Je kind op het speciaal onderwijs

Positivevibes: het gaat hier gelukkig nu wel weer goed met werk en zorg voor zoon combineren. Maar vorig jaar hebben we problemen met opvang gehad en ging hij niet hele dagen naar school. Toen haalden we hem uit school en brachten we hem 2 uur later naar de bso, op onze werkdagen. Man en ik hebben toen beide zorgverlof gevraagd op het werk. Ik trok het niet om ook nog savonds te moeten werken. Na een aantal weken op school aangegeven dat we het niet trokken. We waren er niet voor het werk en we waren er niet voor zoon. Vanaf dat moment is hij op die dagen hele dagen naar school gegaan. En nu is dat gelukkig voorbij.

Wat heftig als je nu al moet nadenken over waar je kind straks moet gaan wonen. Wat een zorgen zijn dat

Lila violet: Welkom. Wat duurt het lang allemaal hè? Ik stuur je even een pb, je situatie is heel herkenbaar.

Hier 2 positieve dingen!
- het gebiedsteam heeft vandaag de aanvraag gedaan bij de gemeente en als het goed is kunnen ze over 2 weken starten! Het gaat ineens toch sneller dan verwacht.
- zoon doet het ineens super goed thuis met de zindelijkheid. Ik heb er zoveel geduld, liefde en aandacht ik gestopt en nu eindelijk komt het resultaat. Hij gaat nu thuis eigenlijk gewoon uit zichzelf naar de wc.

Welkom @lilaviolet. Ik kan me nog erg goed herinneren hoe frustrerend ik het vond dat het allemaal zo lang duurde.

Voor wat betreft werk / privé. Ik had een goedlopend eigen bedrijf maar dat heb ik afgebouwd. Het 60 uur werken in de week brak me steeds meer op. Wel zorgden de inkomsten ervoor dat mijn studieschuld weg is en we nu een lage hypotheek hebben.

Ik werk zelf nu fulltime, maar vul het flexibel in en hoef in ieder geval niet meer in de avonden en weekenden te werken. Mijn man werkt parttime en is zzp’er. Op maandag halen opa en oma onze zoon op en we hebben nog twee middagen oppas aan huis (van 14-17), meestal wil zoon dan sowieso weinig behalve een beetje in huis scharrelen. Daardoor kan man drie volle dagen werken. Ik vermoed ook dat BSO te druk is voor onze zoon.

Het is soms qua agenda’s enorm passen en meten. En ik sluit ook niet uit dat het in de toekomst weer anders wordt. Maar voor ons werkt het.

Welkom lilaviolet! Ik herkent het lange wachten en dat alles ingewikkeld is helaas.

@Tinkeltje, wat fijn dat er zulke positieve ontwikkelingen zijn! Super van de zindelijkheid zeg.

En @iedereen: dank voor de reacties. Een flexibele werkgever zou zeker schelen maar helaas is dat maar beperkt. De afgelopen maand zijn ze flexibel geweest ivm een aantal intakes maar ik merk dat het nu een beetje op is. Ik werk er ook nog niet zo lang dus ergens snap ik dat wel, maar ja. Dit is pas het begin van het traject.

Ik ben ook een beetje bang dat het bij het starten van school (wat voor soort school dat ook wordt) eigenlijk alleen maar lastiger wordt ipv makkelijker. Precies zoals jij schrijft Lente.

Ja dat snap ik Positivevibes. Je weet het gewoon niet. Zoon zit nu in groep 8 en sinds groep 7 op het speciaal onderwijs. In zijn hele basisschooltijd hebben we 2 goede jaren gehad waarbij ik amper gebeld werd. 1 jaar op regulier onderwijs waar hij gewoon een geweldige juf had die hem echt snapte. En vorig jaar in groep 7, wederom een geweldige juf en een leuke klas. Dan had ik prima veel meer kunnen werken. Maar de andere schooljaren waren allemaal heftig en lastig met heeeeel veel telefoontjes van school, en die houden echt geen rekening met mijn werk.

Maar zou jouw kind op een goede school komen bij een leerkracht die precies snapt hoe ze met jouw kind om moet gaan, dan kan het wel makkelijker worden. Alleen je weet het gewoon niet, hoe het allemaal zal lopen.

Wel heel rot dat je werkgever nu een beetje klaar begint te zijn met flexibiliteit. Kan je daar niet over in gesprek? En kijken op welke manier jij flexibiliteit terug kan geven?

