Kinderen
alle pijlers
Is het allemaal veel zwaarder nu dan 5/10/15 jaar geleden??
zondag 3 september 2023 om 12:37
Denken jullie dat het moederschap de laatste pakweg 5 jaar als zwaarder wordt ervaren, of zwaarder is dan een jaar of 5/10/15 jaar geleden?
En dan heb ik het over de fase waarin je in het kleine spul zit. Dreumesen, peuters, kleuters.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik collega's het enorm zwaar hebben met hun jongere kinderen. Op de socials zijn de huilende moeders en het eerlijke verhaal vertellen, die het allemaal even teveel vinden in zwang en populair. Als ik de reacties lees dan lijkt half moederend instagram bijna overspannen. Op het forum laatst ook een topic van iemand die het, in mijn ogen iig, prima voor elkaar heeft. De buurvrouw die regelmatig zucht hoe zwaar het is, dat ze meer me-time nodig heeft en de kinderen graag even hier parkeert voor een uurtje rust.
Dit topic is niet generatiebashend bedoeld. Ik ben oprecht benieuwd of het nu zwaarder is. Spelen er zaken die ik (met al wat oudere kinderen) niet meer zie? Ben ik vergeten hoe zwaar het was? Wij stuurden elkaar flauwe memes over wijn, en monsters. Ik heb echt wel eens gejankt van vermoeidheid. Had ik dan steun gehad aan een andere moeder op het internet met heel veel volgelingen die mij betraand toesprak? Of zorgt dit er juist voor dat je het moederschap door een te zware bril gaat zien? Was die bril door instaperfect vooraf juist te roze?
Was me-time 10 jaar terug heus ook een ding, maar werd er minder over gesproken? Voelde men zich 15 jaar terug erg alleen in die fase, en was het fijn geweest als die generatie ook in de pauze even lekker stoom had kunnen afblazen, ipv relativerende grappen over wallen en je krijgt er zoveel voor terug.
Ik ben heel benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn. Of je het herkent, of juist helemaal niet.
En dan heb ik het over de fase waarin je in het kleine spul zit. Dreumesen, peuters, kleuters.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik collega's het enorm zwaar hebben met hun jongere kinderen. Op de socials zijn de huilende moeders en het eerlijke verhaal vertellen, die het allemaal even teveel vinden in zwang en populair. Als ik de reacties lees dan lijkt half moederend instagram bijna overspannen. Op het forum laatst ook een topic van iemand die het, in mijn ogen iig, prima voor elkaar heeft. De buurvrouw die regelmatig zucht hoe zwaar het is, dat ze meer me-time nodig heeft en de kinderen graag even hier parkeert voor een uurtje rust.
Dit topic is niet generatiebashend bedoeld. Ik ben oprecht benieuwd of het nu zwaarder is. Spelen er zaken die ik (met al wat oudere kinderen) niet meer zie? Ben ik vergeten hoe zwaar het was? Wij stuurden elkaar flauwe memes over wijn, en monsters. Ik heb echt wel eens gejankt van vermoeidheid. Had ik dan steun gehad aan een andere moeder op het internet met heel veel volgelingen die mij betraand toesprak? Of zorgt dit er juist voor dat je het moederschap door een te zware bril gaat zien? Was die bril door instaperfect vooraf juist te roze?
Was me-time 10 jaar terug heus ook een ding, maar werd er minder over gesproken? Voelde men zich 15 jaar terug erg alleen in die fase, en was het fijn geweest als die generatie ook in de pauze even lekker stoom had kunnen afblazen, ipv relativerende grappen over wallen en je krijgt er zoveel voor terug.
Ik ben heel benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn. Of je het herkent, of juist helemaal niet.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
maandag 4 september 2023 om 12:55
Wat mij vooral opviel is dat best veel ouders heel snel een tweede wilden, terwijl ze al op apegapen lagen met de eerste. Daar heb ik mij eigenlijk altijd het meeste over verbaasd. Van mijn clubje zwangerschapsyoga waren er 3 die na anderhalf jaar al een tweede hadden (gepland) Terwijl ik alle tijd had voor mijn baby om te wandelen, spelen, boekjes te lezen, lekker uitgebreid te badderen, gewoon genieten eigenlijk van die tijd, stonden zij half op instorten. Er was in ieder geval weinig genieten bij en vooral veel op het tandvlees lopen. Dat heb ik dus nooit begrepen, die wens om er zo snel een tweede bij te hebben terwijl je het met die eerste al zo zwaar leek te hebben.
Verder ben ik het eens met deze uitspraak die DrBrowns al plaatste: Vandaag wordt verwacht dat je moeder bent alsof je niet werkt en dat je werkt alsof je geen kinderen hebt.
