Kinderen
alle pijlers
ik ben zwanger maar mijn vriend wil niet!
dinsdag 20 mei 2008 om 14:00
Dit weekend ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Heb twee zwangerschapstesten gedaan die allebei positief zijn. In eerste instantie was ik blij, het kwam heel onverwacht en we hadden dit zeker niet gepland. Toen ik het mijn vriend vertelde begon hij te huilen en hij vertelde dat hij dit echt heel erg vond.
Hij wil dat ik een overtijdbehandeling laat doen! Het liefst wil ik het kindje houden ook al zijn onze omstandigheden niet gunstig; hij studeert nog, we wonen nog niet samen en hij wil graag kinderen maar liever over twee jaar als alles op orde is. Hij ziet het als zijn toekomst vergooien.
Vanmorgen zijn we bij de huisarts geweest en die heeft me verteld dat het nu nog niet meer is dan een hoopje cellen, dus dan zou het een overtijdbehandeling worden. Eenerzijds heeft me dit toch wel wat gerustgesteld want in mijn ogen is het dan geen echte abortus. Als het kindje al hersenen en een hartje had zou ik dit niet kunnen! We hebben dus wel een afspraak gemaakt bij een kliniek, maar ik twijfel en ben bang.
Als hij over twee jaar wel kinderen wil dan stelt dat me wel gerust, maar wat als dat niet lukt?? Ik voel me schuldig ook gezien mijn leeftijd 28....
Heeft iemand ook in deze situatie gezeten?
En is een overtijdbehandeling echt minder erg dan een abortus?
Hij wil dat ik een overtijdbehandeling laat doen! Het liefst wil ik het kindje houden ook al zijn onze omstandigheden niet gunstig; hij studeert nog, we wonen nog niet samen en hij wil graag kinderen maar liever over twee jaar als alles op orde is. Hij ziet het als zijn toekomst vergooien.
Vanmorgen zijn we bij de huisarts geweest en die heeft me verteld dat het nu nog niet meer is dan een hoopje cellen, dus dan zou het een overtijdbehandeling worden. Eenerzijds heeft me dit toch wel wat gerustgesteld want in mijn ogen is het dan geen echte abortus. Als het kindje al hersenen en een hartje had zou ik dit niet kunnen! We hebben dus wel een afspraak gemaakt bij een kliniek, maar ik twijfel en ben bang.
Als hij over twee jaar wel kinderen wil dan stelt dat me wel gerust, maar wat als dat niet lukt?? Ik voel me schuldig ook gezien mijn leeftijd 28....
Heeft iemand ook in deze situatie gezeten?
En is een overtijdbehandeling echt minder erg dan een abortus?
dinsdag 20 mei 2008 om 22:42
Wat het VBOK betreft, ook goede ervaringen. Niks koste wat het kost een abortus voorkomen. Bijstaan in keuze, dat is wat ze doen. Ik ben allergisch voor mensen die dit soort keuzes zouden opdringen, maar dat is in dit geval echt niet waar. Bovendien zegt iedereen hetzelfde die ervaring heeft met het VBOK. Dus beetje onzinnig om aan dat beeld vast te houden terwijl je er zelf geen ervaring mee hebt.
dinsdag 20 mei 2008 om 22:56
woensdag 21 mei 2008 om 11:38
Lieve Robin,
Hoewel ik sommige reacties op jouw vriend hier erg hard vind overkomen, hebben deze dames wel gelijk. Het lijkt mij dat jouw vriend nog helemaal niet beseft wat er aan de hand is en voordat hij dat wel doet, moet je echt nog geen beslissing nemen!! Je schrijft dat er voor hem geen andere optie dan abortus is, maar volgens mij is er voor jou geen andere optie dan het kindje houden. Ik hoop dat je met hem tot een heel goed gesprek kan komen, want zijn argument dat zijn wereld instort en hij zijn carrièrre dan kan vergeten, slaat natuurlijk nergens op. Wat is zijn werkelijke argument dat hij dit kindje niet wil?? Heel veel sterkte!!
