Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
zondag 30 mei 2021 om 08:49
Dat is vreselijk, Herfst. Het kost zoveel energie om de hele tijd zo alert te moeten zijn.
Mijn zoon heeft dit ook een tijd gedaan, maar hij hield de tracker gelukkig wel aan zijn broekriem, om zijn arm ging niet. We zijn hem ook een paar keer kwijt geweest zonder tracker. Doodeng! Hij reageert niet op zijn naam en ziet geen gevaar. Ik ben een paar keer zo bang geweest dat hij in het water terecht zou komen of onder een auto. Hij doet het nu gelukkig niet meer. Wat een paniek en stress geeft dat. Ik snap helemaal dat je liever de deur niet uitgaat.
Wij hadden in die tijd ook continu alles op slot en mijn man had golfplaten op de tuinpoort gemaakt zodat hij er niet overheen kon klimmen en overal kippengaas tegen de schutting.
Voor sommige anderen hier is de camping misschien wel een fijne plek. Ik weet niet of er nog meer weglopers zijn, maar er is maar één toegangsweg naar de camping en die is een kilometer of drie lang. Van de camping weglopen is dus niet zo makkelijk. En als er toch eens een kind zoek is, helpt iedereen mee met zoeken.
Mijn zoon heeft dit ook een tijd gedaan, maar hij hield de tracker gelukkig wel aan zijn broekriem, om zijn arm ging niet. We zijn hem ook een paar keer kwijt geweest zonder tracker. Doodeng! Hij reageert niet op zijn naam en ziet geen gevaar. Ik ben een paar keer zo bang geweest dat hij in het water terecht zou komen of onder een auto. Hij doet het nu gelukkig niet meer. Wat een paniek en stress geeft dat. Ik snap helemaal dat je liever de deur niet uitgaat.
Wij hadden in die tijd ook continu alles op slot en mijn man had golfplaten op de tuinpoort gemaakt zodat hij er niet overheen kon klimmen en overal kippengaas tegen de schutting.
Voor sommige anderen hier is de camping misschien wel een fijne plek. Ik weet niet of er nog meer weglopers zijn, maar er is maar één toegangsweg naar de camping en die is een kilometer of drie lang. Van de camping weglopen is dus niet zo makkelijk. En als er toch eens een kind zoek is, helpt iedereen mee met zoeken.
vrijdag 4 juni 2021 om 09:52
Een paar pagina’s terug uitte ik mijn zorgen over mijn zoontje: school belde steeds vaker omdat hij zich misdroeg en dan moesten we hem ophalen. Ons werd verteld dat hij behalve agressief ook niet genoeg aandacht had om bij de les te blijven. Ook werd hij niet zelfstandig genoeg bevonden. Ook een gesprek met de bso gehad vorige maand over zijn lastige gedrag. Jullie gaven me toen goede adviezen en tips, waarvoor veel dank.
We hebben inmiddels heel goed contact met zijn nieuwe juf en wat een wereld van verschil: hij gaat vrolijk naar school, krijgt positieve feedback (sticker op zijn voorhoofd) op zijn werkhouding, en er zijn geen incidenten meer geweest in ruim een maand tijd. Op de bso gaat het ook al een paar weken vlekkeloos. Ik ben zó opgelucht, maar wil nog niet te vroeg juichen. Zwemles is bijvoorbeeld nog drama; hij doet simpelweg niet wat hij moet doen en ligt een beetje te dromen de hele les. Maar echt, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat we hem zo lang hebben aan laten modderen bij zijn vorige juf, een verschrikkelijk negatief persoon die het van begin af aan niet zag zitten met hem. De ergotherapeut is laatst in de nieuwe klas gekomen om de juf van tips en tricks te voorzien en de fijne interactie tussen deze nieuwe betrokken juf en mijn zoontje viel ook haar op. Natuurlijk zal het deels ook rijping van mijn zoontje zijn, maar toch... Bijna eng hoe groot het verschil is met twee maanden geleden; zo belangrijk kan een docent dus zijn! Het samenwerkingsverband zorgt nu voor een uur per week extra ondersteuning, zodat de juf hem dan individueel in helpen zijn aandacht bij zijn werkje te houden. Maar toen ze zei slechts een uur extra hulp nodig te hebben viel ik bijna van mijn stoel; de vorige juf had ons in gesprekken duidelijk gemaakt dat de kans dat hij het zou redden op deze school uiterst klein was en dat hij echt onderzocht zou moeten worden door een psycholoog. Ik word er bijna boos van als ik eraan terugdenk; al die zorgen. We zullen het nooit weten, maar als hij zijn huidige juf meteen gehad had was zijn kleutertijd wellicht een stuk soepeler verlopen. Ik ga mij nog beraden op een terugkoppeling naar school, aan het einde van het jaar, als we echt kunnen overzien in hoeverre deze laatste maanden verschilden van de voorgaande anderhalf jaar. Maar tot dusver was de klassenswitch dus een gouden greep, waarvan ik wenste die beslissing veel eerder genomen te hebben.