Verder ben ik het eens met deze uitspraak die DrBrowns al plaatste: Vandaag wordt verwacht dat je moeder bent alsof je niet werkt en dat je werkt alsof je geen kinderen hebt.
maandag 4 september 2023 om 13:12
Heel herkenbaar. In mijn omgeving waren het ook juist de vrouwen die het mega-zwaar leken te hebben die het allersnelste weer zwanger waren. Nooit begrepen. En ik begrijp sowieso al niet waarom dat kleine leeftijdsverschil zo opgehemeld wordt.Baudolino schreef: ↑04-09-2023 12:55Wat mij vooral opviel is dat best veel ouders heel snel een tweede wilden, terwijl ze al op apegapen lagen met de eerste. Daar heb ik mij eigenlijk altijd het meeste over verbaasd. Van mijn clubje zwangerschapsyoga waren er 3 die na anderhalf jaar al een tweede hadden (gepland) Terwijl ik alle tijd had voor mijn baby om te wandelen, spelen, boekjes te lezen, lekker uitgebreid te badderen, gewoon genieten eigenlijk van die tijd, stonden zij half op instorten. Er was in ieder geval weinig genieten bij en vooral veel op het tandvlees lopen. Dat heb ik dus nooit begrepen, die wens om er zo snel een tweede bij te hebben terwijl je het met die eerste al zo zwaar leek te hebben.
En verder herken ik het zwaarmoedige ouderschap ook wel en vind ik dat ook wel eens lastig. Want ik ben grotendeels juist zo’n hysterisch blije moeder wiens kind echt de zon, maan en sterren is. Ondanks de behoorlijke (medische) zorgen die we hebben (gehad).
Soms vraag ik me wel eens af of dat juist heeft geholpen om te relativeren.
Mijn zoon is nu 5 en ik vind het moederschap 95% van de tijd echt een groot feest.
maandag 4 september 2023 om 13:17
Ik snap dat juist heel goed en snap niet dat mensen bewust wachten tot een kind 5 is bijvoorbeeld en dan voor de tweede gaan.Baudolino schreef: ↑04-09-2023 12:55Wat mij vooral opviel is dat best veel ouders heel snel een tweede wilden, terwijl ze al op apegapen lagen met de eerste. Daar heb ik mij eigenlijk altijd het meeste over verbaasd. Van mijn clubje zwangerschapsyoga waren er 3 die na anderhalf jaar al een tweede hadden (gepland) Terwijl ik alle tijd had voor mijn baby om te wandelen, spelen, boekjes te lezen, lekker uitgebreid te badderen, gewoon genieten eigenlijk van die tijd, stonden zij half op instorten. Er was in ieder geval weinig genieten bij en vooral veel op het tandvlees lopen. Dat heb ik dus nooit begrepen, die wens om er zo snel een tweede bij te hebben terwijl je het met die eerste al zo zwaar leek te hebben.
Verder ben ik het eens met deze uitspraak die DrBrowns al plaatste: Vandaag wordt verwacht dat je moeder bent alsof je niet werkt en dat je werkt alsof je geen kinderen hebt.
Het leeftijdsverschil is dan zo groot vind ik. Als je ene kind 3 en is en die wil naar de speeltuin, wil het kind van 9 niet meer mee.
maandag 4 september 2023 om 13:17
Overigens zie ik best iets vergelijkbaars met hoe mensen over hun relatie praten, namelijk vooral in klaagtermen. En dat mag natuurlijk maar ik vraag me af of je daar nou zo gelukkig van wordt.
En ook daarin vraag ik me dan wel eens af of ik nou zo gek ben dat ik oprecht heel blij ben met mijn man en kind en geen enkele behoefte heb om over ze te klagen
Terwijl we geen van drieën perfect zijn of een instagramperfect leven hebben hoor.
En ook daarin vraag ik me dan wel eens af of ik nou zo gek ben dat ik oprecht heel blij ben met mijn man en kind en geen enkele behoefte heb om over ze te klagen
Terwijl we geen van drieën perfect zijn of een instagramperfect leven hebben hoor.
maandag 4 september 2023 om 13:22
Niks mis met kleine leeftijdsverschillen op zich hoor maar als je het al mega heftig en weinig leuk lijkt te vinden met 1, dan is het toch best gek om het jezelf bewust nog veel zwaarder te maken?
Mag hoor, lekker zelf weten, maar ik snap het niet zo goed. Als je het allemaal zo super leuk vindt met je baby dat je niet kan wachten op de volgende dan snap ik dat weer wel.
maandag 4 september 2023 om 13:28
Ik snap het idee erachter wel. Maar als je het met 1 kind al zo ontzettend zwaar vindt, en huilerig bent en het allemaal niet aankan hoe denk je dan dat het gaat met 2 kinderen onder de 2 jaar? Dan snap ik wel dat je alle dagen half jankend doorbrengt.
maandag 4 september 2023 om 13:30
Wat een hoop lelijke weinige begripvolle reacties hier zeg.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna nooit huilende moeders zie op social media die het allemaal zo zwaar vinden, maar ik volg wel bewust wat mensen die het ouderschap in perspectief plaatsen.
