Kinderen
alle pijlers
Kinderen en scheiden
dinsdag 22 april 2008 om 21:10
Mijn man en ik gaan hoogstwaarschijnlijk binnenkort uit elkaar. Gelukkig is er geen ruzie en gaat dit op een zeer soepele manier gebeuren. Uiteindelijk denk ik dat ons kind er nog het meest verdrietig van gaat worden. Vandaar dat ik ook met nadruk 'hoogstwaarschijnlijk' zeg, aangezien we ook nog nadenken over alternatieven, zoals bij elkaar blijven als goede vrienden.
Maar het kan zijn dat de keuze uiteindelijk toch op scheiden valt. Intussen ben ik veel aan het lezen over hoe kinderen op scheidingen kunnen reageren en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van word.
Ik ben erg bang dat ons kind dit niet gaat trekken, ondanks het feit dat zijn ouders geen hekel aan elkaar hebben en verder willen als vrienden. Hij is gek op ons beiden (dat merk je aan alles) en ik weet dat hij ons beiden in zijn buurt nodig heeft.
Graag zou ik verhalen willen horen van gescheiden mensen over hoe hun kinderen op de situatie gereageerd hebben. Positieve of negatieve verhalen, dat maakt niet uit.
Dank bij voorbaat voor de reacties!
Maar het kan zijn dat de keuze uiteindelijk toch op scheiden valt. Intussen ben ik veel aan het lezen over hoe kinderen op scheidingen kunnen reageren en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet vrolijk van word.
Ik ben erg bang dat ons kind dit niet gaat trekken, ondanks het feit dat zijn ouders geen hekel aan elkaar hebben en verder willen als vrienden. Hij is gek op ons beiden (dat merk je aan alles) en ik weet dat hij ons beiden in zijn buurt nodig heeft.
Graag zou ik verhalen willen horen van gescheiden mensen over hoe hun kinderen op de situatie gereageerd hebben. Positieve of negatieve verhalen, dat maakt niet uit.
Dank bij voorbaat voor de reacties!
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
dinsdag 22 april 2008 om 22:32
Nou, ik ben zelf kind van gescheiden ouders, en voel me bepaald niet getraumatiseerd daardoor. Integendeel, ik was 6 toen mijn ouders gingen scheiden en eindelijk snapte ik waarom het bij mij thuis nooit zo voelde als bij vriendinnetjes. Want ookal bewaarden mijn ouders (voor mij) de lieve vrede, de frustratie konden ze niet verbergen. Kinderen kunnen daarin zó wijs zijn.
En nu ben ik zelf ook weg bij de vader van Mopsey. Iets wat ik soms wel moeilijk vind, omdat hij wel, net als ikzelf, haar favoriete persoon op aarde is en ze hem dus door mijn actie minder ziet, maar toch sta ik er volledig achter. Wat ik haar mee wil geven is dat ze gelukkig moet zijn, moet "vechten" voor haar geluk...en wat voor voorbeeldfunctie vervul ik dan als ik zelf blijf hangen in een relatie die me niet gelukkig maakt. Als ik niet voor mijn eigen geluk opkom, maar dat wel van haar verlang. Dat vind ik krom..
Maar ik waak er wel voor om negatief te zijn over haar pappa. Wil zij hem bellen; dan mag ze hem bellen. Wil ze hem vaker zien; dan mag ze hem van mij vaker zien. Ik bejubel hun relatie, juich hun activiteiten toe (ook als ik er minder blij mee ben, dat laat ik los...bij haar vader is hij de verantwoordelijke persoon), en bovenal gun ik hun hun band en haar vader zijn geluk ook. Ik geef haar alle ruimte om hun band te ontwikkelen.
En ik moet zeggen dat ik merk dat Mops, mijn lieve supergevoelige wijze Mops, een erg goed in haar velletje stekend kind is, dus op korte termijn is dit in ieder geval niet schadelijk voor haar geweest. Integendeel...