We hebben inmiddels heel goed contact met zijn nieuwe juf en wat een wereld van verschil: hij gaat vrolijk naar school, krijgt positieve feedback (sticker op zijn voorhoofd) op zijn werkhouding, en er zijn geen incidenten meer geweest in ruim een maand tijd. Op de bso gaat het ook al een paar weken vlekkeloos. Ik ben zó opgelucht, maar wil nog niet te vroeg juichen. Zwemles is bijvoorbeeld nog drama; hij doet simpelweg niet wat hij moet doen en ligt een beetje te dromen de hele les. Maar echt, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat we hem zo lang hebben aan laten modderen bij zijn vorige juf, een verschrikkelijk negatief persoon die het van begin af aan niet zag zitten met hem. De ergotherapeut is laatst in de nieuwe klas gekomen om de juf van tips en tricks te voorzien en de fijne interactie tussen deze nieuwe betrokken juf en mijn zoontje viel ook haar op. Natuurlijk zal het deels ook rijping van mijn zoontje zijn, maar toch... Bijna eng hoe groot het verschil is met twee maanden geleden; zo belangrijk kan een docent dus zijn! Het samenwerkingsverband zorgt nu voor een uur per week extra ondersteuning, zodat de juf hem dan individueel in helpen zijn aandacht bij zijn werkje te houden. Maar toen ze zei slechts een uur extra hulp nodig te hebben viel ik bijna van mijn stoel; de vorige juf had ons in gesprekken duidelijk gemaakt dat de kans dat hij het zou redden op deze school uiterst klein was en dat hij echt onderzocht zou moeten worden door een psycholoog. Ik word er bijna boos van als ik eraan terugdenk; al die zorgen. We zullen het nooit weten, maar als hij zijn huidige juf meteen gehad had was zijn kleutertijd wellicht een stuk soepeler verlopen. Ik ga mij nog beraden op een terugkoppeling naar school, aan het einde van het jaar, als we echt kunnen overzien in hoeverre deze laatste maanden verschilden van de voorgaande anderhalf jaar. Maar tot dusver was de klassenswitch dus een gouden greep, waarvan ik wenste die beslissing veel eerder genomen te hebben.
zondag 6 juni 2021 om 01:02
zondag 6 juni 2021 om 10:04
Voor weglopen ben ik ook erg bang. Mijn zoon is zo'n onderzoeker, vind alles interessant. En heeft (nog) geen idee hoe weer terug naar huis te gaan.
Ik verbaas me dan ook over de meeste bungalow huisjes zonder omheinde tuin en aan het water!! Met al die gezinnen met kinderen! Dit geldt toch niet alleen voor kindjes met een ontwikkelings achterstand of verstandelijke beperking??
Ik verbaas me dan ook over de meeste bungalow huisjes zonder omheinde tuin en aan het water!! Met al die gezinnen met kinderen! Dit geldt toch niet alleen voor kindjes met een ontwikkelings achterstand of verstandelijke beperking??
She was brave and strong and broken, all at once.
zondag 6 juni 2021 om 10:27
Wat fijn Myra!
