Kinderen
alle pijlers
Kinderen en scheiden
dinsdag 22 april 2008 om 21:10
Mijn man en ik gaan hoogstwaarschijnlijk binnenkort uit elkaar. Gelukkig is er geen ruzie en gaat dit op een zeer soepele manier gebeuren. Uiteindelijk denk ik dat ons kind er nog het meest verdrietig van gaat worden. Vandaar dat ik ook met nadruk 'hoogstwaarschijnlijk' zeg, aangezien we ook nog nadenken over alternatieven, zoals bij elkaar blijven als goede vrienden.
Maar het kan zijn dat de keuze uiteindelijk toch op scheiden valt. Intussen ben ik veel aan het lezen over hoe kinderen op scheidingen kunnen reageren en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van word.
Ik ben erg bang dat ons kind dit niet gaat trekken, ondanks het feit dat zijn ouders geen hekel aan elkaar hebben en verder willen als vrienden. Hij is gek op ons beiden (dat merk je aan alles) en ik weet dat hij ons beiden in zijn buurt nodig heeft.
Graag zou ik verhalen willen horen van gescheiden mensen over hoe hun kinderen op de situatie gereageerd hebben. Positieve of negatieve verhalen, dat maakt niet uit.
Dank bij voorbaat voor de reacties!
Maar het kan zijn dat de keuze uiteindelijk toch op scheiden valt. Intussen ben ik veel aan het lezen over hoe kinderen op scheidingen kunnen reageren en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van word.
Ik ben erg bang dat ons kind dit niet gaat trekken, ondanks het feit dat zijn ouders geen hekel aan elkaar hebben en verder willen als vrienden. Hij is gek op ons beiden (dat merk je aan alles) en ik weet dat hij ons beiden in zijn buurt nodig heeft.
Graag zou ik verhalen willen horen van gescheiden mensen over hoe hun kinderen op de situatie gereageerd hebben. Positieve of negatieve verhalen, dat maakt niet uit.
Dank bij voorbaat voor de reacties!
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
dinsdag 22 april 2008 om 21:22
Hee hoi,
Wat rot joh. Toch klink je sterk en ik denk dat dat het beste uitgangspunt is. Heb zelf geen ervaring (nog geen jaar getrouwd, wel dochtertje samen van 2,5 jaar), maar mijn - veel oudere zus - is jaren geleden van haar man gescheiden. Ondanks dat ze een zoon van toen 9 jaar hadden. Natuurlijk heeft een kind zijn of haar beide ouders nodig, maar harmonie en rust is denk ik nog een stukje belangrijker. Als jij en je partner vrienden blijven, zal het echt gaan lukken om een nieuwe weg met elkaar te vinden.
Hopelijk krijg je veel reactie van vrouwen die wel in hetzelfde schuitje hebben gezeten.
Veel sterkte!
Madelief
Wat rot joh. Toch klink je sterk en ik denk dat dat het beste uitgangspunt is. Heb zelf geen ervaring (nog geen jaar getrouwd, wel dochtertje samen van 2,5 jaar), maar mijn - veel oudere zus - is jaren geleden van haar man gescheiden. Ondanks dat ze een zoon van toen 9 jaar hadden. Natuurlijk heeft een kind zijn of haar beide ouders nodig, maar harmonie en rust is denk ik nog een stukje belangrijker. Als jij en je partner vrienden blijven, zal het echt gaan lukken om een nieuwe weg met elkaar te vinden.
Hopelijk krijg je veel reactie van vrouwen die wel in hetzelfde schuitje hebben gezeten.
Veel sterkte!
Madelief
dinsdag 22 april 2008 om 21:23
Ik denk dat hoe rottiger je scheidt, hoe vervelender het is voor je kind. In mijn omgeving heb ik het laatste jaar verschillende scheidingen meegemaakt die zeer soepel tot zeer vervelend verliepen en die kinderen van de laatste scheiding hebben er echt het meest problemen mee.
Hoe een kind op een scheiding reageert is niet te zeggen van te voren; het hangt van de leeftijd, het karakter van je kind, het aantal veranderingen (ook een nieuw huis? Een ouder veel minder gaan zien? etc.), de manier waarop de ouders met elkaar omgaan, hoe duidelijk ze zijn naar het kind.
Mijn ouders zijn heel rottig uitelkaar gegaan toen ik 10 was. Pas nu, zo'n 20 jaar later heb ik het idee dat ik niet meer tussen mijn ouders hoef te kiezen, dat ze het maar lekker zelf uitzoeken. Ik zou er alles aan doen om mijn kind nooit dat gevoel te geven. Maar goed, dat is bij jullie helemaal niet aan de orde zo te lezen.