Wat Lente zegt eigenlijk. Heb je al eens open kaart gespeeld en de situatie uitgelegd? Dat lijkt me sowieso een goed idee, zodat je de verwachtingen over en weer op elkaar kan afstemmen. Misschien is er meer begrip en mogelijk dan je denkt. Misschien ook niet, maar dan weet je wel waar je aan toe bent.

Het is heel lastig om werk te combineren met een zorgintensief kind.
Ik had gelukkig al een eigen bedrijfje toen ik mijn oudste kreeg en daardoor heb ik altijd een beetje kunnen blijven werken. Zeker de eerste 4-5 jaar van zijn leven had ik nooit een baan in loondienst kunnen hebbn; er waren toen zoveel afspraken en hij was zo vaak ziek. Ik ken veel gezinnen waarin (meestal) de moeder is gestopt met werken of veel minder is gaan werken, omdat het gewoon niet te doen is.
Ik heb ervoor gekozen om weinig te werken, helemaal stoppen wilde ik niet, ook al had het financieel vaak erg weinig zin. Maar ik wil niet alleen moeder en huisvrouw zijn, ik kan het ook niet.
Komend schooljaar ben ik van plan weer iets meer te gaan werken, al zal dat nog steeds vooral onder schooltijd zijn. Dat stond eigenlijk al wat eerder op de planning, maar door corona en de lockdowns heb ik dat moeten uitstellen.

Als ik meer zou werken, dan zou ik een pgb'er zoeken die mijn zoon na schooltijd kon opvangen, of misschien een gastouder voor alledrie, als iemand dat aan zou kunnen en aan zou durven.

Ik werk 24 uur. Sinds corona volledig vanuit huis. Soms denk ik wel dat het veel makkelijker zou zijn als ik zou stoppen met werken zodat ik wat meer tijd zou hebben voor het huishouden etc. Want wanneer zoon thuis is, is daar geen ruimte voor. Hij kan niet alleen spelen (sloopt het hele huis uit verveling), dus even boven schoonmaken/was opvouwen en opruimen etc is niet te doen. Mijn man en ik leven een beetje in shifts in het weekend om dat te kunnen doen.
En als zoon op de opvang is, dan zijn wij zelf ook aan het werk.

het shift leven zoals woez het schrijft ik denk dat we dat allemaal wel herkennen.

Ik werk fulltime (38,5) man idem, maar ik begin tussen 6 en 6.30 dus man heeft de morning shift, ik stop om 15 uur met werken en haal kind dan van na schoolse opvang.

Ik ben zo blij met corona en thuiswerken, mijn leidinggevende was/is van oude stempel, maar moest dus vorig jaar in maart ineens ons "loslaten" en zie daar het werkt heel goed.
Ik heb over 2 weken mijn jaarlijkse functioneringsgesprek en ik wil HO blijven houden en max 2 ochtenden p.w. of indien nodig naar kantoor, is nl. maar 10 minuten rijden dus kan er zo heenwippen. Maar zo kom ik thuis ipv de koffiepauze of lunchpauze op kantoor ook aan de was en om eens de bleek in de wc pot te doen en als ik met kind therapie afspraak heb in de vroege middag, kan ik daarna thuis nog even wat afmaken.

Voor mij is het zo haalbaar (part time bestaat bij ons niet echt) en vol te houden. Als ik weer fulltime naar kantoor moet, denk ik dat ik dan binnen kortste keer weer voor die burn out sta waar ik jan/feb 2020 al in stond...

Ja dat shift leven is heel herkenbaar. Goed omschreven!

Bedankt voor jullie reacties. Ik ga proberen het open te bespreken. De vraag hoe ik flexibiliteit kan teruggeven vind ik ook wel een eye opener. Dat is door de aard van mijn functie vrij lastig maar ik ga erover nadenken.

Heel eerlijk denk ik alsnog dat onze huidige uren gewoon niet haalbaar zijn op termijn maar ik wil het ook niet te snel opgeven.

Een kennis van mij heeft een kindje met een verstandelijke beperking. Zij is minder uren gaan werken en ontvangt pgb om dit te compenseren.
Wellicht is dit te overwegen Positive?

