Kinderen
alle pijlers
ik ben zwanger maar mijn vriend wil niet!
dinsdag 20 mei 2008 om 14:00
Dit weekend ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Heb twee zwangerschapstesten gedaan die allebei positief zijn. In eerste instantie was ik blij, het kwam heel onverwacht en we hadden dit zeker niet gepland. Toen ik het mijn vriend vertelde begon hij te huilen en hij vertelde dat hij dit echt heel erg vond.
Hij wil dat ik een overtijdbehandeling laat doen! Het liefst wil ik het kindje houden ook al zijn onze omstandigheden niet gunstig; hij studeert nog, we wonen nog niet samen en hij wil graag kinderen maar liever over twee jaar als alles op orde is. Hij ziet het als zijn toekomst vergooien.
Vanmorgen zijn we bij de huisarts geweest en die heeft me verteld dat het nu nog niet meer is dan een hoopje cellen, dus dan zou het een overtijdbehandeling worden. Eenerzijds heeft me dit toch wel wat gerustgesteld want in mijn ogen is het dan geen echte abortus. Als het kindje al hersenen en een hartje had zou ik dit niet kunnen! We hebben dus wel een afspraak gemaakt bij een kliniek, maar ik twijfel en ben bang.
Als hij over twee jaar wel kinderen wil dan stelt dat me wel gerust, maar wat als dat niet lukt?? Ik voel me schuldig ook gezien mijn leeftijd 28....
Heeft iemand ook in deze situatie gezeten?
En is een overtijdbehandeling echt minder erg dan een abortus?
Hij wil dat ik een overtijdbehandeling laat doen! Het liefst wil ik het kindje houden ook al zijn onze omstandigheden niet gunstig; hij studeert nog, we wonen nog niet samen en hij wil graag kinderen maar liever over twee jaar als alles op orde is. Hij ziet het als zijn toekomst vergooien.
Vanmorgen zijn we bij de huisarts geweest en die heeft me verteld dat het nu nog niet meer is dan een hoopje cellen, dus dan zou het een overtijdbehandeling worden. Eenerzijds heeft me dit toch wel wat gerustgesteld want in mijn ogen is het dan geen echte abortus. Als het kindje al hersenen en een hartje had zou ik dit niet kunnen! We hebben dus wel een afspraak gemaakt bij een kliniek, maar ik twijfel en ben bang.
Als hij over twee jaar wel kinderen wil dan stelt dat me wel gerust, maar wat als dat niet lukt?? Ik voel me schuldig ook gezien mijn leeftijd 28....
Heeft iemand ook in deze situatie gezeten?
En is een overtijdbehandeling echt minder erg dan een abortus?
dinsdag 20 mei 2008 om 19:37
Ik heb eens gekeken naar de literatuur, maar het overgrote deel van de studies laat zien dat het ondergaan van een gewone legale abortus geen negatieve effecten heeft op de daaropvolgende vruchtbaarheid van de vrouw. Er worden wel vrouwen onvruchtbaar, maar dit percentage is niet hoger dan bij controle groepen die ook zwanger zijn geweest en geen abortus hebben ondergaan. Het enige wat ik ergens las, en waar misschien wel wat inzit, is dat vrouwen die een abortus ondergaan wellicht om te beginnen meer vruchtbaar waren dan de controle groep, en dat hun niveau van onvruchtbaarheid dus eigenlijk een grotere toename laat zien dan de controle groep. Maar dat is moeilijk te controleren natuurlijk (ook in naam van de wetenschap zou ik niet graag vrouwen die eigenlijk een abortus willen ondergaan daarvan afhouden, alleen omdat het zo'n mooie controle groep zou zijn
)Dit was een hele snelle check van de literatuur, en niet uitputtend. Kleine disclaimer dus!
dinsdag 20 mei 2008 om 19:43
Verder vind ik je vriend ook een beetje een slampamper en een huilie, maar aan de andere kant, hij heeft natuurlijk wel recht op zijn mening. Ik denk eigenlijk dat het in zo'n vaart niet loopt, een kind is echt wel in te passen in je leven.