Hoewel ik sommige reacties op jouw vriend hier erg hard vind overkomen, hebben deze dames wel gelijk. Het lijkt mij dat jouw vriend nog helemaal niet beseft wat er aan de hand is en voordat hij dat wel doet, moet je echt nog geen beslissing nemen!! Je schrijft dat er voor hem geen andere optie dan abortus is, maar volgens mij is er voor jou geen andere optie dan het kindje houden. Ik hoop dat je met hem tot een heel goed gesprek kan komen, want zijn argument dat zijn wereld instort en hij zijn carrièrre dan kan vergeten, slaat natuurlijk nergens op. Wat is zijn werkelijke argument dat hij dit kindje niet wil?? Heel veel sterkte!!
woensdag 21 mei 2008 om 11:53
Nogmaals, ook al is de zwangerschap mede door hem veroorzaakt, het is NIET zijn besluit! Jouw lichamelijke integriteit is 100% van JOU! jij bent de enige die beslist over een zwangerschap of een abortus, het gaat niet om het embryo maar om jouw lichaam. Over een kind heeft hij pas zeggenschap na de geboorte.
Vrouwen hebben veel nadelen van het krijgen van kinderen, menstruatie, zwangerschap, noem maar op, zie dit dan maar als een 'voordeel'.
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt als jij alleen was ik 10 jaar jonger. Mijn vriendje was er mordicus tegen een kind, schoonfamilie idem. Ik heb mijn eigen plan getrokken en daar zijn ze me tot op de dag van vandaag dankbaar voor. En als zij het al niet waren, dan was ik mezelf wel dankbaar voor mijn fantastische kind.
En die carrieres van mij en mijn man, die zijn er ook gekomen, terwijl wij nog op school zaten destijds! Dus twee jaar studeren met baby, appeltje-eitje. Wij hebben alles van nul opgebouwd met twee kinderen, twee studies, stages, bijbanen etcetera.
Sorry als ik drammerig overkom, maar nog even dit: laat je niet in de rol van thuismoeder drukken als 'wisselgeld' om de baby te laten komen, wees eerlijk en zeg dat je van hem gewoon deeltijdouderschap verwacht, of dat je het helemaal zonder hem opknapt, maar niet als huismoeder (als je dat niet wilt). Voor alle duidelijkheid, ik ben absoluut pro-abortus.
Vrouwen hebben veel nadelen van het krijgen van kinderen, menstruatie, zwangerschap, noem maar op, zie dit dan maar als een 'voordeel'.
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt als jij alleen was ik 10 jaar jonger. Mijn vriendje was er mordicus tegen een kind, schoonfamilie idem. Ik heb mijn eigen plan getrokken en daar zijn ze me tot op de dag van vandaag dankbaar voor. En als zij het al niet waren, dan was ik mezelf wel dankbaar voor mijn fantastische kind.
En die carrieres van mij en mijn man, die zijn er ook gekomen, terwijl wij nog op school zaten destijds! Dus twee jaar studeren met baby, appeltje-eitje. Wij hebben alles van nul opgebouwd met twee kinderen, twee studies, stages, bijbanen etcetera.
Sorry als ik drammerig overkom, maar nog even dit: laat je niet in de rol van thuismoeder drukken als 'wisselgeld' om de baby te laten komen, wees eerlijk en zeg dat je van hem gewoon deeltijdouderschap verwacht, of dat je het helemaal zonder hem opknapt, maar niet als huismoeder (als je dat niet wilt). Voor alle duidelijkheid, ik ben absoluut pro-abortus.
woensdag 21 mei 2008 om 13:02
Eigenlijk is er nog niet zoveel verandering ingekomen. We hebben gisteren weer even gepraat. Maar ik heb het idee dat het niet echt tot hem doordringt, hij ziet het als een overtijdbehandeling en niet als een abortus.Dit maakt het allemaal lastiger voor mij...
