Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
zondag 9 mei 2021 om 12:00
HB kan gepaard gaan met allerlei gedrag dat aan ADHD en ASS doet denken. Lees er maar eens wat over, dan herken je je kind er misschien in. Bij een van mijn kinderen is er een vermoeden van HB. We hebben hem (nog) niet laten testen, dat komt misschien nog. We vinden het nu nog niet zo nodig.Er zijn veel boeken over en ook op internet vind je het nodige. Op Facebook is er een besloten groep met de naam Pharos waar ouders ervaringen en kennis uitwisselen.
Mijn oudste had een enorme ontwikkelingsachterstand en bij hem is toen hij 3,5 was een IQ-test gedaan. Daaruit bleek dat hij een verstandelijke beperking had, dus dat was al heel vroeg duidelijk. Hij is later nog 2 keer getest en telkens scoorde hij weer iets lager. Dat klopt ook wel, want zijn cognitieve ontwikkeling staat al heel lang ongeveer stil. Het officiele stempeltje autisme kwam erbij toen hij een jaar of 5 was, al wisten we dat zelf toen al lang. Dat was dus geen verrassing of teleurstelling. Uit genetisch onderzoek bleek uiteindelijk dat hij een zeldzaam syndroom heeft en dat verklaart al zijn beperkingen en eigenaardigheden.
Mijn oudste had een enorme ontwikkelingsachterstand en bij hem is toen hij 3,5 was een IQ-test gedaan. Daaruit bleek dat hij een verstandelijke beperking had, dus dat was al heel vroeg duidelijk. Hij is later nog 2 keer getest en telkens scoorde hij weer iets lager. Dat klopt ook wel, want zijn cognitieve ontwikkeling staat al heel lang ongeveer stil. Het officiele stempeltje autisme kwam erbij toen hij een jaar of 5 was, al wisten we dat zelf toen al lang. Dat was dus geen verrassing of teleurstelling. Uit genetisch onderzoek bleek uiteindelijk dat hij een zeldzaam syndroom heeft en dat verklaart al zijn beperkingen en eigenaardigheden.
zondag 9 mei 2021 om 12:20
Wij kunnen zoon ook steeds moeilijk uitbesteden. Logeren is heel lastig. Alleen bij een vriendje vindt hij het leuk maar dan slaapt hij vaak de hele nacht niet. Slapen is sowieso een issue. Maar we zijn dus ook heel erg gebonden, kunnen vrijwel niet zonder kinderen weg helaas.Positivevibes schreef: ↑09-05-2021 11:31Wat lastig dat vakanties zo moeilijk zijn voor jullie Lente. Lukt het je zoon om uit te leggen wat hij vervelend of ingewikkeld vindt? Of waarom hij naar huis wil? Kan me goed voorstellen dat je er verdrietig van wordt. Dat zijn juist de momenten dat je graag samen even wil genieten van het ‘eruit zijn’.
Door corona zijn wij eigenlijk nog nauwelijks echt op vakantie geweest met zoon maar ik durf het ook niet zo goed. Logeren gaat bv ook niet. Dat vind ik soms wel lastig als ik hoor hoe makkelijk vriendinnen hun kindjes even een weekend bij opa en oma laten logeren, zeker als we slecht slapen.
Ondertussen lijkt er overigens volgens de kinderpsycholoog een grote kans dat mijn zoontje ook ergens in de combinatiehoek ASS/ADHD/HB valt. Het zou mij niet verbazen als het inderdaad alledrie is maar het is me nog niet helemaal duidelijk of ze dat goed kunnen onderscheiden op jonge leeftijd. Hoe was dat bij jullie? (Als je daar iets over wil vertellen tenminste).
Die exacte combi, ASS/ADHD/HB met disharmonisch profiel heeft mijn zoon. Dat werd al heel jong duidelijk, eerste (uitgestelde/voorlopige) diagnose kwam toen hij pas 3 was. Daarna de officiële toen hij 6 was. De ADHD diagnose kwam er trouwens pas later bij, toen hij 10 was geloof ik. Maar op zijn 3e en 6e werd toen wel al het vermoeden uitgesproken maar wij zagen toen nog geen noodzaak om dat nog te laten testen. Later dus wel.
zondag 9 mei 2021 om 12:50
Lastig! Ik denk ook dat een tijdelijke oplossing niet genoeg lucht geeft. Je hebt een oplossing op de lange termijn nodig. Alhoewel alle afspraken wel minder worden. Had ik toen zoon 3-5 was soms wekelijks afspraken, nu slechts een paar keer per jaar. Dus wat dat betreft vind ik het wel rustiger worden.Positivevibes schreef: ↑09-05-2021 12:00Dat snap ik dat je er trots op bent. Heel terecht
Mijn man is ondernemer en kan niet op korte termijn minder gaan werken. Ik wil zelf ook niet helemaal stoppen maar als ik ga minderen moet ik het leukste deel van mijn werk stoppen en bovendien beperkt dat mijn doorgroeimogelijkheden enorm. Dat voelt dus voor mij als een behoorlijk stuk opgeven.