Lente19251003 schreef: ↑

04-05-2021 16:15

Ja dat snap ik Positivevibes. Je weet het gewoon niet. Zoon zit nu in groep 8 en sinds groep 7 op het speciaal onderwijs. In zijn hele basisschooltijd hebben we 2 goede jaren gehad waarbij ik amper gebeld werd. 1 jaar op regulier onderwijs waar hij gewoon een geweldige juf had die hem echt snapte. En vorig jaar in groep 7, wederom een geweldige juf en een leuke klas. Dan had ik prima veel meer kunnen werken. Maar de andere schooljaren waren allemaal heftig en lastig met heeeeel veel telefoontjes van school, en die houden echt geen rekening met mijn werk.

Maar zou jouw kind op een goede school komen bij een leerkracht die precies snapt hoe ze met jouw kind om moet gaan, dan kan het wel makkelijker worden. Alleen je weet het gewoon niet, hoe het allemaal zal lopen.

Wel heel rot dat je werkgever nu een beetje klaar begint te zijn met flexibiliteit. Kan je daar niet over in gesprek? En kijken op welke manier jij flexibiliteit terug kan geven?

Mag ik vragen met welke reden ze je belden? Wij worden sinds kort ook steeds vaker gebeld omdat zoontje onhanteerbaar of agressief is. Dan moeten we hem ophalen. Inmiddels is het samenwerkingsverband erbij betrokken. Ik maak me zorgen. Thuis en elders is hij een schat, dus ik schrok er ontzettend van dat het op school zo slecht gaat. Groep 2 pas, dus hopelijk kan het nog beter gaan.

Zit je kind op een reguliere basisschool, Myra? Heeft hij een diagnose?

Ja, op het regulier onderwijs. Geen diagnose, maar dus wel erg dwars gedrag en ook ergotherapie daarvoor.

Myra22 schreef: ↑

05-05-2021 22:52

Mag ik vragen met welke reden ze je belden? Wij worden sinds kort ook steeds vaker gebeld omdat zoontje onhanteerbaar of agressief is. Dan moeten we hem ophalen. Inmiddels is het samenwerkingsverband erbij betrokken. Ik maak me zorgen. Thuis en elders is hij een schat, dus ik schrok er ontzettend van dat het op school zo slecht gaat. Groep 2 pas, dus hopelijk kan het nog beter gaan.

Omdat hij het echt niet trok in de klas (en dat ik hem dus moest komen halen), omdat hij weg was gelopen, omdat er iets gebeurd was waar ze over wilden praten, om te vragen hoe ze met bepaalde dingen om te gaan, om te overleggen over situaties etc.

Zit jouw zoontje op het regulier onderwijs? Mijn zoon gaat dus wel echt een stuk beter sinds hij op het speciaal onderwijs zit. Daar is er gewoon veel meer aandacht voor hem, snappen ze hem beter en zijn er meer mensen die hem kunnen opvangen als het even niet gaat.

Sterkte, het is heel rot als het niet goed gaat met je kind.

Lente19251003 schreef: ↑

06-05-2021 07:58

Omdat hij het echt niet trok in de klas (en dat ik hem dus moest komen halen), omdat hij weg was gelopen, omdat er iets gebeurd was waar ze over wilden praten, om te vragen hoe ze met bepaalde dingen om te gaan, om te overleggen over situaties etc.

Zit jouw zoontje op het regulier onderwijs? Mijn zoon gaat dus wel echt een stuk beter sinds hij op het speciaal onderwijs zit. Daar is er gewoon veel meer aandacht voor hem, snappen ze hem beter en zijn er meer mensen die hem kunnen opvangen als het even niet gaat.

Sterkte, het is heel rot als het niet goed gaat met je kind.

Dank je! Het is inderdaad rot. Ik hoop ergens nog dat hij moet rijpen en het straks allemaal niet meer zo ingewikkeld voor hem is, maar hoe langer het duurt, hoe kleiner die kans. Vandaag moet ik ook op gesprek komen bij de bso (terwijl het daar wel goed leek te gaan...). Had jouw zoon achteraf gezien beter eerder naar het vso kunnen gaan?

De klassen zijn vaak groot in het reguliere onderwijs, dat is niet voor elk kind even geschikt. Sommige kinderen raken overprikkeld door drukte om zich heen en dat kan soms geuit worden als boosheid, agressie.
Is er een vermoeden van wat er met je kind aan de hand is, Myra? Of heb je zelf een vermoeden, intuitie?

