Is er hoop voor kinderen/jongeren met ODD?

groenlinksstemmer schreef: ↑

18-02-2021 13:33

Heel eerlijk? Het zal hem aan zijn reet roesten.

Nou en!

groenlinksstemmer schreef: ↑

18-02-2021 13:33

Heel eerlijk? Het zal hem aan zijn reet roesten.

Nee dat zeg je ook niet om hem te veranderen. Dat moet je volgens mij echt loslaten. Jij gaat dit niet veranderen en jij gaat niet zorgen voor ander gedrag bij hem. Als je dit zegt dan dóe je het ook en je redt de rest van je gezin en jezelf. Want ja ik ken positieve verhalen, maar ik ken ook mensen van 80 die nog steeds geterroriseerd worden door hun kind. Die nog steeds bestolen, bedreigd enz worden, die het contact met hun andere familie en andere kinderen kwijt zijn en jaren hebben verspild aan hopen dat een grens die zij stellen tot gedragsverandering leiden. Dat doet grenzen stellen niet, grenzen stellen doe je voor jou, voor je andere kinderen en je geestelijke gezondheid. Een grens uit zelfbehoud, niet om hem tot inzicht te brengen. Niets van wat jij doet of zegt of verzint gaat zorgen voor inzicht bij hem. Alleen zelf ondervinden, misschien.

wat heb jij het zwaar Groenlinksstemmer.

Turtlerain schreef: ↑

18-02-2021 13:35

Zo makkelijk is het niet denk ik. Niet alleen TO heeft er last van, toch? De begeleider, waar hij niet komt opdagen.en uiteindelijk worden ouders aangesproken op zijn gedrag.
TO, is er misschien iets van intensieve thuisbegeleiding mogelijk? Heb je een uitlaatklep, kun je bijvoorbeeld bij de praktijkondersteuner van de huisarts terecht, voor jezelf, om te ventileren?
Veel sterkte

Het is niet makkelijk, bijna ondoenlijk, maar het is of dat, of met z’n allen naar de tyfus en kinderen die je gaan kwalijk nemen dat alle aandacht naar hun broer ging.

Ik lees steeds hoop op dat het kwartje valt en dat grenzen gesteld worden om hem te veranderen. En dat werkt niet.

Poeh, heftig hoor. Heel veel sterkte voor nu en de toekomst.

Laat hem de gevolgen van zijn daden ervaren. Als hij niet op de afspraak verschijnt, tja, dan verschijnt hij niet. En als jij daarover gebeld wordt, verwijs je naar hem. Ik snap heel goed dat jij je ervoor schaamt. Maar hij helemaal niet.

Vera8 schreef: ↑

18-02-2021 13:30

Wat ik ook ergens terug heb gelezen is dat de stoornis, behalve genetisch bepaald, ook wordt getriggerd door externe factoren (leefomgeving, opvoeding).

Ik vond dat nogal heftig om te lezen. Ouders zouden dan voor een deel verantwoordelijk zijn voor de mate waarin de stoornis voorkomt.

Het geven van aandacht en het stellen van grenzen.

Ik las het bijna als een verwijtbaar iets wat de ouders valt aan te rekenen.

Hoe ervaar jij dit TO? Je komt op me over als een betrokken iemand die rationeel de zaken benadert.

Heb je dan (in al je goedheid en onwetendheid) je zoon ooit teveel ‘macht’ gegeven door hem niet genoeg te begrenzen of in te spelen op zijn aandachtsbehoefte?

Hier heeft TO op dit moment niks aan. Behalve dat je iemand mss ten onrechte een schuldgevoel aan kunt praten, gaat het niks veranderen aan de huidige situatie. TO wil volgens mij vooral weten hoe nu verder, vanaf nu.

groenlinksstemmer schreef: ↑

18-02-2021 13:42

Ik heb mezelf dit honderdmiljoen keer afgevraagd. Het antwoord is alle plussen en minnen bij elkaar opgeteld: nee.

Maar dat klopt ook. Zo werkt het niet. Er is niet één persoon verantwoordelijk voor het ontstaan van ODD. Het is een samenspel van allerlei factoren, die in kind en omgeving zitten (in de breedste zin van het woord, dus gezin, familie, vrienden, netwerk, andere sociale context, woonplek, bedenk het maar). Je kan nooit zeggen: als de ouders dat anders hadden aangepakt, dan had het kind nu geen ODD gehad. En gelukkig maar. Natuurlijk zijn er misschien dingen die achteraf anders hadden gekund, maar dat geldt in iedere opvoedingssituatie. En in precies dezelfde situatie ontwikkelen niet alle kinderen ODD. Natuurlijk zijn er factoren waarop je invloed kan uitoefenen, maar op heel veel factoren niet. Het blijft gewoon een combinatie van een stukje erfelijkheid, (genetische) kwetsbaarheid, temperament en de situatie waarin je verkeerd. Waarbij het soms, als je alles bij elkaar optelt, uitkomt op een kind met ODD.

groenlinksstemmer schreef: ↑

18-02-2021 13:46

Nee en dus lost het niks op maar verziekt het de totale sfeer hier wel.
Door wat van hem over te nemen en hem te ontzien is het nog soort van leefbaar af en toe hier.

