Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
donderdag 29 april 2021 om 10:10
Herkenbaar om te schrikken als je iets op papier ziet. Als ik dingen lees in het OPP van mijn zoon, dan staat het er best heftig. Dan denk ik ook wel eens ‘zo erg is het toch niet’ maar dat is het dus wel. Net zoals dat hij een gedragsstoornis heeft. Dat vind ik ook zo heftig klinken. Enerzijds ervaar ik natuurlijk al bijna 12 jaar lang de problemen die hij heeft. Maar vaak denk ik ook ‘ach, het kan nog veel erger’. Hij is niet ernstig ziek bijvoorbeeld. Hij heeft kans op een normale toekomst.
Voor wat betreft hulp; wij hebben helaas het gevoel er echt volledig alleen voor te staan. Meerdere psychologen, psychiaters, psychomotorische therapie, medicatie, orthopedagogen etc hebben we ‘versleten’ maar niks lijkt echt heel veel effect te hebben. Ook krijgen we soms als antwoord op onze vragen, dat ze het niet weten. Tja, als de experts het al niet weten, hoe moeten wij het dan wel weten? Ik heb nu iemand bij het Leo Kannerhuis die ik mag bellen als we een concrete vraag hebben. Dat is superfijn! Bijvoorbeeld over het eten, elke avond was er enorm veel frustratie omdat zoon zo vies eet (te grote happen, knoeien, te snel, daardoor boeren etc). Wij zaten er bovenop, want ja, hij moet toch goede tafelmanieren leren. Tip was om het compleet los te laten. Erger zullen zijn tafelmanieren er niet van worden en de sfeer kan er alleen maar beter van worden. En dat klopt! Hij eet nog net zo vies, maar wij zijn niet meer zo gespannen en geïrriteerd. Dat scheelt al enorm!
Natuurlijk is het wel zo dat we overal en nergens wel wat tips hebben meegenomen. Maar hier is het zo dat zijn gedrag valt of staat met 2 dingen: rust in huis en een goede leerkracht op school. En daarnaast natuurlijk dat wij ons zo goed mogelijk houden aan zijn gebruiksaanwijzing, die we in de loop der jaren behoorlijk goed zijn gaan begrijpen.
Voor wat betreft hulp; wij hebben helaas het gevoel er echt volledig alleen voor te staan. Meerdere psychologen, psychiaters, psychomotorische therapie, medicatie, orthopedagogen etc hebben we ‘versleten’ maar niks lijkt echt heel veel effect te hebben. Ook krijgen we soms als antwoord op onze vragen, dat ze het niet weten. Tja, als de experts het al niet weten, hoe moeten wij het dan wel weten? Ik heb nu iemand bij het Leo Kannerhuis die ik mag bellen als we een concrete vraag hebben. Dat is superfijn! Bijvoorbeeld over het eten, elke avond was er enorm veel frustratie omdat zoon zo vies eet (te grote happen, knoeien, te snel, daardoor boeren etc). Wij zaten er bovenop, want ja, hij moet toch goede tafelmanieren leren. Tip was om het compleet los te laten. Erger zullen zijn tafelmanieren er niet van worden en de sfeer kan er alleen maar beter van worden. En dat klopt! Hij eet nog net zo vies, maar wij zijn niet meer zo gespannen en geïrriteerd. Dat scheelt al enorm!
Natuurlijk is het wel zo dat we overal en nergens wel wat tips hebben meegenomen. Maar hier is het zo dat zijn gedrag valt of staat met 2 dingen: rust in huis en een goede leerkracht op school. En daarnaast natuurlijk dat wij ons zo goed mogelijk houden aan zijn gebruiksaanwijzing, die we in de loop der jaren behoorlijk goed zijn gaan begrijpen.
donderdag 29 april 2021 om 11:14
Positivevibes: wat fijn dat jullie in wat rustiger vaarwater zitten. Dat is ook af en toe wel even fijn. En wat een rust dan. Geniet er van.
Ik vind het ook fijn om nu op plekken te komen waar we gewoon begrepen worden. En waar zijn gedrag niet een probleem is, maar dat hij gewoon is zoals hij is. Ik vind dat wel hartverwarmend. Ik heb soms het gevoel dat ik me moet excuseren voor hem en eigenlijk wil ik dat niet. Maar ik blijf het nog steeds een eenzaam proces vinden.
De verschillen tussen mijn man en ik merk ik ook wel. We komen er nu achter dat zoon heel erg behoefte heeft om gezien te worden in zijn emoties en dat kan mijn man niet. Vanuit Jeugdhulp gaan ze kijken of dat aan te leren is of dat dat op een andere manier opgelost moet worden. Ze vermoeden ass bij mijn man. Ik vind het wel moeilijk, maar ook leerzaam en mooi hoe je in dit proces ook tegen je eigen (on)mogelijkheden aan loopt en hoe je met jezelf aan de slag moet om de situatie voor hem beter te maken. Bij mijn man zien we nu dat zoon minder goed luistert naar hem en dat er meer conflicten zijn.
