Kinderen
alle pijlers
"Jaloers" bij zwangerschap (niet op zwangerschap z
donderdag 28 april 2022 om 13:18
Hoi allemaal,
Voor deze vraag heb ik een nieuw account aangemaakt, gezien ik me eigenlijk te erg schaam voor mijn gedachten en geen herkenning wil .
Gisteren vertelde een goede vriendin dat ze zwanger is. Ik ben erg blij voor haar en haar partner en gun het ze zo! In de loop van de avond merkte ik dat ik het best lastig nieuws vond en last kreeg van jaloerse gevoelens. Het is niet dat ik jaloers bent op het feit dat ze zwanger is, maar op het feit dat ze wéét dat ze zwanger wil worden en de keus heeft gemaakt om "te beginnen" aan kinderen. Het onderwerp kinderen vind ik lastig, ik zit hierin veel te veel in mijn hoofd. Ik ben bijna 34 en voel de druk om een keus te maken, maar ik weet het gewoon niet. Ik vind het heel erg dat ik mijzelf erop betrap dat ik deze jaloerse gevoelens heb, dit wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon blij en enthousiast voor mijn vriendin kunnen zijn, zonder dat het bij mij onzekerheid en verdriet opbrengt. Er schieten gedachten door mij hoofd van: 'wist ik het ook maar' en 'waarom blijf ik telkens zo twijfelen', 'kon ik er ook maar gewoon simpel over denken' en dus echt het gevoel te hebben iemand de benijden die wel heel duidelijk weten of ze wel of geen kinderen willen.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen en hoe jullie hiermee omgaan.
Alvast bedankt voor jullie reacties en mogelijk ook de spiegel die jullie mij kunnen/willen voorhouden.
Voor deze vraag heb ik een nieuw account aangemaakt, gezien ik me eigenlijk te erg schaam voor mijn gedachten en geen herkenning wil .
Gisteren vertelde een goede vriendin dat ze zwanger is. Ik ben erg blij voor haar en haar partner en gun het ze zo! In de loop van de avond merkte ik dat ik het best lastig nieuws vond en last kreeg van jaloerse gevoelens. Het is niet dat ik jaloers bent op het feit dat ze zwanger is, maar op het feit dat ze wéét dat ze zwanger wil worden en de keus heeft gemaakt om "te beginnen" aan kinderen. Het onderwerp kinderen vind ik lastig, ik zit hierin veel te veel in mijn hoofd. Ik ben bijna 34 en voel de druk om een keus te maken, maar ik weet het gewoon niet. Ik vind het heel erg dat ik mijzelf erop betrap dat ik deze jaloerse gevoelens heb, dit wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon blij en enthousiast voor mijn vriendin kunnen zijn, zonder dat het bij mij onzekerheid en verdriet opbrengt. Er schieten gedachten door mij hoofd van: 'wist ik het ook maar' en 'waarom blijf ik telkens zo twijfelen', 'kon ik er ook maar gewoon simpel over denken' en dus echt het gevoel te hebben iemand de benijden die wel heel duidelijk weten of ze wel of geen kinderen willen.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen en hoe jullie hiermee omgaan.
Alvast bedankt voor jullie reacties en mogelijk ook de spiegel die jullie mij kunnen/willen voorhouden.
donderdag 28 april 2022 om 18:55
Ik ben juist nu een klotewijf geworden. Ik heb een kind met een aandoening en een puber met allerlei mentale issues. Ik word er hoorndol van en ben vaak overbelast waardoor ik heel pinnig kan zijn.
donderdag 28 april 2022 om 19:00
Ik ook.
Bij twijfel niet doen!
