Noem je jezelf ik of mama/papa?

Ik zei altijd mama, maar toen hij ouder werd ben ik ‘ik’ gaan zeggen, hij is nu 2.5 en heeft ik-besef.

Ja, je bent heel speciaal en anders. En nu?

Ligt ook aan de leeftijd.
Bij kleine kinderen zeg je de derde persoon. Zo leren ze jou aan te spreken.

Sága schreef: ↑

10-12-2020 22:29

Ik zei altijd mama, maar toen hij ouder werd ben ik ‘ik’ gaan zeggen, hij is nu 2.5 en heeft ik-besef.

Dus dat.

Ik zeg het beiden. En tot een bepaalde leeftijd. Tegen mijn tweeling van anderhalf zeg ik weinig ik/mij , tegen mijn zesjarige noem ik mijzelf nauwelijks nog mama.

Sága schreef: ↑

10-12-2020 22:29

Ik zei altijd mama, maar toen hij ouder werd ben ik ‘ik’ gaan zeggen, hij is nu 2.5 en heeft ik-besef.

Hier hetzelfde. Ze begint nu ‘ik’ iets te snappen (is 2). Hiervoor zei ik mama en papa zodat ze begreep over wie ik het had.

Fridaynight2020 schreef: ↑

10-12-2020 22:30

Uh, zeg ik dat?

Nou, zo klinkt de OP wel ja.

Nu de jongste net 2 is geworden probeer ik het mezelf weer af te leren.

Nu nog afleren om mijn vent papa te noemen als de kinderen niet in de buurt zijn/ik tegen hem praat.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

10-12-2020 22:30

Ligt ook aan de leeftijd.
Bij kleine kinderen zeg je de derde persoon. Zo leren ze jou aan te spreken.

En ze snappen niet dat als jij ‘ik’ zegt jij alleen jezelf bedoelt. Sowieso zijn persoonlijke voornaamwoorden heel abstract. Het is dus voor jonge kinderen wel makkelijk als je jezelf mama noemt; op een gegeven moment stop je daar weer mee. Bij veel mensen gaat dit intuïtief. Kinderen praten eerst ook in derde persoon over zichzelf en later pas met ‘ik’. Ik geloof dat tussen 2 en 4 ofzo gemiddeld is voor jezelf ik noemen.

*dubbelpost*

Ellebowie schreef: ↑

10-12-2020 22:31

Hier hetzelfde. Ze begint nu ‘ik’ iets te snappen (is 2). Hiervoor zei ik mama en papa zodat ze begreep over wie ik het had.

.
Precies, kind hier is net twee en lijkt nu net te beginnen te snappen wat er precies bedoeld wordt met ik/mij/jij/jou/wij.

Papa / mama was al veel eerder duidelijk, dus dat was handig zo.

Wij noemen elkaar wel papa en mama. Ik mezelf afwisselend 'mama' en 'ik'..ze is net 2, dus het besef van 'jij' en 'ik' komt steeds meer.
We noemen elkaar wel 'papa' en 'mama', omdat m'n dochtertje met enige regelmaat haar vader keihard bij zijn naam riep

Ik wissel ik en mama nu ook nog af. En noem m’n man wel gewoon papa als ik het tegen kind over hem heb. Ons kind noemt ons afwisselend mama/papa/voornaam. Dat laatste vindt hij zelf heel grappig om te doen.

Mmm wij zeggen altijd mama of papa maar nu mijn zoontje net 2 jaar is geworden, is het ons opgevallen dat hij ook over zich zelf nu praat in een derde persoon dus we proberen het nu af te leren....wat wel moeilijk is aangezien het een soort automatisme is geworden.

Ik zeg mama inderdaad, en mijn kinderen zijn allebei ouder dan 2.

Praten met je kind is een onbewust en natuurlijk proces dat in principe vanzelf goed gaat. Hieronder zal ik daar meer over vertellen, waarbij ik ook zal ingaan op de veel gestelde vraag of het zin heeft om 'gewoon' met je kind te praten, in plaats van kindertaal te gebruiken. Maar eerst iets over het gebruik van "pappa" in plaats van "ik" of "mij".

Persoonlijk voornaamwoorden
Het leren van persoonlijk voornaamwoorden, zoals
ik en
jij, is heel lastig voor een kind. Dat komt vooral doordat ze in verschillende situaties verschillende verwijzingen kunnen hebben. De ene keer verwijst
ik bijvoorbeeld naar het kind zelf, de andere keer naar pappa en een volgende keer naar de crèche-leidster, afhankelijk van degene die het zegt. En omgekeerd: één bepaalde persoon, zoals mamma, is de ene keer
ik, de andere keer
jij of
zij en een volgende keer weer gewoon
mamma.

Kinderen van 2 lossen dit probleem vaak op door het zelfstandige naamwoord te gebruiken, zoals
pappa of
mamma, in plaats van
jij. Die woorden worden dan eigenlijk gebruikt als naam, wat handig is, omdat de verwijzing van namen constant is. Ze zeggen dan bijvoorbeeld "Pappa eet" in plaats van "Jij eet". Ook het gebruik van de eigen naam is nog heel gebruikelijk op deze leeftijd, bijvoorbeeld "Joris loop" in plaats van "Ik loop".