Hoe een kind op een scheiding reageert is niet te zeggen van te voren; het hangt van de leeftijd, het karakter van je kind, het aantal veranderingen (ook een nieuw huis? Een ouder veel minder gaan zien? etc.), de manier waarop de ouders met elkaar omgaan, hoe duidelijk ze zijn naar het kind.
Mijn ouders zijn heel rottig uitelkaar gegaan toen ik 10 was. Pas nu, zo'n 20 jaar later heb ik het idee dat ik niet meer tussen mijn ouders hoef te kiezen, dat ze het maar lekker zelf uitzoeken. Ik zou er alles aan doen om mijn kind nooit dat gevoel te geven. Maar goed, dat is bij jullie helemaal niet aan de orde zo te lezen.
dinsdag 22 april 2008 om 21:29
Ik ben een kind van gescheiden ouders die bevriend zijn gebleven.
Aangezien ik aanneem dat je heel veel reacties gaat krijgen ga ik mijn hele verhaal niet doen, maar mocht je specifieke vragen hebben, geef ik graag antwoord.
In ieder geval wil ik je meegeven dat nu ik zelf moeder ben, ik niet begrijp dat ze het niet beter of langer hebben geprobeerd.
Heel dubbel, dat weet ik, je wilt niet dat je als vijanden uit elkaar gaat, maar nu snap ik niet dat ze zo "makkelijk" hebben kunnen besluiten (ik was pas 2) uit elkaar te gaan.
Zij hebben gekozen voor een kind en ik had ze heus geen ongelukkig leven gegund, maar zelf was ik liever zonder alle frustraties die gescheiden ouders met zich meebrengen opgegroeid en was ik liever een evenwichtiger en minder angstig iemand geworden.
Ook als dat had betekend dat zij dan iets minder het geluk hadden kunnen najagen.
Zij kozen immers voor mij en ik niet voor gescheiden ouders.
Nogmaals, dit gevoel speelt pas 3 jaar en ik ben nu 37....
Aangezien ik aanneem dat je heel veel reacties gaat krijgen ga ik mijn hele verhaal niet doen, maar mocht je specifieke vragen hebben, geef ik graag antwoord.
In ieder geval wil ik je meegeven dat nu ik zelf moeder ben, ik niet begrijp dat ze het niet beter of langer hebben geprobeerd.
Heel dubbel, dat weet ik, je wilt niet dat je als vijanden uit elkaar gaat, maar nu snap ik niet dat ze zo "makkelijk" hebben kunnen besluiten (ik was pas 2) uit elkaar te gaan.
Zij hebben gekozen voor een kind en ik had ze heus geen ongelukkig leven gegund, maar zelf was ik liever zonder alle frustraties die gescheiden ouders met zich meebrengen opgegroeid en was ik liever een evenwichtiger en minder angstig iemand geworden.
Ook als dat had betekend dat zij dan iets minder het geluk hadden kunnen najagen.
Zij kozen immers voor mij en ik niet voor gescheiden ouders.
Nogmaals, dit gevoel speelt pas 3 jaar en ik ben nu 37....
dinsdag 22 april 2008 om 21:30
dinsdag 22 april 2008 om 21:36
dinsdag 22 april 2008 om 21:42
Ik ben het niet met Neele eens dat een scheiding koste wat kost voorkomen moet worden. Bij ons kon het gewoon niet meer en werd iedereen er leuker van dat mijn ouders niet meer bij elkaar waren. Wij zijn met 4 kinderen thuis en iedereen is er redelijk goed door heen gekomen (ondanks de verschillende karakters). Ik neem het mijn ouders wel kwalijk dat ze het over de rug van hun kinderen hebben gespeeld. Dat wij altijd het middelpunt in de strijd waren of werden gebruikt als spreekbuis. Dat ik altijd het gevoel had de boel te moeten sussen. Daar was ik gewoon nog te klein voor, dat hoort niet bij een kind van die leeftijd.
Ik ben het er wel mee eens dat het nogal 'makkelijk' besloten wordt om uitelkaar te gaan. In mijn omgeving lijkt iedereen te gaan scheiden. Sommige ook zonder ook maar een beetje moeite te doen om het wél met elkaar te leren rooien.
Ik ben het er wel mee eens dat het nogal 'makkelijk' besloten wordt om uitelkaar te gaan. In mijn omgeving lijkt iedereen te gaan scheiden. Sommige ook zonder ook maar een beetje moeite te doen om het wél met elkaar te leren rooien.
dinsdag 22 april 2008 om 21:45
Ik heb ook juist een andere ervaring.
Mijn ouders zijn 6 jaar geleden gescheiden. En mijn moeder zei "voor de kinderen zijn we bij elkaar gebleven " Nou ik had liever dat ze dat niet gedaan had, dan had ik mss een veel gezelligere moeder en vader gehad.