Eerst dacht ik nog dat het misschien een jaar te overbruggen was tot zoon naar school gaat. Maar ondertussen denk ik dat het niet per se realistisch is dat het dan makkelijker wordt. Ik hoor te vaak het tegenovergestelde helaas.
Je zou ook kunnen kijken of sommige gesprekken online kunnen. Dan kan dit mss wel op werk?
zondag 16 mei 2021 om 22:32
Ik zit even bij te lezen, wat herkenbaar allemaal. De laatste vakantie voor corona was in mijn beleving een ramp. Dochter was zo intensief dat ik uiteindelijk in 2 weken tijd misschien 2 uurtjes op een zonnebedje heb kunnen liggen. Dat is voor mij geen vakantie. Uit eten ging toen ook al niet meer, ze is niet te hanteren en valt steeds andere tafels lastig. Spelen moet je er steeds binnen 2 meter bijstaan, altijd op je hoede, want andere kinderen overprikkelen haar makkelijk en dan doet ze ze pijn... niet te doen dus. Als ik nog eens ga is het in een privehuis met privezwembad. Maar dat is voor oudste weer zo saai lijkt me... eigenlijk ben ik blij met corona, want dat scheelt een hoop uitleggen dat ik met ons gezin helemaal niet meer op vakantie wil. Haar thuislaten vinden we haar (8) ook nog echt te jong voor. Dus liever niet.
zondag 16 mei 2021 om 22:39
Oh en over werk: ik werk wel nog ca 30 uur. Man eigen bedrijf (meer dan fulltime, wel vrij flexibel). Tegen managers zeg ik steeds in eerste gesprek al hoe onze thuissituatie eruit ziet. Ik leg de intentie uit dat ik afspraken zoveel mogelijk in privetijd doe, maar dat dat niet altijd gaat. Dat ik wil dat ze erop vertrouwen dat ik mijn werk echt wel afmaak op een ander moment en ook flexibel kan zijn als dat voor werk nodig is (en dat kan ik ook). En dat als het een keer echt niet lukt, ik het aan zal geven en uren opneem. In de praktijk heb ik 2x zorgverlof opgenomen, rest altijd gecompenseerd. Nooit iemand moeilijk over gedaan. Ik maak het zelf ook niet groot. Plan het gewoon in in mijn agenda en benoem het alleen als het ter sprake komt. Verder is mijn werk altijd af en maakt het niet uit wanneer ik dat doe. Maar kan dan ook thuiswerken en werk regelmatig savonds nog even en dat zien ze ook wel. Als ik het niet zo had getroffen met werkgever (en misschien ook wel die flexibiliteit afdwing) had ik dit werk nooit kunnen blijven doen.
Oh en ik.maak ook wel keuzes in de afspraken die ik belangrijk vindt. Kind heeft nogal zeldzaam syndroom. Er zijn wel artsen die haar om die reden willen zien, maar dat doe ik echt alleen als ik er zelf ook wat uit denk te kunnen halen en op het moment dat het mij uitkomt bijvoorbeeld. Voor bijvoorbeeld controle steunzolen plan ik die samen met haar pgber, hoef ik zelf niet mee, scheelt weer.
Oh en ik.maak ook wel keuzes in de afspraken die ik belangrijk vindt. Kind heeft nogal zeldzaam syndroom. Er zijn wel artsen die haar om die reden willen zien, maar dat doe ik echt alleen als ik er zelf ook wat uit denk te kunnen halen en op het moment dat het mij uitkomt bijvoorbeeld. Voor bijvoorbeeld controle steunzolen plan ik die samen met haar pgber, hoef ik zelf niet mee, scheelt weer.
maandag 17 mei 2021 om 11:43
Snap ik! Doen wij ook niet. Wat wel heel goed gaat is gewoon een huisje in Nederland boeken. Dan kunnen we zoons ritme goed aanhouden, en kunnen we in het eigen huisje eten.snoepzak schreef: ↑16-05-2021 22:32Ik zit even bij te lezen, wat herkenbaar allemaal. De laatste vakantie voor corona was in mijn beleving een ramp. Dochter was zo intensief dat ik uiteindelijk in 2 weken tijd misschien 2 uurtjes op een zonnebedje heb kunnen liggen. Dat is voor mij geen vakantie. Uit eten ging toen ook al niet meer, ze is niet te hanteren en valt steeds andere tafels lastig. Spelen moet je er steeds binnen 2 meter bijstaan, altijd op je hoede, want andere kinderen overprikkelen haar makkelijk en dan doet ze ze pijn... niet te doen dus. Als ik nog eens ga is het in een privehuis met privezwembad. Maar dat is voor oudste weer zo saai lijkt me... eigenlijk ben ik blij met corona, want dat scheelt een hoop uitleggen dat ik met ons gezin helemaal niet meer op vakantie wil. Haar thuislaten vinden we haar (8) ook nog echt te jong voor. Dus liever niet.
