Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
maandag 12 april 2021 om 13:10
Wat heftig die slaapproblemen allemaal. Jammer dat de slaapcoach weinig meer kon toevoegen Positivevibes. Hier gelukkig geen slaapproblemen. Zoon heeft zoveel te verwerken na een dag, die is de hele nacht knock out.
Staopstoel: ook geen ervaring met logeerhuizen. Zeker spannend inderdaad. Een logeergezin is wel eens genoemd, maar dat vinden we niet nodig op dit moment. Dat was ook op het moment toen het thuis een stuk slechter ging en dan nog had ik het gevoel dat hij gewoon veilig thuis moest zijn in zijn vertrouwde omgeving.
Positivevibes: zijn er al ontwikkelingen met de psychologen?
Hier zijn een aantal ontwikkelingen. Hij is geobserveerd op school en dat had hij feilloos in de gaten, dus hij gedroeg zich keurig. School geeft wel aan dat er momenten komen dat ze handelingsverlegen zijn. Met name op het gebied van zindelijkheid. Afspraak is nu dat op dagen dat het minder goed gaat, hij een luier aankrijgt. Als hij geen luier aan wil, moet ik hem ophalen. Vorige keer was de eerste keer dat hij een luier aankreeg en ik merk bij mezelf dat ik het toch een ding vind. Het maakt me vooral verdrietig voor hem, beetje projectie van mezelf denk ik. Ik gun hem dat hij niet te veel afwijkt van zijn leeftijdsgenootjes en dit is wel even confronterend.
Daarnaast is de intake voor de begeleiding geweest. Het geld wordt nu geregeld bij de gemeente en we hopen dat ze snel aan de slag gaat. Thuis gaat het vrij goed op dit moment, school loopt het meest tegen problemen aan. Dus met name school wil dat er snel wat gaat gebeuren. Ik maak me wel zorgen hoe lang dit nog ‘goed’ blijft gaan. De klas wordt steeds groter naar de vakantie toe en daardoor is er steeds meer aandacht voor hem beschikbaar. En terecht natuurlijk.
Staopstoel: ook geen ervaring met logeerhuizen. Zeker spannend inderdaad. Een logeergezin is wel eens genoemd, maar dat vinden we niet nodig op dit moment. Dat was ook op het moment toen het thuis een stuk slechter ging en dan nog had ik het gevoel dat hij gewoon veilig thuis moest zijn in zijn vertrouwde omgeving.
Positivevibes: zijn er al ontwikkelingen met de psychologen?
Hier zijn een aantal ontwikkelingen. Hij is geobserveerd op school en dat had hij feilloos in de gaten, dus hij gedroeg zich keurig. School geeft wel aan dat er momenten komen dat ze handelingsverlegen zijn. Met name op het gebied van zindelijkheid. Afspraak is nu dat op dagen dat het minder goed gaat, hij een luier aankrijgt. Als hij geen luier aan wil, moet ik hem ophalen. Vorige keer was de eerste keer dat hij een luier aankreeg en ik merk bij mezelf dat ik het toch een ding vind. Het maakt me vooral verdrietig voor hem, beetje projectie van mezelf denk ik. Ik gun hem dat hij niet te veel afwijkt van zijn leeftijdsgenootjes en dit is wel even confronterend.
Daarnaast is de intake voor de begeleiding geweest. Het geld wordt nu geregeld bij de gemeente en we hopen dat ze snel aan de slag gaat. Thuis gaat het vrij goed op dit moment, school loopt het meest tegen problemen aan. Dus met name school wil dat er snel wat gaat gebeuren. Ik maak me wel zorgen hoe lang dit nog ‘goed’ blijft gaan. De klas wordt steeds groter naar de vakantie toe en daardoor is er steeds meer aandacht voor hem beschikbaar. En terecht natuurlijk.
maandag 12 april 2021 om 14:01
Is een slaaponderzoek nog een optie? Dat heeft onze zoon gehad bij de neuroloog in het ziekenhuis. Hij blijkt een verstoring in de melatonine-aanmaak te hebben waardoor hij dus niet, zoals andere mensen, ‘s avonds opbouwt met melatonine aanmaken en in de ochtend weer afbouwt. Bij hem schommelt het de hele nacht waardoor hij dus onrustig slaapt. Vanaf zijn 2e tot zijn 6/7e begon onze dag zo rond 4 uur. Vreselijk.... Nu is hij oud genoeg om te weten dat hij tot 6.30 uur in bed moet blijven en stil moet zijn, ook al is hij wakker. Slaapgebrek is echt killing.
Wij hebben, na 5 maanden echt heel veel bellen, mailen, gesprekken, observaties, verslagen aanleveren, gezeik en gedoe, beloftes die toch niet werden nagekomen, procedures die we gevolgd hebben die per ongeluk verkeerd waren ingezet vanuit samenwerkingsverband en dus slapeloze nachten en hyperventilatie van de stress, het toch voor elkaar dat zoon kon worden ingeschreven voor de middelbare school waar we hem willen hebben. En taxivervoer is ook nog eens geregeld (dankzij een goede brief van zijn huidige school, want ook daar ging de gemeente niet zomaar mee akkoord).
Waarom moet alles rondom een kind met ‘speciale behoeftes’ zo vreselijk moeilijk zijn. Alsof je als ouder van zo’n kind niet al genoeg aan je hoofd hebt. Ik ben doodop weer van al het gedoe en mensen van allerlei instanties waarvan je afhankelijk bent die er zelf geen bal van snappen.
Wij hebben, na 5 maanden echt heel veel bellen, mailen, gesprekken, observaties, verslagen aanleveren, gezeik en gedoe, beloftes die toch niet werden nagekomen, procedures die we gevolgd hebben die per ongeluk verkeerd waren ingezet vanuit samenwerkingsverband en dus slapeloze nachten en hyperventilatie van de stress, het toch voor elkaar dat zoon kon worden ingeschreven voor de middelbare school waar we hem willen hebben. En taxivervoer is ook nog eens geregeld (dankzij een goede brief van zijn huidige school, want ook daar ging de gemeente niet zomaar mee akkoord).