Maar, even een gedachtenexperiment, was wat er nu gebeurd als je helemaal niets had gedaan? Als je hem niet aan de afspraak had herinnerd?

Turtlerain schreef: ↑

18-02-2021 13:47

Hier heeft TO op dit moment niks aan. Behalve dat je iemand mss ten onrechte een schuldgevoel aan kunt praten, gaat het niks veranderen aan de huidige situatie. TO wil volgens mij vooral weten hoe nu verder, vanaf nu.

Het laatste wat ik wil is TO een schuldgevoel aanpraten. Ik snap nu dat het zo misschien gelezen kan worden. Maar dat was dus zeker niet de bedoeling.

Ik vind dit een ontzettend droevige situatie voor TO.

Ik heb zelf ook kinderen en ik lees hier al zoveel jaren mee dat ik al heel wat schrijnende verhalen voorbij heb zien komen.

Maar een stoornis zoals TO beschrijft is in mijn beleving het ergste wat je als ouder kan overkomen. Je verliest je kind aan het leven en al je liefde en goede bedoelingen resulteren alleen maar in ellende en verdriet waarbij je er ook nog voor moet waken dat niet ook nog de rest van je gezin (en jezelf) mee de afgrond in gaat.

Thordis stelt hier een duivels dilemma. Om zelf overeind te blijven moet je kennelijk afstand nemen van je kind. Aan zijn lot overlaten (of in ieder geval de zorg overlaten aan anderen) en op afstand lijdzaam toezien hoe je kind mogelijk kapot gaat.
En ondertussen kun je alleen hopen dat hij toch nog goed terecht komt.

Of je houdt je aan hem vast en blijft jezelf in alle bochten wringen om hem te helpen waarbij je uiteindelijk zelf toch ten onder gaat.

Je zou nooit van een ouder mogen vragen om de handen van zijn kind af trekken.

Maar in een geval als dit.

Zoals ik zei, een duivels dilemma .

Ik heb met je te doen TO.

Belle73 schreef: ↑

18-02-2021 13:44

Laat hem de gevolgen van zijn daden ervaren. Als hij niet op de afspraak verschijnt, tja, dan verschijnt hij niet. En als jij daarover gebeld wordt, verwijs je naar hem. Ik snap heel goed dat jij je ervoor schaamt. Maar hij helemaal niet.

Dat houdt natuurlijk op als er financiële schade is, want als ouders blijf je financieel verantwoordelijk.

Voor de rest wel eens dat andere mensen het maar met hem zelf op moeten nemen in plaats van met TO.

groenlinksstemmer schreef: ↑

18-02-2021 14:08

In dit specifieke geval: geen idee. Maar uit eerdere ervaringen: dan gaat ie niet.

OK, dan gaat het hij niet. En dan? Krijgen jullie dan wel een rekening?

Ik vraag me af hoeveel meerwaarde de huidige thuissituatie heeft ten opzichte van een (tijdelijke) uithuisplaatsing, waar patronen doorbroken kunnen worden en hij 24/7 begeleid wordt door professionals die rouleren (kunnen uitrusten).

Lijkt mij uiteraard ook hartverscheurend moeilijk to, maar als je kijkt naar wat het beste is voor zoon? Ook op de langere termijn? Dit thuiszitten en stieren is toch ook niks? Gaat dit nog een aantal jaar zo door en dan heb je helemaal niks meer te zeggen. Waarom geen (grondige) interventie, nu het nog kan?

groenlinksstemmer schreef: ↑

18-02-2021 11:45

Dit ja, precies dit.

Je weet dat ODD erfelijk kan zijn toch?
Ik snap wat je zegt hoor daar niet van. Maar ik zou dat (nu) niet kunnen. Ik weet dat mijn kind volledig de vernieling in zou draaien. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Maar los daarvan snap ik heel goed wat je zegt.

Kan jij eens vertellen hoe jij was als ODD puber en wat je zoal uitvrat en hoe je tegen je ouders en docenten en vrienden deed?
Had je ook goede kanten, had je gevoel, emotie, blijheid etc? Dacht je na over dingen, wist je ergens dat je fout zat? Had je wel eens verdriet? Hield je van dieren, had je hobbies?

