Kinderen
alle pijlers
"Jaloers" bij zwangerschap (niet op zwangerschap z
donderdag 28 april 2022 om 13:18
Hoi allemaal,
Voor deze vraag heb ik een nieuw account aangemaakt, gezien ik me eigenlijk te erg schaam voor mijn gedachten en geen herkenning wil .
Gisteren vertelde een goede vriendin dat ze zwanger is. Ik ben erg blij voor haar en haar partner en gun het ze zo! In de loop van de avond merkte ik dat ik het best lastig nieuws vond en last kreeg van jaloerse gevoelens. Het is niet dat ik jaloers bent op het feit dat ze zwanger is, maar op het feit dat ze wéét dat ze zwanger wil worden en de keus heeft gemaakt om "te beginnen" aan kinderen. Het onderwerp kinderen vind ik lastig, ik zit hierin veel te veel in mijn hoofd. Ik ben bijna 34 en voel de druk om een keus te maken, maar ik weet het gewoon niet. Ik vind het heel erg dat ik mijzelf erop betrap dat ik deze jaloerse gevoelens heb, dit wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon blij en enthousiast voor mijn vriendin kunnen zijn, zonder dat het bij mij onzekerheid en verdriet opbrengt. Er schieten gedachten door mij hoofd van: 'wist ik het ook maar' en 'waarom blijf ik telkens zo twijfelen', 'kon ik er ook maar gewoon simpel over denken' en dus echt het gevoel te hebben iemand de benijden die wel heel duidelijk weten of ze wel of geen kinderen willen.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen en hoe jullie hiermee omgaan.
Alvast bedankt voor jullie reacties en mogelijk ook de spiegel die jullie mij kunnen/willen voorhouden.
Voor deze vraag heb ik een nieuw account aangemaakt, gezien ik me eigenlijk te erg schaam voor mijn gedachten en geen herkenning wil .
Gisteren vertelde een goede vriendin dat ze zwanger is. Ik ben erg blij voor haar en haar partner en gun het ze zo! In de loop van de avond merkte ik dat ik het best lastig nieuws vond en last kreeg van jaloerse gevoelens. Het is niet dat ik jaloers bent op het feit dat ze zwanger is, maar op het feit dat ze wéét dat ze zwanger wil worden en de keus heeft gemaakt om "te beginnen" aan kinderen. Het onderwerp kinderen vind ik lastig, ik zit hierin veel te veel in mijn hoofd. Ik ben bijna 34 en voel de druk om een keus te maken, maar ik weet het gewoon niet. Ik vind het heel erg dat ik mijzelf erop betrap dat ik deze jaloerse gevoelens heb, dit wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon blij en enthousiast voor mijn vriendin kunnen zijn, zonder dat het bij mij onzekerheid en verdriet opbrengt. Er schieten gedachten door mij hoofd van: 'wist ik het ook maar' en 'waarom blijf ik telkens zo twijfelen', 'kon ik er ook maar gewoon simpel over denken' en dus echt het gevoel te hebben iemand de benijden die wel heel duidelijk weten of ze wel of geen kinderen willen.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen en hoe jullie hiermee omgaan.
Alvast bedankt voor jullie reacties en mogelijk ook de spiegel die jullie mij kunnen/willen voorhouden.
vrijdag 29 april 2022 om 08:26
En dan ga je er in je hoofd ook nog vanuit dat t een gezond en fijn kind is. Wat als deze onverwacht een handicap heeft? Of t blijkt een tweeling te zijn? Wordt je daar dan ook nog gelukkig van?Lattematte schreef: ↑28-04-2022 16:20De twijfel zit hem erin of het me daadwerkelijk gelukkiger gaat maken en of het echt een toevoeging aan ons leven gaat zijn. En dat kan niemand voor mij beantwoorden, maar kan dan met jaloersheid naar iemand kijken, die ogenschijnlijk die twijfels niet zo ervaart of het los laat en er voor gaat.
vrijdag 29 april 2022 om 08:35
Voor de schrijfsters die zeggen dat 'word ik er gelukkiger/gelukkig van' geen goede vraag is om je te stellen: hoe maken jullie keuzes dan? Ik heb het idee dat iedere grote levenskeuze die ik maak draait om of het een verbetering van mijn huidige situatie is. Ga ik verhuizen, neem ik een nieuwe baan aan, blijf ik met deze partner samen, daarbij ga je toch ook allemaal af op 'word ik er gelukkig van?'. Dan doe je dat met de keuze om kinderen te willen toch ook?
