Kinderen
alle pijlers
Niet dom of vervelend maar hoogsensitief of bijzonder
vrijdag 23 mei 2008 om 14:55
Het valt me echt op de laatste tijd (maar het kan ook zijn dat het me nu pas opvalt) dat er hier zo snel met termen als ADD, hoogsensitief, hoog begaafd etc. wordt gegooid.
Slaapt een kind niet? Hoogsensitief!
Is een kind anders dan andere kinderen? Hoogbegaafd!
Luistert hij of zij nooit? ADHD
Ik ben echt benieuwd of ik nou de enige ben met een kind dat normaal is maar:
*Tot haar derde jaar meer bij haar ouders sliep dan op haar eigen kamer. (Zij hield er niet van om alleen te slapen en wij waren te lui om concequent te zijn.)
* Bezig is met leren lezen, andere landen, en zeer goed is wat spraak betreft maar absoluuuuuuuut niet hoogbegaafd.
* Bij tijd en wijlen zo druk is dat ze tot 23.00 in haar bed zit te zingen maar toch geen ADD heeft?
* Geen groente wil eten en soms een week hongerstaking kan houden maar geen anorexia heeft....
Ik weet terwijl ik dit schrijf dat er velen over me heen zullen komen buitelen hier maar ik word er echt een beetje moe van...
Waar zijn de normale kinderen gebleven?
Slaapt een kind niet? Hoogsensitief!
Is een kind anders dan andere kinderen? Hoogbegaafd!
Luistert hij of zij nooit? ADHD
Ik ben echt benieuwd of ik nou de enige ben met een kind dat normaal is maar:
*Tot haar derde jaar meer bij haar ouders sliep dan op haar eigen kamer. (Zij hield er niet van om alleen te slapen en wij waren te lui om concequent te zijn.)
* Bezig is met leren lezen, andere landen, en zeer goed is wat spraak betreft maar absoluuuuuuuut niet hoogbegaafd.
* Bij tijd en wijlen zo druk is dat ze tot 23.00 in haar bed zit te zingen maar toch geen ADD heeft?
* Geen groente wil eten en soms een week hongerstaking kan houden maar geen anorexia heeft....
Ik weet terwijl ik dit schrijf dat er velen over me heen zullen komen buitelen hier maar ik word er echt een beetje moe van...
Waar zijn de normale kinderen gebleven?
zondag 25 mei 2008 om 13:46
)
zondag 25 mei 2008 om 14:30
En daar gaat het dus om in Nederland: dat je niet opvalt. Alles moet gedaan worden om te verklaren dat je afwijkt van het gemiddelde, en als dat dan verklaard is, moet alles gedaan worden om te zorgen dat het niet opvalt.
Van rood haar ziet toch ook iedereen dat je het hebt, waarom zou het dan verkeerd zijn om andere eigenschappen van een kind op te merken? Leren wij onze kinderen hiermee niet dat ze zich aan moeten passen aan het gemiddelde kind?
zondag 25 mei 2008 om 14:34
Sommige hoogbegaafde kinderen zijn inderdaad meesters in het zich aanpassen. Andere kinderen komen er hun leven lang niet achter waarom ze zo slecht begrepen worden. Ze zullen wel iets fout doen... Los daarvan, het niet hoeven aanpassen, het gewoon helemaal jezelf kunnen zijn, is voor iedereen een levensbehoefte. Ook voor hoogbegaafde kinderen.
zondag 25 mei 2008 om 14:37
En nee, ik reageer hier niet omdat ik een kind heb met een label. Ik ben sterk voor eigen-aardig opvoeden. Kijk wat voor vlees je in de kuip hebt, en pas daaraan je opvoeding aan.
Ik heb wel ervaring met labels. Het gebrek aan een label heeft mijn leven behoorlijk vermoeilijkt. Toen ik er op mijn 30e achterkwam wat er met mij 'aan de hand was', was het of iemand me vertelde dat ik al die jaren al rood haar had. Ik kan mijn leven nu veel beter inrichten naar mijn eigen mogelijkheden en dat helpt!
Ik heb wel ervaring met labels. Het gebrek aan een label heeft mijn leven behoorlijk vermoeilijkt. Toen ik er op mijn 30e achterkwam wat er met mij 'aan de hand was', was het of iemand me vertelde dat ik al die jaren al rood haar had. Ik kan mijn leven nu veel beter inrichten naar mijn eigen mogelijkheden en dat helpt!
zondag 25 mei 2008 om 17:19
zondag 25 mei 2008 om 17:23
Ik kan jullie uit ervaring vertellen dat "normale kinderen" ook reuze vermoeiend kunnen zijn 
.