Bij mijn zoon hielp het in die eerste jaren op school om hem elke week/twee weken een dag thuis te houden om bij te tanken. LIefst een dag waarop zijn broertjes niet thuis waren, zodat het echt rustig was en hij zijn eigen gang kon gaan. Ik begreep toen nog niet zoveel van overprikkeling en het lastige gedrag dat eruit voortkwam, maar ik zag altijd wel aan hem wanneer hij een extra dag rust nodig had. Nu gaat hij al jaren standaard 4 dagen naar school, omdat hij het anders nog steeds niet vol kan houden en zijn gedrag steeds lastiger wordt.

Ik ben erg blij met het speciaal onderwijs, er is zoveel (meer) kennis en kunde bij die juffen. Het speciaal onderwijs is helemaal ingericht op kinderen die zich anders gedragen, moeite hebben met prikkels, meer structuur nodig hebben of wat het ook maar is waarom ze buiten de boot vallen in het reguliere onderwijs. Misschien is het voor mij wel makkelijk praten omdat mijn zoon een forse verstandelijke beperking heeft... Bij een kind dat zich cognitief normaal ontwikkelt, kan ik me voorstellen dat het een heel lastige stap is.

nansie schreef: ↑

06-05-2021 08:18

De klassen zijn vaak groot in het reguliere onderwijs, dat is niet voor elk kind even geschikt. Sommige kinderen raken overprikkeld door drukte om zich heen en dat kan soms geuit worden als boosheid, agressie.
Is er een vermoeden van wat er met je kind aan de hand is, Myra? Of heb je zelf een vermoeden, intuitie?

Bij mijn zoon hielp het in die eerste jaren op school om hem elke week/twee weken een dag thuis te houden om bij te tanken. LIefst een dag waarop zijn broertjes niet thuis waren, zodat het echt rustig was en hij zijn eigen gang kon gaan. Ik begreep toen nog niet zoveel van overprikkeling en het lastige gedrag dat eruit voortkwam, maar ik zag altijd wel aan hem wanneer hij een extra dag rust nodig had. Nu gaat hij al jaren standaard 4 dagen naar school, omdat hij het anders nog steeds niet vol kan houden en zijn gedrag steeds lastiger wordt.

Ik ben erg blij met het speciaal onderwijs, er is zoveel (meer) kennis en kunde bij die juffen. Het speciaal onderwijs is helemaal ingericht op kinderen die zich anders gedragen, moeite hebben met prikkels, meer structuur nodig hebben of wat het ook maar is waarom ze buiten de boot vallen in het reguliere onderwijs. Misschien is het voor mij wel makkelijk praten omdat mijn zoon een forse verstandelijke beperking heeft... Bij een kind dat zich cognitief normaal ontwikkelt, kan ik me voorstellen dat het een heel lastige stap is.

Nee, ik heb niet echt een vermoeden, behalve de merkbare overprikkeling, en omdat hij ook gewoon wel goede dagen heeft, vriendjes en best leergierig is, wil ik er ook niet te vroeg een label aan geven. Ik sluit dat voor de toekomst niet uit, maar voor nu kan het voor mijn gevoel nog twee kanten op gaan en wil ik niet heel erg sturen naar een bepaalde richting maar het nog open houden. Feit is wel dat school het samenwerkingsverband erbij heeft betrokken, dus wellicht dat dat meer duidelijkheid geeft. Het waren ook wel rommelige tijden voor jonge kinderen met de lockdowns enzo. Ik denk dat hij ook behoefte heeft aan wat meer regelmaat. Nu heeft hij sinds kort een lieve juf in plaats van een klas met drie juffen. Dat geeft al meer rust. Maar inderdaad is de hoeveelheid kinderen in de klas misschien een van de redenen dat hij zo overprikkeld raakt. Hopelijk nog twee goede maanden in groep 2 en dan een lange zomer groot worden om klaar te zijn voor groep 3. Die stap naar vso is er niet een die ik pertinent niet wil nemen, maar is er wel een waarvoor ik het op dit moment echt nog (veel) te vroeg vind.

Ik zou die stap zeker niet te snel nemen. Het is hem nu inderdaad misschien even te veel. De lockdowns hebben zeker niet geholpen, het is allemaal erg onrustig geweest voor kinderen en meerdere juffen kan ook lastig zijn. Hopelijk nog een heleboel positieve ervaringen de komende maanden en lekker tot rust komen in de zomer. Misschien is hij gewoon wat gevoeliger dan het gemiddelde kind. Daar is niets mis mee.
Als je al ziet dat hij 'vol' zit, kun je hem natuurlijk ook een dagje ziek melden (als dat kan met jullie werk etc). Positieve ervaringen zijn nu heel belangrijk. Als het steeds misgaat, wordt school door hem steeds meer geassocieerd met spanning en negatief gedrag.