Ik ben trouwens als twijfelaar ook wel een beetje jaloers op de bewust kinderlozen die zeggen 'ik had gewoon niet het gevoel dat ik kinderen wilde'. Want mijn gevoel zegt regelmatig ja (gevoel/hormonen?) maar mijn verstand nee
En welke voorrang moet krijgen is niet makkelijk te beantwoorden, omdat ik in beide opties gelukkig kan zijn denk ik. Heb jij dat ook TO? Ik denk het een beetje op te vatten uit hoe je je leven nu beschrijft, qua spontaan maanden naar Spanje vertrekken etc.
Ik ben trouwens als twijfelaar ook wel een beetje jaloers op de bewust kinderlozen die zeggen 'ik had gewoon niet het gevoel dat ik kinderen wilde'. Want mijn gevoel zegt regelmatig ja (gevoel/hormonen?) maar mijn verstand nee
En welke voorrang moet krijgen is niet makkelijk te beantwoorden, omdat ik in beide opties gelukkig kan zijn denk ik. Heb jij dat ook TO? Ik denk het een beetje op te vatten uit hoe je je leven nu beschrijft, qua spontaan maanden naar Spanje vertrekken etc.
vrijdag 29 april 2022 om 08:36
Maar dat lijkt mij geen reden om er niet aan te gaan beginnen, er vanuit gaande dat er in eerste instantie een kinderwens is. De kans is klein maar die is er, daar laat ik mijn kinderwens niet voor varen. Ik heb alle tests en echo's gedaan en was blij dat ze gezond waren en dat het er gelukkig één was elke keer. Maar gezond is geen garantie. Ze kunnen alsof nog ernstig ziek worden, onder een auto lopen etc. Je kunt niet alle risico's filteren. Zoals Lux al zei, met of zonder kinderen: ieder krijgt zijn portie ziek, zeer en leed in het leven.koekie1980 schreef: ↑29-04-2022 08:26En dan ga je er in je hoofd ook nog vanuit dat t een gezond en fijn kind is. Wat als deze onverwacht een handicap heeft? Of t blijkt een tweeling te zijn? Wordt je daar dan ook nog gelukkig van?
vrijdag 29 april 2022 om 09:08
Dan ben jij dus wel zo iemand die met z’n verstand een beslissing maakt. Je kunt ook gewoon je gevoel volgen, want de wens is er duidelijk.AnneSanneAnne schreef: ↑29-04-2022 08:35Voor de schrijfsters die zeggen dat 'word ik er gelukkiger/gelukkig van' geen goede vraag is om je te stellen: hoe maken jullie keuzes dan? Ik heb het idee dat iedere grote levenskeuze die ik maak draait om of het een verbetering van mijn huidige situatie is. Ga ik verhuizen, neem ik een nieuwe baan aan, blijf ik met deze partner samen, daarbij ga je toch ook allemaal af op 'word ik er gelukkig van?'. Dan doe je dat met de keuze om kinderen te willen toch ook?
Ik ben trouwens als twijfelaar ook wel een beetje jaloers op de bewust kinderlozen die zeggen 'ik had gewoon niet het gevoel dat ik kinderen wilde'. Want mijn gevoel zegt regelmatig ja (gevoel/hormonen?) maar mijn verstand nee
Ik zie mezelf dan ook niet als bewust kinderloos. Dat impliceert dat ik er lang over na heb gedacht en er na lang wikken en wegen niet voor heb gekozen. Maar ik heb het überhaupt niet overwogen, het zat totaal niet in mijn aandachtssfeer.
Sowieso neem ik geen beslissingen met de gedachte dat mijn leven er beter van moet worden. Dat kun je niet afwegen met iets dat je nog niet hebt meegemaakt. Want veel mensen worden erg gelukkig van kinderen, ook al moeten ze er dingen in hun leven op aanpassen. Dus het heeft geen zin om daar die spontane reis naar Spanje tegen af te zetten.