Ik heb altijd al geweten dat ik geen kinderen wilde, maar toen ik in de 30 was en mijn toenmalige geliefde wel een kind wilde, werd ik eventjes heel kort aan het twijfelen gebracht. Maar toen ik mezelf eerlijk afvroeg of ik het óók wilde als het kind een fysieke of geestelijke beperking zou hebben, of welk lastig etiketje dan ook, was het antwoord heel duidelijk NEE. En in mijn ogen zou dat bij mensen die echt kinderen willen een ‘ja’ moeten zijn.
metallover wijzigde dit bericht op 28-04-2022 19:14
0.17% gewijzigd
donderdag 28 april 2022 om 19:12
donderdag 28 april 2022 om 19:13
Zo zie ik dat als kinderloze echt totaal niet. Het is juist dat ik die wens totaal niet voel waardoor ik geen kinderen heb. M’n verstand en gewoon de normale levenspaden volgend had ik ze allang kunnen hebben (als het me gegeven was). Bij het geen kinderen krijgen zit bij mij totaal geen verstandelijke beslissingen van geld of milieu of weet ik het wat. Echt gewoon voelen dat je het niet wil.
Maar het gekke is dat mensen altijd een reden willen waarom je geen kinderen wil. Dan worden er misschien vaak praktische bezwaren genoemd, door wie zich gedwongen voelt te antwoorden. Maar de wil is gewoon nooit in me opgekomen. Weet ik veel waarom.
Ik vind het ook opvallend dat mensen vinden dat ze empathischer zijn door het krijgen van kinderen. Alsof je die groei zonder kinderen niet gemaakt zou hebben.
donderdag 28 april 2022 om 19:20
nausicaa schreef: ↑28-04-2022 18:40Rainy days: dat kan natuurlijk alleen als ‘ja’ een serieuze optie is. De kans dat je binnen een jaar zwanger wordt als je 33 bent en geen bekende medische problemen hebt, is nogal groot. Het is niet alsof je een muntje opgooit me het 50-50 ja of nee wordt of zo.
Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde. Kwam alleen geen partner tegen, en uiteindelijk bewust alleenstaande moeder geworden. Ik vind het dus wel heel leuk, vond het eerste jaar niet zwaar kut (alleen de eerste paar weken enorm wennen en heftig), en heb geen last van mom-guilt als ik aan het werk ben. Ik ben blij om haar af te leveren en te gaan werken, en dan eind van de dag weer blij om haar op te halen.
Maar ja, dat ben ik. Dat wil niet zeggen dat dat voor een ander ook geldt, en mijn kind is pas 3, dus misschien krijg ik er later nog spijt van.
Wel vind ik in mijn eentje 1 kind genoeg, 2 zou echt ten koste van mezelf gaan (dan zou de tijd die ik nog wel heb drastisch afnemen), en dat zie ik niet zitten.
Klopt. Maar ik ging er ook wel vanuit dat 'ja' een serieuze optie is. Anders twijfel je ook niet zo, lijkt me.
Here am I in my little bubble
donderdag 28 april 2022 om 19:25
Lorem_Ipsum schreef: ↑28-04-2022 19:13Zo zie ik dat als kinderloze echt totaal niet. Het is juist dat ik die wens totaal niet voel waardoor ik geen kinderen heb. M’n verstand en gewoon de normale levenspaden volgend had ik ze allang kunnen hebben (als het me gegeven was). Bij het geen kinderen krijgen zit bij mij totaal geen verstandelijke beslissingen van geld of milieu of weet ik het wat. Echt gewoon voelen dat je het niet wil.
Maar het gekke is dat mensen altijd een reden willen waarom je geen kinderen wil. Dan worden er misschien vaak praktische bezwaren genoemd, door wie zich gedwongen voelt te antwoorden. Maar de wil is gewoon nooit in me opgekomen. Weet ik veel waarom.
Ik vind het ook opvallend dat mensen vinden dat ze empathischer zijn door het krijgen van kinderen. Alsof je die groei zonder kinderen niet gemaakt zou hebben.
Hier herken ik me ook wel in. In eerste instantie wil je het niet en dat is dan makkelijk te onderbouwen met redenen die dat aantonen. Maar de basis is voor mij inderdaad dat ik voel dat het niet bij me past / iets voor me is.
