Is er hoop voor kinderen/jongeren met ODD?

Mijn (stief)kinderen vertonen veel symptomen van ODD. Geen officiele diagnose want waar ik woon is de hulp nogal beperkt. Wel diagnose ernstige AD(H)D.
Het gedrag is ook niet zo erg als TO beschrijft - bij mijn kids zie je heel duidelijk de lieve kant (zoals als poster ODD zo mooi omschrijft) er wel doorheen. Maar daardoor kwamen ze zeker op jongere leeftijd ook met heel veel rotgedrag weg. Het zijn namelijk hele lieverds met een enorme berg bagage en een flinke stoornis. Wat TO en ODD hier beschrijven brengt heel veel herkenning.

Het compleet lak hebben aan consequenties hebben ze allemaal, en dan is het echt heel erg lastig om iets "hun eigen probleem" te maken, want ze hebben namelijk geen probleem. Geen geld meer omdat ze iets kapot gemaakt hebben? Jammer dan, dan maar geen geld. Niet mee mogen op een uitje waar ze zich op verheugden? Ook jammer dan. De hele dag op je kamer zitten en niks te doen hebben? Nou dan doen ze toch niks, no problem.

Tot middelbare schoolleeftijd was het nog wel in de hand te houden maar toen de hormonen los kwamen wilden ze gewoon niks meer. Eentje luisterde echt niet meer. Spijbelde op school, liep in en uit zoals het 't 'm uitkwam.
De ander werd agressief op school, gooide met stoelen en tafels, schold leraren (grof) uit en liep gewoon de klas uit. Beide logen ze ook heel erg en vertelden allerlei verhalen op school dat ze thuis misbruikt en geslagen werden. En dat wordt allemaal geloofd dus dan krijg je de kinderbescherming op je dak en daar leren ze van dat ze dan dus macht hebben. Niet dat we ons daar ooit mee hebben laten chanteren maar ze hadden heel goed door dat een zielig verhaal tegen een volwassene ophouden zorgde dat ze aandacht kregen en van alles konden uitvreten.

Vrienden maken is moeilijk. Ze zijn heel leuk en sociaal in groepen maar snappen niet hoe vriendschappen te onderhouden. Op jongere leeftijd was dat minder een probleem dan later, maar echte boezemvrienden hebben ze nooit gehad.

Stelen? Check! En alles ontkennen, zelfs als ze op video staan nog zeggen "dat ben ik niet!". Echt, je gaat denken dat je zelf gek bent.

Op de commentaren van "Dat pik je toch niet?", hoe stel je je dat dan voor? Als kind naar buiten loopt zonder te luisteren 'm er niet meer in laten? Als kind je huis kort en klein slaat 'm hardhandig buiten zetten? En dan? Als kind weigert naar school te gaan 'm in een dwangbuis afleveren? En eenmaal op school wandelt ie toch vrolijk weer weg.

Ik heb geen goede raad, want wij wisten het ook niet meer. Ons "geluk" was dat er nog een moeder in het spel was. Een moeder die 14 jaar lang niet naar ze om had gekeken maar die het wel een tof idee vond om kinderbijslag te gaan vangen, dus toen de kids zo tegendraads werden en verklaarden dat ze bij mama wilden wonen toen zijn ze vertrokken.

Mijn hart brak voor hen, maar voor ons was het zo'n enorme opluchting. Ze zijn nu 18 en ouder. School niet afgemaakt. Diverse criminele activiteiten, maar daar hebben we voor het grootste deel geen zicht op. Eentje lijkt een beetje serieuzer te worden en heeft af en toe een baantje. Eentje is echt heel ver afgezakt. En de jongste lijkt wat rustiger te worden, maar doet verder niks.

@ODD: heel erg veel dank voor je posts. Je geeft zo'n goed inzicht in een manier van denken/zijn die zo onwerkelijk voor me is. En wat moet het lastig voor jou zelf zijn.

Huh kan iemand uitleggen waarom to een permaban heeft? Of mag dat niet ofzo? Heb met veel interesse dit topic gelezen en was benieuwd hoe het verder ging...

Wortelsap91 schreef: ↑

20-02-2021 03:10

Huh kan iemand uitleggen waarom to een permaban heeft? Of mag dat niet ofzo? Heb met veel interesse dit topic gelezen en was benieuwd hoe het verder ging...

Ja.zou ik ook willen.weten.

Ik heb ook een zoon met.odd wat.anti sociaal uit eindelijk is geworden.
Het is vreselijk,niet te doen.
Vanaf.zijn kleutertijd begon de ellende al.

Uithuisgeplaatst op zijn 11de voor onderzoek en niet meer thuisgewoond.

