Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
maandag 22 maart 2021 om 08:42
@positivevibes “ Het explosieve kind” van Ross Greene en “ Nieuwe autoriteit voor ouders” van Haim Omer en Philipp Streit hebben mij echt geholpen in moeilijke tijden.
Het eerste boek is vooral in tijden van hevige drift een houvast geweest.
“Nieuwe autoriteit “ vind ik sowieso heel nuttig niet alleen bij driftbuien.
Het eerste boek is vooral in tijden van hevige drift een houvast geweest.
“Nieuwe autoriteit “ vind ik sowieso heel nuttig niet alleen bij driftbuien.
maandag 22 maart 2021 om 10:54
Als ik hier zo lees dan twijfel ik wel eens of we hier niet veel te laat mee begonnen zijn. Wij zagen echt wel dingen, maar ik ben geen expert en hij is de oudste. Ik had geen vergelijking. Iedere keer als ik wat hoorde op de opvang vroeg ik of ik me zorgen moest maken en dat vroeg ik niet voor niks. Maar pas bij 3,5 jaar kregen we hier respons op en daarvoor kon het nog peutergedrag zijn. Ook de school met goed zorgteam, heb ik niet voor niks uitgezocht. Ik zag ons daar echt wel zitten met hem.
En nu lees ik hier en denk ik: had ik toch aan de bel moeten trekken? Had ik het moeten bespreken bij het cb?
Ik wilde hem toen naar de psz hebben zodat hij wat meer structuur zou leren en ook leren om te zitten in een kring. En dan zei ze tegen me: vind je dan dat een kind van 3 in een kring moet kunnen zitten
En nu lees ik hier en denk ik: had ik toch aan de bel moeten trekken? Had ik het moeten bespreken bij het cb?
Ik wilde hem toen naar de psz hebben zodat hij wat meer structuur zou leren en ook leren om te zitten in een kring. En dan zei ze tegen me: vind je dan dat een kind van 3 in een kring moet kunnen zitten
maandag 22 maart 2021 om 11:14
Tinkeltje, op de momenten dat je zorgen had heb je die besproken. Meer kon je niet doen, dus neem het jezelf niet kwalijk. Het is echt heel lastig bij jonge kinderen om te beoordelen wat er aan de hand is, ook voor professionals. Er is zoveel variatie in tempo en ontwikkeling bij baby's en peuters dat je niet makkelijk kunt zeggen dat iets abnormaal is.
Ik heb dezelfde gedachten ook wel gehad hoor. Bij ons ook de oudste dus wij hadden ook best lang geen idee dat zijn ontwikkeling zo afweek. Ik heb later weleens gedacht dat hij eigenlijk meteen al naar een OPC ofzo had moeten gaan, maar ja, toen zag nog niemand hoe ernstig het was. En ik ben eigenlijk ook wel blij dat we nog een hele tijd tamelijk onbezorgd voor hem hebben gezorgd. De uitkomst zou niet anders zijn geweest als we eerder hadden ingegrepen.
Ik heb dezelfde gedachten ook wel gehad hoor. Bij ons ook de oudste dus wij hadden ook best lang geen idee dat zijn ontwikkeling zo afweek. Ik heb later weleens gedacht dat hij eigenlijk meteen al naar een OPC ofzo had moeten gaan, maar ja, toen zag nog niemand hoe ernstig het was. En ik ben eigenlijk ook wel blij dat we nog een hele tijd tamelijk onbezorgd voor hem hebben gezorgd. De uitkomst zou niet anders zijn geweest als we eerder hadden ingegrepen.
maandag 22 maart 2021 om 11:36
Ik breek even in. Je kan kijken naar een speciale kinderkapper. Daar hebben ze veel ervaring met allerlei soorten kinderen en gedrag. Ook is er allerlei afleidingsmateriaal. Ze knippen lekker snel en proberen er op allerlei manieren een positieve ervaring van te maken.Positivevibes schreef: ↑20-03-2021 22:40Tinkeltje, grappig dat je dat zegt, inderdaad opvallend veel oog voor detail!
Wat je zegt over de HAP kan ik me ook volledig voorstellen. Mijn kind is erg angstig en afwerend bij vreemden. Een lichamelijk onderzoek bij het CB met de 2 jaars afspraak werd acuut een krijsbui. We zijn, mede door Corona, nog nooit bij de tandarts of kapper geweest en daar maak ik me ook wel zorgen om. Binnenkort de eerste afspraken en in de tussentijd spelen we maar veel kappertje en doktertje thuis in de hoop dat het helpt.