Waarom moet alles rondom een kind met ‘speciale behoeftes’ zo vreselijk moeilijk zijn. Alsof je als ouder van zo’n kind niet al genoeg aan je hoofd hebt. Ik ben doodop weer van al het gedoe en mensen van allerlei instanties waarvan je afhankelijk bent die er zelf geen bal van snappen.
woensdag 14 april 2021 om 08:23
Een slaaponderzoek zou op zich kunnen maar het klinkt erg heftig voor mijn kleine peuter. Ik ben een beetje bang dat dat echt traumatisch is 
Hoe werkt dat precies?
Ik ben ondertussen echt wanhopig dus alles is een optie.
Voor iedereen die kind melatonine geeft: helpt dat ook met doorslapen? Ik dacht dat het vooral om inslapen ging? Wat voor soort geven jullie?
Hoe werkt dat precies? Ik ben ondertussen echt wanhopig dus alles is een optie.
Voor iedereen die kind melatonine geeft: helpt dat ook met doorslapen? Ik dacht dat het vooral om inslapen ging? Wat voor soort geven jullie?
woensdag 14 april 2021 om 09:08
Ik denk niet dat het traumatiserend is. Mijn zoon heeft een paar keer een epilepsie-onderzoek gehad met overnachting(en). Ik ga dan met hem mee en blijf bij hem slapen. Hij heeft weinig last van zo'n onderzoek.
Maar je zou eerst eens een verwijzing naar een neuroloog/slaapkliniek kunnen vragen. En dan is er eerst een intakegesprek, dus je kunt met de arts overleggen wat de opties zijn voor jullie kind en wat daarvan het beste lijkt. Vaak zijn er wachtlijsten, dus het duurt allemaal nog een tijdje.
Maar je zou eerst eens een verwijzing naar een neuroloog/slaapkliniek kunnen vragen. En dan is er eerst een intakegesprek, dus je kunt met de arts overleggen wat de opties zijn voor jullie kind en wat daarvan het beste lijkt. Vaak zijn er wachtlijsten, dus het duurt allemaal nog een tijdje.
zaterdag 17 april 2021 om 19:48
Nou dit. Absoluut dit.Lente19251003 schreef: ↑12-04-2021 14:01Is een slaaponderzoek nog een optie? Dat heeft onze zoon gehad bij de neuroloog in het ziekenhuis. Hij blijkt een verstoring in de melatonine-aanmaak te hebben waardoor hij dus niet, zoals andere mensen, ‘s avonds opbouwt met melatonine aanmaken en in de ochtend weer afbouwt. Bij hem schommelt het de hele nacht waardoor hij dus onrustig slaapt. Vanaf zijn 2e tot zijn 6/7e begon onze dag zo rond 4 uur. Vreselijk.... Nu is hij oud genoeg om te weten dat hij tot 6.30 uur in bed moet blijven en stil moet zijn, ook al is hij wakker. Slaapgebrek is echt killing.
Wij hebben, na 5 maanden echt heel veel bellen, mailen, gesprekken, observaties, verslagen aanleveren, gezeik en gedoe, beloftes die toch niet werden nagekomen, procedures die we gevolgd hebben die per ongeluk verkeerd waren ingezet vanuit samenwerkingsverband en dus slapeloze nachten en hyperventilatie van de stress, het toch voor elkaar dat zoon kon worden ingeschreven voor de middelbare school waar we hem willen hebben. En taxivervoer is ook nog eens geregeld (dankzij een goede brief van zijn huidige school, want ook daar ging de gemeente niet zomaar mee akkoord).
Waarom moet alles rondom een kind met ‘speciale behoeftes’ zo vreselijk moeilijk zijn. Alsof je als ouder van zo’n kind niet al genoeg aan je hoofd hebt. Ik ben doodop weer van al het gedoe en mensen van allerlei instanties waarvan je afhankelijk bent die er zelf geen bal van snappen.
She was brave and strong and broken, all at once.
zaterdag 17 april 2021 om 23:54
Amen. Echt, mensen hebben soms geen idee. We zitten hier nu in een rustigere fase, maar ik ben me ervan bewust dat dat ook weer kan veranderen. Ik heb wel eens gedacht: als ik nog verder moet meebuigen, dan breek ikLente19251003 schreef: ↑12-04-2021 14:01
Waarom moet alles rondom een kind met ‘speciale behoeftes’ zo vreselijk moeilijk zijn. Alsof je als ouder van zo’n kind niet al genoeg aan je hoofd hebt. Ik ben doodop weer van al het gedoe en mensen van allerlei instanties waarvan je afhankelijk bent die er zelf geen bal van snappen.
maandag 19 april 2021 om 10:49
Veel gedoe inderdaad, dat klopt. Je wordt er soms doodmoe van.
Aan de andere kant leven we in een land met heel veel voorzieningen en mogelijkheden en hoeven we vrijwel nergens voor te betalen! Dat is toch ook wel heel bijzonder. Er zijn veel landen waar nauwelijks voorzieningen zijn, en als je dan toch iets wilt voor je kind moet je het zelf betalen. Ik ben blij dat ik in Nederland woon wat dat betreft, al is de bureaucratie vreselijk.
Aan de andere kant leven we in een land met heel veel voorzieningen en mogelijkheden en hoeven we vrijwel nergens voor te betalen! Dat is toch ook wel heel bijzonder. Er zijn veel landen waar nauwelijks voorzieningen zijn, en als je dan toch iets wilt voor je kind moet je het zelf betalen. Ik ben blij dat ik in Nederland woon wat dat betreft, al is de bureaucratie vreselijk.
maandag 19 april 2021 om 18:06
yup ik ben ook blij in een europees land te wonen met voorzieningen, inderdaad zou fijn als er bij diverse instanties meer begrip zou zijn, maar denk ook dat er in verleden teveel mensen gebruik maakten van regelingen, die daar eigenlijk niet in thuis hoorden.
