Kinderen
alle pijlers
ik ben zwanger maar mijn vriend wil niet!
dinsdag 20 mei 2008 om 14:00
Dit weekend ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Heb twee zwangerschapstesten gedaan die allebei positief zijn. In eerste instantie was ik blij, het kwam heel onverwacht en we hadden dit zeker niet gepland. Toen ik het mijn vriend vertelde begon hij te huilen en hij vertelde dat hij dit echt heel erg vond.
Hij wil dat ik een overtijdbehandeling laat doen! Het liefst wil ik het kindje houden ook al zijn onze omstandigheden niet gunstig; hij studeert nog, we wonen nog niet samen en hij wil graag kinderen maar liever over twee jaar als alles op orde is. Hij ziet het als zijn toekomst vergooien.
Vanmorgen zijn we bij de huisarts geweest en die heeft me verteld dat het nu nog niet meer is dan een hoopje cellen, dus dan zou het een overtijdbehandeling worden. Eenerzijds heeft me dit toch wel wat gerustgesteld want in mijn ogen is het dan geen echte abortus. Als het kindje al hersenen en een hartje had zou ik dit niet kunnen! We hebben dus wel een afspraak gemaakt bij een kliniek, maar ik twijfel en ben bang.
Als hij over twee jaar wel kinderen wil dan stelt dat me wel gerust, maar wat als dat niet lukt?? Ik voel me schuldig ook gezien mijn leeftijd 28....
Heeft iemand ook in deze situatie gezeten?
En is een overtijdbehandeling echt minder erg dan een abortus?
Hij wil dat ik een overtijdbehandeling laat doen! Het liefst wil ik het kindje houden ook al zijn onze omstandigheden niet gunstig; hij studeert nog, we wonen nog niet samen en hij wil graag kinderen maar liever over twee jaar als alles op orde is. Hij ziet het als zijn toekomst vergooien.
Vanmorgen zijn we bij de huisarts geweest en die heeft me verteld dat het nu nog niet meer is dan een hoopje cellen, dus dan zou het een overtijdbehandeling worden. Eenerzijds heeft me dit toch wel wat gerustgesteld want in mijn ogen is het dan geen echte abortus. Als het kindje al hersenen en een hartje had zou ik dit niet kunnen! We hebben dus wel een afspraak gemaakt bij een kliniek, maar ik twijfel en ben bang.
Als hij over twee jaar wel kinderen wil dan stelt dat me wel gerust, maar wat als dat niet lukt?? Ik voel me schuldig ook gezien mijn leeftijd 28....
Heeft iemand ook in deze situatie gezeten?
En is een overtijdbehandeling echt minder erg dan een abortus?
woensdag 21 mei 2008 om 14:45
woensdag 21 mei 2008 om 14:47
Ik wel, van de week nog. Iemand die verzuchte dat hij de tijd voor hij kinderen had miste en spijt had.
Een ander die een kind heeft met een vrouw waar hij beter niet een kind mee had kunnen krijgen heeft ook spijt.
Het zijn beide mannen. Maar goed, dat zijn ook meestal de mensen die het, wat kinderen krijgen betreft, niet voor het zeggen hebben.
woensdag 21 mei 2008 om 14:49
AE, je hebt spijt en je hebt spijt. Ik denk ook weleens terug aan de tijd vóórdat ik kinderen had en dat mis ik inderdaad wel eens als ze heel vervelend zijn. Net als dat je weleens denkt aan je vrijgezellenbestaan als je ruzie hebt gehad met je partner, of aan je studietijd als je wéér om 7.00 moet opstaan om naar je baan te gaan.
Maar echt je hele leven spijt hebben in de zin van 'ik had het nóóit moeten doen, ik wou dat ik er nooit aan begonnen was' dat komt volgens mij niet zoveel voor.
Maar echt je hele leven spijt hebben in de zin van 'ik had het nóóit moeten doen, ik wou dat ik er nooit aan begonnen was' dat komt volgens mij niet zoveel voor.
woensdag 21 mei 2008 om 14:54
Ik heb er toch altijd een beetje moeite mee dat het ontstaan van een nieuw mens met alles wat bij een mens hoort een ongelukje genoemd wordt. Hoe kan een mens nou een ongelukje zijn?
Een ongelukje is wanneer je per ongeluk een paaltje raakt bij het inparkeren of een wanneer je een glas melk omstoot. Een kind verwekken door seks, terwijl je weet wat de eventuele gevolgen kunnen zijn vind ik niet in de categorie 'oeps, ongelukje' vallen.
