Kinderen
alle pijlers
Niet dom of vervelend maar hoogsensitief of bijzonder
vrijdag 23 mei 2008 om 14:55
Het valt me echt op de laatste tijd (maar het kan ook zijn dat het me nu pas opvalt) dat er hier zo snel met termen als ADD, hoogsensitief, hoog begaafd etc. wordt gegooid.
Slaapt een kind niet? Hoogsensitief!
Is een kind anders dan andere kinderen? Hoogbegaafd!
Luistert hij of zij nooit? ADHD
Ik ben echt benieuwd of ik nou de enige ben met een kind dat normaal is maar:
*Tot haar derde jaar meer bij haar ouders sliep dan op haar eigen kamer. (Zij hield er niet van om alleen te slapen en wij waren te lui om concequent te zijn.)
* Bezig is met leren lezen, andere landen, en zeer goed is wat spraak betreft maar absoluuuuuuuut niet hoogbegaafd.
* Bij tijd en wijlen zo druk is dat ze tot 23.00 in haar bed zit te zingen maar toch geen ADD heeft?
* Geen groente wil eten en soms een week hongerstaking kan houden maar geen anorexia heeft....
Ik weet terwijl ik dit schrijf dat er velen over me heen zullen komen buitelen hier maar ik word er echt een beetje moe van...
Waar zijn de normale kinderen gebleven?
Slaapt een kind niet? Hoogsensitief!
Is een kind anders dan andere kinderen? Hoogbegaafd!
Luistert hij of zij nooit? ADHD
Ik ben echt benieuwd of ik nou de enige ben met een kind dat normaal is maar:
*Tot haar derde jaar meer bij haar ouders sliep dan op haar eigen kamer. (Zij hield er niet van om alleen te slapen en wij waren te lui om concequent te zijn.)
* Bezig is met leren lezen, andere landen, en zeer goed is wat spraak betreft maar absoluuuuuuuut niet hoogbegaafd.
* Bij tijd en wijlen zo druk is dat ze tot 23.00 in haar bed zit te zingen maar toch geen ADD heeft?
* Geen groente wil eten en soms een week hongerstaking kan houden maar geen anorexia heeft....
Ik weet terwijl ik dit schrijf dat er velen over me heen zullen komen buitelen hier maar ik word er echt een beetje moe van...
Waar zijn de normale kinderen gebleven?
vrijdag 23 mei 2008 om 18:37
Heb daar een leuk gesprek over gehad met de psycholoog van het team dat mijn zoon onderzocht. Mss kwets ik nu iemand, maar mijn conclusie was dat ouders met zo'n nieuwetijdskind er gewoon nog niet aan toe zijn om te erkennen dat hun kind autistisch is. De kenmerken van nieuwetijdskind passen echt naadloos op mijn zoon.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 23 mei 2008 om 19:06
Het is ook niet meer dan logisch; een nieuwetijdskind hebben klinkt minder erg dan eentje met autisme. Het wordt nooit geassocieerd met iets positiefs, we weten allemaal wat de meesten (denken) te weten over autisme.
Maar als je kunt zeggen dat je kind nieuwetijds is, dan is er de vraag oh wat is dat? Mensen kennen het nog niet zo, het is nog niet echt iets negatiefs. En dan leg je uit wat je kind heeft/doet en dan klinkt het allemaal erg logisch.
Ik vrees dat ik daarvoor te realistisch en te nuchter ben, maar ik weet dat ik daardoor mijn kind alle hulp heb geboden die er bestaat. Kop in het zand steken en/of het mooier maken dan het is, heb je je kind het meeste mee!!!
Maar als je kunt zeggen dat je kind nieuwetijds is, dan is er de vraag oh wat is dat? Mensen kennen het nog niet zo, het is nog niet echt iets negatiefs. En dan leg je uit wat je kind heeft/doet en dan klinkt het allemaal erg logisch.