De verslagen zijn hier ook wel confronterend. Voor onze jongste heb ik een verwijzing voor een psycholoog, om preventief te kijken of er bepaalde problematiek is. Dat wordt nu ook opgenomen in het verslag. Alles moet dan weer even een plek krijgen. Steeds weer aanpassen daar aan.
Wat ontzettend heftig Lente.
Wat kan je je dan alleen voelen. Wat je zegt over rust in huis vind ik wel lastig. Het leven is nou eenmaal niet zo dat er altijd rust is, ik vind dat hier wel eens moeilijk om daar aan te voldoen.
Nog een kleine update. Behalve begeleiding thuis en op school is er toch besloten om een gespecialiseerde fysiotherapeut naar zijn prikkelverwerking te laten kijken. Ze denken dat hier in aanleg iets zit. Dat denk ik ook, dus ik ben blij dat ze dit nu toch gaan meenemen.
Ik vind het ook fijn om nu op plekken te komen waar we gewoon begrepen worden. En waar zijn gedrag niet een probleem is, maar dat hij gewoon is zoals hij is. Ik vind dat wel hartverwarmend. Ik heb soms het gevoel dat ik me moet excuseren voor hem en eigenlijk wil ik dat niet. Maar ik blijf het nog steeds een eenzaam proces vinden.
De verschillen tussen mijn man en ik merk ik ook wel. We komen er nu achter dat zoon heel erg behoefte heeft om gezien te worden in zijn emoties en dat kan mijn man niet. Vanuit Jeugdhulp gaan ze kijken of dat aan te leren is of dat dat op een andere manier opgelost moet worden. Ze vermoeden ass bij mijn man. Ik vind het wel moeilijk, maar ook leerzaam en mooi hoe je in dit proces ook tegen je eigen (on)mogelijkheden aan loopt en hoe je met jezelf aan de slag moet om de situatie voor hem beter te maken. Bij mijn man zien we nu dat zoon minder goed luistert naar hem en dat er meer conflicten zijn.
De verslagen zijn hier ook wel confronterend. Voor onze jongste heb ik een verwijzing voor een psycholoog, om preventief te kijken of er bepaalde problematiek is. Dat wordt nu ook opgenomen in het verslag. Alles moet dan weer even een plek krijgen. Steeds weer aanpassen daar aan.
Wat ontzettend heftig Lente.
Wat kan je je dan alleen voelen. Wat je zegt over rust in huis vind ik wel lastig. Het leven is nou eenmaal niet zo dat er altijd rust is, ik vind dat hier wel eens moeilijk om daar aan te voldoen.Nog een kleine update. Behalve begeleiding thuis en op school is er toch besloten om een gespecialiseerde fysiotherapeut naar zijn prikkelverwerking te laten kijken. Ze denken dat hier in aanleg iets zit. Dat denk ik ook, dus ik ben blij dat ze dit nu toch gaan meenemen.
zaterdag 1 mei 2021 om 19:36
Ik zit er even goed doorheen.
Mijn kleine man wordt bijna 4. Na de zomervakantie mag hij naar school. We hebben denk ik een fijne plek voor hem gevonden op een zml school.
Nou was ik destijds zwanger en tegelijk uitgerekend met een paar andere vrouwen in mijn omgeving.
Hun kinderen gaan straks naar regulier onderwijs en bso. En inmiddels hebben zij allemaal ook een 2e (gezond) kindje.
Wij zijn nog aan het zoeken naar geschikt na schoolse opvang (het liefst iemand thuis ipv een bso op weer een andere plek, school heeft dit namelijk niet), en er is voorlopig geen energie en ruimte voor een 2 kindje. Hoe graag we dit ook zouden willen. En steeds maar die strijd met de gemeente die ons een kant op probeert te duwen die wij niet willen.
De verschillen tussen onze kinderen en onze levens wordt steeds groter. Ik voel me er nu zo eenzaam in. Ik voel me gewoon geen echte moeder. Mijn leven wijkt zo enorm af ben hun levens.
Een goede vriendin en ik zagen het zo voor ons: de jongens met elkaar op laten groeien. Maar het is niet te doen. Mijn zoon speelt niet met andere kinderen, en haar zoontje is dat niet gewend. Die verwacht interactie en samen spelen.
Dat doet me zo verdriet.
Toch steeds weer die klote nieuwsbrief van Ouders van nu in m'n mailbox, waar ik helemaal niets mee kan. Nee, wij kunnen die leuke vakantie uitstapjes niet doen! En nee, die leuke spelletjes kunnen wij ook niet doen!!
Ik ben moeder. Maar voel me geen 'echte' moeder. Want ik doe niet mee aan dat alles.
Mijn kleine man wordt bijna 4. Na de zomervakantie mag hij naar school. We hebben denk ik een fijne plek voor hem gevonden op een zml school.
Nou was ik destijds zwanger en tegelijk uitgerekend met een paar andere vrouwen in mijn omgeving.