Is nu begin 20 jaren.

Naar niemand luisterde hij.

Complete hel.

Drugs,stelen,dealen,afpersen,liegen,gevangenis,etc.etc

Niets heeft geholpen.

Deed nergens aan mee,behandeling,therapie.

Ik ben alleenstaande met 4 kinderen en we gaan er allemaal aan onderdoor.

Inmiddels willen andere dochters er niets meer.over horen.

Ik staat al.heel lang alleen in dit verhaal als ouder.

Zoon heeft vele woongroepen gehad.
Vriendin,zwanger en een kind geboren en ook dat is drama geworden en.uitelkaar.

Nu zwerft hij weer overal zonder.werk geld etc.

In mijn fam waren ook opa en oom met zeer lastig gedrag en het is dus zeer waarschijnlijk erfelijk.

Dit komt nooit meer goed en ons leven is ontzettend moeilijk hierdoor.

Wortelsap91 schreef: ↑

20-02-2021 03:10

Huh kan iemand uitleggen waarom to een permaban heeft? Of mag dat niet ofzo? Heb met veel interesse dit topic gelezen en was benieuwd hoe het verder ging...

Ik las net in het bantopic dit: groenlinksstemmer heeft een permaban ivm terugkeren onder permaban.

Voor iedereen die met ODD mee te maken heeft een

Liza en Keukenstoel, wat een ontzettend heftige verhalen. En wat ontzettend zwaar voor jullie als ouders. Hieruit blijkt weer hoe beperkt je invloed als ouder soms kan zijn en dat liefde niet altijd voldoende is...

Blijenvrij schreef: ↑

20-02-2021 05:08

Ik las net in het bantopic dit: groenlinksstemmer heeft een permaban ivm terugkeren onder permaban.

Voor iedereen die met ODD mee te maken heeft een

Wat jammer, ze leek me een redelijk mens en reselijke poster. Maar ken haar alleen van dit topic.

Ze was onder deze nick heel netjes, tot nu toe. Maar blijkbaar is ze toch herkend.

Fijn dat dit topic weer geopend is. Jammer dat TO niet terug mag komen... Een vraag aan ODD en ouders van kinderen met ODD: hoe straf/corrigeer je een kind dat aan alles lak heeft?

Hij heeft al een maand geen toegang tot schermen na het stelen van mijn credit card, en gisteren vond ik weer spullen van mij in zijn bed. Weer is hij in mijn lades gaan snuffelen en heeft dingen eruit gehaald en naar zijn kamer gekomen. Ik voel me wederom zo bedrogen, en ben bijna bang om met dit kind van 10 in een huis te wonen...

Tahini wat heftig

Mijn ervaring is dat het heel moeilijk is om kinderen met (kenmerken van) ODD te corrigeren of straffen. Bij mijn eigen kind van 10 heb ik regelmatig het gevoel dat ik geen grip op hem heb, hem niet kan bereiken.

Bij mijn kind is het ODD gedrag het gevolg van overprikkeling en problemen met emotie-regulatie. Als hij niet overprikkeld is, is hij het liefste, meegaandste kind dat ik ken. Hij kan dan ook goed aangeven dat het hem niet lukt het probleemgedrag te stoppen op zulke momenten, al zou hij dat wel willen.

Dus geen advies helaas. Krijgen jullie wel hulp? Sterkte!

Tahini schreef: ↑

24-02-2021 06:39

Fijn dat dit topic weer geopend is. Jammer dat TO niet terug mag komen... Een vraag aan ODD en ouders van kinderen met ODD: hoe straf/corrigeer je een kind dat aan alles lak heeft?

Hij heeft al een maand geen toegang tot schermen na het stelen van mijn credit card, en gisteren vond ik weer spullen van mij in zijn bed. Weer is hij in mijn lades gaan snuffelen en heeft dingen eruit gehaald en naar zijn kamer gekomen. Ik voel me wederom zo bedrogen, en ben bijna bang om met dit kind van 10 in een huis te wonen...

Niet, vrees ik? Ik zou vooral gaan voor voorkomen. Dus voorkomen dat hij bij je spullen kan (slot op je slaapkamerdeur bijv.). Heb je hulp?

Tahini schreef: ↑

24-02-2021 06:39

Fijn dat dit topic weer geopend is. Jammer dat TO niet terug mag komen... Een vraag aan ODD en ouders van kinderen met ODD: hoe straf/corrigeer je een kind dat aan alles lak heeft?

Hij heeft al een maand geen toegang tot schermen na het stelen van mijn credit card, en gisteren vond ik weer spullen van mij in zijn bed. Weer is hij in mijn lades gaan snuffelen en heeft dingen eruit gehaald en naar zijn kamer gekomen. Ik voel me wederom zo bedrogen, en ben bijna bang om met dit kind van 10 in een huis te wonen...