Ik vrees dat ik daarvoor te realistisch en te nuchter ben, maar ik weet dat ik daardoor mijn kind alle hulp heb geboden die er bestaat. Kop in het zand steken en/of het mooier maken dan het is, heb je je kind het meeste mee!!!
vrijdag 23 mei 2008 om 19:06
Ik heb ook geen kinderen, maar dit vind ik wel een interessante topic. Je hoort tegenwoordig zo vaak dat kinderen dit of dat hebben (vooral ADHD) Op zich vind ik hier niks mis mee, ik denk ook niet dat het zo gek is dat het toeneemt, want ook de kennis en de wetenschap wat betreft deze stoornissen neemt toe. Maar dat ouders iets lezen op internet en dan meteen gaan lopen roepen dat hun kind dit of dat heeft vind ik niet alleen belachelijk, maar ook respectloos tegenover mensen met kinderen die die stoornis wél hebben. Zoals sommige moeders hier al hebben gezegd, als je hun kinderen een dagje overneemt dan weet je wel beter!
vrijdag 23 mei 2008 om 19:08
Persoonlijk heb ik een ongelooflijke hekel aan etiketjes plakken. Natuurlijk zoek je hulp als er echt grote problemen/zorgen spelen bij je kind. Maar het is in mijn ogen stuitend dat daar altijd een labeltje aan gehangen moet worden tegenwoordig.
Tegenwoordig zoveel kinderen 'anders' dat er straks een hele generatie volwassenen rondloopt waarvan er heel veel een probleem hebben. Als voorbeeldje. Vorig jaar gaf ik les op een middelbare school, 12 klassen 3-Vmbo/Havo en ik had totaal 23 kinderen die ritalin slikten, 9 kinderen met een autistische stoornis en 14 kinderen waar iets anders mee was, waarvoor ze in hulpverlenersland ronddwaalden. Conclusie 46 kinderen op in totaal 307 15/16-jarigen met een etiketje, dat is bijna 15%. En dan heb ik het niet over het aantal kinderen dat bij jeugdzorg terecht komt voor 'gewone' psycho-sociale problemen. Het lijkt mij in elk geval echt rampzalig als al die labeltjes blijken te kloppen.
Tegenwoordig zoveel kinderen 'anders' dat er straks een hele generatie volwassenen rondloopt waarvan er heel veel een probleem hebben. Als voorbeeldje. Vorig jaar gaf ik les op een middelbare school, 12 klassen 3-Vmbo/Havo en ik had totaal 23 kinderen die ritalin slikten, 9 kinderen met een autistische stoornis en 14 kinderen waar iets anders mee was, waarvoor ze in hulpverlenersland ronddwaalden. Conclusie 46 kinderen op in totaal 307 15/16-jarigen met een etiketje, dat is bijna 15%. En dan heb ik het niet over het aantal kinderen dat bij jeugdzorg terecht komt voor 'gewone' psycho-sociale problemen. Het lijkt mij in elk geval echt rampzalig als al die labeltjes blijken te kloppen.
vrijdag 23 mei 2008 om 19:13
Sunemom...sorry dat ik het zeg maar als jij er werkelijk zo over denkt, dan ben ik blij dat jij niet de juf van mijn zoon bent!
En een kind dwaalt niet zomaar in hulpverlenersland rond, daar hoop je ook niet op als je zwanger bent. Dat is erg genoeg.
Bovendien lopen er ontzettend veel volwassenen rond die anders zijn, maar vroeger werd dat niet herkend of erkent.
Die mensen hebben jarenlang strijd moeten leveren en geloof mij, die zitten voornamelijk zichzelf erg in de weg.
We hebben allemaal onze tics en fratsen en dan ben je blij als men dat van je accepteert. Dan span je je maar wat extra in om begripvol te zijn naar mensen toe die het zwaar hebben. Daar heb jij na werktijd geen last meer van, zijzelf wel.
En een kind dwaalt niet zomaar in hulpverlenersland rond, daar hoop je ook niet op als je zwanger bent. Dat is erg genoeg.
Bovendien lopen er ontzettend veel volwassenen rond die anders zijn, maar vroeger werd dat niet herkend of erkent.
Die mensen hebben jarenlang strijd moeten leveren en geloof mij, die zitten voornamelijk zichzelf erg in de weg.