Hun kinderen gaan straks naar regulier onderwijs en bso. En inmiddels hebben zij allemaal ook een 2e (gezond) kindje.
Wij zijn nog aan het zoeken naar geschikt na schoolse opvang (het liefst iemand thuis ipv een bso op weer een andere plek, school heeft dit namelijk niet), en er is voorlopig geen energie en ruimte voor een 2 kindje. Hoe graag we dit ook zouden willen. En steeds maar die strijd met de gemeente die ons een kant op probeert te duwen die wij niet willen.
De verschillen tussen onze kinderen en onze levens wordt steeds groter. Ik voel me er nu zo eenzaam in. Ik voel me gewoon geen echte moeder. Mijn leven wijkt zo enorm af ben hun levens.
Een goede vriendin en ik zagen het zo voor ons: de jongens met elkaar op laten groeien. Maar het is niet te doen. Mijn zoon speelt niet met andere kinderen, en haar zoontje is dat niet gewend. Die verwacht interactie en samen spelen.
Dat doet me zo verdriet.
Toch steeds weer die klote nieuwsbrief van Ouders van nu in m'n mailbox, waar ik helemaal niets mee kan. Nee, wij kunnen die leuke vakantie uitstapjes niet doen! En nee, die leuke spelletjes kunnen wij ook niet doen!!
Ik ben moeder. Maar voel me geen 'echte' moeder. Want ik doe niet mee aan dat alles.
She was brave and strong and broken, all at once.
zaterdag 1 mei 2021 om 19:51
Wat een onzin Woez. Natuurlijk ben je moeder. Misschien nog wel erger dan al die andere moeders bij wie het (schijnbaar) wel allemaal van een leien dakkie loopt.
Ik heb er zelf nooit zo'n last van gehad, maar ik heb wel eens gehoord dat ouders vaak door een soort van rouwproces heen moeten als hun kind zich niet volgens de boekjes blijkt te ontwikkelen. Misschien is dat bij jou ook aan de hand, maar dat maakt je niet minder moeder of zo. En je moet ook niet uitsluiten dat jouw jochie het heel erg naar zijn zin gaat hebben op school en daar ineens wel vriendjes kan maken. Zo verging het mijn zoon ook.
Ik heb er zelf nooit zo'n last van gehad, maar ik heb wel eens gehoord dat ouders vaak door een soort van rouwproces heen moeten als hun kind zich niet volgens de boekjes blijkt te ontwikkelen. Misschien is dat bij jou ook aan de hand, maar dat maakt je niet minder moeder of zo. En je moet ook niet uitsluiten dat jouw jochie het heel erg naar zijn zin gaat hebben op school en daar ineens wel vriendjes kan maken. Zo verging het mijn zoon ook.
zaterdag 1 mei 2021 om 19:54
Ik herken heel erg wat je schrijft Woez. Toen onze zoon 3,5 was, zaten we op een camping met nogal veel vertier voor kinderen. Hij wilde helemaal niks. Muziek was stom, het entertainment team was stom (oké, daar kon ik nog in komen), het zwembad was stom, de speeltuintjes waren stom, echt alles was stom en hij wilde nergens heen.
Het is wel beter geworden. Inmiddels vindt hij de Efteling echt helemaal te gek, terwijl hij destijds krijsend en overprikkeld in z’n buggy door het Sprookjesbos werd gereden.
In ons geval was zijn zusje er al, anders hadden we het misschien ook wel bij 1 kind gehouden omdat hij zo heftig was. Maar bij zoon werd het beter toen hij 4 jaar werd, en helemaal toen hij met 4,5 naar school ging en daarna ook beter zijn eigen emoties kon herkennen.
Ook ik voelde me lang een buitenstaander en soms nog steeds. Je zit gewoon in een parallelle werkelijkheid en dat maakt het heel eenzaam. En ik heb me af en toe echt afgevraagd: ben je eigenlijk wel blij dat we je op de wereld hebben gezet?
zaterdag 1 mei 2021 om 20:53
Lady*Voldemort schreef: ↑01-05-2021 19:51Wat een onzin Woez. Natuurlijk ben je moeder. Misschien nog wel erger dan al die andere moeders bij wie het (schijnbaar) wel allemaal van een leien dakkie loopt.
Ik heb er zelf nooit zo'n last van gehad, maar ik heb wel eens gehoord dat ouders vaak door een soort van rouwproces heen moeten als hun kind zich niet volgens de boekjes blijkt te ontwikkelen. Misschien is dat bij jou ook aan de hand, maar dat maakt je niet minder moeder of zo. En je moet ook niet uitsluiten dat jouw jochie het heel erg naar zijn zin gaat hebben op school en daar ineens wel vriendjes kan maken. Zo verging het mijn zoon ook.
Thanks. Dat hoop ik ook, dat ie op een dag wel vriendjes gaat maken. Hij zit nu nog op een ontwikkelings leeftijd van ongeveer 2 jaar. Ik hoop heel erg dat hier nog een paar jaar bij gaat komen, zodat ook deze vaardigheden (vriendjes maken) gaan komen. Maar met zijn diagnose is dat niet te voorspellen.
