Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
dinsdag 23 maart 2021 om 18:46
Eens. Mijn zoon is ook niet het aller zwaarste geval en ik heb in mijn omgeving een kind dat ongeneeslijk ziek is. Dan vind ik ook dat ik niet moet zeuren en toch vind ik het soms echt heel zwaar, verdrietig en ingewikkeld. Dus schrijf gerust mee.
Ik heb ook nog steeds moeite met acceptatie. Ik heb een fantastisch leuk en lief kind. Ik hou heel veel van hem en zie ook de mooie kanten. Maar als er morgen een drankje zou komen waarmee hij zich net als andere kinderen zou ontwikkelen, zou ik het meteen aan hem geven. Dat vind ik zeker wel lastig, zeker wanneer ik op andere fora lees dat moeders schrijven dat je alleen onvoorwaardelijk van je kind houdt als je niks zou willen veranderen. Ik hou onvoorwaardelijk van hem om wie hij is. Maar dat neemt niet weg dat ik hem ook een minder ingewikkeld leven gun
dinsdag 23 maart 2021 om 19:01
Mooi gezegd Laura. Zo ervaar ik het ook. Voor dat ik kinderen kreeg was ik best wel bang om een kind te krijgen met een aandoening of beperking. En nu snap ik daar niks meer van. Ik houd zoveel van hem, ik kan hem wel opvreten. Je groeit er ook in. En natuurlijk vind ik zijn gedrag soms moeilijk en vind ik het vaak zwaar. Maar voor mij is hij nagenoeg perfect. En hoop ik dat hij altijd zo zal blijven. Maar ik gun hem een leven wat niet bemoeilijkt wordt hierdoor. Ik wil vooral dat hij gelukkig is.
dinsdag 23 maart 2021 om 19:09
@Lollypop: een vriendin van me heeft Tourette en ik weet van haar dat dit een hele onzekere periode was voor haar ouders toen de diagnose gesteld werd. Zij heeft zelf een vrij milde vorm, maar ook wel eens last van dwangneurosen gehad. Ik vind het heel heftig. Ze wil bewust geen kinderen vanwege de erfelijkheid.
Het lijkt me een heftig proces waar jullie in zitten. Iedere ouder maakt zich zorgen als er iets aan de hand blijkt te zijn met zijn of haar kinderen. En al die gevoelens zijn logisch.
Het lijkt me een heftig proces waar jullie in zitten. Iedere ouder maakt zich zorgen als er iets aan de hand blijkt te zijn met zijn of haar kinderen. En al die gevoelens zijn logisch.
dinsdag 23 maart 2021 om 20:00
Je bent ook wat mij betreft welkom, Lollypop. Er is geen hierarchie in wat erger of minder erg is. Als er iets met je kind aan de hand is, doet dat verdriet en maak je je zorgen. Dat is wat we hier gemeenschappelijk hebben.
Tics zijn voor de buitenwereld heel erg zichtbaar en dat zal ongetwijfeld heel lastig zijn voor je dochter en voor jullie. Wat voor soort angsten heeft je dochter als ik dat mag vragen? Hebben jullie (psychologische) ondersteuning tijdens dit hele proces?
Tics zijn voor de buitenwereld heel erg zichtbaar en dat zal ongetwijfeld heel lastig zijn voor je dochter en voor jullie. Wat voor soort angsten heeft je dochter als ik dat mag vragen? Hebben jullie (psychologische) ondersteuning tijdens dit hele proces?