Ik denk ook dat odd erfelijk kan zijn als ik naar mijn moeders kant kijk. Dat zijn vaak hele aparte begrafenissen en verjaardagen.


Wat ik uitvrat. Ik heb een docent aangezet ontslag te nemen omdat ik het team tot de directie aan toe heb laten geloven dat ze een alcoholiste was.
Ik had op een middelbare school twee lopers gestolen en ontvreemde spullen uit kluisjes en uit lokalen en kantoren.
Ik had een mentor zo op mijn hand dat hij mij de klas in hielp als ik te laat was bij andere docenten.
Ik handelde in strippenkaarten die ik kreeg van mijn ouders om naar school te gaan. Ik kon mij onder een boete uit praten of gaf een valse naam op.
Al op de basisschool drukte ik de antwoordenboekjes en toetsen achterover. Tegen de tijd dat het uit dreigde te komen begon ik deze te verkopen. Dat deed ik ‘namens’ waardoor ik niet de bron kon zijn. Medeleerlingen wezen mij dus niet aan als verkoper. Als ik wel de bron bleek gooide ik het toekomstige crimineeltje uit de klas onder de bus. Mij geloofde ze wel.
Brandalarm. 100x. Omdat het kon.
Heel veel weet ik niet meer. Mooi was het niet.

Thuis jatte ik spullen die ik mooi vond en geld. Als peuter al. Uit winkels of later op mijn werk ook. En mooi is niet perse kostbaar.

Het is zeker niet alles negatief. Ik wilde op de basisschool zingen in een koor. Er was geen koor. Ik liet een koor vormen door de directeur en we kwamen op televisie zo goed.
Ik wilde een speeltuin op een braakliggend terrein. Na mijn zaak uitgelegd te hebben in de gemeenteraad kreeg ik een zak geld (groep 5) en ik had een speeltuin.
Ik wilde schooltuintjes. We kregen schooltuintjes.

Want uitleggen, debatteren, lobbyen en oplossingen vinden is mijn sterkste kant. Dat is als ik het positief inzet. Want verbale ruzies zijn ook niet van mij te winnen. Zijspoor maar ik heb moeten leren om op normale manier ruzie te maken. En om op gepaste manier kleine irritaties te uiten. Dat leerde ik pas in mijn twintiger jaren.

Ik geef goede presentaties, weet verbanden te leggen die geen kip ziet en weet van elk mens in één blik hun sterke en zwakke kanten. Dan is het aan mij om ze positief te benaderen of finaal af te branden.
Ik kan dan ook mensen fileren. Dat doet het goed op feestjes en op een podium. Ik denk dat veel cabaretiers..

Ik heb een tijd lang in de verkoop gezeten. Ik dacht dat dat voor mij geschapen was. Ik heb heel veel geld gemaakt want mensen wisten vaak niet eens dat ze iets nodig hadden tot ze mij ontmoette.
Maar gelukkig werd ik er niet van. Hoe ouder ik werd hoe meer ik zag dat het een leeg beroep was.
Mijn broer zit nog steeds in de verkoop. Hij is ook helemaal gefixeerd op wat hij verkoopt en kan het bijna nergens anders over hebben. Dat vindt zijn werkgever top. Hij werkt er al 6 jaar. Dat houden mijn zus en ik niet vol.


Ik heb een hekel aan dieren. Ik vind ze dom, vies en onvoorspelbaar.

Vergeven en geen rancune hebben is ook een ding voor mij. In mijn hoofd is iemand (of het nou familie is of kennis) meteen exit als ze onbetrouwbaar blijken te zijn. Of eigenlijk als ze menselijk blijken te zijn. Ik moet moeite doen om mensen te koesteren. Ik vind het nu moeilijk om te filteren of iemand mij nou heeft gekwetst of dat mijn ODD vindt dat ik wordt gekwetst.

Dat ijzige herken ik ook. Is moeilijk hoor want dan sluit ik alles buiten. Als puber duurde dat ijzige dagen. Nu duurt het zo lang als dat bijvoorbeeld de irritante marktplaatskoper aan mijn deur staat. Als het een mierenneuker is sla ik dicht en gaan letterlijk mijn ogen een stukje dichter. Ik ga uit. Mijn man moet daar gek genoeg achteraf om lachen omdat ik dan zo kort af word dat de koper zeer oncomfortabel wordt. Als dan de deur dicht is zeg ik één keer dat de koper een flapdrol was en dan gaat mijn dag weer leuk verder.