Het is wel jammer dat het zo afhangt van een leerkracht, je moet altijd maar weer afwachten wie er het volgend schooljaar voor de klas van je kind staat. Dat geldt natuurlijk voor iedereen, maar voor speciale kinderen is het extra belangrijk. Voor mij ook een van de redenen om destijds te kiezen voor speciaal onderwijs. Ook daar kun je het goed of wat minder treffen qua leerkracht natuurlijk, maar in elk geval hebben ze allemaal bewust gekozen voor speciaal en is de insteek dus al anders. Wat ik ook heel fijn vond - niet dat ik iedereen om wil praten om per se te kiezen voor SO hoor - is dat ook de buitenspeeltijd werd begeleid. In het laatste jaar dat mijn zoon naar het regulier onderwijs ging, groep 3, had hij totaal geen aansluiting meer met anderen en maakte hij elke pauze maar een soort controlerondje langs het hek van het hele speelplein, om de tijd maar door te komen. Dat vind ik nog steeds een van de pijnlijkste herinneringen aan die tijd. Wat moet hij zich verward en alleen hebben gevoeld. Op het SO werd dat veel meer begeleid, werd erop toegezien dat alle kinderen aan de beurt kwamen bij de skelters en werd er zeg maar actief begeleid in plaats van een beetje rondgehangen.
Woez, dat is inderdaad op best veel plekken zo, maar er zijn toch ook wel veel parken waar er niet zomaar toegang is tot water. Meestal staat het er wel bij of is het duidelijk te zien op foto's op internet. Want inderdaad, in het water vallen is niet voorbehouden aan kinderen met een achterstand of beperking natuurlijk.
Het is wel jammer dat het zo afhangt van een leerkracht, je moet altijd maar weer afwachten wie er het volgend schooljaar voor de klas van je kind staat. Dat geldt natuurlijk voor iedereen, maar voor speciale kinderen is het extra belangrijk. Voor mij ook een van de redenen om destijds te kiezen voor speciaal onderwijs. Ook daar kun je het goed of wat minder treffen qua leerkracht natuurlijk, maar in elk geval hebben ze allemaal bewust gekozen voor speciaal en is de insteek dus al anders. Wat ik ook heel fijn vond - niet dat ik iedereen om wil praten om per se te kiezen voor SO hoor - is dat ook de buitenspeeltijd werd begeleid. In het laatste jaar dat mijn zoon naar het regulier onderwijs ging, groep 3, had hij totaal geen aansluiting meer met anderen en maakte hij elke pauze maar een soort controlerondje langs het hek van het hele speelplein, om de tijd maar door te komen. Dat vind ik nog steeds een van de pijnlijkste herinneringen aan die tijd. Wat moet hij zich verward en alleen hebben gevoeld. Op het SO werd dat veel meer begeleid, werd erop toegezien dat alle kinderen aan de beurt kwamen bij de skelters en werd er zeg maar actief begeleid in plaats van een beetje rondgehangen.
Woez, dat is inderdaad op best veel plekken zo, maar er zijn toch ook wel veel parken waar er niet zomaar toegang is tot water. Meestal staat het er wel bij of is het duidelijk te zien op foto's op internet. Want inderdaad, in het water vallen is niet voorbehouden aan kinderen met een achterstand of beperking natuurlijk.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 6 juni 2021 om 10:34
Mijn jongste zoon was als peuter en kleuter ook een kind dat zomaar opeens verdwenen kon zijn. Gelukkig had ik er een soort derde oog voor en zag ik hem meestal nog nét de deur van een winkel in gaan of nét om de hoek verdwijnen. Maar heel af en toe ook niet en dan was het stress natuurlijk. Een keer in het tipi-deel bij Ponypark Slagharen. Ik verbleef daar met een vriendin, haar kinderen en mijn zoons. En ja hoor, de jongste was weg. Hij was toen al wel wat ouder, geen kleuter meer, dus de stress was iets minder groot. Overal gezocht en geroepen. Toen kreeg ik een lumineus idee, hahaha. Ik mopperde altijd dat ik nooit rustig naar de wc kon als hij in de buurt was, zat ik net rustig, moest hij altijd wat vragen, kwam binnen of er was wat aan de hand. Dus ga ik maar eens op de wc zitten, dacht ik. (tent had een eigen wc in een gebouwtje ernaast) En ja wel hoor, hahaha, binnen vijf minuten was hij bij de tent. Daar hebben we nog vaak om gelachen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 16 juni 2021 om 19:47
Ik lees vandaag dat het forum er mee ophoudt en ik ben er best een beetje verdrietig om. Ik ben hier 15 jaar actief geweest en ik heb een aantal keer in topics meegeschreven waar ik veel aan gehad heb. En dit topic is daar één van. Ik vind het enorm fijn dat ik een plekje gevonden heb met gelijkgestemden en ouders die weten waar ik het over heb. Ik voel me er wat minder alleen door. En als ik denk aan de topics die ik ga missen, dan is dit er wel een van. En dan heb ik het nog niet eens over de bron van informatie en adviezen die we elkaar geven.