Ik had vandaag een positieve ervaring, zitten in home schooling situatie nu 3e week, en haalde vandaag spullen op. Even kletsen met de juf, die dus had over de boeken die ze voor volgende schooljaar al voor kind had besteld. En ik die zei dat eigenlijk wel goed was om eens te zien, hoe ver kind in dit schooljaar gevorderd is en dat een vriendin die juf is op lagere school zei dat kind niet onderdeed voor de langzame kids in de gewone klas. En zijn juf beaamde dat en zei dat ze echt wel de goede hoop had hem om hem "klaar" te krijgen voor gewoon lager school niveau.
dat zou zijn leven zoveel meer opties geven als hij gewoon het "laagste" normale niveau zou kunnen halen, als jullie snappen wat ik bedoel?
Ik had vandaag een positieve ervaring, zitten in home schooling situatie nu 3e week, en haalde vandaag spullen op. Even kletsen met de juf, die dus had over de boeken die ze voor volgende schooljaar al voor kind had besteld. En ik die zei dat eigenlijk wel goed was om eens te zien, hoe ver kind in dit schooljaar gevorderd is en dat een vriendin die juf is op lagere school zei dat kind niet onderdeed voor de langzame kids in de gewone klas. En zijn juf beaamde dat en zei dat ze echt wel de goede hoop had hem om hem "klaar" te krijgen voor gewoon lager school niveau.
dat zou zijn leven zoveel meer opties geven als hij gewoon het "laagste" normale niveau zou kunnen halen, als jullie snappen wat ik bedoel?
maandag 19 april 2021 om 20:19
Hoi ik heb hier al lang niet gereageerd maar ben even aan het bijlezen. Mijn dochter heeft slaaponderzoek gehad toen ze 5/6was. Bij Kempenhaeghe. Is me echt erg meegevallen. Vooraf heeft ze 2 weken ofzo een soort horloge lm haar enkel gedragen en hebben we een slaapdagboek bijgehouden. Onderzoek zelf kreeg ze overal plakkertjes. Dat liet ze opvallend goed toe. Ik mocht bij haar blijven slapen en dat ging heel goed. Als je de wanhoop zo nabij bent als wij toen, zou ik het je zeker aanraden. Helaas voor ons kwam er niets anders uit dan prikkelverwerking. Na een periode met slaapcoach na het onderzoek hebben we een routine gevonden die verre van volgens het boekje is, maar ons in elk geval rust geeft. Kan me er nu wel bij neerleggen dat het een ding blijft...Positivevibes schreef: ↑14-04-2021 08:23Een slaaponderzoek zou op zich kunnen maar het klinkt erg heftig voor mijn kleine peuter. Ik ben een beetje bang dat dat echt traumatisch is
Ik ben ondertussen echt wanhopig dus alles is een optie.
Voor iedereen die kind melatonine geeft: helpt dat ook met doorslapen? Ik dacht dat het vooral om inslapen ging? Wat voor soort geven jullie?
maandag 19 april 2021 om 20:22
En inderdaad herkenbaar al dat bureaucratische gedoe. Hier gelukkig inmiddels wlz. Dat was dan wel meteen de grootste toestand ooit om te regelen, maar nu het rond is en alle contracten er goed instaan, lijkt het echt wel.makkelijker te worden. Sowieso maakt het noemen van de indicatie alle verdere uitleg overbodig bij instanties. En snappen ze meteen waar ze mee van doen hebben. Dat alleen al scheelt heel veel!
maandag 19 april 2021 om 20:53
Sorry voor late reactie, al een tijdje even weinig op viva geweest.Positivevibes schreef: ↑14-04-2021 08:23Een slaaponderzoek zou op zich kunnen maar het klinkt erg heftig voor mijn kleine peuter. Ik ben een beetje bang dat dat echt traumatisch is
Ik ben ondertussen echt wanhopig dus alles is een optie.
Voor iedereen die kind melatonine geeft: helpt dat ook met doorslapen? Ik dacht dat het vooral om inslapen ging? Wat voor soort geven jullie?
Onze dochter krijgt melatonine op advies van de neuroloog. Het werkt erg goed. Ze lag vaak lang wakker, zo'n 3 a 4 uur. Had dan veel tics, spiertrekkingen, veel piekeren. Daardoor sliep ze onrustig en had ze in de nacht ook best vaak nare dromen, riep me dan vaak. Ze sliep dan wel weer in maar alsof de onrust in haar slaap doorging. Nu met melatonine slaapt ze veel eerder in maar ook rustiger. En is ze in de nacht minder wakker. Of dat door de melatonine zelf komt of doordat ze rustiger in slaap valt dat weet ik zo niet. Ze slaapt in ieder geval wel beter door en dat is voor iedereen heel fijn. Het is op voorschrift van de arts, 1 mg elke avond. Voorlopig blijven we het gebruiken. Slaap is zo fundamenteel.
maandag 19 april 2021 om 21:04
Dank voor het meedenken allemaal. We hebben nu een matras ernaast gelegd waar halverwege de nacht 1 van ons gaat liggen als kind ons komt halen (en soms savonds al). En het lijkt langzaamaan een klein beetje beter te gaan. Geen wonderen hoor maar ipv de hele nacht wakker nog 'maar' 1 uur.
Ook probeer ik smiddags te gaan wandelen en doet zoon dan vaak een powernap in de buggy. Zo komen we allemaal een beetje uit die enorme oververmoeidheid. Helaas is savonds naar bed gaan nu ineens wel weer meer strijd maar over het geheel gaat het wel wat beter.
En eerlijk gezegd ben ik er steeds meer van overtuigd dat toch iets van angst en controlebehoefte is. Zoon is ook erg veel boos en bang en aan het uittesten en er gaat duidelijk veel om in dat kleine koppie. Hij speelt ook ineens veel intenser lijkt het.