Wat mij raakt is dat je vraagt of ik wist dat ik fout zat. Ja want ODDers zijn geen psychopaten. De stoornis zit als een capsule om mijn persoonlijkheid maar vanbinnen zit een normaal en redelijk mens. Eentje die lief wil hebben, die gewaardeerd wil worden en die goed en mooi voor mensen wil zijn. Ik zou ook heel graag een kuddedier willen zijn want die hebben het zo gezellig met elkaar.

Dat dat lieve mens in je zoon zit maakt nog niet dat je hier mee moet leven. Je pleegt roofbouw.

Poeh, na jaren en jaren van meelezen wil ik nu toch reageren. Groenlinksstemmer: ik herken zoveel van wat je schrijft. Als mijn zoon in de ochtend wakker wordt is het weer spannend. Hoe gaat de dag verlopen. Hij gaat niet naar school, weigert hulpverlening. Wij hebben ook met hulpverlening al eens gesproken over uithuisplaatsing maar dat is ook niet eenvoudig. Hij is geen gevaar voor zichzelf maar manipuleert de hele boel. Zonder diagnose weet de hulpverlening ook niet goed hoe verder. Er is geen huis wat dit soort kinderen opgevangen kunnen worden. Tenminste ik ken ze niet. En de hulpverlening ook niet. We modderen maar wat aan. Gaan van traject naar traject. Vreselijk. Ik reageer later nog verder. Liefs

Geen verstand van verder - ik had zelfs nog nooit van ODD gehoord - maar naar aanleiding van wat ik googelde + hier lees: heel veel sterkte TO. Het klinkt als een nare & frustrerende stoornis.

Uiteraard ook sterkte voor degenen die gereageerd hebben omdat ze hier ook mee te maken hebben.

Heftig voor jullie TO. Lijkt me verschrikkelijk om aan de ene kant aan de zijlijn te staan en niets te kunnen doen, terwijl je aan de andere kant hierdoor volledig geleefd wordt. Ik lees ook dat je probeert te blijven trekken en het op te lossen, misschien is dat iets dat je moet loslaten, omdat het geen effect heeft? Zoals zijn begeleiding, dat levert strijd en stress, maar verder niet iets positiefs krijg ik de indruk. Moet je daar nog wel energie in steken? Het is nu ook jouw verantwoordelijkheid of hij op een afspraak verschijnt, maar dat geeft hem juist macht over jou denk ik dan

Je hebt nog meer kinderen, je hebt het over broers, hoe ervaren die deze situatie?

Ik denk dat je je eigen belangen en je andere kinderen ook niet uit het oog moet verliezen.

klinkt stom, maar komt goed.
Onze knul heeft van 12 tot 21 het bloed onder mn nagels vandaan gehaald.
Ondanks de vaak grove dingen in hem blijven geloven en laten merken dat ik van m hou.
een echtscheiding en 12 jaar verder heeft meneer het voor elkaar. Eigen bedijf en verdient in een maand waar ik een jaar voor moet werken. Ook de relatie tussen ons is stukken beter, volwassener.
Puberen is al klote maar met ODD versterkt dat. Geduld, hoe moeilijk ook, en grenzen blijven aangeven helpt

TO, ik heb niets toe te voegen behalve je heel veel sterkte wensen. Dit lijkt me enorm moeilijk.

ODD, ik ben erg onder de indruk van je verhaal. Je lijkt erg veel zelfinzicht te hebben en ik vind het mooi om te zien dat je ondanks je odd een goede relatie kunt hebben.

Niet alles gelezen, maar ik ken van heel dichtbij 2 mensen met ODD, allebei man en nu om en nabij de 30. Was in de jeugd heel heftig: speciaal onderwijs/zmok/speciaal traject, drugsgebruik, 's nachts wegblijven, lichte criminaliteit, ernstige depressies met woede uitbarstingen en geweldpleging. Saillant detail is dat beide in de jonge/pre pubertijd door een nare scheiding van het gezin gingen waarbij ze beiden ontspoorden. Ik denk dat zoiets kan bijdragen aan al een heftig karakter zeg maar.

Maar toch, op den duur na de heftigste pubertijd en meer rust in het leven heelt tijd veel wonden. Beide vonden geschikte partners en werken en zijn gelukkig. Wel beide nog altijd met een handleiding. Veel regelmaat, rust en een goede kring aan mensen die ze kennen (ook op de werkvloer) is van groot belang om goed te kunnen functioneren.

Houd vol TO. Ik weet hoe zwaar het is. En hoewel het nu op een valse start lijkt kan hij echt tering naar de nering zetten. Alleen moet hij nog datgene vinden dat hem prikkelt en motiveert. Zonder zo'n drijfveer is een ODDer vaak stuurloos, rusteloos of ronduit vernietigend voor zichzelf/omgeving