En bovendien, vanuit zijn oogpunt zie ik ook niet helemaal hoe twee kinderloze jaren zijn cariere ineens een vliegende start zouden kunnen geven.
Aan de andere kant is dit ook een beetje zijn verantwoordelijkheid nemen, toch? Hij kijkt naar zijn leven en ziet nu geen mogelijkheid om daar op een goede manier een kind in te passen.....
Maar ja, dit soort dingen hebben voor mij er wel voor gezorgd dat ik al vroeg in mijn huidige relatie over deze situatie (onverwacht zwanger zijn) heb gesproken met mijn vriend. Het leek mij goed om van elkaar te weten wat iig op dit moment onze ideeen zijn daarover.
En bovendien, vanuit zijn oogpunt zie ik ook niet helemaal hoe twee kinderloze jaren zijn cariere ineens een vliegende start zouden kunnen geven.
Aan de andere kant is dit ook een beetje zijn verantwoordelijkheid nemen, toch? Hij kijkt naar zijn leven en ziet nu geen mogelijkheid om daar op een goede manier een kind in te passen.....
Maar ja, dit soort dingen hebben voor mij er wel voor gezorgd dat ik al vroeg in mijn huidige relatie over deze situatie (onverwacht zwanger zijn) heb gesproken met mijn vriend. Het leek mij goed om van elkaar te weten wat iig op dit moment onze ideeen zijn daarover.
dinsdag 20 mei 2008 om 19:47
Een goed vriend van mij heeft mij laatst totaal somber opgebeld omdat zijn vriendin zwanger was en het kind ging houden. Hij had geen keus, geen inspraak en hij deed er niet meer toe volgens hem. Hij voelde zich totaal buiten spel gezet.
Of ik raad wist? Meneer mompelde een beetje wazig toen ik informeerde naar voorbehoedsmiddelen. Zij had niet tegen hem gezegd dat ze aan de pil was en ze was niet duidelijk geweest vond hij. Had hij wel expliciet gevraagd vroeg ik...?? Nou eh neu, maar blah...eh stotter...maar jezus..goh..tja. ZUCHT EN NOG EENS ZUCHT. Omdat vriend zo somber klonk heb ik hem niet al te hard aangepakt, maar ik word erg moe van mannen die verbaasd zijn als een vrouw zwanger raakt en van het gemak waarmee ze er van uit gaan dat iemand aan de pil is. De vader van mijn kind is ook zo'n condoom-weigeraar die dondersgoed wist dat hij risico nam toen hij met mij naar bed ging. Hij had gelukkig niet de gore moed om over een abortus te beginnen, maar ik voed mijn kleine dus zelf op. Dat is wel iets waar ik ook al rekening mee hield toen ik toeliet dat vader van kleine mij zonder condoom besteeg. Ik kan om privacy redenen niet precies uitleggen hoe dit allemaal gegaan is, maar gistern belde vader van kleine op dat hij toch wel erg graag meer contact met zoon wil. Ik ben blij dat hij dit wil, niet voor mezelf maar wel voor zoontje. Je weet nooit hoe het leven gaat lopen, maar een kind laten weghalen om een relatie te redden zou ik beslist afraden. Mijn kleine is het mooiste in mijn leven, ik moet er niet aan denken dat hij er niet zou zijn. Ook valt het allenstaande moederschap mij mee. Het is heel zwaar,maar ik krijg uit allerlei onverwachte hoeken hulp en ik weet zeker dat jij dat ook zult krijgen. Als je een overtijdbehandeling laat doen, dan alleen voor jezelf.