Geen zonvakanties voor ons, want dat is inderdaad niet relaxed.
Wat je zegt over lockdown voel ik ook hoor. Omdat niemand bij elkaar op visite mag, uit eten gaat etc voelt het voor ons ook veel minder als een gemis.
She was brave and strong and broken, all at once.
maandag 17 mei 2021 om 20:25
Wat fijn om hier herkenning over te lezen. Merk dat veel mensen echt niet snappen dat op vakantie gaan niet vanzelfsprekend heerlijk is.. hoe doen jullie het in zo'n huisje dan met gevaren? Hier thuis is alles op kind ingericht, anders draait ze alle kranen open, duwt de tv om, stopt messen in haar mond en ga zo nog maar even door op de lastige momenten... hebben jullie daar handigheidjes voor of heeft jullie kind daar geen last van?Woez schreef: ↑17-05-2021 11:43Snap ik! Doen wij ook niet. Wat wel heel goed gaat is gewoon een huisje in Nederland boeken. Dan kunnen we zoons ritme goed aanhouden, en kunnen we in het eigen huisje eten.
Geen zonvakanties voor ons, want dat is inderdaad niet relaxed.
Wat je zegt over lockdown voel ik ook hoor. Omdat niemand bij elkaar op visite mag, uit eten gaat etc voelt het voor ons ook veel minder als een gemis.
maandag 17 mei 2021 om 20:53
Ik kan me voorstellen dat je liever thuisblijft als vakantie zo moeilijk is.
Voor degenen die huisjes met afzetting zoeken; zoek op huisjes voor honden. Zo hebben wij op Terschelling ooit een leuk huisje gevonden met een grote en volledige afgezette tuin. Ideaal omdat hij anders de hele tijd wegliep.
Ik ben blij dat wij inmiddels een manier hebben gevonden om wel weer op vakantie te kunnen. Toen mijn zoon jonger was, was dat ook een enorme uitputtingsslag. De laatste jaren gaat het steeds beter, al had hij afgelopen week op vakantie 2 hele lastige dagen. Dan voel ik meteen weer de stress en de uitputting, en ook de schaamte. Hij valt vooral andere kinderen lastig door te duwen, schoppen, slaan en aan haren te trekken. Hij is in zo'n bui bijna niet af te leiden of te corrigeren, en inmiddels te groot om onder mijn arm te nemen.
Wij gaan met onze eigen caravan, voor zoon heel fijn want de caravan is inmiddels vertrouwd en hij heeft zijn eigen bed.
Ik denk dat het voor anderen moeilijk invoelbaar is hoe ingewikkeld veel dagelijkse dingen voor ons soort gezinnen zijn. Ik heb jaren gehad dat ik onmogelijk in mijn eentje met mijn kinderen ergens naartoe kon. Zelfs naar de bakker of supermarkt was geen optie. Nu hij de afgelopen maanden duidelijk lastiger aan het worden is, ben ik wel een beetje bang dat we weer die kant op gaan. Hopelijk is het tijdelijk en wordt hij weer rustiger en stabieler.
Voor degenen die huisjes met afzetting zoeken; zoek op huisjes voor honden. Zo hebben wij op Terschelling ooit een leuk huisje gevonden met een grote en volledige afgezette tuin. Ideaal omdat hij anders de hele tijd wegliep.
Ik ben blij dat wij inmiddels een manier hebben gevonden om wel weer op vakantie te kunnen. Toen mijn zoon jonger was, was dat ook een enorme uitputtingsslag. De laatste jaren gaat het steeds beter, al had hij afgelopen week op vakantie 2 hele lastige dagen. Dan voel ik meteen weer de stress en de uitputting, en ook de schaamte. Hij valt vooral andere kinderen lastig door te duwen, schoppen, slaan en aan haren te trekken. Hij is in zo'n bui bijna niet af te leiden of te corrigeren, en inmiddels te groot om onder mijn arm te nemen.
Wij gaan met onze eigen caravan, voor zoon heel fijn want de caravan is inmiddels vertrouwd en hij heeft zijn eigen bed.
Ik denk dat het voor anderen moeilijk invoelbaar is hoe ingewikkeld veel dagelijkse dingen voor ons soort gezinnen zijn. Ik heb jaren gehad dat ik onmogelijk in mijn eentje met mijn kinderen ergens naartoe kon. Zelfs naar de bakker of supermarkt was geen optie. Nu hij de afgelopen maanden duidelijk lastiger aan het worden is, ben ik wel een beetje bang dat we weer die kant op gaan. Hopelijk is het tijdelijk en wordt hij weer rustiger en stabieler.
maandag 17 mei 2021 om 21:01
Wij kunnen gelukkig wel op vakantie gaan. Hij komt nu ook wel op een leeftijd dat we er niet continu bovenop hoeven te zitten. 2 jaar terug pakte hij zijn fiets en was hij gewoon weg en hadden we inderdaad ook afzetting nodig.