Dus we zijn al wel bij de huisarts geweest en ik hou de optie van slaaponderzoek en/of melatonine serieus open maar we willen eerst met de kinderpsycholoog praten. Die lijntjes lopen eindelijk. Binnenkort de eerste intake dus dat is heel spannend maar ik kijk er ook erg naar uit. Ik voel me soms erg alleen met alle zorgen dus dat er iemand mee gaat kijken vind ik heel fijn.
Veel dank voor iedereen met de antwoorden op mijn vraag. Ik waardeer het enorm en het helpt me ook om ervaringen te lezen.
Ook probeer ik smiddags te gaan wandelen en doet zoon dan vaak een powernap in de buggy. Zo komen we allemaal een beetje uit die enorme oververmoeidheid. Helaas is savonds naar bed gaan nu ineens wel weer meer strijd maar over het geheel gaat het wel wat beter.
En eerlijk gezegd ben ik er steeds meer van overtuigd dat toch iets van angst en controlebehoefte is. Zoon is ook erg veel boos en bang en aan het uittesten en er gaat duidelijk veel om in dat kleine koppie. Hij speelt ook ineens veel intenser lijkt het.
Dus we zijn al wel bij de huisarts geweest en ik hou de optie van slaaponderzoek en/of melatonine serieus open maar we willen eerst met de kinderpsycholoog praten. Die lijntjes lopen eindelijk. Binnenkort de eerste intake dus dat is heel spannend maar ik kijk er ook erg naar uit. Ik voel me soms erg alleen met alle zorgen dus dat er iemand mee gaat kijken vind ik heel fijn.
Veel dank voor iedereen met de antwoorden op mijn vraag. Ik waardeer het enorm en het helpt me ook om ervaringen te lezen.
maandag 19 april 2021 om 21:51
Wat fijn, positive vibes, dat jullie vooruitgang zien. Het klinkt alsof dit jullie allemaal houvast en rust geeft. Als er al zo lang slaapproblemen zijn, is dat niet in een paar weken opgelost. Ik heb het geloof ik al verteld, maar na 1 nachtje ziekenhuis hebben wij 2 maanden naast onze zoon moeten slapen. Eerst bij hem in bed, daarna op een matras op de grond en zijn angst en onrust werden heel geleidelijk minder. Dus geeft het niet te snel op!
zaterdag 24 april 2021 om 23:44
Hoe is het hier met iedereen? Ik ben een tijd niet zo actief geweest omdat het erg druk was met werk. Maar met zoon gaat het goed, al heb ik er enorm de balen van dat zindelijkheid een gebed zonder end is (hij is inmiddels 5 jaar oud). School vindt hij gelukkig erg leuk en hij zit er op z’n plek (SBO). Het was fijn om zijn rapport te zien met daarin ook heel erg veel positieve punten, ipv dat het vooral ging over wat hij niet kan - zoals we al zo vaak hebben gehoord. Natuurlijk heeft hij nog steeds een achterstand op bepaalde vlakken (zoals fijne motoriek, kan geen pengreep, etc). Maar het is in elk geval allemaal in ontwikkeling.
Verder weinig te melden hier
Ben vooral benieuwd naar jullie verhalen
Verder weinig te melden hier
Ben vooral benieuwd naar jullie verhalen
zondag 25 april 2021 om 07:32
Ik lees wel steeds, maar moet echt even tijd nemen om te reageren.
Dat bureaucratisch gedoe. Volgens mij staan we nog aan het begin, maar jeetje wat is het vermoeiend. Zoon is voor intake geweest bij Jeugdhulp en vanuit daar zou hij binnen 2 weken besproken worden en dan kan het gebiedsteam de indicatie regelen. Maar na 2 weken is er nog niks gebeurd en nog niks aangevraagd. Ik ben flink pissig. We dachten dat we eindelijk geholpen zouden worden, maar nu schiet het dus weer niet op en gebeurt er weer niks. School begint inmiddels aan te dringen op die hulp. Tegen de tijd dat het geregeld is, is het schooljaar volgens mij voorbij. Een verloren jaar... We geven overal aan dat we zo snel mogelijk hulp willen zodat we negatieve ervaringen en de invloed daarvan op zijn zelfvertrouwen kunnen minimaliseren. Iedereen is het er mee eens, maar ondertussen gebeurt er niks.
Voor onze jongste heb ik nu ook hulp gevraagd. Volgens het cb moest dat ook via de gemeente, maar ik heb geregeld dat het via de zorgverzekeraar kan. Scheelt me weer 6 intakes en 6 maanden wachten.
Livingston; wat een fijn gesprek met de juf. Wat een mooi perspectief.
PositiveVibes: wat fijn dat we vooruitgang is.
LauraRoar: draagt je zoon ook een luier? Ik ben even nieuwsgierig hoe jullie dit doen. Ik merk dat de zindelijkheid toch wel de meeste energie vraagt. Op school gaat dit afgelopen 2 weken heel goed en is hij meestal droog. Thuis zie ik een beetje vooruitgang. Hij draagt overdag in principe geen luier. Maar we moeten er de hele dag wel alert op zijn en na een jaar is de rek daar wel een beetje uit. Ik wil ook dat hij gewoon lekker kan spelen met vriendjes uit de buurt, zonder dat dit steeds een ding is. Zeker nu het weer beter wordt, zijn ze veel buiten te vinden en hij komt vrijwel altijd met een natte broek thuis. Of ik moet hem ophalen om te gaan plassen en dat lijkt me voor hem ook niet prettig.