Of ik raad wist? Meneer mompelde een beetje wazig toen ik informeerde naar voorbehoedsmiddelen. Zij had niet tegen hem gezegd dat ze aan de pil was en ze was niet duidelijk geweest vond hij. Had hij wel expliciet gevraagd vroeg ik...?? Nou eh neu, maar blah...eh stotter...maar jezus..goh..tja. ZUCHT EN NOG EENS ZUCHT. Omdat vriend zo somber klonk heb ik hem niet al te hard aangepakt, maar ik word erg moe van mannen die verbaasd zijn als een vrouw zwanger raakt en van het gemak waarmee ze er van uit gaan dat iemand aan de pil is. De vader van mijn kind is ook zo'n condoom-weigeraar die dondersgoed wist dat hij risico nam toen hij met mij naar bed ging. Hij had gelukkig niet de gore moed om over een abortus te beginnen, maar ik voed mijn kleine dus zelf op. Dat is wel iets waar ik ook al rekening mee hield toen ik toeliet dat vader van kleine mij zonder condoom besteeg. Ik kan om privacy redenen niet precies uitleggen hoe dit allemaal gegaan is, maar gistern belde vader van kleine op dat hij toch wel erg graag meer contact met zoon wil. Ik ben blij dat hij dit wil, niet voor mezelf maar wel voor zoontje. Je weet nooit hoe het leven gaat lopen, maar een kind laten weghalen om een relatie te redden zou ik beslist afraden. Mijn kleine is het mooiste in mijn leven, ik moet er niet aan denken dat hij er niet zou zijn. Ook valt het allenstaande moederschap mij mee. Het is heel zwaar,maar ik krijg uit allerlei onverwachte hoeken hulp en ik weet zeker dat jij dat ook zult krijgen. Als je een overtijdbehandeling laat doen, dan alleen voor jezelf.
dinsdag 20 mei 2008 om 20:12
Wat een rot-situatie!
Mijn eerste reactie is één die eerder genoemd is; wat een lamlul en wat een egoïstische reactie van je vriend
Aan de andere kant snap ik zijn reactie dat het nu niet uitkomt en dat hij voor zijn carrière wil gaan. Logisch, dat is het beeld dat je hebt als je gaat studeren. Studie afmaken, paar jaar werken en dan aan kinderen gaan denken als je relatie goed is. Als dit beeld ineens anders wordt dan kan ik me zijn paniek wel indenken.
Maar ja,wanneer komt een kind wel uit? Het is zwaar, het kan een bom zijn onder je relatie en een ondermijning voor je carrière. Gek genoeg geldt dat laatste dan weer in mindere mate voor mannen. Als dat nou een argument van jou zou zijn had ik het beter kunnen begrijpen maar van hem snap ik het minder. Hoe komt het dat hij dat denkt? Wat verwacht hij van jou en wat zijn hoe ziet hij de gevolgen van de komst van een kind voor zijn carrière in de praktijk? En misschien shocking voor hem: er zijn vaders en moeders met een carrière....
Ik denk dat als het over twee jaar wel zou kunnen, het nu ook kan. Wat zijn nou twee jaar? Ik zou het zelf niet weg laten halen, tussen de regels door lees ik dat je dit kindje eigenlijk wel wil, maar dat je het laat afhangen van hem.
Ik denk dat jullie samen nog veel moeten praten over deze zwangerschap en het lijkt me verstandig daar hulp bij te zoeken. De VBOK kan je echt hierbij helpen. Neem contact met hen op en neem dan een weloverwogen beslissing met zijn tweeën op basis van jullie beider meningen.
Heel veel sterkte!
Mijn eerste reactie is één die eerder genoemd is; wat een lamlul en wat een egoïstische reactie van je vriend
Aan de andere kant snap ik zijn reactie dat het nu niet uitkomt en dat hij voor zijn carrière wil gaan. Logisch, dat is het beeld dat je hebt als je gaat studeren. Studie afmaken, paar jaar werken en dan aan kinderen gaan denken als je relatie goed is. Als dit beeld ineens anders wordt dan kan ik me zijn paniek wel indenken.
Maar ja,wanneer komt een kind wel uit? Het is zwaar, het kan een bom zijn onder je relatie en een ondermijning voor je carrière. Gek genoeg geldt dat laatste dan weer in mindere mate voor mannen. Als dat nou een argument van jou zou zijn had ik het beter kunnen begrijpen maar van hem snap ik het minder. Hoe komt het dat hij dat denkt? Wat verwacht hij van jou en wat zijn hoe ziet hij de gevolgen van de komst van een kind voor zijn carrière in de praktijk? En misschien shocking voor hem: er zijn vaders en moeders met een carrière....