En nu ben ik zelf ook weg bij de vader van Mopsey. Iets wat ik soms wel moeilijk vind, omdat hij wel, net als ikzelf, haar favoriete persoon op aarde is en ze hem dus door mijn actie minder ziet, maar toch sta ik er volledig achter. Wat ik haar mee wil geven is dat ze gelukkig moet zijn, moet "vechten" voor haar geluk...en wat voor voorbeeldfunctie vervul ik dan als ik zelf blijf hangen in een relatie die me niet gelukkig maakt. Als ik niet voor mijn eigen geluk opkom, maar dat wel van haar verlang. Dat vind ik krom..
Maar ik waak er wel voor om negatief te zijn over haar pappa. Wil zij hem bellen; dan mag ze hem bellen. Wil ze hem vaker zien; dan mag ze hem van mij vaker zien. Ik bejubel hun relatie, juich hun activiteiten toe (ook als ik er minder blij mee ben, dat laat ik los...bij haar vader is hij de verantwoordelijke persoon), en bovenal gun ik hun hun band en haar vader zijn geluk ook. Ik geef haar alle ruimte om hun band te ontwikkelen.
En ik moet zeggen dat ik merk dat Mops, mijn lieve supergevoelige wijze Mops, een erg goed in haar velletje stekend kind is, dus op korte termijn is dit in ieder geval niet schadelijk voor haar geweest. Integendeel...
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 22 april 2008 om 22:34
Uit eigen ervaring weet ik dat het vreselijk is als ouders uit elkaar gaan. Je ouders zijn als je zo jong bent toch een soort van 'heilig". Maar het scheelt wel hoe je uit elkaar gaat denk ik. In het begin vond ik het vreselijk als ze samen kwamen handbal kijken en ging ik expres wisselen. Nu achteraf kan ik zeggen dat ik er veel leuke mensen heb bijgekregen (stiefouders, -familie, -broers en -zussen) en dat mijn ouders allebei op mijn verjaardag komen, geiinteresseerd in elkaar zijn en erg hun best doen om het voor ons, de kinderen, niet moeilijker te maken dan dat het is.
Ik vraag me weleens af of het niet moeilijker was geweest als ze ondanks hun problemen toch bij elkaar waren gebleven. Samen blijven voor je kindje, daar wordt, naar MIJN mening niemand gelukkiger van.
Een kind floreert toch op zijn/haar best als de ouders gelukkig zijn!
Ik vraag me weleens af of het niet moeilijker was geweest als ze ondanks hun problemen toch bij elkaar waren gebleven. Samen blijven voor je kindje, daar wordt, naar MIJN mening niemand gelukkiger van.
Een kind floreert toch op zijn/haar best als de ouders gelukkig zijn!
dinsdag 22 april 2008 om 22:36
dinsdag 22 april 2008 om 22:37
Mims, hear hear! De woorden uit mijn mond, echt waar.
Neele, die boze buitenwereld buiten houden wil ik ook. Maar niet ten koste van alles. Ouders gaan weleens uitelkaar. Dat gebeurd, Ik zal er alles aan doen (meer dan menigeen denk ik) om te zorgen dat het niet gebeurd. En als het gebeurd om het zo te doen als Mims. Maar ik mag óók gelukkig zijn. Ik hoef niet mijn hele leven op de reservebank om mijn kinderen te ontzien. Dat is vast erg egoistisch (en totaal niet aan de orde maar goed).
Neele, die boze buitenwereld buiten houden wil ik ook. Maar niet ten koste van alles. Ouders gaan weleens uitelkaar. Dat gebeurd, Ik zal er alles aan doen (meer dan menigeen denk ik) om te zorgen dat het niet gebeurd. En als het gebeurd om het zo te doen als Mims. Maar ik mag óók gelukkig zijn. Ik hoef niet mijn hele leven op de reservebank om mijn kinderen te ontzien. Dat is vast erg egoistisch (en totaal niet aan de orde maar goed).
dinsdag 22 april 2008 om 22:40
Het moeilijke van dit soort situaties is dat je altijd mensen hebt die last hebben gehad van de scheiding en je hebt altijd mensen die er geen last van hebben. Ik ben iemand die geen last heeft van de scheiding. Alle onderzoeken ten spijt, ik heb geen moeite met het aangaan van lange relaties, heb prachtige cijfers gehaald op school en vind mezelf een heel stabiel mens.