Dat bureaucratisch gedoe. Volgens mij staan we nog aan het begin, maar jeetje wat is het vermoeiend. Zoon is voor intake geweest bij Jeugdhulp en vanuit daar zou hij binnen 2 weken besproken worden en dan kan het gebiedsteam de indicatie regelen. Maar na 2 weken is er nog niks gebeurd en nog niks aangevraagd. Ik ben flink pissig. We dachten dat we eindelijk geholpen zouden worden, maar nu schiet het dus weer niet op en gebeurt er weer niks. School begint inmiddels aan te dringen op die hulp. Tegen de tijd dat het geregeld is, is het schooljaar volgens mij voorbij. Een verloren jaar... We geven overal aan dat we zo snel mogelijk hulp willen zodat we negatieve ervaringen en de invloed daarvan op zijn zelfvertrouwen kunnen minimaliseren. Iedereen is het er mee eens, maar ondertussen gebeurt er niks.
Voor onze jongste heb ik nu ook hulp gevraagd. Volgens het cb moest dat ook via de gemeente, maar ik heb geregeld dat het via de zorgverzekeraar kan. Scheelt me weer 6 intakes en 6 maanden wachten.
Livingston; wat een fijn gesprek met de juf. Wat een mooi perspectief.
PositiveVibes: wat fijn dat we vooruitgang is.
LauraRoar: draagt je zoon ook een luier? Ik ben even nieuwsgierig hoe jullie dit doen. Ik merk dat de zindelijkheid toch wel de meeste energie vraagt. Op school gaat dit afgelopen 2 weken heel goed en is hij meestal droog. Thuis zie ik een beetje vooruitgang. Hij draagt overdag in principe geen luier. Maar we moeten er de hele dag wel alert op zijn en na een jaar is de rek daar wel een beetje uit. Ik wil ook dat hij gewoon lekker kan spelen met vriendjes uit de buurt, zonder dat dit steeds een ding is. Zeker nu het weer beter wordt, zijn ze veel buiten te vinden en hij komt vrijwel altijd met een natte broek thuis. Of ik moet hem ophalen om te gaan plassen en dat lijkt me voor hem ook niet prettig.
zondag 25 april 2021 om 08:46
@tinkeltje: het is doodvermoeiend. enerzijds wordt er gezegd: wees er jong bij. anderzijds kan je maar zo weer twee jaar verder zijn voor de hulp op de rit is. dat was hier het geval. ook voor de SBO wilde de gemeente eerst weer observeren. ik heb toen alle stukken ingescand die we al hadden, met de mededeling: volgens mij staat hier alles al in. ik ben zo blij dat het nu loopt, maar kan alweer opzien tegen het geëmmer om de beschikking te verlengen, gelukkig hoeft dat pas over een jaar.
Qua luier: die laten we hier af. Plassen gaat goed, maar hij poept dus twee keer per dag in z’n broek. Hij kan wel op de wc poepen, maar doet het gewoon niet. Het boeit hem gewoon niet. We hebben alles al geprobeerd, maar de knop gaat gewoon niet om. Echt heel frustrerend. En als hij een luier om heeft, dan plast hij ook niet op de wc. Dus die laten we maar af, maar ik word er gek van.
Qua luier: die laten we hier af. Plassen gaat goed, maar hij poept dus twee keer per dag in z’n broek. Hij kan wel op de wc poepen, maar doet het gewoon niet. Het boeit hem gewoon niet. We hebben alles al geprobeerd, maar de knop gaat gewoon niet om. Echt heel frustrerend. En als hij een luier om heeft, dan plast hij ook niet op de wc. Dus die laten we maar af, maar ik word er gek van.
zondag 25 april 2021 om 09:09
Oh wat vervelend zeg. Poepen doet hij gelukkig wel op de wc. Dat bedacht hij zich net de eerste week dat hij naar school ging. Het boeit zoon wel, maar het is echt een binnenvetter. Al dacht ik eerst ook dat het hem niet boeide. Ik kan niet het probleem naar boven krijgen. Al denk ik dat het voor een deel zit in: geen zin hebben, spanning/stress en over prikkeling. Ik vind moeten plassen gelukkig iets beter te zien dan moeten poepen.
De poep en plaspoli zet heel erg in op lichamelijke dingen en ik geloof daar dus niet zo in. En dat blijkt ook wel: hij kan namelijk prima een week droog blijven, maar thuis lukt het niet. Op dit moment steken we er niet heel veel energie in.
De poep en plaspoli zet heel erg in op lichamelijke dingen en ik geloof daar dus niet zo in. En dat blijkt ook wel: hij kan namelijk prima een week droog blijven, maar thuis lukt het niet. Op dit moment steken we er niet heel veel energie in.
zondag 25 april 2021 om 11:44
Och wat lastig dat gedoe qua zindelijkheid zeg. Kan me voorstellen dat je er een beetje moedeloos van wordt, je hebt er zelf ook zo weinig invloed op.
@Lauraroar, wel heel fijn dat je zoon zo goed op z’n plek zit qua school.
@Tinkeltje: herkenbaar dat het bureaucratische gedoe nu al vermoeiend is en dit is pas het begin...
Wij zitten nu dus in een iets rustiger stadium. Ik durf het bijna niet te typen, zo diep zit de angst dat het dan weer meteen omslaat
Maar er wordt weer geslapen tot 0600 uur ongeveer en 4 van de 5 keer zonder dat we er bij hoeven te gaan liggen dus dat is een enorme vooruitgang. Het haalt ook qua gedrag de scherpe randjes eraf omdat we allemaal minder moe zijn.
En verder hebben we afgelopen week een intake gehad en dat was erg fijn. De psycholoog typeerde kind meteen goed en zag naast de issues ook direct dat hij juist erg intelligent is. Ik maakte me best zorgen of hij wel goed ‘gezien’ zou worden dus dit is een last van m’n schouders. Herkennen jullie dat?
Nu weer wachten tot er volgende stappen komen...
@Lauraroar, wel heel fijn dat je zoon zo goed op z’n plek zit qua school.
@Tinkeltje: herkenbaar dat het bureaucratische gedoe nu al vermoeiend is en dit is pas het begin...
