Kinderen
alle pijlers
Is het allemaal veel zwaarder nu dan 5/10/15 jaar geleden??
zondag 3 september 2023 om 12:37
Denken jullie dat het moederschap de laatste pakweg 5 jaar als zwaarder wordt ervaren, of zwaarder is dan een jaar of 5/10/15 jaar geleden?
En dan heb ik het over de fase waarin je in het kleine spul zit. Dreumesen, peuters, kleuters.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik collega's het enorm zwaar hebben met hun jongere kinderen. Op de socials zijn de huilende moeders en het eerlijke verhaal vertellen, die het allemaal even teveel vinden in zwang en populair. Als ik de reacties lees dan lijkt half moederend instagram bijna overspannen. Op het forum laatst ook een topic van iemand die het, in mijn ogen iig, prima voor elkaar heeft. De buurvrouw die regelmatig zucht hoe zwaar het is, dat ze meer me-time nodig heeft en de kinderen graag even hier parkeert voor een uurtje rust.
Dit topic is niet generatiebashend bedoeld. Ik ben oprecht benieuwd of het nu zwaarder is. Spelen er zaken die ik (met al wat oudere kinderen) niet meer zie? Ben ik vergeten hoe zwaar het was? Wij stuurden elkaar flauwe memes over wijn, en monsters. Ik heb echt wel eens gejankt van vermoeidheid. Had ik dan steun gehad aan een andere moeder op het internet met heel veel volgelingen die mij betraand toesprak? Of zorgt dit er juist voor dat je het moederschap door een te zware bril gaat zien? Was die bril door instaperfect vooraf juist te roze?
Was me-time 10 jaar terug heus ook een ding, maar werd er minder over gesproken? Voelde men zich 15 jaar terug erg alleen in die fase, en was het fijn geweest als die generatie ook in de pauze even lekker stoom had kunnen afblazen, ipv relativerende grappen over wallen en je krijgt er zoveel voor terug.
Ik ben heel benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn. Of je het herkent, of juist helemaal niet.
En dan heb ik het over de fase waarin je in het kleine spul zit. Dreumesen, peuters, kleuters.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik collega's het enorm zwaar hebben met hun jongere kinderen. Op de socials zijn de huilende moeders en het eerlijke verhaal vertellen, die het allemaal even teveel vinden in zwang en populair. Als ik de reacties lees dan lijkt half moederend instagram bijna overspannen. Op het forum laatst ook een topic van iemand die het, in mijn ogen iig, prima voor elkaar heeft. De buurvrouw die regelmatig zucht hoe zwaar het is, dat ze meer me-time nodig heeft en de kinderen graag even hier parkeert voor een uurtje rust.
Dit topic is niet generatiebashend bedoeld. Ik ben oprecht benieuwd of het nu zwaarder is. Spelen er zaken die ik (met al wat oudere kinderen) niet meer zie? Ben ik vergeten hoe zwaar het was? Wij stuurden elkaar flauwe memes over wijn, en monsters. Ik heb echt wel eens gejankt van vermoeidheid. Had ik dan steun gehad aan een andere moeder op het internet met heel veel volgelingen die mij betraand toesprak? Of zorgt dit er juist voor dat je het moederschap door een te zware bril gaat zien? Was die bril door instaperfect vooraf juist te roze?
Was me-time 10 jaar terug heus ook een ding, maar werd er minder over gesproken? Voelde men zich 15 jaar terug erg alleen in die fase, en was het fijn geweest als die generatie ook in de pauze even lekker stoom had kunnen afblazen, ipv relativerende grappen over wallen en je krijgt er zoveel voor terug.
