Kinderen
alle pijlers
Kinderen en scheiden
dinsdag 22 april 2008 om 21:10
Mijn man en ik gaan hoogstwaarschijnlijk binnenkort uit elkaar. Gelukkig is er geen ruzie en gaat dit op een zeer soepele manier gebeuren. Uiteindelijk denk ik dat ons kind er nog het meest verdrietig van gaat worden. Vandaar dat ik ook met nadruk 'hoogstwaarschijnlijk' zeg, aangezien we ook nog nadenken over alternatieven, zoals bij elkaar blijven als goede vrienden.
Maar het kan zijn dat de keuze uiteindelijk toch op scheiden valt. Intussen ben ik veel aan het lezen over hoe kinderen op scheidingen kunnen reageren en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van word.
Ik ben erg bang dat ons kind dit niet gaat trekken, ondanks het feit dat zijn ouders geen hekel aan elkaar hebben en verder willen als vrienden. Hij is gek op ons beiden (dat merk je aan alles) en ik weet dat hij ons beiden in zijn buurt nodig heeft.
Graag zou ik verhalen willen horen van gescheiden mensen over hoe hun kinderen op de situatie gereageerd hebben. Positieve of negatieve verhalen, dat maakt niet uit.
Dank bij voorbaat voor de reacties!
Maar het kan zijn dat de keuze uiteindelijk toch op scheiden valt. Intussen ben ik veel aan het lezen over hoe kinderen op scheidingen kunnen reageren en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van word.
Ik ben erg bang dat ons kind dit niet gaat trekken, ondanks het feit dat zijn ouders geen hekel aan elkaar hebben en verder willen als vrienden. Hij is gek op ons beiden (dat merk je aan alles) en ik weet dat hij ons beiden in zijn buurt nodig heeft.
Graag zou ik verhalen willen horen van gescheiden mensen over hoe hun kinderen op de situatie gereageerd hebben. Positieve of negatieve verhalen, dat maakt niet uit.
Dank bij voorbaat voor de reacties!
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
maandag 5 mei 2008 om 13:54
Tjemig Knuffeltje, moeilijk is het he.
Hier zo'n beetje hetzelfde verhaal. Ik kreeg afgelopen vrijdagavond te horen dat we definitief uit elkaar gaan. Man is al jaaaaaaaaaaaaren depressief (met ups en downs, in de ups is-ie de leuke vent op wie ik ooit verliefd ben geworden, tijdens de downs is-ie een lamlendige sukkel die nergens verantwoordelijkheid voor blieft te dragen). Tijdens de downs zegt-ie dat-ie nooit echt van me gehouden heeft, maar mee is gegaan in mijn wens tot samenwonen en kinderen krijgen, tijdens de ups zegt-ie dat hij zo blij is dat ik altijd ben blijven volhouden en hem ben blijven steunen. Maar ja, de laatste jaren, sinds we kinderen hebben eigenlijk, zijn er steeds meer downs en steeds minder ups. Twee keer in relatietherapie geweest, en tot 2x toe tot de conclusie gekomen dat er nog genoeg over is tussen ons om mee door te gaan.
Maar ja, nu zegt-ie dat hij zich heeft laten omlullen door die relatietherapeuten, en dat hij uit sociaal wenselijke motieven toen niet heeft durven zeggen dat hij er al lang niet meer in gelooft.
Een tijdje geleden heb ik tegen hem gezegd dat ik niet meer alleen loyaal aan hem wens te zijn, maar dat er ook iets van zijn kant naar mij moet komen. Ik vind namelijk ook echt dat ik mijn kinderen een verschrikkelijk slecht voorbeeld geef als ik zo over me heen laat lopen (zo voelt het) en in een relatie blijf hangen waarin er geen enkele aandacht is voor mijn behoeften. Want in zo'n relatie kun je je knap eenzaam voelen.
Dat was voor hem aanleiding om een week bij zijn ouders te gaan zitten (van wie hij ALLE BEGRIP krijgt, in plaats van een keer een schop onder zijn kont), en bij terugkomst, afgelopen vrijdag, deelde hij me mede dat het dus echt niet meer gaat.
En ik? Voor mezelf vind ik het prima. Want in de loop der jaren ben ik hem steeds minder gaan waarderen, en vind ik hem een slappe zak die vindt dat hij er zèlf niet vverantwoordelijk voor is, maar dat het ligt aan Zijn Depressie.
Voor de kinderen? Ik denk dat het op lange termijn beter voor ze is dat ze in een stabiele situatie opgroeien (hoofdzakelijk bij mij, en om de week het weekend bij hun vader, die dan leuke dingen met ze doet) dan met een vader die continu aanwezig is maar onvoorspelbaar reageert.
Ik denk dat het op de korte termijn vreselijk is, want vooral mijn zoontje (bijna 3) is erg gehecht aan 'gezellig met zijn allen thuis zijn'. Mijn dochter is pas 9 maanden, die zal zich makkelijker voegen naar een nieuwe situatie.
Pfff, heel lang verhaal, sorry. Merk dat ik toch de behoefte heb om te spuien... dat houdt me ook frisser en vrolijker wanneer ik bij de kinderen ben.
Anyway.