Als een kind echt ODD heeft helpt niets en kan het helaas zelden thuiswonen... Geen geweten of gevoel voor anderen kunnen hebben maakt dat ze grenzeloos zijn en je er niet mee samen kunt leven. Verbieden of straf etc heeft ook geen zin. Vaak is leven in een instelling dan beter en regelmatig op bezoek of thuis laten komen. Er ontstaat dan lucht in de situatie omdat het contact beperkt is en ouders meer op afstand zijn.

Ze bezorgen zichzelf maar met name hun omgeving ernstige schade. En hoe ouder ze worden hoe erger het vaak wordt. Bij een aantal wordt het soms op veel latere leeftijd iets stabieler maar het is niet te genezen en behandeling heeft vrij weinig zin.

Dank voor reacties. Ja, hij heeft een psycholoog die vandaag de volgende stappen suggereerde:
- niets pakken en opbiechten --> beloning
- iets pakken en direct opbiechten --> beloning
- ophoging Ritalin of eventueel andere medicatie
- tijdelijke uithuisplaatsing / opname

Hij is geadopteerd, dus "dreigen" met uithuisplaatsing weegt heel zwaar...

En belonen voor niets stelen, ergens denk ik dat het niet gekker moet worden want dat zou toch normaal moeten zijn!

Pyamaheldin, kind kan ook lief en gezellig zijn, maar soms vrees ik dat het allemaal een act is.

S-Groot, ik wil niet als een gevangene in mijn huis wonen met grote sloten. Hij is 10, hij moet toch af en toe een uurtje alleen kunnen zijn zonder dat hij met mijn creditcard een iPhone12 probeert te kopen... . Ik wil het niet onder ogen zien hoe erg het is / kan worden.

Evelien2010, heb jij zelf ervaring met een kind met (kenmerken van) ODD?

Tahini schreef: ↑

24-02-2021 19:04

Dank voor reacties. Ja, hij heeft een psycholoog die vandaag de volgende stappen suggereerde:
- niets pakken en opbiechten --> beloning
- iets pakken en direct opbiechten --> beloning
- ophoging Ritalin of eventueel andere medicatie
- tijdelijke uithuisplaatsing / opname

Hij is geadopteerd, dus "dreigen" met uithuisplaatsing weegt heel zwaar...

En belonen voor niets stelen, ergens denk ik dat het niet gekker moet worden want dat zou toch normaal moeten zijn!

Pyamaheldin, kind kan ook lief en gezellig zijn, maar soms vrees ik dat het allemaal een act is.

S-Groot, ik wil niet als een gevangene in mijn huis wonen met grote sloten. Hij is 10, hij moet toch af en toe een uurtje alleen kunnen zijn zonder dat hij met mijn creditcard een iPhone12 probeert te kopen... . Ik wil het niet onder ogen zien hoe erg het is / kan worden.

Evelien2010, heb jij zelf ervaring met een kind met (kenmerken van) ODD?

Wat moet dit zwaar zijn.
Maar ik denk ook dat belonen, belonen en nog eens belonen een goede insteek is. Ook voor dingen die “normaal” zijn en voor de hand liggen. En die beloning hoeft niet groot te zijn, een complimentje geven is ook een beloning.
Zijn er dingen waar hij goed in is, waar je de nadruk op zou kunnen leggen of waarin hij kan opgaan?

Zou er sprake kunnen zijn van een trauma. Ik lees dat hij geadopteerd is. Hoe was zijn leven voor de adoptie? Ik lees steeds meer over preverbaal trauma en emdr op linkedin (bv in vakblad vroeg).

Mijn oudste zoon van 11 heeft sinds zijn 8e de diagnose ODD. Hij zit op een reguliere basisschool in groep 7.
Ze hebben ook zijn intelligentie getest (IQ 129), scoorde alles hoog behalve op het onderdeel waarbij je aan de hand van een aantal plaatjes een kloppend verhaal moet maken of een plaatje waarin je moet beschrijven wat er aan de hand is op dat plaatje. Dat was heel bijzonder, omdat het zo ook inzicht gaf in dat hij alleen zijn 'eigen' plaatje ziet en niet wat er werkelijk wordt weergegeven.


Aan de ene kant vind ik het fijn hier herkenning te vinden, aan de andere kant is dat ook wel spannend.
Wij hebben ook al een aantal trajecten doorlopen, observaties, individueel en met het gezin (we hebben nog een kind van 7). Zowel thuis als op school overigens.