Ook mijn ouders heb ik gisteren gezien en ze vroegen er nog naar. Ik zei dat ik weer aan het twijfelen ben, waarop zij vervolgens zeggen: niet meer over nadenken gewoon doen, dit is de beste keuze voor jullie nu. Later komt dat wel goed....PFFF
Hij is heel lief en wil me helpen hij gaat ook niet bij me weg als ik het zou houden heeft hij al aangegeven. Maar ik wil geen vriend die iets met tegenzin doet! Hij moet er ook zelf achter staan, heb anders het gevoel dat heel mijn basis wegzakt.
Ook vind ik het belangrijk dat we elkaar nooit verwijten gaan maken. Maar dat lijkt in deze questie onvermijdelijk; het is een van de twee. Ik ben ook bang om alleen ervoor op te draaien; ik heb 6 jaar gestudeerd om te komen waar ik nu ben! Dus hij moet het ook echt willen. Allhoewel ik voor een kind wel het een en ander wil opgeven....
Ook mijn ouders heb ik gisteren gezien en ze vroegen er nog naar. Ik zei dat ik weer aan het twijfelen ben, waarop zij vervolgens zeggen: niet meer over nadenken gewoon doen, dit is de beste keuze voor jullie nu. Later komt dat wel goed....PFFF
Hij is heel lief en wil me helpen hij gaat ook niet bij me weg als ik het zou houden heeft hij al aangegeven. Maar ik wil geen vriend die iets met tegenzin doet! Hij moet er ook zelf achter staan, heb anders het gevoel dat heel mijn basis wegzakt.
Ook vind ik het belangrijk dat we elkaar nooit verwijten gaan maken. Maar dat lijkt in deze questie onvermijdelijk; het is een van de twee. Ik ben ook bang om alleen ervoor op te draaien; ik heb 6 jaar gestudeerd om te komen waar ik nu ben! Dus hij moet het ook echt willen. Allhoewel ik voor een kind wel het een en ander wil opgeven....
woensdag 21 mei 2008 om 13:15
Weet je, ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat hij of zij spijt heeft van de kinderen (misschien is het taboe hoor, weet ik niet). Maar ik kan me gewoon weg niet voorstellen dat jouw vriend je later zal verwijten dat je dit kind hebt laten komen. Misschien wel als jullie 16 waren geweest. Maar jullie zijn bijna dertigers. Ik vind de redenatie van je ouders eerlijk gezegd een beetje bizar. Het is hun kleinkind. ¨Het beste voor nu¨?! Wederom, jullie zijn geen 16.
Ook als je besluit het kind te houden is er m.i. geen reden tot verwijten. Jullie dragen beiden de verantwoordelijkheid. En met de komst van een kleintje is echt niet alle carrierekans verkeken hoor. Het wordt misschien iets vertraagd maar jullie zijn al zo ver, dat is niet ineens afgelopen.
En stel dat je het wel weg laat halen en jij krijgt er spijt van? Dan zul je misschien het idee hebben dat hij je die kant heeft opgeduwd. Lijkt me ook niet bevorderlijk voor je relatie. Jij geeft al aan dat je voor een kind best wat wilt opgeven. Dat geeft mij het gevoel dat je het liefst jullie kindje wilt laten komen. Doen dus! Je hebt een prachtige leeftijd voor een eerste kindje.
Wie weet hoe de situatie is over twee jaar. Misschien zijn jullie niet eens meer samen. Misschien wil je vriend dan puntje bij paaltje helemaal niet meer (of weer een paar jaar uitstel), misschien lukt het dan niet. Noem maar op... Dit wordt je nu gegeven. Je leven verandert maar houdt niet op. Volg je gevoel, komt echt allemaal goed je bent geen hulpeloze tiener maar een volwassen vrouw van bijna 30 die de boel voor zichzelf al behoorlijk op de rit heeft zo te lezen.
Succes met iedere keuze die je maakt. Laat het alleen alsjeblieft een keuze zijn waar JIJ 100% achter staat.