Ik ben heel benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn. Of je het herkent, of juist helemaal niet.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
woensdag 6 september 2023 om 09:50
Nou, soms vind ik het echt wel jammer dat je nooit eens leest over blij zijn met je kinderen. Voor mijn gevoel word je letterlijk overal waar het over kinderen gaat, in bladen, op websites, op sociale media en op fora, overspoeld met dramaverhalen en negativiteit.nicole123 schreef: ↑04-09-2023 18:41Mensen zouden zich überhaupt niet zo moeten bemoeien met hoe anderen dingen ervaren vind ik. Ik heb die bemoeienis die jij omschrijft ook gehad, maar dan juist andersom. Hoe vaak ik niet de opmerking gehad heb dat ik van mijn zwangerschappen of baby's moest genieten. Echt, ik heb wel eens willen roepen dat ze op moesten donderen met hun genieten en dat brengen als een soort plicht of vast gegeven. Ik ben 3x8,5 maanden kotsmisselijk geweest en kon bijna alleen maar liggen. Dus nee, ik genoot niet en dat was eigenlijk ook mijn minste zorg, als ik er maar een beetje doorheen kwam. De babytijd en vooral kraamtijd heb ik bij tijd en wijle ook flink zwaar gevonden en echt niet de leukste fase van mijn kinderen. De peutertijd idem. Dus dat dat een mooie roze-wolk fase moet zijn daar krijg ik echt jeuk van en maakte me destijds alleen maar nog minder gelukkig. Dat daar wat tegenwicht tegen is van verhalen van anderen waarbij het ook niet zo makkelijk gaat en bij wie je wat herkenning kunt vinden dat vind ik alleen maar fijn. Als mensen bij wie alles helemaal perfect gaat zich daar dan minder in herkennen dat vind ik eerlijk gezegd een luxe-probleem. Wat niet betekent dat je ze in een één op één gesprek problemen moet gaan aanpraten of voorspiegelen, zoals bij jou. Zoals al gezegd moeten mensen zich niet zo bemoeien met wat een ander voelt en zich wat meer inleven in hoe iets voor een ander is.
Bovendien: ook bij mensen die er wél van genieten gaat niet alles perfect. Ik had ook dramazwangerschappen, maar ik heb er wel degelijk van genoten en zeker als ik erop terug kijk (en dus niet de ongemakken of ellende van dat moment meer meemaak) overheerst bij mij geluk, en zeker niet negativiteit.
Am Yisrael Chai!
woensdag 6 september 2023 om 10:05
Ik heb 5 kinderen tussen 24 en 20, 3eigen en 2pleeg. En heel blij ,dicht op elkaar.....Ze gaan samen uit,en hebben het vooral heel gezellig....
Ik ben blij dat ik geen kind naar de opvang moest doen, en dat ik niet 80 % moest werken. Ik moest ook op school niet helpen, en moest alleen af en toe rijden voor de sportclubjes... maar moest nooit achter de bar staan....
Ook moest ikmijn ouders en schoonouders niet verplegen..... Dus ik denk dat het ouderschap niet zwaarder geworden is, maar alles er rondom heen wel....
En een vader mag huilen waar zijn kind bij is.... En ook ik baalde ook wel eens...dat hoort er toch ook gewoon bij?
Ik ben blij dat ik geen kind naar de opvang moest doen, en dat ik niet 80 % moest werken. Ik moest ook op school niet helpen, en moest alleen af en toe rijden voor de sportclubjes... maar moest nooit achter de bar staan....
Ook moest ikmijn ouders en schoonouders niet verplegen..... Dus ik denk dat het ouderschap niet zwaarder geworden is, maar alles er rondom heen wel....
En een vader mag huilen waar zijn kind bij is.... En ook ik baalde ook wel eens...dat hoort er toch ook gewoon bij?
woensdag 6 september 2023 om 10:14
Hoe je de verdeling doet, daar ben je zelf bij. Ik merk dat veel mensen niet echt afspraken maken onderling en vaak is het de vrouw die dan het meeste doet. Als je liever “de vader was geweest” kun je de taken omdraaien, jij doet zijn dingen en hij de jouwe. Dan blijft het natuurlijk wel een punt dat “men” van de moeder altijd verwacht dat ze het meeste doet en ook de regel dingen op zich neemt.Zwaluw1984 schreef: ↑06-09-2023 07:04Ik ben een van die vrouwen, maar als je dat doet dan word je (ook hier op forum) nogal beschuldigd van je wil te veel. Je wilde kinderen dus daarnaast kun je gewoon weinig meer. Jouw post is wel weer een eye-opener waarom ik kinderen af en toe zo waar vind: vrijwel alle regeldingen doe ik en ik word door de omgeving op de meeste dingen aangesproken (cadeaus, traktaties etc). Ik heb wel vaker tegen vriendinnen gezegd: ik was liever vader geweest dan moeder.
