Kinderen
alle pijlers
Kinderen en scheiden
dinsdag 22 april 2008 om 21:10
Mijn man en ik gaan hoogstwaarschijnlijk binnenkort uit elkaar. Gelukkig is er geen ruzie en gaat dit op een zeer soepele manier gebeuren. Uiteindelijk denk ik dat ons kind er nog het meest verdrietig van gaat worden. Vandaar dat ik ook met nadruk 'hoogstwaarschijnlijk' zeg, aangezien we ook nog nadenken over alternatieven, zoals bij elkaar blijven als goede vrienden.
Maar het kan zijn dat de keuze uiteindelijk toch op scheiden valt. Intussen ben ik veel aan het lezen over hoe kinderen op scheidingen kunnen reageren en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van word.
Ik ben erg bang dat ons kind dit niet gaat trekken, ondanks het feit dat zijn ouders geen hekel aan elkaar hebben en verder willen als vrienden. Hij is gek op ons beiden (dat merk je aan alles) en ik weet dat hij ons beiden in zijn buurt nodig heeft.
Graag zou ik verhalen willen horen van gescheiden mensen over hoe hun kinderen op de situatie gereageerd hebben. Positieve of negatieve verhalen, dat maakt niet uit.
Dank bij voorbaat voor de reacties!
Maar het kan zijn dat de keuze uiteindelijk toch op scheiden valt. Intussen ben ik veel aan het lezen over hoe kinderen op scheidingen kunnen reageren en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van word.
Ik ben erg bang dat ons kind dit niet gaat trekken, ondanks het feit dat zijn ouders geen hekel aan elkaar hebben en verder willen als vrienden. Hij is gek op ons beiden (dat merk je aan alles) en ik weet dat hij ons beiden in zijn buurt nodig heeft.
Graag zou ik verhalen willen horen van gescheiden mensen over hoe hun kinderen op de situatie gereageerd hebben. Positieve of negatieve verhalen, dat maakt niet uit.
Dank bij voorbaat voor de reacties!
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
woensdag 23 april 2008 om 09:47
Grappig trouwens dat bijna alle mensen hier zeggen 'maar mijn kind is er niet door beschadigd'. Terwijl onderzoeken uitwijzen dat er wél een heel groot gedeelte last van heeft. Als je de verhalen hier hoort zou dat percentage véél lager moeten liggen. Ik denk eerlijk gezegd dat ouders vaak geen idee hebben hoeveel schade het daadwerkelijk toebrengt aan hun kind. Kinderen weten dat uitstekend te verbergen om hun ouders niet nóg meer verdriet te doen.
woensdag 23 april 2008 om 10:00
woensdag 23 april 2008 om 10:10
Ik vind dat niet zo'n rare opmerking moet ik zeggen, als vrienden uit elkaar. Als je dan toch scheidt, doe het dan met wederzijds respect voor elkaar en voor de liefde die er geweest is. Maar voor de rest sluit ik me geheel aan bij jullie laatste posts Eowynn en Fleur. Het zou idd goed zijn als meer ouders dat zouden beseffen. Zo kun je ruimte maken voor het verdriet van het kind. Beter dat het er nu uitkomt dan veel later.
woensdag 23 april 2008 om 10:12
woensdag 23 april 2008 om 10:23
Ik heb niet alle berichten gelezen, maar omdat zelf een kind van gescheiden ouders ben wil ik toch graag even reageren.
Mijn ouders zijn toen ik 11 jaar was als "vrienden" uitelkaar gegaan. Ik zet dit tussen quotes omdat ze niet echt vrienden gebleven daarna (wat in mijn ogen ook zeker niet hoeft, alleen maar verwarrender), maar in ieder geval ook geen vijanden. Ze gingen op een volwassen manier met elkaar om en als er verwijten naar elkaar toe waren hebben wij (de kinderen) dat in ieder geval nooit gehoord. Mijn ouders bleven allebei in dezelfde stad wonen en we woonde de halve week bij mijn vader dan een halve week bij mijn moeder en de weekenden om de beurt. Voor ons de ideale situatie. Wat dat betreft hebben ze het dus goed aangepakt.