dinsdag 23 maart 2021 om 20:08
Dank jullie wel voor jullie reacties, heel lief! Ik vind het inderdaad een hele onzekere periode. We zijn nog bezig met het diagnostisch proces. Dat de neuroloog aanvullend een mri wil doen om te zien of er iets, bijvoorbeeld ontstekingen in haar hersenen, aanwezig zijn vind ik ook eng. Want wat gaan ze vinden? En hoe ziet het vervolg eruit? Haar toekomst? Gaan mensen haar accepteren? Wordt het alleen maar erger of gaat het meevallen? Ze heeft veel verbale en motorische tics,
sommige dwanghandelingen, veel angsten en wat problemen op school. Ik wil haar zo graag helpen maar weet niet waar ik goed aan doe. Het advies is negeren maar ze heeft bijvoorbeeld een bepaalde tic waarbij ze veel lucht door slikt, buikpijn krijgt en soms zelfs moet spugen. Maar ik kan niks doen om haar te helpen, want alle aandacht maakt de tics erger. Eventueel kunnen we medicatie geven maar die heeft best wat serieuze bijwerkingen.
Ze gaat naar het regulier onderwijs maar loopt op sommige onderdelen wat achter. Vanuit school kwam de vraag thuis meer te oefenen. Maar dat geeft alleen maar meer spanningen. Maar het lukt niet goed om dat aan school uit te leggen, die daar wel op blijven hameren.
Vanuit ouders van klasgenootjes krijgen we best veel vragen over haar tics. Ik weet niet zo goed hoe ik daar dan op moet reageren. Ik leg het uit en de ene ouder vindt het prima en bij een ander merk je dat die er wat ongemakkelijk van wordt. Mijn grootste zorg is dat ze er om gepest gaat worden.
Mijn man is er nuchterder in. Hij maakt zich minder zorgen om de toekomst. Hij leeft meer bij de dag en staat er meer in van, als het zover is dan zien we dat dan wel, geen reden om je nu al druk te maken. Ik kan dat wel benijden.
Ik schiet zelf in m'n denken heen en weer tussen, het kan meevallen tot aan heel heftige problemen, maar het zit veel in m'n gedachten. Het is een wirwar van gevoelens.
Ik merk dat ik veel opschrijf, het zit best hoog nu..
sommige dwanghandelingen, veel angsten en wat problemen op school. Ik wil haar zo graag helpen maar weet niet waar ik goed aan doe. Het advies is negeren maar ze heeft bijvoorbeeld een bepaalde tic waarbij ze veel lucht door slikt, buikpijn krijgt en soms zelfs moet spugen. Maar ik kan niks doen om haar te helpen, want alle aandacht maakt de tics erger. Eventueel kunnen we medicatie geven maar die heeft best wat serieuze bijwerkingen.
Ze gaat naar het regulier onderwijs maar loopt op sommige onderdelen wat achter. Vanuit school kwam de vraag thuis meer te oefenen. Maar dat geeft alleen maar meer spanningen. Maar het lukt niet goed om dat aan school uit te leggen, die daar wel op blijven hameren.
Vanuit ouders van klasgenootjes krijgen we best veel vragen over haar tics. Ik weet niet zo goed hoe ik daar dan op moet reageren. Ik leg het uit en de ene ouder vindt het prima en bij een ander merk je dat die er wat ongemakkelijk van wordt. Mijn grootste zorg is dat ze er om gepest gaat worden.
Mijn man is er nuchterder in. Hij maakt zich minder zorgen om de toekomst. Hij leeft meer bij de dag en staat er meer in van, als het zover is dan zien we dat dan wel, geen reden om je nu al druk te maken. Ik kan dat wel benijden.
Ik schiet zelf in m'n denken heen en weer tussen, het kan meevallen tot aan heel heftige problemen, maar het zit veel in m'n gedachten. Het is een wirwar van gevoelens.
Ik merk dat ik veel opschrijf, het zit best hoog nu..
dinsdag 23 maart 2021 om 20:17
Eigenijk kunnen de angsten om van alles zijn, school eigenijk altijd, maar soms ook zwemles, kapper, tandarts, vooral ook als mijn man of ik er niet bij zijn. School is denk ik extra lastig omdat ze er vanaf het begin vrij streng op gereageerd hebben en ze niet iets bij zich mag hebben voor geruststelling. Op school zijn er dan vooral de tranen maar de tics probeert ze uit zichzelf wat te onderdrukken. Dat lukt wel iets maar kost haar enorme inspanning waardoor het er thuis uit knalt.nansie schreef: ↑23-03-2021 20:00Je bent ook wat mij betreft welkom, Lollypop. Er is geen hierarchie in wat erger of minder erg is. Als er iets met je kind aan de hand is, doet dat verdriet en maak je je zorgen. Dat is wat we hier gemeenschappelijk hebben.