Nou hoeft dat natuurlijk niet voor iedereen zo te zijn, maar tegen wil en dank in een huwelijk blijven voor de kinderen is ook niet alles.
Mijn ouders zijn 6 jaar geleden gescheiden. En mijn moeder zei "voor de kinderen zijn we bij elkaar gebleven " Nou ik had liever dat ze dat niet gedaan had, dan had ik mss een veel gezelligere moeder en vader gehad.
Nou hoeft dat natuurlijk niet voor iedereen zo te zijn, maar tegen wil en dank in een huwelijk blijven voor de kinderen is ook niet alles.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 22 april 2008 om 21:56
Ben het helemaal met Pammie eens. Als ouders naar tegen elkaar doen en de kinderen uitspelen is dat heel erg slecht.
Maar dat is nou juist de contradictie waar ik het eerder over had.
Je wilt niet dat je ouders elkaar haten, dan maar uit elkaar.
Maar als je ouders als vrienden uit elkaar zijn gegaan en altijd heel goed met elkaar op hebben kunnen schieten is dat niet zo ideaal als het klinkt (al vond ik dat vroeger dus wel).
Dan mag je best wat beter je best blijven doen!
Maar dat is nou juist de contradictie waar ik het eerder over had.
Je wilt niet dat je ouders elkaar haten, dan maar uit elkaar.
Maar als je ouders als vrienden uit elkaar zijn gegaan en altijd heel goed met elkaar op hebben kunnen schieten is dat niet zo ideaal als het klinkt (al vond ik dat vroeger dus wel).
Dan mag je best wat beter je best blijven doen!
dinsdag 22 april 2008 om 21:58
Ik vind het ook niet eerlijk trouwens om het leven van je ouders en hoe zij dat willen leiden ondergeschikt te maken aan het feit dat ze ooit voor een kind samen hebben gekozen. Dan valt er bijna geen beslissing meer te maken, een kind vraagt heel lang niet om bepaalde beslissingen. Ik vond het ook niet prettig om 10 keer te verhuizen, of dat mijn moeder emigreerde, of dat mijn broer bij mijn vader bleef wonen. Allemaal beslissingen waar ik niet om gevraagd had. Maar that's life wat mij betreft.
dinsdag 22 april 2008 om 22:08
Zoals ik al zei vond ik dat ook allemaal niet.
Maar nu ik vind dat mijn wel ondergeschikt is aan dat van mijn dochter (tot in het redelijke natuurlijk) ben ik dus van mening veranderd.
Je kan niet oordelen over een ander maar ik zou als moeder bijvoorbeeld absoluut niet emigreren voordat mijn kind volwassen is.
Dat weet ik gewoon. Hoe graag ik misschien zou willen.
Zo heb ik ook een andere baan die beter bij mijn moeder zijn past.
Minder uren.
Niet zoals mijn ouders fulltime werken en een au pair inschakelen.
Ieder zijn keuze, ik wil niemand aanvallen, echt waar.
Maar voor mij gaat het welzijn van mijn kind me boven alles.
En dus ook boven mijn geluk.
(Als ik ongelukkig zou zijn is het natuurlijk wat anders)
dinsdag 22 april 2008 om 22:13
Neele verwoord wel mijn gedachten. Ik ben ook van mening dat wij voor ons kind gekozen hebben en dat hij vervolgens niet kiest voor gescheiden ouders. Het leven vergt nu eenmaal offers, zeker als je voor kinderen hebt gekozen. En voor ons zoontje zie ik tot nu toe geen enkel voordeel. Mijn intuitie zegt dat dit 'killing' voor hem is. Het is een ontzettend gevoelig kind, nl. Aan de andere kant kan hij ook wel heel verrassend uit de hoek komen en op dingen reageren, zoals ik nooit verwacht had. Maar dat terzijde. Het doet me gewoon zoveel pijn, dit is niet wat ik voor hem voor ogen had.
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
dinsdag 22 april 2008 om 22:15
dinsdag 22 april 2008 om 22:19
TO, ik vind het heel goed dat je zo goed nadenkt over wat het voor je zoon betekent. Ik heb er geen ervaring mee (wel met een gevoelig kind overigens!), maar ik sprak eens een psycholoog die zei dat het echt ontzettend schadelijk is voor een kind, en dan vooral in zijn vertrouwen in de mensheid, om het maar simpel te zeggen. Zij vond dat het vaak gebagatelliseerd werd, om heel begrijpelijke redenen overigens: alle ouders van gescheiden kinderen wil je natuurlijk niet opzadelen met torenhoge schuldgevoelens - als het eenmaal gebeurd is is het gebeurd. Maar het heeft me wel aan het denken gezet. Ik kan me voorstellen dat ik, in jouw situatie, zo lang mogelijk zou wachten met uit elkaar gaan, als het tenminste nog een leefbare situatie betreft. MAar goed, daar kan ik niet over oordelen. Ik ben het eens met alle posters dat je kind je eerste verantwoordelijkheid in dit leven is. En je relatie met je partner is een zeer essentiele basis voor zijn/haar leven: die goed houden/krijgen is erg belangrijk. Zucht, moeilijk hoor. Heel veel sterkte!
dinsdag 22 april 2008 om 22:19
Maar is dat een direct gevolg van de scheiding van de ouders of sta jij sowieso heel anders in het moederschap? Is wat jij doet zo anders dan kinderen van niet-gescheiden ouders?