We hebben allemaal onze tics en fratsen en dan ben je blij als men dat van je accepteert. Dan span je je maar wat extra in om begripvol te zijn naar mensen toe die het zwaar hebben. Daar heb jij na werktijd geen last meer van, zijzelf wel.
vrijdag 23 mei 2008 om 19:24
Julus ik denk dat je de toon van mijn berichtje verkeerd opvat eigenlijk. Ik vind het een (heel groot) probleem omdat de kinderen die echt hulp nodig hebben ondergesneeuwd worden. Veel leerlingen die echt extra hulp nodig hebben worden nu beproken als de zoveelste ADHD-er en niet behandeld naar de hulpvraag die er voor een bepaald kind ligt.
Doordat er zoveel en soms zo gemakkelijk een label op wordt geplakt neemt de 'waarde' ervan af. Helaas is het ook nog eens zo dat vele ouders van een kind met een echt probleem maanden, zoniet jaren keihard moeten vechten om een diagnose en (veel belangrijker) behandelplan te krijgen, terwijl ik ook legio kinderen ken die zonder gedegen onderzoek ritalin voorgeschreven hebben gekregen. En dat zou niet moeten kunnen. Een kind met een echt probleem moet veel sneller en beter geholpen (kunnen) worden en opvoedingsproblemen van ouders moeten nooit tot een label kunnen leiden. Kinderen zitten daar jarenlang ( zo niet levenslang) aan vast en dat vind ik stuitend.
Doordat er zoveel en soms zo gemakkelijk een label op wordt geplakt neemt de 'waarde' ervan af. Helaas is het ook nog eens zo dat vele ouders van een kind met een echt probleem maanden, zoniet jaren keihard moeten vechten om een diagnose en (veel belangrijker) behandelplan te krijgen, terwijl ik ook legio kinderen ken die zonder gedegen onderzoek ritalin voorgeschreven hebben gekregen. En dat zou niet moeten kunnen. Een kind met een echt probleem moet veel sneller en beter geholpen (kunnen) worden en opvoedingsproblemen van ouders moeten nooit tot een label kunnen leiden. Kinderen zitten daar jarenlang ( zo niet levenslang) aan vast en dat vind ik stuitend.
vrijdag 23 mei 2008 om 19:28
Tja. Ik vind het anders best handig om te weten waarom mijn best pientere zoon zo ontzettend achter loopt op school dat school het ook niet meer weet. Zijn IQ blijkt normaal te zijn en zoon heeft ADD (of ADHD van overwegend het onoplettend type, geen hyperactief kind dus). Het labeltje is aan de ene kant vervelend omdat ik het persoonlijk nogal confronterend vind dat mijn zoon 'ineens' een handicap heeft. Aan de andere kant opent het labeltje ook deuren: die naar een juiste aanpak op school, naar meer individuele begeleiding voor mijn kind, naar misschien wel gespecialiseerde begeleiding vanuit het speciaal onderwijs zodat mijn kind misschien straks wél min of meer kan meekomen en in de toekomst net als de meeste mensen een keuze heeft in wat hij wil doen/worden.
vrijdag 23 mei 2008 om 19:35
Even een aparte reactie hierop. Je hebt helemaal gelijk, maar ik ben zelf zo'n volwassenen waar als kind en als puber verschillende verkeerde labeltjes opgeplakt zijn. Als jong kind werd ik afgedaan als hoogbegaafd en autistisch, later werd autisme borderline en een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis. Allemaal labeltjes waar ik heel hard voor heb moeten vechten om er ook weer vanaf te komen. Mensen kijken me nog steeds op een bepaalde manier aan door hoe ik vroeger neergezet ben door een psychiater die graag een naam had voor dit beestje.
Verder was ik gewoon een soms stil en ontzettend teruggetrokken kind wat als puber veranderde in vreselijk druk en overdreven gedrag. Beiden een uitingsvorm van een zeer onstabiele gezinssituatie waarin lange tijd geestelijk/lichamelijk en sexueel mishandeld werd en gewoon geen andere manier wist om mezelf staande te houden. In werkelijkheid is dan ook enkel mijn hoogbegaafdheid en dyslectie 'bewezen'. En ben ik niet de handige persoon als het op sociale situaties aankomt, maar dat was ik wellicht toch al niet, geen idee.