Tics zijn voor de buitenwereld heel erg zichtbaar en dat zal ongetwijfeld heel lastig zijn voor je dochter en voor jullie. Wat voor soort angsten heeft je dochter als ik dat mag vragen? Hebben jullie (psychologische) ondersteuning tijdens dit hele proces?
We gaan door verwezen worden naar een kinderpsycholoog en psychiater maar eerst willen ze alle somatiek in kaart brengen.
dinsdag 23 maart 2021 om 20:35
Het is zo zenuwslopend die onderzoeken en het wachten op uitslagen. Mijn zoon heeft twee mri's gehad toen hij nog klein was (voor diagnose) en daar was beide keren niets op te zien. Artsen willen ook gewoon uitsluiten dat ze iets over het hoofd zien.
Is het een optie om een keer iets te vertellen in de klas over de tics en dwanghandelingen? Kan ze dat zelf of samen met jou? Misschien zijn er boekjes over en kan de juf iets voorlezen? Of misschien zijn er filmpjes of ander voorlichtingsmateriaal? Dat zou de spanning behoorlijk kunnen verminderen bij je dochter en bij haar klasgenootjes.
Mijn oudste zoon is bij zijn beide broertjes een keer in de klas geweest, zodat de kinderen hem konden zien. Hij heeft ook wat tics (hij gromt onder andere) en hij fladdert en springt, waardoor sommige kinderen die hier voor het eerst komen van hem schrikken. De middelste kreeg ook een tijdje wat vervelende opmerkingen te horen over zijn broer. Na het klassenbezoekje waren de angst en de vervelende opmerkingen weg. Ik heb beide keren een klein stukje geschreven over zijn syndroom en wat het inhoudt en dat op de klassenapp gezet, zodat ouders er ook van weten. Voor ons werkt dat heel goed, die openheid. En ik heb de indruk dat ouders en kinderen het ook prettig vinden. Dan hoeven ze niet stiekem te kijken en zich van alles af te vragen. Ouders durven er daardoor ook veel makkelijker over te beginnen of iets te vragen.
Is het een optie om een keer iets te vertellen in de klas over de tics en dwanghandelingen? Kan ze dat zelf of samen met jou? Misschien zijn er boekjes over en kan de juf iets voorlezen? Of misschien zijn er filmpjes of ander voorlichtingsmateriaal? Dat zou de spanning behoorlijk kunnen verminderen bij je dochter en bij haar klasgenootjes.
Mijn oudste zoon is bij zijn beide broertjes een keer in de klas geweest, zodat de kinderen hem konden zien. Hij heeft ook wat tics (hij gromt onder andere) en hij fladdert en springt, waardoor sommige kinderen die hier voor het eerst komen van hem schrikken. De middelste kreeg ook een tijdje wat vervelende opmerkingen te horen over zijn broer. Na het klassenbezoekje waren de angst en de vervelende opmerkingen weg. Ik heb beide keren een klein stukje geschreven over zijn syndroom en wat het inhoudt en dat op de klassenapp gezet, zodat ouders er ook van weten. Voor ons werkt dat heel goed, die openheid. En ik heb de indruk dat ouders en kinderen het ook prettig vinden. Dan hoeven ze niet stiekem te kijken en zich van alles af te vragen. Ouders durven er daardoor ook veel makkelijker over te beginnen of iets te vragen.
dinsdag 23 maart 2021 om 21:25
Van mij ook welkom lollypop. Ik herken enorm wat je zegt over het gevoel dat het nog veel erger kan. Maar zorgen hoeven we niet op een weegschaal te leggen toch?