Sommige dingen waren ook goed, wij waren heel zelfstandige kinderen. Noodgedwongen weliswaar maar wij wisten wel hoe voor onszelf moesten zorgen. Hoewel ik alles voor mijn kinderen wil doen wil ik ze die zelfstandigheid ook meegeven.
Sommige dingen waren ook goed, wij waren heel zelfstandige kinderen. Noodgedwongen weliswaar maar wij wisten wel hoe voor onszelf moesten zorgen. Hoewel ik alles voor mijn kinderen wil doen wil ik ze die zelfstandigheid ook meegeven.
dinsdag 22 april 2008 om 22:21
Ik hoorde laatst dat het gezin zo'n belangrijke basis in het leven van een kind is dat ze dit vaak koste wat kost bij elkaar willen houden. Kinderen die zich bijvoorbeeld zelf als "sexueel slachtoffer" aanbieden om de spanningen tussen vader en moeder daardoor te verminderen. Vreselijk om te lezen.
Ik denk dat het voor een kind bijna niet te begrijpen en moeilijk te verwerken is als zijn ouders uit elkaar gaan.
Nou kan ik me best situaties voorstellen waarin het echt niet anders kan, vaak juist om het kind te sparen (denk aan drankgebruik, mishandeling etc.).
Maar in andere gevallen zou ik denk ik toch wel tot het uiterste gaan om de gezinssituatie te behouden. Desnoods met een tafel- en bed scheiding.
Dit is wel heel persoonlijk trouwens en ik wil vooral niemand beschuldigen die een andere keuze maakt.
Sterkte met de situatie, voor jou zal het ook niet makkelijk zijn, vooral omdat je het voor je kind graag goed wilt doen.
Ik denk dat het voor een kind bijna niet te begrijpen en moeilijk te verwerken is als zijn ouders uit elkaar gaan.
Nou kan ik me best situaties voorstellen waarin het echt niet anders kan, vaak juist om het kind te sparen (denk aan drankgebruik, mishandeling etc.).
Maar in andere gevallen zou ik denk ik toch wel tot het uiterste gaan om de gezinssituatie te behouden. Desnoods met een tafel- en bed scheiding.
Dit is wel heel persoonlijk trouwens en ik wil vooral niemand beschuldigen die een andere keuze maakt.
Sterkte met de situatie, voor jou zal het ook niet makkelijk zijn, vooral omdat je het voor je kind graag goed wilt doen.
dinsdag 22 april 2008 om 22:31
Dat snap ik ook niet. Je schrijft dat zijn geluk je boven alles gaat en dat het killing voor hem zal zijn (denk je) . Verder kan je een goede band met je partner houden.
Wat is dan het grote voordeel van scheiden?
Dat jullie (man en jij ) weer een echte verliefdheid mee kunnen maken en de hartstocht die daar bij hoort.
Ik gun het jullie als geen ander.
Maar niemand zal zeggen dat je zoontje er gelukkiger van zal worden dat mama zo ontzettend verliefd is op Piet en dat Papa zo blij is met Anja.
Idd zal je zoontje heel zelfstandig worden.
Ben/was ik ook..
Op mijn 16e woonde ik op mezelf en zorgde ik voor mezelf.
Is dat een voordeel dan?
Voor mijn kind probeer ik de boze buitenwereld zo lang mogelijk buiten te houden en haar jeugd zo onbezorgd mogelijk te maken.
Actie reactie , het zal wel........
Wat is dan het grote voordeel van scheiden?
Dat jullie (man en jij ) weer een echte verliefdheid mee kunnen maken en de hartstocht die daar bij hoort.
Ik gun het jullie als geen ander.
Maar niemand zal zeggen dat je zoontje er gelukkiger van zal worden dat mama zo ontzettend verliefd is op Piet en dat Papa zo blij is met Anja.
Idd zal je zoontje heel zelfstandig worden.
Ben/was ik ook..
Op mijn 16e woonde ik op mezelf en zorgde ik voor mezelf.
Is dat een voordeel dan?
Voor mijn kind probeer ik de boze buitenwereld zo lang mogelijk buiten te houden en haar jeugd zo onbezorgd mogelijk te maken.
Actie reactie , het zal wel........