Zoon is hier afgelopen dagen ook erg overprikkeld. Veel broekplassen ook gelijk weer. Ik weet alleen niet zo goed wat er aan scheelt. We wachten nu op de goedkeuring van de aanvraag en ik ben ook wel heel benieuwd wat er uit het fysio traject gaat komen. Vanmorgen waren we bij de poep en plaspoli en hij was mega druk en afgeleid. Daar was ik eigenlijk wel blij mee, want ik wilde graag dat zij zou zien hoe hij kan zijn.
Zoon is hier afgelopen dagen ook erg overprikkeld. Veel broekplassen ook gelijk weer. Ik weet alleen niet zo goed wat er aan scheelt. We wachten nu op de goedkeuring van de aanvraag en ik ben ook wel heel benieuwd wat er uit het fysio traject gaat komen. Vanmorgen waren we bij de poep en plaspoli en hij was mega druk en afgeleid. Daar was ik eigenlijk wel blij mee, want ik wilde graag dat zij zou zien hoe hij kan zijn.
maandag 17 mei 2021 om 22:01
dinsdag 18 mei 2021 om 08:12
snoepzak schreef: ↑17-05-2021 20:25Wat fijn om hier herkenning over te lezen. Merk dat veel mensen echt niet snappen dat op vakantie gaan niet vanzelfsprekend heerlijk is.. hoe doen jullie het in zo'n huisje dan met gevaren? Hier thuis is alles op kind ingericht, anders draait ze alle kranen open, duwt de tv om, stopt messen in haar mond en ga zo nog maar even door op de lastige momenten... hebben jullie daar handigheidjes voor of heeft jullie kind daar geen last van?
Zoon is vier, en kan nog niet bij kranen. Dat scheelt al. En hij zit nog lekker in zijn kinderstoel met een tuigje. Verder is hij altijd onder toezicht van man of mij.
Ook wij moeten de hele dag opletten en corrigeren. Niet relaxed, maar dat is ons leven nou eenmaal.
Ik vrees ook de dag dat hij groter is en niet meer in een kinderstoel kan.
Heel soms, als zoon lekker heeft kunnen rennen en spelen in een speeltuin, kunnen we erna op een terrasje zitten. Wel altijd met een tablet of telefoon.
Totdat hij het zat wordt en dan moeten we ook snel afrekenen en gaan....
Lastig is dat in je omgeving he? Mensen die zeggen dat je kind maar moet leren dat niet alles om hem draait en dat ie maar gewoon netjes moet wachten... of zichzelf maar moet vermaken met een kleurplaat
Maar tijd voor mezelf op de momenten dat zoon niet slaapt heb ik opgegeven. Geen verwachtingen = geen teleurstelling.
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 27 mei 2021 om 19:04
Al weer een aantal weken verder. We hebben afgelopen week gesprek gehad met school van zoon. En dit was erg positief. Omdat er een stijgende lijn te zien is, kan hij hier op school blijven. Of in elk geval, vooralsnog gaat de voorkeur er naar uit dat hij op een gewone school blijft. We gaan nog wel steeds het traject in van de ambulante begeleiding. Dat ligt nu bij de gemeente en daar is het druk.
Ik lees net op nos dat de overheid de komende jaren miljarden extra moet investeren in jeugdzorg en ik word er gewoon emotioneel van. Dit is onze wereld nu ineens geworden en gaat ons nu ook aan.
Ik lees net op nos dat de overheid de komende jaren miljarden extra moet investeren in jeugdzorg en ik word er gewoon emotioneel van. Dit is onze wereld nu ineens geworden en gaat ons nu ook aan.
vrijdag 28 mei 2021 om 09:06
Dat is heel herkenbaar, Woez. Wij spreken vrijwel nooit met anderen af op openbare plekken, omdat altijd maar de vraag is hoelang dat goed gaat. En als we al eens afspreken dan is dat met mensen die daar begrip voor hebben of zelf een bijzonder kind hebben.
Voor corona ging ik wel eens met alleen mijn oudste ergens een taartje of tosti eten, maar dan rekende ik altijd meteen af omdat ik weet dat hij meteen weg wil zodra hij klaar is met eten. Dus het is echt even dooreten en hup weer weg. Maar hij vindt het wel heel leuk.
Voor corona ging ik wel eens met alleen mijn oudste ergens een taartje of tosti eten, maar dan rekende ik altijd meteen af omdat ik weet dat hij meteen weg wil zodra hij klaar is met eten. Dus het is echt even dooreten en hup weer weg. Maar hij vindt het wel heel leuk.
vrijdag 28 mei 2021 om 16:41
Vakanties en terras bezoeken verlopen hier ook niet altijd even soepel.
Veel ruimte en een paar speeltoestellen vlakbij helpen wel, maar zodra er teveel kinderen aanwezig zijn, zit ik al niet meer rustig omdat ik vrees voor impulsieve acties.