De gezinnen waarin deze problematiek speelt, zouden het misschien zelf ook liever doorsnee willen. Maar hun kind is geen doorsnee, en dan is een label toch een soort legitimering, waardoor het probleem minder beinvloedbaar lijkt en meer begrip oplevert.
.De gezinnen waarin deze problematiek speelt, zouden het misschien zelf ook liever doorsnee willen. Maar hun kind is geen doorsnee, en dan is een label toch een soort legitimering, waardoor het probleem minder beinvloedbaar lijkt en meer begrip oplevert.
zondag 25 mei 2008 om 17:31
Ik weet zeker dat de mate van drukheid verschilt. Ik heb een redelijk drukke dochter, en een hele drukke zoon. En ik begrijp heel goed wat je bedoelt met doorstuiteren terwijl jij er doorheen zit. Ik ben heel benieuwd hoe nummer drie zal zijn; weer een jongetje in de buik al heel druk.
Maar ik denk echt dat mensen (met name die met zelfgeplakte labels) liever een ziekte willen dan een probleem.
Maar ik denk echt dat mensen (met name die met zelfgeplakte labels) liever een ziekte willen dan een probleem.
zondag 25 mei 2008 om 17:34
Overigens heb jij hier zelf gezegd dat je denkt dat je zoon minder problemen zou hebben als hij niet fulltime naar de creche zou hoeven. Misschien heb je daar gelijk in. Ik denk dat ik in jouw geval eerst eens had geprobeerd om dat aan te pakken, door bijvoorbeeld hem om de dag te laten gaan zodat hij wat meer rust krijgt. Als aanpassen van de externe omstandigheden niet helpt, kun je altijd nog naar een oorzaak in het kind zoeken toch?
zondag 25 mei 2008 om 18:33
En dat is gek eigenlijk. Want - als je het al een ziekte kunt noemen - het is er allebei. Door het label verdwijnt het probleem niet. Het maakt de noodzaak te werken aan je ouderschap niet minder urgent. Je kind kan op school niet achterover leunen, want label, maar zal onverminderd hard of misschien wel harder moeten werken.
zondag 25 mei 2008 om 18:36
zondag 25 mei 2008 om 18:51
Toen ik met mijn zoon de onderzoeksmolen inging was ik ervan overtuigd dat er niets met hem aan de hand was, maar dat ik het gewoon totaal verkeerd aanpakte. Ik wilde eigenlijk vooral handvatten voor de aanpak van mijn zoon. Want in de loop van de toen bijna 9 jaar dat ik hem opvoedde had ik zo ongelofelijk veel kritiek over mee heen gehad. Want de tendens is nog steeds dat als een kind niet 'normaal' is, dat het aan de opvoeding ligt.
De opluchting toen er een label kwam en de blijdschap toen de deskundigen mij vertelden dat ik het juist fantastisch doe met mijn zoon. Niet te beschrijven.
Ook ik blijk iemand te zijn die eigen-aardig (mooie term) opvoed. Ik kijk wat mijn kind nodig heeft en probeer daar zoveel mogelijk op in te spelen. En ik word daarbij niet gehinderd door allerlei ideeën die ik heb over hoe het eigenlijk zou moeten. En ik merk dat heel veel mensen barstensvol ideeën zitten over hoe het eigenlijk zou moeten. Mijn zoon voldoet niet aan 'hoe het eigenlijk zou moeten'.
Het label heeft hier eigenlijk alleen maar voordelen. Mijn zoon is niet een ander kind geworden, maar ineens kan er van alles geregeld worden om te zorgen dat ook hij het juiste onderwijs krijgt. Zonder label hebben we ruim 5 jaar aangemodderd. Niet omdat dat onderwijs niet kon, maar omdat ik als ouder niet serieus genomen werd. Ik wist haarfijn aan te geven hoe school mijn kind kon helpen, maar school luisterde niet. Tenslotte hebben zij er voor geleerd en ben ik alleen maar een overbezorgde moeder.
Daarnaast heeft het label (en de complimenten van de psych) ervoor gezorgd dat ik veel zekerder ben geworden over mijn aanpak. Ik krijg nog steeds veel kritiek, maar ik heb van de deskundigen gehoord dat ik het goed doe. En dat was erg welkom.
Wat de hoogbegaafdheid betreft: Nippo, mooi wat je er allemaal over zegt en in theorie ben ik het met je eens. Helaas blijkt de praktijk regelmatig anders te zijn.
De opluchting toen er een label kwam en de blijdschap toen de deskundigen mij vertelden dat ik het juist fantastisch doe met mijn zoon. Niet te beschrijven.