Die verwachtingen van anderen zijn vaak heel subtiel. De moeder bellen als kind ziek is, een kind dat even zoekend om zich heen kijkt vragen “waar is mama?”, bij een mooie traktatie vragen of mama dat heeft gemaakt, bij speelafspraakjes de moeder bellen. Ik krijg ook vaak de vraag wanneer mijn parttime dag is, of waarom ik niet parttime zou willen werken. Zodra je je hier van bewust bent kun je het ook eens omdraaien. Vraag zelf ook niet of de moeder die mooie vlecht heeft gemaakt of dat ze met het kind naar het consultatiebureau is geweest. Dat kan namelijk papa ook prima.
woensdag 6 september 2023 om 10:15
Ja idd, onveilig nog wel, het moet niet gekker worden. Ik mag toch hopen dat kinderen leren om emoties bij anderen-ook de ouders- gewoon leren verdragen en accepteren.
woensdag 6 september 2023 om 10:24
Nou precies. Gewoon zeggen 'mama is moe van de dag en moet een beetje huilen, dat heb jij ook weleens toch? Mama gaat nu even douchen en een kopje koffie drinken en daarna gaat het wel weer!'. Kan je ook best over praten met kinderen, maakt je menselijk.
woensdag 6 september 2023 om 10:34
Zo simpel en logisch kan het zijn toch? Lijkt me alleen maar goed als kinderen af en toe meekrijgen dat het normaal is om af en toe emotioneel te worden en het hier met elkaar over te hebben. Papa's en mama's hebben ook wel eens verdriet. Hoort er gewoon bij. Stel je voor dat dat allemaal achter gesloten deuren zou moeten joh.
woensdag 6 september 2023 om 10:38
Genoeg vrouwenbladen met een combinatie van dramaverhalen en positieve artikelen. Dan sla je de negatieve verhalen toch gewoon over, als je dat zo erg vindt om te lezen? Of je denkt erbij dat jij het geluk hebt dat je het niet zo ervaart. Als je het niet als rozengeur en maneschijn ervaart heb je nou eenmaal een grotere behoefte aan sparren en ervaringsverhalen dan als je het als heel fijn en makkelijk ervaart. Roepen dat je het objectief zo zwaar had maar dat jij er wel van genoot schiet bij mij overigens ook in het verkeerde keelgat. Heb je door hoe vervelend dat kan overkomen bij mensen die het als zwaar ervaren? Dat je ze op die manier wegzet als aanstellers en jezelf even op de borst klopt hoe goed je er wel niet mee omgaat?fashionvictim schreef: ↑06-09-2023 09:50Nou, soms vind ik het echt wel jammer dat je nooit eens leest over blij zijn met je kinderen. Voor mijn gevoel word je letterlijk overal waar het over kinderen gaat, in bladen, op websites, op sociale media en op fora, overspoeld met dramaverhalen en negativiteit.
Bovendien: ook bij mensen die er wél van genieten gaat niet alles perfect. Ik had ook dramazwangerschappen, maar ik heb er wel degelijk van genoten en zeker als ik erop terug kijk (en dus niet de ongemakken of ellende van dat moment meer meemaak) overheerst bij mij geluk, en zeker niet negativiteit.