De scheiding kwam voor ons als een donderslag bij heldere hemel en daar heb ik later nog wel last van gehad. Je vertrouwen in een relatie loopt toch wel een deuk op. Ik denk dat het voor een kind bijna beter is als er wel spanningen vooraf merkbaar zijn. Ik ben er dus niet helemaal ongeschonden uitgekomen (maar welke kind maakt nou niets mee in zijn jeugd), maar ik zou niet zeggen dat mijn leven slechter is geworden doordat mijn ouders gescheiden. Ik heb met beide ouders nog veel contact en een liefdevolle relatie.
Ik heb moeite met mensen die te makkelijk aan scheiden denken, zonder eerst voor de relatie gevochten te hebben, maar alleen maar bij elkaar blijven voor de kinderen dat lijkt me ook geen goed voorbeeld voor een kind (dan krijgen ze ook niet mee wat een liefdevolle relatie is).
Mijn ouders zijn toen ik 11 jaar was als "vrienden" uitelkaar gegaan. Ik zet dit tussen quotes omdat ze niet echt vrienden gebleven daarna (wat in mijn ogen ook zeker niet hoeft, alleen maar verwarrender), maar in ieder geval ook geen vijanden. Ze gingen op een volwassen manier met elkaar om en als er verwijten naar elkaar toe waren hebben wij (de kinderen) dat in ieder geval nooit gehoord. Mijn ouders bleven allebei in dezelfde stad wonen en we woonde de halve week bij mijn vader dan een halve week bij mijn moeder en de weekenden om de beurt. Voor ons de ideale situatie. Wat dat betreft hebben ze het dus goed aangepakt.
De scheiding kwam voor ons als een donderslag bij heldere hemel en daar heb ik later nog wel last van gehad. Je vertrouwen in een relatie loopt toch wel een deuk op. Ik denk dat het voor een kind bijna beter is als er wel spanningen vooraf merkbaar zijn. Ik ben er dus niet helemaal ongeschonden uitgekomen (maar welke kind maakt nou niets mee in zijn jeugd), maar ik zou niet zeggen dat mijn leven slechter is geworden doordat mijn ouders gescheiden. Ik heb met beide ouders nog veel contact en een liefdevolle relatie.
Ik heb moeite met mensen die te makkelijk aan scheiden denken, zonder eerst voor de relatie gevochten te hebben, maar alleen maar bij elkaar blijven voor de kinderen dat lijkt me ook geen goed voorbeeld voor een kind (dan krijgen ze ook niet mee wat een liefdevolle relatie is).
woensdag 23 april 2008 om 10:47
Dit vind ik een heel verstandige opmerking. Als de echte interesse en betrokkenheid bij de ander eigenlijk voorbij is , kun je beter uitelkaar. En liever voordat er echte desinteresse en gebrek aan respect voor elkaar is. Nu kun je denken dat je als twee volwassen mensen daar niet in terecht komt, maar zo makkelijk is samenleven nou ook weer niet.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 23 april 2008 om 10:58
Heb niet het hele topic gelezen, maar wil even reageren op je vraag.
Ik ben een paar jaar geleden gescheiden, we hadden (hebben) drie kinderen.
Die scheiding ging uiteraard wel gepaard met de nodige ruzies en emoties, maar uiteindelijk zijn we wel in harmonie uit elkaar gegaan. Mijn ex en ik hebben een erg goed contact, we wonen ook vlakbij elkaar.
Natuurlijk is een scheiding nooit leuk voor de kinderen, maar veel (zo niet alles) hangt af van hoe je daarna met elkaar omgaat.
Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat mijn kinderen er geen trauma's aan over hebben gehouden en gelukkige, vrolijke kinderen zijn.
Natuurlijk wil een kind het liefste dat zijn ouders bij elkaar blijven, dat is een afweging die je uiteraard meeneemt. (nou, zeg maar de belangrijkste afweging).
Maar als je dan toch tot de conclusie komt dat het zo echt niet langer gaat, je toch die beslissing neemt, probeer dan bij alles te denken: is dit in het belang van mijn kind?
Dat geldt zowel voor praktische zaken als emotionele.
Overigens zijn mijn eigen ouders ook gescheiden, maar toen was ik al 17, dan ga je er heel anders mee om, is mijn ervaring.
Heel veel sterkte!
Ik ben een paar jaar geleden gescheiden, we hadden (hebben) drie kinderen.
Die scheiding ging uiteraard wel gepaard met de nodige ruzies en emoties, maar uiteindelijk zijn we wel in harmonie uit elkaar gegaan. Mijn ex en ik hebben een erg goed contact, we wonen ook vlakbij elkaar.