En inderdaad, het is echt rouwverwerking. Maar dan doorlopend. Hoe ouder hij wordt, hoe meer verschil er komt met leeftijdsgenoten.
Vooral je onderschrift heb ik misschien wel even nodig
She was brave and strong and broken, all at once.
zaterdag 1 mei 2021 om 21:21
En of je een echte moeder bent, Woez! Maar je gevoelens, eenzaamheid, boosheid, jaloezie, herken ik ook. Het is soms bijna niet te verdragen als je ziet hoe het in andere gezinnen is... Wij leven inderdaad in een parallelle wereld. Wij merken dat, maar die andere gezinnen merken dat nauwelijks en dat kan een heel eenzaam gevoel geven.
Wij kregen ons tweede kind nog voordat we wisten wat er met onze oudste aan de hand was. De derde voelde als een gok; we hebben toen alles laten testen wat er destijds getest kon worden, in België, op eigen kosten. Gelukkig ontwikkelen onze andere kinderen zich goed. Ik ben blij dat ik ook met één been in hun wereldje sta, al is dat ook vaak heel lastig. Iedereen in ons gezin moet continu rekening houden met de oudste en dat gaat regelmatig ten koste van onze andere kinderen. Al was het maar omdat ons geduld, onze energie sneller op is.
Ik ken wel meerdere ouders die een kind met een beperking hebben en geen andere kinderen meer hebben gekregen. Dat kan een heel verdrietige beslissing zijn, moeilijk om daar vrede mee te krijgen.
Ik heb het hier al eerder verteld; wij gaan elke zomer een paar weken naar een camping in Frankrijk voor gezinnen met een zorgintensief kind. Dat is fijn! Daar ben je geen uitzondering en val je niet op. Alle gezinnen hebben daar een kind dat anders is. Als je er vragen over hebt, mag je me altijd een pb sturen.
Wij kregen ons tweede kind nog voordat we wisten wat er met onze oudste aan de hand was. De derde voelde als een gok; we hebben toen alles laten testen wat er destijds getest kon worden, in België, op eigen kosten. Gelukkig ontwikkelen onze andere kinderen zich goed. Ik ben blij dat ik ook met één been in hun wereldje sta, al is dat ook vaak heel lastig. Iedereen in ons gezin moet continu rekening houden met de oudste en dat gaat regelmatig ten koste van onze andere kinderen. Al was het maar omdat ons geduld, onze energie sneller op is.
Ik ken wel meerdere ouders die een kind met een beperking hebben en geen andere kinderen meer hebben gekregen. Dat kan een heel verdrietige beslissing zijn, moeilijk om daar vrede mee te krijgen.
Ik heb het hier al eerder verteld; wij gaan elke zomer een paar weken naar een camping in Frankrijk voor gezinnen met een zorgintensief kind. Dat is fijn! Daar ben je geen uitzondering en val je niet op. Alle gezinnen hebben daar een kind dat anders is. Als je er vragen over hebt, mag je me altijd een pb sturen.
zaterdag 1 mei 2021 om 21:48
Een parallelle werkelijkheid inderdaad.
We hebben een enorme wens voor een 2e, voor een groot deel misschien wel juist om ook in die andere werkelijkheid, het 'normale' mee te kunnen maken. Of het gaat gebeuren weet ik niet. Ik wil mijn zoon, maar ook zeker een broertje of zusje, niets te kort doen.
Dank voor jullie begrip.
We hebben een enorme wens voor een 2e, voor een groot deel misschien wel juist om ook in die andere werkelijkheid, het 'normale' mee te kunnen maken. Of het gaat gebeuren weet ik niet. Ik wil mijn zoon, maar ook zeker een broertje of zusje, niets te kort doen.
Dank voor jullie begrip.
She was brave and strong and broken, all at once.
zaterdag 1 mei 2021 om 22:23
Zoals anderen ook al schreven je bent zeker wel een echte moeder!
Maar dan een die er nog meer uitdagingen bij krijgt dan gemiddeld.
Het is inderdaad een vorm van rouwen.
De podcast levend verlies is hier al eerder voorbij gekomen. Als je die luistert, merk je dat je niet alleen bent in je verdriet, twijfel en eenzaamheid.
zondag 2 mei 2021 om 04:26
Inderdaad, natuurlijk ben je een echte moeder Woez. Parallele werkelijkheid vind ik erg treffend omschreven. Ik hoop van harte dat wat LV schrijft zo mag zijn en je zoontje zich op zijn eigen manier sociaal gaat ontwikkelen op een fijne school 
In mijn omgeving komen nu veel tweede kindjes. En hoewel ik het iedereen enorm gun vind ik het ook confronterend hoe ‘makkelijk’ anderen daarvoor gaan. Wij hebben onze wens voor een tweede definitief aan de kant gezet omdat er gewoon echt geen ruimte voor is. Soms is dat oké maar met vlagen ben ik er ontzettend verdrietig over. Dat gevoel en je wens begrijp ik dus ook heel erg goed.