vrijdag 29 april 2022 om 09:20
Ja, precies dit wat je schrijft! Naar welk stemmetje luister je? Ik zou ook denken dat je bepaalde keuzes maakt, omdat het een verbetering of toevoeging van iets is. Net zoals jij aangeeft, een andere baan is ook de zoektocht naar een plek waar je het beter hebt dan voorheen (in de meeste gevallen dan).AnneSanneAnne schreef: ↑29-04-2022 08:35Voor de schrijfsters die zeggen dat 'word ik er gelukkiger/gelukkig van' geen goede vraag is om je te stellen: hoe maken jullie keuzes dan? Ik heb het idee dat iedere grote levenskeuze die ik maak draait om of het een verbetering van mijn huidige situatie is. Ga ik verhuizen, neem ik een nieuwe baan aan, blijf ik met deze partner samen, daarbij ga je toch ook allemaal af op 'word ik er gelukkig van?'. Dan doe je dat met de keuze om kinderen te willen toch ook?
Ik ben trouwens als twijfelaar ook wel een beetje jaloers op de bewust kinderlozen die zeggen 'ik had gewoon niet het gevoel dat ik kinderen wilde'. Want mijn gevoel zegt regelmatig ja (gevoel/hormonen?) maar mijn verstand nee
vrijdag 29 april 2022 om 09:31
Volgens mij voegt een kind vooral iets toe op het gebied van zingeving en bezieling. En vaker hoge gelukspieken, maar ook vaker diepe ongeluksdalen (‘je bent zo gelukkig als je ongelukkigste kind’). Dus het gemiddelde geluksgevoel valt daardoor wat lager uit. Maar dat geeft voor de meeste mensen met kinderen niet, omdat ze het houden van hun kinderen en hun mogen begeleiden naar volwassenheid zoveel waardevoller vinden dat dat gemiddelde geluksniveau.
Het is op zich ook iets van heel recent om te streven naar ‘gelukkig’ zijn. Het leven is helemaal niet bedoeld om gelukkig te zijn, het leven ís gewoon. De zoektocht naar geluk maakt m.i. dat je vergeet gewoon tevreden te zijn. Maar dat is een beetje off-topic.
Natuurlijk zul je met kinderen dus hoge gelukspieken hebben, maar waar ervoor je kind verantwoordelijk te maken voor jouw geluk. Dat is niet zijn/haar taak.
Het is op zich ook iets van heel recent om te streven naar ‘gelukkig’ zijn. Het leven is helemaal niet bedoeld om gelukkig te zijn, het leven ís gewoon. De zoektocht naar geluk maakt m.i. dat je vergeet gewoon tevreden te zijn. Maar dat is een beetje off-topic.
Natuurlijk zul je met kinderen dus hoge gelukspieken hebben, maar waar ervoor je kind verantwoordelijk te maken voor jouw geluk. Dat is niet zijn/haar taak.
vrijdag 29 april 2022 om 09:37
Je weet net zomin of je ongelukkig wordt zonder kind, of dat je gelukkiger wordt met kind.Lattematte schreef: ↑29-04-2022 09:20Ja, precies dit wat je schrijft! Naar welk stemmetje luister je? Ik zou ook denken dat je bepaalde keuzes maakt, omdat het een verbetering of toevoeging van iets is. Net zoals jij aangeeft, een andere baan is ook de zoektocht naar een plek waar je het beter hebt dan voorheen (in de meeste gevallen dan).
Een andere baan moet wel een verbetering zijn, maar blijkt het dat niet te zijn, dan zoek je verder. Dat kan met kinderen niet.
vrijdag 29 april 2022 om 09:45
Mijn hoofd werkt op dezelfde manier als dat van jou en TO. Ik heb ook in jouw topic meegeschreven. Ik had het 'geluk' dat ik door medische redenen voor een nu of nooit beslissing kwam te staan. Mijn gedachtegang was uiteindelijk dat ik het ouderschap wilde ervaren, de positieve en negatieve aspecten die daar bij horen en vooral de ontwikkeling die je dan als persoon doormaakt, het gevoel dat je voor een kindje kunt ontwikkelen en dat je zelf niet meer het middelpunt van je eigen universum bent.AnneSanneAnne schreef: ↑29-04-2022 08:35Voor de schrijfsters die zeggen dat 'word ik er gelukkiger/gelukkig van' geen goede vraag is om je te stellen: hoe maken jullie keuzes dan? Ik heb het idee dat iedere grote levenskeuze die ik maak draait om of het een verbetering van mijn huidige situatie is. Ga ik verhuizen, neem ik een nieuwe baan aan, blijf ik met deze partner samen, daarbij ga je toch ook allemaal af op 'word ik er gelukkig van?'. Dan doe je dat met de keuze om kinderen te willen toch ook?