Ook als je besluit het kind te houden is er m.i. geen reden tot verwijten. Jullie dragen beiden de verantwoordelijkheid. En met de komst van een kleintje is echt niet alle carrierekans verkeken hoor. Het wordt misschien iets vertraagd maar jullie zijn al zo ver, dat is niet ineens afgelopen.
En stel dat je het wel weg laat halen en jij krijgt er spijt van? Dan zul je misschien het idee hebben dat hij je die kant heeft opgeduwd. Lijkt me ook niet bevorderlijk voor je relatie. Jij geeft al aan dat je voor een kind best wat wilt opgeven. Dat geeft mij het gevoel dat je het liefst jullie kindje wilt laten komen. Doen dus! Je hebt een prachtige leeftijd voor een eerste kindje.
Wie weet hoe de situatie is over twee jaar. Misschien zijn jullie niet eens meer samen. Misschien wil je vriend dan puntje bij paaltje helemaal niet meer (of weer een paar jaar uitstel), misschien lukt het dan niet. Noem maar op... Dit wordt je nu gegeven. Je leven verandert maar houdt niet op. Volg je gevoel, komt echt allemaal goed je bent geen hulpeloze tiener maar een volwassen vrouw van bijna 30 die de boel voor zichzelf al behoorlijk op de rit heeft zo te lezen.
Succes met iedere keuze die je maakt. Laat het alleen alsjeblieft een keuze zijn waar JIJ 100% achter staat.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
woensdag 21 mei 2008 om 13:25
Je hele basis samen met een man kan alsnog wegvallen als hij het ooit uitmaakt. Is het weghalen van jouw kind dat je waard?
Je hebt nooit de zekerheid dat hij 'eeuwig' bij je blijft, ook niet als jullie samen een kind krijgen. Ik vind dat ook als je samen een kind krijgt dat je dan altijd moet weten voor jezelf of je dat kind ook alleen aan zou kunnen. Je zou er door allerlei omstandigheden altijd alleen voor kunnen te komen staan.
Ik ben nu een 'alleenstaande studerende moeder' en ik heb inderdaad soms het idee dat ze me wel eens een beetje in de weg zit maar ik denk toch dat het allemaal goed gaat komen hier. Ik heb me toen ik zwanger was ontzettend druk gemaakt over mijn situatie omdat ik ook eigenlijk alles voor elkaar wilde hebben. Het is soms moeilijk maar wel haalbaar.
Je hebt nooit de zekerheid dat hij 'eeuwig' bij je blijft, ook niet als jullie samen een kind krijgen. Ik vind dat ook als je samen een kind krijgt dat je dan altijd moet weten voor jezelf of je dat kind ook alleen aan zou kunnen. Je zou er door allerlei omstandigheden altijd alleen voor kunnen te komen staan.
Ik ben nu een 'alleenstaande studerende moeder' en ik heb inderdaad soms het idee dat ze me wel eens een beetje in de weg zit maar ik denk toch dat het allemaal goed gaat komen hier. Ik heb me toen ik zwanger was ontzettend druk gemaakt over mijn situatie omdat ik ook eigenlijk alles voor elkaar wilde hebben. Het is soms moeilijk maar wel haalbaar.
woensdag 21 mei 2008 om 13:37
Persoonlijk denk ik dat je geen abortus moet laten uitvoeren, ondanks dat je vriend dat wel wil. Je wereld stort niet in met een onverwachte zwangerschap, het loopt slechts anders en waarschijnlijk beland je met een omweg toch waar je komen wilt. En dan heb ik het nog niet over de toegevoegde waarde van een kind.