Ik ben daarom benieuwd of jullie er misschien voor open staan om een app groepje te starten.
Ik ben daarom benieuwd of jullie er misschien voor open staan om een app groepje te starten.
woensdag 16 juni 2021 om 22:11
Hoi tinkeltje,
Ik voel hetzelfde, heb dit topic zelf geopend, schrijf dan wel niet altijd even actief mee, vaak omdat ik de energie niet heb, maar lees wel alles. Ik vond het fijn als uitlaatklep, maar ook om ervaringen te delen, anderen te helpen en vooral van andere ervaringen te leren.
Ik sta wel open voor een appgroep, kan eventueel ook een besloten Facebook groep, maar niet iedereen zit tegenwoordig nog op Facebook
Ik voel hetzelfde, heb dit topic zelf geopend, schrijf dan wel niet altijd even actief mee, vaak omdat ik de energie niet heb, maar lees wel alles. Ik vond het fijn als uitlaatklep, maar ook om ervaringen te delen, anderen te helpen en vooral van andere ervaringen te leren.
Ik sta wel open voor een appgroep, kan eventueel ook een besloten Facebook groep, maar niet iedereen zit tegenwoordig nog op Facebook
donderdag 17 juni 2021 om 12:28
Ik sta open voor een alternatief. Ik vind de steun en herkenning in elkaars verhaal echt heel fijn. En ook de verhalen en ervaringen van ouders die een paar jaar verder zijn dan ik.
Voor dit onderwerp durf ik met jullie een besloten Facebookgroep aan.
Voor dit onderwerp durf ik met jullie een besloten Facebookgroep aan.
She was brave and strong and broken, all at once.
donderdag 17 juni 2021 om 13:55
Een app-groep zit ik ook niet echt op te wachten en communiceert ook niet zo fijn als je een wat langer verhaal wilt delen.
Ik zit (wel) op Facebook en ben daar lid van verschillende besloten groepen: ouders kinderen autisme verstandelijke beperking, ouders en pleegouders van kinderen met moeilijke instelbare epilepsie, ZeldSamen, Ziekte Onbekend, op vakantie met zorgintensieve kinderen en nog een Nederlandse en internationale groep van het syndroom van mijn zoon. Vooral de autisme-vb-groep vind ik heel fijn, dus die kan ik aanraden. Misschien ken ik sommigen van jullie ook al van zo'n groep
Je kunt ook min of meer anoniem lid worden van Facebook (met alleen je voornaam bijvoorbeeld) en je alleen aansluiten bij de besloten groepen die je interessant vind. Als iemand van hier een besloten groep wil oprichten ter vervanging van Viva, dan doe ik graag mee.