Mijn ouders zijn allebei al heel lang hertrouwd met hele fijne mensen waar ik ook veel van hou. Ik was 3 toen mijn ouders besloten uit elkaar te gaan. Zij hebben nooit kwaad gesproken over elkaar en geven nog veel om elkaar. Echter, het was niet genoeg om in een relatie te blijven. Dat is nou eenmaal mogelijk....we zijn toch ook niet allemaal massaal blijven hangen aan onze eerste liefdes?
Ik zou er nog zoveel over kunnen zeggen en ik ben mij er van bewust dat tegenover mijn verhaal een minder positief verhaal staat. Maar zoals de openingspost op mij overkomt, klinkt het alsof het uit elkaar gaan in goede harmonie zal gaan...als het gebeurd. En ik denk dat je niet meer kunt wensen in deze (sowieso) verdrietige situatie. Want hoe je het ook wendt of keert, uit elkaar gaan heb je nooit voor ogen wanneer je in een relatie zit.
Sterkte
Mijn ouders zijn allebei al heel lang hertrouwd met hele fijne mensen waar ik ook veel van hou. Ik was 3 toen mijn ouders besloten uit elkaar te gaan. Zij hebben nooit kwaad gesproken over elkaar en geven nog veel om elkaar. Echter, het was niet genoeg om in een relatie te blijven. Dat is nou eenmaal mogelijk....we zijn toch ook niet allemaal massaal blijven hangen aan onze eerste liefdes?
Ik zou er nog zoveel over kunnen zeggen en ik ben mij er van bewust dat tegenover mijn verhaal een minder positief verhaal staat. Maar zoals de openingspost op mij overkomt, klinkt het alsof het uit elkaar gaan in goede harmonie zal gaan...als het gebeurd. En ik denk dat je niet meer kunt wensen in deze (sowieso) verdrietige situatie. Want hoe je het ook wendt of keert, uit elkaar gaan heb je nooit voor ogen wanneer je in een relatie zit.
Sterkte
dinsdag 22 april 2008 om 22:42
Maar Neele, wie zegt dat jouw kind daar beter van wordt? Misschien wordt jouw dochter daardoor wel minder weerbaar?! De boze buitenwereld is wel de realiteit waar zij later in zal moeten leven. Ik denk dat het bij elkaar blijven voor je kind wel heel mooi en nobel klinkt, maar ik denk dat je er zelf dood en doodongelukkig van wordt. Als je ook maar enigzins eigenwaarde hebt, dan accepteer je zo'n liefdeloos leven toch niet voor jezelf en indirect voor kind??!!
En Neele waarom denk je dat jouw angst en gebrek aan evenwichtigheid door de scheiding van jouw ouders is gekomen?
En Neele waarom denk je dat jouw angst en gebrek aan evenwichtigheid door de scheiding van jouw ouders is gekomen?
dinsdag 22 april 2008 om 22:43
Waarom ik het uberhaupt overweeg als ik weet dat mijn kind er kapot van zal zijn. Ik kan me jullie vragen voorstellen, ik zal het wat nader uitleggen.
Mijn man is degene die uit elkaar wil. Het is niet direct mijn keuze, maar ik kan hem wel begrijpen. En ik kan er wel voor willen kiezen om bij elkaar te blijven, maar daar moet je toch met z'n tweeën voor zijn.
Hoewel we er veel over praten, kan het gebeuren dat mijn man uiteindelijk niet bij elkaar wil blijven als vrienden en voor ons kindje, maar toch uit elkaar wil. En dan wil ik goed voorbereid zijn.
Misschien was het woord 'killing' niet goed gekozen, sorry daarvoor.
Mijn man is degene die uit elkaar wil. Het is niet direct mijn keuze, maar ik kan hem wel begrijpen. En ik kan er wel voor willen kiezen om bij elkaar te blijven, maar daar moet je toch met z'n tweeën voor zijn.
Hoewel we er veel over praten, kan het gebeuren dat mijn man uiteindelijk niet bij elkaar wil blijven als vrienden en voor ons kindje, maar toch uit elkaar wil. En dan wil ik goed voorbereid zijn.