Ik ben trouwens als twijfelaar ook wel een beetje jaloers op de bewust kinderlozen die zeggen 'ik had gewoon niet het gevoel dat ik kinderen wilde'. Want mijn gevoel zegt regelmatig ja (gevoel/hormonen?) maar mijn verstand nee
Zoals ik eerder heb geschreven ga ik desalniettemin door precies hetzelfde twijfelproces over een eventuele 2e. Uiteindelijk gaat de keuze neer komen op welk plaatje in mijn hoofd ik mijn toekomst het liefste zie...en dat is moeilijk als verstandelijke denker
vrijdag 29 april 2022 om 10:49
Mijn hoofd werkt ook zo. Ik denk dat ik met of zonder kinderen een prima voldaan 'gelukkig(?) leven zou hebben. Ik (wij eigenlijk) hadden geen duidelijke kinderwens. Wel ruimte in ons hoofd en hart (en huis) om meer liefde te geven.AnneSanneAnne schreef: ↑29-04-2022 08:35Voor de schrijfsters die zeggen dat 'word ik er gelukkiger/gelukkig van' geen goede vraag is om je te stellen: hoe maken jullie keuzes dan? Ik heb het idee dat iedere grote levenskeuze die ik maak draait om of het een verbetering van mijn huidige situatie is. Ga ik verhuizen, neem ik een nieuwe baan aan, blijf ik met deze partner samen, daarbij ga je toch ook allemaal af op 'word ik er gelukkig van?'. Dan doe je dat met de keuze om kinderen te willen toch ook?
Ik ben trouwens als twijfelaar ook wel een beetje jaloers op de bewust kinderlozen die zeggen 'ik had gewoon niet het gevoel dat ik kinderen wilde'. Want mijn gevoel zegt regelmatig ja (gevoel/hormonen?) maar mijn verstand nee
Er was een aantal jaar geleden een zelfde soort topic op Viva, wat ik toen volgde omdat ik met hetzelfde 'probleem' zat. Er was toen iemand die zich de eettafel voorstelde over x aantal jaar. Over x aantal jaar wil je daar dan nog steeds met z'n tweeën zitten of zie je daar nog 1 (of 2, 3 ect) personen? Uiteindelijk heb ik dit ook gedaan (meerdere keren). Het antwoord was steeds dat ik daar meer personen zag zitten. Ofwel blijkbaar wil ik wel kinderen.
Toen was de vraag is dat dan nu? Maar ook ik ben al wat ouder, alle boxjes zijn afgevinkt, dus we zijn in het diepe gesprongen. En die sprong was eng! Ik was de eerste poging al zwanger en ja ik dacht echt OMG, f*ck wat heb ik gedaan. Het heeft echt een weekend moeten landen. Inmiddels is zoon 1,5 jaar oud en vind ik het fantastisch. Iemand zei in een reactie dat het voelde als thuiskomen. Dat is hoe ik me ook voelde vanaf het moment dat hij op mijn buik werd gelegd. Ik was nooit zo van de baby's (of andere kinderen), vind mijn werk fantastisch en zag mezelf helemaal niet zo in de moederrol. Maar vanaf de geboorte past die rol als gegoten.
En ja, het is op momenten ook zwaar en ja ik heb regelmatig slaap tekort, ect. Maar dat valt (voor mij) in het niet ten opzichte van de vreugde die ik voel als mijn mannetje met een grote glimlach me begroet of als ik hem nieuwe stapjes zie maken.
Van tevoren hadden man en ik ook afgesproken: "Ok, we gaan het proberen, we zien wel of het lukt, maar het blijft er bij 1 hoor!". Inmiddels zijn we om en is het de bedoeling om binnenkort te proberen of nummer 2 ons ook gegund is. En die keuze is zonder ook maar enige twijfel of redenatie gemaakt.