woensdag 6 september 2023 om 10:48
Je bent er zelf bij, maar het is in mijn ogen ook weer te simpel dat het dan allemaal maar aan jezelf ligt. Een rolverdeling ligt namelijk aan jou én je partner, dus als je partner zwart-wit gezegd een lamzak is die niks doet dan vind ik het vreemd om daar zijn vrouw de schuld van te geven. Als je dan ‘dan had JIJ maar betere afspraken moeten maken’ zegt dan leg je daarvoor weer alle verantwoordelijkheid bij de vrouw. Terwijl een vader toch ook initiatief kan nemen, afspraken kan maken, kan zien dat er dingen scheef groeien en dat kan aankaarten? Hij is toch geen kleuter die daarin door zijn vrouw begeleid moet worden?luiwammes schreef: ↑06-09-2023 10:14Hoe je de verdeling doet, daar ben je zelf bij. Ik merk dat veel mensen niet echt afspraken maken onderling en vaak is het de vrouw die dan het meeste doet. Als je liever “de vader was geweest” kun je de taken omdraaien, jij doet zijn dingen en hij de jouwe. Dan blijft het natuurlijk wel een punt dat “men” van de moeder altijd verwacht dat ze het meeste doet en ook de regel dingen op zich neemt.
Die verwachtingen van anderen zijn vaak heel subtiel. De moeder bellen als kind ziek is, een kind dat even zoekend om zich heen kijkt vragen “waar is mama?”, bij een mooie traktatie vragen of mama dat heeft gemaakt, bij speelafspraakjes de moeder bellen. Ik krijg ook vaak de vraag wanneer mijn parttime dag is, of waarom ik niet parttime zou willen werken. Zodra je je hier van bewust bent kun je het ook eens omdraaien. Vraag zelf ook niet of de moeder die mooie vlecht heeft gemaakt of dat ze met het kind naar het consultatiebureau is geweest. Dat kan namelijk papa ook prima.
En eens over die verwachtingen. Hier afgelopen week de juf van mijn oudste: “We hebben hulp nodig voor het schoolkamp, kan je moeder goed koken?”. Zoon: “Eh, nee, dat kan papa beter.” En mijn man daarna blij dat hij zo enorm geëmancipeerd is, terwijl het hier thuis vooral qua regeldingen nog steeds helemaal niet zo gelijk verdeeld is.
woensdag 6 september 2023 om 11:13
Ik vind het echt fascinerend om te zien hoeveel moeite je neemt om te verdedigen hoe belangrijk het is dat er meer gejubeld en minder "gejankt" wordt. En opvallend dat jij nooit wat leest over moeders die blij zijn met hun kinderen. Ik weet dat er wel over geschreven wordt, dus wellicht eens ergens anders kijken dan normaal.fashionvictim schreef: ↑06-09-2023 09:50Nou, soms vind ik het echt wel jammer dat je nooit eens leest over blij zijn met je kinderen.
Er wordt gejubeld, er wordt gehuild, er wordt gedeeld en geschreven. Het hele spectrum is gevuld (van heel mooi tot heel zwaar) en alles mag er zijn. Logisch toch dat "het ouderschap" niet in een categorie/waarde oordeel te vangen is. Het zou alleen fijn zijn als hele gelukkige ouders de empathie op kunnen brengen dat zij niet het lichtend voorbeeld zijn voor ieder ander. En dat het, ook al zijn de omstandigheden veel beter, niet vanzelfsprekend is dat ouders het geweldig en een genot vinden.
Ben wel blij om te lezen dat er meer ouders zijn die het standpunt hebben dat je er ook wat minder van mag vinden allemaal. En dat je misschien naar wat anders moet kijken als het je niet aanstaat wat ouders delen.
woensdag 6 september 2023 om 11:48
Welke berichten heb jij gelezen?72Jelle schreef: ↑06-09-2023 07:39Je hoeft geen kinderen te nemen. En dat geldt ook voor mannen. Triest als je daarna elkaar de tent uit moet vechten om allebei maar zo min mogelijk te hoeven zorgen.
Want je bent zelf nog zo belangrijk...
Gelukkig ken ik ook genoeg vaders die het geweldig vinden om voor hun kinderen te zorgen.