Misschien was het woord 'killing' niet goed gekozen, sorry daarvoor.
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
dinsdag 22 april 2008 om 22:44
Iedereen zijn eigen gevoel en mening. Het zal ook voor elk kind anders zijn. Ik beschrijf alleen mijn gevoel hierover. En natuurlijk zullen er kinderen zijn die gelukkiger zijn als hun ouders bij elkaar blijven. Als je daar dan als ouder ook gelukkig mee kan omgaan............ Het blijft moeilijk allemaal.
dinsdag 22 april 2008 om 22:45
We zijn overigens niet in therapie geweest. Mijn man wil dit niet. Ik heb hem gezegd dat een therapeut hem/ons een bepaalde richting in kan zetten of ons op gedachtes kan brengen, waar we nooit zelf op gekomen zouden zijn. Helaas.
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
dinsdag 22 april 2008 om 22:46
Ik wil ook niet beweren dat kinderen van gescheiden ouders meteen getraumatiseerd moeten zijn.
En zeker ook niet dat kinderen van ouders die bij elkaar bleven voor hen, gelukkiger zouden zijn.
Volgens mij ligt het niet zo zwart wit maar een stuk genuanceerder.
Gelukkig dat het voor de meeste mensen hier niet schadelijk is of is geweest.
In mijn omgeving zijn op dit moment twee moeders die aan het scheiden zijn.
Ook met hun kinderen gaat het goed en " die zitten zo lekker in hun vel".
Het spijt me, maar ik zie dat anders.
Ik zie kinderen die hun moeders willen pleasen, te pas en te onpas.
Die de ideale kinderen zijn.
Ik wil echt niemand hier een frustratie aanpraten of tegen de haren instrijken. Als de beker leeg is,is ie leeg. En moet je dus uit elkaar. Dat vind ik als geen ander.
Maar nou gaan doen of kinderen er geen last van hebben.....
Daar ben ik het niet mee eens.
En zeker ook niet dat kinderen van ouders die bij elkaar bleven voor hen, gelukkiger zouden zijn.
Volgens mij ligt het niet zo zwart wit maar een stuk genuanceerder.
Gelukkig dat het voor de meeste mensen hier niet schadelijk is of is geweest.
In mijn omgeving zijn op dit moment twee moeders die aan het scheiden zijn.
Ook met hun kinderen gaat het goed en " die zitten zo lekker in hun vel".
Het spijt me, maar ik zie dat anders.
Ik zie kinderen die hun moeders willen pleasen, te pas en te onpas.
Die de ideale kinderen zijn.
Ik wil echt niemand hier een frustratie aanpraten of tegen de haren instrijken. Als de beker leeg is,is ie leeg. En moet je dus uit elkaar. Dat vind ik als geen ander.
Maar nou gaan doen of kinderen er geen last van hebben.....
Daar ben ik het niet mee eens.
dinsdag 22 april 2008 om 22:51
Ondanks mijn 'positieve' verhaal wil ik ook vertellen dat ik er als 3-jarige heus wel last van heb gehad. En dat is logisch want er waren zoveel veranderingen. Maar dit betekent niet dat dit niet goed begeleid kan worden waardoor kinderen wel weer goed in hun komen te zitten. En nu, on the long run, kan ik eerlijk zeggen dat ik er geen last van heb. Dus m.i. hangt het af van de manier waarop je het gevoel van kinderen serieus neemt en ze begeleidt in dit proces.
dinsdag 22 april 2008 om 22:52
Sunnie, niemand zegt dat mijn kind daar beter van wordt.
Juist niet.Ik behoor volgens velen tot de nieuwe generatie overbezorgde moeders.
En ik wil ook echt niet beweren dat een liefdeloos leven iets is dat ik mezelf of mijn kind toewens.
Ik vind dat mensen beter hun best moeten en kunnen doen in bepaalde situatie's.
En Sunnie, het was een duurbetaalde psych die (zoals dat altijd schijnt te gaan) al mijn tekortkomingen aan de scheiding van mijn ouders weet.
Wel lekker makkelijk toch? Heb ik geen schuld:)
dinsdag 22 april 2008 om 22:55
Nee, BGB, dat zou te makkelijk zijn.