Een ongelukje is wanneer je per ongeluk een paaltje raakt bij het inparkeren of een wanneer je een glas melk omstoot. Een kind verwekken door seks, terwijl je weet wat de eventuele gevolgen kunnen zijn vind ik niet in de categorie 'oeps, ongelukje' vallen.
woensdag 21 mei 2008 om 14:59
[quote]:
[...]
niet omdat de omgeving dat beter vind, maar omdat de man in kwestie nu geen vader wil worden. Je word toch met zn 2en ouders en beiden zouden dit moeten willen, als 1 van de 2 niet wil, zul je er rekening mee moeten houden dat als je t doorzet, je er alleen voor moet zorgen[/quote
Tja zwanger worden doe je met twee en het uitgangspunt is nog altijd dat als je zwanger bent, je zwanger blijft. Ik ben helemaal niet tegen abortus trouwens, maar mijn idee is dat je weet dat als je seks hebt, dat je vriendin zwanger zou kunnen worden, en dat je daar dan de gevolgen van moet dragen.
Het zou wel heel gemakkelijk zijn voor mannen om te zeggen: ik betaal niet mee, want ik wou het kind niet: je hebt het nochtans wel zelf gemaakt!
In elk geval, dat is hier trouwens ook niet de kwestie. Ik heb niet de indruk dat TO haar vriend ergens mee wil 'opzadelen'. Integendeel, zij houdt meer rekening met hem dan hij met haar!
[...]
niet omdat de omgeving dat beter vind, maar omdat de man in kwestie nu geen vader wil worden. Je word toch met zn 2en ouders en beiden zouden dit moeten willen, als 1 van de 2 niet wil, zul je er rekening mee moeten houden dat als je t doorzet, je er alleen voor moet zorgen[/quote
Tja zwanger worden doe je met twee en het uitgangspunt is nog altijd dat als je zwanger bent, je zwanger blijft. Ik ben helemaal niet tegen abortus trouwens, maar mijn idee is dat je weet dat als je seks hebt, dat je vriendin zwanger zou kunnen worden, en dat je daar dan de gevolgen van moet dragen.
Het zou wel heel gemakkelijk zijn voor mannen om te zeggen: ik betaal niet mee, want ik wou het kind niet: je hebt het nochtans wel zelf gemaakt!
In elk geval, dat is hier trouwens ook niet de kwestie. Ik heb niet de indruk dat TO haar vriend ergens mee wil 'opzadelen'. Integendeel, zij houdt meer rekening met hem dan hij met haar!
woensdag 21 mei 2008 om 15:00
Ik vind het een beetje raar dat je vriend je vrijlaat in je keuze, niet bij je weggaat als je het kindje houdt, maar zelf aangeeft dat hij het niet wil. Je geeft zelf al aan dat jij niet iets wilt doen wat hij niet wil. Maar aan de andere kant laat hij je wel iets doen waar jij niet achterstaat. Dus wat er nu ook wordt gekozen: verwijten komen er misschien altijd wel. Hij kan zeggen "maar je hebt het kind niet weg laten halen" en jij kan zeggen "maar jij wilde het kind weg laten halen".
Stiekem denk ik niet dat de basis wegvalt. Als jij nog bijna negen maanden de tijd hebt om er zelf aan te wennen en om je vriend er aan te laten wennen, zijn jullie er allebei tegen die tijd klaar voor.
Even vooropgesteld dat ik nog nooit in deze situatie heb gezeten hoor. Lijkt me verschrikkelijk moeilijk. Een vriendin van mij heeft van haar ouder mee gekregen: als een kindje uit liefde is ontstaan kan het ook uit liefde opgevoed worden. Jullie hebben als geliefden seks gehad, dus kunnen jullie als geliefden het kindje ook opvoeden. Of je nou nu of over 2 jaar een kind krijgt, die liefde is als het goed is hetzelfde, toch?
Zorg er in ieder geval dat het kindje, als je het houdt, niet gepland maar wel gewenst is!!!
Stiekem denk ik niet dat de basis wegvalt. Als jij nog bijna negen maanden de tijd hebt om er zelf aan te wennen en om je vriend er aan te laten wennen, zijn jullie er allebei tegen die tijd klaar voor.
Even vooropgesteld dat ik nog nooit in deze situatie heb gezeten hoor. Lijkt me verschrikkelijk moeilijk. Een vriendin van mij heeft van haar ouder mee gekregen: als een kindje uit liefde is ontstaan kan het ook uit liefde opgevoed worden. Jullie hebben als geliefden seks gehad, dus kunnen jullie als geliefden het kindje ook opvoeden. Of je nou nu of over 2 jaar een kind krijgt, die liefde is als het goed is hetzelfde, toch?