Natuurlijk is een scheiding nooit leuk voor de kinderen, maar veel (zo niet alles) hangt af van hoe je daarna met elkaar omgaat.
Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat mijn kinderen er geen trauma's aan over hebben gehouden en gelukkige, vrolijke kinderen zijn.
Natuurlijk wil een kind het liefste dat zijn ouders bij elkaar blijven, dat is een afweging die je uiteraard meeneemt. (nou, zeg maar de belangrijkste afweging).
Maar als je dan toch tot de conclusie komt dat het zo echt niet langer gaat, je toch die beslissing neemt, probeer dan bij alles te denken: is dit in het belang van mijn kind?
Dat geldt zowel voor praktische zaken als emotionele.
Overigens zijn mijn eigen ouders ook gescheiden, maar toen was ik al 17, dan ga je er heel anders mee om, is mijn ervaring.
Heel veel sterkte!
woensdag 23 april 2008 om 11:55
In elk huwelijk verdwijnt vroeg of laat het "gevoel" verliefdheid is altijd tijdelijk. Als dit gevoel verdwenen is dan komt het erop aan, ga je een stapje verder en ga je werken aan je relatie met als hoofdmoot vriendschap en geborgenheid en af en toe weer vlagen van die oude verliefdheid, of ga je simpelweg een andere relatie aan zodat je weer een tijdje verliefd kan zijn, wetende dat dit ook vanzelf weer ophoudt na verloop van tijd. Veel stellen weten niet dat dit een volstrekt normale fase is waar iedereen doorheen gaat. Jouw man is heel oneerlijk geweest dat hij jou niet van zijn gevoelens op de hoogte heeft gesteld. En lekker makkelijk om dan te willen scheiden. Jij bent meer dan loyaal dat je je zo flexibel opstelt.
woensdag 23 april 2008 om 21:44
Lieve mensen, dank jullie allemaal voor jullie reacties!
Helaas heeft het allemaal geen zin meer. Mijn man heeft me een uur geleden te kennen gegeven er niet meer over te willen nadenken. Hij wil definitief scheiden. Hij ontkent niet dat ons kind er verdriet van zal hebben, maar hij is er wel van overtuigd dat dit uiteindelijk het beste is en dat ons kind er redelijk schadevrij uit gaat komen, zolang wij er als volwassenen mee omgaan.
Meds heeft gelijk, ik ben inderdaad meer dan loyaal dat ik me zo flexibel heb opgesteld. Hij kiest nu de makkelijke weg en ik ben diep teleurgesteld in hem, ondanks de positiviteit die ik bij de opening van dit topic over hem had.
Ik ben moegestreden....en kan nu alleen maar huilen.
Morgen ga ik mijn wonden likken en zorg dat ik een sterke moeder voor mijn kindje kan zijn en blijven. Hij is nu mijn topprioriteit.
Alle tips blijven welkom!
xxxx
Helaas heeft het allemaal geen zin meer. Mijn man heeft me een uur geleden te kennen gegeven er niet meer over te willen nadenken. Hij wil definitief scheiden. Hij ontkent niet dat ons kind er verdriet van zal hebben, maar hij is er wel van overtuigd dat dit uiteindelijk het beste is en dat ons kind er redelijk schadevrij uit gaat komen, zolang wij er als volwassenen mee omgaan.
Meds heeft gelijk, ik ben inderdaad meer dan loyaal dat ik me zo flexibel heb opgesteld. Hij kiest nu de makkelijke weg en ik ben diep teleurgesteld in hem, ondanks de positiviteit die ik bij de opening van dit topic over hem had.
Ik ben moegestreden....en kan nu alleen maar huilen.
Morgen ga ik mijn wonden likken en zorg dat ik een sterke moeder voor mijn kindje kan zijn en blijven. Hij is nu mijn topprioriteit.
Alle tips blijven welkom!
xxxx
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
woensdag 23 april 2008 om 22:02
En knuffeltje: heel veel sterkte de komende tijd. 
Zoals ik al zei ben ik het met Meds eens, en ik hoop dat je ook ruimte geeft aan de woede die het 'weglopen' van je man veroorzaakt - en dan is het de kunst om dat op een manier te doen die niet je relatie met hem verstoort, in het belang van je zoon. Hoop dat je veel gelegenheid hebt om je hart te luchten bij fam en vrienden, en misschien toch ook wel bij je ex. Je moet toch ook met hem verder! nogmaal sterkte.