Ooit had ik een ideaal om met het gezin te kunnen kamperen, maar dat heb ik maar losgelaten. De scheldkanonnades die onze zoon er soms met enorm volume eruit gooit, daar wil ik echt de rest van de camping niet mee belasten….
Veel ruimte en een paar speeltoestellen vlakbij helpen wel, maar zodra er teveel kinderen aanwezig zijn, zit ik al niet meer rustig omdat ik vrees voor impulsieve acties.
Ooit had ik een ideaal om met het gezin te kunnen kamperen, maar dat heb ik maar losgelaten. De scheldkanonnades die onze zoon er soms met enorm volume eruit gooit, daar wil ik echt de rest van de camping niet mee belasten….
vrijdag 28 mei 2021 om 17:13
Oh dat herken Ik ook staopstoel. Ik ben geen kampeerder, maar twijfelde om toch eens naar zo'n kant en klare tent te gaan, want mijn zoontje is wel echt weer een buitenkind. Maar hij voelt zijn grenzen dan niet aan en accepteert ze ook moeilijk als hij plezier heeft. Dus dan wil hij dr hele dag buiten spelen met andere kinderen, gevolg savonds helemaal overprikkeld, maar tussendoor pauzes inlassen geeft boze buien omdat hij niet wil stoppen. Dus toch maar weer een huisje dit jaar.
@tinkeltje ik had precies hetzelfde gevoel bij dat nieuwsbericht. Wel positief en terecht denk ik, maar ook het besef dat is mijn zoontje die daarop van toepassing is.
Hier wankelen we weer af en toe. Meer spanning bij zoon. Pas jarig geweest, dus dat zal vast meespelen. En de voorbereidingen voor overstap naar nieuwe school beginnen ook En dat vindt hij ook echt spannend. En ik zelf ook.
@tinkeltje ik had precies hetzelfde gevoel bij dat nieuwsbericht. Wel positief en terecht denk ik, maar ook het besef dat is mijn zoontje die daarop van toepassing is.
Hier wankelen we weer af en toe. Meer spanning bij zoon. Pas jarig geweest, dus dat zal vast meespelen. En de voorbereidingen voor overstap naar nieuwe school beginnen ook En dat vindt hij ook echt spannend. En ik zelf ook.
vrijdag 28 mei 2021 om 18:34
Tip: je kunt via de zorgverzekering een aangepaste stoel in bruikleen krijgen. Je hebt hiervoor een verwijzing van een ergotherapeut nodig. Wij hebben jaren een stoel van Atlas gehad, incl tuigje: atlaskidtech.nlWoez schreef: ↑18-05-2021 08:12Zoon is vier, en kan nog niet bij kranen. Dat scheelt al. En hij zit nog lekker in zijn kinderstoel met een tuigje. Verder is hij altijd onder toezicht van man of mij.
Ook wij moeten de hele dag opletten en corrigeren. Niet relaxed, maar dat is ons leven nou eenmaal.
Ik vrees ook de dag dat hij groter is en niet meer in een kinderstoel kan.
Heel soms, als zoon lekker heeft kunnen rennen en spelen in een speeltuin, kunnen we erna op een terrasje zitten. Wel altijd met een tablet of telefoon.
Totdat hij het zat wordt en dan moeten we ook snel afrekenen en gaan....
Lastig is dat in je omgeving he? Mensen die zeggen dat je kind maar moet leren dat niet alles om hem draait en dat ie maar gewoon netjes moet wachten... of zichzelf maar moet vermaken met een kleurplaat
Maar tijd voor mezelf op de momenten dat zoon niet slaapt heb ik opgegeven. Geen verwachtingen = geen teleurstelling.
Verder...heel herkenbaar. Al toen zoon 3 was spraken we nauwelijks meer af in het openbaar. Je wist nooit hoe lang zoon het volhield en als hij er klaar mee was moest je direct weg. Ik was alleen maar bezig met opletten, want hij rende alle kanten op. Een gesprek voeren als ik met zoon was, was echt onmogelijk.
Nu hij ouder en rustiger wordt, kunnen we wel weer wandelingen met hem maken. Zoon eet niet, dus op een terrasje zitten doen we niet. Hij kan er wel even 10 minuten bij zitten, maar wordt dan onrustig. Je zit zelf ook niet rustig dan.
De opmerkingen zijn gelukkig al enkele jaren gestopt. Hoe groter hij werd, hoe duidelijker dat hij zware beperkingen heeft. Het heeft mij heel veel pijn gedaan, al die opmerkingen. Je hebt gewoon hele nare mensen. En die trek je helaas aan als je opvalt.
Zo'n huisje voor een hond is helemaal nog niet zo'n gek idee zeg. Ik ga me daar eens in verdiepen. Een vrijstaand huisje, hek eromheen en midden in de natuur. Dat zou nog wel een optie zijn
vrijdag 28 mei 2021 om 19:37
Hier gaat zoon wel goed qua meenemen. Alleen zitten we erna met de scherven en tranen van een overprikkeld kind. Ik weet ook niet zo goed wat wijsheid is, want hij vindt het wel echt leuk en wil graag mee. En het helpt om hem dan een koptelefoon op te zetten, maar daarmee is hij ook meteen het kind dat “anders” is.
