"Rijke ouders maken misbruik van Jeugdzorg"

Ja Thordis heeft zeker een punt. Nu zijn wij geen rijke mensen maar wel boven modaal inkomen en maar één kind.

Sommige zaken kun je niet omzeilen: ook al betaal je zelf testen bij een erkend centrum, je zal een gedeelte van dat vastgestelde ‘stappenplan’ moeten doorlopen voor een testuitslag van een bekende speler in het veld (a.k.a.: je komt anders niet verder). Na die drempel kun je, als je de middelen hebt, van alles en nog wat inkopen. Wat we ook hebben gedaan.

Sommige zaken vielen onder schooltijd. Dan ga ik niet lopen smeken en iedereen en zijn moeder cc’en of dit wel kan en mag en nog twintig nutteloze netwerkoverlegjes bijwonen als iedereen dan eindelijk een gezamenlijke datum en tijd heeft gevonden (samenwerking loopt niet echt lekker daarin) maar dan zoek ik uit wie de LPA is en maak een afspraak. En dan bepleit ik de zaak, leg de feiten neer en leg mijn vraag voor op zo’n manier dat een LPA wiens hoofdtaak ‘schooluitval voorkomen’ is, niet anders kan dan toestemming verlenen. En vervolgens deel ik de school mee dat zoon op dagdeel x van 08.45 tot 12.00 elders onder de pannen is, met in de bijlage de toestemming van de LPA.

Wat dat betreft zijn wij echt k-u-t-ouders voor de amateurpsycholoog. Pa is zelf GZ-psycholoog en ma ‘zit’ in het onderwijs. Ik weet precies wat een school kan bieden en wat niet. Man weet weer dat een uurtje in de week paardjes aaien bij wijze van speltherapie ook niet effectief is en zoekt via zijn eigen netwerk het neusje van de zalm voor specifiek zoons hulpvraag.

In dat licht is het misschien wel goed dat iedereen in beginsel door dezelfde molen gaat. Mensen zoals mijn man trekken hun waffel wel goed open. Want hij weet via welke wegen zijn geluid snel en hard gehoord zal worden. Niet omdat hij ons kind wil ‘perfectioneren’ maar omdat hij met die wet gedwongen is om het eerste stukje via een mal te moeten lopen. En dan krijg je ‘ineens’ heel veel mondige lui erbij die vaak ook maar enkelvoudige problematiek hebben en dus tijd en energie over om de klachtenprocedure door te wandelen.

Positivevibes schreef: ↑

31-01-2021 00:03

Jeetje wat een verhaal blijmetmij. Ik heb je een pb gestuurd

Gelezen! Je hebt een reactie...

Snoesje666 schreef: ↑

31-01-2021 13:08

Vooral het vinden van de juiste hulpverlener is moeilijk.

Ik ben via het Viva-forum tien jaar geleden op een ander forum terechtgekomen. De mensen daar leken mijn kind te kennen, zonder ons te kennen. Een warm bad, herkenning en toen wij de stap naar hulpverlening wilden wagen, kregen we via dat forum van verschillende mensen dezelfde naam door. Wachtlijst van bijna twee maanden, ook als je zelf betaalde.

Ja: het is echt zoeken om een goeie te vinden soms. Doordat ik zelf voor mijn diagnose ASS zowel goede als slechte "professionals" ben tegengekomen, was ik voor mijn zoon kritisch naar welke GGZ we gingen. We zijn gelukkig goed terecht gekomen bij mensen die multidisciplinair werken en ons ook volkomen serieus namen als ouders. Ook werd zoon ivm het vermoeden van ADD (wat toen qua leeftijd blijkbaar niet te testen was) in kleine stapjes getest en onderzocht, zodat hij wel kom laten zien wat hij in huis had.

Deze GGZ mensen verwezen ons deze zomer weer door naar een goede SI therapeut, die daarna onze eerste kindertherapeut nog bleek te kennen van toen de zoon van de kindertherapeut naar SI ging. Ze hadden zelfs een samenwerking overwogen.

Ik heb er dus veel vertrouwen in dat als wij worden "overgedragen" aan kindertherapeut, die afstemt met SI therapeut, dat zoon weer goed zit. Alleen had ik toevallig ook een fijne CJG'er, en beseft ik niet hoe de boel ontspoort als een opvolger niet mee blijkt te denken.