Klinkt heel roze wolk zoals ik het nu opschrijf en misschien is dat het ook wel. Maar ik ben zelf echt heel nuchter met een zweefgehalte van 0, soms zelfs een beetje te rationeel. Voor mij was het eettafel experiment doorslaggevend. Misschien kan een soortgelijke gedachtegang jou ook helpen.
vrijdag 29 april 2022 om 11:06
Ik denk dat de eettafel-oefening een goede is, maar ook een eenzijdig beeld geeft. Dan neigt het natuurlijk al gauw naar 'ja'. Want van ons blije kindvrije bestaan vind ik de eettafel nou niet het hoogtepunt. Dat kan soms best een beetje stil zijn inderdaad. Dus doe die exercitie, maar zet daar ook wat dingen bij die wellicht voor het kindvrije bestaan positiever uitpakken. Dus als je vooruitkijkt en je ziet je bed om 6 uur 's ochtends: zie je daar dan jezelf en je partner in slapen, of zie je daar elkaar porren met 'het is nu jouw beurt om eruit te gaan'. 
Een ouderwets voor- en tegenrijtje kan ook goed helpen. En de wetenschap dat iedere keuze sowieso goed gaat zijn als je zo twijfelt. Je ziet dus positieve kanten aan beide routes. Dus welke je ook kiest, het wordt een prima leven met zijn ups en downs.
Een ouderwets voor- en tegenrijtje kan ook goed helpen. En de wetenschap dat iedere keuze sowieso goed gaat zijn als je zo twijfelt. Je ziet dus positieve kanten aan beide routes. Dus welke je ook kiest, het wordt een prima leven met zijn ups en downs.
vrijdag 29 april 2022 om 14:47
Hier ben ik altijd zo allergisch voor. Je hebt ze er tussenzitten hoor. Mensen die zeggen: mijn leven heeft nu pas/meer zin door mijn kind. Ten eerste denk ik dan: wat zielig dat je leven daarvoor niks voorstelde en ten tweede: wat zielig dat je je kind zo'n functie geeft.katkaatje schreef: ↑29-04-2022 09:31Volgens mij voegt een kind vooral iets toe op het gebied van zingeving en bezieling. En vaker hoge gelukspieken, maar ook vaker diepe ongeluksdalen (‘je bent zo gelukkig als je ongelukkigste kind’). Dus het gemiddelde geluksgevoel valt daardoor wat lager uit. Maar dat geeft voor de meeste mensen met kinderen niet, omdat ze het houden van hun kinderen en hun mogen begeleiden naar volwassenheid zoveel waardevoller vinden dat dat gemiddelde geluksniveau.
Het is op zich ook iets van heel recent om te streven naar ‘gelukkig’ zijn. Het leven is helemaal niet bedoeld om gelukkig te zijn, het leven ís gewoon. De zoektocht naar geluk maakt m.i. dat je vergeet gewoon tevreden te zijn. Maar dat is een beetje off-topic.
Natuurlijk zul je met kinderen dus hoge gelukspieken hebben, maar waar ervoor je kind verantwoordelijk te maken voor jouw geluk. Dat is niet zijn/haar taak.
Voor mij geldt het iig niet, dat mag duidelijk zijn
vrijdag 29 april 2022 om 14:51
Dit is het gewoon.lux- schreef: ↑28-04-2022 20:50Waarom moeten ze je gelukkiger maken dan? Ik heb niet het idee dat ik gelukkiger ben dan voor ik kinderen had. Volgens mij ben ik ongeveer even gelukkig, gemiddeld genomen. Ik zou wel véél ongelukkiger zijn als ze nu dood zouden gaan, want dan zou ik ze verschrikkelijk missen.
En waarom moeten ze een toevoeging aan je leven zijn? Je hebt nogal een taak voor ze als je er zo over denkt: ze moeten jou gelukkiger maken en iets (leuks, neem ik aan?) toevoegen aan je leven. Nou ga er maar aanstaan als onschuldige baby.
Mijn kinderen voegen van alles toe aan mijn leven. Meer zand in mijn huis, meer snot op mijn kleding, meer slapeloze nachten, meer striae op mijn buik, meer financiële verplichtingen die ik niet wil hebben, meer zorgen. Maar volgens mij zoek je die niet. Ze geven me ook meer dagritme, meer plezier in en verwondering over de kleine dingen, meer liefde en vertedering, meer gevoel van verbondenheid en veiligheid, meer reden om te leven.
Kinderen krijgen heeft gewoon vele facetten. Je kunt niet alleen ‘ the good’ willen. Je krijgt the bad and the ugly er gratis bij. Net als met alle andere dingen in het leven.
Dus als je alleen kinderen wil als ze een gelukkige toevoeging aan je leven zijn zou ik er maar niet aan beginnen. Maar ook als je ze niet krijgt, krijg je je bad and ugly. Net als iedereen.