Dat je moet vechten voor je geluk, dat doe je in de eerste plaats natuurlijk ín je relatie. Eerst doe je natuurlijk je uiterste best daar wat van te maken. Samen met de vader van je kind gelukkig te zijn.
Maar als dat niet lukt, als je merkt dat de relatie waarin je zit ondanks alle ingestoken energie (en eventuele hulp van buitenaf zoals bijvoorbeeld relatietherapeuten) niet goed is voor jouw eigen geluk.. dan vind ik dat je best mag laten zien dat je voor jezelf en je eigen geluk opkomt.
Maar dat dit eerst binnen de relatie dient te gebeuren, daar ben ik het volledig mee eens. Een relatie, zeker met een kind, is geen wegwerpartikel.
Dat is een mens echter evenmin, ook niet als diegene moeder (of vader) is geworden.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 22 april 2008 om 22:58
Ondanks mijn 'positieve' verhaal wil ik ook vertellen dat ik er als 3-jarige heus wel last van heb gehad. En dat is logisch want er waren zoveel veranderingen. Maar dit betekent niet dat dit niet goed begeleid kan worden waardoor kinderen wel weer goed in hun komen te zitten. En nu, on the long run, kan ik eerlijk zeggen dat ik er geen last van heb. Dus m.i. hangt het af van de manier waarop je het gevoel van kinderen serieus neemt en ze begeleidt in dit proces.[/quote]
Parasol, is dat het badpak van Borat trouwens?
Ik ben het helemaal met je eens. Ook ik heb "geen last" van de scheiding van mijn ouders.
Het is nu ik zelf moeder ben dat ik denk:"Hallo, jullie hadden wel een beetje harder mogen trekken mensen" .
Mooi dat ze altijd vrienden zijn gebleven, samen op ouderavonden zaten, ik met mijn moeder bij mijn vader en zijn vrouw in het buitenland logeerde, ze nog steeds zo van elkaar "houden"........
Zolang ik nog in die positie verkeer met mijn man, vecht ik voor onze relatie lijkt me. Terwijl ik zelf misschien iets anders zou prefereren.
Dat doe ik. Omdat mijn dochters blijdschap voor alles gaat.
Parasol, is dat het badpak van Borat trouwens?
Ik ben het helemaal met je eens. Ook ik heb "geen last" van de scheiding van mijn ouders.
Het is nu ik zelf moeder ben dat ik denk:"Hallo, jullie hadden wel een beetje harder mogen trekken mensen" .
Mooi dat ze altijd vrienden zijn gebleven, samen op ouderavonden zaten, ik met mijn moeder bij mijn vader en zijn vrouw in het buitenland logeerde, ze nog steeds zo van elkaar "houden"........
Zolang ik nog in die positie verkeer met mijn man, vecht ik voor onze relatie lijkt me. Terwijl ik zelf misschien iets anders zou prefereren.
Dat doe ik. Omdat mijn dochters blijdschap voor alles gaat.
dinsdag 22 april 2008 om 23:10
Jazeker is dat het badpak van Borat:D (misschien toch niet zo stabiel als ik pretendeer te zijn hihi)
Ik heb nog geen kinderen dus ik weet niet hoe ik het ga ervaren als het zo ver is. Ik weet nu alleen dat stiefpa en stiefma allebei alweer een jaar of 20 in mijn leven zijn en ik merk dat de huidige partners van mijn ouders beter bij hun passen.
Ik vind het goed van je dat je zou vechten voor je relatie, maar ik heb het gevoel dat TO dat ook doet (al wordt het wat moeilijker wanneer partner niet meewerkt). TO, je kindje zal hoe dan ook verdriet hebben als jullie besluiten om uit elkaar te gaan. Dat voorkom je niet. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je kind voor het leven beschadigd is.
Soms werken relaties niet. Dat geeft an sich niets, maar het is wel verdrietig wanneer er een kind bij betrokken is. en dan is het zaak om het zo goed mogelijk op te lossen.
Ik heb nog geen kinderen dus ik weet niet hoe ik het ga ervaren als het zo ver is. Ik weet nu alleen dat stiefpa en stiefma allebei alweer een jaar of 20 in mijn leven zijn en ik merk dat de huidige partners van mijn ouders beter bij hun passen.