Ik denk dat als het over twee jaar wel zou kunnen, het nu ook kan. Wat zijn nou twee jaar? Ik zou het zelf niet weg laten halen, tussen de regels door lees ik dat je dit kindje eigenlijk wel wil, maar dat je het laat afhangen van hem.
Ik denk dat jullie samen nog veel moeten praten over deze zwangerschap en het lijkt me verstandig daar hulp bij te zoeken. De VBOK kan je echt hierbij helpen. Neem contact met hen op en neem dan een weloverwogen beslissing met zijn tweeën op basis van jullie beider meningen.
Heel veel sterkte!
anoniem_5795 wijzigde dit bericht op 20-05-2008 20:15
Reden: typen is moeilijk vandaag....
Reden: typen is moeilijk vandaag....
% gewijzigd
dinsdag 20 mei 2008 om 20:17
"Hij zegt dat zijn wereld instort". Je vriend moet een schop onder zijn hol hebben en zijn verantwoordelijkheid nemen. Het is misschien niet het ideale moment om vader te worden, maar hij moet niet net gaan doen alsof zijn hele wereld vergaat. Een kind past echt wel in het leven wat ie voor ogen heeft.
dinsdag 20 mei 2008 om 20:52
dinsdag 20 mei 2008 om 20:57
Het kan hem wel niet zo goed uitkomen, maar die baby zit al in je buik hoor, je kan hem niet zomaar wegtoveren omdat het niet zo goed uitkomt nu. Of misschien kun je hem wel wegtoveren, en doen alsof ie er nooit geweest is, maar kun jij dat ook aan geestelijk? Wil je dat wel?
Zeker als je eigenlijk wel kinderen wilt met hem maar dan over 2 jaar ofzo. Dan is het een beetje raar om nu te beslissen dat het nu even neit goed uitkomt en er over 2 jaar alsnog voor te gaan, vind ik.
Misschien lukt het over 2 jaar wel niet meer. Dan heb je misschien spijt als haren op je hoofd.
Zeker als je eigenlijk wel kinderen wilt met hem maar dan over 2 jaar ofzo. Dan is het een beetje raar om nu te beslissen dat het nu even neit goed uitkomt en er over 2 jaar alsnog voor te gaan, vind ik.
Misschien lukt het over 2 jaar wel niet meer. Dan heb je misschien spijt als haren op je hoofd.
dinsdag 20 mei 2008 om 21:15
eerste kindje gekregen toen ik 18 was, kwam ook niet zo goed uit. Van alle kanten riepen mensen dat ik een abortus moest laten doen. Inmiddels is ze 14 en oja, ondanks dat ik toen nog op de middelbare school zat, is na een universitaire studie die carriere ook nog gekomen. Ik vind het dus echt onzin dat een kind niet met carriere te combineren is. Die carriere blijkt nu zelfs te combineren te zijn met vier kinderen, gewoon een kwestie van organiseren en in oplossingen denken in plaats van in problemen.
dinsdag 20 mei 2008 om 21:22
Ik denk eigenlijk dat vriend gewoon niet wil en niet weet of ie ooit wel wil, en carriere of toekomst vergooien is een makkelijk excuus om niet te willen.
Je toekomst vergooi je niet met een kind natuurlijk, net alsof je met kind geen toekomst meer zou hebben. Natuurlijk heb je wel een toekomst, alleen een iets andere dan je vooraf gedacht had. Kortom. Hij wil gewoon niet.
Dus ik zou me niet laten gerust stellen dat ie over 2 jaar misschien wel wil, en mijn eigen plan trekken. Wil jij het?
Zo ja dan zou ik daar van uit gaan. Of je relatie stand houdt weet je niet, zowel als je besluit dat het kindje mag komen, als dat je het nu weg laat halen. Die garantie heb je nooit.