Eigenlijk vind ik bijna alles wat je schrijft enorm herkenbaar. Ook je mans zorgen over intelligentie-wise ‘te goed’ zijn.
maandag 22 maart 2021 om 11:38
Even als tegengeluid: ik ben juist heel erg 'blij' dat we nu een diagnose hebben. Het heeft bij ons vele deuren geopend qua hulpverlening, tot PGB en allerlei handvatten die we nu aangereikt krijgen. En tuurlijk is je kind meer dan een diagnose, maar mijn ervaringen tot nu toe zijn dat alle behandelaars dat zeker zien en meenemen.Tinkeltje33 schreef: ↑19-03-2021 16:14
Maar wil ik wel dat hij straks misschien een diagnose krijgt? Wat betekent dat voor hem? Ik vind het nog zo vroeg allemaal en ik kan de gevolgen niet overzien. Hij is zo lief en grappig en behulpzaam. We zien zo veel meer dan alleen maar die problemen. Ik hoop dat anderen dat ook blijven zien. Het emotioneert me gewoon.
maandag 22 maart 2021 om 16:21
Wat een hoop geschreven de afgelopen week! Vandaag eindelijk goed kunnen bijlezen.
Tinkeltje en positivevibes welkom!
Ik kan zeggen dat ik veel herkenbaarheid lees in je verhalen.
Hier is ook alles pas echt gaan rollen toen mijn zoontje 3,5 was, maar met observaties waar niks uitkwam, een kdv waarvan de leidsters zeiden die gaat het niet redden op school, maar we waren al te laat, dus zoontje moest naar regulier onderwijs. Met als gevolg dat het daar in de eerste week al mis ging. Niet fijn, voelde me onwijs bezwaard om hem naar school te brengen. Het enige voordeel is dat het traject daardoor heel snel op gang is gekomen, want er was al vrij snel de conclusie getrokken dat hij niet in de klas kon blijven.
Uiteindelijk is zoontje, met nog een tussenstap naar een andere school, na de zomervakantie gestart op een tijdelijke observatie en advies school. Wel een verlenging van een jaar gekregen omdat nog niet duidelijk was wat hij nodig had. En na de zomervakantie start hij op een school waar hij dan in principe t/m groep 8 op blijft.
Mijn vertrouwen in de volwassenen rondom hem was wel weg na alle negatieve reacties van kdv en eerste 2 scholen, maar dat heeft zijn huidige school volledig hersteld. En ook voor mijn zoontje.
Conclusie van mijn lange verhaal die ik kort wilde houden, dat het begin van zo'n traject zoveel onzekerheid me t zich meebrengt en zoveel geduld vraagt. En een stukje onzekerheid blijft denk altijd wel, want ook nu vind ik het retespanndend of hij het gaat redden op de nieuwe school, gaat hij het redden in groep 3, want de werkjes nu doen levert juist de meeste moeilijke momenten op en in groep 3 is het nog meer werken en minder spelen. Nouja zo komen er telkens weer nieuwe onzekerheden.
Maar ook veel momenten die je extra blij en trots maken.
Maar hoe blij mijn zoontje nu ook is op school en hoe goed het personeel daar ook is, ik wens het niemand toe dat je een kind hebt die naar speciaal onderwijs moet, omdat het toch wel gevolgen heeft voor het dagelijks leven, zoveel dingen zijn dan gewoon niet meer vanzelfsprekend.
Tinkeltje en positivevibes welkom!
Ik kan zeggen dat ik veel herkenbaarheid lees in je verhalen.
Hier is ook alles pas echt gaan rollen toen mijn zoontje 3,5 was, maar met observaties waar niks uitkwam, een kdv waarvan de leidsters zeiden die gaat het niet redden op school, maar we waren al te laat, dus zoontje moest naar regulier onderwijs. Met als gevolg dat het daar in de eerste week al mis ging. Niet fijn, voelde me onwijs bezwaard om hem naar school te brengen. Het enige voordeel is dat het traject daardoor heel snel op gang is gekomen, want er was al vrij snel de conclusie getrokken dat hij niet in de klas kon blijven.
Uiteindelijk is zoontje, met nog een tussenstap naar een andere school, na de zomervakantie gestart op een tijdelijke observatie en advies school. Wel een verlenging van een jaar gekregen omdat nog niet duidelijk was wat hij nodig had. En na de zomervakantie start hij op een school waar hij dan in principe t/m groep 8 op blijft.
