Kinderen
alle pijlers
Jonge moeders: waarom veroordelen?
vrijdag 13 juni 2008 om 15:09
Ik ben 24 en sinds 5 maanden moeder van een zoon. Ik wil even mijn frustratie kwijt over hoe er regelmatig rereageerd wordt op mijn jonge moederschap.
Het begon uiteraard al toen ik zwanger was (ik was toen 23). Mijn vriend en ik waren toen 4,5 jaar bij elkaar, hadden allebei een goede baan, een koophuis, kortom: we hadden (en hebben!) het goed voor elkaar. (Met bovenstaande wil ik overigens niet zeggen dat dit vereisten zijn om aan kinderen te beginnen, maar aangeven dat hier geen redenen kunnen zijn om onze keuze te veroordelen.) Ons kindje gaat naar het kdv, we hebben dus niemands hulp nodig en zijn niemand tot 'last'.
Regelmatig kreeg ik, wanneer ik vertelde dat ik zwanger was, de opmerking (bijvoorbeeld van collega's) "Goh, nu al?" Ik vind dit zo vreemd! Ik vraag toch ook niet aan vrouwen van midden 30 die zwanger zijn: "Goh, nu pas?". Ik kreeg zelfs een keer de opmerking: "Ik ben blij dat ik eerst van mijn leven genoten heb!". Alsof dat met kinderen niet kan. Mijn vriend en ik zijn gelukkiger dan ooit met de kleine erbij.
Onze keuze is weloverworgen gemaakt. Mede aangezien ik zelf jonge ouders heb (mijn moeder is nu 46), wilde ik zelf altijd jong moeder worden. Ik vind dat er vele voordelen aan zitten, bijvoorbeeld dat ik (als het goed is) langer van mijn kinderen kan genieten (en ook niet onbelangrijk: zij van mij!). Ik doe regelmatig leuke dingen met mijn moeder, zoals uit eten gaan en winkelen, mede doordat het leeftijdsverschil niet zo groot is. Ik heb een vriendin waarvan de ouders in de 60 zijn en zij ervaart dit als een nadeel (iets wat natuurlijk niet altijd zo hoeft te zijn).
Dat niet iedereen hier zo over denkt, ervaar ik wekelijks. Nu de kleine geboren is, krijg ik bijna dagelijks goedbedoelde adviezen. Ook van volslagen vreemden: laatst in een supermarkt vroeg een oudere vrouw aan me of mijn zoon het niet koud had! Om nog maar niet te spreken van de meewarige blikken die ik (op het kdv, bij het consultatiebureau en gewoon in de supermarkt als ik luiers op de band leg of mijn zoon mee heb) krijg van andere, oudere moeders. Ik vind dit erg vervelend. Waarom kunnen mensen niet gewoon respect hebben voor andermans keuze en moeten anderen altijd veroordeeld worden? Ik zeg toch ook niet dat oudere moeders egoïstisch zijn omdat ze, in de meeste gevallen, eerst voor hun carriere hebben gekozen? En dat het egoïsitsch is dat ze hun kinderen al op jonge leeftijd opzadelen met zieke of zelfs overleden ouders? Nee, ik vind dat iedereen dat voor zichzelf moet beslissen. Het zou prettig zijn als mensen de keuzes van anderen respecteren.
Het begon uiteraard al toen ik zwanger was (ik was toen 23). Mijn vriend en ik waren toen 4,5 jaar bij elkaar, hadden allebei een goede baan, een koophuis, kortom: we hadden (en hebben!) het goed voor elkaar. (Met bovenstaande wil ik overigens niet zeggen dat dit vereisten zijn om aan kinderen te beginnen, maar aangeven dat hier geen redenen kunnen zijn om onze keuze te veroordelen.) Ons kindje gaat naar het kdv, we hebben dus niemands hulp nodig en zijn niemand tot 'last'.
Regelmatig kreeg ik, wanneer ik vertelde dat ik zwanger was, de opmerking (bijvoorbeeld van collega's) "Goh, nu al?" Ik vind dit zo vreemd! Ik vraag toch ook niet aan vrouwen van midden 30 die zwanger zijn: "Goh, nu pas?". Ik kreeg zelfs een keer de opmerking: "Ik ben blij dat ik eerst van mijn leven genoten heb!". Alsof dat met kinderen niet kan. Mijn vriend en ik zijn gelukkiger dan ooit met de kleine erbij.