Myra22 schreef: ↑

06-05-2021 08:38

Nee, ik heb niet echt een vermoeden, behalve de merkbare overprikkeling, en omdat hij ook gewoon wel goede dagen heeft, vriendjes en best leergierig is, wil ik er ook niet te vroeg een label aan geven. Ik sluit dat voor de toekomst niet uit, maar voor nu kan het voor mijn gevoel nog twee kanten op gaan en wil ik niet heel erg sturen naar een bepaalde richting maar het nog open houden. Feit is wel dat school het samenwerkingsverband erbij heeft betrokken, dus wellicht dat dat meer duidelijkheid geeft. Het waren ook wel rommelige tijden voor jonge kinderen met de lockdowns enzo. Ik denk dat hij ook behoefte heeft aan wat meer regelmaat. Nu heeft hij sinds kort een lieve juf in plaats van een klas met drie juffen. Dat geeft al meer rust. Maar inderdaad is de hoeveelheid kinderen in de klas misschien een van de redenen dat hij zo overprikkeld raakt. Hopelijk nog twee goede maanden in groep 2 en dan een lange zomer groot worden om klaar te zijn voor groep 3. Die stap naar vso is er niet een die ik pertinent niet wil nemen, maar is er wel een waarvoor ik het op dit moment echt nog (veel) te vroeg vind.

Ik snap dat je de stap naar het speciaal onderwijs te vroeg vindt. Is denk ik ook nog helemaal niet aan de orde bij jouw zoontje. Voor een prikkelgevoelig kind zijn dit toch ook vreselijke tijden. En dat begon dus toen jouw zoon pas in groep 1 zat. Laten ze eerst maar eens kijken wat ze op school voor hem kunnen betekenen en dan eventueel extra hulp of onderzoeken thuis. En wie weet gaat hij zich weer lekkerder voelen op school door de structuur van 1 juf ipv 3, en misschien ook door groep 3, waar het toch sowieso gestructureerder is dan op de kleuterschool.

Bij ons werd speciaal onderwijs in groep 4 voor het eerst benoemd. Ik heb daar altijd open voor gestaan, als mijn zoon maar op een plek zit waar hij gelukkig is, dan vind ik het goed. Uiteindelijk is hij pas na een paar maanden in groep 7 overgestapt, omdat school het altijd tegenhield. Pas toen het enorm escaleerde kon het ineens allemaal wel. Mijn zoon is, naast dat hij ASS en ADHD heeft, hoogbegaafd. Maar ook op zijn cluster 4 school kunnen ze hem daarin wel begeleiden. Niet met plusklassen ofzo, daarvoor is hij te veel een uitzondering (hij is de enige uit de klas die niet naar vmbo of lager gaat) maar wel met individuele lessen (Frans en Spaans bijvoorbeeld) en extra projecten (koken, werkstukken, presentaties) en extra verdieping van zijn gewone werk.

Af en toe thuis houden om hem tot rust te laten komen vind ik ook een goede tip. Heb ik ook altijd gedaan en school was daarin ook altijd heel soepel bij ons.