Mijn vertrouwen in de volwassenen rondom hem was wel weg na alle negatieve reacties van kdv en eerste 2 scholen, maar dat heeft zijn huidige school volledig hersteld. En ook voor mijn zoontje.
Conclusie van mijn lange verhaal die ik kort wilde houden, dat het begin van zo'n traject zoveel onzekerheid me t zich meebrengt en zoveel geduld vraagt. En een stukje onzekerheid blijft denk altijd wel, want ook nu vind ik het retespanndend of hij het gaat redden op de nieuwe school, gaat hij het redden in groep 3, want de werkjes nu doen levert juist de meeste moeilijke momenten op en in groep 3 is het nog meer werken en minder spelen. Nouja zo komen er telkens weer nieuwe onzekerheden.
Maar ook veel momenten die je extra blij en trots maken.
Maar hoe blij mijn zoontje nu ook is op school en hoe goed het personeel daar ook is, ik wens het niemand toe dat je een kind hebt die naar speciaal onderwijs moet, omdat het toch wel gevolgen heeft voor het dagelijks leven, zoveel dingen zijn dan gewoon niet meer vanzelfsprekend.
maandag 22 maart 2021 om 16:45
Heel herkenbaar allemaal Soumis.
We zagen hier vooruitgang, ook met betrekking tot zindelijkheid. En vandaag ging dat weer helemaal mis. Ik was zo trots dat hij vandaag weer de hele dag naar school mocht. En daarna mochten alle kinderen naar buiten en hij moest hij blijven zitten. Dat beeld alleen al maakt me zo verdrietig. Ik gunde het hem zo dat hij net als de andere kinderen naar buiten kon rennen naar mij toe.
Plassen ging vandaag helemaal niet goed en of hij een luier aan kan hebben. Ik ga er over nadenken. Het lijkt op 2 stappen voorwaarts, 1 stap terug.
We zagen hier vooruitgang, ook met betrekking tot zindelijkheid. En vandaag ging dat weer helemaal mis. Ik was zo trots dat hij vandaag weer de hele dag naar school mocht. En daarna mochten alle kinderen naar buiten en hij moest hij blijven zitten. Dat beeld alleen al maakt me zo verdrietig. Ik gunde het hem zo dat hij net als de andere kinderen naar buiten kon rennen naar mij toe.
Plassen ging vandaag helemaal niet goed en of hij een luier aan kan hebben. Ik ga er over nadenken. Het lijkt op 2 stappen voorwaarts, 1 stap terug.
maandag 22 maart 2021 om 16:54
Mag hij dan niet naar buiten omdat het net plassen niet goed is gegaan?
Ik lees je verdriet er in. Dat vond ik een van de moeilijkste dingen dat mijn zoontje niet hetzelfde mocht en kon als de andere kinderen en dat heeft hij echt wel gevoeld, dat bij hem het altijd anders was, hij was bijna nooit een van de groep.
Toen hij op deze school kwam is dat ook een van de eerste dingen wat wij voor hem wensten en ook als belangrijkste vonden, dat hij gelukkig is op school en niet meer buiten de groep geplaatst wordt. En tuurlijk worden doet hij nog dingen apart, gaat bijvoorbeeld net iets eerder naar buiten dan de rest van de klas, zodat het rustiger voor hem is, maar het wordt aan het hem uitgelegd (en hij is zelf gegroeid waardoor hij de uitleg ook begrijpt, dat helpt ook
)
Overigens is mijn zoontje cognitief ook goed, waarschijnlijk gemiddeld hoger dan zijn leeftijd, maar sociaal-emotioneel zit hij lager dan zijn leeftijd.
Ik lees je verdriet er in. Dat vond ik een van de moeilijkste dingen dat mijn zoontje niet hetzelfde mocht en kon als de andere kinderen en dat heeft hij echt wel gevoeld, dat bij hem het altijd anders was, hij was bijna nooit een van de groep.
Toen hij op deze school kwam is dat ook een van de eerste dingen wat wij voor hem wensten en ook als belangrijkste vonden, dat hij gelukkig is op school en niet meer buiten de groep geplaatst wordt. En tuurlijk worden doet hij nog dingen apart, gaat bijvoorbeeld net iets eerder naar buiten dan de rest van de klas, zodat het rustiger voor hem is, maar het wordt aan het hem uitgelegd (en hij is zelf gegroeid waardoor hij de uitleg ook begrijpt, dat helpt ook
)Overigens is mijn zoontje cognitief ook goed, waarschijnlijk gemiddeld hoger dan zijn leeftijd, maar sociaal-emotioneel zit hij lager dan zijn leeftijd.
maandag 22 maart 2021 om 17:06
Ik denk dat hij moest blijven zitten omdat ik nog even binnen moest komen om te praten. Ik vond het echt sneu voor hem.