Here am I in my little bubble
donderdag 28 april 2022 om 19:29
Bijzonder toch wel.
Ik heb 3 wandelende diagnoses en ik ben er juist heel relaxed door geworden. Het idee dat je niet alles onder controle hebt, dat je erop mag vertrouwen dat zij uiteindelijk zelf weten wat goed voor ze is en ze daarin loslaten terwijl ik als liefdevolle achterban fungeer, ik vind dat een prachtig proces.
...
donderdag 28 april 2022 om 19:32
Ik weet dat natuurlijk niet 100% zeker. Ik weet alleen hoe ik "voor" was en hoe ik "na" ben. Ik zou niet weten wat er op mijn pad zou zijn gekomen dat mij empathie zou hebben geleerd. En ik weet zeker dat moeder worden daar wél voor gezorgd heeft.Lorem_Ipsum schreef: ↑28-04-2022 19:13
Ik vind het ook opvallend dat mensen vinden dat ze empathischer zijn door het krijgen van kinderen. Alsof je die groei zonder kinderen niet gemaakt zou hebben.
Het lijkt erop alsof je het een beetje als aanval voelt. Alsof jij niet empathisch zou zijn omdat je nier voor kinderen hebt gekozen?
...
donderdag 28 april 2022 om 19:37
Ik voel me totaal niet aangevallen. Ik ben zelf helemaal geen super-empathisch persoon en streef dat ook niet na. Maar ik zie vaak dat mensen zodra ze kinderen juist eerder snel in de mama-bear stand staan en helemaal niet zo empathisch zijn.Rooss4.0 schreef: ↑28-04-2022 19:32Ik weet dat natuurlijk niet 100% zeker. Ik weet alleen hoe ik "voor" was en hoe ik "na" ben. Ik zou niet weten wat er op mijn pad zou zijn gekomen dat mij empathie zou hebben geleerd. En ik weet zeker dat moeder worden daar wél voor gezorgd heeft.
Het lijkt erop alsof je het een beetje als aanval voelt. Alsof jij niet empathisch zou zijn omdat je nier voor kinderen hebt gekozen?
donderdag 28 april 2022 om 20:25
Op her moment dat je kinderen krijgt heb je plots een overeenkomst met iedereen die ze ook heeft. Had ik me nooit gerealiseerd. Dan groeit de empathieLorem_Ipsum schreef: ↑28-04-2022 19:37Ik voel me totaal niet aangevallen. Ik ben zelf helemaal geen super-empathisch persoon en streef dat ook niet na. Maar ik zie vaak dat mensen zodra ze kinderen juist eerder snel in de mama-bear stand staan en helemaal niet zo empathisch zijn.
En voor mij: mijn kinderen hebben eigenschappen/hobby's etc die ik vroeger moeilijk vond. Maar nu ik hen heb, omarm ik ook die kanten. En ook met terugwerkende kracht omarm ik nu zaken die ik vroeger vreselijk vond
donderdag 28 april 2022 om 20:28
Nou, TO, ik denk dat je ze maar gewoon moet nemen. Je groeit er wel in, gaat enorm van ze houden, wil ze niet meer kwijt, ontwikkelt empathie en er is gewoon geen reden om ze niet te nemen.
Ik merk dat dit soort discussies een beetje oud zeer triggeren. Ik heb namelijk onder flinke druk van mijn omgeving gestaan om kids te krijgen. Familie, vrienden, kennissen, vrienden van ouders... iedereen vond dat ik geen goede redenen had om geen kids te nemen en dus maar gewoon aan de slag moest gaan. De rest zou wel komen, ik zou zielsgelukkig worden en geen andere wensen meer hebben.
Uiteindelijk heb ik nooit geprobeerd om ze te krijgen. Daar ben ik veel mensen door kwijt geraakt.