Onze keuze is weloverworgen gemaakt. Mede aangezien ik zelf jonge ouders heb (mijn moeder is nu 46), wilde ik zelf altijd jong moeder worden. Ik vind dat er vele voordelen aan zitten, bijvoorbeeld dat ik (als het goed is) langer van mijn kinderen kan genieten (en ook niet onbelangrijk: zij van mij!). Ik doe regelmatig leuke dingen met mijn moeder, zoals uit eten gaan en winkelen, mede doordat het leeftijdsverschil niet zo groot is. Ik heb een vriendin waarvan de ouders in de 60 zijn en zij ervaart dit als een nadeel (iets wat natuurlijk niet altijd zo hoeft te zijn).
Dat niet iedereen hier zo over denkt, ervaar ik wekelijks. Nu de kleine geboren is, krijg ik bijna dagelijks goedbedoelde adviezen. Ook van volslagen vreemden: laatst in een supermarkt vroeg een oudere vrouw aan me of mijn zoon het niet koud had! Om nog maar niet te spreken van de meewarige blikken die ik (op het kdv, bij het consultatiebureau en gewoon in de supermarkt als ik luiers op de band leg of mijn zoon mee heb) krijg van andere, oudere moeders. Ik vind dit erg vervelend. Waarom kunnen mensen niet gewoon respect hebben voor andermans keuze en moeten anderen altijd veroordeeld worden? Ik zeg toch ook niet dat oudere moeders egoïstisch zijn omdat ze, in de meeste gevallen, eerst voor hun carriere hebben gekozen? En dat het egoïsitsch is dat ze hun kinderen al op jonge leeftijd opzadelen met zieke of zelfs overleden ouders? Nee, ik vind dat iedereen dat voor zichzelf moet beslissen. Het zou prettig zijn als mensen de keuzes van anderen respecteren.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:15
Met kinderen krijg je altijd gezeur. Wat voor keuzes je ook maakt, er zijn altijd mensen die het er niet mee eens zijn. Wel kinderen: egoistisch. Geen kinderen: egoistisch. Jong kinderen: onverantwoordelijk. Oud kinderen: onverantwoordelijk. Een kind: zielig. Vijf kinderen: zielig. Borstvoeding: zielig voor je man. Geen borstvoeding: zielig voor het kind. Kortom: berg je maar, er zal nog een hoop gezeik op je pad komen. Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:17
Whahahaaa, mijn moeder is ook 60 en wij gaan regelmatig uit eten, winkelen en zelfs op reis...60 is het nieuwe 46 zeg maar...
Respecteer jij je eigen keuze wel voor 100%? Ik heb het gevoel van niet, anders zou het je toch helemaal geen zak kunnen schelen hoe andere mensen naar de inhoud van jouw winkelwagentje kijken.
Ook als je respect hebt voor iemands keuze kun je nog best een beetje verbaasd zijn over het feit dat iemand de keuze hebt gemaakt. Kennelijk roep je op een bepaalde manier verbazing op met je houding/uiterlijk/whatever. Of denk je dat je verbazing oproept door je eigen zelfbeeld.
Respecteer jij je eigen keuze wel voor 100%? Ik heb het gevoel van niet, anders zou het je toch helemaal geen zak kunnen schelen hoe andere mensen naar de inhoud van jouw winkelwagentje kijken.
Ook als je respect hebt voor iemands keuze kun je nog best een beetje verbaasd zijn over het feit dat iemand de keuze hebt gemaakt. Kennelijk roep je op een bepaalde manier verbazing op met je houding/uiterlijk/whatever. Of denk je dat je verbazing oproept door je eigen zelfbeeld.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:19
Ach, je moest eens weten hoe ik me soms moet verdedigen vanwege de keus voor 1 kind. Mensen zullen altijd oordelen over moederschap, je kunt het nooit helemaal goed doen. En het is soms best moeilijk om je er niks van aan te trekken, omdat het voor jou ook nog allemaal nieuw is en je graag alles goed wilt doen. Ik zeg maar 1 ding: zolang jij en je kind en je partner tevreden en happy zijn en je het gevoel hebt dat je het goed doet, zou ik me geen zorgen maken. Jong moederen en daar bewust voor kiezen is toch prachtig?
vrijdag 13 juni 2008 om 15:20
Laat je niet aanpraten dat je je stoort aan sommige idiote reacties omdat je je stiekem onzeker zou voelen; zo nu en dan kunnen mensen knap irritant doen in hun betweterigheid en kinderen zijn een uitgelezen onderwerp daarvoor.