Zorg er in ieder geval dat het kindje, als je het houdt, niet gepland maar wel gewenst is!!!
woensdag 21 mei 2008 om 15:08
Gewoon uit nieuwsgierigheid: hebben jullie nooit van tevoren over dit soort dingen nagedacht? Ik heb na een maand of drie tegen mijn vriend gezegd: "ik gebruik de pil, als we het even niet zo zeker meer weten gebruiken we een condoom. Maar mocht het ondanks dat nog fout gaan, dan laat ik het kindje komen. Ik kan het een basis bieden, ik heb een inkomen, een plek om te wonen en we kunnen het ook samen doen" (als een relatie nog pril is weet je natuurlijk niet of je verder gaat, nu weet ik dat wel.) Op die manier ben ik bij voorbaat duidelijk geweest en mijn vriend heeft toen aangegeven: het is voor mij niet ideaal en op dit moment zou het te vroeg zijn, maar ik snap wat je bedoelt en ik leg me er op dat moment bij neer.
woensdag 21 mei 2008 om 15:11
Jeetje meid,ik kan het alleen maar eens zijn met de meeste reacties hier.
Ik zou het echt niet doen.
Wat is nu ècht een goede reden om het weg te laten halen.
Dat het je vriend niet goed uitkomt nu, omdat het zijn carriere in de weg staat?
Of zijn er nog meer redenenen?
Als dat niet zo is vind ik dat dus totaal geen reden.
Je vriend geeft aan dat hij niet bij je weg gaat als je anders beslist.En al is dat wel zo kom je daar ook wel doorheen.
Ik heb sterk het vermoeden dat als jullie kindje geboren is dat al zijn argumenten als sneeuw voor de zon verdwijnen (tenzij het een egoistische lambal zonder gevoel in zijn lijf).
Ik heb ook ooit een ongeplande zwangerschap gehad.Echter was ik toen 16 en mijn vriend 18.
Onze situatie was echt beroerd om een kind te krijgen.Allebei nog studerend,geen fatsoenlijk onderdak,geen geld,relatie nog zeer pril.
Toch hebben we het gewoon gehouden.Dit had ik ook gedaan als mijn vriend er niet achter stond.
Ik heb een prachtdochter nu van 18 en ik denk weleens,als ik het weg had laten halen was ik dit prachtige kind misgelopen(oke,dan had ik haar niet gekend,maar toch).
Makkelijk is het zeker niet geweest en mijn leven is heel anders gelopen.
Toch had ik het voor geen goud anders willen doen.
Jullie situatie staat er een stuk beter voor.Je wil het zelf wel graag houden.
Je zou het eventueel zelf op willen voeden en bereidt zijn daar wat voor op te geven.
Wat twijfel je nog?
Note: Ik snap overigens best dat je vriend schrikt en heel rationeel te werk gaat. Ik snap ook best dat hij als eerste reactie heel praktisch denkt.
Hij zal er immers emotioneel heel anders in staan.Ik mis alleen zijn begrip voor jouw gevoelens en standpunt.En dat staat hem op ,zijn zachts gezegd,niet netjes.
Een overtijd behandeling heeft wel wat meer inhoud,vooral psychisch.
We hebben het hier niet over een steenpuist die je weg laat halen! Snapt je vriend dat eigenlijk wel???
Anyway,sterkte meid.
En ik druk het je ook maar even op het hart,neem contact op met het vbok!
Liefs.
Ik zou het echt niet doen.
Wat is nu ècht een goede reden om het weg te laten halen.
Dat het je vriend niet goed uitkomt nu, omdat het zijn carriere in de weg staat?
Of zijn er nog meer redenenen?
Als dat niet zo is vind ik dat dus totaal geen reden.
Je vriend geeft aan dat hij niet bij je weg gaat als je anders beslist.En al is dat wel zo kom je daar ook wel doorheen.
Ik heb sterk het vermoeden dat als jullie kindje geboren is dat al zijn argumenten als sneeuw voor de zon verdwijnen (tenzij het een egoistische lambal zonder gevoel in zijn lijf).
Ik heb ook ooit een ongeplande zwangerschap gehad.Echter was ik toen 16 en mijn vriend 18.
Onze situatie was echt beroerd om een kind te krijgen.Allebei nog studerend,geen fatsoenlijk onderdak,geen geld,relatie nog zeer pril.
Toch hebben we het gewoon gehouden.Dit had ik ook gedaan als mijn vriend er niet achter stond.
Ik heb een prachtdochter nu van 18 en ik denk weleens,als ik het weg had laten halen was ik dit prachtige kind misgelopen(oke,dan had ik haar niet gekend,maar toch).
Makkelijk is het zeker niet geweest en mijn leven is heel anders gelopen.
Toch had ik het voor geen goud anders willen doen.
Jullie situatie staat er een stuk beter voor.Je wil het zelf wel graag houden.
Je zou het eventueel zelf op willen voeden en bereidt zijn daar wat voor op te geven.
Wat twijfel je nog?