Ik kan op bijna alles wat hier geschreven wordt 'check' zeggen.
Daarmee doel ik op weglopen, woedeaanvallen, manipuleren, spullen stuk maken, treiteren etc.
Binnen 10 seconden na ontmoeting weet hij bij mensen precies welke knopjes hij in moet drukken om ze over de zeik te krijgen of finaal onderuit te halen.Hij is verbaal ontzettend sterk en is heel gehaaid. Lult leerkrachten onder tafel en weet de situatie zo te draaien dat je aan jezelf gaat twijfelen.
Niemand (alleen hij) mag zijn broertje pesten, uitlachen of pijn doen. Doet iemand dat toch, dan moet degene maken dat hij weg is want hij is heel wraakzuchtig en wat iemand doet, doet hij x10 terug.

Het gekke is dat hij ook een hele andere kant heeft. Hij is superlief voor dieren, zet het meest schuwe hondje bij hem in de ruimte en binnen 10min zal het hondje zich bij hem op schoot nestelen.
Als hij ergens tegen is dan is hij ook echt tegen, wat soms ook een 'voordeel' is. Hij is bv anti-diefstal. Ooit hebben 2 kinderen uit de klas een zak koekjes van de juf gejat toen de klas aan het buitenspelen was. Hij kwam toevallig op dat moment voorbij omdat hij naar de wc was geweest en ondanks het aanbod van 1/3e van de 'buit' heeft hij niet meegedaan en is ervan weggelopen.
Hij heeft een verantwoordelijkheidsgevoel (hij mag op dinsdag na school 1,5u alleen thuis zijn en dat doet hij netjes zonder problemen).

Uit alle gesprekken e.d. is wel naar voren gekomen dat hij beschermende omgevingsfactoren heeft (gelukkig), maar dat maakt niet dat het af en toe ontzettend zwaar. Als hij de nut en noodzaak niet ziet kunnen we hemel en aarde bewegen maar dan doet ie t ook niet.
Er zijn 2 straffen die helpen: geen wifi en geen zakgeld.
Dat laatste zetten we in als hij iets kapot gemaakt heeft en het dus moet vergoeden. Op dit moment een deurklink (kapot getrapt toen hij boos was). Nieuwe deurklink besteld a 29 euro. Hij krijgt 3 euro zakgeld dus da's 10 weken geen zakgeld voor hem. Best zuur als je jongere broer op zaterdag wel zakgeld krijgt en je nu dus nog langer moet sparen voor de PlayStation 5 die hij wil kopen.
Heeft het effect? Geen idee. We proberen zo oorzaak - gevolg erin te krijgen.

Vraag mij af of je gradaties in ODD hebt zitten. Als ik zo alle verhalen lees denk ik van wel. Bedankt iedereen voor het delen van jullie verhalen

@Tahini: ik begrijp je wanhoop heel goed. Hier hetzelfde gedrag van een van de kinderen. Mijn handtas stond permanent in een afgesloten kast. Bloedirritant, want ik heb dat ding wel meerdere keren per dag nodig, maar voorkomen is het beste.
Dat weerhield het stelen echter niet. Midden in de nacht gewoon van alles pakken. Dat konden mijn contactlenzen zijn (daarna ook achter slot), sleutels, papieren, pen, parfum,....
Kind zei dat 't onbedwingbare neiging had om 'iets' stouts te doen. Dat kind altijd mij mocht wakker maken als dat soort neigingen er waren hielp niks.

Ook geen straf/beloning bij opbiechten leverde echt helemaal niks op. En mijn huis leent zich ook er niet erg goed voor om delen af te sluiten. Mijn kinderen mochten nooit alleen thuis zijn. Niet handig, maar gelukkig werk ik vanuit huis.

Kind heeft zolang als het bij mij woonde intensieve hulp gehad maar dat hielp ook niet heel veel tegen het stelen. Later heb ik verhalen gelezen dat problemen op heel jonge leeftijd vaak gelinkt worden aan dit soort gedrag. Achteraf gezien had ik naar meer specialistische hulp moeten zoeken voor die specifieke problematiek (kinderen zijn op jonge leeftijd bij moeder weggehaald en hebben een aantal jaar in pleegzorg gezeten).

liza schreef: ↑

24-02-2021 20:41

. Achteraf gezien had ik naar meer specialistische hulp moeten zoeken voor die specifieke problematiek (kinderen zijn op jonge leeftijd bij moeder weggehaald en hebben een aantal jaar in pleegzorg gezeten).

Denk je dat het een trauma was dat het gedrag veroorzaakte?