Het is heel leuk om ouder te zijn, maar ook heel belastend. En ik vind het prettig om op instagram of in gesprekken met mijn vriendinnen te horen dat anderen dat ook vinden. Ik vind namelijk dat er heel veel mensen zijn die zeggen: "je hebt hier nou eenmaal voor gekozen, dus dan hoef je ook niet te klagen". Terwijl ik heb niet perse gekozen voor een baby die elke avond tot 10 uur wakker was. Ze was gewoon vrolijk en hoefde weinig te huilen, maar het blijkt dat ik het alert zijn en het zorgen voor een kind gewoon relatief veel energie vind kosten. En dan vind ik het prettig om te lezen dat iemand anders dat ook vind, en dat er ervaren wordt dat er later weer meer ruimte komt voor andere dingen.
Enik vind het nu prettig om in gesprek te gaan met andere ouders die ook wat worstelen met hoe hun kind het juiste aanbod krijgt op school, want daar leer ik van en daardoor zie ik beter wat de opties zijn voor mijn kinderen. Dus wat dat betreft vind ik het ook prettig dat er niet alleen maar gezegd wordt, ja, mijn kind gaat super goed op school, die heeft alle taakjes lekker snel klaar. Maar dat er ook wordt gezegd dat dat voor het kind niet leuk en goed is en dat het fijn zou zijn als school X en Y.
Dus misschien hebben jullie het hier over heel andere social media berichten, maar ik ben er dus voor om eerlijk te zijn over hoe het is. Namelijk leuk, en zwaar, en grappig, en verdrietig, en opbeurend, en frustrerend, en hartverwarmend en hartbrekend. En vaak heel veel van die dingen tegelijkertijd en niet altijd in dezelfde mix.
Ik vind het dan ook grappig dat een aantal mensen eerst zeggen, ja, mensen moeten zich niet zo aanstellen en daarna zeggen ik vond het ook wel eens moeilijk enz. Maar daar klaagde ik dan niet over. De grote vraag is dan natuurlijk, waarom mag je dat niet hardop zeggen. Waarom mag je kind niet weten dat de 5de keer oorontsteking in 6 maanden er voor zorgt dat je moet huilen omdat je nu al zo moe bent en je weet dat er nog heel wat doorwaakte nachten aan gaan komen.
N.B. ik zie dat een aantal mensen nu denkt dat ik vind dat je dit tegen je kind moet kunnen zeggen. Het ging me erom dat hier eerder werd gezegd dat je dit niet op social media moest delen omdat je kind hier dan later mee geconfronteerd wordt. Ik vind dat dus niet zo erg. En als mijn kind nu merkt dat haar gedrag bij mij emoties op wekt vind ik dat ook niet zo erg. Moet je natuurlijk wel leeftijdsgebonden toelichten enzo, maar het feit dat ouder zijn niet altijd alleen maar leuk is kan prima bestaan zonder dat je je kind met iets opzadelt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna nooit huilende moeders zie op social media die het allemaal zo zwaar vinden, maar ik volg wel bewust wat mensen die het ouderschap in perspectief plaatsen.
Het is heel leuk om ouder te zijn, maar ook heel belastend. En ik vind het prettig om op instagram of in gesprekken met mijn vriendinnen te horen dat anderen dat ook vinden. Ik vind namelijk dat er heel veel mensen zijn die zeggen: "je hebt hier nou eenmaal voor gekozen, dus dan hoef je ook niet te klagen". Terwijl ik heb niet perse gekozen voor een baby die elke avond tot 10 uur wakker was. Ze was gewoon vrolijk en hoefde weinig te huilen, maar het blijkt dat ik het alert zijn en het zorgen voor een kind gewoon relatief veel energie vind kosten. En dan vind ik het prettig om te lezen dat iemand anders dat ook vind, en dat er ervaren wordt dat er later weer meer ruimte komt voor andere dingen.
Enik vind het nu prettig om in gesprek te gaan met andere ouders die ook wat worstelen met hoe hun kind het juiste aanbod krijgt op school, want daar leer ik van en daardoor zie ik beter wat de opties zijn voor mijn kinderen. Dus wat dat betreft vind ik het ook prettig dat er niet alleen maar gezegd wordt, ja, mijn kind gaat super goed op school, die heeft alle taakjes lekker snel klaar. Maar dat er ook wordt gezegd dat dat voor het kind niet leuk en goed is en dat het fijn zou zijn als school X en Y.
