Kinderen
alle pijlers
Is het allemaal veel zwaarder nu dan 5/10/15 jaar geleden??
zondag 3 september 2023 om 12:37
Denken jullie dat het moederschap de laatste pakweg 5 jaar als zwaarder wordt ervaren, of zwaarder is dan een jaar of 5/10/15 jaar geleden?
En dan heb ik het over de fase waarin je in het kleine spul zit. Dreumesen, peuters, kleuters.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik collega's het enorm zwaar hebben met hun jongere kinderen. Op de socials zijn de huilende moeders en het eerlijke verhaal vertellen, die het allemaal even teveel vinden in zwang en populair. Als ik de reacties lees dan lijkt half moederend instagram bijna overspannen. Op het forum laatst ook een topic van iemand die het, in mijn ogen iig, prima voor elkaar heeft. De buurvrouw die regelmatig zucht hoe zwaar het is, dat ze meer me-time nodig heeft en de kinderen graag even hier parkeert voor een uurtje rust.
Dit topic is niet generatiebashend bedoeld. Ik ben oprecht benieuwd of het nu zwaarder is. Spelen er zaken die ik (met al wat oudere kinderen) niet meer zie? Ben ik vergeten hoe zwaar het was? Wij stuurden elkaar flauwe memes over wijn, en monsters. Ik heb echt wel eens gejankt van vermoeidheid. Had ik dan steun gehad aan een andere moeder op het internet met heel veel volgelingen die mij betraand toesprak? Of zorgt dit er juist voor dat je het moederschap door een te zware bril gaat zien? Was die bril door instaperfect vooraf juist te roze?
Was me-time 10 jaar terug heus ook een ding, maar werd er minder over gesproken? Voelde men zich 15 jaar terug erg alleen in die fase, en was het fijn geweest als die generatie ook in de pauze even lekker stoom had kunnen afblazen, ipv relativerende grappen over wallen en je krijgt er zoveel voor terug.
Ik ben heel benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn. Of je het herkent, of juist helemaal niet.
En dan heb ik het over de fase waarin je in het kleine spul zit. Dreumesen, peuters, kleuters.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik collega's het enorm zwaar hebben met hun jongere kinderen. Op de socials zijn de huilende moeders en het eerlijke verhaal vertellen, die het allemaal even teveel vinden in zwang en populair. Als ik de reacties lees dan lijkt half moederend instagram bijna overspannen. Op het forum laatst ook een topic van iemand die het, in mijn ogen iig, prima voor elkaar heeft. De buurvrouw die regelmatig zucht hoe zwaar het is, dat ze meer me-time nodig heeft en de kinderen graag even hier parkeert voor een uurtje rust.
Dit topic is niet generatiebashend bedoeld. Ik ben oprecht benieuwd of het nu zwaarder is. Spelen er zaken die ik (met al wat oudere kinderen) niet meer zie? Ben ik vergeten hoe zwaar het was? Wij stuurden elkaar flauwe memes over wijn, en monsters. Ik heb echt wel eens gejankt van vermoeidheid. Had ik dan steun gehad aan een andere moeder op het internet met heel veel volgelingen die mij betraand toesprak? Of zorgt dit er juist voor dat je het moederschap door een te zware bril gaat zien? Was die bril door instaperfect vooraf juist te roze?
Was me-time 10 jaar terug heus ook een ding, maar werd er minder over gesproken? Voelde men zich 15 jaar terug erg alleen in die fase, en was het fijn geweest als die generatie ook in de pauze even lekker stoom had kunnen afblazen, ipv relativerende grappen over wallen en je krijgt er zoveel voor terug.
Ik ben heel benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn. Of je het herkent, of juist helemaal niet.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
zondag 10 september 2023 om 10:50
Maar je hebt ook nog school daarna. Ik ken wel ouders die paracetamol erin douwden, want het kwam nu echt niet uit dat ze ziek waren.florence13 schreef: ↑10-09-2023 10:43De kinderopvang waar mijn kind zat stuurde de kinderen die ziek waren gewoon naar huis, dus het idee van een kind met koorts brengen had daar helemaal geen zin.