Ik zou vooral toch ook niet te lang wachten met speciaal onderwijs, als je aan ziet komen dat je kind het niet redt op regulier onderwijs. Enkele vriendinnen van mij hebben het te lang aangekeken naar mijn mening, tot hun kinderen totaal waren vastgelopen, bij een paar zelfs op twee basisscholen (en op twee sportclubs), voor ze dan toch kozen voor speciaal onderwijs. Vooral als kinderen geen aansluiting hebben met andere kinderen op school, vind ik dat een heel zwaarwegend punt. Terwijl school en ook ouders vaak vooral naar de schoolprestaties kijken.
In groep 3 op het regulier onderwijs dachten de twee juffen dat mijn zoon nog maar een paar woordjes kon lezen, en omdat ze hem ook niet goed konden aansturen en begeleiden was dat een voorname reden om aan speciaal onderwijs te denken. Voor mij ging het vooral om die aansluiting die hij miste met de andere kinderen, de school was vrij klein dus ook in komende jaren zou hij steeds met dezelfde kinderen in een klas zitten. Hoe lief en gedreven en welwillend de juffen ook waren, ik kan nog steeds niet goed snappen dat ze pas tijdens een bosactiviteit, toen mijn zoon een handleiding voor begeleiders voorlas, merkten dat hij al volledig en min of meer op volwassen niveau kon lezen. Ook heb ik toen gemerkt dat mensen snel iets als 'raar' bestempelen als ze iets niet kunnen plaatsen, zogezegd, ik weet niet of ik het goed uitleg. Een voorbeeld was ook weer in groep 3 (laatste jaar dat mijn oudste op regulier onderwijs heeft doorgebracht). Zoon was jarig en werd toegezongen in de kring. Ik was erbij met de traktaties etc. Mijn zoon zei op enig moment tegen de juf 'mijn papa werkt in (plaatsnaam)'. De juf begreep niet waarom hij dat zei en je zag haar denken 'komt hij weer met een rare opmerking uit het niets'. Maar ik snapte het wel; het jaar daarvoor in groep 2 tijdens het toezingen vroeg de juf die hij toen had waar zijn vader was: aan het werk in (plaatsnaam) dus. Aha, zei zei, dan gaan we nu allemaal heeeeeel hard zingen zodat de papa het ook kan horen in (plaatsnaam). Dus in plaats van een rare opmerking die niet leek te passen bij wat er op dat moment gaande was, was het juist een heel slimme opmerking omdat daaruit bleek dat hij zich de verjaardag van een jaar geleden dus nog heel goed herinnerde, hoe klein hij ook was. Maar als je het niet kunt plaatsen, denk je: hm, raar.