Als ik nadenk over de reactie van je vriend, oordeel ik waarschijnlijk wat minder hard over hem dan velen hier. Voor hem is de zwangerschap heel abstract en als hij het als een overtijdbehandeling beschouwt, lijkt mij meer op een totale onderschatting van wat het kindje en de zwangerschap voor jou betekent. Hij is tenslotte niet zwanger, hij voelt en merkt er niets van. Daarbij zal hij ook wel in paniek zijn, m.n. omdat hij afhankelijk is van jouw beslissing voor zijn toekomst en in zulke situaties zijn de meeste mensen geen diplomaten. Dat hij aangeeft dat hij wel met je verder wilt als je kiest voor het kind en dat dat voor jou dan niet hoeft vind ik, eigenlijk gezegd, ook niet zo fraai. Hij mag toch ook terugkomen op zijn beslissing? Of moet dat de rest van jullie relatie tussen jullie in blijven staan? De situatie is niet alleen klote voor jou, maar ook voor hem. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel te zeggen, ik vind het moeilijk te omschrijven wat ik precies bedoel.
Dit bovenstaande over je vriend gezegd hebbende, vind ik nog steeds dat wanneer jij geen abortus wilt, je dit ook niet moet doen.
Als ik nadenk over de reactie van je vriend, oordeel ik waarschijnlijk wat minder hard over hem dan velen hier. Voor hem is de zwangerschap heel abstract en als hij het als een overtijdbehandeling beschouwt, lijkt mij meer op een totale onderschatting van wat het kindje en de zwangerschap voor jou betekent. Hij is tenslotte niet zwanger, hij voelt en merkt er niets van. Daarbij zal hij ook wel in paniek zijn, m.n. omdat hij afhankelijk is van jouw beslissing voor zijn toekomst en in zulke situaties zijn de meeste mensen geen diplomaten. Dat hij aangeeft dat hij wel met je verder wilt als je kiest voor het kind en dat dat voor jou dan niet hoeft vind ik, eigenlijk gezegd, ook niet zo fraai. Hij mag toch ook terugkomen op zijn beslissing? Of moet dat de rest van jullie relatie tussen jullie in blijven staan? De situatie is niet alleen klote voor jou, maar ook voor hem. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel te zeggen, ik vind het moeilijk te omschrijven wat ik precies bedoel.
Dit bovenstaande over je vriend gezegd hebbende, vind ik nog steeds dat wanneer jij geen abortus wilt, je dit ook niet moet doen.
woensdag 21 mei 2008 om 13:58
Vind het ook een rare reactie van je ouders, niet twijfelen gewoon doen. Ik zeg altijd: bij twijfel niet oversteken. Maar dat zijn van die algemeenheden, dit is iets waar je juist goed over na moet denken omdat het niet terug te draaien is.
En je kan wel zeggen je vriend moet het ook willen maar daarom overweeg jij iets te gaan doen waar je zelf niet achter staat?? Dus wat je ook doet, dan is er sowieso 1 iemand die iets doet wat ie niet wil. Dan zou ik in dit geval toch maar even voor mezelf kiezen, want hoewel de vader van het kind belangrijk is, lijkt het me net even belangrijker dat jij zelf achter je keuze staat en met jezelf door een deur kan.
En je kan wel zeggen je vriend moet het ook willen maar daarom overweeg jij iets te gaan doen waar je zelf niet achter staat?? Dus wat je ook doet, dan is er sowieso 1 iemand die iets doet wat ie niet wil. Dan zou ik in dit geval toch maar even voor mezelf kiezen, want hoewel de vader van het kind belangrijk is, lijkt het me net even belangrijker dat jij zelf achter je keuze staat en met jezelf door een deur kan.
woensdag 21 mei 2008 om 14:07
woensdag 21 mei 2008 om 14:12
Het klinkt eigenlijk alsof je ouders en vriend denken dat als je maar snel een 'overtijdsbehandeling' ondergaat, het allemaal níet gebeurd is en alles weer net als daarvoor is. En dat ís natuurlijk niet zo. Je bent namelijk zwanger en ookal onderga je die behandeling, ik vermoed dat je leven niet meer hetzelfde zal zijn als daarvoor. Je zult anders tegen je relatie, jezelf, je ouders en je leven aankijken, of je nu je kind krijgt of een abortus ondergaat.