Dus misschien hebben jullie het hier over heel andere social media berichten, maar ik ben er dus voor om eerlijk te zijn over hoe het is. Namelijk leuk, en zwaar, en grappig, en verdrietig, en opbeurend, en frustrerend, en hartverwarmend en hartbrekend. En vaak heel veel van die dingen tegelijkertijd en niet altijd in dezelfde mix.
Ik vind het dan ook grappig dat een aantal mensen eerst zeggen, ja, mensen moeten zich niet zo aanstellen en daarna zeggen ik vond het ook wel eens moeilijk enz. Maar daar klaagde ik dan niet over. De grote vraag is dan natuurlijk, waarom mag je dat niet hardop zeggen. Waarom mag je kind niet weten dat de 5de keer oorontsteking in 6 maanden er voor zorgt dat je moet huilen omdat je nu al zo moe bent en je weet dat er nog heel wat doorwaakte nachten aan gaan komen.
N.B. ik zie dat een aantal mensen nu denkt dat ik vind dat je dit tegen je kind moet kunnen zeggen. Het ging me erom dat hier eerder werd gezegd dat je dit niet op social media moest delen omdat je kind hier dan later mee geconfronteerd wordt. Ik vind dat dus niet zo erg. En als mijn kind nu merkt dat haar gedrag bij mij emoties op wekt vind ik dat ook niet zo erg. Moet je natuurlijk wel leeftijdsgebonden toelichten enzo, maar het feit dat ouder zijn niet altijd alleen maar leuk is kan prima bestaan zonder dat je je kind met iets opzadelt.
kaaaaaaaatje wijzigde dit bericht op 04-09-2023 15:50
10.75% gewijzigd
maandag 4 september 2023 om 13:30
Ik ben zo’n moeder met kinderen met een klein leeftijdsverschil. Moet wel zeggen dat onze zoon een enorm makkelijke baby was waardoor we na een jaar inderdaad al voor een tweede gingen, dubbel zoveel geluk en liefde!
Nou is dat laatste zeker waar, maar ik was echt naïef over hoe heftig een peuter kan zijn af en toe
Gelukkig is onze baby ook weer heel makkelijk waardoor ik het best te doen vindt. En sowieso, de soms pittige dagen zijn vermoeiend maar toch ook gewoon prachtig. Dat cliché “de dagen zijn soms lang, maar de jaren kort” geldt zeker.
Nou is dat laatste zeker waar, maar ik was echt naïef over hoe heftig een peuter kan zijn af en toe
Gelukkig is onze baby ook weer heel makkelijk waardoor ik het best te doen vindt. En sowieso, de soms pittige dagen zijn vermoeiend maar toch ook gewoon prachtig. Dat cliché “de dagen zijn soms lang, maar de jaren kort” geldt zeker.
maandag 4 september 2023 om 13:32
Haha ja daarom ben ik nu juist blij met het grote gat tussen dochter en ongeplande spruit in wording. Mijn dochter is 7 als haar zusje begin volgend jaar geboren is en nu is ze op een leeftijd dat ze het super interessant vindt en graag wil meehelpen met alles. Maar ze kan ook al veel zelf dus dat lijkt me ideaal dat ik tijdens het voeden kan roepen Maak even alvast zelf een boterhammetje. En tegen de tijd dat ze gaat puberen begint bij de kleine dat ik naar hobbys en zwemles moet en is dochter oud genoeg om evt zelf naar de manege te fietsen. Dus ik denk dat ik dit vele malen relaxter ga vinden dan met 2 jaar ertussen.
'If you're gonna be dumb, you've gotta be tough'
maandag 4 september 2023 om 13:36
Daar kan een kind toch helemaal niks mee joh. Gaat ie zich nog schuldig voelen dat ie ziek is ofzo. Dan ventileer je dat toch bij iemand anders?Kaaaaaaaatje schreef: ↑04-09-2023 13:30De grote vraag is dan natuurlijk, waarom mag je dat niet hardop zeggen. Waarom mag je kind niet weten dat de 5de keer oorontsteking in 6 maanden er voor zorgt dat je moet huilen omdat je nu al zo moe bent en je weet dat er nog heel wat doorwaakte nachten aan gaan komen.
maandag 4 september 2023 om 13:49
Kaaaaaaaatje schreef: ↑04-09-2023 13:30Ik vind het dan ook grappig dat een aantal mensen eerst zeggen, ja, mensen moeten zich niet zo aanstellen en daarna zeggen ik vond het ook wel eens moeilijk enz. Maar daar klaagde ik dan niet over. De grote vraag is dan natuurlijk, waarom mag je dat niet hardop zeggen. Waarom mag je kind niet weten dat de 5de keer oorontsteking in 6 maanden er voor zorgt dat je moet huilen omdat je nu al zo moe bent en je weet dat er nog heel wat doorwaakte nachten aan gaan komen.