Tip die ik misschien nog heb voor je voor de komende tijd als het allemaal tot je kind gaat doordringen wat er aan de hand is: als kinderen diep verdriet hebben stoppen ze het snel weg, zeker als we signalen uitzenden dat we het liever niet zien. Het is daarom heel belangrijk om bijv. een huilend kind niet te 'sussen' in de zin van: af te leiden, of over te halen te stoppen met huilen ('Stil maar' is wat mij betreft uit den boze). Mocht je zoon dus binnenkort moeten huilen om wat er is gebeurd, dan kun je hem troosten door hem bij je te nemen, en dingen te zeggen als: moeilijk he? Je bent verdrietig he? Ik zie het. Je voelt je echt rot he etc etc, zodat hij zijn gevoel aan je durft te tonen.
En ik ben geen expert, maar ik weet wel dat huilende volwassenen voor kleine kinderen heel erg beangstigend kunnen zijn. Het klinkt misschien hard, maar probeer je tranen voor je kind te verbergen. Dan kun je er voor hem zijn als een baken van rust en veiligheid, ook in deze moeilijke tijd. Benoemen dat je zelf verdrietig bent mag natuurlijk wel!!! Dat delen jullie samen.
Zoals ik al zei ben ik het met Meds eens, en ik hoop dat je ook ruimte geeft aan de woede die het 'weglopen' van je man veroorzaakt - en dan is het de kunst om dat op een manier te doen die niet je relatie met hem verstoort, in het belang van je zoon. Hoop dat je veel gelegenheid hebt om je hart te luchten bij fam en vrienden, en misschien toch ook wel bij je ex. Je moet toch ook met hem verder! nogmaal sterkte.
Tip die ik misschien nog heb voor je voor de komende tijd als het allemaal tot je kind gaat doordringen wat er aan de hand is: als kinderen diep verdriet hebben stoppen ze het snel weg, zeker als we signalen uitzenden dat we het liever niet zien. Het is daarom heel belangrijk om bijv. een huilend kind niet te 'sussen' in de zin van: af te leiden, of over te halen te stoppen met huilen ('Stil maar' is wat mij betreft uit den boze). Mocht je zoon dus binnenkort moeten huilen om wat er is gebeurd, dan kun je hem troosten door hem bij je te nemen, en dingen te zeggen als: moeilijk he? Je bent verdrietig he? Ik zie het. Je voelt je echt rot he etc etc, zodat hij zijn gevoel aan je durft te tonen.
En ik ben geen expert, maar ik weet wel dat huilende volwassenen voor kleine kinderen heel erg beangstigend kunnen zijn. Het klinkt misschien hard, maar probeer je tranen voor je kind te verbergen. Dan kun je er voor hem zijn als een baken van rust en veiligheid, ook in deze moeilijke tijd. Benoemen dat je zelf verdrietig bent mag natuurlijk wel!!! Dat delen jullie samen.
donderdag 24 april 2008 om 07:33
Knuffeltje zacht, heel veel sterkte de komende periode.
Omwille van de kinderen bij elkaar blijven is ook geen goede optie.
en scheiden is ook niet ideaal ... tis kiezen tussen twee kwaden.
Probeer het positieve tov je kinderen te benadrukken, twee slaapkamers! een bij pappa en een bij mamma!
twee keer je verjaardag vieren !! etc.
probeer geen ruzie te maken in bijzijn van de kinderen.
en praat nooit slecht over de ander in bijzijn van de kinderen
mijn moeder sprak nooit slecht over mijn vader , mijn vader had veel negativiteit over mijn moeder te vertellen , daarmee voelde ik me vroeger echt in een loyaliteits conflict. doe dat je kinderen niet aan !
als partners of expartners kun je ruzie maken, als ouders niet. probeer dat van elkaar te scheiden. staat een beetje krom maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
heel heel heel veel sterkte en succes de komende periode !
Omwille van de kinderen bij elkaar blijven is ook geen goede optie.
en scheiden is ook niet ideaal ... tis kiezen tussen twee kwaden.