Ook ik blijk iemand te zijn die eigen-aardig (mooie term) opvoed. Ik kijk wat mijn kind nodig heeft en probeer daar zoveel mogelijk op in te spelen. En ik word daarbij niet gehinderd door allerlei ideeën die ik heb over hoe het eigenlijk zou moeten. En ik merk dat heel veel mensen barstensvol ideeën zitten over hoe het eigenlijk zou moeten. Mijn zoon voldoet niet aan 'hoe het eigenlijk zou moeten'.
Het label heeft hier eigenlijk alleen maar voordelen. Mijn zoon is niet een ander kind geworden, maar ineens kan er van alles geregeld worden om te zorgen dat ook hij het juiste onderwijs krijgt. Zonder label hebben we ruim 5 jaar aangemodderd. Niet omdat dat onderwijs niet kon, maar omdat ik als ouder niet serieus genomen werd. Ik wist haarfijn aan te geven hoe school mijn kind kon helpen, maar school luisterde niet. Tenslotte hebben zij er voor geleerd en ben ik alleen maar een overbezorgde moeder.
Daarnaast heeft het label (en de complimenten van de psych) ervoor gezorgd dat ik veel zekerder ben geworden over mijn aanpak. Ik krijg nog steeds veel kritiek, maar ik heb van de deskundigen gehoord dat ik het goed doe. En dat was erg welkom.
Wat de hoogbegaafdheid betreft: Nippo, mooi wat je er allemaal over zegt en in theorie ben ik het met je eens. Helaas blijkt de praktijk regelmatig anders te zijn.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 25 mei 2008 om 18:52
Ik denk zelfs dat ouders van kinderen met problemen harder moeten werken. Consequent zijn en structuur zijn voor een kind met ADHD nog belangrijker dan voor een gemiddeld kind.
Wanneer je iets een ziekte moet noemen vind ik een interessant probleem, waar ik niet uitkom. Wanneer heeft iemand een ziekte, en wanneer is die persoon gewoon aan de grens van zijn natuurlijke mogelijkheden?
Wanneer je iets een ziekte moet noemen vind ik een interessant probleem, waar ik niet uitkom. Wanneer heeft iemand een ziekte, en wanneer is die persoon gewoon aan de grens van zijn natuurlijke mogelijkheden?
zondag 25 mei 2008 om 19:02
Een kind dat zijn/haar hele schoolloopbaan zonder enige inspanning allemaal hoge scores haalt. Niet leert leren. Andere interesses heeft dan leeftijdsgenoten, maar zich toch maar aanpast. Je moet wat.
Altijd behandeld worden als 'die rare', omdat de rest van de klas natuurlijk best ziet dat er een verschil is. Maar niemand benoemt het, want hoogbegaafdheid is geen probleem.
Even heel simpel: als je en IQ hebt van 150 ben je dus 1,5 keer zo slim als een gemiddeld kind. De vooroordelen willen doen geloven dat dat dan alleen geldt voor het cognitieve, maar mijn ervaring is dat veel van deze kinderen zich gewoon 1,5 keer zo snel ontwikkelen. Dus op hun 7e hebben ze een ontwikkeling van een 10-jarige. Ook qua 'levensinzicht'. En dan zit je alsmaar tussen die kinderen die nog niet verder kijken dan hun eigen hond en cavia terwijl jij je druk maakt over de global warming. Bijvoorbeeld.
Stel je voor dat je dag in dag uit moet werken op een sociale werkplaats. Niks mis mee, maar je kunt er hoogstwaarschijnlijk niet je ei kwijt over de onderwerpen die jou interesseren. (Ik weet, ik generaliseer.) Zo is het ook voor iemand met een iq van 150. Dag in dag uit tussen kinderen zitten waar je gewoon niks mee hebt.
Verder staat er in de wet iets over een ononderbroken leerlijn. Die geldt ook voor hoogbegaafde leerlingen. Het huidige onderwijs is daar totaal niet op ingesteld.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 25 mei 2008 om 19:09
Solomio, maar ieder kind heeft zo zijn eigen problemen waar hij mee moet leren omgaan. Geen enkel kind is gemiddeld. Een kind dat minder begaafd is, zal altijd hard moeten werken om dan nog voor zijn vriendjes onder te doen. Heeft weinig aanzien in de klas. Een kind dat niet sportief is, zal elke gymles moeten ploeteren en zal niet leuk mee voetballen in het weekend of na school. Deze kinderen missen net zo goed aansluiting op bepaalde vlakken.