Wat werk betreft ben ik degene geweest die zich heeft aangepast. Mijn man heeft onregelmatige diensten en is heel veel in het buitenland. Ik denk dat hij zeker de helft van bijvoorbeeld alle kinderverjaardagen heeft gemist. Toen ik zwanger werd van de oudste, had ik een parttime baan bij een kleine belangenvereniging en daarnaast een paramedische praktijk op mijn oorspronkelijke vakgebied, zat ik in de gemeenteraad en freelancete ik hier en daar.
Zodra de oudste er was, stond het idee me enorm tegen om hem als baby naar een kinderdagverblijf te brengen. Ik heb een tijd oppas aan huis gehad, hij ging een dag in de week naar mijn ouders en mijn man was zo veel als mogelijk een dag in de week thuis. Ik werkte bovendien redelijk flexibel, ik was de enige werknemer bij de belangenvereniging en kon zelf mijn tijden indelen. Met de politiek ben ik toen wel gestopt, ik heb me niet meer verkiesbaar gesteld bij de volgende periode. Toen de tweede zoon kwam, heb ik mijn praktijk ook gesloten. Niet lang daarna kwam mijn parttime baan te vervallen. Ik vond vrij snel een andere baan bij een culturele stichting waarvan ik aanvankelijk bestuurslid was. Ik ging er 12 uur werken, had nog een tijd oppas aan huis en toen de jongste twee was, vond ik de tijd rijp voor een kinderdagverblijf. We vonden een leuke, kleinschalige opvang en ik bedong daar dat ik de jongens om 10.00 uur mocht brengen tot een uur of 14.00/15.00 uur, twee keer per week. Het ging daar eigenlijk heel goed, nooit problemen, maar mijn zoons wilden er nooit naartoe. Elke dag vroegen ze of ze vandaag naar het dagverblijf moesten en waren dan heel opgelucht als het die dag niet was. Ik merkte ook dat ze hun emoties en/of spanningen loslieten als ik hen ophaalde. De leidsters hadden dat niet door en waren altijd heel verbaasd als ik vertelde dat ze veel liever niet naar het dagverblijf gingen. Toen de oudste naar de basisschool ging, is de jongste nog een halfjaar/jaar alleen naar het dagverblijf gegaan. Ik werkte dus maar 12 uur in die tijd, maar voor mijn gevoel werkte ik altijd. Ik kreeg er wat van, 's morgens eerst de oudste naar school, dan met de bakfiets naar het dagverblijf om de jongste te brengen, dan door naar het werk. Was ik net lekker bezig, moest ik naar huis omdat de oudste middagpauze had (de school had toen nog geen continurooster). Dan weer terug naar het werk, uurtje bezig, dan de jongste weer ophalen van het dagverblijf. Ik heb toen ontslag genomen en besloot een tijdje niet te werken, zodat ik me zou kunnen richten op dingen waar ik nooit aan toe kwam. De oppasdagen bij mijn ouders liepen door, de jongste ging inmiddels ook twee ochtenden naar de peuterspeelzaal. Maar ik werd heel erg onrustig van niet werken en kwam nog steeds niet toe aan zaken als het hele huis administratief opruimen en werken aan een boek. Financieel was het natuurlijk ook een stap terug. Ik ben heel snel toch weer dingen gaan doen, werk dat ik flexibel kon indelen en vanuit huis kon doen (vooral op het gebied van taal en tekst). Ik ben dus altijd degene geweest die zich heeft aangepast aan de omstandigheden, bij mijn mans onregelmatige werk was dat niet goed mogelijk. Mijn man is vrij recent nog een halfjaar in het buitenland geweest voor een opleiding en mij zit dat soms best dwars. Ik probeer soms uit te leggen waarom dat zwaar is, maar ik merk dat hij het toch niet helemaal vat. Ik ben ook weleens weg voor werk en ook een paar keer alleen op reis geweest of met een vriendin, maar dan komt zijn moeder altijd in huis. Ik zou willen dat hij het echt vat en snapt dat ik best fikse prestaties heb geleverd al die jaren. Ik vind dat het nu mijn tijd is, ik ben gestart met een tweede bedrijf en steek daar heel veel tijd en energie in. Ik merk nu dat mijn man dat niet altijd even leuk vindt, maar so be it. Hij heeft al die jaren qua werk kunnen doen wat hij graag wilde, ik heb hem niets in de weg gelegd al vond ik dat sommige keuzes eigenlijk te veel van mij vroegen (zoals maandenlang van huis zijn). Ik heb nooit een vrouw willen zijn die haar man beperkingen oplegt. Maar dus moet hij mij nu ook niet willen beperken.
Ik mag overigens niet mopperen, mijn zoons zijn nooit zo heel 'bewerkelijk' geweest, zeg maar. Niet overprikkeld of driftig (op de slaapproblemen van de jongste na dan, al sinds hij in mijn buik zat), we hebben altijd prima uitstapjes kunnen maken, ook onverwacht, en op vakantie gekund enzovoort. Bij mij zitten de meeste zorgen op het sociale vlak. Ze zijn passief, vooral de jongste, ik ben bang dat ze alleen staan. De oudste onderhoudt contact met één vriend en hij heeft een vriendin bij wie hij nu nog in de klas zit. Maar verder doet hij geen moeite om andere vriendschappen te onderhouden. De jongste heeft alleen online contact tegenwoordig. Volgende week houden we een etentje met pizza bakken bij ons, nog voor zijn verjaardag, met een paar vrienden van de vorige school, maar dat is dan op mijn initiatief. Uit zichzelf komt niets.
Ik kan ook weleens een steek in mijn hart voelen als ik een facebookbericht of zo zie van iemand, die deelt hoe trots zij is op haar tiener die het zo leuk heeft op de sportclub en op school en die een baantje heeft. Die van mij zijn nog te passief om in een paar straten folders van mijn bedrijf rond te brengen. Dan maar liever geen geld. Dat vind ik heel moeilijk en ik kan me er enorm aan storen, terwijl ik aan de andere kant ook weet dat ze er niet zo veel aan kunnen doen dat ze zo zijn. Dan ben ik als de dood dat ze eindigen zoals een oom van mijn man; die woonde bij zijn moeder tot haar dood, daarna vervuilde hij totaal en liet alleen mijn schoonmoeder sporadisch toe in zijn leven. Na zijn overlijden ben ik in het huis geweest, echt... met geen pen te beschrijven. Zo vies en zo vol zooi. Daar moet ook iets aan de hand zijn geweest, ik vermoed ook een vorm van autisme wat uiteraard in zijn jeugd niet werd her- en erkend.

Ik hou me er maar aan vast dat het ook mee kan vallen. De zoon van een vriendin die als kind enorm werd gepest en ook 'anders' was, ontpopte zich als een briljante student en is nu al heel jong een succesvol psychotherapeut. De zoon van een andere vriendin was een heel moeilijk en onberekenbaar kind, iedereen was ervan overtuigd dat daar niets van terecht kon komen. De hele basisschooltijd wekelijks een gesprek met de leerkracht, heel rare dingen haalde hij uit, thuis en elders. Maar hij doorliep het gymnasium, heeft een mooie bijbaan, studeert inmiddels en gaat super, hij woont sinds kort op kamers. Dus, wie weet...