Verder wel eens met onderdezon: jij krijg het te horen over je jogne leeftijd, anderen weer op andere dingen. Iedereen zal het herkennen, zij het dan mbt andere onderwerpen. Van je rug laten glijden, vriendelijk glimlachen en ze laten lullen (dat kunnen ze nog altijd beter doen dan van je (vr)eten, zei mijn moeder altoos
).
Verder wel eens met onderdezon: jij krijg het te horen over je jogne leeftijd, anderen weer op andere dingen. Iedereen zal het herkennen, zij het dan mbt andere onderwerpen. Van je rug laten glijden, vriendelijk glimlachen en ze laten lullen (dat kunnen ze nog altijd beter doen dan van je (vr)eten, zei mijn moeder altoos
).
vrijdag 13 juni 2008 om 15:20
Als het aan mij had gelegen, had ik het op jouw manier gedaan. Helaas moest ik 32 worden voor ik iemand tegenkwam die kinderen wil (ik heb serieus overwogen bam-mam te worden). Ik vind het maar niets, al die oude ouders - en nu ben ik er zelf straks eentje! (hoop ik)
P.S. Je kunt terugzeggen dat jij straks nog jong genoeg bent om van je leven te genieten als ze straks het huis uit zijn. En dat jij hoogstwaarschijnlijk nog wel je kleinkinderen zult zien opgroeien.
P.S. Je kunt terugzeggen dat jij straks nog jong genoeg bent om van je leven te genieten als ze straks het huis uit zijn. En dat jij hoogstwaarschijnlijk nog wel je kleinkinderen zult zien opgroeien.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:24
Onderdezon, daar heb je inderdaad gelijk in. Ik moet daar nog erg aan wennen, ben nog erg bezig met wat anderen van me vinden en van de manier waarop ik met mijn kind omga. Ik moest in het begin ook erg wennen aan het feit dat het beginnen aan kinderen meer dan andere keuzes iets is waar ook anderen iets van vinden. Bijvoorbeeld opa's en oma's. Ineens is iedereen betrokken bij een keuze die jij en je partner maken, terwijl dit bijvoorbeeld bij een keuze tav werk helemaal niet zo is. Maar inderdaad, er staat me vast nog veel meer te wachten 
Fleurtje, in hoe ik met zoon omga ben ik helemaal niet onzeker. Ik doe wat ik denk dat goed is. En over onze keuze al helemaal niet.
Fleurtje, in hoe ik met zoon omga ben ik helemaal niet onzeker. Ik doe wat ik denk dat goed is. En over onze keuze al helemaal niet.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:25
Ik vind 24 eigenlijk niet eens zo heel erg jong hoor. Dat mensen een beetje raar staan te kijken als je op je 17e bewust voor een kind kiest, ok, maar 24.... Ik denk wel dat mensen inderdaad altijd commentaar hebben op hoe je je kind opvoedt, hoe oud je ook bent. Er is hier ergens een leuk topic over pijnlijke opmerkingen, daar komt dat ook veel in voor. Een vriendin van mijmet man en huis kreeg op haar 28e haar eerste (zeer gewenste) kindje. En ook zij heeft heel vaak de vraag gekregen: 'ah, ongelukje zeker?'. Eh, nee dus!
Wat kan het je schelen, zoalng je zelf maar blij bent met je keuzes toch? Ik krijg wel regelmatig te horen dat ik toch echt niet te laat aan kinderen moet beginnen. Tja, ik zou wel willen, maar dan moet ik toch echt eerst ergens een vader vandaag halen, niet waar.... Dingen lopen nou eenmaal zoals ze lopen, en bij jullie was dit het moment waarop jullie zoon welkom was. Mooi toch? Geniet van elkaar en van hem, en trek je niks aan van rare blikken.