Ik ken ook vaders die het geweldig vinden om voor hun kinderen te zorgen. En nu..... Is het dan wel of niet zwaarder geworden de afgelopen jaren? En die vaders die graag voor hun kinderen zorgen, wat doen die met hun kinderen? De echte zorg? Of de "leuke dingen doen" zorg, want daar ken ik ook nog wel wat vaders van. Die heel betrokken zijn bij de voetbal van hun kind, en het kind meenemen naar de stad voor ijsjes en naar een wedstrijd van ajax gaan, maar die geen idee hebben hoe de juf van de ballet heet.
woensdag 6 september 2023 om 11:48
Dat is toch gek? Hoezo was het onveilig dat je vader moet huilen?
woensdag 6 september 2023 om 11:52
Dat is toch met alles, kijk alleen al naar het nieuws er is toch heel weinig over te vertellen als je de dingen bespreekt die goed gaan.fashionvictim schreef: ↑06-09-2023 09:50Nou, soms vind ik het echt wel jammer dat je nooit eens leest over blij zijn met je kinderen. Voor mijn gevoel word je letterlijk overal waar het over kinderen gaat, in bladen, op websites, op sociale media en op fora, overspoeld met dramaverhalen en negativiteit.
Bovendien: ook bij mensen die er wél van genieten gaat niet alles perfect. Ik had ook dramazwangerschappen, maar ik heb er wel degelijk van genoten en zeker als ik erop terug kijk (en dus niet de ongemakken of ellende van dat moment meer meemaak) overheerst bij mij geluk, en zeker niet negativiteit.
Hoe gaat het met het slapen?
- Ja goed, meeste nachten slaapt ze door
vs
- Moeizaam, we merken dat ze moeite heeft om zelf door te slapen, dus we moeten er elke nacht nog wel een paar keer uit om haar te helpen in slaap te vallen.
Die tweede zin is al 3 keer zo lang en roept op tot vragen, terwijl wat moet je nog vragen bij de eerste opmerking?
En ik denk dat er inderdaad een verschil zit qua persoonlijkheid van mensen die het makkelijk vinden om alles te relativeren en mensen die daar wat meer moeite mee hebben (steekt haar hand op). Ik vind het echt leuk om kinderen te hebben, maar misschien heb ik een andere definities van genieten, maar ik geniet er maar weinig van.
woensdag 6 september 2023 om 11:52
Oh, dit ja! Vreselijk. Op papa-dag gaan we leuke dingen doen, eten we wat lekkers en even zonder moeder met haar lijstjes en taakjes. Want met papa is het feest en bij mama weer saai en serieus. Lekker makkelijk, supervader zijn.Kaaaaaaaatje schreef: ↑06-09-2023 11:48Welke berichten heb jij gelezen?
Ik ken ook vaders die het geweldig vinden om voor hun kinderen te zorgen. En nu..... Is het dan wel of niet zwaarder geworden de afgelopen jaren? En die vaders die graag voor hun kinderen zorgen, wat doen die met hun kinderen? De echte zorg? Of de "leuke dingen doen" zorg, want daar ken ik ook nog wel wat vaders van. Die heel betrokken zijn bij de voetbal van hun kind, en het kind meenemen naar de stad voor ijsjes en naar een wedstrijd van ajax gaan, maar die geen idee hebben hoe de juf van de ballet heet.
woensdag 6 september 2023 om 11:56
En bij wie moet dan het initiatief liggen om die afspraken te maken?
En ‘het niet gaan goed maken als hij het laat gaan’ klinkt heel leuk, maar wat als dat betekent dat je kind dan dus niet op tijd is aangemeld voor extra bso tijdens een studiedag en er dan geen plek meer is; of kind een feestje heeft, maar er geen cadeautje is gekocht; of er niet op tijd opgemerkt is dat het brood op was en je kind dus geen lunch mee naar school kan krijgen? Laat je dat dan ook allemaal maar gaan, ook als je kind daaronder lijdt?