Wij zitten nu dus in een iets rustiger stadium. Ik durf het bijna niet te typen, zo diep zit de angst dat het dan weer meteen omslaat
Maar er wordt weer geslapen tot 0600 uur ongeveer en 4 van de 5 keer zonder dat we er bij hoeven te gaan liggen dus dat is een enorme vooruitgang. Het haalt ook qua gedrag de scherpe randjes eraf omdat we allemaal minder moe zijn. En verder hebben we afgelopen week een intake gehad en dat was erg fijn. De psycholoog typeerde kind meteen goed en zag naast de issues ook direct dat hij juist erg intelligent is. Ik maakte me best zorgen of hij wel goed ‘gezien’ zou worden dus dit is een last van m’n schouders. Herkennen jullie dat?
Nu weer wachten tot er volgende stappen komen...
zondag 25 april 2021 om 12:51
Ik herken dat, zorg of een professional wel voldoende capabel is. Opluchting en bijna verbazing als dat inderdaad zo is.
Ook het je alleen kunnen voelen in dit alles herken ik. Het is alweer bijna twaalf jaar geleden dat het testtraject en keuze voor speciaal onderwijs voor onze oudste speelden, en ondanks dat daar allerlei mensen bij betrokken waren weet ik nog wel dat ik het een heel eenzaam proces proces vond. En ondanks dat bijna al mijn vriendinnen ook kinderen hebben waar 'iets' mee is. Vooral de pijn en zorgen in het hart, om het steeds minder geaccepteerd worden door andere kinderen en de onzekerheden voor de toekomst. Met dat gevoel sta je toch best wel alleen, maar dat vind ik nog steeds wel eigenlijk. Ik vind het ook best moeilijk om dat gevoel te delen, omdat ik dat eigenlijk alleen wil doen als het constructieve gevolgen heeft, zeg maar. (ik weet niet goed hoe ik het moet uitdrukken) Als er iets uit komt, zoals iets samen opzetten met andere ouders voor bijvoorbeeld vakanties met gelijkgestemden, zodat de kinderen het leuk kunnen hebben met elkaar. Of voor toekomstig wonen, of een hobbyclub, wat dan ook. Als het alleen bij zorgen uiten en die pijn delen blijft, hoeft het voor mij niet (ook al kan delen alleen vaak al helend zijn, ik weet het, maar bij dit punt heb ik daar weerstand bij). Ik ben lid van facebookgroepen etc voor ouders met kinderen/jongeren met ASS, maar als je daar concreet iets voorstelt zijn heel veel mensen enthousiast, maar het krijgt nooit een vervolg.
Wat ik ook altijd weer merk, als er weer iets is geweest zoals een evaluatie met de hulpverleenster die mijn zoon een beetje begeleidt (eens per week een uur) sinds een halfjaar, een voortgangsgesprek op school etc, is dat ik dat erg confronterend vind ook al is het meestal positief ingestoken. Zeker als iets op papier staat. Elke keer weer lastig.
Ook het je alleen kunnen voelen in dit alles herken ik. Het is alweer bijna twaalf jaar geleden dat het testtraject en keuze voor speciaal onderwijs voor onze oudste speelden, en ondanks dat daar allerlei mensen bij betrokken waren weet ik nog wel dat ik het een heel eenzaam proces proces vond. En ondanks dat bijna al mijn vriendinnen ook kinderen hebben waar 'iets' mee is. Vooral de pijn en zorgen in het hart, om het steeds minder geaccepteerd worden door andere kinderen en de onzekerheden voor de toekomst. Met dat gevoel sta je toch best wel alleen, maar dat vind ik nog steeds wel eigenlijk. Ik vind het ook best moeilijk om dat gevoel te delen, omdat ik dat eigenlijk alleen wil doen als het constructieve gevolgen heeft, zeg maar. (ik weet niet goed hoe ik het moet uitdrukken) Als er iets uit komt, zoals iets samen opzetten met andere ouders voor bijvoorbeeld vakanties met gelijkgestemden, zodat de kinderen het leuk kunnen hebben met elkaar. Of voor toekomstig wonen, of een hobbyclub, wat dan ook. Als het alleen bij zorgen uiten en die pijn delen blijft, hoeft het voor mij niet (ook al kan delen alleen vaak al helend zijn, ik weet het, maar bij dit punt heb ik daar weerstand bij). Ik ben lid van facebookgroepen etc voor ouders met kinderen/jongeren met ASS, maar als je daar concreet iets voorstelt zijn heel veel mensen enthousiast, maar het krijgt nooit een vervolg.
Wat ik ook altijd weer merk, als er weer iets is geweest zoals een evaluatie met de hulpverleenster die mijn zoon een beetje begeleidt (eens per week een uur) sinds een halfjaar, een voortgangsgesprek op school etc, is dat ik dat erg confronterend vind ook al is het meestal positief ingestoken. Zeker als iets op papier staat. Elke keer weer lastig.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 28 april 2021 om 23:24
Net weer even bijgelezen. Herken weer veel van wat geschreven is.
Hier gaat het wisselend. Zoon zit volkomen goed op school.
Hij straalt en vertelt enthousiast. Het is een verademing om te merken dat ze hem op school accepteren zoals hij is. Als hij dan toch storend en dwars gedrag vertoont, wordt uitgezocht waar het door komt en zien ze vervolgens ook hoe goed hij zich inmiddels kan herstellen na zo’n incident.
Het is ook superfijn dat hij inmiddels op een zorgboerderij terecht kan in het weekend. Hij vindt het daar echt geweldig.
Die paar uur op de boerderij geven mij ook wat adempauze.
Zit er af en toe flink doorheen.
Heb het gevoel constant “aan “ te staan. Zoon kan super heftig op spanning reageren. Aangezien zijn vader en ik toch wel anders op de situatie reageren is de spanning in huis soms zeer heftig te voelen.