Wat kan het je schelen, zoalng je zelf maar blij bent met je keuzes toch? Ik krijg wel regelmatig te horen dat ik toch echt niet te laat aan kinderen moet beginnen. Tja, ik zou wel willen, maar dan moet ik toch echt eerst ergens een vader vandaag halen, niet waar.... Dingen lopen nou eenmaal zoals ze lopen, en bij jullie was dit het moment waarop jullie zoon welkom was. Mooi toch? Geniet van elkaar en van hem, en trek je niks aan van rare blikken.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:27
Zo jong vind ik je anders niet hoor. Ik herken het echter wel, ik was ook 24 toen ik mijn eerste kind kreeg. Ik vond me zelf ook niet jong, maar kreeg wel de nodige reacties, maar vooral van bekenden, idd in de trant van "nu al?".
Ik zat er alleen totaal niet mee. Er zitten zoveel voordelen aan, ten eerste is je lichaam tussen je 23e en 25e in de meest perfecte staat om kinderen te krijgen, vrouwen die ouder lopen veel meer risico's. Daarnaast ben je begin 40 als je kinderen de deur uit gaan en heb je dan nog een heel leven voor je! Daarnaast is het voor je kind toch ook leuk om een jonge moeder te hebben!
Oh en die ongewenste opmerkingen krijg je sowieso, dat ligt niet aan je leeftijd, ik ben nu 30, heb mijn 2e kind en volslagen vreemden vinden het nog steeds nodig om zich met de opvoeding te bemoeien (heeft hij het niet koud, valt hij daar niet af..etc.). Trek het je niet aan. Het is goedbedoeld.
En die "meewarige" blikken zijn misschien ook alleen een gevoel, kan het me haast niet voorstellen. Zo jong ben je nu ook weer niet (of zie je er soms veel jonger uit)?
Ik zat er alleen totaal niet mee. Er zitten zoveel voordelen aan, ten eerste is je lichaam tussen je 23e en 25e in de meest perfecte staat om kinderen te krijgen, vrouwen die ouder lopen veel meer risico's. Daarnaast ben je begin 40 als je kinderen de deur uit gaan en heb je dan nog een heel leven voor je! Daarnaast is het voor je kind toch ook leuk om een jonge moeder te hebben!
Oh en die ongewenste opmerkingen krijg je sowieso, dat ligt niet aan je leeftijd, ik ben nu 30, heb mijn 2e kind en volslagen vreemden vinden het nog steeds nodig om zich met de opvoeding te bemoeien (heeft hij het niet koud, valt hij daar niet af..etc.). Trek het je niet aan. Het is goedbedoeld.
En die "meewarige" blikken zijn misschien ook alleen een gevoel, kan het me haast niet voorstellen. Zo jong ben je nu ook weer niet (of zie je er soms veel jonger uit)?
vrijdag 13 juni 2008 om 15:27
Eens met vorige postings: je krijgt ALTIJD goed bedoelde adviezen waar je niet om vraagt/opmerkingen enz als je moeder wordt. Ik ben een oude moeder en hoorde gisteren dat iemand het onverantwoordelijk vond om op mijn leeftijd (39 toen ik zwanger raakte) nog zwanger te raken, door het risico op Down. Ook de bijbehorende vooroordelen: Zeker eerst carriere en willen feesten/egoistisch bezig zijn voor ik er te laat aan begon? Dat soort lui zijn vaak zo zelfingenomen met hun levensloop, maar hebben geen vrienden omdat ze onuitstaanbare betweters zijn. Feitelijk zijn ze een beetje sneu. Ze zijn,kortom, het niet waard om je aan te ergeren.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:34
Vriendin van me zat op haar 25e bij de huisarts vanwege haar eerste en zeer gewenste zwangerschap. Huisarts feliciteerde haar expliciet met haar zwangerschap op die leeftijd, meldde er nog even bij dat rond die tijd de beste tijd is, gezondheidstechnisch, om kinderen te krijgen en zei dat meer vrouwen dat zouden moeten doen.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:47
Mensen hebben altijd wat te zeuren. Ben zelf 25 en heb 2 kinderen. En het enige wat ik érg vervelend vond was dat mensen beide keren direct vroeg 'is het een ongelukje?'. Bij de eerste snapte ik dat nog wel en vond het niet zo erg, maar toen ik zwanger was van nr 2 (oten nr 1 11 maanden was) en de meeste mensen ons niet feliciteerden maar in plaats daarvan vroegen of het wel gepland was werd ik er wel een beetje moe van.
vrijdag 13 juni 2008 om 15:50
Hee Micky,
Ik ben 24 en heb een dochter van 6 maanden. Ook zie ik er best jong uit voor mijn leeftijd. Toch ervaar ik het niet zo dat mensen mij jong vinden. Ik heb niet het idee dat ik meewarige blikken toegeworpen krijg als ik met dochter op stap ben ofzo.