Je toekomst vergooi je niet met een kind natuurlijk, net alsof je met kind geen toekomst meer zou hebben. Natuurlijk heb je wel een toekomst, alleen een iets andere dan je vooraf gedacht had. Kortom. Hij wil gewoon niet.
Dus ik zou me niet laten gerust stellen dat ie over 2 jaar misschien wel wil, en mijn eigen plan trekken. Wil jij het?
Zo ja dan zou ik daar van uit gaan. Of je relatie stand houdt weet je niet, zowel als je besluit dat het kindje mag komen, als dat je het nu weg laat halen. Die garantie heb je nooit.
dinsdag 20 mei 2008 om 21:24
dinsdag 20 mei 2008 om 21:30
Hallo Robin, dit is een heel moeilijke situatie. Ik heb het zelf ook meegemaakt alleen bij een relatie van twee maanden. En het kwam slecht uit! Maar ik wilde geen abortus en mijn vriend ook niet. We hebben het kindje gehouden en zijn erg gelukkig samen. Het was zwaar en een heel georganiseer maar het is goedgekomen.
Jij wilt het liefst dit kindje houden zeg je. Dat lijkt me al genoeg argumentatie tegen abortus. Je vindt ook dat je vriend er evenveel over te zeggen heeft, maar als hij niet wil, laat je toch een abortus doen? Dan heeft hij er toch meer over te zeggen, als zijn mening de doorslag geeft?
Je moet dit kindje niet weg laten halen, niet voor je vriend die bang is dat het zijn carrière zal schaden. Dat is voor mij een argument uit de categorie 'slappe praatjes'. Zijn wereld zal niet instorten door een kind, hoogstens op z'n kop komen te staan, en dat is gewoon.
Heel veel sterkte!
Jij wilt het liefst dit kindje houden zeg je. Dat lijkt me al genoeg argumentatie tegen abortus. Je vindt ook dat je vriend er evenveel over te zeggen heeft, maar als hij niet wil, laat je toch een abortus doen? Dan heeft hij er toch meer over te zeggen, als zijn mening de doorslag geeft?
Je moet dit kindje niet weg laten halen, niet voor je vriend die bang is dat het zijn carrière zal schaden. Dat is voor mij een argument uit de categorie 'slappe praatjes'. Zijn wereld zal niet instorten door een kind, hoogstens op z'n kop komen te staan, en dat is gewoon.
Heel veel sterkte!
dinsdag 20 mei 2008 om 21:45
Oh wat een rotsituatie voor je zeg! Ook ik wil je op het hart drukken alleen aan een abortus te beginnen als jij dat ZELF wilt. Niet voor je vriend of wie dan ook. En uit je post blijkt wel dat je het eigenlijk graag wilt houden. Je zegt dat je bang bent dat je relatie dit niet gaat overleven. Maar overleef jij straks wel met het idee dat je een baby had kunnen hebben en het eigenlijk graag gewild had? Dat moet je je afvragen.
Er wordt hier gezegd dat je nooit weet hoe het leven loopt, en meid, dat is maar al te waar. Mijn man heeft helaas op jonge leeftijd kanker gekregen (het gaat nu overigens goed met hem, fingers crossed) en wat waren we blij dat wij op dat moment al 2 kinderen hadden. Na de diagnose zouden we hier nooit meer aan begonnen zijn samen! Wat ik wil zeggen is dat je heel erg goed moet nadenken over wat jij wilt en ook met je vriend een pittig gesprek hebben. Natuurlijk zal hij zich super overvallen en onzeker voelen. Begrijpelijk, maar ook hij moet verder kijken. Twee jaar is heel kort, en het zal daar echt niet van afhangen of hij carriere kan maken. Het zal misschien wat meer tijd kosten. Jullie kunnen daar samen vast een balans in vinden als je van elkaar houdt.
Heel veel wijsheid en sterkte!
