Is er hoop voor kinderen/jongeren met ODD?

To kan niet meer reageren ivm permaban.

Ons kind heeft ODD en we lopen enorm vast. Ik merk dat ik behoefte heb aan perspectief.
Het is officieel gediagnosticeerd en hij heeft therapie, begeleiding etc. Weigert medicijnen. Hij is 15. Is heel slim maar gaat niet (meer) naar school (in overleg met leerplichtambtenaar). Ik wil vooral eigenlijk horen dat het goed kan komen. Ik lees alleen maar vreselijke trieste verhalen en ik begin lichtelijk de hoop te verliezen.

ODD schreef: ↑

17-02-2021 17:48

Het gezin waar ik uit kom is van buiten af gezien een normaal gezin. Mijn ouders hebben best wel publiek werk, denk aan gemeenteraadslid, directeur stichting. Maar een slimme ODDer kan ook ver komen.
En omdat we wel weten hoe het moet is de schade beperkt gebleven.

En ik denk dat ik zo afstandelijk schrijf omdat er sinds kort voor mij een afstand voelt tot wie ik was. De juiste paadjes in mijn hersenen beginnen in te slijten en ik verlies wie ik was uit het zicht.

Tot ik weer iets moet wat ik niet wil en dan is het weer tandenbijten tot ik het gedaan heb.

ODD schreef: ↑

17-02-2021 17:48

Het gezin waar ik uit kom is van buiten af gezien een normaal gezin. Mijn ouders hebben best wel publiek werk, denk aan gemeenteraadslid, directeur stichting. Maar een slimme ODDer kan ook ver komen.
En omdat we wel weten hoe het moet is de schade beperkt gebleven.

En ik denk dat ik zo afstandelijk schrijf omdat er sinds kort voor mij een afstand voelt tot wie ik was. De juiste paadjes in mijn hersenen beginnen in te slijten en ik verlies wie ik was uit het zicht.

Tot ik weer iets moet wat ik niet wil en dan is het weer tandenbijten tot ik het gedaan heb.

Hier ook een compleet normaal gezin. Goede banen, mooi huis en alles klopt verder. Komen uit een zogenaamd goed milieu.
Ik las dat ODD langzaam vervaagd na je 23ste. Misschien is dat wat bij jou gebeurt?

Dat mensen nooit kunnen geloven dat het hier er zo binnensmuurs er aan toe gaat komt ook omdat we het 'zo goed doen' en er alles in stoppen wat we kunnen. We weten hulp te vinden en werken ook continu aan onszelf. Het is treurig onbegrip en ongeloof terug te horen van sommige vrienden en familie. Juist omdat je altijd dingen weghoudt (uit schaamte vooral) is er vooral veel ongeloof en onwetendheid.
Want een kind met een ernstige gedragsstoornis bij jullie? Hoe dan? En wie?

Tahini schreef: ↑

17-02-2021 19:50

Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen TO. Dit klinkt heel zwaar, en ik hoop dat het inderdaad beter wordt als zijn hersenen zijn volgroeid.

Wanneer begon je je zorgen te maken, en wanneer ben je hulp gaan zoeken? Mijn 10-jarige vertoont ook al deze eigenschappen en zijn therapeut hintte vandaag ook naar ODD. Hij is met ADHD gediagnosticeerd en krijgt Ritalin, maar het liegen en stelen (vorige week had hij mijn credit card gestolen omdat hij vond dat hij recht had op een iPhone 12 - ja, hij is 10...), het gesprek aan empathie en de onmogelijkheid hem te corrigeren begint me op te breken. Is er een moment geweest dat medicatie icm therapie wel hielp?

Als ik jou verhaal lees, en dat van ODD, dan maak ik me echt zorgen over de toekomst. ODD, wat fijn dat je je verhaal wilde doen, en dat het redelijk goed gaat. Hoe gaat het nu met je broer?

Achteraf was onze zoon altijd al zo. Vanaf dreumes af aan. Toen dachten we nog: hij is de enige jonge, hij is de jongste etc etc. Maar langzaamaan merkte we dat hij erg bepalend was en erg dominant en wij liepen dan wel weer voor hem. Hij was toen altijd al de grenzen aan het opzoeken, heel jengelig en nooit echt tevreden. Altijd bozig en heel erg geobsedeerd door dingen waar hij dan niet over uitgepraat raakte ook als allang niemand meer luisterde. Vanaf de kleuterschool begon het verschil groter te worden. Hij was niet aardig. Kon niet samenwerken. Had geen vriendjes. Werd ook gepest en reageerde daar heel raar op. Hij werd niet boos. Maar koud en emotieloos. Eng bijna. Hij ging liegen en uitspelen en manipuleren en vooral de discussie aan met de docenten om de leerlingen een serieuze hak te zetten (lees: uit de klas gezet, geschorst etc) hij is erg rancuneus en wraakzuchtig en hij vergeet en vergeeft nooit (eigen woorden) Hij was toen tussen de 7 en 10 jaar denk ik.