Het lijkt me heel moeilijk om je dochter zo angstig te zien en dat je haar zo lastig kan helpen. Hopelijk helpt het jou om het in ieder geval even kwijt te kunnen, ik snap dat het je hoog zit.
Het lijkt me heel moeilijk om je dochter zo angstig te zien en dat je haar zo lastig kan helpen. Hopelijk helpt het jou om het in ieder geval even kwijt te kunnen, ik snap dat het je hoog zit.
dinsdag 23 maart 2021 om 21:29
Dit is precies hoe ik het ook ervaar. Soms ben ik even bijna wanhopig en weet ik echt niet meer hoe ik het goed kan doen. Maar tegelijkertijd vind ik oprecht dat ik het meest fantastische kind ter wereld heb.Tinkeltje33 schreef: ↑23-03-2021 19:01Mooi gezegd Laura. Zo ervaar ik het ook. Voor dat ik kinderen kreeg was ik best wel bang om een kind te krijgen met een aandoening of beperking. En nu snap ik daar niks meer van. Ik houd zoveel van hem, ik kan hem wel opvreten. Je groeit er ook in. En natuurlijk vind ik zijn gedrag soms moeilijk en vind ik het vaak zwaar. Maar voor mij is hij nagenoeg perfect. En hoop ik dat hij altijd zo zal blijven. Maar ik gun hem een leven wat niet bemoeilijkt wordt hierdoor. Ik wil vooral dat hij gelukkig is.
We zitten nu overigens wel in een dramatische slaapfase. En dat vind ik wel héél erg zwaar. Mocht iemand daar nog inzichten of toptips voor hebben.... Er speelt ook stress van een ziek familielid mee en natuurlijk de hele coronaellende dus dat zal ongetwijfeld onbewust veel doen maar ik kan dat niet wegtoveren helaas.
dinsdag 23 maart 2021 om 22:51
Waar loop je precies tegen aan met slapen?
Zoon gaat altijd graag naar bed, want hij is uitgeput van alle indrukken van de dag. Maar we hebben wel tijden gehad dat hij er steeds uitkwam.
Toen hij rond de 2,5 was hebben we een tijdje gedaan met terugleggen zonder iets te zeggen en dat werkte toen wel goed.
Vorig jaar zijn we verhuisd en toen begon het ook weer en toen werkte dat niet. De pedagoog gaf aan dat hij vertrouwen moest hebben dat we komen als er wat is. Dus je veilig voelen in het nieuwe huis. We kregen als tip om eigenlijk het zelfde te doen, maar gaven nu aan: ik kom over 2 minuutjes even bij je kijken. En dan 3/4/5 minuten. En dan de avond er na start je met wat meer minuten. Dat werkte wel goed toen.
Maar ik weet niet of dit helpend in jouw situatie is.
Zoon gaat altijd graag naar bed, want hij is uitgeput van alle indrukken van de dag. Maar we hebben wel tijden gehad dat hij er steeds uitkwam.
Toen hij rond de 2,5 was hebben we een tijdje gedaan met terugleggen zonder iets te zeggen en dat werkte toen wel goed.
Vorig jaar zijn we verhuisd en toen begon het ook weer en toen werkte dat niet. De pedagoog gaf aan dat hij vertrouwen moest hebben dat we komen als er wat is. Dus je veilig voelen in het nieuwe huis. We kregen als tip om eigenlijk het zelfde te doen, maar gaven nu aan: ik kom over 2 minuutjes even bij je kijken. En dan 3/4/5 minuten. En dan de avond er na start je met wat meer minuten. Dat werkte wel goed toen.
Maar ik weet niet of dit helpend in jouw situatie is.
woensdag 24 maart 2021 om 08:30
Wij hebben ook diverse moeilijke slaapperiodes gehad, dus inderdaad waar loop je tegen aan?