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 10 september 2023 om 10:51
Wat is 100% ouder? Dat ben je toch sowieso? Ik ben niet een beetje moeder omdat ik daarnaast ook een echtgenote, vriendin, dochter en werknemer ben.
zondag 10 september 2023 om 10:53
(alleen openingspost gelezen)
Mijn kinderen zijn rond de dertig.
Ik woon in België maar ben zeker dat het evengoed voor Nederland geldt: vandaag is het moeilijker.
"It takes a village to raise a kid". In de mate dat de samenleving steeds disfunctioneler wordt, zal het voor velen moeilijker zijn of aanvoelen om kinderen groot te brengen. Een kind groeit op in een gezin maar dat gezin is een klein deeltje van een groter geheel. Vergeleken met mijn kindertijd - toen die dingen zich ook al begonnen voor te doen - is de samenleving veel materialistischer en individualistischer geworden. Er is weinig sociale cohesie, geen verbindende ideeën meer. Consumentisme is geëxplodeerd, arrogantie ook, onwetendheid, indoctrinatie. Iedereen moet het maar op zijn eentje uitzoeken en oh wee als je dat niet kan. Veel te veel technologie in het dagelijks bestaan die ons zogezegd meer comfort en gemak geeft, en mogelijkheden en keuzes, maar mensen zijn daar niet voor gemaakt. Wij worden voortdurend in onze kwetsbaarheden misbruikt.
ik ben opgelucht dat mijn kinderen dat blijkbaar ook zo aanvoelen en, hoe verdrietig dat ook is, er niet aan denken om nog een kind op deze wereld te zetten.
Mijn kinderen zijn rond de dertig.
Ik woon in België maar ben zeker dat het evengoed voor Nederland geldt: vandaag is het moeilijker.
"It takes a village to raise a kid". In de mate dat de samenleving steeds disfunctioneler wordt, zal het voor velen moeilijker zijn of aanvoelen om kinderen groot te brengen. Een kind groeit op in een gezin maar dat gezin is een klein deeltje van een groter geheel. Vergeleken met mijn kindertijd - toen die dingen zich ook al begonnen voor te doen - is de samenleving veel materialistischer en individualistischer geworden. Er is weinig sociale cohesie, geen verbindende ideeën meer. Consumentisme is geëxplodeerd, arrogantie ook, onwetendheid, indoctrinatie. Iedereen moet het maar op zijn eentje uitzoeken en oh wee als je dat niet kan. Veel te veel technologie in het dagelijks bestaan die ons zogezegd meer comfort en gemak geeft, en mogelijkheden en keuzes, maar mensen zijn daar niet voor gemaakt. Wij worden voortdurend in onze kwetsbaarheden misbruikt.
ik ben opgelucht dat mijn kinderen dat blijkbaar ook zo aanvoelen en, hoe verdrietig dat ook is, er niet aan denken om nog een kind op deze wereld te zetten.
zondag 10 september 2023 om 10:53
Ja dat doen ze bij ons ook. Zoon had dus ook geen koorts, maar was niet lekker. Voor de buitenwereld ziet dit eruit als een ziek kind naar de crèche brengen en voor mezelf voelde het ook zo. Ook al had hij geen koorts, in andere gevallen had ik m thuis gehouden.florence13 schreef: ↑10-09-2023 10:43De kinderopvang waar mijn kind zat stuurde de kinderen die ziek waren gewoon naar huis, dus het idee van een kind met koorts brengen had daar helemaal geen zin.
zondag 10 september 2023 om 10:54
Want?fashionvictim schreef: ↑10-09-2023 10:22Ik heb ook een drukke baan maar heb nog nooit mijn kinderen ziek naar de opvang gebracht. En ik ben nota bene alleen, zonder opa's en oma's die opvangen. Als ik dat kan, moet in principe iedereen dat kunnen. Dat zijn echt wel gewoon keuzes die je maakt.