We weten dat dit niet handig is want onze irritaties en spanning over en weer leiden natuurlijk weer tot heftig gedrag bij zoon, wat weer spanning bij ons oplevert en zo blijf je bezig.
De gespecialiseerde ouder en kind hulp die ik na eindeloos veel gedoe heb aangevraagd, laat weer een maand of wat op zich wachten. Ben er wel van overtuigd dat die hulp echt noodzakelijk is om het met zijn allen hier thuis vol te houden. Al ben ik soms bang dat ik er misschien teveel van verwacht. Heb in het verleden al eerder gedacht dat we juiste hulp hadden gevonden en bleek het uiteindelijk toch niets op te leveren.
Het is soms ook verdrietig om te zien dat zoon steeds meer van de norm begint af te wijken. Toen hij jonger was, kwam hij nog weg met zijn impulsieve gedrag. Inmiddels zie ik steeds vaker hoe leeftijdsgenoten zich storen aan zijn lawaai en onbehoorlijk gedrag in de speeltuin tijdens een potje voetballen.
Op sommige dagen kan ik het beter accepteren dan andere.....
Hier gaat het wisselend. Zoon zit volkomen goed op school.
Hij straalt en vertelt enthousiast. Het is een verademing om te merken dat ze hem op school accepteren zoals hij is. Als hij dan toch storend en dwars gedrag vertoont, wordt uitgezocht waar het door komt en zien ze vervolgens ook hoe goed hij zich inmiddels kan herstellen na zo’n incident.
Het is ook superfijn dat hij inmiddels op een zorgboerderij terecht kan in het weekend. Hij vindt het daar echt geweldig.
Die paar uur op de boerderij geven mij ook wat adempauze.
Zit er af en toe flink doorheen.
Heb het gevoel constant “aan “ te staan. Zoon kan super heftig op spanning reageren. Aangezien zijn vader en ik toch wel anders op de situatie reageren is de spanning in huis soms zeer heftig te voelen.
We weten dat dit niet handig is want onze irritaties en spanning over en weer leiden natuurlijk weer tot heftig gedrag bij zoon, wat weer spanning bij ons oplevert en zo blijf je bezig.
De gespecialiseerde ouder en kind hulp die ik na eindeloos veel gedoe heb aangevraagd, laat weer een maand of wat op zich wachten. Ben er wel van overtuigd dat die hulp echt noodzakelijk is om het met zijn allen hier thuis vol te houden. Al ben ik soms bang dat ik er misschien teveel van verwacht. Heb in het verleden al eerder gedacht dat we juiste hulp hadden gevonden en bleek het uiteindelijk toch niets op te leveren.
Het is soms ook verdrietig om te zien dat zoon steeds meer van de norm begint af te wijken. Toen hij jonger was, kwam hij nog weg met zijn impulsieve gedrag. Inmiddels zie ik steeds vaker hoe leeftijdsgenoten zich storen aan zijn lawaai en onbehoorlijk gedrag in de speeltuin tijdens een potje voetballen.
Op sommige dagen kan ik het beter accepteren dan andere.....
donderdag 29 april 2021 om 09:00
Jammer dat je niets aan hebt aan 'delen' met andere ouders, Yella. Ik vind dat vaak wel fijn, en soms kun je elkaar toch ook nog weer iets verder helpen in het omgaan met bepaald gedrag. Het hoeft ook niet per se zwaar te zijn, het is ook fijn om even te lachen met elkaar over ons leven.
Ik vind het ook nog steeds confronterend om verslagen en dergelijke over mijn zoon te lezen. Veel dingen zijn voor ons zo gewoon geworden dat ik me pas realiseer dat het raar of anders is als ik het lees. Door iets over mijn zoon te lezen lijkt het alsof ik hem van een grotere afstand zie, objectiever misschien, maar het voelt ook altijd raar.
En Staopstoel, wat verwacht je van die ouder- en kindbegeleiding? Zou je niet meer hebben aan relatietherapie? Gewoon eens uitgebreid de tijd hebben en nemen om met elkaar te praten over hoe het gaat en waarom je reageert zoals je reageert, kan ontzettend helpen. Wij hebben dat ooit een tijdje gedaan en dat hielp behoorlijk goed.
Ik vind het ook nog steeds confronterend om verslagen en dergelijke over mijn zoon te lezen. Veel dingen zijn voor ons zo gewoon geworden dat ik me pas realiseer dat het raar of anders is als ik het lees. Door iets over mijn zoon te lezen lijkt het alsof ik hem van een grotere afstand zie, objectiever misschien, maar het voelt ook altijd raar.
En Staopstoel, wat verwacht je van die ouder- en kindbegeleiding? Zou je niet meer hebben aan relatietherapie? Gewoon eens uitgebreid de tijd hebben en nemen om met elkaar te praten over hoe het gaat en waarom je reageert zoals je reageert, kan ontzettend helpen. Wij hebben dat ooit een tijdje gedaan en dat hielp behoorlijk goed.
donderdag 29 april 2021 om 09:13
Relatie/systeemtherapie staat ook nog op mijn lijstje...
Vindt het alleen moeilijk om een goede te vinden, daarbij kost het me ook de nodige energie om mijn partner hiervan te overtuigen.
Wil wel een goede therapeut treffen, aangezien mijn wederhelft erg huiverig is als het gaat om hulp en therapie. Terwijl hij ook echt wel doorheeft dat het zonder hulp alleen maar lastiger wordt.
Hoe hebben jullie een geschikte therapeut gevonden?
Die ouder kind begeleiding lijkt me goed omdat we in het verleden een paar gesprekken met een coach hadden en die gaf echt een paar goede tips.
Heb vaak het idee dat ik in mijn eentje bedenk wat een goede manier is om met zoon om te gaan, maar ben inmiddels behoorlijk moe en voel me daardoor soms zo onzeker over mijn aanpak. Steun en tips van een buitenstaander lijkt me prettig, bijvoorbeeld als het gaat om “Hoe houden we het gezellig tijdens het avondeten?”