Note: Ik snap overigens best dat je vriend schrikt en heel rationeel te werk gaat. Ik snap ook best dat hij als eerste reactie heel praktisch denkt.
Hij zal er immers emotioneel heel anders in staan.Ik mis alleen zijn begrip voor jouw gevoelens en standpunt.En dat staat hem op ,zijn zachts gezegd,niet netjes.
Een overtijd behandeling heeft wel wat meer inhoud,vooral psychisch.
We hebben het hier niet over een steenpuist die je weg laat halen! Snapt je vriend dat eigenlijk wel???
Anyway,sterkte meid.
En ik druk het je ook maar even op het hart,neem contact op met het vbok!
Liefs.
woensdag 21 mei 2008 om 15:15
Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten, al was ik toen 10 jaar jonger dan jij nu. Ik wist toen al: als ik een abortus onderga, los ik alleen het kindje op, maar niet het probleem. Feit is namelijk dat je zwanger bent. En ook als je de zwangerschap laat afbreken, ben je dat wel geweest.
Niet iedereen gaat er op dezelfde manier mee om, maar ook vrouwen die zeer weloverwogen en 100% overtuigd voor een abortus kiezen, krijgen te maken met emoties als gevolg van die keuze. Dus als je niet 100% overtuigd bent dat dit het beste is, zul je er rekening mee moeten houden dat je last krijgt van hevige gevoelens (van rouw, van verdriet, van spijt, van woede tegenover degene(n) die jou het liefste deze keuze zagen maken).
Mijn huisarts drukte me destijds op het hart een goede afweging te maken en (anders dan die van jou) ook stil te staan bij de positieve/mooie kanten van een zwangerschap en een kind. Dat heeft bij mij wel iets geraakt, want daarvóór was (in een soort eerste paniek) overtuigd dat ik een abortus moest ondergaan. Door ook ruimte te geven aan andere gedachtes en gevoelens heb ik écht een afweging gemaakt, van voors en tegens, consequenties. En uiteindelijk gaf mijn gevoel de doorslag, het gevoel dat ik het leuk zou vinden om moeder te worden, al was het dan veel eerder dan gedacht.
Ik zou je dus willen meegeven: laat ook ruimte voor positieve gevoelens, voor de aspecten die het leuk zouden kunnen maken om een kind te hebben. Praat daar met je vriend over. Ga desnoods praten met een maatschappelijk werker, of FIOM of VBOK; zij kunnen jullie helpen om dingen op een rijtje te zetten. En maak pas een keuze als je goed hebt nagedacht over de positieve én negatieve aspecten van beide keuzes!
Niet iedereen gaat er op dezelfde manier mee om, maar ook vrouwen die zeer weloverwogen en 100% overtuigd voor een abortus kiezen, krijgen te maken met emoties als gevolg van die keuze. Dus als je niet 100% overtuigd bent dat dit het beste is, zul je er rekening mee moeten houden dat je last krijgt van hevige gevoelens (van rouw, van verdriet, van spijt, van woede tegenover degene(n) die jou het liefste deze keuze zagen maken).
Mijn huisarts drukte me destijds op het hart een goede afweging te maken en (anders dan die van jou) ook stil te staan bij de positieve/mooie kanten van een zwangerschap en een kind. Dat heeft bij mij wel iets geraakt, want daarvóór was (in een soort eerste paniek) overtuigd dat ik een abortus moest ondergaan. Door ook ruimte te geven aan andere gedachtes en gevoelens heb ik écht een afweging gemaakt, van voors en tegens, consequenties. En uiteindelijk gaf mijn gevoel de doorslag, het gevoel dat ik het leuk zou vinden om moeder te worden, al was het dan veel eerder dan gedacht.
Ik zou je dus willen meegeven: laat ook ruimte voor positieve gevoelens, voor de aspecten die het leuk zouden kunnen maken om een kind te hebben. Praat daar met je vriend over. Ga desnoods praten met een maatschappelijk werker, of FIOM of VBOK; zij kunnen jullie helpen om dingen op een rijtje te zetten. En maak pas een keuze als je goed hebt nagedacht over de positieve én negatieve aspecten van beide keuzes!
donderdag 22 mei 2008 om 07:35
Robin heb je al contact opgenomen met VBOK of Fiom ?
Zoals je hebt kunnen lezen zijn er diverse forummers die er zeer goede ervaringen mee hebben.
Ongeacht wat jullie beslissing straks zal zijn.
een goede begeleiding in zo een keuze is heel belangrijk !
Ze helpen jullie een keuze te maken om de juiste redenen zodat je geen problemen met jezelf krijgt.
Zoals je hebt kunnen lezen zijn er diverse forummers die er zeer goede ervaringen mee hebben.
