren te relativeren. Je modellencarriere... nou ja, er zijn ook zwangere modellen nodig voor in de Vivababy, Prénatalfolder en Ouders van Nu.
Pas als je jezelf die ruimte hebt gegeven, kun je zeggen dat je het écht hebt afgewogen, gevoeld. En dan kun je hopelijk met overtuiging komen tot de keuze die je hebt gemaakt.
vrijdag 23 mei 2008 om 21:20
Er wordt echt fel gereageerd nu en misschien valt je dat wel tegen. Ik krijg (nog) geen braakneigingen maar ik ben wel bang dat je niet ECHT na denkt over de gevolgen. Je hebt allerlei excuses die vooral op je vriend slaan en een beetje op je ouders.
Je hart heeft er nu al spijt van volgens mij, terwijl het nog niet eens zo ver is. Je kan nu nog terug. Maak in ieder geval een weloverwogen keus. Leg de keus eens echt alleen bij jezelf. Als je over tien jaar terug kijkt op deze tijd ga je dan denken: "ik heb er goed aan gedaan. Ik heb een geweldige carriere als part-time model gehad en dat is het allemaal waard geweest."
Ik voorspel je dat jij nog heel lang zal rekenen hoe oud je kindje zou zijn geweest en dat je dan terug denkt met het gevoel dat je sterker had moeten zijn tegenover je vriend en je ouders. Je kan niet nu een overtijdbehandeling ondergaan en over twee jaar je ouders en je vriend daar dan de schuld van geven. Je moet het echt zelf, voor jezelf, heel goed overwegen.
Je hart heeft er nu al spijt van volgens mij, terwijl het nog niet eens zo ver is. Je kan nu nog terug. Maak in ieder geval een weloverwogen keus. Leg de keus eens echt alleen bij jezelf. Als je over tien jaar terug kijkt op deze tijd ga je dan denken: "ik heb er goed aan gedaan. Ik heb een geweldige carriere als part-time model gehad en dat is het allemaal waard geweest."
Ik voorspel je dat jij nog heel lang zal rekenen hoe oud je kindje zou zijn geweest en dat je dan terug denkt met het gevoel dat je sterker had moeten zijn tegenover je vriend en je ouders. Je kan niet nu een overtijdbehandeling ondergaan en over twee jaar je ouders en je vriend daar dan de schuld van geven. Je moet het echt zelf, voor jezelf, heel goed overwegen.
vrijdag 23 mei 2008 om 21:23
Godsamme zeg, wat een ontzettend kort door de bocht felle pro life antwoorden komen er uit jullie mik. Braak braak en nog zoiets. Mag deze dame op het forum hartgrondig haar overpeinzingen uitstorten, zonder gelijk een halve kerk over zich heen te krijgen?? Tis duidelijk dames, jullie zijn stuk voor stuk allemaal zwaar gezegend en oergelukkig met jullie koters!
Enige overpeinzingen passen niet in het plaatje, ohwee, als je noemt uit een artsengezin te komen of zegt je modellenwerk dacht te doen in je 'mooiste' jaren (nl. tot ca. je dertigste).
Ik snap best dat het een emotionele discussie is voor sommigen, maar laat hier je eigen emoties even achterwege en probeer gewoon antwoord te geven op een beetje nuchtere toon. We benne nie op de markt hiero...
Enige overpeinzingen passen niet in het plaatje, ohwee, als je noemt uit een artsengezin te komen of zegt je modellenwerk dacht te doen in je 'mooiste' jaren (nl. tot ca. je dertigste).
Ik snap best dat het een emotionele discussie is voor sommigen, maar laat hier je eigen emoties even achterwege en probeer gewoon antwoord te geven op een beetje nuchtere toon. We benne nie op de markt hiero...
vrijdag 23 mei 2008 om 21:29
intiem, effe rustig, als je mijn posting goed zou lezen, zou je daarin lezen dat ik braak van uitspraken als ik kom uit een artsengezin, ja so what? en dan lees je daarna dat ik enorme voorstander ben van keuze vrijheid en absoluut niet anti abortus. Maar wat is uberhaupt een artsengezin? en wat betekent dat? dat je beter nadenkt? het minder erg is als je een abortus ondergaat? je beter kan bepalen wanneer iets een mensje is en wanneer nog niet?
vrijdag 23 mei 2008 om 21:31
en die flauwekul van mijn vriend is 2 weekenden per maand weg, ja, ehhh, ik werk standaard 2 weekenden per maand en met mij vele anderen, dus hoezo is dat nou weer een argument? En wat nou kort door de bocht pro life? ik vind een kind komt me nu niet uit maar over 2 jaar wel een stuk korter door de bocht
vrijdag 23 mei 2008 om 21:34
Het gaat er alleen niet om wat JIJ het beste vindt om te doen Arwen. Je kunt je meningen geven (zonder scheuten heftigheid erachteraan te gooien) en je kunt ervaringen delen en TO een nieuwe visie proberen mee te geven. Maar als TO hardop haar bedenksels wil delen met jullie, hoor je daarvoor enige respect te hebben en als je dat niet aankan, moet je maar wegblijven en lid worden van het CDA forum ofzo.
vrijdag 23 mei 2008 om 21:35
Eens met Intiem.
Wie zei er hier dat ze een ruggengraat moest krijgen? Dat vind ik echt een belachelijk sneue opmerking. Ze moet kiezen voor wat haar het beste lijkt. Welke beslissing ze ook nemen gaat daar heb je altijd een ruggengraat voor nodig. Ze worstelt enorm en dat MAG. En een studie van 40.000 euro...? We zijn denk ik allemaal erg blij dat mensen bijvoorbeeld geneeskunde kunnen/willen studeren? Nou dan.
Doe eens aardig.
Wie zei er hier dat ze een ruggengraat moest krijgen? Dat vind ik echt een belachelijk sneue opmerking. Ze moet kiezen voor wat haar het beste lijkt. Welke beslissing ze ook nemen gaat daar heb je altijd een ruggengraat voor nodig. Ze worstelt enorm en dat MAG. En een studie van 40.000 euro...? We zijn denk ik allemaal erg blij dat mensen bijvoorbeeld geneeskunde kunnen/willen studeren? Nou dan.
Doe eens aardig.