Knuffel, Mims, en al die anderen: ook bedankt voor jullie verhalen, daar heb ik echt veel aan nu.
x Lalie
Hier zo'n beetje hetzelfde verhaal. Ik kreeg afgelopen vrijdagavond te horen dat we definitief uit elkaar gaan. Man is al jaaaaaaaaaaaaren depressief (met ups en downs, in de ups is-ie de leuke vent op wie ik ooit verliefd ben geworden, tijdens de downs is-ie een lamlendige sukkel die nergens verantwoordelijkheid voor blieft te dragen). Tijdens de downs zegt-ie dat-ie nooit echt van me gehouden heeft, maar mee is gegaan in mijn wens tot samenwonen en kinderen krijgen, tijdens de ups zegt-ie dat hij zo blij is dat ik altijd ben blijven volhouden en hem ben blijven steunen. Maar ja, de laatste jaren, sinds we kinderen hebben eigenlijk, zijn er steeds meer downs en steeds minder ups. Twee keer in relatietherapie geweest, en tot 2x toe tot de conclusie gekomen dat er nog genoeg over is tussen ons om mee door te gaan.
Maar ja, nu zegt-ie dat hij zich heeft laten omlullen door die relatietherapeuten, en dat hij uit sociaal wenselijke motieven toen niet heeft durven zeggen dat hij er al lang niet meer in gelooft.
Een tijdje geleden heb ik tegen hem gezegd dat ik niet meer alleen loyaal aan hem wens te zijn, maar dat er ook iets van zijn kant naar mij moet komen. Ik vind namelijk ook echt dat ik mijn kinderen een verschrikkelijk slecht voorbeeld geef als ik zo over me heen laat lopen (zo voelt het) en in een relatie blijf hangen waarin er geen enkele aandacht is voor mijn behoeften. Want in zo'n relatie kun je je knap eenzaam voelen.
Dat was voor hem aanleiding om een week bij zijn ouders te gaan zitten (van wie hij ALLE BEGRIP krijgt, in plaats van een keer een schop onder zijn kont), en bij terugkomst, afgelopen vrijdag, deelde hij me mede dat het dus echt niet meer gaat.
En ik? Voor mezelf vind ik het prima. Want in de loop der jaren ben ik hem steeds minder gaan waarderen, en vind ik hem een slappe zak die vindt dat hij er zèlf niet vverantwoordelijk voor is, maar dat het ligt aan Zijn Depressie.
Voor de kinderen? Ik denk dat het op lange termijn beter voor ze is dat ze in een stabiele situatie opgroeien (hoofdzakelijk bij mij, en om de week het weekend bij hun vader, die dan leuke dingen met ze doet) dan met een vader die continu aanwezig is maar onvoorspelbaar reageert.
Ik denk dat het op de korte termijn vreselijk is, want vooral mijn zoontje (bijna 3) is erg gehecht aan 'gezellig met zijn allen thuis zijn'. Mijn dochter is pas 9 maanden, die zal zich makkelijker voegen naar een nieuwe situatie.
Pfff, heel lang verhaal, sorry. Merk dat ik toch de behoefte heb om te spuien... dat houdt me ook frisser en vrolijker wanneer ik bij de kinderen ben.
Anyway.
Knuffel, Mims, en al die anderen: ook bedankt voor jullie verhalen, daar heb ik echt veel aan nu.
x Lalie
maandag 5 mei 2008 om 14:54
Even een andere reactie hier.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was.
Ik vond het een verademing. Eindelijk geen ruzies meer.
Mijn ouders hadden eigenlijk al niets meer samen toen ik kwam (ik was een nakomeling, oudere broer en zus) en ze zijn voor mij nog 9 jaar bij elkaar gebleven. Zogenaamd als vrienden, maar als de liefde weg is, is samenleven niet te doen.
Ik heb het altijd als schuldgevoel ervaren dat ze nog zo lang bij elkaar waren gebleven en vind het jammer dat ze hun eigen geluk daarvoor opzij hebben gezet.
Ik ben het dus absoluut NIET eens met bijvoorbeeld de reactie van Neele (ik heb alleen nog de 1e pagina gelezen) en van anderen die zeggen dat je voor de kinderen maar beter bij elkaar moet blijven.
Die last wil je als kind niet dragen dat je ouders ongelukkig zijn gebleven omdat dat zogenaamd beter is voor het kind/de kinderen.
In mijn geval was het voor mij veel beter dat mijn ouders de knoop eindelijk doorhakten. Zij gelukkig, geen vechtscheiding en ik gelukkig omdat mijn ouders gelukkig waren en goed met elkaar omgingen (en nu nog).
In mijn ogen is bij elkaar blijven voor de kinderen een van de ergste dingen die je kunt doen, net zo erg als een vechtscheiding over de rug van de kinderen.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was.
Ik vond het een verademing. Eindelijk geen ruzies meer.
Mijn ouders hadden eigenlijk al niets meer samen toen ik kwam (ik was een nakomeling, oudere broer en zus) en ze zijn voor mij nog 9 jaar bij elkaar gebleven. Zogenaamd als vrienden, maar als de liefde weg is, is samenleven niet te doen.
Ik heb het altijd als schuldgevoel ervaren dat ze nog zo lang bij elkaar waren gebleven en vind het jammer dat ze hun eigen geluk daarvoor opzij hebben gezet.
Ik ben het dus absoluut NIET eens met bijvoorbeeld de reactie van Neele (ik heb alleen nog de 1e pagina gelezen) en van anderen die zeggen dat je voor de kinderen maar beter bij elkaar moet blijven.
Die last wil je als kind niet dragen dat je ouders ongelukkig zijn gebleven omdat dat zogenaamd beter is voor het kind/de kinderen.
In mijn geval was het voor mij veel beter dat mijn ouders de knoop eindelijk doorhakten. Zij gelukkig, geen vechtscheiding en ik gelukkig omdat mijn ouders gelukkig waren en goed met elkaar omgingen (en nu nog).
In mijn ogen is bij elkaar blijven voor de kinderen een van de ergste dingen die je kunt doen, net zo erg als een vechtscheiding over de rug van de kinderen.