We doen thuis zo ons best hier op. We geven ruimte en vertrouwen. Als het mis gaat is het niet erg, dan helpen we hem. Door er geen druk op te leggen en hem te laten zien dat het ok is, gaat het heel langzaam beter. Met soms slechte dagen. En ik wil juist niet dat dit weer een ding wordt. Ik wil zo graag dat hij gewoon de ruimte krijgt. En natuurlijk snap ik hen ook. Ik ben zo verdrietig er over.
We doen thuis zo ons best hier op. We geven ruimte en vertrouwen. Als het mis gaat is het niet erg, dan helpen we hem. Door er geen druk op te leggen en hem te laten zien dat het ok is, gaat het heel langzaam beter. Met soms slechte dagen. En ik wil juist niet dat dit weer een ding wordt. Ik wil zo graag dat hij gewoon de ruimte krijgt. En natuurlijk snap ik hen ook. Ik ben zo verdrietig er over.
maandag 22 maart 2021 om 18:10
Tinkeltje33 schreef: ↑22-03-2021 10:54Als ik hier zo lees dan twijfel ik wel eens of we hier niet veel te laat mee begonnen zijn. Wij zagen echt wel dingen, maar ik ben geen expert en hij is de oudste. Ik had geen vergelijking. Iedere keer als ik wat hoorde op de opvang vroeg ik of ik me zorgen moest maken en dat vroeg ik niet voor niks. Maar pas bij 3,5 jaar kregen we hier respons op en daarvoor kon het nog peutergedrag zijn. Ook de school met goed zorgteam, heb ik niet voor niks uitgezocht. Ik zag ons daar echt wel zitten met hem.
En nu lees ik hier en denk ik: had ik toch aan de bel moeten trekken? Had ik het moeten bespreken bij het cb?
Ik wilde hem toen naar de psz hebben zodat hij wat meer structuur zou leren en ook leren om te zitten in een kring. En dan zei ze tegen me: vind je dan dat een kind van 3 in een kring moet kunnen zitten
Dit is zo herkenbaar!!!
Ik kreeg ook steeds te horen dat ik me geen zorgen moest maken, want ze ontwikkelen allemaal op hun eigen manier en tempo.
Totdat ik echt heel dringend heb verzocht om mijn zoon eens te observeren. Toen pas durfden ze te vertellen dat ze inderdaad zagen dat zoon wat jong gedrag had.
Toen ik later de manager vd opvang hierop aansprak, vertelde ze mij dat de leidsters het niet altijd durven te zeggen tegen ouders dat ze een achterstand vermoeden. Omdat ouders daar vaak slecht op reageren.
Belachelijk natuurlijk, want ze adverteren zelf met hun prachtige kind-volg-systeem, om de ontwikkeling vd kinderen goed te monitoren en terug te koppelen aan de ouders.
She was brave and strong and broken, all at once.
maandag 22 maart 2021 om 18:36
Ja dit snap ik ook wel. Dat is ook niet makkelijk om aan te geven. Die jaarlijkse gesprekken hebben wij nooit gehad trouwens door allerlei wisselingen en beleidsveranderingen. De school was al heel blij dat we van tevoren al open waren, want zo konden ze na 4 weken gelijk open kaart spelen. In plaats van alles eerst in de week te moeten leggen.Woez schreef: ↑22-03-2021 18:10Dit is zo herkenbaar!!!
Ik kreeg ook steeds te horen dat ik me geen zorgen moest maken, want ze ontwikkelen allemaal op hun eigen manier en tempo.
Totdat ik echt heel dringend heb verzocht om mijn zoon eens te observeren. Toen pas durfden ze te vertellen dat ze inderdaad zagen dat zoon wat jong gedrag had.
Toen ik later de manager vd opvang hierop aansprak, vertelde ze mij dat de leidsters het niet altijd durven te zeggen tegen ouders dat ze een achterstand vermoeden. Omdat ouders daar vaak slecht op reageren.