Tahini schreef: ↑

24-02-2021 19:04

Dank voor reacties. Ja, hij heeft een psycholoog die vandaag de volgende stappen suggereerde:
- niets pakken en opbiechten --> beloning
- iets pakken en direct opbiechten --> beloning
- ophoging Ritalin of eventueel andere medicatie
- tijdelijke uithuisplaatsing / opname

Hij is geadopteerd, dus "dreigen" met uithuisplaatsing weegt heel zwaar...

En belonen voor niets stelen, ergens denk ik dat het niet gekker moet worden want dat zou toch normaal moeten zijn!

Pyamaheldin, kind kan ook lief en gezellig zijn, maar soms vrees ik dat het allemaal een act is.

S-Groot, ik wil niet als een gevangene in mijn huis wonen met grote sloten. Hij is 10, hij moet toch af en toe een uurtje alleen kunnen zijn zonder dat hij met mijn creditcard een iPhone12 probeert te kopen... . Ik wil het niet onder ogen zien hoe erg het is / kan worden.

Evelien2010, heb jij zelf ervaring met een kind met (kenmerken van) ODD?

In mijn directe omgeving en via het werk mee in aanraking gekomen. En je hebt (zoals bij iedere stoornis) gradaties in hoe erg het is. Er zijn natuurlijk kinderen die het in mindere mate hebben. Maar het blijft een zeer ernstige stoornis helaas. Maar als ik lees dat hij geadopteerd is zou dat wel extra zorgelijk kunnen zijn. Dan is er op zeer jonge leeftijd al sprake van trauma's (scheiding biologische ouder, onveilige omgeving wellicht erfelijke factoren of schade al tijdens de zwangerschap door verslaving/ondervoeding etc). Speelt er ook hechtingsproblematiek? Daarvoor zou je aparte (gespecialiseerde) hulpverlening kunnen krijgen.

Het probleem is dat hij nog maar 10 is. En dat problemen vaak toenemen in de pubertijd. Ook is er dan veel minder begrip vanuit de omgeving (het is immers geen klein kind meer en aan de buitenkant is zoiets niet te zien).

Hoe hard het ook klinkt denk ook aan jezelf en aan overige gezinsleden. Heel vaak veroorzaakt dit in het gezin en de omgeving heel veel ellende. Onbegrip uit de omgeving (familie en vrienden die het niet zien). Ruzie tussen stellen en andere kinderen die schade oplopen. Tegen de tijd dat een kind uit huis moet is het al veel te ver gegaan. Dat is voor velen immers opgeven (dat doe je niet etc). Als het thuis niet meer lukt geef dan tijdig de grens aan. Ieder mens heeft een andere draagkracht.

Onderschat ook niet dat deze stoornis zeer gevoelig is voor criminaliteit en dat je daar als gezin ook de gevolgen van kunt ondervinden.

Pyjamaheldin schreef: ↑

24-02-2021 11:57

Tahini wat heftig

Mijn ervaring is dat het heel moeilijk is om kinderen met (kenmerken van) ODD te corrigeren of straffen. Bij mijn eigen kind van 10 heb ik regelmatig het gevoel dat ik geen grip op hem heb, hem niet kan bereiken.

Bij mijn kind is het ODD gedrag het gevolg van overprikkeling en problemen met emotie-regulatie. Als hij niet overprikkeld is, is hij het liefste, meegaandste kind dat ik ken. Hij kan dan ook goed aangeven dat het hem niet lukt het probleemgedrag te stoppen op zulke momenten, al zou hij dat wel willen.

Dus geen advies helaas. Krijgen jullie wel hulp? Sterkte!

Dikgedrukte is herkenbaar.
Op school mag hij er ook voor kiezen om apart te gaan zitten om niet overprikkeld te raken.

In groep 6 is het flink mis gegaan door 2 leerkrachten die hem perse in een bepaald stramien wilde hebben waar hij niet inpast. Ook het maken van sarcastische opmerkingen en het niet nakomen van afspraken door een van de leerkrachten heeft bij zoon heel veel kwaad bloed gezet. Hij had op een gegeven moment zoiets van ey ik heb 't volgens jullie toch altijd gedaan ook al was ik t niet dus kom maar op met die straf. Dat jaar heb ik hem 3x van school op moeten halen (brutale mond, niet uit de klas willen gaan als hem dat gevraagd werd etc) Gelukkig werk ik zelf in het jeugdwerkveld en weet de juiste paden te bewandelen en een school met IB-ers die heel goed in contact staan met ons en ook hand in eigen boezem staken toen het fout liep.
Nu in groep 7 weer een juf die de touwtjes strak in handen heeft, scherp is en hem ziet. Wereld van verschil weer.
Het maakt mij angstig voor de middelbare school, foute 'vrienden', puberteit.