Ik vind het goed van je dat je zou vechten voor je relatie, maar ik heb het gevoel dat TO dat ook doet (al wordt het wat moeilijker wanneer partner niet meewerkt). TO, je kindje zal hoe dan ook verdriet hebben als jullie besluiten om uit elkaar te gaan. Dat voorkom je niet. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je kind voor het leven beschadigd is.
Soms werken relaties niet. Dat geeft an sich niets, maar het is wel verdrietig wanneer er een kind bij betrokken is. en dan is het zaak om het zo goed mogelijk op te lossen.
dinsdag 22 april 2008 om 23:52
Muizelien was een jaar of 4 toen we uit elkaar gingen. Helaas begon ex en zijn familie een haatcampagne tegen mij die zijn weerga niet kende. Schelden naar mij, geen geld geven zodat ik overal moest lenen voor eten en benzine. Dreigementen. Dingen kapot gooien - al dan niet naar mij. Schelden, smijtwerk en dreigen naar mij in het bijzijn van het kind. Roepen dat het kind mij niet meer zou zien. Ja, het was erg fraai.....
Kind heeft er een trauma aan overgehouden en loopt al jaren bij een psychotherapeut. Verwachting is dat dat nog tot aan het eind van de puberteit voort zal duren. Resultaat: is moeilijk in de omgang, ook met vriendjes en heeft leerproblemen. Uit gesprekken met Muizelien is duidelijk naar voren gekomen dat de terreur daarvoor verantwoordelijk is te houden. Kind heeft zichzelf jarenlang (en soms nog) in slaap gehuild. Ik heb echt gevochten voor mijn huwelijk tot op het uitzichtloze toe.
Moraal van dit verhaal; hoe vriendelijker je uit elkaar gaat, hoe prettiger dat is voor het kind.
Veel sterkte.
Kind heeft er een trauma aan overgehouden en loopt al jaren bij een psychotherapeut. Verwachting is dat dat nog tot aan het eind van de puberteit voort zal duren. Resultaat: is moeilijk in de omgang, ook met vriendjes en heeft leerproblemen. Uit gesprekken met Muizelien is duidelijk naar voren gekomen dat de terreur daarvoor verantwoordelijk is te houden. Kind heeft zichzelf jarenlang (en soms nog) in slaap gehuild. Ik heb echt gevochten voor mijn huwelijk tot op het uitzichtloze toe.
Moraal van dit verhaal; hoe vriendelijker je uit elkaar gaat, hoe prettiger dat is voor het kind.
Veel sterkte.
woensdag 23 april 2008 om 00:05
Wat wel een 'goed' boek is "Ik woon in twee huizen". Een boek voor kinderen waarin uitgelegd worden dat papa en mama elk in een eigen huis wonen, maar (op een speelse manier) dat het kind bij beiden zijn plekje heeft, om te slapen, te spelen, eten, zelfs bij allebei een tandenborsteltje en een favoriete stoel voor het verhaaltje....
woensdag 23 april 2008 om 01:37
Maar knuffeltje, ik ben ernstig in verwarring in de openingspost beschrijf je een "goed" huwelijk waar de sjeu uit is en waarin wel vriendschap is. Je man geeft veel om jou en je zoon zeg je.
En nu lees ik dat hij niet in therapie wil?? en dat de keuze voor scheiden bij hem ligt, en dat jij dat niet wilt.
Het lijkt mij dat de gelijkheid hier ver te zoeken is en dat begrijp ik ook niet dat jullie nog wel zulke goede vrienden zijn.
Overigens sluit ik me aan bij wat hier al is gezegd; uit onderzoek blijkt dat scheiden nog schadelijker is dan wat men had vermoed. Het is voor de kinderen beter als vader en moeder omwille van de kinderen bij elkaar blijven. Kinderen van gescheiden ouders doen het op alle vlakken minder goed dan kinderen van niet gescheiden ouders.
Dat moet toch voldoende reden zijn voor je man om in relatietherapie te gaan?