Belachelijk natuurlijk, want ze adverteren zelf met hun prachtige kind-volg-systeem, om de ontwikkeling vd kinderen goed te monitoren en terug te koppelen aan de ouders.
maandag 22 maart 2021 om 19:24
Ik merk dat ik daar een beetje dubbel in sta. Ik ben zeker voor eerlijkheid, maar dan wel op een goede manier. Bij mij zag het kdv wel een probleem, waren daar eerlijk in, maar de manier waarop is voor mij echt wel schadelijk geweest. Wat inhield vooral elke dag zeggen hoe vervelend en moeilijk mijn kind wel niet was geweest, bijgestaan door een diepe zucht.
Beetje positiviteit ernaast had geen kwaad gekund.
Beetje positiviteit ernaast had geen kwaad gekund.
maandag 22 maart 2021 om 19:35
Wat verdrietig dat jullie op verschillende plekken ook nare ervaringen hebben. Het lijkt me ook een moeilijke balans en inderdaad heel lastig om steeds alleen maar ‘vervelende’ dingen over je kind te horen. Ik vind het zelf soms ook wel moeilijk dat niet veel mensen mijn kind uit zichzelf een leuk kind vinden en ben best terughoudend met spelen met kinderen van vriendinnen.
En ik moet sowieso een beetje kauwen op dit allemaal. Wij zitten precies in die eerdere fase die jullie beschrijven. Gelukkig hebben we een fijn KDV met vooral 1 specifieke fantastische leidster. Maar soms vraag ik me inderdaad ook af of het niet een beetje met de mantel der liefde bedekt wordt.
Voor nu heb ik in ieder geval ongeveer alle genoemde boeken besteld. Daar kan ik even mee vooruit
Bedankt voor de tips! Ook de kinderkapper ga ik naar zoeken.
En Soumis, bedankt voor het openen van dit topic. Ik heb nog niet alles teruggelezen maar heb er nu al echt heel veel aan.
En ik moet sowieso een beetje kauwen op dit allemaal. Wij zitten precies in die eerdere fase die jullie beschrijven. Gelukkig hebben we een fijn KDV met vooral 1 specifieke fantastische leidster. Maar soms vraag ik me inderdaad ook af of het niet een beetje met de mantel der liefde bedekt wordt.
Voor nu heb ik in ieder geval ongeveer alle genoemde boeken besteld. Daar kan ik even mee vooruit
Bedankt voor de tips! Ook de kinderkapper ga ik naar zoeken.En Soumis, bedankt voor het openen van dit topic. Ik heb nog niet alles teruggelezen maar heb er nu al echt heel veel aan.
maandag 22 maart 2021 om 19:41
Nou ik ook Positivevibes. Ik heb er ook veel aan. Ik voel me echt behoorlijk eenzaam met dit allemaal. We hebben geen steun van familie. Vanmorgen had ik het er met schoonmoeder over en ze reageerde eigenlijk heel lullig alsof ik het allemaal verzin. Mijn schoonzusje en beste vriendin zien nu wel eindelijk dat het echt serieus is en niet normaal kleutergedrag.
Maar inderdaad die negatieve verhalen die je dan te horen krijgt. Ik hoefde het op een gegeven moment ook niet meer te horen. Ik kon er toch niks aan veranderen en kreeg er alleen maar een verdrietig gevoel van. En gelukkig gaat het ook vaak goed, maar het raakt me iedere keer weer. En mijn man en ik hebben weinig steun uit de omgeving. Dat is echt eenzaam.
Maar inderdaad die negatieve verhalen die je dan te horen krijgt. Ik hoefde het op een gegeven moment ook niet meer te horen. Ik kon er toch niks aan veranderen en kreeg er alleen maar een verdrietig gevoel van. En gelukkig gaat het ook vaak goed, maar het raakt me iedere keer weer. En mijn man en ik hebben weinig steun uit de omgeving. Dat is echt eenzaam.
maandag 22 maart 2021 om 19:58
Heel fijn dat jullie hier steun vinden. Het is zo moeilijk in die eerste jaren... De onzekerheid of er iets met je kind is of dat het misschien toch allemaal wel meevalt, de negatieve ervaringen, de omgeving die er niets van begrijpt/het niet ziet, en ondertussen raak je zelf uitgeput omdat de zorg voor een kind dat anders is heel veel vergt. Zowel mentaal als fysiek.