Hij liegen werd erger over de kleinste dingen. Hij deed het zo lijken alsof jij gek was. Hoe vaak ik wel niet aan mezelf heb getwijfeld. Hij wil overal 'bewijs' van maar gaat zelf nog in discussie om zijn gelijk te halen bij een video interactie film over hem en zijn gedrag. Hij probeert het altijd zo te draaien dat het ten goede komt van hemzelf. Hij speelt begeleiders tegen elkaar uit, noemt ze dom en incapabel en werkt gewoon niet mee. Deed hij als kleuter al niet. Had ie geen zin. Dan kon je op je hoofd gaan staan maar hij deed het niet. Liep gerust de klas uit en kwam naar huis. Was niet gevoelig voor de autoriteit van de juf. En dat wordt nu steeds erger. Hij is nu een puber. Niet meer te sturen. Hij woont onder ons dak maar wij wonen er onder zijn regels. Hij is de baas in huis. Hoe hij wakker wordt (en wanneer) bepaald de hele dag. Hij speelt mij en mijn man ook heel erg tegen elkaar uit. Wij moeten alle zeilen bij zetten om elkaar niet te verliezen. We hebben vaak onderling ruzie over hem en daar geniet hij van.

Onze zoon vindt ook dat hij overal recht op heeft en steelt ook geld (en andere dingen) en liegt hierover ook al is het opgenomen. Hij weerlegt alles en als hij er echt niet onderuit kan speelt hij het zo dat het onze schuld is. Hier nooit ritalin genomen. Sinds kleuter af aan weigert hij pillen en therapie en eist hij overal inzage in. Zelfs in mijn gehele mailwisseling met school en begeleiders. Hij bepaald wat ik schrijf en stuur. Je denkt vast: hoe dan? Hoe heb je dit laten gebeuren. Maar dat is niet uit te leggen denk ik als je niet weet hoe het is om te leven met een kind met ODD.

Hier ook geen vriendschappen. Iedereen loopt bij hem weg. En vervolgens is hij enorm haatdragend.

Enige pluspuntje dat ik zo even kan noemen is dat hij dol is op dieren. En heel creatief is (als hij er zin in heeft)

Gisteren zei ik nog: je moet die en die serie echt eens gaan kijken want ik weet zeker dat je die heel tof gaat vinden. Zijn antwoord: alleen al omdat jij zegt dat ik hem moet kijken maakt dat ik hem dus niet ga kijken. Bij alles waarvan jij zegt dat ik het moet doen doe ik het expres niet om jou dwars te zitten. Enige dat ik kan zeggen dan: prima joh dan niet. En dat is meteen een reden om volledig in de lampen te gaan hangen. Van nul naar honderd dus.

Vera8 schreef: ↑

17-02-2021 19:01

Tot voor een paar jaar terug wist ik niets over deze stoornis.

Tot ik twee zusjes in mijn zomerkampgroepje kreeg met allebei ODD.

Het was eigenlijk een kamp voor de kinderen uit ons eigen dorp maar deze mensen zaten op een naburige camping.

De ouders gaven eerlijk aan dat de meisjes een stoornis hadden maar ze wilden zo graag even een paar ochtenden zonder de kinderen doorbrengen. En ik dacht nog “hoe meer zielen, hoe meer vreugd”.

Ik wist niet wat me overkwam.

Het oudste meisje deed zo vreselijk naar tegen de anderen in haar groep dat sommigen (inclusief ouders) wegliepen.

Ik wou dat ik op dat moment wist wat ODD precies inhield want ik kon toen alleen maar denken “wat een vreselijk rotkind”.

Thuis heb ik het internet afgeschuimd en ik was verbijsterd. Wat had ik een intens medelijden met die ouders. Iedere ouder ervaart wel eens zorgen en problemen met/om zijn kind. Maar dit lijkt me ondoenlijk.

Met medelijden ben je niet geholpen TO, maar toch wil ik je heel veel sterkte wensen. Het houden van je kind wordt zo wel heel erg op de proef gesteld en dat is gewoon verschrikkelijk.

Wat hier al werd geopperd: als er dan weinig is wat je kunt doen, bewaak dan in ieder geval goed je eigen grenzen.

Dat is wat onze gezinsondersteuner ook zegt: bewaak je eigen grenzen. Het moeilijke is: we hebben geen netwerk en bijna niemand heeft op hem willen passen en hij wil ook nooit logeren. Dus ergens opladen kan niet. Ook hier weer: hij bepaald. We durven niet weg te gaan en hem 'alleen' te laten omdat we weten dat hij grenzeloos is. Daarbij er kan nu ook nog eens niet.