Iedereen mag van mij klagen, maar kijk wel een beetje bij wie je je hart uitstort. Als ik de buurvrouw van de om de hoek tegenkom en opmerk dat haar baby al zo groot wordt, dan zeg ik niet (ook niet indirect) dat ze wel even haar hart kan uitstorten. Ze is een kennis, waar ik niet op kraamvisite ben geweest, nog nooit een kop koffie mee heb gedronken etc.
Bij sommige lijkt dat filter totaal te ontbreken. En dat lijkt ook wel aan de hand op social media.
maandag 4 september 2023 om 14:11
Ik denk dat het idee is dat je kind ook best mag weten dat je een mens met emoties bent. Ik zou het alleen niet over de boeg gooien van al die doorwaakte nachten zodat een kind zich schuldig gaat voelen om iets waar die niks aan kan doen. Die ene keer dat ik mijn tranen niet kon bedwingen was omdat zoon zeer ernstig eczeem had en zich elke nacht gillend openkrabde. Ik heb die emotie niet verborgen, maar gezegd dat ik het zo erg vond dat ik hem niet zomaar beter kon maken. Gelukkig is het bij die ene keer gebleven, maar ik snap wel het dilemma of je nu wel of niet je kind je emotie toont als het zwaar is.
maandag 4 september 2023 om 14:13
Uiteraard, en jouw situatie is daar een goed voorbeeld van. Klagen over gebroken nachten door dat eczeem (wat naar, trouwens) is iets heel anders.luiwammes schreef: ↑04-09-2023 14:11Ik denk dat het idee is dat je kind ook best mag weten dat je een mens met emoties bent. Ik zou het alleen niet over de boeg gooien van al die doorwaakte nachten zodat een kind zich schuldig gaat voelen om iets waar die niks aan kan doen. Die ene keer dat ik mijn tranen niet kon bedwingen was omdat zoon zeer ernstig eczeem had en zich elke nacht gillend openkrabde. Ik heb die emotie niet verborgen, maar gezegd dat ik het zo erg vond dat ik hem niet zomaar beter kon maken. Gelukkig is het bij die ene keer gebleven, maar ik snap wel het dilemma of je nu wel of niet je kind je emotie toont als het zwaar is.
maandag 4 september 2023 om 14:17
Ik begrijp jou ook.
Maar als je toch al weet dat je een tweede kind wilt. dan vind ik het logischer dat je ze dicht op elkaar wilt krijgen.
Het voordeel is groter dan het nadeel vind ik.
Ja het is drukker met twee kinderen, maar druk heb je het sowieso wel.
Daarom snap ik mensen die bewust wachten tot hun eerste kind wat ouder is niet echt,
maandag 4 september 2023 om 14:24
Omdat je een kind daar helemaal niet mee hoort te belasten?!? Dat je moet huilen omdat je gewoon ontzettend moe bent en denkt daar gaaaaaan we weer, dat snap ik. Maar zeg dat alsjeblieft niet tegen je kind. Tranen mogen er zijn. Maar dat komt dan gewoon omdat mama heel moe is. Punt.Kaaaaaaaatje schreef: ↑04-09-2023 13:30Wat een hoop lelijke weinige begripvolle reacties hier zeg.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna nooit huilende moeders zie op social media die het allemaal zo zwaar vinden, maar ik volg wel bewust wat mensen die het ouderschap in perspectief plaatsen.
De grote vraag is dan natuurlijk, waarom mag je dat niet hardop zeggen. Waarom mag je kind niet weten dat de 5de keer oorontsteking in 6 maanden er voor zorgt dat je moet huilen omdat je nu al zo moe bent en je weet dat er nog heel wat doorwaakte nachten aan gaan komen.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
maandag 4 september 2023 om 14:24
Positive_vibes schreef: ↑04-09-2023 13:12Heel herkenbaar. In mijn omgeving waren het ook juist de vrouwen die het mega-zwaar leken te hebben die het allersnelste weer zwanger waren. Nooit begrepen. En ik begrijp sowieso al niet waarom dat kleine leeftijdsverschil zo opgehemeld wordt.
En verder herken ik het zwaarmoedige ouderschap ook wel en vind ik dat ook wel eens lastig. Want ik ben grotendeels juist zo’n hysterisch blije moeder wiens kind echt de zon, maan en sterren is. Ondanks de behoorlijke (medische) zorgen die we hebben (gehad).
Soms vraag ik me wel eens af of dat juist heeft geholpen om te relativeren.
Mijn zoon is nu 5 en ik vind het moederschap 95% van de tijd echt een groot feest.