Geen idee waar het verschil zit, misschien zie ik het wel niet?
Ik ben 24 en heb een dochter van 6 maanden. Ook zie ik er best jong uit voor mijn leeftijd. Toch ervaar ik het niet zo dat mensen mij jong vinden. Ik heb niet het idee dat ik meewarige blikken toegeworpen krijg als ik met dochter op stap ben ofzo.
Geen idee waar het verschil zit, misschien zie ik het wel niet?
vrijdag 13 juni 2008 om 15:54
vrijdag 13 juni 2008 om 16:00
Ik was 28 toen ik na een jaar hormoonpillen slikken zwanger was. Helemaal blij waren we en zeker niet onzeker, maar ik heb de opmerking "zeker een ongelukje" ook heel vaak gehoord.
Na een tijdje werd dat ook wel vervelend. Het heeft niet zoveel met je uitstraling te maken, hoor. Ik denk dat het aan degene ligt die het zegt. Die vind het blijkbaar voor zichzelf ondenkbaar om al aan kinderen te beginnen en hebben erg weinig inlevingsvermogen.
Na een tijdje werd dat ook wel vervelend. Het heeft niet zoveel met je uitstraling te maken, hoor. Ik denk dat het aan degene ligt die het zegt. Die vind het blijkbaar voor zichzelf ondenkbaar om al aan kinderen te beginnen en hebben erg weinig inlevingsvermogen.
vrijdag 13 juni 2008 om 16:00
Gewoon van je af laten glijden, dat soort opmerkingen. Of iets zeggen als: "Dankjewel voor je compleet ongevraagde mening, heel boeiend. Lekker weer vandaag, vind je niet?".
Ik heb commentaar gehad toen ik mijn eerste kreeg (erg jong én nog aan het studeren), toen ik mijn jongste kreeg (inmiddels niet meer zo jong), het aantal kinderen (vier, dat vinden mensen gek), over het leeftijdsverschil (oudste en jongste schelen 10 jaar) en weet-ik-wat-nog-meer. Tja, iedereen heeft het recht op zijn eigen mening en sommige mensen lijden aan een ernstige vorm van mededelingsdrang dus die moeten hun mening ook ongevraagd ventileren. Niets van aantrekken dus.
Ik heb commentaar gehad toen ik mijn eerste kreeg (erg jong én nog aan het studeren), toen ik mijn jongste kreeg (inmiddels niet meer zo jong), het aantal kinderen (vier, dat vinden mensen gek), over het leeftijdsverschil (oudste en jongste schelen 10 jaar) en weet-ik-wat-nog-meer. Tja, iedereen heeft het recht op zijn eigen mening en sommige mensen lijden aan een ernstige vorm van mededelingsdrang dus die moeten hun mening ook ongevraagd ventileren. Niets van aantrekken dus.
.
vrijdag 13 juni 2008 om 16:03
Ik was 23 toen ik de oudste twee kreeg. Zeven jaar later volgden er nog twee. Ken het dus allebei. Of je nu 15, 25, 35 of 45 bent, men heeft ALTIJD commentaar. Bij mij door mijn leeftijd, het feit dat ik vier kinderen heb, dat de oudste twee een ander tintje hebben, dat we onlangs verhuisd zijn naar een split level woning zonder tuin, noem het maar op. Zeiken doen ze toch wel, dus doe gewoon waar jij je goed bij voelt.
Ergste vorm van bemoeizuchteritus vond ik eigenlijk toen me ronduit gezegd werd dat men mijn keuze voor een derde wel begreep. Oké, hoezo dan??? Ja, mijn nieuwe man wilde natuurlijk ook een eigen kindje, dus dan moest ik wel. Nou nee niet bepaald. Ik wilde al een derde toen ik nog single was. Als hij geen derde kindje had gewild, had ik me echt nog eens achter de oren gekrabd over wel of geen relatie.