zondag 10 september 2023 om 11:01
Dit. En dit gebeurt echt heel vaak.Maleficent schreef: ↑10-09-2023 10:50Maar je hebt ook nog school daarna. Ik ken wel ouders die paracetamol erin douwden, want het kwam nu echt niet uit dat ze ziek waren.
zondag 10 september 2023 om 11:04
omdat ik geen supermens ben met hele uitzonderlijke omstandigheden, maar een heel normale vrouw met dezelfde beperkingen als iedereen. en zelfs meer beperkingen dan de meeste ouders om me heen, namelijk geen partner en geen oppassende grootouders. De meeste ouders hebben die allebei wel.
Am Yisrael Chai!
zondag 10 september 2023 om 11:08
Vijftig jaar geleden waren de mensen armen en was er veel minder hulp en ondersteuning. Nee je kreeg geen thuiszorg of gezinsverzorger. Hoe kom je erbij. Hulp voor mensen met een handicap was er niet, er waren ook geen PGB’s en psychische hulp. Wat een raar beeld heb jij van vroeger.florence13 schreef: ↑10-09-2023 10:46Als we over de hele linie kijken en niet naar individuele gevallen denk ik wel dat het zwaarder is, er leven nu meer mensen in armoede dan 50 jaar geleden en ook de zorg is flink uitgekleed. Vroeger kreeg je een gezinsverzorgster als je bijvoorbeeld chronisch ziek was, nu moet je je dat maar zelf oplossen of met een paar uurtjes huishoudelijke hulp in de week. Ook voor mensen met psychiatrische problemen of een lichte verstandelijke handicap kreeg je meer hulp, zeker met praktische zaken. Dus ik denk zeker dat het in elk geval voor bepaalde groepen mensen echt lastiger is dan dat het was.
zondag 10 september 2023 om 11:09
Maar geef dan eens concrete tips aan anderen die dit blijkbaar niet zo gemakkelijk kunnen, want dat mis ik nu. Als het jou goed is gelukt, kan een ander hier nog wat van opsteken. Heb je bijvoorbeeld collega's die je s'ochtends kan bellen en die een uur later al een deel van je werk over kunnen nemen zonder dat een uitgebreide overdracht nodig is, of flexibel werk dat je makkelijk zelf kan indelen, etc. Want bijv. iemand die arts is, heeft echt wel een probleem als alleenstaande met een ziek kind.fashionvictim schreef: ↑10-09-2023 10:22Ik heb ook een drukke baan maar heb nog nooit mijn kinderen ziek naar de opvang gebracht. En ik ben nota bene alleen, zonder opa's en oma's die opvangen. Als ik dat kan, moet in principe iedereen dat kunnen. Dat zijn echt wel gewoon keuzes die je maakt.
Edit; al duidelijk uit jouw laatste reactie!
anoniem_65537e2e2c3d3 wijzigde dit bericht op 10-09-2023 11:11
3.08% gewijzigd
zondag 10 september 2023 om 11:10
Oke, als je iets als verloskundige bent of strafrechtadvocaat met piketdienst ofzo bent wordt het inderdaad lastiger. Maar in dat geval zou ik inderdaad net als jij kennelijk hebt gedaan/bedacht dus inderdaad 'gewoon' van functie gewisseld zijn omdat dat niet te combineren valt met alleenstaand moederschap. Die zou ik inderdaad ook niet zo snel rond weten te breien.florence13 schreef: ↑10-09-2023 10:40Ik denk dat het me niet zou lukken, probleem is dat in mijn baan naast de planbare werktijden (door de dag) er ook vaak werk is in het weekend, avond of nacht en dat is altijd op stel en sprong. Natuurlijk heb ik wel een netwerk waar ik in een noodgeval kind zou kunnen brengen, maar dat is noodgeval en niet omdat ik opeens op zondag om 4 uur in de ochtend iets moet regelen. Daarbij zou ik het ook heel pittig vinden om daarnaast ook nog alleen een huishouden te moeten runnen. Ik zou echt wisselen van functie op het moment dat ik er alleen voor zou komen te staan.
ik zou of een au pair dan genomen hebben, maar als dat niet zou kunnen vanwege onbetaalbaar of geen ruimte of alsnog geen oplossing, dan zit er niks anders op dan andere baan waarbij je niet midden in de nacht opgeroepen kunt worden.