Ongeacht wat jullie beslissing straks zal zijn.
een goede begeleiding in zo een keuze is heel belangrijk !
Ze helpen jullie een keuze te maken om de juiste redenen zodat je geen problemen met jezelf krijgt.
donderdag 22 mei 2008 om 09:46
Als een man geen kinderen wilt, moet hij er voor zorgen dat hij geen kinderen krijgt. Desnoods met sterilisatie. Geldt net zo goed voor een vrouw. Wanneer de zwangerschap er eenmaal is, heeft de man recht op zijn mening waar zeker naar geluisterd moet worden, maar meer niet. De vrouw beslist over haar eigen lichaam en niemand anders!
En wat een vergelijk, alimentatie betalen voor een kind dat hij niet wilde? Hallo, we hebben het over een mens hoor die geboren wordt is dat niet geld overstijgend???
donderdag 22 mei 2008 om 10:00
De naam "Vereniging ter Bescherming van het Ongeboren Kind" kan inderdaad een verkeerd beeld oproepen (ook gelijk mijn eerste ingeving). Maar aan de andere kant... Ze hebben er ook niets aan als een ongewenst kindje geboren wordt en daarna een rotleven heeft omdat de ouders het gewoon echt niet wilden hebben en er ook niet voor zorgen. In zo'n geval zou een abortus voor dat kindje misschien wel beter zijn geweest.
Nu heb ik zelf geen ervaring hiermee, dus ik weet niet wat de insteek van VBOK verder is.
Ik wil ook alle factoren 'perfect' hebben voordat ik aan kinderen wil beginnen. Maar wanneer is het perfect? Ik denk dat het in mijn ogen nooit perfect zal zijn, ik zie altijd wel knelpunten. Voor mij zou het persoonlijk makkelijker zijn als ik ongepland zwanger zou worden. Want voor mij is juist die bewuste keus te moeilijk.
Verder al veel wijze dingen voorbij zien komen. Probeer het voor je vriend helder te maken wat voor impact een baby op zijn leven kan hebben (Hij kan toch gewoon verder studeren en carriere maken?) Maar doe niet iets waar je zelf niet achter staat.
Sterkte!
Nu heb ik zelf geen ervaring hiermee, dus ik weet niet wat de insteek van VBOK verder is.
Ik wil ook alle factoren 'perfect' hebben voordat ik aan kinderen wil beginnen. Maar wanneer is het perfect? Ik denk dat het in mijn ogen nooit perfect zal zijn, ik zie altijd wel knelpunten. Voor mij zou het persoonlijk makkelijker zijn als ik ongepland zwanger zou worden. Want voor mij is juist die bewuste keus te moeilijk.
Verder al veel wijze dingen voorbij zien komen. Probeer het voor je vriend helder te maken wat voor impact een baby op zijn leven kan hebben (Hij kan toch gewoon verder studeren en carriere maken?) Maar doe niet iets waar je zelf niet achter staat.
Sterkte!
donderdag 22 mei 2008 om 10:39
Ik ben absoluut voor abortus als een vrouw er zelf helemaal achter staat. Maar jij wilt geen abortus, je laat je door je vriend overhalen tot een abortus.
Je bent 28, wilt kinderen, hebt een baan, bent in staat om een kind op te voeden, én je bent zwanger. Hoeveel redenen heb je dan nog nodig?
Volgens mij doet je vriend aan struisvogelpolitiek vanwege de schrik. Misschien kun je hem het plaatje in dit topic van een embryo van 5 weken eens laten zien? Dan ziet hij wat er nu in je buik groeit, en wordt het voor hem misschien wat echter.
Je bent 28, wilt kinderen, hebt een baan, bent in staat om een kind op te voeden, én je bent zwanger. Hoeveel redenen heb je dan nog nodig?
Volgens mij doet je vriend aan struisvogelpolitiek vanwege de schrik. Misschien kun je hem het plaatje in dit topic van een embryo van 5 weken eens laten zien? Dan ziet hij wat er nu in je buik groeit, en wordt het voor hem misschien wat echter.
donderdag 22 mei 2008 om 11:03
Voor mannen is het hoe dan ook onwerkelijker dan voor vrouwen. Voor mijn man was het pas "echt" aan het worden toen hij de echo's zag, onze dochter voelde schoppen ed. En zelfs dan, pas als er een baby is, dan is het heel echt ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
. Dat is voor een vrouw heel anders.