En ja, mannen zouden bovenstaande dingen ook prima uit zichzelf moeten kunnen regelen, maar in mijn omgeving zie ik dat velen dat niet doen, of in ieder geval niet uit zichzelf. En dan heb je als vrouw dus twee taken: allereerst opmerken dat er iets geregeld moet worden en vervolgens je vent achter z’n broek aanzitten dat hij het moet uitvoeren.
woensdag 6 september 2023 om 12:05
1. Dan blijft je man thuis van zijn werk om bij kind te blijven.Procne schreef: ↑06-09-2023 11:561. En ‘het niet gaan goed maken als hij het laat gaan’ klinkt heel leuk, maar wat als dat betekent dat je kind dan dus niet op tijd is aangemeld voor extra bso tijdens een studiedag en er dan geen plek meer is;
2. of kind een feestje heeft, maar er geen cadeautje is gekocht;
3. of er niet op tijd opgemerkt is dat het brood op was en je kind dus geen lunch mee naar school kan krijgen? Laat je dat dan ook allemaal maar gaan, ook als je kind daaronder lijdt?
4. En ja, mannen zouden bovenstaande dingen ook prima uit zichzelf moeten kunnen regelen, maar in mijn omgeving zie ik dat velen dat niet doen, of in ieder geval niet uit zichzelf.
2. Dan komt man gedurende de middag het cadeautje (dat hij dus eerst gaat kopen) nog nabrengen.
3. Dan komt man gedurende de ochtend nog lunch brengen (die hij eerst gaat kopen).
In zijn eigen leven (en werk) heeft hij ook te maken met taken, verantwoordelijkheden en consequenties. Zou niet weten waarom dat in privé leven ineens niet zou kunnen.
4. Verreweg de meeste vrouwen kiezen zelf een man uit. Daar wat kritischere keuzes in maken (type man en is dat dan het type waar je kinderen mee wil krijgen) lijkt me een heel goed begin
en daar is ook sprake van. Vrouwen zijn minder afhankelijk van mannen en je ziet dat een groeiende groep liever alleen is (moeder of niet) dan met een man die tot last is.The Office for National Statistics shows that women not living in a couple, who have never married, is rising in every age range under 70. In the decade-and-a-half between 2002 and 2018, the figure for those aged 40 to 70 rose by half a million. The percentage of never- married singletons in their 40s doubled.
https://www.theguardian.com/lifeandstyl ... -be-single
woensdag 6 september 2023 om 12:14
Nee, huilen an sich lijkt me juist prima. Zolang dat maar verklaard wordt als ‘papa/mama is even heel erg moe, en dan moet je soms een beetje huilen’. En niet als ‘papa/mama is zo moe omdat ze steeds hun bed uit moeten voor jou’. Het eerste is een kind leren dat mensen emoties hebben, dat dat ok is en weer over gaat. Het tweede is de ‘schuld’ bij kind leggen, waar het niks mee kan.
woensdag 6 september 2023 om 12:16
Waarom?
Je mag natuurlijk best een keer huilen als er iets ernstigs gebeurt. Maar verder kunnen kinderen niet zoveel met huilende ouders.
Ik begrijp niet zo goed waarom je zou moeten huilen als je moe bent, of als de kinderen ruzie maken in het zicht van de kinderen. Doe dat lekker even op de gang..
Je bent er om hun te troosten, niet andersom.
woensdag 6 september 2023 om 12:27
Je bent er om je kind op te voeden, en daar hoort emotieregulatie ook bij. En natuurlijk moet je niet tegen je kind zeggen dat kind de schuld is van de tranen van papa of mama.72Jelle schreef: ↑06-09-2023 12:16Waarom?
Je mag natuurlijk best een keer huilen als er iets ernstigs gebeurt. Maar verder kunnen kinderen niet zoveel met huilende ouders.
Ik begrijp niet zo goed waarom je zou moeten huilen als je moe bent, of als de kinderen ruzie maken in het zicht van de kinderen. Doe dat lekker even op de gang..