Motherese
Uw gewoonte om het gebruik van persoonlijke voornaamwoorden te vermijden als u met uw kind spreekt, is heel natuurlijk. Ouders zijn namelijk van nature geneigd om aan te sluiten bij de taalontwikkeling van hun kind. Deze manier van praten noemen we
motherese (mamataal).

Kenmerkend voor motherese zijn onder andere: korte zinnen, eenvoudige woorden, een hogere stem, herhalingen, en – zoals hier – het gebruik van zelfstandige naamwoorden in plaats van persoonlijke voornaamwoorden.

Het doel van motherese
Motherese is niet alleen bedoeld om ervoor te zorgen dat je kind je beter begrijpt. Het is immers meer dan een versimpelde vorm van gewoon taalgebruik; ook de intonatie is anders. Aangenomen wordt dat dat bedoeld is om de aandacht van het kind te trekken (en vast te houden). Maar er is nóg iets.

Kinderen gebruiken de taal van hun ouders ook als 'opstapje' om van te leren, bijvoorbeeld over het gebruik van nieuwe woorden en langere zinnen. Daarom zijn de zinnen van ouders vaak nét wat langer dan de zinnen van hun kinderen.

Als je voortdurend zou moeten nadenken op welk niveau je kind zit, en wat dat precies betekent voor de zinslengte, de woordkeus, etc. die op dat moment vereist is, dan zou je compleet gek worden natuurlijk. Gelukkig is dat ook helemaal niet nodig; ouders doen het vanzelf goed! Het is een onbewust en volkomen natuurlijk proces. Waarschijnlijk zou u tussen nu (2 jaar) en 3 jaar op een gegeven moment vanzelf wel "ik" en "mij" in plaats van "pappa" zijn gaan zeggen, ook zonder de suggestie van uw vriend.

Of toch maar 'gewoon' praten?
In principe hoef je dus niet na te denken over wat je doet, omdat het vanzelf goed gaat. Toch denken veel ouders er wél over na, en ze vragen zich dan af of motherese de taalontwikkeling niet afremt. Zou het niet beter zijn om 'gewoon' te praten? Ouders die het geprobeerd hebben, melden positieve resultaten. Dus toch maar afschaffen dat motherese?

Ouders die zich deze vraag stellen, doelen meestal op slechts één aspect van het motherese, namelijk de woordkeus. Ze zeggen liever "Kijk, daar rijdt een trein" dan "Kijk, daar rijdt een tjoeke-tjoeke". Inderdaad klinkt de eerste zin minder kinderachtig dan de tweede, maar qua moeilijkheidsgraad of taalniveau maakt het helemaal niets uit. Net zo min als het woord
poes niet makkelijker of moeilijker is dan het woord
hond.

Kortom: ouders die dénken dat ze het motherese overslaan, gebruiken het wel degelijk. Hun zinnen zijn nog steeds eenvoudiger, ze maken nog steeds gebruik van herhalingen, enzovoorts. En áls deze ouders al een ingewikkelder zinsbouw gebruiken, of minder overdreven intoneren, dan werkt dat alleen maar als het kind er aan toe is. Elk kind is immers anders, en elk kind ontwikkelt zich in zijn eigen tempo.

Daarmee is meteen de vraag beantwoord of je tegen een 2-jarige nu wel of niet "Luister naar mij" in plaats van "Luister naar pappa" kunt zeggen. Antwoord: bij sommige kinderen wel en andere niet. Als je nieuwsgierig bent: gewoon uitproberen, en kijken wat er gebeurt!

Fridaynight2020 schreef: ↑

10-12-2020 22:39

Zo leer je nog eens wat. Heb daar echt nog nooit op die manier naar gekeken.
In dit geval was het haar opgevallen bij ouders in de bovenbouw van de basisschool. Maar zoals ik hier lees, is dat wel een uitzondering dan.

Ik denk het niet hoor; ik merkte dat ik het bij de kinderen van m’n zus heel lang nog deed (m’n voornaam ipv ik’. Nu ben ik er bewuster mee bezig, maar ik denk dat veel mensen het langere tijd doen. Juffen en meesters hoor je het ook wel doen; het kan ook je functie of functie/autoriteit in relatie aangeven.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

10-12-2020 22:30

Ligt ook aan de leeftijd.
Bij kleine kinderen zeg je de derde persoon. Zo leren ze jou aan te spreken.

Dit.
Toen ze klein waren mama, nu ik.

Hier 2 mama’s dus ik ben ik/mij en mama is de andere

Pinguïn92 schreef: ↑

10-12-2020 22:40

Mmm wij zeggen altijd mama of papa maar nu mijn zoontje net 2 jaar is geworden, is het ons opgevallen dat hij ook over zich zelf nu praat in een derde persoon dus we proberen het nu af te leren....wat wel moeilijk is aangezien het een soort automatisme is geworden.

Is heel normaal. Zie mijn stuk tekst.

Totdat hij zelf ons aansprak met ‘papa/mama’ ook naar mijzelf verwezen als ‘mama’. Daarna niet meer.