Allerlei labeltjes hebben er bij mij in elk geval enkel voor gezorgd dat maar zeer weinig mensen naar mij als persoon keken. Iedereen zag een klein autistisch meisje en later werd dat een opstandige puber met een ernstige persoonlijkheidsstoornis. Maar het meisje dat ik echt was, gewoon doodsbeng, gekwetst en ontzettend op zoek naar iemand die mij gewoon erkende dat was volledig ondergesneeuwd. Het heeft dan ook tot mijn 23ste geduurd voordat ik opnieuw volledig getest werd en ik het voor elkaar kreeg dat alle overbodige labeltjes verdwenen.
Te snel een etiket plakken vind ik dus inderdaad gevaarlijk, het kan een (kinder)leven heel erg tekenen als er niet zorgvuldig mee omgesprongen wordt.
vrijdag 23 mei 2008 om 19:35
Meave, een diagnose is even hard slikken, maar je kind blijft dezelfde persoon voor jou, jij kent hem zo en niet anders.
Veel ADHD' ers kunnen als ze volwassen zijn op hoog niveau functioneren, en met de juiste hulp wordt de kans daar op in mijn ogen weer wat groter. Het hebben van add/adhd heeft ook voordelen en ach, aan iedereen zit toch een steekje los?
Veel ADHD' ers kunnen als ze volwassen zijn op hoog niveau functioneren, en met de juiste hulp wordt de kans daar op in mijn ogen weer wat groter. Het hebben van add/adhd heeft ook voordelen en ach, aan iedereen zit toch een steekje los?
vrijdag 23 mei 2008 om 19:40
Sunemon dat is dan idd heel ernstig als zoiets gebeurt.
Het is natuurlijk niet zo verwonderlijk dat in geval van een onveilige jeugd, je allerlei afweermechanismen ontwikkeld om te kunnen overleven, ik weet er helaas alles van.
Het gaat erom dat je in je huidige leven kunt functioneren en hoe het dan ook mag heten, zolang je maar de juiste tools/manier hebt om dat te kunnen dan ben je al heel ver.
Zo te lezen ben jij een heel eind gekomen, toch? Jij bent gewoon sunemon, ze moeten je nemen zoals je bent en degenen die je de moeite vinden, die doen dat ook. Met heel veel plezier en liefde. En daar gaat het om.
Het is natuurlijk niet zo verwonderlijk dat in geval van een onveilige jeugd, je allerlei afweermechanismen ontwikkeld om te kunnen overleven, ik weet er helaas alles van.
Het gaat erom dat je in je huidige leven kunt functioneren en hoe het dan ook mag heten, zolang je maar de juiste tools/manier hebt om dat te kunnen dan ben je al heel ver.
Zo te lezen ben jij een heel eind gekomen, toch? Jij bent gewoon sunemon, ze moeten je nemen zoals je bent en degenen die je de moeite vinden, die doen dat ook. Met heel veel plezier en liefde. En daar gaat het om.
vrijdag 23 mei 2008 om 19:47
vrijdag 23 mei 2008 om 19:56
Wat een beeldspraak
Toch hè. Ik denk dat ik voor de juf aangaf zich grote zorgen te maken ook voor één van die ouders versleten zou worden die per sé wil dat er iets 'mis' is met haar kind. Vanaf dat Mootje 1 - 1,5 is vallen mij dingen op aan zijn gedrag en heb ik me zorgen gemaakt om zijn ontwikkeling. Hoewel er feitelijk toen nog helemaal geen grote dingen mis waren. Hij is op zijn 4e of 5e gezien door een kinderarts, een orthopedagoog en een kinderpsycholoog. behalve dat mijn zoon nogal jong is voor zijn leeftijd, erg kwetsbaar en gevoelig (HSP
) en absoluut niet weerbaar, leek er niks aan de hand. Met speltherapie werd aan zijn weerbaarheid gewerkt. Logopedie en kinderfysiotherapie voor zijn kleine spraak- en motorische achterstand. Ook de juf van de middenbouw (groep 3, 4 en 5) vond tot na de vorige zomervakantie dat Mootje gewoon een erg jong kind was. De kleuterjuf zijn qua ontwikkeling, op die weerbaarheid na, nooit echt dingen opgevallen.