Elk kind heeft beperkingen waarmee hij moet leren omgaan, en hoogbegaafdheid is meer een kans dan een beperking. En een hoogbegaafd kind wordt niet automatisch gezien als 'die rare', dat zal bijvoorbeeld aan zijn of haar persoonlijkheid liggen. En er is meer in het leven dan het cognitieve; misschien voetbalt dan kind wel heel graag en heeft hij of zij op die manier aansluiting. Of misschien kan hij of zij andere kinderen in de klas heel goed helpen. Of misschien is hij of zij wel gewoon heel sociaal.
Elk kind heeft beperkingen waarmee hij moet leren omgaan, en hoogbegaafdheid is meer een kans dan een beperking. En een hoogbegaafd kind wordt niet automatisch gezien als 'die rare', dat zal bijvoorbeeld aan zijn of haar persoonlijkheid liggen. En er is meer in het leven dan het cognitieve; misschien voetbalt dan kind wel heel graag en heeft hij of zij op die manier aansluiting. Of misschien kan hij of zij andere kinderen in de klas heel goed helpen. Of misschien is hij of zij wel gewoon heel sociaal.
zondag 25 mei 2008 om 19:22
Nippo, ik ben het (nog steeds theoretisch) met je eens. Maar ja, op school is het de bedoeling dat je wat leert en als je dan alles al weet, zit je toch wel heel veel uren per week uit je neus te eten. En leer je niet om ergens moeite voor te doen. En door andere interesses dan je klasgenoten kun je ernstig aan jezelf gaan twijfelen.
Ik zeg niet dat alleen hoogbegaafden tegen problemen aanlopen. Juist niet. Ieder kind en iedere volwassenen heeft een eigen pakketje aan sterke en zwakke kanten. Ik vind het alleen erg kort door de bocht om hoogbegaafdheid dan ineens als allen maar positief te zien.
Ik vergelijk het altijd met mijn lengte. Ik ben langer dan de meeste mensen (1.90m) Meestal vind ik dat een voordeel, maar soms is het lastig. Als ik bijvoorbeeld meer moeite moet doen om een winkel met grote maten kleding te vinden.
Ik ben ook slimmer dan de meeste mensen. Meestal vind ik dat een voordeel, maar soms is het lastig. Als ik bijvoorbeeld meer moeite moet doen om een winkel te vinden waar ze puzzelboekjes verkopen die voor mij moeilijk genoeg zijn.
Dit lijkt een flauwe vergelijking, maar ik heb ff geen betere. Ik vind dat hoogbegaafdheid (veel) meer voordelen dan nadelen heeft. Maar ik vind ook dat we moeten proberen die nadelen zoveel mogelijk weg te werken.
Ik zeg niet dat alleen hoogbegaafden tegen problemen aanlopen. Juist niet. Ieder kind en iedere volwassenen heeft een eigen pakketje aan sterke en zwakke kanten. Ik vind het alleen erg kort door de bocht om hoogbegaafdheid dan ineens als allen maar positief te zien.
Ik vergelijk het altijd met mijn lengte. Ik ben langer dan de meeste mensen (1.90m) Meestal vind ik dat een voordeel, maar soms is het lastig. Als ik bijvoorbeeld meer moeite moet doen om een winkel met grote maten kleding te vinden.
Ik ben ook slimmer dan de meeste mensen. Meestal vind ik dat een voordeel, maar soms is het lastig. Als ik bijvoorbeeld meer moeite moet doen om een winkel te vinden waar ze puzzelboekjes verkopen die voor mij moeilijk genoeg zijn.
Dit lijkt een flauwe vergelijking, maar ik heb ff geen betere. Ik vind dat hoogbegaafdheid (veel) meer voordelen dan nadelen heeft. Maar ik vind ook dat we moeten proberen die nadelen zoveel mogelijk weg te werken.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 25 mei 2008 om 19:27
Solomio,
Jouw posting van 18.51 uur is voor mij zo herkenbaar! Mijn zoon heeft weliswaar problematiek op een heel ander vlak, maar het aan jezelf en je opvoedkwaliteiten twijfelen en de opluchting als blijkt dat je niet een overbezorgde slechte moeder bent maar er wel degelijk iets aan de hand blijkt te zijn herken ik volkomen.
En verder vind ik dit een interessante discussie waarin ik jouw bijdrages eigenlijk allemaal heel goed vind.
Jouw posting van 18.51 uur is voor mij zo herkenbaar! Mijn zoon heeft weliswaar problematiek op een heel ander vlak, maar het aan jezelf en je opvoedkwaliteiten twijfelen en de opluchting als blijkt dat je niet een overbezorgde slechte moeder bent maar er wel degelijk iets aan de hand blijkt te zijn herken ik volkomen.