Am Yisrael Chai!
zondag 10 september 2023 om 11:14
Zo moeilijk is dat toch niet te bedenken? Ik heb inderdaad werk dat flexibel en makkelijk in te delen is. Ook maak ik voor ik ergens in dienst kom al duidelijk dat ik alleenstaand ouder ben en dat mijn kinderen voor alles gaan. Dat wil dus ook zeggen dat ik banen, hoe fantastisch die ook geweest zouden zijn als ik geen kinderen had, die niet flexibel genoeg zijn om te combineren met mijn kinderen afsla. Toevallig heb ik dat de afgelopen 2 jaar 3 keer aan de hand gehad. Ging alledrie de keren om een kans die ik als ik een partner had of geen kinderen had echt juichend geaccepteerd zou hebben maar waar ik nu nee op heb gezegd. Ik vind het niet zo moeilijk om dingen op te geven vanwege mijn kinderen, dat scheelt.Premium schreef: ↑10-09-2023 11:09Maar geef dan eens concrete tips aan anderen die dit blijkbaar niet zo gemakkelijk kunnen, want dat mis ik nu. Als het jou goed is gelukt, kan een ander hier nog wat van opsteken. Heb je bijvoorbeeld collega's die je s'ochtends kan bellen en die een uur later al een deel van je werk over kunnen nemen zonder dat een uitgebreide overdracht nodig is, of flexibel werk dat je makkelijk zelf kan indelen, etc. Want bijv. iemand die arts is, heeft echt wel een probleem als alleenstaande met een ziek kind.
Am Yisrael Chai!
zondag 10 september 2023 om 11:24
Gelukkig heb ik gedurende mijn werkend leven vaak vrouwelijke werkgevers of leidinggevenden gehad die met dezelfde problemen kampten maar dan op een veel hoger niveau dan ik. Die dan bijvoorbeeld de enige vrouw in een managementteam waren en inderdaad geen andere keuze hadden dan het zieke kind mee te nemen. Ik heb hen altijd als voorbeeld genomen en dacht dan "als zij het zo konden oplossen, waarom ik dan niet". En dus heb ik toen mijn oudste klein was en vaak ziek hem ook weleens gewoon meegenomen naar mijn werk. Vond niet iedere werkgever of collega even leuk maar nood breekt wet. En ik dacht dan: als iedere vrouw maar blijft doen alsof hun kinderen door kabouters verzorgd worden als ze ziek zijn wordt het nooit normaal dat moeders soms voor zieke kinderen moeten zorgen. En ik werkte ook vaak thuis, wat ook veel werkgevers niet zo leuk vonden, maar ik deed het dan gewoon en deelde het mee. Heeft me ook weleens banen gekost hoor, dat mijn contract vervolgens niet verlengd werd, maar ja, ik kon dat kind moeilijk terug toveren dus dat was dan maar zo.
Misschien scheelt het dat ik vanaf dag 1 er alleen voor stond. Daar word je, of ik althans, vrij pragmatisch van.
Am Yisrael Chai!
zondag 10 september 2023 om 11:30
Het lijkt mij juist liggen aan wat voor werk je hebt, als je op locatie werkt en er geen mogelijkheid is, om je uren 's avonds in te halen, dan lijkt het me een hele uitdaging. Veel vrouwen werken nu eenmaal in de zorg, onderwijs, winkel. No way dat je dan flexibel je uren in kunt delen.fashionvictim schreef: ↑10-09-2023 11:04omdat ik geen supermens ben met hele uitzonderlijke omstandigheden, maar een heel normale vrouw met dezelfde beperkingen als iedereen. en zelfs meer beperkingen dan de meeste ouders om me heen, namelijk geen partner en geen oppassende grootouders. De meeste ouders hebben die allebei wel.