Je bent er om hun te troosten, niet andersom.
woensdag 6 september 2023 om 12:37
Ughhh die vraag alleen al… kan je moeder goed koken. Dan hebben we qua emancipatie echt een lange weg te gaan. Op school lijken die aannames nog hardnekkiger, en dat komt weer terecht bij de kinderen.nicole123 schreef: ↑06-09-2023 10:48Je bent er zelf bij, maar het is in mijn ogen ook weer te simpel dat het dan allemaal maar aan jezelf ligt. Een rolverdeling ligt namelijk aan jou én je partner, dus als je partner zwart-wit gezegd een lamzak is die niks doet dan vind ik het vreemd om daar zijn vrouw de schuld van te geven. Als je dan ‘dan had JIJ maar betere afspraken moeten maken’ zegt dan leg je daarvoor weer alle verantwoordelijkheid bij de vrouw. Terwijl een vader toch ook initiatief kan nemen, afspraken kan maken, kan zien dat er dingen scheef groeien en dat kan aankaarten? Hij is toch geen kleuter die daarin door zijn vrouw begeleid moet worden?
En eens over die verwachtingen. Hier afgelopen week de juf van mijn oudste: “We hebben hulp nodig voor het schoolkamp, kan je moeder goed koken?”. Zoon: “Eh, nee, dat kan papa beter.” En mijn man daarna blij dat hij zo enorm geëmancipeerd is, terwijl het hier thuis vooral qua regeldingen nog steeds helemaal niet zo gelijk verdeeld is.
Je hebt trouwens gelijk dat je niet alles helemaal zelf voor het zeggen hebt, je doet het samen. Je hebt er alleen wel invloed op. Ook mijn eigen situatie is niet zwart wit. Wij zijn twee fulltime werkende ouders, terwijl ik graag had gezien dat er eentje parttime zou werken. Aangezien ik bijna twee keer zoveel verdien als mijn man, zou hij dan degene zijn die minder zou gaan werken. Maar hij vertikt het. Om goede redenen hoor. Maar goed, het is inderdaad niet allemaal mijn keuze om de rollen te verdelen zoals ze nu zijn. Wat ik wel doe is het gesprek over taakverdelingen niet uit de weg gaan. Zorg dat je daar samen uiteindelijk tevreden over bent.
woensdag 6 september 2023 om 12:41
Nee, je bent er om ze te leren dat emoties een normaal onderdeel van het leven zijn. Dus dat mensen wel eens heel erg verdrietig zijn, of boos. Maar dat dat niet het einde van de wereld is, want daarna worden ze weer blij/vrolijk/niet boos etc. En dat betekent niet dat je elke dag in tranen uit hoeft te barsten, maar als je er een keer écht doorheen zit, kan dat best. Juist zodát ze leren dat huilen/emoties die er uit komen soms gebeurt, en niet alleen als er iemand overlijdt of zo.72Jelle schreef: ↑06-09-2023 12:16Waarom?
Je mag natuurlijk best een keer huilen als er iets ernstigs gebeurt. Maar verder kunnen kinderen niet zoveel met huilende ouders.
Ik begrijp niet zo goed waarom je zou moeten huilen als je moe bent, of als de kinderen ruzie maken in het zicht van de kinderen. Doe dat lekker even op de gang..
Je bent er om hun te troosten, niet andersom.
En nee, kind is er niet om jou te troosten. Dat hoeft toch ook niet? Als je gewoon zegt ‘ik ben even heel erg moe, daarom moet ik huilen. Dat gebeurt soms, wel een beetje gek hè? Maar zo meteen is het weer over hoor!’ Dan hoeft niemand jou te troosten, maar leer je ze dus wel hoe je om gaat met emoties. Van jezelf, en van anderen.
Juist die ‘volwassenen huilen niet’ of ‘mannen huilen niet’ opvoeding heeft over het algemeen niet veel goed gedaan. Mensen die niks durfden te uiten, ineens ontploffen. Of inderdaad in paniek raken als er eens iemand wél huilt.
woensdag 6 september 2023 om 12:50
Dat vind ik te makkelijk gezegd. Zelfs als de man verzaakt is het volgens jou alsnog de schuld van zijn vrouw? Want dan had ze maar geen kinderen met hem moeten krijgen? En alsof je van tevoren alles weet en kunt voorzien. Deels misschien wel, maar lang niet alles. Ik heb vanaf de prille relatiefase al besproken met mijn man dat als we kinderen zouden krijgen de taken 50/50 verdeeld zouden worden. Maar wisten wij veel wat daar allemaal bij komt kijken? Ik wist al wel dat dingen regelen mij beter ligt dan mijn man, maar ik had toen geen flauw idee hoeveel dingen er wel niet geregeld moeten worden als je kinderen hebt. Het ligt dus net wat genuanceerder dan ‘je hebt nou eenmaal zelf gekozen voor een luie hork’.