Bibi
Er wordt hier gezegd dat je nooit weet hoe het leven loopt, en meid, dat is maar al te waar. Mijn man heeft helaas op jonge leeftijd kanker gekregen (het gaat nu overigens goed met hem, fingers crossed) en wat waren we blij dat wij op dat moment al 2 kinderen hadden. Na de diagnose zouden we hier nooit meer aan begonnen zijn samen! Wat ik wil zeggen is dat je heel erg goed moet nadenken over wat jij wilt en ook met je vriend een pittig gesprek hebben. Natuurlijk zal hij zich super overvallen en onzeker voelen. Begrijpelijk, maar ook hij moet verder kijken. Twee jaar is heel kort, en het zal daar echt niet van afhangen of hij carriere kan maken. Het zal misschien wat meer tijd kosten. Jullie kunnen daar samen vast een balans in vinden als je van elkaar houdt.
Heel veel wijsheid en sterkte!
Bibi
dinsdag 20 mei 2008 om 22:35
Dit is echt niet waar. Zoals de meesten wel weten heb ik zelf ook met dit bijltje gehakt en ik heb in die turbulente tijd met meerdere instanties geprobeerd te praten om wat rust in de storm in mijn hoofd te krijgen. De énige instantie die a) direct tijd voor me had en b) alle kanten van het verhaal en alle opties met me doorsprak was de VBOK.
De meeste vrouwen die bij de VBOK aankloppen plegen uiteindelijk een abortus. De VBOK is bij mijn weten de enige instantie die ook in dat geval intensieve nazorg geeft.
Natuurlijk, in principe zien ze het liefst dat je geen abortus pleegt, maar dat is mi een gezond standpunt. Niemand pleegt toch voor haar lol een abortus? Als er andere opties zijn, waarbij jij als vrouw de minste psychische schade oploopt, dan moet je daar altijd voor kiezen, lijkt mij. Maar echt, de VBOK is wat mij betreft by far de beste organisatie als het op hulp aan vrouwen in dit soort situaties aankomt.
Dus lieve topicopener, bel hen eens. Mijn eerste telefoongesprek met hen duurde anderhalf uur, ik had de volgende dag een afspraak met een psych van hen en dat gesprek heeft me toen echt "gered". En daarna kun je danwel de hele duur van je zwangerschap hulp van ze krijgen, zowel psychisch als praktisch, danwel hulp krijgen bij het verwerken van een abortus.
Een abortus die ik je persoonlijk in ieder geval ten sterkste afraad, je verhaal gelezen hebbend.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 20 mei 2008 om 22:39
Sommigen vragen zich af waarom over twee jaar wel?
Omdat het voor sommige mannen als zoethoudertje gebruikt wordt om nu hun zin te krijgen voor een abortus. Ik zal niet zeggen dat het hier het geval is, maar het riekt er wel naar.
Deze meneer weet maar al te goed dat zij rekening met hem wil houden, maar wil hij dat andersom ook? Heeft hij zich er al uberhaubt in verdiept of eist hij slechts een abortus zodat hij er het minste over na hoeft te denken en mee geconfronteerd hoeft te worden? Dwing hem op zijn minst te moeten nadenken. Hij roept wel abortus, heeft hij er wel ooit eens over gelezen wat het doet met een vrouw? Of heeft hij er over nagedacht hoe het zou zijn als het kind wel zou komen? Waarschijnlijk niet, behalve dan de schrikbeelden die hij nu voor zich ziet.
Omdat het voor sommige mannen als zoethoudertje gebruikt wordt om nu hun zin te krijgen voor een abortus. Ik zal niet zeggen dat het hier het geval is, maar het riekt er wel naar.
Deze meneer weet maar al te goed dat zij rekening met hem wil houden, maar wil hij dat andersom ook? Heeft hij zich er al uberhaubt in verdiept of eist hij slechts een abortus zodat hij er het minste over na hoeft te denken en mee geconfronteerd hoeft te worden? Dwing hem op zijn minst te moeten nadenken. Hij roept wel abortus, heeft hij er wel ooit eens over gelezen wat het doet met een vrouw? Of heeft hij er over nagedacht hoe het zou zijn als het kind wel zou komen? Waarschijnlijk niet, behalve dan de schrikbeelden die hij nu voor zich ziet.