zondag 10 september 2023 om 11:31
Ja, duidelijk en dank. Ga hier eens over nadenken, want hier spreekt een bepaalde instelling uit die ik bijvoorbeeld volledig mis (met name houding naar werkgever). Ik voelde mij soms slaaf van mijn werk en kon dan -vooral eerder- mega gestressed raken van een ziek kind.fashionvictim schreef: ↑10-09-2023 11:24Gelukkig heb ik gedurende mijn werkend leven vaak vrouwelijke werkgevers of leidinggevenden gehad die met dezelfde problemen kampten maar dan op een veel hoger niveau dan ik. Die dan bijvoorbeeld de enige vrouw in een managementteam waren en inderdaad geen andere keuze hadden dan het zieke kind mee te nemen. Ik heb hen altijd als voorbeeld genomen en dacht dan "als zij het zo konden oplossen, waarom ik dan niet". En dus heb ik toen mijn oudste klein was en vaak ziek hem ook weleens gewoon meegenomen naar mijn werk. Vond niet iedere werkgever of collega even leuk maar nood breekt wet. En ik dacht dan: als iedere vrouw maar blijft doen alsof hun kinderen door kabouters verzorgd worden als ze ziek zijn wordt het nooit normaal dat moeders soms voor zieke kinderen moeten zorgen. En ik werkte ook vaak thuis, wat ook veel werkgevers niet zo leuk vonden, maar ik deed het dan gewoon en deelde het mee. Heeft me ook weleens banen gekost hoor, dat mijn contract vervolgens niet verlengd werd, maar ja, ik kon dat kind moeilijk terug toveren dus dat was dan maar zo.
Misschien scheelt het dat ik vanaf dag 1 er alleen voor stond. Daar word je, of ik althans, vrij pragmatisch van.
zondag 10 september 2023 om 11:34
Nee hoor, in de jaren 70 en 80 leefden er minder mensen onder de armoede grens (ook als je corrigeert voor het totaal aantal mensen). Gezinsverzorgsters kan ik me nog levendig herinneren, sommigen omdat ze leuk waren, anderen omdat het heksen waren. Gezinszorg (met de gezinsverzorgster) is in de jaren 50 opgekomen en beleefde in de jaren 80 het hoogte punt, toen waren er 100.000 gezinsverzorgster werkzaam in nederland. Daarna is het afgenomen, de laatste cijfers die ik heb zijn van 2015, toen waren er nog 2500 gezinsverzorgsters (maar dat heet niet meer zo, dat heet thuisbegeleiders)Paska schreef: ↑10-09-2023 11:08Vijftig jaar geleden waren de mensen armen en was er veel minder hulp en ondersteuning. Nee je kreeg geen thuiszorg of gezinsverzorger. Hoe kom je erbij. Hulp voor mensen met een handicap was er niet, er waren ook geen PGB’s en psychische hulp. Wat een raar beeld heb jij van vroeger.
Dus helemaal geen raar beeld, gewoon de realiteit
zondag 10 september 2023 om 11:40
Dat is bij mij ook zo het geval. Ik heb een zoon die heel zorgzwaar is (woont ook niet thuis) maar moet onwijs vaak ingestuurd worden naar het ziekenhuis. Toen ik solliciteerde bij mijn huidige werk heb ik dat in het gesprek al aangegeven en mijn teamleider zegt: dat risico heb ik zelf genomen toen ik jou aan nam, dus als jij weg moet dan is het zo.Premium schreef: ↑10-09-2023 11:31Ja, duidelijk en dank. Ga hier eens over nadenken, want hier spreekt een bepaalde instelling uit die ik bijvoorbeeld volledig mis (met name houding naar werkgever). Ik voelde mij soms slaaf van mijn werk en kon dan -vooral eerder- mega gestressed raken van een ziek kind.