Overigens wel eens met dat als de afspraak is dat als man X regelt hij ook met de consequenties dealt. Mijn man regelt de opvang daardoor altijd en dat doet hij nauwgezet, want hij wil echt niet dat hij dat moet gaan opvangen.
nicole123 wijzigde dit bericht op 06-09-2023 12:53
0.04% gewijzigd
woensdag 6 september 2023 om 12:51
Natuurlijk mag een kind zien dat er emoties mogen zijn. Huilen om een heftige gebeurtenis lijkt mij dan ook heel normaal. Ik vind dat wel van een andere categorie dan huilen omdat het leven met kinderen en/of de opvoeding zo zwaar is. Want natuurlijk gaan kinderen dat op zichzelf betrekken. En ze kunnen daar helemaal niets mee, naast dat het voor een ongezond klimaat zorgt.
Dus overlijdt je huisdier of geliefde: laat je verdriet er gewoon zijn.
Maar huilen omdat ze slaaptekort hebt, je kinderen de godganse ruzie en rommel maken en dat soort dingen: laat je dan lekker gaan uit het zicht van je kinderen, bij een goede vriend, je man of iemand anders. Het laatste wat kinderen willen horen is dat ze een ouder aan het huilen maken (en al is het niet zo bedoeld, kinderen trekken vaak deze conclusie).
Dus overlijdt je huisdier of geliefde: laat je verdriet er gewoon zijn.
Maar huilen omdat ze slaaptekort hebt, je kinderen de godganse ruzie en rommel maken en dat soort dingen: laat je dan lekker gaan uit het zicht van je kinderen, bij een goede vriend, je man of iemand anders. Het laatste wat kinderen willen horen is dat ze een ouder aan het huilen maken (en al is het niet zo bedoeld, kinderen trekken vaak deze conclusie).
woensdag 6 september 2023 om 12:55
Welnee Nausicaa Je leert juist prima met emoties omgaan als de volwassenen stabiel zijn om je heen. En als volwassene leer je je kind inderdaad omgaan met emoties. Daar hoef je zelf niet voor te huilen of te ontploffen, juist niet. Je begeleidt het kind.
Dat mannen niet huilen is van een andere orde. en natuurlijk belachelijk.
Kinderen willen dat hun ouders gelukkig zijn. Dus gaan ze je troosten bijvoorbeeld door hun gedrag aan te passen of er 's nachts van wakker te liggen.
Maar goed, verschil in visie.
Dat mannen niet huilen is van een andere orde. en natuurlijk belachelijk.
Kinderen willen dat hun ouders gelukkig zijn. Dus gaan ze je troosten bijvoorbeeld door hun gedrag aan te passen of er 's nachts van wakker te liggen.
Maar goed, verschil in visie.
woensdag 6 september 2023 om 12:59
woensdag 6 september 2023 om 13:16
Toch denk ik dat 1 van de oorzaken is dat overal veel te veel bij nagedacht wordt.
Kinderfeestje, ik nodigde gewoon vriendjes uit en we deden wat leuks. Nooit nagedacht hoeveel precies en waarom die of die niet.
Tegenwoordig moet alles uitgemolken worden.
Dat zie je ook in die topics over speelafspraken. Doe gewoon minder ingewikkeld.
En alles over het eten, waar allemaal uitgebreid over nagedacht moet worden.
Leef gewoon eens wat simpeler.
Kinderfeestje, ik nodigde gewoon vriendjes uit en we deden wat leuks. Nooit nagedacht hoeveel precies en waarom die of die niet.
Tegenwoordig moet alles uitgemolken worden.
Dat zie je ook in die topics over speelafspraken. Doe gewoon minder ingewikkeld.
En alles over het eten, waar allemaal uitgebreid over nagedacht moet worden.
Leef gewoon eens wat simpeler.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