Probeer het positieve tov je kinderen te benadrukken, twee slaapkamers! een bij pappa en een bij mamma!
twee keer je verjaardag vieren !! etc.
probeer geen ruzie te maken in bijzijn van de kinderen.
en praat nooit slecht over de ander in bijzijn van de kinderen
mijn moeder sprak nooit slecht over mijn vader , mijn vader had veel negativiteit over mijn moeder te vertellen , daarmee voelde ik me vroeger echt in een loyaliteits conflict. doe dat je kinderen niet aan !
als partners of expartners kun je ruzie maken, als ouders niet. probeer dat van elkaar te scheiden. staat een beetje krom maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
heel heel heel veel sterkte en succes de komende periode !
donderdag 24 april 2008 om 11:29
Ik begrijp heel goed wat je bedoeld, Yamuna. En daar gaan we ons ook echt op richten. Goede ouders blijven voor ons kindje, in woord en daad.
Vanmorgen ben ik bij de huisarts langsgeweest. Ik heb m'n hart daar kunnen luchten en ik laat me doorverwijzen naar een goede psycholoog. Ik heb echt iemand nodig die me hopelijk in een paar gesprekken een leidraad kan geven hoe ik hiermee het beste om kan gaan. Iemand bij wie ik mijn gevoelens kwijt kan en hier professioneel op kan reageren. Natuurlijk kan ik mijn verhaal ook kwijt bij familie en vrienden, maar die reageren natuurlijk ook vanuit hun eigen emotionaliteit.
Wat ik wil is sterk blijven en kiezen voor mezelf en voor mijn kind, maar ik wil mezelf ook toestaan verdriet te hebben. Ik hoop dat het gesprek met de huisarts en het laten doorverwijzen naar een psycholoog hiermee een eerste stap in die richting is.
Vanmorgen ben ik bij de huisarts langsgeweest. Ik heb m'n hart daar kunnen luchten en ik laat me doorverwijzen naar een goede psycholoog. Ik heb echt iemand nodig die me hopelijk in een paar gesprekken een leidraad kan geven hoe ik hiermee het beste om kan gaan. Iemand bij wie ik mijn gevoelens kwijt kan en hier professioneel op kan reageren. Natuurlijk kan ik mijn verhaal ook kwijt bij familie en vrienden, maar die reageren natuurlijk ook vanuit hun eigen emotionaliteit.
Wat ik wil is sterk blijven en kiezen voor mezelf en voor mijn kind, maar ik wil mezelf ook toestaan verdriet te hebben. Ik hoop dat het gesprek met de huisarts en het laten doorverwijzen naar een psycholoog hiermee een eerste stap in die richting is.
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
donderdag 24 april 2008 om 13:44
Knuffel, wat een naar gebeuren allemaal.
Ik vind dat je overkomt als een helder denkende vrouw die haar kinds belang hoog in het vaandel heeft staan.
Heel goed dat je met een psycholoog gaat praten. Die kan met een afstand naar de dingen kijken en je een duwtje de goede richting uit geven.
Je leven staat nu helemaal op z'n kop maar ik heb zo het idee dat je er goed uit zal komen.
Let goed op je kindje. Kinderen kunnen in dit soort situatie's overkomen als blij en onbezorgd terwijl er van alles in hun hoofdjes omgaat.
Ze willen alleen niet dat mama nog meer verdriet heeft.
Maak hem duidelijk dat jullie allebei heel veel van m houden en er altijd voor m zullen zijn.
Ik hoop van harte dat er ook mensen voor jou zijn om je te steunen. Sterkte!
Ik vind dat je overkomt als een helder denkende vrouw die haar kinds belang hoog in het vaandel heeft staan.
Heel goed dat je met een psycholoog gaat praten. Die kan met een afstand naar de dingen kijken en je een duwtje de goede richting uit geven.
Je leven staat nu helemaal op z'n kop maar ik heb zo het idee dat je er goed uit zal komen.
Let goed op je kindje. Kinderen kunnen in dit soort situatie's overkomen als blij en onbezorgd terwijl er van alles in hun hoofdjes omgaat.
Ze willen alleen niet dat mama nog meer verdriet heeft.
Maak hem duidelijk dat jullie allebei heel veel van m houden en er altijd voor m zullen zijn.
Ik hoop van harte dat er ook mensen voor jou zijn om je te steunen. Sterkte!
donderdag 24 april 2008 om 14:22
Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar was. Ze zijn met ontzettend veel problemen uit elkaar gegaan en het was altijd ellende. Mijn vader zei altijd als je ooit gaat trouwen en je moeder komt, dan kom ik niet. UIteindelijk is hij wel op mijn trouwdag geweest, maar het is nooit echt geweldig tussen hun geweest.