Kennissen hebben hun kinderen met wat opvallende trekjes steeds niet laten onderzoeken, tot eentje vastliep, en toen zijn ze geheel onvoorbereid een beetje gaan rondshoppen. Ook niet door school gewezen op de gebruikelijke procedure van verwijzing via huisarts of GGZ ofzo. Ze kwamen met die arme zoon terecht bij 1 (dure) dame die in haar eentje in 1 dag een heel onderzoek er door ramde, terwijl faalangst mogelijk deel van het probleem was, en ze totaal geen band met die jongen had opgebouwd. Dus daarna hadden ze eigenlijk grote twijfels bij de geloofwaardigheid van het onderzoek en wisten ze nog niets...

Ik heb ze daarna bijgepraat over welke stappen wij allemaal gezet hadden en via wie. Jammer dat er zo'n "taboe" op het onderwerp rust dat je elkaar als ouders van vriendjes ook niet weet te vinden. Ivm privacy helpt de school ook al niet mee om mensen naar elkaar te verwijzen, hoewel daar best wat mee gewonnen zou kunnen worden.

blijmetmij schreef: ↑

31-01-2021 15:43

Ja: het is echt zoeken om een goeie te vinden soms. Doordat ik zelf voor mijn diagnose ASS zowel goede als slechte "professionals" ben tegengekomen, was ik voor mijn zoon kritisch naar welke GGZ we gingen. We zijn gelukkig goed terecht gekomen bij mensen die multidisciplinair werken en ons ook volkomen serieus namen als ouders. Ook werd zoon ivm het vermoeden van ADD (wat toen qua leeftijd blijkbaar niet te testen was) in kleine stapjes getest en onderzocht, zodat hij wel kom laten zien wat hij in huis had.

Deze GGZ mensen verwezen ons deze zomer weer door naar een goede SI therapeut, die daarna onze eerste kindertherapeut nog bleek te kennen van toen de zoon van de kindertherapeut naar SI ging. Ze hadden zelfs een samenwerking overwogen.

Ik heb er dus veel vertrouwen in dat als wij worden "overgedragen" aan kindertherapeut, die afstemt met SI therapeut, dat zoon weer goed zit. Alleen had ik toevallig ook een fijne CJG'er, en beseft ik niet hoe de boel ontspoort als een opvolger niet mee blijkt te denken.

Kennissen hebben hun kinderen met wat opvallende trekjes steeds niet laten onderzoeken, tot eentje vastliep, en toen zijn ze geheel onvoorbereid een beetje gaan rondshoppen. Ook niet door school gewezen op de gebruikelijke procedure van verwijzing via huisarts of GGZ ofzo. Ze kwamen met die arme zoon terecht bij 1 (dure) dame die in haar eentje in 1 dag een heel onderzoek er door ramde, terwijl faalangst mogelijk deel van het probleem was, en ze totaal geen band met die jongen had opgebouwd. Dus daarna hadden ze eigenlijk grote twijfels bij de geloofwaardigheid van het onderzoek en wisten ze nog niets...

Ik heb ze daarna bijgepraat over welke stappen wij allemaal gezet hadden en via wie. Jammer dat er zo'n "taboe" op het onderwerp rust dat je elkaar als ouders van vriendjes ook niet weet te vinden. Ivm privacy helpt de school ook al niet mee om mensen naar elkaar te verwijzen, hoewel daar best wat mee gewonnen zou kunnen worden.

Dat is ook geen taak van school maar een taak van ouders zelf. De huisarts is het startpunt. En natuurlijk mag een school geen verkapte reclame maken voor vrijgevestigde peuten, logen en begeleidingsinstituten. Voor iedere scheet heeft een school toestemming nodig, zelfs voor het inbrengen van een leerling in een ZAT (zorg advies team).

Hexopbezemsteel schreef: ↑

27-01-2021 08:42

Wat een raar artikel naar aanleiding van dat rapport. Het hele rapport spreekt niet over perfectioneren van rijke kinderen, er wordt alleen gesteld dat mensen met een hoger inkomen de weg naar jeugdzorg makkelijker weten te vinden.

Mensen die beter zijn opgeleid, vaak met een hoger inkomen, weten overal de weg makkelijker te vinden. Dus ook daar.