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 10 september 2023 om 11:42
Ja, dat is dus echt iets wat je als alleenstaand ouder niet kúnt hebben. Als jij niet op tijd bij die crèche bent, ligt je kind daar alleen in een lege crèche te huilen met een leidster die niet te genieten is en naar huis wil. Dat overkomt je 1 keer, en daarna zeg je dus gewoon, ook al zit je in een meeting met de allerhoogste CEO, sorry, maar ik moet gaan. En als er niemand anders is die voor dat zieke kind kan zorgen dan jij, dan moet je dus wel tegen je werk zeggen dat je niet komt.Premium schreef: ↑10-09-2023 11:31Ja, duidelijk en dank. Ga hier eens over nadenken, want hier spreekt een bepaalde instelling uit die ik bijvoorbeeld volledig mis (met name houding naar werkgever). Ik voelde mij soms slaaf van mijn werk en kon dan -vooral eerder- mega gestressed raken van een ziek kind.
En zoals ik al zei: die inflexibiliteit heeft me ook zat kansen gekost hoor. Of banen waarbij mijn contract niet verlengd werd. Ik denk dat ik ook voor veel bedrijven helemaal niet zo'n aantrekkelijke werknemer ben want ik ben zo flexibel als een loden deur op dit punt. Maar als het is wat het is, kun je dat ook vrij makkelijk van je afschudden. Ik zou enorm kunnen zwelgen in alle gemiste kansen en afslagen of de beperkingen die mijn kinderen me opleggen. Maar wat schiet je ermee op? Van alle dingen in het leven hebben mijn kinderen mij de allermeeste vreugde gebracht dus als dit de prijs daarvoor is, dan valt dat in mijn ogen best mee. Zoals ik al zei: ik heb het geluk dat ik me vrij makkelijk bij mijn eigen omstandigheden kan neerleggen.
Am Yisrael Chai!
zondag 10 september 2023 om 12:38
Dan kun je vast thuis werken, dat kan niet iedereen.fashionvictim schreef: ↑10-09-2023 10:22Ik heb ook een drukke baan maar heb nog nooit mijn kinderen ziek naar de opvang gebracht. En ik ben nota bene alleen, zonder opa's en oma's die opvangen. Als ik dat kan, moet in principe iedereen dat kunnen. Dat zijn echt wel gewoon keuzes die je maakt.
zondag 10 september 2023 om 12:47
Alsof iedereen zo maar van baan of functie kunnen wisselen?fashionvictim schreef: ↑10-09-2023 11:14Zo moeilijk is dat toch niet te bedenken? Ik heb inderdaad werk dat flexibel en makkelijk in te delen is. Ook maak ik voor ik ergens in dienst kom al duidelijk dat ik alleenstaand ouder ben en dat mijn kinderen voor alles gaan. Dat wil dus ook zeggen dat ik banen, hoe fantastisch die ook geweest zouden zijn als ik geen kinderen had, die niet flexibel genoeg zijn om te combineren met mijn kinderen afsla. Toevallig heb ik dat de afgelopen 2 jaar 3 keer aan de hand gehad. Ging alledrie de keren om een kans die ik als ik een partner had of geen kinderen had echt juichend geaccepteerd zou hebben maar waar ik nu nee op heb gezegd. Ik vind het niet zo moeilijk om dingen op te geven vanwege mijn kinderen, dat scheelt.
En hoezo heb jij meer beperkingen? Je weet helemaal niet wat andere mensen nog meer hebben.
zondag 10 september 2023 om 12:49
Eens, het klinkt in mijn oren heel zelfingenomen. Omdat zij het kan, kan elke vrouw op aarde dat ook....pffffffTafelkleed schreef: ↑10-09-2023 12:47Alsof iedereen zo maar van baan of functie kunnen wisselen?