Ook wij hebben lang gedacht dat het aan ons lag. Maar inmiddels is onze dochter in de peuterpuberteit. Die is intensief, maar toch echt een stuk minder heftig. Haar driftbuien duren misschien 10 minuten, die van zoon duurden soms wel 5 uur.
Verder gaat het hier momenteel best wel goed. Zoon is erg blij op het moment en heeft deze week “maar” 2x in z’n broek gepoept. Zou hij dan toch nog zindelijk worden...?
Ook wij hebben lang gedacht dat het aan ons lag. Maar inmiddels is onze dochter in de peuterpuberteit. Die is intensief, maar toch echt een stuk minder heftig. Haar driftbuien duren misschien 10 minuten, die van zoon duurden soms wel 5 uur.
Verder gaat het hier momenteel best wel goed. Zoon is erg blij op het moment en heeft deze week “maar” 2x in z’n broek gepoept. Zou hij dan toch nog zindelijk worden...?
vrijdag 28 mei 2021 om 20:08
Wat fijn als hij toch zindelijk wordt! Heeft hij er zelf last van, als hij een koptelefoon op heeft? Ik zie het toch best regelmatig, het zou mij niet heel erg opvallen. Maar mss is mijn referentiekader niet helemaal gemiddeld.
De eerste jaren dacht ik ook dat het aan mij lag. Ik was vrij jong toen zoon geboren werd (begin 20). Misschien kan ik het wel niet, dacht ik.
Dit gevoel veranderde langzaam, maar nog steeds steekt het wel eens de kop op. Na al die jaren moet ik bekennen dat we moe zijn . Zoon woont thuis en dat gaat, maar alles wat extra is in zijn zorg, kost ons steeds meer energie. In het begin ging ik op zoek naar allerlei mogelijkheden, extra cursus hier, extra therapie, specialist of expertisecentrum daar. Dat lukt mij niet meer. Misschien ook door alle teleurstellingen. Zijn ontwikking staat eigenlijk al stil vanaf 1,5. Het is soms 1 stapje vooruit en dan weer 3 stappen achteruit.
Maar toch...dan denk je op een emotioneel moment. Wat als...zou hij dan wel praten? Zou hij dan wel zindelijk zijn? Zou hij dan wel eten? Verstandelijk weet ik dat dit waarschijnlijk niet zo is, maar gevoelsmatig ervaar ik schuldgevoelens en twijfel.
Toen onze 2de werd geboren wist ik na 3 maanden al dat hij heel anders was. O, dus dit bedoelen mensen met een baby die lacht, speelt en ontdekt. Heel bijzonder. Ik viel 4 jaar lang van de ene verbazing in de andere.
De eerste jaren dacht ik ook dat het aan mij lag. Ik was vrij jong toen zoon geboren werd (begin 20). Misschien kan ik het wel niet, dacht ik.
Dit gevoel veranderde langzaam, maar nog steeds steekt het wel eens de kop op. Na al die jaren moet ik bekennen dat we moe zijn . Zoon woont thuis en dat gaat, maar alles wat extra is in zijn zorg, kost ons steeds meer energie. In het begin ging ik op zoek naar allerlei mogelijkheden, extra cursus hier, extra therapie, specialist of expertisecentrum daar. Dat lukt mij niet meer. Misschien ook door alle teleurstellingen. Zijn ontwikking staat eigenlijk al stil vanaf 1,5. Het is soms 1 stapje vooruit en dan weer 3 stappen achteruit.
Maar toch...dan denk je op een emotioneel moment. Wat als...zou hij dan wel praten? Zou hij dan wel zindelijk zijn? Zou hij dan wel eten? Verstandelijk weet ik dat dit waarschijnlijk niet zo is, maar gevoelsmatig ervaar ik schuldgevoelens en twijfel.
Toen onze 2de werd geboren wist ik na 3 maanden al dat hij heel anders was. O, dus dit bedoelen mensen met een baby die lacht, speelt en ontdekt. Heel bijzonder. Ik viel 4 jaar lang van de ene verbazing in de andere.
vrijdag 28 mei 2021 om 20:25
Tijdje niet hier geweest. Met mijn oudste dochter gaat het goed. Ze heeft een jaar langer in de kleuterklas gezeten, gaat na de zomer naar groep 3. Dus we oefenen nu alvast (met extra begeleiding op school) met de letters. En dan zullen we volgend jaar zien of ze het (voorlopig) redt op het regulier onderwijs. Ik vind dat ze goed vooruit gaat, maar zie wel dat ze veel begeleiding nodig heeft en ben een beetje bang dat zo’n grote klas teveel prikkels geeft. Waardoor ze helemaal dichtklapt en niks meer meekrijgt.