Dus ik snap je vriend wel, hij doet nu een variant op vingers in zijn oren en "ik hoor je niet!" maar het lijkt mij goed als er iets of iemand tot hem doordringt dat er een echte zwangerschap op zijn drempel staat en aanklopt. En niet dat een pilletje alles weer "normaal en zoals het hoort" maakt. Dat is voorbij, hoe dan ook. Dat moet hij goed beseffen, wat jullie ook besluiten, want jij zult ook niet meer dezelfde zijn. Als je hier niet duidelijk en dwingend in bent en hem zoveel ruimte geeft, heb je grote kans dat dit jullie relatie opbreekt. Omdat je dan alleen zit met je verdriet.
k zou eerlijk gezegd heel pissig zijn als een man mij zo behandelde in zo'n situatie. "Jouw wereld stort in? Nee wat denk je, dat de mijne niet op zijn kop staat?! Wakker worden!" Hij is niet de zieligerd in dit verhaal, het leven is niet gemeen en oneerlijk, hij krijgt gewoon de consequenties van bepaalde acties voor zijn kiezen. Daar deal je mee, dan ga je niet zitten sippen in een hoekje van: "Boehoehoe mama maak dat het weg gaat."
Het is niet alleen jouw probleem. De verantwoordelijkheid voor welke keuze je dan ook maakt moet je samen delen. Als jij het zou willen houden en hij zou zeggen: ik pertinent niet, dan is het jouw verantwoordelijkheid wat je doet, hoe lullig ook. Maar zijn houding van doe maar wat je wil, ik loop niet weg, tja dan is het ook zijn verantwoordelijkheid om er echt bij te zijn en jou te steunen.
. Dat is voor een vrouw heel anders.Dus ik snap je vriend wel, hij doet nu een variant op vingers in zijn oren en "ik hoor je niet!" maar het lijkt mij goed als er iets of iemand tot hem doordringt dat er een echte zwangerschap op zijn drempel staat en aanklopt. En niet dat een pilletje alles weer "normaal en zoals het hoort" maakt. Dat is voorbij, hoe dan ook. Dat moet hij goed beseffen, wat jullie ook besluiten, want jij zult ook niet meer dezelfde zijn. Als je hier niet duidelijk en dwingend in bent en hem zoveel ruimte geeft, heb je grote kans dat dit jullie relatie opbreekt. Omdat je dan alleen zit met je verdriet.
k zou eerlijk gezegd heel pissig zijn als een man mij zo behandelde in zo'n situatie. "Jouw wereld stort in? Nee wat denk je, dat de mijne niet op zijn kop staat?! Wakker worden!" Hij is niet de zieligerd in dit verhaal, het leven is niet gemeen en oneerlijk, hij krijgt gewoon de consequenties van bepaalde acties voor zijn kiezen. Daar deal je mee, dan ga je niet zitten sippen in een hoekje van: "Boehoehoe mama maak dat het weg gaat."
Het is niet alleen jouw probleem. De verantwoordelijkheid voor welke keuze je dan ook maakt moet je samen delen. Als jij het zou willen houden en hij zou zeggen: ik pertinent niet, dan is het jouw verantwoordelijkheid wat je doet, hoe lullig ook. Maar zijn houding van doe maar wat je wil, ik loop niet weg, tja dan is het ook zijn verantwoordelijkheid om er echt bij te zijn en jou te steunen.
donderdag 22 mei 2008 om 17:35
Ga in je besluitvorming vooral na wat JIJZELF(!) wilt zodat jij nooit spijt krijgt over jouw beslissing en dan voorkom je dat je later moet bekennen dat jij het kindje wel wilde maar dat je het hebt weggehaald doordat je beïnvloed bent geweest door de reactie van je vriend. Blijf bij jezelf en misschien moet je vriend aan het idee wennen. Ik wens je ongelooflijk veel sterkte
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
donderdag 22 mei 2008 om 18:02
Ik heb (gut ik weet niet eens meer wanneer, 8 jaar geleden ofzo?) een abortus ondergaan. Die pillen voor de overtijdbehandeling bestonden toen nog niet, en dus was het gewoon onder narcose en wegzuigen. Ik was toen 5 weken zwanger.
Ik was zwanger van een one-night-stand (nadat de morning after niet werkte). Ik had van die one-night-stand al spijt qua kerel, laat staan dat ik een kind wilde met die genen. En dus heb ik geen seconde hoeven nadenken over een abortus en ben meteen doorgerend naar de kliniek.
Volgens mij krijg je alleen geen spijt van een abortus als alles in je lijf schreeuwt om een abortus. Zodra er enige twijfel is, ben je volgens mij gedoemd tot eeuwige spijt.
Ondertussen heb ik 2 kinderen (van 4 jaar en 17 maanden) en een glanzende carriere. Dat gaat echt wel samen hoor. En al helemaal als je man bent. Want die argumentatie van je vriend ontgaat me volledig. Hij kan gewoon gaan werken, heeft geen 4 maanden verlof en dus daardoor een achterstand qua carriere. Dus ik zie echt niet in wat een kind precies kan schaden aan zijn carriere. Sterker nog, ik meen laatst ergens gelezen te hebben dan mannen met kinderen op de werkvloer serieuzer genomen worden en sneller carriere maken dan vrijgezelle mannen.