Voor je omgeving is dit ook ingewikkeld. Zonder echte diagnose en zonder dat ze al het gedrag van je kind zien, is het voor iemand best lastig om je te begrijpen en te steunen. Mijn moeder was bijvoorbeeld altijd heel positief en steeds maar bewijs aan het zoeken dat hij heus wel slim was en alles al snapte. Dat was goed bedoeld, maar heel vervelend. Ik heb hier en op Facebook veel steun gevonden, ook wel bij enkele vriendinnen, en ik ben veel gaan lezen. Dat bij elkaar heeft me er wel zo'n beetje doorheen geholpen. Geef de mensen in je omgeving niet te snel op! Zij hebben ook tijd nodig om aan het idee te wennen dat een kind anders is en zij staan er wat verder vanaf dus dat kan wat langer duren.
Als je bij je kind denkt aan autisme of moeite met prikkelverwerking, dan is Colette de Bruin ook een aanrader. Haar methode heet Geef me de 5 en zij schrijft heel leesbare boeken met veel praktische tips om het leven voor je kind overzichtelijker te maken.
Voor je omgeving is dit ook ingewikkeld. Zonder echte diagnose en zonder dat ze al het gedrag van je kind zien, is het voor iemand best lastig om je te begrijpen en te steunen. Mijn moeder was bijvoorbeeld altijd heel positief en steeds maar bewijs aan het zoeken dat hij heus wel slim was en alles al snapte. Dat was goed bedoeld, maar heel vervelend. Ik heb hier en op Facebook veel steun gevonden, ook wel bij enkele vriendinnen, en ik ben veel gaan lezen. Dat bij elkaar heeft me er wel zo'n beetje doorheen geholpen. Geef de mensen in je omgeving niet te snel op! Zij hebben ook tijd nodig om aan het idee te wennen dat een kind anders is en zij staan er wat verder vanaf dus dat kan wat langer duren.
Als je bij je kind denkt aan autisme of moeite met prikkelverwerking, dan is Colette de Bruin ook een aanrader. Haar methode heet Geef me de 5 en zij schrijft heel leesbare boeken met veel praktische tips om het leven voor je kind overzichtelijker te maken.
maandag 22 maart 2021 om 20:56
Dat boek van Colette de Bruin ga ik ook eens opzoeken.
Wat trouwens ook aanraders zijn, ook voor kinderen zelf, zijn de boeken van Katy Hoopman. “Wat jij ziet en wat ik voel” over Autisme en “ Alle honden hebben ADHD “, of “ Alle katten hebben Asperger “
Aan de hand van dierenfoto’s en eenvoudige teksten worden de kenmerken van autisme en adhd heel mooi duidelijk gemaakt.
En dan niet alleen de nare onhandige dingen, maar ook hoe je er positief en liefdevol mee om kan gaan.
Wat trouwens ook aanraders zijn, ook voor kinderen zelf, zijn de boeken van Katy Hoopman. “Wat jij ziet en wat ik voel” over Autisme en “ Alle honden hebben ADHD “, of “ Alle katten hebben Asperger “
Aan de hand van dierenfoto’s en eenvoudige teksten worden de kenmerken van autisme en adhd heel mooi duidelijk gemaakt.
En dan niet alleen de nare onhandige dingen, maar ook hoe je er positief en liefdevol mee om kan gaan.
maandag 22 maart 2021 om 21:19
Ik lees het topic mee en wilde alleen even laten weten hoe bijzonder ik jullie verhalen vindt, de liefde en de pijn die er doorheen komt. En dat proces van angst en onzekerheid voorafgaande aan een diagnose is herkenbaar. Onze dochter gaat niet naar speciaal onderwijs. Maar ze wordt nu onderzocht op gilles de la tourette en eventueel andere neurologische problematiek. Een mri volgt in april om zaken uit te sluiten of te bevestigen naast de gts. Ze heeft erg veel tics en angsten en school is een drama en overleg hierover moeizaam. Ik ben vooral heel bang en verdrietig wat dit gaat betekenen voor haar toekomst, zou haar willen beschermen voor allerlei verdriet en afwijzing maar weet dat ik dat niet kan. En wil vooral niet zelf heel bezorgd zijn en haar dat laten merken.
Alleen dit schrijven vind ik al verdrietig, al denk ik ergens ook dat ik me niet moet aanstellen omdat sommige van jullie verhalen veel ernstiger klinken. Ik zal verder niet meeschrijven omdat het in dit topic natuurlijk gaat over speciaal onderwijs. Maar ik wilde jullie alleen bedanken voor jullie openheid, dat lezen maakt dat ik bepaalde gevoelens bij mezelf beter er kan laten zijn.