Omdat, als er een groot leeftijdsverschil tussen zit, kinderen minder aan elkaar hebben dan wanneer dat verschil minder is.
Als er bijvoorbeeld 5 of 6 jaar tussen zit, dan heb je en een klein kind en een puber in huis. Ga dan maar eens een leuk uitje bedenken.
Als de een op de basisschool zit , zit de ander op de middelbare. Ze kunnen minder met elkaar delen, herkennen minder bij elkaar.
maandag 4 september 2023 om 14:28
Een terugkomende oor ontsteking is net zo goed erg. Je kind heeft pijn. Ik vind alleen dat je je kind niet het idee moet geven dat hij ergens schuld aan heeft. Het kind is ziek en heeft pijn. En dat doet je als moeder verdriet. Die slapeloze nachten, daar kan je kind weinig mee.
maandag 4 september 2023 om 14:31
Kaaaaaaaatje schreef: ↑04-09-2023 13:30Wat een hoop lelijke weinige begripvolle reacties hier zeg.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna nooit huilende moeders zie op social media die het allemaal zo zwaar vinden, maar ik volg wel bewust wat mensen die het ouderschap in perspectief plaatsen.
Het is heel leuk om ouder te zijn, maar ook heel belastend. En ik vind het prettig om op instagram of in gesprekken met mijn vriendinnen te horen dat anderen dat ook vinden. Ik vind namelijk dat er heel veel mensen zijn die zeggen: "je hebt hier nou eenmaal voor gekozen, dus dan hoef je ook niet te klagen". Terwijl ik heb niet perse gekozen voor een baby die elke avond tot 10 uur wakker was. Ze was gewoon vrolijk en hoefde weinig te huilen, maar het blijkt dat ik het alert zijn en het zorgen voor een kind gewoon relatief veel energie vind kosten. En dan vind ik het prettig om te lezen dat iemand anders dat ook vind, en dat er ervaren wordt dat er later weer meer ruimte komt voor andere dingen.
Enik vind het nu prettig om in gesprek te gaan met andere ouders die ook wat worstelen met hoe hun kind het juiste aanbod krijgt op school, want daar leer ik van en daardoor zie ik beter wat de opties zijn voor mijn kinderen. Dus wat dat betreft vind ik het ook prettig dat er niet alleen maar gezegd wordt, ja, mijn kind gaat super goed op school, die heeft alle taakjes lekker snel klaar. Maar dat er ook wordt gezegd dat dat voor het kind niet leuk en goed is en dat het fijn zou zijn als school X en Y.
Dus misschien hebben jullie het hier over heel andere social media berichten, maar ik ben er dus voor om eerlijk te zijn over hoe het is. Namelijk leuk, en zwaar, en grappig, en verdrietig, en opbeurend, en frustrerend, en hartverwarmend en hartbrekend. En vaak heel veel van die dingen tegelijkertijd en niet altijd in dezelfde mix.
Ik vind het dan ook grappig dat een aantal mensen eerst zeggen, ja, mensen moeten zich niet zo aanstellen en daarna zeggen ik vond het ook wel eens moeilijk enz. Maar daar klaagde ik dan niet over. De grote vraag is dan natuurlijk, waarom mag je dat niet hardop zeggen. Waarom mag je kind niet weten dat de 5de keer oorontsteking in 6 maanden er voor zorgt dat je moet huilen omdat je nu al zo moe bent en je weet dat er nog heel wat doorwaakte nachten aan gaan komen.
Een kind kan er niks aan doen dat het voor de vijfde keer in een half jaar oorontsteking heeft. Als het dan hoort dat mama daardoor er helemaal doorheen zit, voelt het kind zich alleen maar bezwaard. Dat is toch niet zo raar? Hoe zou jij het vinden als er vroeger zo op jou werd gereageerd?
Het is niet dat ik het niet snap dat je er totaal doorheen zit, maar zoiets zeg je toch niet tegen je kind?
maandag 4 september 2023 om 14:37
O, gelukkig, ben niet de enige die deze opmerking opmerkelijk vond. Daar heb je toch je partner, je moeder of een vriendin voor?NoPepsiPlease schreef: ↑04-09-2023 14:24Omdat je een kind daar helemaal niet mee hoort te belasten?!? Dat je moet huilen omdat je gewoon ontzettend moe bent en denkt daar gaaaaaan we weer, dat snap ik. Maar zeg dat alsjeblieft niet tegen je kind. Tranen mogen er zijn. Maar dat komt dan gewoon omdat mama heel moe is. Punt.
Paar jaar geleden ook aan de hand gehad met een vriendin, zo’n situatie. Die heb ik eens vaker op de thee gevraagd zodat ze eens van zich af kon praten, of oordruppels opgehaald bij de apotheek als haar kind lag te krijsen van de pijn.