Als het niet lukt om alleen in te slapen of als hij 's nachts wakker wordt, kun je overwegen een matras erbij te leggen op zijn kamer. Dan bied je nabijheid en veiligheid tot hij weer een prettige associatie heeft bij zijn slaapkamer. Er zijn ook kinderen met een tweepersoonsbed (of een twijfelaar), dan kun je er altijd makkelijk naast gaan liggen.
Als het niet lukt om alleen in te slapen of als hij 's nachts wakker wordt, kun je overwegen een matras erbij te leggen op zijn kamer. Dan bied je nabijheid en veiligheid tot hij weer een prettige associatie heeft bij zijn slaapkamer. Er zijn ook kinderen met een tweepersoonsbed (of een twijfelaar), dan kun je er altijd makkelijk naast gaan liggen.
woensdag 24 maart 2021 om 08:30
Naar bed gaan gaat meestal wel redelijk inderdaad vanwege de vermoeidheid. Beetje peutergetuttel en gerek maar niet al te veel gedoe en inslapen vlot (behalve als er een middagdutje is geweest, dan wel uren drama).
Maar 2 a 3 uur snachts begint het feest en zijn we úren wakker. Het lijkt alsof het gewoon niet meer lukt om te slapen, wat we ook doen. Bij ons niet, allee laten is krijsen en volledig over de toeren. Uiteindelijk vallen we rond 6 uur meestal uitgeput met z’n drieën in het grote bed in slaap voor nog anderhalf tot 2 uur max.
Na maanden van dit zijn we allemaal gesloopt, inclusief kind zelf, wat het gedrag ook niet ten goede komt. Zelf ben ik überhaupt al een slechte slaper en zit ik nu al weken in een soort permanente jetlag. Echt slopend vind ik het en ik kan bijna niet meer normaal functioneren
Maar 2 a 3 uur snachts begint het feest en zijn we úren wakker. Het lijkt alsof het gewoon niet meer lukt om te slapen, wat we ook doen. Bij ons niet, allee laten is krijsen en volledig over de toeren. Uiteindelijk vallen we rond 6 uur meestal uitgeput met z’n drieën in het grote bed in slaap voor nog anderhalf tot 2 uur max.
Na maanden van dit zijn we allemaal gesloopt, inclusief kind zelf, wat het gedrag ook niet ten goede komt. Zelf ben ik überhaupt al een slechte slaper en zit ik nu al weken in een soort permanente jetlag. Echt slopend vind ik het en ik kan bijna niet meer normaal functioneren
woensdag 24 maart 2021 om 08:36
Wat naar, Lollypop, hoe school ermee om gaat! Dat klinkt afschuwelijk voor je dochter. Kan me voorstellen dat dat het voor haar allemaal nog veel erger maakt. Dan heeft ze die tics al wat heel vervelend is en waar ze zich ontzettend van bewust is, en dan moet ze op school haar uiterste best doen om ze te onderdrukken. Dat kost superveel energie, geen wonder dat ze wat achterloopt. Waarom mag ze niet even naar de gang om haar tics te uiten? Zou dat helpen of voelt ze het niet aankomen? Ik zou in elk geval heel hard investeren in de benadering van school. Gaat het om deze specifieke leraar of is de hele school zo? Daar mag je je best wat meer over opwinden, zijn ze nou helemaal betoeterd om je dochter een nog vervelender gevoel te geven?! Ik word er plaatsvervangend boos van.
Gaan die angsten dan eigenlijk over haar tics? Probeert ze te vermijden dat mensen haar tics zien?
Ik heb overigens gezien dat er op Facebook diverse besloten groepen zijn over Tourette. Misschien heb je daar iets aan.
Gaan die angsten dan eigenlijk over haar tics? Probeert ze te vermijden dat mensen haar tics zien?