Soms ben ik wel eens gewoon moe. Moe van het altijd op scherp moeten staan. Moe van het gevoel van te kort schieten etc.

silent-witness schreef: ↑

24-02-2021 21:02

.....
Nu in groep 7 weer een juf die de touwtjes strak in handen heeft, scherp is en hem ziet. Wereld van verschil weer.
Het maakt mij angstig voor de middelbare school, foute 'vrienden', puberteit.

Soms ben ik wel eens gewoon moe. Moe van het altijd op scherp moeten staan. Moe van het gevoel van te kort schieten etc.

Dat maakte bij ons ook heel veel uit. En mede daardoor was de lagere schooltijd nog redelijk te doen, want ze hadden een vaste leraarkracht waar ik goed contact mee had. De jaren dat ze onderwijzers hadden die chaotisch waren waren een verschrikking.

Op de middelbare school ging het mis met meer dan 10 leraren per kind. De meesten lieten de boel veel te los en dat wisten mijn kinderen feilloos uit te buiten.
Voorbeeldje: huiswerk compleet onleesbaar geschreven. Dan ging ik bij de ouderavond bij die leraren langs met het huiswerk van de juf die wel streng was en dat was keurig netjes en perfect leesbaar. Juf had geen boodschap aan onleesbaar werk, dat ging regelrecht de prullenbak in. Dat is hoe mijn kids behandeld moeten worden. Niet eens boos worden, maar wel heel duidelijk de grens stellen en daar meteen consequenties aan verbinden. Maar dat is wel vermoeiend. Hier thuis kon ik het daarmee nog lang bolwerken, maar toen ze flink gegroeid waren en vol in de puberteit zaten werden ze ook nog eens agressief. En een kleintje van 8 neem je nog wel onder je arm mee, maar met een tiener van 14 gaat dat niet meer. En dat weten ze en ze weten dat er eigenlijk nog maar heel weinig is wat je kan doen en die macht vinden ze heel leuk.

'Foute' vrienden inderdaad ook. En dan was dat nog alleen maar op school, want op straat hangen mochten ze ook niet. Maar ik zag het fout gaan. En ik snapte het ook nog wel. Een verknipte jeugd, identiteitsproblemen en je dan lekker ghetto gaan gedragen. Maar het loste niks van hun problemen op. Maakte het alleen maar erger. Ik zag al aan komen dat ik er een volledig zou gaan moeten home schoolen. Zo ver is het gelukkig niet gekomen doordat ze naar hun moeder vertrokken.

"Moe van het altijd op scherp moeten staan". Absoluut! En dat wordt alleen maar erger want ze worden ouder dus gaan later naar bed.
Maar als je de boel loslaat dan springen ze gelijk uit de band. Mijn kinderen deden 't het best als ze precies wisten waar ze aan toe waren.
Vaste tijden voor de maaltijden, vaste tijd naar bed, huiswerk meteen uit school doen anders is de concentratie helemaal weg. Klusjes meteen doen als ik het zeg, geen ruimte voor onderhandelen.
Het grappige is dat ze daar ook nooit moeite mee hadden. Konden heel boos worden als hun vader het eten 5 minuten later op tafel zette.

Een andere tip: heel rustig blijven, zo min mogelijk emotie tonen als ze lastig doen. Niet dat me dat altijd lukte hoor. Integendeel! Maar het werkt wel veel beter als je heel kalm zegt wat je wil wat ze doen. Niet te veel woorden aan spenderen en geen ruimte geven.
Dat komt voor ouders van 'normale' kinderen misschien wat bot over, maar het werkt echt het beste.

liza schreef: ↑

24-02-2021 21:32

Dat maakte bij ons ook heel veel uit. En mede daardoor was de lagere schooltijd nog redelijk te doen, want ze hadden een vaste leraarkracht waar ik goed contact mee had. De jaren dat ze onderwijzers hadden die chaotisch waren waren een verschrikking.

Op de middelbare school ging het mis met meer dan 10 leraren per kind. De meesten lieten de boel veel te los en dat wisten mijn kinderen feilloos uit te buiten.
Voorbeeldje: huiswerk compleet onleesbaar geschreven. Dan ging ik bij de ouderavond bij die leraren langs met het huiswerk van de juf die wel streng was en dat was keurig netjes en perfect leesbaar. Juf had geen boodschap aan onleesbaar werk, dat ging regelrecht de prullenbak in. Dat is hoe mijn kids behandeld moeten worden. Niet eens boos worden, maar wel heel duidelijk de grens stellen en daar meteen consequenties aan verbinden. Maar dat is wel vermoeiend. Hier thuis kon ik het daarmee nog lang bolwerken, maar toen ze flink gegroeid waren en vol in de puberteit zaten werden ze ook nog eens agressief. En een kleintje van 8 neem je nog wel onder je arm mee, maar met een tiener van 14 gaat dat niet meer. En dat weten ze en ze weten dat er eigenlijk nog maar heel weinig is wat je kan doen en die macht vinden ze heel leuk.