In mijn omgeving komen nu veel tweede kindjes. En hoewel ik het iedereen enorm gun vind ik het ook confronterend hoe ‘makkelijk’ anderen daarvoor gaan. Wij hebben onze wens voor een tweede definitief aan de kant gezet omdat er gewoon echt geen ruimte voor is. Soms is dat oké maar met vlagen ben ik er ontzettend verdrietig over. Dat gevoel en je wens begrijp ik dus ook heel erg goed.
zondag 2 mei 2021 om 08:39
Staopstoel schreef: ↑01-05-2021 22:23
Zoals anderen ook al schreven je bent zeker wel een echte moeder!
Maar dan een die er nog meer uitdagingen bij krijgt dan gemiddeld.
Het is inderdaad een vorm van rouwen.
De podcast levend verlies is hier al eerder voorbij gekomen. Als je die luistert, merk je dat je niet alleen bent in je verdriet, twijfel en eenzaamheid.
Die podcast ken ik inderdaad. Heel mooi!
Dankjewel voor je lieve reactie.
She was brave and strong and broken, all at once.
zondag 2 mei 2021 om 08:41
Oh wat heftig Woez. Ik sluit me aan bij de anderen, er zijn mooie dingen geschreven. Ik herken wel het gevoel als je ‘er niet helemaal bij hoort’. We betreden inderdaad een soort parallelle wereld en dan valt het gesprek bij andere moeders vaak stil. En dat vind ik wel heel eenzaam.
Wij hebben een wens voor een derde kindje. Soms zou ik willen dat de oudste zelfstandiger is. En ik merk dat als ik met de jongste bezig ben, hij vaak veel aandacht vraagt. Dus geen idee hoe dat met 3 kinderen gaat. Maar ik denk dat het voor de jongste ook goed zal zijn dat er nog een kind in het gezin is. Ook voor later om eventuele zorgen mee te kunnen delen. Ik kom zelf uit een gezin met verschillende problematiek en dan is het fijn als je je zorgen kan delen en er niet helemaal alleen voor staat. Niet dat dat het doel is. We willen gewoon graag een derde kindje.
Onze jongste is nu 15 maanden en vorige week zat hij zo lekker te spelen en toen dacht ik: wat heerlijk dat ik een kind heb wat zich zo normaal ontwikkeld. En ik bedacht me ook dat we bij de oudste als baby al bijzonderheden zagen. Uiteindelijk heb ik het altijd goed gezien en had ik het toen al bij het rechte eind.
Wij hebben een wens voor een derde kindje. Soms zou ik willen dat de oudste zelfstandiger is. En ik merk dat als ik met de jongste bezig ben, hij vaak veel aandacht vraagt. Dus geen idee hoe dat met 3 kinderen gaat. Maar ik denk dat het voor de jongste ook goed zal zijn dat er nog een kind in het gezin is. Ook voor later om eventuele zorgen mee te kunnen delen. Ik kom zelf uit een gezin met verschillende problematiek en dan is het fijn als je je zorgen kan delen en er niet helemaal alleen voor staat. Niet dat dat het doel is. We willen gewoon graag een derde kindje.
Onze jongste is nu 15 maanden en vorige week zat hij zo lekker te spelen en toen dacht ik: wat heerlijk dat ik een kind heb wat zich zo normaal ontwikkeld. En ik bedacht me ook dat we bij de oudste als baby al bijzonderheden zagen. Uiteindelijk heb ik het altijd goed gezien en had ik het toen al bij het rechte eind.
zondag 2 mei 2021 om 08:41
Positivevibes schreef: ↑02-05-2021 04:26Inderdaad, natuurlijk ben je een echte moeder Woez. Parallele werkelijkheid vind ik erg treffend omschreven. Ik hoop van harte dat wat LV schrijft zo mag zijn en je zoontje zich op zijn eigen manier sociaal gaat ontwikkelen op een fijne school
In mijn omgeving komen nu veel tweede kindjes. En hoewel ik het iedereen enorm gun vind ik het ook confronterend hoe ‘makkelijk’ anderen daarvoor gaan. Wij hebben onze wens voor een tweede definitief aan de kant gezet omdat er gewoon echt geen ruimte voor is. Soms is dat oké maar met vlagen ben ik er ontzettend verdrietig over. Dat gevoel en je wens begrijp ik dus ook heel erg goed.
Wat klote voor jullie! Ik hoop je er op een dag helemaal oké mee bent. Want dat verdriet is gewoon uitputtend soms echt misselijk makend.
She was brave and strong and broken, all at once.
zondag 2 mei 2021 om 08:53
Knuffel voor jullie. Het is heel herkenbaar, voor mij alweer 10 jaar geleden dat ik in deze fase zat. De confrontatie met iedereen om je heel waarbij de kinderen 'normaal' ontwikkelen, het gat wat steeds groter wordt tussen jouw kind en anderen, het gevoel niet mee te kunnen doen aan alle dingen waar gezinnen plezier uit lijken te halen...heel herkenbaar.