Je ziet het hier in de buurt heel vaak: mooi project opgezet voor armere kinderen.
Die komen niet.
Dus worden uit ellende andere scholen ook benaderd.
Kind heeft al zoveel gratis/goedkope lessen en weken gehad, inclusief maaltijden.
Vorig jaar zomer mocht ze meedoen aan een talentenweek.
Een sjiek pand met allemaal goedlopende ondernemingen had dit verzonnen.
wisten wij veel: top notch muziekles van gerenommeerde muzikanten (denk zangles van jamai) een week inclusief lunch, met de kans op mentorschap van een professional uit dat vak en gratis muziekles in een discipline naar keuze, plus ook weer op die locatie elke zaterdag een paar uur les en eten.
Dus er kwamen super talentvolle armere kinderen op af die dit zelf zo hadden geregeld vaak, en die hun longetjes uit het lijf zongen, doelgericht voor een bepaald instrument kwamen of enorm goed konden dansen.
Want die deden dit als soort 'auditie'.
En dus een paar zoals mijn kind, soort opvulling om het quotum te halen, en die kwamen voor de gezelligheid.
Redelijk genant, maar due mensen waren allang blij dat ze genoeg kinderen hadden.
Die lieve mensen deden echt hun best om het tactvol te brengen maar ik snap natuurlijk ook wel dat dat jongetje dat in zijn eentje elke dag kwam en waarvoor ontbijt werd meegebracht, en die elke dag al salto-end en dansend kwam aanlopen wegliep aan het eind van de cursus met een danser die riep 'hier hoopte ik al op! Ik heb zo' n zin om met jou te gaan werken! '.
Bij dat jongetje kwam overigens niemand kijken bij de eindvoorstelling, de zaal zat vol voor de zeer gemiddeld wat aan klungelende deelnemers.
En de 5 zusjes die even a capella een lied inzetten als dank voor de week, en waarvan alle andere meisjes ook maar na dag 2 mee mochten doen al waren ze eigenlijk te jong (maar die stemmen Omg zelfs de baby kon zingen!)
Ik snap best dat mijn kind die mentor niet krijgt en de gratis muziekles, ik vond het al een kadootje dat ze een week les heeft gehad van professionals.
Maar zo gaat dat dus vaak hier: er wordt iets fantastisch aangeboden, in eerste instantie doe je maar niet mee want niet de doelgroep, je wordt toch nog benaderd en hup daar zit je kind weer te 'profiteren'.

lemoos2 schreef: ↑

01-02-2021 00:49

Dat is ook geen taak van school maar een taak van ouders zelf. De huisarts is het startpunt. En natuurlijk mag een school geen verkapte reclame maken voor vrijgevestigde peuten, logen en begeleidingsinstituten. Voor iedere scheet heeft een school toestemming nodig, zelfs voor het inbrengen van een leerling in een ZAT (zorg advies team).

Ik zeg niet dat een school reclame moet maken.
Wat ik zag, was dat de ouders niet door school waren geïnformeerd over het traject via huisarts etc, en dat ze dus meteen bij particuliere aanbieders terecht kwamen.

En ja: die privacy is belangrijk. Maar het belemmert ook dat je tips kan vragen aan elkaar, want je weet niets. Dat is soms ook best jammer, want iedereen begint zonder ervaring. En niet iedereen blijkt met een betrouwbare "peut" in zee te gaan. Ik zou wel wat minder privacy hoeven als dat het taboe wat vermindert en de benaderbaarheid van lotgenoten bevordert.

Ik vind sowieso dat de school bij ons soms behoorlijk onverschillig lijkt, en dat daarmee veel ouders kostbare tijd verliezen. Een meisje, waarvan al vanaf de kleuters het vermoeden dyslexie was, bleef afgelopen jaar zitten in groep 6. En NOG zag de school geen aanleiding om te laten onderzoeken waarom ze niet meekwam, omdat ze een paar puntjes te weinig had voor de standaard dyslexie checklist. Dus het kind bleef zitten, maar werd niet geholpen.

Ouders werden er ook niet op gewezen dat dit niet betekende dat er geen dyslexie was, maar enkel dat onderzoek niet vergoed zou worden.
Zij deden dus ook niets, terwijl ze allang advies konden vragen van deskundigen. Ik vind daar wel wat van, maar je komt het alleen maar toevallig te weten, terwijl je als ouders elkaar dus juist minder ziet op het schoolplein omdat de kinderen zelfstandiger worden.