Afijn, wat ik mis is jouw voors- en tegens. Je zegt dat je het niet weet: wat houdt je nog tegen? Hoe zie jij jouw toekomst met kinderen? Wat doe je in die toekomst met kinderen? Wat doe je niet meer (denk je...want als je even goed het forum doorleest zul je zien dat eigenlijk alles super goed te doen is met kinderen) ? Wat vindt je belangrijk in het krijgen van kinderen (wat wil je ze bijvoorbeeld meegeven? hoe zie je jouw partner en jij dit doen? is je partner iemand die je als een leuke en goede vader ziet? gaat hij ook z'n deel doen of vindt je dat misschien helemaal niet belangrijk? ).
En bedenk je ook hoe je leven er zou uitzien zonder: heb je vrienden zonder kinderen? Maak je gemakkelijk nieuwe vrienden? Ga je gemakkelijk langs bij vrienden met kinderen?
Waar haal je je zingeving uit? Denk je dat dit zo blijft of zou een kind juist zin kunnen geven aan je leven? Hoe kijk je aan tegen ouder worden zonder kinderen?
Lastige kwestie, ik weet er alles van. Alle keuzes zijn goed. Niet kiezen voor een kind blijft tot ca. 42 jr 'geen keuze' maken..omdat je altijd nog kunt besluiten ze wel te willen. En das ook een beetje verdragen...
Ik merk dat dit soort discussies een beetje oud zeer triggeren. Ik heb namelijk onder flinke druk van mijn omgeving gestaan om kids te krijgen. Familie, vrienden, kennissen, vrienden van ouders... iedereen vond dat ik geen goede redenen had om geen kids te nemen en dus maar gewoon aan de slag moest gaan. De rest zou wel komen, ik zou zielsgelukkig worden en geen andere wensen meer hebben.
Uiteindelijk heb ik nooit geprobeerd om ze te krijgen. Daar ben ik veel mensen door kwijt geraakt.
Afijn, wat ik mis is jouw voors- en tegens. Je zegt dat je het niet weet: wat houdt je nog tegen? Hoe zie jij jouw toekomst met kinderen? Wat doe je in die toekomst met kinderen? Wat doe je niet meer (denk je...want als je even goed het forum doorleest zul je zien dat eigenlijk alles super goed te doen is met kinderen) ? Wat vindt je belangrijk in het krijgen van kinderen (wat wil je ze bijvoorbeeld meegeven? hoe zie je jouw partner en jij dit doen? is je partner iemand die je als een leuke en goede vader ziet? gaat hij ook z'n deel doen of vindt je dat misschien helemaal niet belangrijk? ).
En bedenk je ook hoe je leven er zou uitzien zonder: heb je vrienden zonder kinderen? Maak je gemakkelijk nieuwe vrienden? Ga je gemakkelijk langs bij vrienden met kinderen?
Waar haal je je zingeving uit? Denk je dat dit zo blijft of zou een kind juist zin kunnen geven aan je leven? Hoe kijk je aan tegen ouder worden zonder kinderen?
Lastige kwestie, ik weet er alles van. Alle keuzes zijn goed. Niet kiezen voor een kind blijft tot ca. 42 jr 'geen keuze' maken..omdat je altijd nog kunt besluiten ze wel te willen. En das ook een beetje verdragen...
donderdag 28 april 2022 om 20:31
Onzin. Had al het gevoel geen kinderen te willen voordat mijn verstand precies wist waarom dat voor mij ook een uitermate goede keuze is.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
donderdag 28 april 2022 om 20:34
donderdag 28 april 2022 om 20:41
Zo werkt dat dus niet bij iedereen.Rooss4.0 schreef: ↑28-04-2022 19:29Bijzonder toch wel.
Ik heb 3 wandelende diagnoses en ik ben er juist heel relaxed door geworden. Het idee dat je niet alles onder controle hebt, dat je erop mag vertrouwen dat zij uiteindelijk zelf weten wat goed voor ze is en ze daarin loslaten terwijl ik als liefdevolle achterban fungeer, ik vind dat een prachtig proces.
Moet ook in je aard liggen om er zo in te staan.