Dat ik na zoon ook 2 gezonde zonen heb gekregen is helend geweest in een zin. Maar het gat in mijn hart gaat nooit dicht. Ik leef met 1 been in de 'normale' wereld en met 1 been in een andere wereld met mijn oudste zoon. In de ene wereld kan ik meedoen met de maatschappij maar zijn we nooit compleet als gezin, in de andere wereld kan ik me intens eenzaam voelen. Dat gaat steeds beter met de jaren, maar soms word je weer geconfronteerd met iets en komt de pijn weer even zo rauw binnen als ruim 10 jaar geleden. De zorgen voor later houden me steeds meer bezig. Waar moet zoon heen straks? We kruipen nu langzaam richting een nieuwe fase die me naar de keel vliegt en zorgt voor paniek, angst en pijn. Maar ook dit zal uiteindelijk wel op zn plek vallen.
Ik wens iedereen veel sterkte op jullie eigen pad. Het wordt wel beter. Jullie zullen je weg vinden!
Dat ik na zoon ook 2 gezonde zonen heb gekregen is helend geweest in een zin. Maar het gat in mijn hart gaat nooit dicht. Ik leef met 1 been in de 'normale' wereld en met 1 been in een andere wereld met mijn oudste zoon. In de ene wereld kan ik meedoen met de maatschappij maar zijn we nooit compleet als gezin, in de andere wereld kan ik me intens eenzaam voelen. Dat gaat steeds beter met de jaren, maar soms word je weer geconfronteerd met iets en komt de pijn weer even zo rauw binnen als ruim 10 jaar geleden. De zorgen voor later houden me steeds meer bezig. Waar moet zoon heen straks? We kruipen nu langzaam richting een nieuwe fase die me naar de keel vliegt en zorgt voor paniek, angst en pijn. Maar ook dit zal uiteindelijk wel op zn plek vallen.
Ik wens iedereen veel sterkte op jullie eigen pad. Het wordt wel beter. Jullie zullen je weg vinden!
dinsdag 4 mei 2021 om 09:59
Ik durf daar ook nog niet echt over na te denken, waar mijn zoon/onze zoon later heen moet. Vanaf het moment dat duidelijk werd dat hij nooit zelfstandig zal kunnen zijn, is voor mij duidelijk dat hij rond zijn 18e/20e ergens zal gaan wonen. Ik denk dat dat voor hem en voor ons het beste is. Hij heeft dan ruim de tijd om te wennen en kan in het begin nog veel thuis zijn, wij krijgen dan weer wat meer vrijheid en daar kijk ik ook naar uit.
Maar nu het een klein beetje dichterbij begint te komen vind ik het een vreselijke gedachte. Ik schuif het nu nog even voor me uit, maar gezien de vaak lange wachtlijsten zullen we er over een jaar of twee toch mee bezig moeten. Het lijkt me een moeilijk en verdrietig proces.
Maar nu het een klein beetje dichterbij begint te komen vind ik het een vreselijke gedachte. Ik schuif het nu nog even voor me uit, maar gezien de vaak lange wachtlijsten zullen we er over een jaar of twee toch mee bezig moeten. Het lijkt me een moeilijk en verdrietig proces.
dinsdag 4 mei 2021 om 11:48
Dank je. Ik hoop het ook.
Hoe doen jullie het met werk als ik het vragen mag?
We gaan thuis qua slapen weer wat beter maar nu komen we ook emotioneel weer bij en merk ik hoe erg de zorgen er eigenlijk inhakken.
Ik heb constant het gevoel dat ik m’n werk eigenlijk verwaarloos maar ook te weinig thuis ben. Zoon uitbesteden is lastig en eigenlijk heeft hij juist behoefte aan heel veel rust en regelmaat dus opvang is een issue.
Nu overweeg ik om al dan niet tijdelijk (veel) minder te gaan werken omdat ik gewoon echt niet zie hoe het anders moet. Maar dat vind ik ook best heftig.
Mijn man doet heel veel thuis maar is ondernemer en kan niet op korte termijn acuut minder gaan werken. Dus ruimte zal bij mij vandaan moeten komen.
Iemand ervaring of tips?
dinsdag 4 mei 2021 om 11:49
Dat lijkt me ook Nansie.
Zoon met ASS is bij ons de 3e en dat heeft voor- en nadelen. Het grote voordeel is denk ik dat ik als moeder beter kan relativeren en minder beren op de weg zie. Soms omdat ik letterlijk niet de tijd heb om me al te druk te maken over hem, omdat zijn zussen ook ontzettend veel aandacht en tijd vragen. En daarnaast ligt daar ook het moeilijke: hoeveel 'ruimte' geef ik hem en zijn ASS, want we hebben ook nog twee andere kinderen. Niet dat hun hele leven in het teken staat van een broertje met ASS wat natuurlijk heel vaak het geval is. Dat vind ik ontzettend lastig, hoeveel mag en kan ik hun hiermee belasten. Sinds kort krijgen we daar ook gezinshulp bij.