Op papier hebben we het in Nederland fantastisch geregeld en kijkend naar andere landen kun je zeggen dat we rijk zijn dat we überhaupt een (deels) gratis zorgsysteem hebben. In de praktijk is het vaak tenenkrommend en bereikt dat systeem slechts het topje vd ijsberg. Tegen de tijd dat de hulp aankomt bij de gezinnen die meer worstelen om hun hulpvraag gezien te krijgen, is de schade al flink groter. En dat binnen een maatschappij die iig voor corona zeer complex en veeleisend is, waarbij steeds meer mensen uitvallen omdat ze die complexiteit niet kunnen bijbenen.

Ja, op papier doen we het idd heel goed....

blijmetmij schreef: ↑

01-02-2021 07:55

Ik zeg niet dat een school reclame moet maken.
Wat ik zag, was dat de ouders niet door school waren geïnformeerd over het traject via huisarts etc, en dat ze dus meteen bij particuliere aanbieders terecht kwamen.

En ja: die privacy is belangrijk. Maar het belemmert ook dat je tips kan vragen aan elkaar, want je weet niets. Dat is soms ook best jammer, want iedereen begint zonder ervaring. En niet iedereen blijkt met een betrouwbare "peut" in zee te gaan. Ik zou wel wat minder privacy hoeven als dat het taboe wat vermindert en de benaderbaarheid van lotgenoten bevordert.

Ik vind sowieso dat de school bij ons soms behoorlijk onverschillig lijkt, en dat daarmee veel ouders kostbare tijd verliezen. Een meisje, waarvan al vanaf de kleuters het vermoeden dyslexie was, bleef afgelopen jaar zitten in groep 6. En NOG zag de school geen aanleiding om te laten onderzoeken waarom ze niet meekwam, omdat ze een paar puntjes te weinig had voor de standaard dyslexie checklist. Dus het kind bleef zitten, maar werd niet geholpen.

Ouders werden er ook niet op gewezen dat dit niet betekende dat er geen dyslexie was, maar enkel dat onderzoek niet vergoed zou worden.
Zij deden dus ook niets, terwijl ze allang advies konden vragen van deskundigen. Ik vind daar wel wat van, maar je komt het alleen maar toevallig te weten, terwijl je als ouders elkaar dus juist minder ziet op het schoolplein omdat de kinderen zelfstandiger worden.

Dat is precies mijn punt: dit is geen taak van school. Als je kind mankt loopt, dan ga je toch ook niet zitten wachten op een instructie van school? Dan ga je toch ook naar de huisarts? Idem met dat dyslexieverhaal. Dan sta je erbij en kijk je ernaar van groep 2 (?? Gebaseerd op die paar letters?) tot groep 6 als ouder?

lemoos2 schreef: ↑

01-02-2021 18:21

Dat is precies mijn punt: dit is geen taak van school. Als je kind mankt loopt, dan ga je toch ook niet zitten wachten op een instructie van school? Dan ga je toch ook naar de huisarts? Idem met dat dyslexieverhaal. Dan sta je erbij en kijk je ernaar van groep 2 (?? Gebaseerd op die paar letters?) tot groep 6 als ouder?

Je gaat er als ouder van uit dat de school veel weet, zeker over dyslexie. Waar moet je anders beginnen? School stelt zich best wel op als een autoriteit, en zegt vooral helemaal niet tegen ouders dat ze dat zelf maar moeten uitzoeken. School laat dat meisje zitten, en zegt dat ze niet aan de normen voldoet voor dyslexie onderzoek. Dat dat alleen geldt voor de financiering, was de ouders helemaal niet duidelijk.

Bij die jongen was het juist school die de ouders aansprak dat het niet goed ging, en of ze niet eens wilde laten testen.
Als je dat adviseert,maar je legt niet uit dat je daarvoor naar de huisarts gaat, dan vind ik dat wel lullig. Hoe moeten die ouders dat weten?!

lemoos2 schreef: ↑

01-02-2021 18:21

Dat is precies mijn punt: dit is geen taak van school. Als je kind mankt loopt, dan ga je toch ook niet zitten wachten op een instructie van school? Dan ga je toch ook naar de huisarts? Idem met dat dyslexieverhaal. Dan sta je erbij en kijk je ernaar van groep 2 (?? Gebaseerd op die paar letters?) tot groep 6 als ouder?