De begeleiding schijnt ook onze zoon te kunnen coachen, aangezien de psychomotorische therapie ook maar niet van de grond komt, zet ik nu maar van alles in. Ik gun onze zoon dat hij zelf leert hoe hij zijn spanning en emoties kan reguleren.
Vindt het alleen moeilijk om een goede te vinden, daarbij kost het me ook de nodige energie om mijn partner hiervan te overtuigen.
Wil wel een goede therapeut treffen, aangezien mijn wederhelft erg huiverig is als het gaat om hulp en therapie. Terwijl hij ook echt wel doorheeft dat het zonder hulp alleen maar lastiger wordt.
Hoe hebben jullie een geschikte therapeut gevonden?
Die ouder kind begeleiding lijkt me goed omdat we in het verleden een paar gesprekken met een coach hadden en die gaf echt een paar goede tips.
Heb vaak het idee dat ik in mijn eentje bedenk wat een goede manier is om met zoon om te gaan, maar ben inmiddels behoorlijk moe en voel me daardoor soms zo onzeker over mijn aanpak. Steun en tips van een buitenstaander lijkt me prettig, bijvoorbeeld als het gaat om “Hoe houden we het gezellig tijdens het avondeten?”
De begeleiding schijnt ook onze zoon te kunnen coachen, aangezien de psychomotorische therapie ook maar niet van de grond komt, zet ik nu maar van alles in. Ik gun onze zoon dat hij zelf leert hoe hij zijn spanning en emoties kan reguleren.
donderdag 29 april 2021 om 09:32
Een goede therapeut vinden kan inderdaad lastig zijn. Ik heb er destijds een gevonden die een traject deed van 8 sessies. Mijn man was ook huiverig en had geen zin in iets dat eeuwig zou duren. Die 8 sessies vond hij te overzien, bovendien konden we er 's avonds naartoe. Het was geen diepgaande therapie, meer een soort scherpe coaching.
Mijn ervaring met mijn zoon is inmiddels dat niemand echt weet hoe het moet. Het is uitproberen wat werkt, en zo nu en dan verandert dat ook weer en moeten we weer op zoek naar iets nieuws. Avondeten proberen we zonder iPad te doen, dat lukt vaak wel een paar minuten. Als zoon vervolgens begint te gillen of met bestek gaat smijten, krijgt hij de iPad weer terug. Zo houden wij het gezellig tijdens het avondeten. Wij gunnen onszelf en onze andere kinderen ook rust en gezelligheid aan tafel.
Mijn ervaring met mijn zoon is inmiddels dat niemand echt weet hoe het moet. Het is uitproberen wat werkt, en zo nu en dan verandert dat ook weer en moeten we weer op zoek naar iets nieuws. Avondeten proberen we zonder iPad te doen, dat lukt vaak wel een paar minuten. Als zoon vervolgens begint te gillen of met bestek gaat smijten, krijgt hij de iPad weer terug. Zo houden wij het gezellig tijdens het avondeten. Wij gunnen onszelf en onze andere kinderen ook rust en gezelligheid aan tafel.
donderdag 29 april 2021 om 09:55
Lastig hoor staopstoel. Het is ook een heel proces hè, al die stappen in gang zetten en dan met je partner op 1 lijn komen en dan nog goede therapeuten vinden en maar afwachten wanneer je terecht kan en of het klikt. Kost allemaal vreselijk veel tijd en energie inderdaad en dat is nou net hetgeen waar je al tekort aan komt.
Het klinkt wel alsof je in ieder geval een helder idee hebt wat je zoekt dus hopelijk vinden jullie een goede match. Wij zijn zelf via de huisarts verwezen naar een specifieke praktijk. Helaas hadden ze daar een te lange wachtlijst maar ze hebben binnen het team onze ‘casus’ besproken en heel fijn meegedacht. Nu zijn we dmv hun netwerk doorgestuurd naar iemand anders die zij geschikt achten voor onze problematiek en waar we sneller terecht kunnen. (mogelijk ook omdat ik aan de telefoon een totale breakdown had
maar daar reageerden ze gelukkig heel lief op). Dus als je een fijne huisarts hebt kun je wellicht daar beginnen? Ik wist het zelf ook niet zo goed.
Is er nog iets specifieks waar je partner huiverig voor is? Voor zichzelf of voor jullie zoon?
Wel ontzettend fijn dat je zoon zo goed zit op school en dat de zorgboerderij wat ontlast. Kan me goed voorstellen dat dat af en toe broodnodig is.
@nansie: enorm herkenbaar wat jij zegt over dat sommige dingen pas echt landen als het op papier staat. Omdat het voor jezelf zo normaal is allemaal.
Het klinkt wel alsof je in ieder geval een helder idee hebt wat je zoekt dus hopelijk vinden jullie een goede match. Wij zijn zelf via de huisarts verwezen naar een specifieke praktijk. Helaas hadden ze daar een te lange wachtlijst maar ze hebben binnen het team onze ‘casus’ besproken en heel fijn meegedacht. Nu zijn we dmv hun netwerk doorgestuurd naar iemand anders die zij geschikt achten voor onze problematiek en waar we sneller terecht kunnen. (mogelijk ook omdat ik aan de telefoon een totale breakdown had
maar daar reageerden ze gelukkig heel lief op). Dus als je een fijne huisarts hebt kun je wellicht daar beginnen? Ik wist het zelf ook niet zo goed. Is er nog iets specifieks waar je partner huiverig voor is? Voor zichzelf of voor jullie zoon?
Wel ontzettend fijn dat je zoon zo goed zit op school en dat de zorgboerderij wat ontlast. Kan me goed voorstellen dat dat af en toe broodnodig is.
@nansie: enorm herkenbaar wat jij zegt over dat sommige dingen pas echt landen als het op papier staat. Omdat het voor jezelf zo normaal is allemaal.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