Ik heb overigens gezien dat er op Facebook diverse besloten groepen zijn over Tourette. Misschien heb je daar iets aan.
woensdag 24 maart 2021 om 08:39
Oh dat klinkt echt heel naar, voor jullie allemaal. Kan het zijn dat hij naar droomt?Positivevibes schreef: ↑24-03-2021 08:30Naar bed gaan gaat meestal wel redelijk inderdaad vanwege de vermoeidheid. Beetje peutergetuttel en gerek maar niet al te veel gedoe en inslapen vlot (behalve als er een middagdutje is geweest, dan wel uren drama).
Maar 2 a 3 uur snachts begint het feest en zijn we úren wakker. Het lijkt alsof het gewoon niet meer lukt om te slapen, wat we ook doen. Bij ons niet, allee laten is krijsen en volledig over de toeren. Uiteindelijk vallen we rond 6 uur meestal uitgeput met z’n drieën in het grote bed in slaap voor nog anderhalf tot 2 uur max.
Na maanden van dit zijn we allemaal gesloopt, inclusief kind zelf, wat het gedrag ook niet ten goede komt. Zelf ben ik überhaupt al een slechte slaper en zit ik nu al weken in een soort permanente jetlag. Echt slopend vind ik het en ik kan bijna niet meer normaal functioneren
Soms kan een slaap onderzoek via Sein misschien helpen. Al is dat bij zo'n kleintje misschien nog heel lastig.
woensdag 24 maart 2021 om 08:39
woensdag 24 maart 2021 om 08:53
Ik hoop dat het inderdaad enkel ter controle is, die mri. Het is ook ter uitsluiting van een bepaalde ontsteking in de hersenen die tot tics kan leiden. De arts gaf wel aan dat het voor zo'n jong kind wel indrukwekkend kon zijn, ook omdat het onder narcose gebeurt. Hoe is dat voor jouw zoontje geweest?nansie schreef: ↑23-03-2021 20:35Het is zo zenuwslopend die onderzoeken en het wachten op uitslagen. Mijn zoon heeft twee mri's gehad toen hij nog klein was (voor diagnose) en daar was beide keren niets op te zien. Artsen willen ook gewoon uitsluiten dat ze iets over het hoofd zien.
Is het een optie om een keer iets te vertellen in de klas over de tics en dwanghandelingen? Kan ze dat zelf of samen met jou? Misschien zijn er boekjes over en kan de juf iets voorlezen? Of misschien zijn er filmpjes of ander voorlichtingsmateriaal? Dat zou de spanning behoorlijk kunnen verminderen bij je dochter en bij haar klasgenootjes.
Mijn oudste zoon is bij zijn beide broertjes een keer in de klas geweest, zodat de kinderen hem konden zien. Hij heeft ook wat tics (hij gromt onder andere) en hij fladdert en springt, waardoor sommige kinderen die hier voor het eerst komen van hem schrikken. De middelste kreeg ook een tijdje wat vervelende opmerkingen te horen over zijn broer. Na het klassenbezoekje waren de angst en de vervelende opmerkingen weg. Ik heb beide keren een klein stukje geschreven over zijn syndroom en wat het inhoudt en dat op de klassenapp gezet, zodat ouders er ook van weten. Voor ons werkt dat heel goed, die openheid. En ik heb de indruk dat ouders en kinderen het ook prettig vinden. Dan hoeven ze niet stiekem te kijken en zich van alles af te vragen. Ouders durven er daardoor ook veel makkelijker over te beginnen of iets te vragen.
Dat vertellen in de klas is zeker een goed idee. Alleen is ze daar nu nog wat jong voor denk ik. Maar bovenal heeft ze er een vreselijke hekel aan als het er over gaat. Die tics ansich heeft ze zelf minder last van dan van de angsten bijvoorbeeld. Maar als we er over praten vindt ze dat vreselijk. Ik denk dat we eerst moeten weten wat er is, dan met haar er verder over in gesprek gaan en dingen beter kunnen uitleggen. En dat ze dan, ik denk samen met mij, wat over vertelt in de klas. Wat ik terug krijg van de juffen nu is dat de meeste kinderen er niks over zeggen of vragen, die nemen het gewoon zoals het is. Dat is het mooie ook van deze leeftijd nog. Ik hoop alleen dat zodra ze ouder worden dat een beetje zo blijft. Wat uitleggen aan de ouders is nu ook al wel een goed idee. Klassenapp had ik helemaal nog niet aan gedacht. Bedankt voor de tip!