Sorry voor het lange verhaal, blijkbaar moest ik het even kwijt. Sla het gerust over hoor, haha. En sterkte allemaal weer.

Hallo allemaal,

Ik lees al vandaag het begin mee met dit topic. Ik heb echt ontzettend veel bewondering voor hoe jullie omgaan met alle problemen die op jullie weg komen.

Ik heb zelf een zoontje van 5 waar ik me bij tijd en wijle wel zorgen over maak. Hij heeft (nog) geen diagnose, maar er is misschien wel iets denk ik.

Toen hij 1,5 was ging hij een paar ochtenden in de week naar een kdv. Na een aantal weken heeft het kdv de handdoek in de ring gegooid. Ze kregen hem bijna niet stil en konden niks met hem.
Een jaar later ging hij naar de psz, ook een paar ochtenden per week. Ook hier heeft hij heel veel gehuild, we hebben heel langzaam op moeten bouwen van een uurtje per ochtend naar uiteindelijk 2,5 uur na een paar maanden. Hij heeft tot aan de laatste dag gehuild bij het afscheid. Hij heeft daar ook nooit contact gemaakt met andere kinderen. De leidsters daar noemden hem hooggevoelig.
Nu zit hij sinds een jaar op school en ook daar gaat het matig. In het begin huilde hij af en aan de hele dag. Nu "alleen" nog de eerste minuten. Hij speelt wel af en toe met andere kinderen, dat is al een hele vooruitgang.

De ib'er heeft al laten vallen dat het speciaal onderwijs misschien beter is voor hem. Dit was alleen wel heel kort door de bocht, ze vertelde mij rijden neus en lippen door bij het ophalen en heeft ons als ouders verder nooit gesproken.

En nu weet ik het niet meer zo goed. Thuis en bij bekenden is het een heel ander kind, sociaal, gezellig, heeft humor, kletst graag. Ik heb het idee dat de ib'er hem door zijn gedrag op school al het etiket ASS heeft opgeplakt, terwijl ik hoop dat hij misschien alleen wat meer tijd nodig heeft. En dat een jaar extra kleuteren bijvoorbeeld voor hem heel fijn zou zijn.

Heel verhaal, sorry.... Maar ik herken heel veel in jullie verhalen. Ook het slechte slapen bijvoorbeeld. Hij is jarenlang elke nacht meerdere keren wakker geweest, echt elke nacht. Vanaf z'n vierde ging het beter, maar de eerste 2 jaar moest ik er soms wel 5 keer uit. Ben nog steeds niet bijgeslapen voor m'n gevoel!

Elise, als je bezorgd bent (en dat ben je denk ik) ga dan eens naar de huisarts of het consultatiebureau met je zorgen. Zij kunnen advies geven over de volgende stap. Misschien een doorverwijzing naar een kinderarts, misschien observatie door integrale vroeghulp of nog iets anders.
Alles duurt ontzettend lang, zoeken naar de juiste hulp, wachtlijsten, intakes, onderzoeken, wachten op uitslagen et cetera, dus wacht er niet te lang mee.

Als er niks bijzonders aan de hand is, is het fijn om dat te weten en krijg je misschien wat extra handvatten om hem te helpen. Als er wel wat aan de hand is, dan is dat zo en kun je het maar beter zo snel mogelijk weten.

Hoi Nansie,

Bedankt voor je reactie. Ik ben inderdaad wel bezorgd.

Mijn zoontje is op advies van de psz wel geobserveerd door een orthopedagoog en wij hebben met en zonder zoontje ook een aantal gesprekken met haar gehad. Ze gaf aan dat ze er op dat moment nog niet heel veel mee kon. Ten eerste omdat z'n gedrag thuis en op de psz bijna lijnrecht tegenover elkaar stonden en ten tweede omdat hij niet getest kon worden (door zijn jonge leeftijd en omdat zo'n test zonder mij of vader zou moeten en dat kan hij niet). Ze heeft wel aangegeven dat we altijd weer contact op mogen nemen. Door jouw bericht herinner ik me dat weer!

Binnen nu en 2 weken hebben we weer een gesprek met de juf en met de ib'er, dat ga ik eerst afwachten. Dit is ook pas het tweede gesprek in deze samenstelling, door alle lockdowns loopt dat ook niet soepel helaas.