Ik kan je alleen maar aanraden goed aan je vriend duidelijk te maken dat een overtijdsbehandeling meer is dan alleen een pilletje slikken. Dat jullie relatie nu al voorgoed veranderd is, of je nu de zwangerschap doorzet of afbreekt. Zodra hij zich dat realiseert, is hij wellicht ook in staat een wat meer overwogen besluit te nemen.
En verder? Luister vooral goed naar jezelf en jouw mening en gevoel in deze.
Ik was zwanger van een one-night-stand (nadat de morning after niet werkte). Ik had van die one-night-stand al spijt qua kerel, laat staan dat ik een kind wilde met die genen. En dus heb ik geen seconde hoeven nadenken over een abortus en ben meteen doorgerend naar de kliniek.
Volgens mij krijg je alleen geen spijt van een abortus als alles in je lijf schreeuwt om een abortus. Zodra er enige twijfel is, ben je volgens mij gedoemd tot eeuwige spijt.
Ondertussen heb ik 2 kinderen (van 4 jaar en 17 maanden) en een glanzende carriere. Dat gaat echt wel samen hoor. En al helemaal als je man bent. Want die argumentatie van je vriend ontgaat me volledig. Hij kan gewoon gaan werken, heeft geen 4 maanden verlof en dus daardoor een achterstand qua carriere. Dus ik zie echt niet in wat een kind precies kan schaden aan zijn carriere. Sterker nog, ik meen laatst ergens gelezen te hebben dan mannen met kinderen op de werkvloer serieuzer genomen worden en sneller carriere maken dan vrijgezelle mannen.
Ik kan je alleen maar aanraden goed aan je vriend duidelijk te maken dat een overtijdsbehandeling meer is dan alleen een pilletje slikken. Dat jullie relatie nu al voorgoed veranderd is, of je nu de zwangerschap doorzet of afbreekt. Zodra hij zich dat realiseert, is hij wellicht ook in staat een wat meer overwogen besluit te nemen.
En verder? Luister vooral goed naar jezelf en jouw mening en gevoel in deze.
vrijdag 23 mei 2008 om 14:06
Robin hoe is? Hoe ver ben je trouwens zwanger? Als die "overtijdsbehandeling" pas volgende week is, dan is je kindje alweer een stuk verder in ontwikkeling en is het dus zeker geen "klompje cellen" meer. 
Ik persoonlijk zou geen abortus plegen als ik jou verhaal zo hoor. Jij staat er niet achter en het is niet echt eerlijk van je vriend om het te gooien op het past niet in mijn leven. Wanneer past het dan wel? En hij gaat niet bij je weg als je het laat houden, zo erg vindt hij het dan ook niet, want anders ging hij wel bij je weg!! En dat je ouders ook aangeven dat het nu niet past, hoe kunnen zij daar nou over oordelen! Er is altijd wel iets waarom het niet past en hoe vaak hoor je niet dat als stellen voor een kindje gaan, dat de stress toeslaat en de vragen kunnen we dit wel, zijn we er klaar voor, enz.
Wees blij dat je zwanger kan worden, zoveel vrouwen die het willen en die het niet kunnen! Je wilt ze ooit en dan is de tijd er maar nog niet helemaal klaar voor, als jij straks je pasgeboren baby in de armen hebt, zal je nooit meer twijfelen en zal alles vast wel goed komen.
Ik persoonlijk zou geen abortus plegen als ik jou verhaal zo hoor. Jij staat er niet achter en het is niet echt eerlijk van je vriend om het te gooien op het past niet in mijn leven. Wanneer past het dan wel? En hij gaat niet bij je weg als je het laat houden, zo erg vindt hij het dan ook niet, want anders ging hij wel bij je weg!! En dat je ouders ook aangeven dat het nu niet past, hoe kunnen zij daar nou over oordelen! Er is altijd wel iets waarom het niet past en hoe vaak hoor je niet dat als stellen voor een kindje gaan, dat de stress toeslaat en de vragen kunnen we dit wel, zijn we er klaar voor, enz.
Wees blij dat je zwanger kan worden, zoveel vrouwen die het willen en die het niet kunnen! Je wilt ze ooit en dan is de tijd er maar nog niet helemaal klaar voor, als jij straks je pasgeboren baby in de armen hebt, zal je nooit meer twijfelen en zal alles vast wel goed komen.
vrijdag 23 mei 2008 om 17:43
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie lieve reacties! Doet me echt goed. We hebben inmiddels heel wat gesprekken erop zitten. En het blijft lastig.... We helpen elkaar er wel goed doorheen.