En hoezo heb jij meer beperkingen? Je weet helemaal niet wat andere mensen nog meer hebben.
zondag 10 september 2023 om 12:51
Maar dat kan met veel banen gewoon niet, gewoon thuis blijven, wat begrijp je daar niet aan?fashionvictim schreef: ↑10-09-2023 11:24Gelukkig heb ik gedurende mijn werkend leven vaak vrouwelijke werkgevers of leidinggevenden gehad die met dezelfde problemen kampten maar dan op een veel hoger niveau dan ik. Die dan bijvoorbeeld de enige vrouw in een managementteam waren en inderdaad geen andere keuze hadden dan het zieke kind mee te nemen. Ik heb hen altijd als voorbeeld genomen en dacht dan "als zij het zo konden oplossen, waarom ik dan niet". En dus heb ik toen mijn oudste klein was en vaak ziek hem ook weleens gewoon meegenomen naar mijn werk. Vond niet iedere werkgever of collega even leuk maar nood breekt wet. En ik dacht dan: als iedere vrouw maar blijft doen alsof hun kinderen door kabouters verzorgd worden als ze ziek zijn wordt het nooit normaal dat moeders soms voor zieke kinderen moeten zorgen. En ik werkte ook vaak thuis, wat ook veel werkgevers niet zo leuk vonden, maar ik deed het dan gewoon en deelde het mee. Heeft me ook weleens banen gekost hoor, dat mijn contract vervolgens niet verlengd werd, maar ja, ik kon dat kind moeilijk terug toveren dus dat was dan maar zo.
Misschien scheelt het dat ik vanaf dag 1 er alleen voor stond. Daar word je, of ik althans, vrij pragmatisch van.
zondag 10 september 2023 om 13:09
Ik begrijp het wel, en volgens mij is het best simpel.Tafelkleed schreef: ↑10-09-2023 12:51Maar dat kan met veel banen gewoon niet, gewoon thuis blijven, wat begrijp je daar niet aan?
Je kunt heel veel banen niet aannemen als jij de enige achtervanger voor je kinderen bent.
En kind kun je niet weigeren, stoppen of veranderen, een baan wel.
Niet altijd direct van toepassing of mogelijk, maar vaak ook wel.
En ja, dat is k*t. En ook één van de nadelen van het gebonden zijn aan kinderen.
Maar verder geen gekke conclusie.
Imagine
zondag 10 september 2023 om 13:12
Ik vind dat wel, alsof je in iedere beroepsgroep allerlei banen zou kunnen uitkiezen.Klapstoel schreef: ↑10-09-2023 13:09Ik begrijp het wel, en volgens mij is het best simpel.
Je kunt heel veel banen niet aannemen als jij de enige achtervanger voor je kinderen bent.
En kind kun je niet weigeren, stoppen of veranderen, een baan wel.
Niet altijd direct van toepassing of mogelijk, maar vaak ook wel.
En ja, dat is k*t. En ook één van de nadelen van het gebonden zijn aan kinderen.
Maar verder geen gekke conclusie.
zondag 10 september 2023 om 13:14
Ik heb inmiddels bijna 20 jaar ervaring op eerst kinderdagverblijven en daarna scholen. En al die tijd zie ik kinderen gebracht worden met idd een zetpil, kinderen met lodderige ogen waarvan je van een afstand al weet wat je zo gaat horen, kinderen die de hele nacht hebben overgegeven maar "nu gaat het wel weer", wit weggetrokken kinderen "maar ze wil zo graag naar school", en het kindje dat met de kotsbrokken nog in het haar werd gebracht staat in mijn geheugen gegrift.Maleficent schreef: ↑10-09-2023 10:50Maar je hebt ook nog school daarna. Ik ken wel ouders die paracetamol erin douwden, want het kwam nu echt niet uit dat ze ziek waren.
Ik begrijp heel goed dat niet iedereen makkelijk vrij kan nemen van werk. Ik kan dat zelf ook niet dus hier is man of oma de sjaak. En dan bof ik enorm met oma, dat realiseer ik me heel goed.
Ik communiceer zelf altijd dat ik het ook prima vind als een kind om 11.00 de klas in komt lopen omdat het toch echt wel blijkt te gaan. Zodat een ohder toch nog wat uren kan maken. Dat weet je om 8 uur vaak ook helemaal nog niet. Ze knappen soms bijzonder snel op.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