woensdag 24 maart 2021 om 09:04
Allebei soms. Dank voor het meedenken in ieder geval, ik ga het allemaal overwegen.nansie schreef: ↑24-03-2021 08:39PositiveVibes, je hebt neem ik aan ook al een fles/beker warme melk geprobeerd? Maak in elk geval duidelijke afspraken met je partner, doe om en om een nacht, zodat je ook een paar nachten per week door kunt slapen. En ga zelf op tijd naar bed! Wil je kind 's nachts spelen of is hij overstuur?
woensdag 24 maart 2021 om 09:07
Mijn zoon heeft weinig last gehad van die mri's. Al ging hij de 2e keer heel moeilijk onder narcose en werd hij ook heel erg overstuur wakker, maar hij liet zich door mij troosten en kalmeren. Toen hij kleiner was, moesten we vaak naar het ziekenhuis dus ik maakte er altijd een leuk uitstapje van met hem. En dat doe ik nog steeds, we gaan altijd nog iets lekkers eten, taartje of ijsje of zo in het ziekenhuis. En we gaan ruim op tijd zodat hij even in de speelhoek rond kan kijken.
woensdag 24 maart 2021 om 09:08
Positivevibes: oh dat klinkt heel heftig. Heb je al eens geïnformeerd bij de huisarts? Ik zou inderdaad wisselen met je partner. Is hij dan aan het spelen of huilen? Ik weet niet of hij smiddags nog slaapt, maar helpt het als je het middagslaapje wat inkort?
Lollypop: wat naar zeg hoe de school er mee om gaat. Dat lijkt mij het alleen maar verergeren. Die klassenapp is een goede tip. Hier heeft een moeder dat laatst gedaan over iets anders van haar dochter en ik vond dat het goed opgepakt werd.
Ik heb vanmiddag een telefonisch gesprek met de juf over de zindelijkheid. Ik ga haar uitleggen wat onze insteek is. Het gesprek maandag heeft meer kwaad dan goed gedaan, ik baal er echt van. Thuis hebben we het wel weer kunnen oppakken, maar volgens mij ervaart hij op school nu juist spanning. Ik baal er ook van dat we hebben afgesproken om samen te werken om hem te helpen met zijn gedrag en dat zij dus op eigen houtje beslist heeft om dit te bespreken waar hij bij is. Ook een goede les voor mezelf om meer op mijn hoede te zijn en beter onze grenzen aan te geven op zo’n moment.
Lollypop: wat naar zeg hoe de school er mee om gaat. Dat lijkt mij het alleen maar verergeren. Die klassenapp is een goede tip. Hier heeft een moeder dat laatst gedaan over iets anders van haar dochter en ik vond dat het goed opgepakt werd.
Ik heb vanmiddag een telefonisch gesprek met de juf over de zindelijkheid. Ik ga haar uitleggen wat onze insteek is. Het gesprek maandag heeft meer kwaad dan goed gedaan, ik baal er echt van. Thuis hebben we het wel weer kunnen oppakken, maar volgens mij ervaart hij op school nu juist spanning. Ik baal er ook van dat we hebben afgesproken om samen te werken om hem te helpen met zijn gedrag en dat zij dus op eigen houtje beslist heeft om dit te bespreken waar hij bij is. Ook een goede les voor mezelf om meer op mijn hoede te zijn en beter onze grenzen aan te geven op zo’n moment.
woensdag 24 maart 2021 om 09:21
LauraRoar schreef: ↑23-03-2021 18:46Eens. Mijn zoon is ook niet het aller zwaarste geval en ik heb in mijn omgeving een kind dat ongeneeslijk ziek is. Dan vind ik ook dat ik niet moet zeuren en toch vind ik het soms echt heel zwaar, verdrietig en ingewikkeld. Dus schrijf gerust mee.