Voor je ouders en vriend is het ook nog heel onwerkelijk. Voor jou is het anders, want jij bent zwanger en voelt je ook zo. Het kind is voor jou een stuk minder onwerkelijk dan voor hen.
Ik vermoed dat zij daarom vrij makkelijk zeggen doe die behandeling nou maar, dan zijn we er vanaf'' .
Ik vind dat eigenlijk vrij laks, want ze gaan daarmee volledig voorbij aan de moeilijkheid van deze beslissing voor jou persoonlijk. Ze raden je aan wat voor hen het makkelijkst is en waarschijnlijk verwachten ze dat dat ook voor jou de makkelijkste oplossing is.
En dat hoeft dus niet zo te zijn.
Ik ben zelf onverwacht zwanger geraakt, al was ik wel getrouwd en woonde ik samen en we wisten dat we binnen een jaar of 2 tóch kinderen wilden. Dus abortus is gelukkig niet eens ter sprake gekomen bij ons. Ik was zwanger dús we kregen een kind, dat was voor ons een logisch gevolg.
En mijn ouders schrokken ook wel even toen we het vertelden, ik was 22, niet afgestudeerd, vriend ook niet afgestudeerd, ongeschikte woonruimte, geen geld.
Maar gelukkig is ook hier weer abortus gewoon niet ter sprake gekomen. Dochter is geboren en het gaat eigenlijk hartstikke goed. Makkelijk is het niet altijd, want financieel hadden we het best even moeilijk maar we hebben nooit spijt gehad van het feit dat we kinderen hadden (inmiddels zijn het er 2 ) en zouden precies dezelfde beslissing weer nemen. Alle moeilijkheden die erbij kwamen kijken wegen absoluut niet op tegen het hebben van een kind.
Ik snap dat je graag wilt dat je vriend er achter staat, alleen is het volgens mij gewoon écht niet slim om een kindje weg te laten halen terwijl je het zelf eigenlijk best graag wilt, alleen omdat je persé wilt dat je vriend er blij mee is.
Voor je ouders en vriend is het ook nog heel onwerkelijk. Voor jou is het anders, want jij bent zwanger en voelt je ook zo. Het kind is voor jou een stuk minder onwerkelijk dan voor hen.
Ik vermoed dat zij daarom vrij makkelijk zeggen doe die behandeling nou maar, dan zijn we er vanaf'' .
Ik vind dat eigenlijk vrij laks, want ze gaan daarmee volledig voorbij aan de moeilijkheid van deze beslissing voor jou persoonlijk. Ze raden je aan wat voor hen het makkelijkst is en waarschijnlijk verwachten ze dat dat ook voor jou de makkelijkste oplossing is.
En dat hoeft dus niet zo te zijn.
Ik ben zelf onverwacht zwanger geraakt, al was ik wel getrouwd en woonde ik samen en we wisten dat we binnen een jaar of 2 tóch kinderen wilden. Dus abortus is gelukkig niet eens ter sprake gekomen bij ons. Ik was zwanger dús we kregen een kind, dat was voor ons een logisch gevolg.
En mijn ouders schrokken ook wel even toen we het vertelden, ik was 22, niet afgestudeerd, vriend ook niet afgestudeerd, ongeschikte woonruimte, geen geld.
Maar gelukkig is ook hier weer abortus gewoon niet ter sprake gekomen. Dochter is geboren en het gaat eigenlijk hartstikke goed. Makkelijk is het niet altijd, want financieel hadden we het best even moeilijk maar we hebben nooit spijt gehad van het feit dat we kinderen hadden (inmiddels zijn het er 2 ) en zouden precies dezelfde beslissing weer nemen. Alle moeilijkheden die erbij kwamen kijken wegen absoluut niet op tegen het hebben van een kind.