Ik ben een beetje als Beetjegek
Ga gebukt onder zorgen om, (onterecht) schuldgevoel en vaak het gevoel weg te willen
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 28 april 2022 om 20:41
Zo werkt dat dus niet bij iedereen.Rooss4.0 schreef: ↑28-04-2022 19:29Bijzonder toch wel.
Ik heb 3 wandelende diagnoses en ik ben er juist heel relaxed door geworden. Het idee dat je niet alles onder controle hebt, dat je erop mag vertrouwen dat zij uiteindelijk zelf weten wat goed voor ze is en ze daarin loslaten terwijl ik als liefdevolle achterban fungeer, ik vind dat een prachtig proces.
Moet ook in je aard liggen om er zo in te staan.
Ik ben een beetje als Beetjegek
Ga gebukt onder zorgen om, (onterecht) schuldgevoel en vaak het gevoel weg te willen
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 28 april 2022 om 20:50
Waarom moeten ze je gelukkiger maken dan? Ik heb niet het idee dat ik gelukkiger ben dan voor ik kinderen had. Volgens mij ben ik ongeveer even gelukkig, gemiddeld genomen. Ik zou wel véél ongelukkiger zijn als ze nu dood zouden gaan, want dan zou ik ze verschrikkelijk missen.Lattematte schreef: ↑28-04-2022 16:20De twijfel zit hem erin of het me daadwerkelijk gelukkiger gaat maken en of het echt een toevoeging aan ons leven gaat zijn. En dat kan niemand voor mij beantwoorden, maar kan dan met jaloersheid naar iemand kijken, die ogenschijnlijk die twijfels niet zo ervaart of het los laat en er voor gaat.
En waarom moeten ze een toevoeging aan je leven zijn? Je hebt nogal een taak voor ze als je er zo over denkt: ze moeten jou gelukkiger maken en iets (leuks, neem ik aan?) toevoegen aan je leven. Nou ga er maar aanstaan als onschuldige baby.
Mijn kinderen voegen van alles toe aan mijn leven. Meer zand in mijn huis, meer snot op mijn kleding, meer slapeloze nachten, meer striae op mijn buik, meer financiële verplichtingen die ik niet wil hebben, meer zorgen. Maar volgens mij zoek je die niet. Ze geven me ook meer dagritme, meer plezier in en verwondering over de kleine dingen, meer liefde en vertedering, meer gevoel van verbondenheid en veiligheid, meer reden om te leven.
Kinderen krijgen heeft gewoon vele facetten. Je kunt niet alleen ‘ the good’ willen. Je krijgt the bad and the ugly er gratis bij. Net als met alle andere dingen in het leven.
Dus als je alleen kinderen wil als ze een gelukkige toevoeging aan je leven zijn zou ik er maar niet aan beginnen. Maar ook als je ze niet krijgt, krijg je je bad and ugly. Net als iedereen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
donderdag 28 april 2022 om 20:51
Dit vind ik wel een goeie!nederlandsevrouw schreef: ↑28-04-2022 15:25Ik herken het wel een beetje. Ik wist altijd wel dat ik 'later' kinderen wilde. Ik dacht dat het gevoel van ik wil ze 'nu' vanzelf zou komen. De rammelende eierstokken zeg maar. Maar dat gevoel is bij mij nooit gekomen. Waarschijnlijk ook omdat er in mijn omgeving een paar heftige dingen rondom zwangerschap en bevalling zijn gebeurt. Hierdoor was ik me er heel erg van bewust dat een roze wolk zeker niet gegarandeerd was.
Ik heb mezelf op mijn 32e voor het blok gezet, of je beslist dat je kinderloos blijft, of je stopt nu met anticonceptie en springt in het diepe. Binnen het half jaar had ik een positieve zwangerschapstest en pas vanaf toen ik dus niet meer terug kon, was de twijfel over. Toch geen moment spijt gehad, ondanks dat alles zeker niet zorgeloos verlopen is.