Ik heb ook nog steeds moeite met acceptatie. Ik heb een fantastisch leuk en lief kind. Ik hou heel veel van hem en zie ook de mooie kanten. Maar als er morgen een drankje zou komen waarmee hij zich net als andere kinderen zou ontwikkelen, zou ik het meteen aan hem geven. Dat vind ik zeker wel lastig, zeker wanneer ik op andere fora lees dat moeders schrijven dat je alleen onvoorwaardelijk van je kind houdt als je niks zou willen veranderen. Ik hou onvoorwaardelijk van hem om wie hij is. Maar dat neemt niet weg dat ik hem ook een minder ingewikkeld leven gun
Zo eens!!!!
She was brave and strong and broken, all at once.
woensdag 24 maart 2021 om 09:28
Positivevibes schreef: ↑24-03-2021 08:30Naar bed gaan gaat meestal wel redelijk inderdaad vanwege de vermoeidheid. Beetje peutergetuttel en gerek maar niet al te veel gedoe en inslapen vlot (behalve als er een middagdutje is geweest, dan wel uren drama).
Maar 2 a 3 uur snachts begint het feest en zijn we úren wakker. Het lijkt alsof het gewoon niet meer lukt om te slapen, wat we ook doen. Bij ons niet, allee laten is krijsen en volledig over de toeren. Uiteindelijk vallen we rond 6 uur meestal uitgeput met z’n drieën in het grote bed in slaap voor nog anderhalf tot 2 uur max.
Na maanden van dit zijn we allemaal gesloopt, inclusief kind zelf, wat het gedrag ook niet ten goede komt. Zelf ben ik überhaupt al een slechte slaper en zit ik nu al weken in een soort permanente jetlag. Echt slopend vind ik het en ik kan bijna niet meer normaal functioneren
Dit gebeurt hier ook vaker... slopend is het.
In overleg met de neuroloog geven we zoon nu melatonine. Mogelijk maakt hij dit zelf minder aan. Daar hebben meer kindjes met een neuropsychologische aandoening last van.
Je schijnt het ook te kunnen meten in het speeksel.
Als het goed is hebben we binnenkort een afspraak met een arts Verstandelijk Gehandicapten. De neuroloog heeft ons hiernaar doorverwezen voor zijn slaapproblemen.
Hopelijk komen we hiermee verder. Want wat je zegt: kind is soms om 3 uur 'snachts gewoon uitgeslapen. En laten huilen werkt gewoon niet. Want het heeft niets te maken met bij mama willen liggen oid. Het kind heeft dan geen slaap meer.
She was brave and strong and broken, all at once.
woensdag 24 maart 2021 om 09:36
Onze dochter krijgt ook melatonine via de neuroloog. Dat is om te helpen inslapen, ze kon zo 3 uur wakker in haar bed liggen. Ik wist niet dat melatonine ook kon helpen met doorslapen. Goed om te weten.Woez schreef: ↑24-03-2021 09:28Dit gebeurt hier ook vaker... slopend is het.
In overleg met de neuroloog geven we zoon nu melatonine. Mogelijk maakt hij dit zelf minder aan. Daar hebben meer kindjes met een neuropsychologische aandoening last van.
Je schijnt het ook te kunnen meten in het speeksel.
Als het goed is hebben we binnenkort een afspraak met een arts Verstandelijk Gehandicapten. De neuroloog heeft ons hiernaar doorverwezen voor zijn slaapproblemen.
Hopelijk komen we hiermee verder. Want wat je zegt: kind is soms om 3 uur 'snachts gewoon uitgeslapen. En laten huilen werkt gewoon niet. Want het heeft niets te maken met bij mama willen liggen oid. Het kind heeft dan geen slaap meer.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