Ergste vorm van bemoeizuchteritus vond ik eigenlijk toen me ronduit gezegd werd dat men mijn keuze voor een derde wel begreep. Oké, hoezo dan??? Ja, mijn nieuwe man wilde natuurlijk ook een eigen kindje, dus dan moest ik wel. Nou nee niet bepaald. Ik wilde al een derde toen ik nog single was. Als hij geen derde kindje had gewild, had ik me echt nog eens achter de oren gekrabd over wel of geen relatie.
anoniem_64612 wijzigde dit bericht op 13-06-2008 16:05
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
vrijdag 13 juni 2008 om 16:04
Ik zie er jong uit voor een mama van 30 en ben zelfs een keer door een 'mevrouw' gevraagd of mijn jonge moederschap een bewuste keuze is (was toen zo'n 35wkn zwanger)!
En al was ik 18jr en dolgelukkig met een gezin...so what! Als een kindje goed verzorgd wordt dan is alles toch prima!?!
Op de 9maanden-beurs (ruim 38 weken zwanger) kreeg ik commentaar over het feit dat ik de roltrap nam! Oudere dame zei:"Vroeger (jajaja) stelden vrouwen zich minder aan blablabla...."Ze reageerde op mijn vriendin die erbij was en tegen me zei 'Kom meid, niet met de trap, da's niet goed voor je heupen'. (Ik liep toen met klachten bij de fysio).
Na de geboorte wist half Nederland beter dan ik wat goed/niet goed is voor ONZE dochter. Vooral op het CB!
Ik heb me dit eerst allemaal best aangetrokken, maar op een gegeven moment ging er een knop om. Vanaf dat moment trek ik me niets meer van ongevraagde oordelen/meningen aan.
Moet jij ook niet doen!! Tis toch jouw/jullie leven?!?
En al was ik 18jr en dolgelukkig met een gezin...so what! Als een kindje goed verzorgd wordt dan is alles toch prima!?!
Op de 9maanden-beurs (ruim 38 weken zwanger) kreeg ik commentaar over het feit dat ik de roltrap nam! Oudere dame zei:"Vroeger (jajaja) stelden vrouwen zich minder aan blablabla...."Ze reageerde op mijn vriendin die erbij was en tegen me zei 'Kom meid, niet met de trap, da's niet goed voor je heupen'. (Ik liep toen met klachten bij de fysio).
Na de geboorte wist half Nederland beter dan ik wat goed/niet goed is voor ONZE dochter. Vooral op het CB!
Ik heb me dit eerst allemaal best aangetrokken, maar op een gegeven moment ging er een knop om. Vanaf dat moment trek ik me niets meer van ongevraagde oordelen/meningen aan.
Moet jij ook niet doen!! Tis toch jouw/jullie leven?!?
vrijdag 13 juni 2008 om 16:07
Ik vind het altijd wel leuk om er nog een schepje bovenop te doen!
Als anderen zeggen 'Zeker de eerste"?", dan met een appelige blik te zeggen: "Hoezo? Dit is de 5de al hoor!"hahahaha
Of als ik weer eens veroordeeld word op het feit dat ik geen bv geef - vind ik heel erg en in het begin ging ik mezelf verantwoorden naar alles en iedereen - om dan te zeggen: "Dat kan ik niet, want ik ben alcoholist, verslaafd o.i.d. hahaha
Als anderen zeggen 'Zeker de eerste"?", dan met een appelige blik te zeggen: "Hoezo? Dit is de 5de al hoor!"hahahaha
Of als ik weer eens veroordeeld word op het feit dat ik geen bv geef - vind ik heel erg en in het begin ging ik mezelf verantwoorden naar alles en iedereen - om dan te zeggen: "Dat kan ik niet, want ik ben alcoholist, verslaafd o.i.d. hahaha
vrijdag 13 juni 2008 om 16:07
Ik was 22 toen ik mijn eerste kreeg. Heb niet meegemaakt dat mensen me veroordeelden ofzo. En als ze dat wel hadden gedaan, dan had ik me er niets van aangetrokken. Nummer 2 kwam na 5 jaar, ik heb wel een aantal jaren vragen moeten beantwoorden wanneer nummer 2 nou kwam en of ik niet een tweede kindje wilde. En toen ik uiteindelijk zwanger was, werd me dan weer gezegd dat het wel tijd werd. Ach ja, mensen zullen altijd wel wat aan te merken hebben. Niets van aantrekken, gewoon je ding doen. Mijn oudste dochter is nu 17, ik ben nu 39, bij ouderavonden op school zie ik wel dat ik verreweg de jongste ouder ben. Mijn dochter vindt het juist leuk dat ze een jonge moeder heeft.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