Alleen dit schrijven vind ik al verdrietig, al denk ik ergens ook dat ik me niet moet aanstellen omdat sommige van jullie verhalen veel ernstiger klinken. Ik zal verder niet meeschrijven omdat het in dit topic natuurlijk gaat over speciaal onderwijs. Maar ik wilde jullie alleen bedanken voor jullie openheid, dat lezen maakt dat ik bepaalde gevoelens bij mezelf beter er kan laten zijn.
dinsdag 23 maart 2021 om 10:42
Ik heb vanmorgen met onze coördinator van het zorgteam gebeld. We hebben aangegeven dat we twijfels hebben of zoon op zijn plek is op een reguliere school en waarom. Zij gaf ook aan daar twijfels bij te hebben en zat aan een sbo te denken. Waar wij wonen zijn alle so’s en sbo’s bij elkaar verzameld. Als hij naar het sbo van onze voorkeur zou gaan, kan ik hem op de fiets brengen.
Het onderzoekstraject waar hij nu in gaat daar ook naar kijken. Het zal nog wel een tijd duren allemaal. Maar ik ben blij dat we er allemaal hetzelfde in staan.
Het onderzoekstraject waar hij nu in gaat daar ook naar kijken. Het zal nog wel een tijd duren allemaal. Maar ik ben blij dat we er allemaal hetzelfde in staan.
dinsdag 23 maart 2021 om 11:04
Ik zag het topic op de startpagina en geef graag even een tip. Tinkeltje, zijn jullie ook al bij die so's en sbo's zelf gaan kijken? (kan me voorstellen dat dat in deze coronatijd namelijk lastig is) Mijn zoon liep vast in groep 3 en is daarna naar het speciaal onderwijs gegaan, wij hebben in de aanloop daarnaartoe drie scholen bezocht die als eerste in aanmerking kwamen. Wat mij daarvan heel sterk is bijgebleven, is het heel duidelijke gevoel of onze zoon bij de andere leerlingen zou passen. Ik bedoel daarmee het volgende: eerst krijg je op een school meestal een gesprek met een coördinator of de directeur. Dat was in ons geval bij alle drie de scholen een prima gesprek, mijn man en ik vonden dat alle keren positief en waren enthousiast. Daarop volgde dan een rondgang door de school en zagen en hoorden we ook de andere leerlingen. Dat bleek een véél betere graadmeter. Bij de eerste school, een sbo, voelde ik meteen toen we bij een groep leerlingen zaten: hier past onze zoon absoluut niet bij. Terwijl het gesprek met de directeur dus wel heel prettig was, het schoolgebouw zelf goed voelde etc. Maar de leerlinggroep was niet passend. De tweede school was een basisschool voor speciaal onderwijs cluster 4, een dependance van een school in een andere stad die net dat jaar in onze woonplaats was geopend. Daar voelde ik bij contact met de leerlingen meteen dat dit voor onze zoon een goede plek zou zijn. De derde school was ook een cluster 4-school, maar in een dorpje op 20 minuten rijden van onze woonplaats (en de andere cluster 4 school zat op 2 minuten fietsen). Dat zou dus zelf op en neer rijden gaan betekenen, of taxivervoer. We waren een beetje huiverig om er te gaan kijken, want wat als we die school toch nóg fijner zouden vinden? Ook daar fijn gesprek met de directeur, alles prima. Maar bij contact met de andere leerlingen hadden mijn man en ik het allebei meteen weer: o nee, hier past hij gewoon niet. Het was heel prettig dat we dat allebei zo duidelijk voelden, want daarmee was de keuze ook heel helder. Onze zoon heeft vervolgens een heel fijne basisschooltijd gehad van groep 4 t/m 8 op het speciaal onderwijs, met vriendjes en super lieve leerkrachten.
Wat ook héél fijn was, even in navolging van iets dat ik hierboven las: tijdens een kerstbijeenkomst op deze basisschool sprak ik de stagiaire uit de klas van mijn zoon. O, bent u de moeder van M, zó'n leuk kind! Ik schiet er nu nog van vol moet ik zeggen, zó enorm fijn om dat te horen. Ik zeg erbij dat mijn zoon geen driftbuien had en op zich ook heel goed met zijn leerkrachten overweg kon, het probleem was vooral zijn concentratie en totaal geen aansluiting bij de andere leerlingen vanaf groep 3, maar in oudergesprekken ging het dan natuurlijk wel vooral over de moeilijkheden. Zo'n stagiaire die spontaan uitroept dat je zo'n leuk kind hebt, is dan goud waard.