Natuurlijk is dyslexie wèl een taak van de school. Daar is school toch voor? Als je als ouder aan de bel trekt en je kind wel zou laten onderzoeken ben je een helikopterouder die op de stoel van de leerkracht gaat zitten. Dus helemaal niet gek dat ouders hierin op de expertise van school vertrouwen. Hoe onterecht ook blijkbaar.

Thalas schreef: ↑

01-02-2021 19:45

Natuurlijk is dyslexie wèl een taak van de school. Daar is school toch voor? Als je als ouder aan de bel trekt en je kind wel zou laten onderzoeken ben je een helikopterouder die op de stoel van de leerkracht gaat zitten. Dus helemaal niet gek dat ouders hierin op de expertise van school vertrouwen. Hoe onterecht ook blijkbaar.

Dyslexie is een taak van school als er een dyslexieverklaring ligt. Je signaleert zaken en bespreekt dit met de ouders zodat deze actie kunnen ondernemen. De tijd dat een school alles voor je regelde tot aan dyslexieonderzoeken aan toe liggen al 15 jaar achter ons. In het voorbeeld van Blijmetmij heeft de school schijnbaar al van die proeftestjes laten doen door een IB’er (‘paar puntjes te weinig voor een test’).

M.b.t. dikgedrukte: ??? De sportleraar komt toch ook niet op hoge poten aanzetten als je de huisarts laat kijken naar een hypermobiel slangenmens of mankend loopje?

blijmetmij schreef: ↑

01-02-2021 18:58

Je gaat er als ouder van uit dat de school veel weet, zeker over dyslexie. Waar moet je anders beginnen? School stelt zich best wel op als een autoriteit, en zegt vooral helemaal niet tegen ouders dat ze dat zelf maar moeten uitzoeken. School laat dat meisje zitten, en zegt dat ze niet aan de normen voldoet voor dyslexie onderzoek. Dat dat alleen geldt voor de financiering, was de ouders helemaal niet duidelijk.

Bij die jongen was het juist school die de ouders aansprak dat het niet goed ging, en of ze niet eens wilde laten testen.
Als je dat adviseert,maar je legt niet uit dat je daarvoor naar de huisarts gaat, dan vind ik dat wel lullig. Hoe moeten die ouders dat weten?!

En als school jou adviseert, ‘Goh, laat Jopie eens testen op het syndroom van Bladibla want...’ en je hebt geen flauw idee waar ze het over hebben of waar je naartoe moet, dan loop je zonder vraag weer naar buiten? Zo’n IB’er zou niet die ene zin ‘Bespreek dit met uw huisarts en vraag om een verwijzing’ eruit kunnen persen?

Een goede ouder weet zelf tijdig te signaleren dat zaken niet goed verlopen (thuis of op school). Die vraagt door als de juf met iets komt. Verzoekt zelf om een gesprek met juf of ib-er. En onderneemt opnieuw actie als zaken achteraf niet goed verlopen.

Het probleem is dat sommige ouders dit vermogen niet hebben. De school als autoriteit zien ipv als samenwerkingspartner. Of gaan zitten afwachten tot anderen met iets komen.

lemoos2 schreef: ↑

01-02-2021 20:13

Dyslexie is een taak van school als er een dyslexieverklaring ligt. Je signaleert zaken en bespreekt dit met de ouders zodat deze actie kunnen ondernemen. De tijd dat een school alles voor je regelde tot aan dyslexieonderzoeken aan toe liggen al 15 jaar achter ons. In het voorbeeld van Blijmetmij heeft de school schijnbaar al van die proeftestjes laten doen door een IB’er (‘paar puntjes te weinig voor een test’).

M.b.t. dikgedrukte: ??? De sportleraar komt toch ook niet op hoge poten aanzetten als je de huisarts laat kijken naar een hypermobiel slangenmens of mankend loopje?