En nu lees ik dat hij niet in therapie wil?? en dat de keuze voor scheiden bij hem ligt, en dat jij dat niet wilt.
Het lijkt mij dat de gelijkheid hier ver te zoeken is en dat begrijp ik ook niet dat jullie nog wel zulke goede vrienden zijn.
Overigens sluit ik me aan bij wat hier al is gezegd; uit onderzoek blijkt dat scheiden nog schadelijker is dan wat men had vermoed. Het is voor de kinderen beter als vader en moeder omwille van de kinderen bij elkaar blijven. Kinderen van gescheiden ouders doen het op alle vlakken minder goed dan kinderen van niet gescheiden ouders.
Dat moet toch voldoende reden zijn voor je man om in relatietherapie te gaan?
woensdag 23 april 2008 om 07:12
Meds, de afgelopen jaren hebben mijn man en ik weinig tot niets in onze relatie geïnvesteerd. Daardoor zijn gevoelens verdwenen, niet zozeer bij mij, maar wel bij mijn man. Hij houdt niet meer van mij als zijn vrouw, voelt zich niet meer tot mij aangetrokken. Dit is (blijkt sinds kort) al heel lang zo en heeft hij dat nooit aan mij durven vertellen uit angst me te kwetsen. Uiteindelijk zijn er altijd wel signalen geweest, die óok ik genegeerd heb. Hoe verdrietig het ook is, ik kan zijn gevoelens wel begrijpen. En daarom ben ik ook helemaal niet (meer) boos op hem. Het is een langlopend proces geweest en we hebben allebei schuld aan de uitkomst.
In de wetenschap dat veel kinderen erg veel moeite hebben met scheiding van ouders en hier al dan niet gedragsproblemen van krijgen, ben ik nog steeds bereid om te kijken of ons huwelijk toch nog kan werken, al dan niet op vriendschappelijke basis. Mét relatietherapie. Mijn man en ik zijn hier serieus over aan het nadenken, maar de optie 'uit elkaar' wil hij helaas nog niet laten varen.
In de wetenschap dat veel kinderen erg veel moeite hebben met scheiding van ouders en hier al dan niet gedragsproblemen van krijgen, ben ik nog steeds bereid om te kijken of ons huwelijk toch nog kan werken, al dan niet op vriendschappelijke basis. Mét relatietherapie. Mijn man en ik zijn hier serieus over aan het nadenken, maar de optie 'uit elkaar' wil hij helaas nog niet laten varen.
Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get....
woensdag 23 april 2008 om 07:35
woensdag 23 april 2008 om 09:19
De ouders van een vriendin van mij liggen nu in scheiding na een huwelijk van ruim 40 jaar.(paps is 74 en mams 72...). Ondanks dat mijn vriendin en haar zussen en broer allemaal rond de 40 zijn en zelf (bijna allemaal) een relatie en een gezin hebben, is er echt enorm veel onbegrip en verdriet. Paps en mams hebben uitgesproken elkaar echt te haten, al jaren. Ze kunnen elkaar "ineens" niet meer luchten en zien en voeren echt een enorme (vooral financiele)strijd. Dit is voor de kinderen echt heel zwaar om mee te maken. Natuurlijk is dit een uitzonderlijke situatie, maar toch.
woensdag 23 april 2008 om 09:36
Ik denk dat 'gaan voor het eigen geluk' zwaar overschat wordt en de gevolgen voor kinderen zwaar onderschat.
Ik vind het eigenlijk vrij ernstig dat mensen overwegen te scheiden omdat het gevoel weg is, al gaat dat ten koste van je kinderen. Niet in therapie willen gaan vind ik eigenlijk te gek voor woorden, je zou denken dat een relatie en een veilige basis voor je kind een paar uur bij een therapeut (met welke uitkomst dan ook) wel waard is.
Ik vind het eigenlijk vrij ernstig dat mensen overwegen te scheiden omdat het gevoel weg is, al gaat dat ten koste van je kinderen. Niet in therapie willen gaan vind ik eigenlijk te gek voor woorden, je zou denken dat een relatie en een veilige basis voor je kind een paar uur bij een therapeut (met welke uitkomst dan ook) wel waard is.