Overigens is mijn oudste zoon ook naar het speciaal voortgezet onderwijs gegaan en ondanks nogal wat organisatorische strubbelingen op deze school, is hij er altijd met veel plezier naartoe gegaan. Hij zit in het examenjaar en ziet het slagen niet zo zitten, het liefst blijft hij ook nog een jaar omdat het voor hem zo'n fijne, bekende en veilige omgeving is.
Wat ook héél fijn was, even in navolging van iets dat ik hierboven las: tijdens een kerstbijeenkomst op deze basisschool sprak ik de stagiaire uit de klas van mijn zoon. O, bent u de moeder van M, zó'n leuk kind! Ik schiet er nu nog van vol moet ik zeggen, zó enorm fijn om dat te horen. Ik zeg erbij dat mijn zoon geen driftbuien had en op zich ook heel goed met zijn leerkrachten overweg kon, het probleem was vooral zijn concentratie en totaal geen aansluiting bij de andere leerlingen vanaf groep 3, maar in oudergesprekken ging het dan natuurlijk wel vooral over de moeilijkheden. Zo'n stagiaire die spontaan uitroept dat je zo'n leuk kind hebt, is dan goud waard.
Overigens is mijn oudste zoon ook naar het speciaal voortgezet onderwijs gegaan en ondanks nogal wat organisatorische strubbelingen op deze school, is hij er altijd met veel plezier naartoe gegaan. Hij zit in het examenjaar en ziet het slagen niet zo zitten, het liefst blijft hij ook nog een jaar omdat het voor hem zo'n fijne, bekende en veilige omgeving is.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 23 maart 2021 om 11:48
Bedankt voor je advies, zeker een goede! Daar had ik nog niet zo over nagedacht. Zover zijn we ook nog lang niet. Er zijn hier 2 sbo’s in de buurt.
Wat fijn dat hij het zo fijn gehad heeft op school. Dat is uiteindelijk het belangrijkste.
Mijn zoon gaat nu ook met heel veel plezier naar school, dus dat is al een opluchting.
Wat fijn dat hij het zo fijn gehad heeft op school. Dat is uiteindelijk het belangrijkste.
Mijn zoon gaat nu ook met heel veel plezier naar school, dus dat is al een opluchting.
dinsdag 23 maart 2021 om 11:52
dinsdag 23 maart 2021 om 17:33
@lollypop er is altijd wel iemand bij wie de situatie erger is, maar dat maakt niet dat jij tegen onzekerheden en verdriet aanloopt.
In het begin van dit topic is daar discussie over geweest. De rode draad is dat we allemaal kinderen hebben die door wat dan ook tegen bepaalde problemen aanlopen en niet de 'normale' route lopen daarom. Dus schrijf hier van je af als je de behoefte hebt of stel vragen, we zitten allemaal in verschillende fasen en er is vaak wel iemand die het herkend of antwoorden kan geven.
In het begin van dit topic is daar discussie over geweest. De rode draad is dat we allemaal kinderen hebben die door wat dan ook tegen bepaalde problemen aanlopen en niet de 'normale' route lopen daarom. Dus schrijf hier van je af als je de behoefte hebt of stel vragen, we zitten allemaal in verschillende fasen en er is vaak wel iemand die het herkend of antwoorden kan geven.
soumis wijzigde dit bericht op 23-03-2021 20:23
0.19% gewijzigd
dinsdag 23 maart 2021 om 18:41
En dan is het nog maar de vraag of er iets in gang was gezet. Ik trok al aan de bel vanaf toen zoon 2 was, met 3 jaar en 9 maanden werd er pas iets in gang gezet. Voor die tijd was het vooral “aankijken”, wat mij enorm frustreerde want overal lees je dat je er zo vroeg mogelijk bij moet zijn. Ik heb op het CB, bij de logopediste én bij het KDV aangeklopt voor advies. Maar meer dan een verwijzing naar het audiologisch centrum, een bezoek aan de kinderarts en een observatie door een orthopedagoog zat er niet in. “Hij is nog zo jong!” (En als geval niet zwaar genoeg voor een medisch kinderdagverblijf oid).Tinkeltje33 schreef: ↑22-03-2021 11:17Ja daar heb je ook gelijk in en dat voel ik ook wel zo. Als er dan niks aan de hand was, stak ik ook lekker mijn kop weer in het zand. En daar heb ik ook van genoten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