Ik zit (wel) op Facebook en ben daar lid van verschillende besloten groepen: ouders kinderen autisme verstandelijke beperking, ouders en pleegouders van kinderen met moeilijke instelbare epilepsie, ZeldSamen, Ziekte Onbekend, op vakantie met zorgintensieve kinderen en nog een Nederlandse en internationale groep van het syndroom van mijn zoon. Vooral de autisme-vb-groep vind ik heel fijn, dus die kan ik aanraden. Misschien ken ik sommigen van jullie ook al van zo'n groep
Je kunt ook min of meer anoniem lid worden van Facebook (met alleen je voornaam bijvoorbeeld) en je alleen aansluiten bij de besloten groepen die je interessant vind. Als iemand van hier een besloten groep wil oprichten ter vervanging van Viva, dan doe ik graag mee.
donderdag 17 juni 2021 om 23:33
Ik zou ook eerder voor een besloten FB-groep gaan voor dit gezelschap. Ja, er zijn al groepen maar daar zitten vaak al honderden of duizenden ouders in. Dat vind ik te openbaar, zelfs al is het besloten. Appgroep vind ik ook prima, al heb ik dus geen tijd om daar elke dag heel actief in te zijn
zondag 20 juni 2021 om 12:53
maandag 21 juni 2021 om 10:12
Nee, ik ken het (nog) niet.
Ik verhuis denk ik wel mee dan.
Wat ik hier bij jullie vind, heb ik irl niet. Mensen die snappen waar ik in zit, het verdriet en altijd aanwezige gevoel van rouw. De zaken waar je tegenaan loopt bij het regelen van zorg. De frustratie die je als ouder dan hebt, omdat je voor de tigste keer weer een formulier moet invullen over alles wat je kind niet kan. Terwijl je het veel liever hebt over wat hij/ zij wel kan!
En schoolplein ouders ga ik straks ook niet tegenkomen, mijn zoon gaat met zoals de meeste klasgenootjes met een taxi naar school.
Lieve dames, ik waardeer deze plek hier bij jullie!
Ik verhuis denk ik wel mee dan.
Wat ik hier bij jullie vind, heb ik irl niet. Mensen die snappen waar ik in zit, het verdriet en altijd aanwezige gevoel van rouw. De zaken waar je tegenaan loopt bij het regelen van zorg. De frustratie die je als ouder dan hebt, omdat je voor de tigste keer weer een formulier moet invullen over alles wat je kind niet kan. Terwijl je het veel liever hebt over wat hij/ zij wel kan!
En schoolplein ouders ga ik straks ook niet tegenkomen, mijn zoon gaat met zoals de meeste klasgenootjes met een taxi naar school.
Lieve dames, ik waardeer deze plek hier bij jullie!
She was brave and strong and broken, all at once.
maandag 21 juni 2021 om 16:01
Ik ben niet zo’n actieve meeschrijver maar ik blijf wel graag mee lezen met dit clubje en af en toe iets schrijven. Want de herkenning hier is wel heel fijn. Al is mijn kind wel een stuk ouder dan die van jullie, heb ik het idee.
Bijna een brugpieper
. Ik denk dat ik enorm ga huilen bij zijn groep 8 afscheid over een paar weken. Zijn geweldige juf, wat zal ik haar gaan missen. En dan moet hij het gaan redden op de middelbare school (een soort tussenvorm: officieel regulier onderwijs maar met hele kleine klasjes, verplicht een hoog IQ en een diagnose uit de DSM, anders kom je niet op deze school. Kortom; allemaal kinderen zoals de mijne; slim en leergierig maar met behoorlijk veel gebruiksaanwijzing wat betreft plannen, zelfstandigheid, structuur en sociale vaardigheden). Oef wat spannend….
Bijna een brugpieper
. Ik denk dat ik enorm ga huilen bij zijn groep 8 afscheid over een paar weken. Zijn geweldige juf, wat zal ik haar gaan missen. En dan moet hij het gaan redden op de middelbare school (een soort tussenvorm: officieel regulier onderwijs maar met hele kleine klasjes, verplicht een hoog IQ en een diagnose uit de DSM, anders kom je niet op deze school. Kortom; allemaal kinderen zoals de mijne; slim en leergierig maar met behoorlijk veel gebruiksaanwijzing wat betreft plannen, zelfstandigheid, structuur en sociale vaardigheden). Oef wat spannend….
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