Oke een carriere is natuurlijk ook niet het allerbelangrijkste, maar we zijn er totaal nog niet mee bezig geweest en dan overvalt je dat zo erg het is bijna niet te beschrijven.
Van de ene kant wil je niets liever, van de andere kant moet je ook zoveel opgeven. We hadden het gewoon anders in geschat! Het is me zo overvallen; drukke baan, klein appartement, we wonen niet samen.
Daarbij komt dat ik deeltijd als model werkzaam ben en veel op reis ben. Erg leuk om te doen, maar een zwangerschap past daar niet bij. Ik wilde dit tot mijn 30 blijven doen, dan had ik mijn mooiste tijd wel gehad....
Tegen die tijd is mijn vriend ook klaar met zijn studie. Hij heeft een fulltime baan en volgt een dure particuliere studie in het buitenland waardoor hij twee weekenden per maand niet hier is.
De zorg zou dan dus helemaal op mijn schouders terecht komen.
Als ik het echt wil houden gaat hij daarin mee, maar hij vind het zelf jammer, omdat hij er ook van wil genieten en het samen wil delen. En een studie van 40 duizend euro is niet iets wat je zo even stop zet (een zwangerschap is natuurlijk ook niet met geld te vergelijken.... dat realiseren wij ons echt wel)
Wij zijn ook dankbaar dat we ik in een keer zwanger ben geworden. Dat maakt het ook allemaal zo moeilijk. Wat nu als het in het vervolg niet meer lukt, dat spookt constant door mijn hoofd. Ik ben ook bang dat ik last krijg van een schuldgevoel, mijn vriend zegt dat ik absoluut niet zo moet denken.
Verder kan ik heel realistisch nadenken, en ben blij dat ik nog maar 10 dagen overtijd ben. Ik kom uit een artsen gezin, dus wat dat betreft weet ik dat je nog niet echt van een kindje kunt spreken, maar van een mensje in wording. Dit maakt de keuze iets makkelijker een overtijdbehandeling klinkt gewoon anders dan een abortus.En zo lang er nog niet echt een hartje klopt maakt het het verwerken iets makkelijker.
Wat is dit een lastige maar zeer moeilijke situatie!
Mijn verstand zegt nee, mijn gevoel twijfelt heel erg....
Bedankt voor jullie lieve reacties! Doet me echt goed. We hebben inmiddels heel wat gesprekken erop zitten. En het blijft lastig.... We helpen elkaar er wel goed doorheen.
Oke een carriere is natuurlijk ook niet het allerbelangrijkste, maar we zijn er totaal nog niet mee bezig geweest en dan overvalt je dat zo erg het is bijna niet te beschrijven.
Van de ene kant wil je niets liever, van de andere kant moet je ook zoveel opgeven. We hadden het gewoon anders in geschat! Het is me zo overvallen; drukke baan, klein appartement, we wonen niet samen.
Daarbij komt dat ik deeltijd als model werkzaam ben en veel op reis ben. Erg leuk om te doen, maar een zwangerschap past daar niet bij. Ik wilde dit tot mijn 30 blijven doen, dan had ik mijn mooiste tijd wel gehad....
Tegen die tijd is mijn vriend ook klaar met zijn studie. Hij heeft een fulltime baan en volgt een dure particuliere studie in het buitenland waardoor hij twee weekenden per maand niet hier is.
De zorg zou dan dus helemaal op mijn schouders terecht komen.
Als ik het echt wil houden gaat hij daarin mee, maar hij vind het zelf jammer, omdat hij er ook van wil genieten en het samen wil delen. En een studie van 40 duizend euro is niet iets wat je zo even stop zet (een zwangerschap is natuurlijk ook niet met geld te vergelijken.... dat realiseren wij ons echt wel)
Wij zijn ook dankbaar dat we ik in een keer zwanger ben geworden. Dat maakt het ook allemaal zo moeilijk. Wat nu als het in het vervolg niet meer lukt, dat spookt constant door mijn hoofd. Ik ben ook bang dat ik last krijg van een schuldgevoel, mijn vriend zegt dat ik absoluut niet zo moet denken.
Verder kan ik heel realistisch nadenken, en ben blij dat ik nog maar 10 dagen overtijd ben. Ik kom uit een artsen gezin, dus wat dat betreft weet ik dat je nog niet echt van een kindje kunt spreken, maar van een mensje in wording. Dit maakt de keuze iets makkelijker een overtijdbehandeling klinkt gewoon anders dan een abortus.En zo lang er nog niet echt een hartje klopt maakt het het verwerken iets makkelijker.
Wat is dit een lastige maar zeer moeilijke situatie!
Mijn verstand zegt nee, mijn gevoel twijfelt heel erg....