Zo gaan we bijv. volgende week vijf nachten op vakantie, maar blijft zoon de 1e twee nachten bij opa en oma zodat wij even de handen vrij hebben voor de andere twee. Maar mijn man heeft daar bijv. meer moeite mee dan ik.
Zoon met ASS is bij ons de 3e en dat heeft voor- en nadelen. Het grote voordeel is denk ik dat ik als moeder beter kan relativeren en minder beren op de weg zie. Soms omdat ik letterlijk niet de tijd heb om me al te druk te maken over hem, omdat zijn zussen ook ontzettend veel aandacht en tijd vragen. En daarnaast ligt daar ook het moeilijke: hoeveel 'ruimte' geef ik hem en zijn ASS, want we hebben ook nog twee andere kinderen. Niet dat hun hele leven in het teken staat van een broertje met ASS wat natuurlijk heel vaak het geval is. Dat vind ik ontzettend lastig, hoeveel mag en kan ik hun hiermee belasten. Sinds kort krijgen we daar ook gezinshulp bij.
Zo gaan we bijv. volgende week vijf nachten op vakantie, maar blijft zoon de 1e twee nachten bij opa en oma zodat wij even de handen vrij hebben voor de andere twee. Maar mijn man heeft daar bijv. meer moeite mee dan ik.
dinsdag 4 mei 2021 om 11:51
Opvang is bij ons ook nog steeds een lastig punt Positivevibes: zoon gaat drie dagen per week naar een behandelgroep, maar tot 14.30 uur. 1 dag pakken opa en oma op maar de andere twee middagen niet. Ik ben al maanden bezig hier geschikte oppas voor te regelen, maar dat valt niet mee.
Minder werken zou voor mij geen optie zijn, ik denk dan juist dat ik er aan onderdoor ga. Werk is voor mij echt een uitlaatklep, ik vind de dagen thuis vele malen zwaarder. Maar het moet ook wel praktisch in te vullen zijn natuurlijk.
Hoeveel uren werk je nu?
Minder werken zou voor mij geen optie zijn, ik denk dan juist dat ik er aan onderdoor ga. Werk is voor mij echt een uitlaatklep, ik vind de dagen thuis vele malen zwaarder. Maar het moet ook wel praktisch in te vullen zijn natuurlijk.
Hoeveel uren werk je nu?
dinsdag 4 mei 2021 om 12:11
Ik werk 34 uur. En ik vind de dagen thuis inderdaad zwaar en het voelt alsof ik dan mijn carrière ‘opgeef’, daarom is het ook zo’n lastige beslissing. Maar ik verwacht niet dat het makkelijker gaat worden nu er ook meer afspraken met zorgverleners gaan komen.
Nansie en herfst, knuffel voor jullie, lijkt me een heel moeilijk proces
Nansie en herfst, knuffel voor jullie, lijkt me een heel moeilijk proces
dinsdag 4 mei 2021 om 12:44
Je bent zeker een echte moeder, een supermoeder die soms op een andere manier moedert. Ik vind het heel triest voor je dat je je zo voeltWoez schreef: ↑01-05-2021 19:36
De verschillen tussen onze kinderen en onze levens wordt steeds groter. Ik voel me er nu zo eenzaam in. Ik voel me gewoon geen echte moeder. Mijn leven wijkt zo enorm af ben hun levens.
Een goede vriendin en ik zagen het zo voor ons: de jongens met elkaar op laten groeien. Maar het is niet te doen. Mijn zoon speelt niet met andere kinderen, en haar zoontje is dat niet gewend. Die verwacht interactie en samen spelen.
Dat doet me zo verdriet.
Toch steeds weer die klote nieuwsbrief van Ouders van nu in m'n mailbox, waar ik helemaal niets mee kan. Nee, wij kunnen die leuke vakantie uitstapjes niet doen! En nee, die leuke spelletjes kunnen wij ook niet doen!!
Ik ben moeder. Maar voel me geen 'echte' moeder. Want ik doe niet mee aan dat alles.
dinsdag 4 mei 2021 om 12:47
Wij hebben 2 kinderen, de tweede is ons ‘normale’ kind. De eerste jaren vond ik dat heel zwaar, om geen van de kinderen tekort te doen en zichzelf te laten zijn. Maar nu (ze zijn 9 en 11) vind ik het heel mooi. Zusje snapt de gebruiksaanwijzing van haar broer behoorlijk goed, broer weet dat hij af en toe pech heeft als hij last heeft van zusje. En ze zijn gek op elkaar en gaan voor elkaar door het vuur. En we doen hier in huis ook wel geregeld dingen gesplitst, dus in tweetallen. Zoon met man iets met auto’s bijvoorbeeld, en ik met dochter naar een pretpark.Woez schreef: ↑01-05-2021 21:48Een parallelle werkelijkheid inderdaad.