Laura ik snap dat het vervelend kan voelen, zo’n koptelefoon. Aan de andere kant zou ik er op een gegeven moment schijt aan hebben. Als ik hier op de reguliere school in de klassen kijk, heeft trouwens bijna de helft van de kinderen een koptelefoon. Is wel een andere situatie natuurlijk, maar toch. Hoe oud is jouw zoon nu? Mijn dochter had tot ze 5 was ook echt nog wel ongelukjes. Denk nu nog een paar keer per jaar.
Voor de rest: ik lees jullie verhalen echt soms met een brok in mijn keel. Heb echt bewondering voor hoe jullie met de beperkingen van jullie kinderen omgaan. Mijn dochter is sociaal heel zwak, maar kan zich wel goed vermaken en heeft een rustig karakter. Wat dat betreft boffen we echt.
Laura ik snap dat het vervelend kan voelen, zo’n koptelefoon. Aan de andere kant zou ik er op een gegeven moment schijt aan hebben. Als ik hier op de reguliere school in de klassen kijk, heeft trouwens bijna de helft van de kinderen een koptelefoon. Is wel een andere situatie natuurlijk, maar toch. Hoe oud is jouw zoon nu? Mijn dochter had tot ze 5 was ook echt nog wel ongelukjes. Denk nu nog een paar keer per jaar.
Voor de rest: ik lees jullie verhalen echt soms met een brok in mijn keel. Heb echt bewondering voor hoe jullie met de beperkingen van jullie kinderen omgaan. Mijn dochter is sociaal heel zwak, maar kan zich wel goed vermaken en heeft een rustig karakter. Wat dat betreft boffen we echt.
vrijdag 28 mei 2021 om 20:48
Zoon van nu bijna 12 draagt soms ook nog een koptelefoon in publiek. Hij vindt de kermis bijvoorbeeld geweldig (niet zozeer de attracties maar het schieten en de grijpkasten) maar de herrie is hem echt te veel. Hij kiest dan zelf voor oorkleppen. Tot vorig jaar droeg hij die.LauraRoar schreef: ↑28-05-2021 19:37Hier gaat zoon wel goed qua meenemen. Alleen zitten we erna met de scherven en tranen van een overprikkeld kind. Ik weet ook niet zo goed wat wijsheid is, want hij vindt het wel echt leuk en wil graag mee. En het helpt om hem dan een koptelefoon op te zetten, maar daarmee is hij ook meteen het kind dat “anders” is.
Sommige volwassenen keken en maakten opmerkingen, niet veel hoor, maar die kregen dan een vernietigende blik van mij. En kinderen van school of uit de buurt vonden er niks van, die wisten niet beter dan dat zoon oorkleppen droeg.
vrijdag 28 mei 2021 om 21:23
Wij kunnen op zich wel ergens naar toe met zoon. Vaak geven we zoon dan een telefoon en gaat hij filmpjes kijken. Hij is nu ook wel beter aan te spreken op gedrag. 2 weken terug op het terras gezeten en dan komt de serveerster de bestelling voor het drinken opnemen, maar we bestellen dan direct alles, want we willen snel eten.
Laura; oh wat zou dat fijn zijn zeg. Ik vind de zindelijkheid hier toch wel het grootste struikelblok. We gaan over 2 maanden op vakantie en ik zit te denken om hem dan gewoon een luier aan te trekken. Even 2 weken er niet op hoeven te letten en dan kan hij lekker spelen.
Soumis: oh wat spannend allemaal. Wat moeten ze ook veel doorstaan zo.
Ik heb ook wel gedacht dat het aan mij lag. Maar ik zie nu de jongste en ik zie een enorm verschil. Ik vind het een verademing en daar voel ik me dan soms ook wel weer schuldig over. Ik voel echt een soort opluchting er bij. Nou is de jongste volgens mij ook echt wel heel makkelijk. Wat ik wel mooi vind om te zien is dat hij helemaal idolaat is van zijn grote broer.
Laura; oh wat zou dat fijn zijn zeg. Ik vind de zindelijkheid hier toch wel het grootste struikelblok. We gaan over 2 maanden op vakantie en ik zit te denken om hem dan gewoon een luier aan te trekken. Even 2 weken er niet op hoeven te letten en dan kan hij lekker spelen.
Soumis: oh wat spannend allemaal. Wat moeten ze ook veel doorstaan zo.