En verder vind ik dit een interessante discussie waarin ik jouw bijdrages eigenlijk allemaal heel goed vind.
Am Yisrael Chai!
zondag 25 mei 2008 om 19:28
Solomio, met dat laatste ben ik het natuurlijk eens. Maar dat is wat ik bedoel met dat elk kind met zijn mogelijkheden en onmogelijkheden moet leren leven. Elke eigenschap heeft voor- en nadelen, en hoogbegaafdheid heeft veel meer voor- dan nadelen. Het stoort me daarom als het automatisch als een probleem wordt gezien, en als allerlei problemen die kinderen kunnen hebben er aan opgehangen worden. Terwijl die problemen er zonder dat hoge IQ ook geweest waren (maar zich dan wellicht wat anders hadden geuit).
zondag 25 mei 2008 om 19:31
zondag 25 mei 2008 om 19:34
Ik denk dat het in de kinderleeftijd nadeeltjes heeft. Je zult je wellicht wat meer aan moeten passen (maar dat geldt ook voor andere eigenschappen die veel meer nadelen hebben). Maar het is als volwassene juist weer handig als je dat goed geleerd hebt. Ik heb altijd het idee dat sommige personen beter tot hun recht komen als ze volwassen zijn dan als kind. En gelukkig ben je meestal veel langer volwassen dan kind.
zondag 25 mei 2008 om 19:40
Ik bedacht nog even iets anders.
Mijn oudste heeft zich (m.n. in de kleuterklas) te pletter verveeld. Hij gaat dan voor zich uit zitten staren, kijkt een beetje om zich heen en staart weer voor zich uit. Daar heeft niemand last van, behalve hijzelf.
Mijn jongste heeft zich (m.n. bij de kleuters, maar nu ook nog wel) te pletter verveeld op school. Hij gaat dan door de klas hollen, roepen, ruzie zoeken, om zich heen meppen. Daar heeft dus iedereen last van, inclusief hijzelf.
Beide mede het gevolg van een niet aansluitende leerlijn. Maar je zult mij niet horen zeggen dat hun gedrag door hun hoogbegaafdheid komt. Hun gedrag komt door de manier waarop ze met lastige situaties omgaan. In dit geval hing het ontstaan van die lastige situatie wel samen met hun hoogbegaafdheid. De hoogbegaafdheid leidde tot verveling, de verveling leidde tot bepaald gedrag.
Maar om dat gedrag aan te pakken is 1 ding om meer in te spelen op hun (cognitieve) behoefte. Dan kan het erop gaan lijken dat ik hun problemen toeschrijf aan hun hoogbegaafdheid. Terwijl ik ook bezig ben om te kijken hoe ik ze kan helpen om beter om te gaan met lastige situaties.
Maar als ze niet hoogbegaafd waren geweest hadden ze zich waarschijnlijk minder verveeld en hadden ze minder van dit soort gedrag gehad.
Je kunt het niet zo makkelijk loskoppelen.
Mijn oudste heeft zich (m.n. in de kleuterklas) te pletter verveeld. Hij gaat dan voor zich uit zitten staren, kijkt een beetje om zich heen en staart weer voor zich uit. Daar heeft niemand last van, behalve hijzelf.
Mijn jongste heeft zich (m.n. bij de kleuters, maar nu ook nog wel) te pletter verveeld op school. Hij gaat dan door de klas hollen, roepen, ruzie zoeken, om zich heen meppen. Daar heeft dus iedereen last van, inclusief hijzelf.
Beide mede het gevolg van een niet aansluitende leerlijn. Maar je zult mij niet horen zeggen dat hun gedrag door hun hoogbegaafdheid komt. Hun gedrag komt door de manier waarop ze met lastige situaties omgaan. In dit geval hing het ontstaan van die lastige situatie wel samen met hun hoogbegaafdheid. De hoogbegaafdheid leidde tot verveling, de verveling leidde tot bepaald gedrag.
Maar om dat gedrag aan te pakken is 1 ding om meer in te spelen op hun (cognitieve) behoefte. Dan kan het erop gaan lijken dat ik hun problemen toeschrijf aan hun hoogbegaafdheid. Terwijl ik ook bezig ben om te kijken hoe ik ze kan helpen om beter om te gaan met lastige situaties.
Maar als ze niet hoogbegaafd waren geweest hadden ze zich waarschijnlijk minder verveeld en hadden ze minder van dit soort gedrag gehad.
Je kunt het niet zo makkelijk loskoppelen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