Ben blij dat ze het nooit bij het kind zelf heeft neergelegd, zeg.
maandag 4 september 2023 om 14:40
Ja, dat zei ik toch ook? Natuurlijk is een terugkerende oorontsteking hartstikke zielig.luiwammes schreef: ↑04-09-2023 14:28Een terugkomende oor ontsteking is net zo goed erg. Je kind heeft pijn. Ik vind alleen dat je je kind niet het idee moet geven dat hij ergens schuld aan heeft. Het kind is ziek en heeft pijn. En dat doet je als moeder verdriet. Die slapeloze nachten, daar kan je kind weinig mee.
maandag 4 september 2023 om 14:59
Drukker is het sowieso natuurlijk. Maar het gaat in dit geval over of je het aankan of niet. Dan heb je dus 2 kinderen waar maximaal een jaar tussen zit, maar hun baby en peutertijd gaat in een waas van tranen en moeheid aan je voorbij omdat je het dus gewoon niet aankan. Lijkt me gewoon niet zo relaxed. Maar dat moet natuurlijk ieder voor zich weten. Het ging mij meer om het gehuil achteraf dat het allemaal zo zwaar is, en dan denk ik wel even, wat had je er dan precies van verwacht.YadaMada schreef: ↑04-09-2023 14:17Ik begrijp jou ook.
Maar als je toch al weet dat je een tweede kind wilt. dan vind ik het logischer dat je ze dicht op elkaar wilt krijgen.
Het voordeel is groter dan het nadeel vind ik.
Ja het is drukker met twee kinderen, maar druk heb je het sowieso wel.
Daarom snap ik mensen die bewust wachten tot hun eerste kind wat ouder is niet echt,
maandag 4 september 2023 om 15:03
Ik schreef 21 jaar geleden al mee in een forum (msn of hoe heette dat) en daar waren ook moeders die klaagden. En moeders die dat niet deden.
Heb later nog meer kinderen gekregen en dat was er altijd. Mijn indruk: de ene mens minder belastbaar dan de andere.
Mij viel op dat hoe meer moeder thuis waren met hun kinderen, hoe meer er geklaagd werd. De moeders die min of meer full time werkten hadden ook geen tijd voor klagen vermoed ik
Heb later nog meer kinderen gekregen en dat was er altijd. Mijn indruk: de ene mens minder belastbaar dan de andere.
Mij viel op dat hoe meer moeder thuis waren met hun kinderen, hoe meer er geklaagd werd. De moeders die min of meer full time werkten hadden ook geen tijd voor klagen vermoed ik
maandag 4 september 2023 om 15:14
Is de vraag nou of het moederschap an sich zoveel zwaarder is dan +/-10 jaar geleden, of is de vraag waarom mensen dat tegenwoordig en plein publique op Instagram zetten?
Mijn oudste is 11, mijn jongste 4. Ik merk eerlijk gezegd geen verschil in de moeders om me heen in hoe ze het moederschap ervaren en hoe zwaar ze het vinden. Het ging 10 jaar geleden ook echt niet allemaal van een leien dakje. Ik zat toen hier in een 'maandgroepje' en we hebben flink wat bij elkaar uitgehuild en uitgeklaagd, naast de leuke momenten die we deelden. Bij de jongste had/heb ik ook zo'n maandgroepje (niet meer op Viva) en daar is het hetzelfde. Ik vind het eerlijk gezegd wel prettig, dat het geen taboe is om je kinderen niet altijd fantastisch te vinden en dat het ouderschap je soms flink kan tegenvallen. Dat je daarin herkenning en steun bij anderen kunt vinden. Als ik alleen maar blije verhalen om me heen had gehoord dan had ik allang bij een psycholoog gelopen, voor mezelf en met de kinderen, omdat ik had gedacht dat zowel de kinderen als ikzelf niet normaal waren.
Maar dit soort dingen tégen je kinderen zeggen of het onder je eigen naam plompverloren het internet op gooien, waar iedereen het kan lezen, inclusief je eigen kinderen later, dat vind ik een heel andere kwestie. Daar snap ik weinig van. Ik zit zelf niet op Insta, maar heb het idee dat het daar alles of niks is. Op Facebook, waar ik heel soms wel kom, is dat in ieder geval wel zo. In die korte berichtjes kun je weinig nuance aanbrengen en zeker als mensen het doen om de volgers dan levert extreem posten het meeste op. Dus dan is alles ofwel fantástisch of het is vréselijk. Mensen posten ofwel het perfecte, opgepoetste, plaatje, of juist het tegengestelde ervan. Ik denk dat dat inherent is aan het medium.