Ik vind twijfelen over kinderen eigenlijk erg logisch. Het is me nogal een verandering van leven, wat niet terug te draaien is. Vraag jezelf af, wil ik 'ooit' wel kinderen? Is het antwoord ja, dan is mijn advies om niet eindeloos te wachten op het juiste moment.
Maar als je twijfelt of jij wel kinderen wil, of omdat dit 'normaal' is om te doen. Dan zou ik de twijfel heel serieus nemen.
Ik had ook heel lang het gevoel dat ik nog geen kinderen wilde. En op gegeven moment merkte ik dat ik me er tegen verzette als een soort puber, ik wilde niet dat burgerlijke leven, ik wilde niet m’n kinderwens/moedergevoelens erkennen alsof ze niet cool waren/pasten bij het leven wat we hadden als wereldreizigers, uitgaanders, midden in het leven staan. Super suf als ik er aan terug denk, alsof je je twintigerjaren lifestyle niet wilt loslaten. Ik was toen 28… m’n vriend dacht dat het vanzelf zo komen bij mij maar toen ik toch bleef “twijfelen” (verzetten) zei hij dat hij toch wel graag een kindje wilde. Nou oké toen ging ik er in mee
Dus misschien omdat jouw vriend zich ook niet duidelijk uitspreekt dat jij het ook niet doet. Daarom vind ik wat Nederlandse vrouw zegt mooi. Ik wilde ze wel “ooit” maar wist dan eigenlijk niet wanneer ik die ooit moest beginnen.
Ik bleek vervolgens trouwens onvruchtbaar
dus konden helemaal geen kinderen krijgen. Daar ging een fase van rouw overheen en een zoektocht naar een eiceldonor en nu ben ik de gelukkigste moeder ter wereld! Ik kon er geen krijgen en heb er nu toch 1, als dat geen wonder mag heten 
donderdag 28 april 2022 om 20:54
Je kunt het niet met me eens zijn, maar je hoeft wat ik zeg niet af te doen met OnzinAeonOfWinter schreef: ↑28-04-2022 20:31Onzin. Had al het gevoel geen kinderen te willen voordat mijn verstand precies wist waarom dat voor mij ook een uitermate goede keuze is.
donderdag 28 april 2022 om 20:57
Ik heb je reactie wel gelezen hoor, dank daarvoor, en besef me heel goed dat er ook heel veel dingen zijn die niet altijd even leuk zijn!
donderdag 28 april 2022 om 20:57
Woord voor woord eens. Mooie post lux.lux- schreef: ↑28-04-2022 20:50Waarom moeten ze je gelukkiger maken dan? Ik heb niet het idee dat ik gelukkiger ben dan voor ik kinderen had. Volgens mij ben ik ongeveer even gelukkig, gemiddeld genomen. Ik zou wel véél ongelukkiger zijn als ze nu dood zouden gaan, want dan zou ik ze verschrikkelijk missen.
En waarom moeten ze een toevoeging aan je leven zijn? Je hebt nogal een taak voor ze als je er zo over denkt: ze moeten jou gelukkiger maken en iets (leuks, neem ik aan?) toevoegen aan je leven. Nou ga er maar aanstaan als onschuldige baby.
Mijn kinderen voegen van alles toe aan mijn leven. Meer zand in mijn huis, meer snot op mijn kleding, meer slapeloze nachten, meer striae op mijn buik, meer financiële verplichtingen die ik niet wil hebben, meer zorgen. Maar volgens mij zoek je die niet. Ze geven me ook meer dagritme, meer plezier in en verwondering over de kleine dingen, meer liefde en vertedering, meer gevoel van verbondenheid en veiligheid, meer reden om te leven.
Kinderen krijgen heeft gewoon vele facetten. Je kunt niet alleen ‘ the good’ willen. Je krijgt the bad and the ugly er gratis bij. Net als met alle andere dingen in het leven.
Dus als je alleen kinderen wil als ze een gelukkige toevoeging aan je leven zijn zou ik er maar niet aan beginnen. Maar ook als je ze niet krijgt, krijg je je bad and ugly. Net als iedereen.