Een paar weken geleden kregen we de uitslagen van het onderzoek van de poli kinder- en jeugdpsychiatrie: ADHD van het onoplettende type. Mootje scoort bijzonder laag op het gebied van verwerkingssnelheid/concentratievermogen. Zo slecht dat de psycholoog het vergelijkt met een licht verstandelijke handicap, ondanks een normaal IQ.
Kortom, ik heb dus ook, ondanks dat er geen grote problemen waren, geleurd met mijn kind. En blijkbaar terecht. Ik heb geen idee hoe andere ouders er in staan, maar ik kan me maar moeilijk voorstellen dat je graag een dergelijk label wilt, alleen maar om niet te hoeven kijken naar je eigen rol in hoe je kind zich ontwikkelt ofzo.
vrijdag 23 mei 2008 om 19:59
Ik denk dat een labeltje wel heel erg van belang kan zijn. Bij Mootje bijvoorbeeld was het lang absoluut niet duidelijk wat zijn achterstanden veroorzaakte: dyslexie, dyscalculie, gewoon een laag IQ, luiheid? Moet je hem pushen of juist de ruimte geven? Moet hij lesjes uit zijn hoofd leren door te stampen of moet je dingen voor hem concreet/inzichtelijk maken? Heeft het zin om thuis extra te werken met hem, of heeft hij juist de rust nodig om bij te komen?
Het viel zelf gewoon niet te bedenken. Wij krijgen binnenkort ouderbegeleiding. Mootje krijgt massagetherapie om te kunnen ontspannend (hij heeft last van migraine en buikpijnen) en school kan ook in gesprek met de deskundigen op de poli om hun handelingsplan af te stemmen op wat Mootje écht nodig heeft.
Zonder labeltje waren we voorlopig nog niet zover gekomen.
vrijdag 23 mei 2008 om 20:14
Ik denk dat het iets anders ligt. Onze normen van normaal zijn veranderd. Vroeger waren deze mensen gewoon normaal, want normaal was toen een veel ruimer begrip. Nu moeten we veel meer aan allerlei gemiddelden voldoen, en aangezien niemand op alle vlakken daaraan voldoet creeer je daardoor gewoon mensen die anders zijn.
vrijdag 23 mei 2008 om 20:23
Verder zie je in dit soort discussies vaak een denkfout. Diagnoses in de psychiatrie worden gemaakt aan de hand van vastgestelde criteria. Maar vervolgens gaan mensen die labels aanzien voor de oorzaak van de problemen. Dat klopt niet. Je bent niet ongeconcentreeerd omdat je ADHD hebt, die ongeconcentreerdheid maakt dat je dat label krijgt. Maar de oorzaak van de problemen die samengevat worden onder het label ADHD is helemaal niet bekend.
En de mate waarin Ritalin maar bijvoorbeeld ook antidepressiva worden voorgeschreven vind ik ronduit schokkend. Ritalin is een pepmiddel met bekende bijwerkingen op de lange termijn, zeker voor kinderen in de groei. En er zijn studies die aantonen dat ouderbegeleiding op de langere termijn net zo goed werkt. Mijns inziens zou men dan ook zeer terughoudend moeten zijn met ritalin voorschrijven. Wellicht gaan kinderen (misschien ook "normale" kinderen) er beter van presteren, maar moeten wij medicijnen gaan gebruiken om beter te worden dan we van nature zouden zijn (terwijl er in dit geval geen duidelijke pathologische oorzaak is)?
En er ontstaan steeds meer labels, het aantal mogelijke diagnoses in de psychiatrie neemt nog steeds toe. En dat zijn dan nog alleen maar de reguliere diagnoses. Natuurlijk voldoen steeds meer mensen aan een diagnose, als je steeds nieuwe labels met bijbehorende criteria verzint.