We hebben een enorme wens voor een 2e, voor een groot deel misschien wel juist om ook in die andere werkelijkheid, het 'normale' mee te kunnen maken. Of het gaat gebeuren weet ik niet. Ik wil mijn zoon, maar ook zeker een broertje of zusje, niets te kort doen.
Dank voor jullie begrip.
dinsdag 4 mei 2021 om 12:57
Mag ik ook meeschrijven?
Onze zoon is in januari 4 jaar geworden. Maar door oa corona peutert hij nog langer door. Hij zou na de meivskantie beginnen op de basisschool hier in de straat. Maar dat gaat niet meer door.
We zijn al een jaar bezig om hulp te krijgen van integrale vroeghulp. Dat duurt maar en duurt maar. Nu kan hij hopelijk voor de zomervakantie nog naar de orthopedagogische dagopvang (behandel & expertisecentrum) van Jeugdhulp. Dat traject duurt 9 maanden en daarna kan hij naar het speciaal onderwijs.
Ik vind het moeilijk. Alles duurt zo lang en is zo ongewikkeld en zoon zit nog steeds niet op de juiste plek. Hij loopt op heel veel dingen achter. Hij praat nog steeds erg slecht en kan ook niet echt met anderen spelen. Het is nog niet duidelijk wat er precies met hem is.
Onze zoon is in januari 4 jaar geworden. Maar door oa corona peutert hij nog langer door. Hij zou na de meivskantie beginnen op de basisschool hier in de straat. Maar dat gaat niet meer door.
We zijn al een jaar bezig om hulp te krijgen van integrale vroeghulp. Dat duurt maar en duurt maar. Nu kan hij hopelijk voor de zomervakantie nog naar de orthopedagogische dagopvang (behandel & expertisecentrum) van Jeugdhulp. Dat traject duurt 9 maanden en daarna kan hij naar het speciaal onderwijs.
Ik vind het moeilijk. Alles duurt zo lang en is zo ongewikkeld en zoon zit nog steeds niet op de juiste plek. Hij loopt op heel veel dingen achter. Hij praat nog steeds erg slecht en kan ook niet echt met anderen spelen. Het is nog niet duidelijk wat er precies met hem is.
dinsdag 4 mei 2021 om 12:59
Ik heb heel erg gezocht hoe ik werk en privé kom combineren. Voordat zoon geboren werd had ik een hele leuke en uitdagende baan. Niet van 9 tot 5. Vroeg veel creativiteit en snel denken.Positivevibes schreef: ↑04-05-2021 11:48Dank je. Ik hoop het ook.
Hoe doen jullie het met werk als ik het vragen mag?
Iemand ervaring of tips?
Toen bleek dat zoon niet kon aarden bij de gastouder, het niet trok op het kdv enzo, ben ik minder gaan werken. Mijn man is hier degene die veel meer verdient en hij had toen ook een baan waardoor hij veel op reis was en soms wel 2 weken in het buitenland zat. Dat ik ging minderen was de logische keuze. En ik kon ook beter met zoon omgaan, eerlijk gezegd.
Maar toen zoon naar school ging en hij ook niet naar de bso kon (wel geprobeerd, ging echt niet) was het echt niet meer te combineren met mijn werk. Ik werd zo vaak gebeld dat het niet ging op school of op de bso. En helaas hebben we hier ook qua familie amper steun (mijn moeder was de enige, maar die kreeg kanker en overleed uiteindelijk toen de kinderen nog jong waren), en op de een of andere manier lukt het ons ook niet om goede hulp te krijgen qua ondersteuning of financieel, dus we stonden er alleen voor.
Ik ben toen tijdelijk gestopt met werken, daar werd ik heel ongelukkig van. Ik ging toen wel ook mantelzorgen voor mijn moeder. Ben toen een tijdje zzp’er geweest maar dat was het ook niet voor mij. En toen heb ik besloten om een ‘simpel’ baantje te zoeken zonder veel werkdruk, waar er niet veel van me verwacht wordt qua creativiteit, superscherp zijn etc en wat ik onder schooltijd kon doen.
Dat heb ik uiteindelijk gevonden en jarenlang gedaan. Mijn werk (3 ochtenden van 4 uur) was eigenlijk mijn ontspanning, even weg van thuis, even gezellig met collega’s. Maar ik ben wel altijd duidelijk geweest dat ik een zorgenkind heb dus dat het kan zijn dat ik gebeld word en dat ik dan moet gaan. Dus mijn werkgever moest wel flexibel zijn naar mij toe. En die flexibiliteit gaf ik dan wel terug, onder schooltijd of ‘s avonds. En dat werkte goed.
Nu werk ik sinds bijna een jaar in een wat meer uitdagende, zwaardere functie maar nog steeds onder schooltijd, niet al te veel uren en vanaf dag 1 heel duidelijk: kind gaat voor, altijd, maar gemiste uren haal ik altijd diezelfde week nog in. En dat gaat super. Collega’s en werkgever hebben begrip en zien mijn inzet en motivatie om te werken. Maar ik knijp mezelf wel in mijn handen dat ik zo’n werkgever heb, dat is wel bijzonder denk ik.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