Misschien zouden scholen dan eens duidelijk moeten maken aan ouders dat het aanpakken van leerproblemen niet hun taak is. Dat zou een hoop onduidelijkheid schelen. Het was mij als redelijk hoogopgeleide ouder in ieder geval niet duidelijk dat scholen hooguit iets opperen en dat ouders vervolgens geacht worden verder zelf te bedenken of ze daar iets mee doen. Duidelijke communicatie over wat scholen wel en niet als hun taak zien zou een hoop onduidelijkheid schelen.

evelien2010 schreef: ↑

01-02-2021 20:35

Een goede ouder weet zelf tijdig te signaleren dat zaken niet goed verlopen (thuis of op school). Die vraagt door als de juf met iets komt. Verzoekt zelf om een gesprek met juf of ib-er. En onderneemt opnieuw actie als zaken achteraf niet goed verlopen.

Het probleem is dat sommige ouders dit vermogen niet hebben. De school als autoriteit zien ipv als samenwerkingspartner. Of gaan zitten afwachten tot anderen met iets komen.

Het lijkt me eerder een probleem dat scholen niet vertellen dat leerproblemen niet hun pakkie aan zijn. Blijkbaar weet iedereen dat, maar ik dacht echt dat dit het terrein van school was. Wat doen scholen dan nog wel? Het programma afdraaien en hopen dat het aankomt?

lemoos2 schreef: ↑

01-02-2021 20:13

Dyslexie is een taak van school als er een dyslexieverklaring ligt. Je signaleert zaken en bespreekt dit met de ouders zodat deze actie kunnen ondernemen. De tijd dat een school alles voor je regelde tot aan dyslexieonderzoeken aan toe liggen al 15 jaar achter ons. In het voorbeeld van Blijmetmij heeft de school schijnbaar al van die proeftestjes laten doen door een IB’er (‘paar puntjes te weinig voor een test’).

Je bent blijkbaar niet op de hoogte hoe het gaat rondom dyslexie. School doet geen testjes buiten het lesprogramma om. In het lesprogramma zitten wel wat signalerende dingen ingebouwd.

Ik heb het eerder met school over dyslexie gehad mbt mijn eigen kind, en toen hebben ze mij ook 1,5 jaar aan het lijntje gehouden. Je vraagt of we een keer kunnen praten over de mogelijkheid van dyslexie, en dat wordt steeds uitgesteld, nog even afgewimpeld, dan komt er weer een vakantie doorheen etc etc. De ene leraar kwam uit zichzelf met "een sterk vermoeden", een ander komt daar niet op terug. Ik heb op een gegeven moment heel uitgebreid doorgevraagd omdat ik het niet begreep.
Toen kreeg ik pas helder dat school monitort of er in de vorderingen die ze van ieder kind bijhouden, aanwijzingen zitten voor dyslexie.
Maar de IB'er heeft ook al het lijstje klaar liggen welke criteria er zijn voor een kind getest mag worden op kosten van jeugdhulp.
En bij de school van mijn zoon worden die dingen zo met elkaar verbonden dat er geen andere mogrlijk lijkt te bestaan, hoewel dat er wel is. Ik weet niet of dat overal zo is.

Mijn zoon voldeed eigenlijk sowieso niet aan dat lijstje om 2 redenen:
Er moest 3 jaar achter elkaar een slecht resultaat zijn voor taalontwikkeling (en mijn zoon had 2 slechte jaren, eentje net iets minder slecht en daarna weer slecht), en het moest om enkelvoudige problematiek gaan. Mijn zoon had al ASS dus dan lig je er meteen uit; dan is het niet enkelvoudig.

Ik vroeg dus DOOR omdat ik ik die criteria (vooral het tweede) geen bewijs zag dat er inhoudelijk uitgesloten is dat er dyslexie speelde. TOEN werd me dus pas uitgelegd dat die criteria alleen gelden voor vergoeding.

Daarna heb ik uitgezocht hoe je dat onderzoek aanpakt als het meervoudige problematiek is, en dan blijkt dat je gewoon naar zo'n bureau kan stappen. School moet altijd gegevens aanleveren, en een deskundige kijkt of er aanwijzingen zijn dat je kind baat heeft bij onderzoek. Dat onderzoek moet je dan wel zelf betalen, maar daar blijk je te kunnen rondshoppen want niet overal vragen ze evenveel.

School beweerde tegen mij in groep 3 of 4 dat onderzoek niets uit zou maken "omdat ze toch al alles deden wat je bij dyslexie doet". Later hoorde ik dat er bij dyslexie wel degelijk specialistische hulp buiten school om kan komen, maar toen was ik dus al een paar jaar verder. Ik vind dat echt misleiding.