'Foute' vrienden inderdaad ook. En dan was dat nog alleen maar op school, want op straat hangen mochten ze ook niet. Maar ik zag het fout gaan. En ik snapte het ook nog wel. Een verknipte jeugd, identiteitsproblemen en je dan lekker ghetto gaan gedragen. Maar het loste niks van hun problemen op. Maakte het alleen maar erger. Ik zag al aan komen dat ik er een volledig zou gaan moeten home schoolen. Zo ver is het gelukkig niet gekomen doordat ze naar hun moeder vertrokken.

"Moe van het altijd op scherp moeten staan". Absoluut! En dat wordt alleen maar erger want ze worden ouder dus gaan later naar bed.
Maar als je de boel loslaat dan springen ze gelijk uit de band. Mijn kinderen deden 't het best als ze precies wisten waar ze aan toe waren.
Vaste tijden voor de maaltijden, vaste tijd naar bed, huiswerk meteen uit school doen anders is de concentratie helemaal weg. Klusjes meteen doen als ik het zeg, geen ruimte voor onderhandelen.
Het grappige is dat ze daar ook nooit moeite mee hadden. Konden heel boos worden als hun vader het eten 5 minuten later op tafel zette.

Een andere tip: heel rustig blijven, zo min mogelijk emotie tonen als ze lastig doen. Niet dat me dat altijd lukte hoor. Integendeel! Maar het werkt wel veel beter als je heel kalm zegt wat je wil wat ze doen. Niet te veel woorden aan spenderen en geen ruimte geven.
Dat komt voor ouders van 'normale' kinderen misschien wat bot over, maar het werkt echt het beste.

Hier is hij wel erg kien op huiswerk waar hij cijfers voor krijgt. Hij geniet van hoge cijfers. Geeft hem hetzelfde gevoel als het winnen van een spel. Hij heeft een ontzettende drang om te presteren. De beste te zijn etc. Maar als hij dan een onderdeel niet snapt (goh iedereen kan niet altijd alles in 1 x snappen) dan is het huis te klein, is alles slecht aan het betreffende vak, kan de juf niet uitleggen en is de schuld van iedereen dat hij het niet snapt .
Hij accepteert dan geen andere mening en zit er niks anders op dan af te wachten tot hij tot rust is gekomen.

Wat ons als gezin zwaar valt is dat hij zich altijd achtergesteld voelt, niemand anders dan hij mag een voordeeltje hebben of een compliment ontvangen. Hij vraagt veel bevestiging (jullie houden van mij he, jullie vinden mij ook goed he etc). Je zou denken aan onzekerheid, maar dat is het niet.
Hij deelt iedereen in winnaars en verliezers (je bent sterk of je bent een loser) en dan is het ook wel heel moeilijk om ergens eens een keer niet de beste in iets te zijn.

We doen erg aan pick your battles en inderdaad duidelijke en korte instructies die inderdaad soms mensen erg kortaf en onaardig overkomen, maar ik 'vraag' niks want dat geeft ruimte voor onderhandeling en dat zorgt voor onrust en ongewenste situaties. Man is wat heetgebakerder en dat botst wel eens met zoon maar gelukkig zitten we wel op 1 lijn en dat is goud waard.

Wat ik nog wil schrijven aan de ouders en familieleden van ODDers hier, is dat ze straks volwassen zullen worden en zelf kinderen krijgen. En dat ze herinneren aan hun verleden niet leuk is.

Ik ben zelf niet gelukkig of trots op mijn gedrag als kind of tiener. En nu als volwassene met kinderen vind ik het moeilijk als familie mij bij elk bezoek wijst op mijn gedrag als kind of als puber. Vaak gebeurt dat via mijn kinderen. Als het ene kind bijdehand doet krijg ik al te horen dat het een soort terug betaling is van mijn fratsen. Dat de ander als baby met de vacuümpomp gehaald moest worden is haha ook haha een haha voorbode haha op wat komen gaat. Daar krijg ik nog mijn handen vol aan als het kind op mij gaat lijken. Laat dat. Het zijn onschuldige kinderen die blanco zijn tot het tegendeel bewezen is.

Ik ben al lang en breed een normaal functioneren volwassen mens. Daar doe ik moeite voor en de andere ouders op het schoolplein hebben geen idee hoe ik vroeger was. Nieuwe vrienden weten ook van niks maar ik loop op verjaardagen bij ons thuis op mijn tenen omdat familie zo maar een ‘grapje’ kan maken.