Nu lig ik zelf in scheiding. Ik heb natuurlijk een voorbeeld van hoe het absoluut NIET moet en doe er alles aan om het voor mijn kinderen (9 jaar, 5 jaar en 2,5 jaar) zo makkelijk mogelijk te maken. Mijn ex en ik zijn ontzettend uit elkaar gegroeit en de liefde was op. Ik werd verliefd op een ander en we hebben samen besloten uit elkaar te gaan. Geen ruzie, geen verwijten, het gaat allemaal heel rustig. Sinds 1 februari woont de vader van mijn kinderen ergens anders. Om het weekend gaan ze naar hun vader toe en het gaat allemaal prima. Ik heb heel veel contact met de juffen van mijn kinderen en die hebben echt het idee dat de kids lekker in hun vel zitten.
Ik heb hele makkelijke kinderen, en ik had ook niet veel moeilijkheden verwacht, maar dat het zo mooi allemaal zou gaan had ik nooit verwacht. Als hun vader ze ophaalt, zwaaien ze vrolijk naar mij, en als hun vader ze weer terugbrengt, drinkt hij hier een bakje koffie en daarna zwaaien ze hem vrolijk uit. Als er wat is, op school of zo, kunnen we altijd fatsoenlijk overleggen en tussendoor bellen we wel eens. Ik hoop echt dat het zo mooi blijft gaan, en ik zal er alles aan doen om er voor te zorgen dat de kids er zo weinig mogelijk last van hebben. Succes!
Nu lig ik zelf in scheiding. Ik heb natuurlijk een voorbeeld van hoe het absoluut NIET moet en doe er alles aan om het voor mijn kinderen (9 jaar, 5 jaar en 2,5 jaar) zo makkelijk mogelijk te maken. Mijn ex en ik zijn ontzettend uit elkaar gegroeit en de liefde was op. Ik werd verliefd op een ander en we hebben samen besloten uit elkaar te gaan. Geen ruzie, geen verwijten, het gaat allemaal heel rustig. Sinds 1 februari woont de vader van mijn kinderen ergens anders. Om het weekend gaan ze naar hun vader toe en het gaat allemaal prima. Ik heb heel veel contact met de juffen van mijn kinderen en die hebben echt het idee dat de kids lekker in hun vel zitten.
Ik heb hele makkelijke kinderen, en ik had ook niet veel moeilijkheden verwacht, maar dat het zo mooi allemaal zou gaan had ik nooit verwacht. Als hun vader ze ophaalt, zwaaien ze vrolijk naar mij, en als hun vader ze weer terugbrengt, drinkt hij hier een bakje koffie en daarna zwaaien ze hem vrolijk uit. Als er wat is, op school of zo, kunnen we altijd fatsoenlijk overleggen en tussendoor bellen we wel eens. Ik hoop echt dat het zo mooi blijft gaan, en ik zal er alles aan doen om er voor te zorgen dat de kids er zo weinig mogelijk last van hebben. Succes!
donderdag 24 april 2008 om 14:31
donderdag 24 april 2008 om 15:58
Toet, dankjewel voor je lieve reactie. En ik ben echt nog nooit zo gelukkig geweest als nu, helemaal happy met mijn nieuwe liefde en dat merken mijn kindjes ook. Niet dat hun vader en ik altijd ruzie hadden maar er was meer een broer zus relatie, en ik was 's avonds als de kids op bed lagen altijd de hort op. De gezelligheid ergens anders zoeken. En ik zocht mijn heil in eten, sinds ik weer beter in mijn vel zit ben ik 50 kg afgevallen. Ik dacht altijd, als je wat lekkers op tafel zet dan wordt het automatisch gezellig, niet dus! Dus voor mij is dit alleen maar goed geweest. En uiteindelijk is dit ook beter voor de kinderen. Die hebben nu een moeder die happy is, lekker in haar vel zit en veeeeeeeeul meer energie heeft. En hun vader onderneemt ook van alles met ze, terwijl hij nooit zin had om weg te gaan toen we nog bij elkaar waren. Dan ging ik altijd alleen met ze weg. Hoe bevalt het wonen aan deze kant van het land? Helemaal je plekje gevonden?