Overigens geloof ik niet in hogere pieken en diepere dalen. Dat wordt grotendeels bepaald door je eigen persoonlijkheid en emoties, hoe je de dingen beleeft. Als je gevoelig bent voor hoge gelukspieken krijg je die zonder kind sneller van een mooie bergtop (ik noem maar wat) dan wanneer je er met kind minder gevoelig voor bent.
vrijdag 29 april 2022 om 15:22
En juist het 'in je hoofd' proberen uit te pluizen werkte voor mij niet. Eerlijk gezegd is er geen verstandige reden om voor kinderen te gaanLattematte schreef: ↑28-04-2022 16:31Dank je wel, ik herken me in wat je schrijft! Het is een verandering die niet terug te draaien is, dat maakt het in mijn ogen iets om héél serieus te nemen en er niet te licht over te denken. Ik heb tot nu toe nooit gekozen om het leven te bewandelen, wat "normaal" geacht wordt, dus dat zal ik hier ook niet bij doen. Neemt niet weg dat de tijd voor mijn gevoel gaat dringen en er een keuze moet komen. En die druk zorgt er juist voor dat het onderwerp nog meer beladen wordt en er nog meer in mijn hoofd mee ga zitten.
. Alles wat ik bedacht en goede redens waren, waren redenen om niet aan kinderen te beginnen. Toch kwam ik er daar niet mee, omdat mijn gevoel bleef dat ik ze uiteindelijk wel wilde. Toen ik vond dat ik dus maar moest beslissen dat er bij ons geen kinderen zouden komen, voelde ik me heel rot, kreeg ik bijna buikpijn. Toen was het voor mij duidelijk dat ik ze dus wel wilde, maar ze bijna niet durfde te willen.Geen seconde spijt van mijn kinderen gehad.
Iemand een blokje kaas bij de mosterd?
vrijdag 29 april 2022 om 16:17
Mooie reactie, dankjewel!nederlandsevrouw schreef: ↑29-04-2022 15:22En juist het 'in je hoofd' proberen uit te pluizen werkte voor mij niet. Eerlijk gezegd is er geen verstandige reden om voor kinderen te gaan
Geen seconde spijt van mijn kinderen gehad.
vrijdag 29 april 2022 om 16:19
Dankjewel voor iedereen zijn of haar reactie! Ik heb ze allemaal gelezen, al heb ik niet op iedereen gereageerd, ik waardeer ze allemaal.
Het is voor mij verhelderend om jullie reacties te lezen en geeft stof tot nadenken. Dankjewel! Ik vind het in ieder geval fijn om te lezen dat er meer mensen ervaren dat het niet altijd een kant en klare zaak is! Dank!
Het is voor mij verhelderend om jullie reacties te lezen en geeft stof tot nadenken. Dankjewel! Ik vind het in ieder geval fijn om te lezen dat er meer mensen ervaren dat het niet altijd een kant en klare zaak is! Dank!
zaterdag 30 april 2022 om 12:34
lux- schreef: ↑28-04-2022 20:50Waarom moeten ze je gelukkiger maken dan? Ik heb niet het idee dat ik gelukkiger ben dan voor ik kinderen had. Volgens mij ben ik ongeveer even gelukkig, gemiddeld genomen. Ik zou wel véél ongelukkiger zijn als ze nu dood zouden gaan, want dan zou ik ze verschrikkelijk missen.
En waarom moeten ze een toevoeging aan je leven zijn? Je hebt nogal een taak voor ze als je er zo over denkt: ze moeten jou gelukkiger maken en iets (leuks, neem ik aan?) toevoegen aan je leven. Nou ga er maar aanstaan als onschuldige baby.
Mijn kinderen voegen van alles toe aan mijn leven. Meer zand in mijn huis, meer snot op mijn kleding, meer slapeloze nachten, meer striae op mijn buik, meer financiële verplichtingen die ik niet wil hebben, meer zorgen. Maar volgens mij zoek je die niet. Ze geven me ook meer dagritme, meer plezier in en verwondering over de kleine dingen, meer liefde en vertedering, meer gevoel van verbondenheid en veiligheid, meer reden om te leven.
Kinderen krijgen heeft gewoon vele facetten. Je kunt niet alleen ‘ the good’ willen. Je krijgt the bad and the ugly er gratis bij. Net als met alle andere dingen in het leven.