En wat onze ondersteuner ook zei gisteren: jullie gaan al jaren over jullie grenzen heen zodat jullie helemaal niet meer weten wat jullie willen of wat nodig is. Dit is veel te veel om te dragen maar je groeit er in mee en je realiseert je pas hoe diep je zit als iemand anders je daar op wijst.
Ik heb gisteren eigenlijk vooral de hele dag gehuild.
Want hoeveel we er ook instoppen als ouders. Het is nooit genoeg. Het is loodzwaar.

ODD schreef: ↑

17-02-2021 18:26

Oh mens

Ik zou willen dat ik wat kon zeggen wat het voor nu beter maakt maar dat kan ik niet. Je probeert te trekken aan een stinkend dood paard dat al het plezier uit je leven kan halen door alleen al zijn kamerdeur open te doen in de ochtend.

Dit maakt het vast ook niet beter maar als één van mijn kinderen zich ODD toont over een aantal jaar zet ik die ergens op kamers met elke maand geld en verander ik mijn telefoonnummer. Er is naar mijn inziens namelijk niks aan te doen dan volwassen worden en hopen dat er niet te veel stuk is gegaan onderweg. Dat geld kan helpen en veilig onderkomen ook.

Dit ja, precies dit.

Je weet dat ODD erfelijk kan zijn toch?
Ik snap wat je zegt hoor daar niet van. Maar ik zou dat (nu) niet kunnen. Ik weet dat mijn kind volledig de vernieling in zou draaien. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Maar los daarvan snap ik heel goed wat je zegt.

Kan jij eens vertellen hoe jij was als ODD puber en wat je zoal uitvrat en hoe je tegen je ouders en docenten en vrienden deed?
Had je ook goede kanten, had je gevoel, emotie, blijheid etc? Dacht je na over dingen, wist je ergens dat je fout zat? Had je wel eens verdriet? Hield je van dieren, had je hobbies?

Pyjamaheldin schreef: ↑

18-02-2021 12:30

Heb zelf een zoon van 10 met veel kenmerken van ASS en ODD. CD gelukkig niet. Maar ik herken het onbegrip vanuit de omgeving en de wanhoop die je ervaart als ouder. Je hebt gewoon geen grip op je kind en dat voelt zo machteloos.

Wij hebben ook al een paar jaar af en aan hulp. Maar zoon is te 'goed' en krijgt daarom geen diagnose. Het is een heel complex kind en daardoor zijn we ook nog steeds zoekende naar de juiste hulp. Tot nu toe nog niet heel veel aan de hulpverlening gehad.

Dikke knuffel voor jou, TO, en iedereen die hiermee te maken heeft.

Nee hij heeft geen CD.
Dit is wel duidelijk naar voren gekomen tijdens het onderzoek.

-te prive

elise1978 schreef: ↑

18-02-2021 13:23

Wat verschrikkelijk zeg, dit lijkt me echt een onleefbare situatie. Ik vind het echt ontzettend knap van je dat je dit nog steeds volhoudt. Sterkte!

Je moet wel?
Wat zijn de opties? Je loopt niet bij je kind weg dat doe je gewoon niet. Elke keer houd je hoop.....

Thordïs schreef: ↑

18-02-2021 13:23

Maar waarom pik je dat? Ik snap het echt niet. Waarom betaal je kapotte spullen? Waarom herinner je hem aan die afspraken? Zo heb jij stress en een probleem en hij een excuus. Ik zou andere mensen last van deze jongeman laten krijgen, dan wordt er snel genoeg ingegrepen. Nu heb jij er last van. Hij niet. Want nieuwe spullen worden geregeld goed excuus om die afspraak niet na te komen.

Omdat ik word gebeld als hij weer eens niet komt opdagen. Ik word er op aangesproken. Hij neemt namelijk zijn telefoon niet op en is niet aan te spreken op zijn niet nagekomen afspraak want hij draait het zo dat het mijn schuld is.

Thordïs schreef: ↑

18-02-2021 13:31

Zeker niet. Maar pikken als in ‘er op in gaan.’ Je gaat z’n gedrag niet veranderen, op geen enkele manier. Maar je kunt wel zorgen dat niet het hele gezin er aan onderdoor gaat. Ze heeft meer kinderen om voor te zorgen. Als je spullen molt, dan zijn ze stuk. Als je dreigt en schreeuwt wordt er niet naar je geluisterd en als je zo met ons omgaat kun je hier niet langer wonen.

Heel eerlijk? Het zal hem aan zijn reet roesten.