Misschien moeten we gewoon accepteren dat niet alles maakbaar is. En dat we niet allemaal de eigenschappen hebben die we het liefst zouden willen hebben, en dat dat ook geldt voor onze kinderen. Om dan meer tijd en geld te hebben voor de behandeling van kinderen die dat echt nodig hebben.
En de mate waarin Ritalin maar bijvoorbeeld ook antidepressiva worden voorgeschreven vind ik ronduit schokkend. Ritalin is een pepmiddel met bekende bijwerkingen op de lange termijn, zeker voor kinderen in de groei. En er zijn studies die aantonen dat ouderbegeleiding op de langere termijn net zo goed werkt. Mijns inziens zou men dan ook zeer terughoudend moeten zijn met ritalin voorschrijven. Wellicht gaan kinderen (misschien ook "normale" kinderen) er beter van presteren, maar moeten wij medicijnen gaan gebruiken om beter te worden dan we van nature zouden zijn (terwijl er in dit geval geen duidelijke pathologische oorzaak is)?
En er ontstaan steeds meer labels, het aantal mogelijke diagnoses in de psychiatrie neemt nog steeds toe. En dat zijn dan nog alleen maar de reguliere diagnoses. Natuurlijk voldoen steeds meer mensen aan een diagnose, als je steeds nieuwe labels met bijbehorende criteria verzint.
Misschien moeten we gewoon accepteren dat niet alles maakbaar is. En dat we niet allemaal de eigenschappen hebben die we het liefst zouden willen hebben, en dat dat ook geldt voor onze kinderen. Om dan meer tijd en geld te hebben voor de behandeling van kinderen die dat echt nodig hebben.
vrijdag 23 mei 2008 om 20:27
Ik ben het trouwens ook niet eens met "Baat het niet dan schaadt het niet". Door elk kind dat niet aan het gemiddelde of aan de verwachtingen voldoet meteen als probleemgeval dat getest moet worden te beschouwen, wordt de definitie van normaal steeds smaller. En bovendien wordt het dan steeds lastiger om gedrag van een kind niet te zien als uiting van een ziekte. Alles wat zo'n kind doet wordt geinterpreteerd in de context van het label dat is geplakt. Daarnaast is het denk ik heel moeilijk om bij een kind dat bijvoorbeeld met ADHD is gelabeld de lokroep en dwang van de ritalin te weerstaan. Zeker als dat kind lastig is op school.
vrijdag 23 mei 2008 om 20:32
Maar geldt dit niet voor veel meer 'aandoeningen'? Ben je doof omdat je niks hoort of hoor je niks omdat je doof bent. Voor mij is dat lood om oud ijzer eerlijk gezegd.
Aanvulling: even duidelijker verwoorden: hoor je niks omdat je doof bent of maakt het feit dat je niks hoort dat je het label doof krijgt.
vrijdag 23 mei 2008 om 20:35
Mijn kind heeft inmiddels ook een labeltje. Gelukkig maar 1 en inderdaad je mag mijn schatje gerust een dagje lenen als je zelf energie teveel hebt! Het is zo erg dat zo'n labeltje ook steeds meer nodig is om te zorgen dat er actie ondernomen wordt. Wat een gewoon kind met problemen, daar gebeurd niks voor. Te erg gewoon. En ik vind ook dat er veel te snel door mensen na het googlen een label op iemand wordt geplakt. Onzin, je moet een zeer zware molen in wat je eigenlijk niemand gunt. Ik zou graag een hoognormaal 
kind willen hebben, wel dezelfde uiteraard maar dan een normale versie. Aan de andere kant ben ik weer supertrots op hem!
Ben het ook eens met TO en ik denk dat iedereen die een echt gelabeld kind heeft het er wel mee eens is, alleen die van het googletype zullen het er denk ik niet mee eens zijn.
kind willen hebben, wel dezelfde uiteraard maar dan een normale versie. Aan de andere kant ben ik weer supertrots op hem!Ben het ook eens met TO en ik denk dat iedereen die een echt gelabeld kind heeft het er wel mee eens is, alleen die van het googletype zullen het er denk ik niet mee eens zijn.