Dus als je alleen kinderen wil als ze een gelukkige toevoeging aan je leven zijn zou ik er maar niet aan beginnen. Maar ook als je ze niet krijgt, krijg je je bad and ugly. Net als iedereen.
Dit vat het erg mooi samen.
I wanna live my life with the volume full!
zaterdag 30 april 2022 om 13:06
En tegelijk ook niet. Als iemand dacht dat hij over de hele lijn ongelukkiger zou worden van kinderen, zou hij er toch nooit aan beginnen? Niemand denkt volgens mij: nou, met kinderen zou mijn leven minder worden, dus laat ik het maar doen.
Natuurlijk is het volstrekt onredelijk om te verwachten dat kinderen je non-stop gelukkig maken. Maar de meeste mensen met een kinderwens denken toch wel dat het gemiddelde toe zal nemen tov geen kinderen.
En voordat iemand begint over ‘mensen met kinderen zijn ongelukkiger, dat is bewezen’ die studie is volkomen uit zijn verband getrokken. Wat ze laten zien is dat ouders hun leven een jaar na de geboorte van hun eerste kind iets lager scoren dan een jaar eerder. Maar dat is heel iets anders. Dat geeft gewoon aan dat het inderdaad heel zwaar en vermoeiend kan zijn, zeker de eerste jaren. En het betreft bijvoorbeeld al geen mensen die wel kinderen gewild hadden, maar ze toch niet kregen. Het laat níet zien dat mensen zonder kinderen in het algemeen gelukkiger zijn. En is dus ook totale onzin om op basis daarvan te zeggen ‘zonder kinderen ben je gelukkiger’. Sommige mensen wel natuurlijk, en zowel voor hen als hun niet bestaande kinderen hoop ik vooral heel hard dat ze ze dan ook niet krijgen. En anderen worden wel gelukkiger, zeker op een schaal wat langer dan een jaar.
Dat is overigens ook niet hetzelfde als je kind verantwoordelijk maken voor jouw geluk. Je kunt natuurlijk al best blij zijn met je leven zonder kinderen, en gewoon nog een beetje meer mét. Zonder dat al je levensvreugde afhangt van alleen dat kind.
zaterdag 30 april 2022 om 13:40
Ik denk ook dat ik er geen leuker mens van zou zijn geworden, wat een van de redenen is dat ik er niet voor gekozen heb. Mezelf wegcijferen - of eigenlijk zoals ik het voel: mezelf kwijtraken, uitwissen - ligt voor mij heel gevoelig en heeft het voor mij makkelijker gemaakt de keuze te maken. Ik kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen geldt. Hoewel ik een optie als 'stoppen met de pil en dan wel zien' lastig te begrijpen vind als je twijfelt door beren op de weg.
Overigens kon/kan ik me ook wel eens wat jaloersig voelen als iemand zwanger is. Volgens mij is het bij vanuit een gevoeligheid voor dat die persoon 'er dan bij hoort' en ik me nog meer buitengesloten voel. Maar dat is ook een beetje een calimerohouding wanneer ik me niet lekker in mijn vel voel.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 30 april 2022 om 14:07
Vaak zat dat het geen uitgemaakte zaak is, inderdaad. Ik vond het zelf heel lastig om mijn twijfel te duiden als die opkwam, maar denk dat er vooral externe factoren in meespeelden. De maatschappij die behoorlijk gericht is op gezinnen met kinderen, maar bij mij was het ook sterker toen ik single was en het daten niet lekker liep enzo. Terwijl mijn vrienden én een partner hadden én gezinnen startten - dan kan de afstand best groot voelen. Het is zeker niet zo dat dit de enige factoren waren, maar ik was net als jij zoekende naar een duidelijker signaal. Ik denk dat ik wel altijd meer aan de 'nee'-kant heb gezeten omdat ik nauwelijks rammelende eierstokken ervaren heb, maar ik zocht wel iets wat me definitief over de streep zou trekken.Lattematte schreef: ↑29-04-2022 16:19Dankjewel voor iedereen zijn of haar reactie! Ik heb ze allemaal gelezen, al heb ik niet op iedereen gereageerd, ik waardeer ze allemaal.
Het is voor mij verhelderend om jullie reacties te lezen en geeft stof tot nadenken. Dankjewel! Ik vind het in ieder geval fijn om te lezen dat er meer mensen ervaren dat het niet altijd een kant en klare zaak is! Dank!
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