Gelukkig is er een heel grote wereld buiten Insta, Facebook en consorten en zit IRL het meeste zo'n beetje in het midden. Je moet vooral niet denken dat wat op Insta staat de realiteit goed weerspiegelt.
Mijn oudste is 11, mijn jongste 4. Ik merk eerlijk gezegd geen verschil in de moeders om me heen in hoe ze het moederschap ervaren en hoe zwaar ze het vinden. Het ging 10 jaar geleden ook echt niet allemaal van een leien dakje. Ik zat toen hier in een 'maandgroepje' en we hebben flink wat bij elkaar uitgehuild en uitgeklaagd, naast de leuke momenten die we deelden. Bij de jongste had/heb ik ook zo'n maandgroepje (niet meer op Viva) en daar is het hetzelfde. Ik vind het eerlijk gezegd wel prettig, dat het geen taboe is om je kinderen niet altijd fantastisch te vinden en dat het ouderschap je soms flink kan tegenvallen. Dat je daarin herkenning en steun bij anderen kunt vinden. Als ik alleen maar blije verhalen om me heen had gehoord dan had ik allang bij een psycholoog gelopen, voor mezelf en met de kinderen, omdat ik had gedacht dat zowel de kinderen als ikzelf niet normaal waren.
Maar dit soort dingen tégen je kinderen zeggen of het onder je eigen naam plompverloren het internet op gooien, waar iedereen het kan lezen, inclusief je eigen kinderen later, dat vind ik een heel andere kwestie. Daar snap ik weinig van. Ik zit zelf niet op Insta, maar heb het idee dat het daar alles of niks is. Op Facebook, waar ik heel soms wel kom, is dat in ieder geval wel zo. In die korte berichtjes kun je weinig nuance aanbrengen en zeker als mensen het doen om de volgers dan levert extreem posten het meeste op. Dus dan is alles ofwel fantástisch of het is vréselijk. Mensen posten ofwel het perfecte, opgepoetste, plaatje, of juist het tegengestelde ervan. Ik denk dat dat inherent is aan het medium.
Gelukkig is er een heel grote wereld buiten Insta, Facebook en consorten en zit IRL het meeste zo'n beetje in het midden. Je moet vooral niet denken dat wat op Insta staat de realiteit goed weerspiegelt.
maandag 4 september 2023 om 15:41
Ik zie juist bij de mensen die ze vlak op elkaar hebben gekregen dat het constant gezeik is. Vriendin van me heeft nu dochter van 5 en zoon van 3,5 en het is echt de hele dag janken gillen en zooi van elkaar afpakken. Wat de een ziet wil de ander en het is echt constant strijd. Om speelgoed om aandacht om alles eigenlijk.YadaMada schreef: ↑04-09-2023 14:17Ik begrijp jou ook.
Maar als je toch al weet dat je een tweede kind wilt. dan vind ik het logischer dat je ze dicht op elkaar wilt krijgen.
Het voordeel is groter dan het nadeel vind ik.
Ja het is drukker met twee kinderen, maar druk heb je het sowieso wel.
Daarom snap ik mensen die bewust wachten tot hun eerste kind wat ouder is niet echt,
Broer nu relatie met vrouw met jongen van 5 en tweeling van 3 en ook daarbij is het constant spitsuur en bal.
Ik voorzie geen problemen met leeftijdsverschil straks. Bedoel als ik met ze naar de Efteling ga kan puber in de Python en die kleine in de theekopjes en ik kan me zo voorstellen dat de puber het straks bij vlagen echt wel leuk vind om met de kleinere te knutselen of haar wat te leren. En verder kan een puber met haar eigen vrienden afspreken of chillen of zelf naar sport. Lijkt me veel heftiger met klein leeftijds verschil om de logistiek van hobby's in goede banen te leiden.
'If you're gonna be dumb, you've gotta be tough'
maandag 4 september 2023 om 15:46
Ik reageerde hiermee op een eerder bericht dat een kind dat allemaal later terug ziet op social media.
En ik ga ook inderdaad niet tegen mijn kind zeggen dat ik moet huilen omdat het oorpijn heeft.... maar aan de andere kant. Ik stond van de week op de gang te huilen omdat mijn kinderen die dag samen al 4 keer helemaal uit hun plaat waren gegaan om niets. Dat neem ik hun niet kwalijk, ze zijn jong en hebben nog moeite om hun emoties te reguleren en er zijn een hoop emoties bij ons op dit moment dus ik loop dan wel even weg, maar ik kan dan toch ook prima zeggen, mama vind het moeilijk om te zien als jullie zo gefrustreerd zijn en zo boos doen, dus daarom moest ik even huilen. Maar het huilen luchtte op, dus nu kunnen we allemaal weer gezellig doen.
kaaaaaaaatje wijzigde dit bericht op 04-09-2023 15:48
0.05% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
