Puber zet zich steeds meer af

Ik weet niet of ik het verhaal kort kan houden, maar het komt erop neer dat ik steeds meer de verbinding met mijn zestienjarige dochter kwijt raak.

Ik ben mij er heel erg van bewust dat zij haar eigen keuzes, fouten en levenslessen mag beleven en dat ik als moeder een steeds grotere rol aan de zijlijn krijg.

Ze komt zelden nog thuis, zit dan op haar kamer. Komt nauwelijks beneden, eet vrijwel niet meer met broertje en mij aan tafel. De weekenden spendeert ze bij vrienden of vriendinnen waar ze ook logeert. Er is geen tot minimale interesse in andere familieleden, verjaardagen, etentjes. Ze wil er niet bij zijn, heeft andere plannen of komt simpelweg niet opdagen.

Op Moederdag, wat mij niet eens zoveel boeit, kreeg ik niet eens een appje of wat dan ook.

Ze is afgelopen jaar blijven zitten in de derde en heeft deze week besloten dat ze van school af wil en naar het mbo niveau 1. Zonder diploma en zonder overleg. Ze heeft mij achteraf verteld zich te hebben in willen schrijven nadat ik een melding van een aanvraag voor een digi d ontving.

Wat ik mijzelf constant voorhoud is dat het erbij hoort, dat ze het recht heeft zich los te willen maken van mij. En dat er misschien in de toekomst wel ruimte is om weer fijn met elkaar om te gaan. Het kost mij wel enorm veel energie en het maakt mij ook verdrietig. Ik mis haar. En ik vind het verdrietig dat ze nergens meer deel van wil zijn als het op ons kleine gezinnetje aankomt.

Afspraken zijn er niet met haar te maken. Ze komt en gaat wanneer ze wil. De teugels aantrekken heeft als resultaat dat ik haar gewoon dagen niet meer zie.

Met haar vader heeft ze het contact -wat al moeizaam verliep- sinds enige tijd ook verbroken. Op wat app berichten na spreken ze elkaar niet.

Ik vraag mij ook regelmatig af wat ik nou over het hoofd heb gezien of beter zou kunnen doen.

Ik begrijp dat ik er weinig aan kan veranderen, ik vind dit hele puber gedoe buitengewoon verschrikkelijk.

Komt dit wel goed als de hormonen en alles weer een beetje tot rust komen?

Helaas heeft het hele verhaal een andere wending gekregen. Na een stevige discussie over het terugbetalen van geleend geld (voor een feestje en een keertje of wat aan Mac, bij elkaar een euro of €30.-) en de vraag om wat bij te dragen aan de reparatie van de iPhone die ze heeft stukgemaakt (de vierde in anderhalf jaar tijd) heeft ze besloten te vertrekken. Ze wilde niks van haar salaris afgeven, ik vroeg een kleine bijdrage, en is enorm tekeer gegaan.

Ze heeft een paar spullen gepakt, afscheid van haar broertje genomen en de huissleutel achtergelaten. Ik weet dat ze afgelopen nacht bij een vriendinnetje sliep. Ik weet niet hoe lang die ouders dat goed vinden.

Ik begin de controle een beetje te verliezen. Zondag vertelde mijn vader terloops dat hij de afgelopen jaren kampt met gezondheidsproblemen die waarschijnlijk zijn veroorzaakt door lichte hersenbloedingen waarmee hij is doorgelopen.

De situatie met dochter escaleert. En als klap op de vuurpijl heb ik gisteren mijn allerbeste vriend een klap in zijn gezicht verkocht. Hij lost alle problemen op met een fles wijn (of 2) en denkt dat het ook voor iedereen helpt. Ik wil dat dus helemaal niet. En omdat er niet werd geluisterd heb ik hem in een vlaag van woede een flinke tik op de wang gegeven en weggestuurd.

Ik schaam mij dood. En ik voel mij zo machteloos. Met 3 uurtjes slaap ga ik gewoon de dag door, werken, heb mijn zoontje nog. Dus ik moet wel. Maar de dingen stapelen zich behoorlijk op.