Ik snap dat je graag wilt dat je vriend er achter staat, alleen is het volgens mij gewoon écht niet slim om een kindje weg te laten halen terwijl je het zelf eigenlijk best graag wilt, alleen omdat je persé wilt dat je vriend er blij mee is.
woensdag 21 mei 2008 om 14:28
Heb ik inderdaad niet.
Ik moet zeggen dat hun naam niet heel objectief over komt. Als ze wel objectief zijn, dan is het misschien beter de naam te veranderen, want het is wel de reden waarom ik nooit contact met ze heb opgenomen.
Ze heten vereniging tot bescherming van het ongeboren kind en niet vereniging tot het helpen van aanstaande moeders bij het maken van een goed onderbouwde keuze. Misschien heb ik een vooroordeel, maar dan wel één die ze zelf in de hand werken.
woensdag 21 mei 2008 om 14:31
tja, ik heb getwijfeld of ik het online wil zetten maargoed, 'anoniem' zal ik hopelijk blijven...
na mijn 2 kinderen werd ik 2 jaar geleden ondanks zeer verantwoord anticonceptiegebruik toch weer zwanger en dat heb ik middels een overtijdbehandeling afgebroken. Daar stond en sta ik 100% achter.
Het zou niet verantwoord zijn tegenover de kinderen die ik al heb en ook niet tegenover de nieuwe baby, we hebben ons met veel moeite en plezier een goede positie weten te verwerven als gezin en een baby erbij zou ons allemaal weer 3 stappen terug zetten qua tijd voor elkaar, geld, planning, carriere etcetera.
En toch, ondanks dat, heb ik er soms een beetje moeite mee en pink ik een traantje weg. Nog 1 keer een baby, zwanger zijn, borstvoeding, het zou nu zo anderhalf jaar zijn..En dan zeg ik tegen mijn man, misschien had het best gekund..(had het echt niet gewild hoor, puur in een emotionele bui denk ik t weleens)
En rationeel sta ik er nog steeds achter, moet je nagaan als jij het aborteert omdat andere mensen er zonodig wat van vinden, hoe jij er dan naar kijkt over twee jaar.
na mijn 2 kinderen werd ik 2 jaar geleden ondanks zeer verantwoord anticonceptiegebruik toch weer zwanger en dat heb ik middels een overtijdbehandeling afgebroken. Daar stond en sta ik 100% achter.
Het zou niet verantwoord zijn tegenover de kinderen die ik al heb en ook niet tegenover de nieuwe baby, we hebben ons met veel moeite en plezier een goede positie weten te verwerven als gezin en een baby erbij zou ons allemaal weer 3 stappen terug zetten qua tijd voor elkaar, geld, planning, carriere etcetera.
En toch, ondanks dat, heb ik er soms een beetje moeite mee en pink ik een traantje weg. Nog 1 keer een baby, zwanger zijn, borstvoeding, het zou nu zo anderhalf jaar zijn..En dan zeg ik tegen mijn man, misschien had het best gekund..(had het echt niet gewild hoor, puur in een emotionele bui denk ik t weleens)
En rationeel sta ik er nog steeds achter, moet je nagaan als jij het aborteert omdat andere mensen er zonodig wat van vinden, hoe jij er dan naar kijkt over twee jaar.
woensdag 21 mei 2008 om 14:34
tuurlijk, als jij t kind wilt houden, kan dat, maar hou er rekening mee dat je vriend dit niet wil en misschien hierom bij je weggaat. Ergens vind ik t heel oneerlijk dat als de man het kind niet wil, de vrouw wel en het kind laat komen, de man dan alimentatie dient te betalen voor een kind wat hij helemaal nooit wilde
woensdag 21 mei 2008 om 14:41
Ah, gelukkig, dacht al dat ik gek was.
Bij VBOK dacht ik aan de mensen die op mijn middelbare school langskwamen en een plastic foetus lieten zien van 4 maanden en zeiden, dit snijdt je aan stukjes als je een abortus laat plegen.
Ze kwamen met beelden van een illegale abortus in Spanje bij een zwangerschap van een maand of 6.
Maar goed, dat was in 1984.