Ik heb ook wel gedacht dat het aan mij lag. Maar ik zie nu de jongste en ik zie een enorm verschil. Ik vind het een verademing en daar voel ik me dan soms ook wel weer schuldig over. Ik voel echt een soort opluchting er bij. Nou is de jongste volgens mij ook echt wel heel makkelijk. Wat ik wel mooi vind om te zien is dat hij helemaal idolaat is van zijn grote broer.
zaterdag 29 mei 2021 om 14:05
Als je graag kampeert, kijk dan echt eens naar deze camping in Frankrijk! Daar zijn schreeuwende, niet zindelijke, koptelefoondragende kinderen welkom. En ze vallen er niet op. Heerlijk. Ook voor broertjes en zusjes is het er erg fijn.
https://camping-parc-de-la-brenne.eu/nl ... puylagorge
Als je er vragen over hebt, mag je me altijd een berichtje sturen. Ik heb geen aandelen
, maar ben wel erg blij met deze plek.
https://camping-parc-de-la-brenne.eu/nl ... puylagorge
Als je er vragen over hebt, mag je me altijd een berichtje sturen. Ik heb geen aandelen
, maar ben wel erg blij met deze plek.
zaterdag 29 mei 2021 om 15:36
Ik weet idd van dit soort campings af. Ik kan me voorstellen dat dit voor veel ouders met een kind met een beperking heel fijn is.
Kamperen met zoon is onmogelijk. Hij loopt weg. Niet een beetje afdwalen, maar rennen. Gewoon rechtdoor, blote voeten over drukke N wegen heen. Daarom ga ik ook niet met hem op vakantie, want onbekende omgeving. Ik kijk 1 seconde de andere kant op en als hij zo'n dag heeft is hij weg. We zijn hem al best vaak kwijt geweest, politie moeten bellen. Het gevoel als je je kind kwijt bent herkent vast iedere ouder. Dat gevoel een paar uur lang en een kind wat niet praat en geen enkel gevaar ziet. Nou, je blijft er bijna in kan ik je zeggen.
Gps werkt helaas niet. Hij maakt alles wat 'vreemd' om hem heen is kapot. Daarom is thuis veilig. Op de dagbesteding, logeerhuis en thuis kan hij niet weg. Wij hebben overal sloten en kettingen op zitten. Als we weg gaan, is het altijd 1 op 1 met hem. Het vergt een bepaalde alertheid die ik op een vakantiebestemming niet heb.
We gaan nu kamperen met de andere 2, paar dagen met zn 4en en rest om en om. Ik vind het jammer dat we niet samen zijn, maar heb er ook vrede mee. Je wilt de andere 2 ook niet belasten met alle spanning.
Kamperen met zoon is onmogelijk. Hij loopt weg. Niet een beetje afdwalen, maar rennen. Gewoon rechtdoor, blote voeten over drukke N wegen heen. Daarom ga ik ook niet met hem op vakantie, want onbekende omgeving. Ik kijk 1 seconde de andere kant op en als hij zo'n dag heeft is hij weg. We zijn hem al best vaak kwijt geweest, politie moeten bellen. Het gevoel als je je kind kwijt bent herkent vast iedere ouder. Dat gevoel een paar uur lang en een kind wat niet praat en geen enkel gevaar ziet. Nou, je blijft er bijna in kan ik je zeggen.
Gps werkt helaas niet. Hij maakt alles wat 'vreemd' om hem heen is kapot. Daarom is thuis veilig. Op de dagbesteding, logeerhuis en thuis kan hij niet weg. Wij hebben overal sloten en kettingen op zitten. Als we weg gaan, is het altijd 1 op 1 met hem. Het vergt een bepaalde alertheid die ik op een vakantiebestemming niet heb.
We gaan nu kamperen met de andere 2, paar dagen met zn 4en en rest om en om. Ik vind het jammer dat we niet samen zijn, maar heb er ook vrede mee. Je wilt de andere 2 ook niet belasten met alle spanning.
zaterdag 29 mei 2021 om 18:03
Dat weglopen klinkt heftig herfst. Wat een angst, ik krijg het al koud bij de gedachte.
Het klinkt alsof het qua kamperen zo voor jullie gewoon de beste oplossing is, fijn dat je daar ook vrede mee hebt.
Hier gaat het nog steeds wel redelijk. Veel afspraken, gister weer een onderzoek. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant vind ik het ook wel lastig omdat ik constant het gevoel heb dat ik dingen vergeet te vertellen omdat ze voor mij normaal zijn.
Ik was er zelf ondertussen ook wel van overtuigd dat binnen (bij wijze van spreken) 5 minuten duidelijk zou zijn dat er een vorm van autisme speelt, oa omdat zoon slecht oogcontact maakt. Maar nu blijkt hij qua fantasie en spel daar niet zo in te passen. Dus het is voorlopig nog best een puzzel.
Het klinkt alsof het qua kamperen zo voor jullie gewoon de beste oplossing is, fijn dat je daar ook vrede mee hebt.
Hier gaat het nog steeds wel redelijk. Veel afspraken, gister weer een onderzoek. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant vind ik het ook wel lastig omdat ik constant het gevoel heb dat ik dingen vergeet te vertellen omdat ze voor mij normaal zijn.
Ik was er zelf ondertussen ook wel van overtuigd dat binnen (bij wijze van spreken) 5 minuten duidelijk zou zijn dat er een vorm van autisme speelt, oa omdat zoon slecht oogcontact maakt. Maar nu blijkt hij qua fantasie en spel daar niet zo in te passen. Dus het is voorlopig nog best een puzzel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