Gister kreeg ik nog een appje dat een familielid mijn mening over iets wilde. Ik mocht helemaal eerlijk zijn en dan: maar van jou verwacht ik niet anders. Diegene snapt niet dat het jaren geleden is dat ik ongezouten overal mijn mening over gaf. Tegenwoordig doe ik net als iedereen aan ‘als je niks vriendelijks te zeggen hebt, zeg dan niks’.

Het is dat ik een familie wil maar anders had de ODDer in mij deze mensen allang uitgerangeerd. Want wat voor hun een grapje is, is voor mij een handicap waar ik mee moe(s)t leven.

Dus heb je straks nare herinneringen of zit je nog iets dwars over de ODDer in je omgeving? Zoek hulp of vouw een kraanvogel. Maar reageer het niet op diegene af.

evelien2010 schreef: ↑

24-02-2021 17:09

Als een kind echt ODD heeft helpt niets en kan het helaas zelden thuiswonen... Geen geweten of gevoel voor anderen kunnen hebben maakt dat ze grenzeloos zijn en je er niet mee samen kunt leven. Verbieden of straf etc heeft ook geen zin. Vaak is leven in een instelling dan beter en regelmatig op bezoek of thuis laten komen. Er ontstaat dan lucht in de situatie omdat het contact beperkt is en ouders meer op afstand zijn.

Ze bezorgen zichzelf maar met name hun omgeving ernstige schade. En hoe ouder ze worden hoe erger het vaak wordt. Bij een aantal wordt het soms op veel latere leeftijd iets stabieler maar het is niet te genezen en behandeling heeft vrij weinig zin.

Nogmaals ODDers zijn geen psychopaten. Ik vraag mij af of je professioneel ervaring hebt met ODDers. Ik zie vrijwel geen nuance in je teksten.

Er is behandeling mogelijk voor ODD en ook verbetering hoor. Specialistische jeugd ggz inschakelen.

Wel verschillend per kind en ook hoe oud en hoe erg dingen zijn. Maar ODD is niet onbehandelbaar.

ODD schreef: ↑

26-02-2021 10:16

Wat ik nog wil schrijven aan de ouders en familieleden van ODDers hier, is dat ze straks volwassen zullen worden en zelf kinderen krijgen. En dat ze herinneren aan hun verleden niet leuk is.

Ik ben zelf niet gelukkig of trots op mijn gedrag als kind of tiener. En nu als volwassene met kinderen vind ik het moeilijk als familie mij bij elk bezoek wijst op mijn gedrag als kind of als puber. Vaak gebeurt dat via mijn kinderen. Als het ene kind bijdehand doet krijg ik al te horen dat het een soort terug betaling is van mijn fratsen. Dat de ander als baby met de vacuümpomp gehaald moest worden is haha ook haha een haha voorbode haha op wat komen gaat. Daar krijg ik nog mijn handen vol aan als het kind op mij gaat lijken. Laat dat. Het zijn onschuldige kinderen die blanco zijn tot het tegendeel bewezen is.

Ik ben al lang en breed een normaal functioneren volwassen mens. Daar doe ik moeite voor en de andere ouders op het schoolplein hebben geen idee hoe ik vroeger was. Nieuwe vrienden weten ook van niks maar ik loop op verjaardagen bij ons thuis op mijn tenen omdat familie zo maar een ‘grapje’ kan maken.

Gister kreeg ik nog een appje dat een familielid mijn mening over iets wilde. Ik mocht helemaal eerlijk zijn en dan: maar van jou verwacht ik niet anders. Diegene snapt niet dat het jaren geleden is dat ik ongezouten overal mijn mening over gaf. Tegenwoordig doe ik net als iedereen aan ‘als je niks vriendelijks te zeggen hebt, zeg dan niks’.

Het is dat ik een familie wil maar anders had de ODDer in mij deze mensen allang uitgerangeerd. Want wat voor hun een grapje is, is voor mij een handicap waar ik mee moe(s)t leven.

Dus heb je straks nare herinneringen of zit je nog iets dwars over de ODDer in je omgeving? Zoek hulp of vouw een kraanvogel. Maar reageer het niet op diegene af.

Je kunt mensen niet kwalijk nemen dat de ernstige schade die je ze hebt toegebracht zichtbaar is voor jou. Jij verwacht van heb wat jij jaren en jaren niet hebt gedaan. Feitelijk heb je gelijk hoor, maar hoe menselijk is het om iemand te laten merken dat hij je leven tot een hel heeft gemaakt