Na het uitzoeken van hoe je nou dat onderzoek in gang zet, heb nog een keer aan school gevraagd hoe zij inmiddels tegen dyslexie bij mijn zoon aan keken, en toen kreeg ik een veel genuanceerder antwoord.
Daarop hebben wij besloten dat het nu niet relevant genoeg is voor onderzoek, en dat bij het VO de criteria ook weer anders liggen, waardoor onderzoek meer toevoegt. Wij hebben een andere mogelijkheid die de schrijfachterstand kan verklaren, en zijn daar nu eerst mee bezig.

In het geval van een meisje dat bleef zitten, zou ik als ouder wel degelijk hebben willen uitsluiten dat dat door dyslexie kwam, want anders los het zittenblijven niets op. Maar tegen die ouders bleef school ook alleen maar hangen in het riedeltje dat ze net niet voldoende punten scoorde om in aanmerking te komen voor (de vergoeding van) een test.
Dat is dus niet het hele verhaal, maar ze pretenderen dus dat het wel zo is. Ik zou zelf ook niet hebben doorgevraagd als de ASS niet op uitsluiting had gewezen terwijl dat niets zegt over dyslexie.

School heeft er bij ons juist ontzettend een handje van de alwetende autoriteit uit te hangen. Hangt van de IB'er af, maar van de 3 waren er twee van die tegen hun pensioen aanzittende oude vrouwen die enorm hechten aan het zelfbeeld dat zij de deskundige zijn en wij maar de ouders.

IB'er 3 was een stuk jonger, en kwam tot onze verbazing (en verrukking) met praktische vragen als: "waar is jullie zoon nu mee geholpen?". Nu heb ik weer een adjunct directeur die alles bij zichzelf houdt en vragen en meedenken als een soort persoonlijke bedreiging voor haar status ziet.
Heel vermoeiend; daarom gebruikte ik dus soms mijn CJG contact om iets op te lossen "als professionals onder elkaar" terwijl het feitelijk uit mijn koker kwam...

evelien2010 schreef: ↑

01-02-2021 20:35

Een goede ouder weet zelf tijdig te signaleren dat zaken niet goed verlopen (thuis of op school). Die vraagt door als de juf met iets komt. Verzoekt zelf om een gesprek met juf of ib-er. En onderneemt opnieuw actie als zaken achteraf niet goed verlopen.

Het probleem is dat sommige ouders dit vermogen niet hebben. De school als autoriteit zien ipv als samenwerkingspartner. Of gaan zitten afwachten tot anderen met iets komen.

Dit vind ik echt een sneer naar sommige ouders die niet terecht is. Zie mijn toelichting over de houding van IB'ers op school: 2 van de 3 deden er alles aan om de indruk van alwetendheid te wekken, en ontmoedigen het juist als ouders iets wilde uitzoeken, en als ouder denk je dat zij met hun ervaring wel weten wat ze zeggen. Ik vind het soms neigen naar misleiding. Je bent geen slechte ouder als je daar niet doorheen prikt. Je moet juist heel ervaren zijn om je niet te laten sussen.

blijmetmij schreef: ↑

01-02-2021 20:57

Je bent blijkbaar niet op de hoogte hoe het gaat rondom dyslexie. School doet geen testjes buiten het lesprogramma om. In het lesprogramma zitten wel wat signalerende dingen ingebouwd.

Ik verdien al twintig jaar mijn boterham met onderwijs geven

Ik heb het eerder met school over dyslexie gehad mbt mijn eigen kind, en toen hebben ze mij ook 1,5 jaar aan het lijntje gehouden. Je vraagt of we een keer kunnen praten over de mogelijkheid van dyslexie, en dat wordt steeds uitgesteld, nog even afgewimpeld, dan komt er weer een vakantie doorheen etc etc. De ene leraar kwam uit zichzelf met "een sterk vermoeden", een ander komt daar niet op terug. Ik heb op een gegeven moment heel uitgebreid doorgevraagd omdat ik het niet begreep.
Toen kreeg ik pas helder dat school monitort of er in de vorderingen die ze van ieder kind bijhouden, aanwijzingen zitten voor dyslexie.
Maar de IB'er heeft ook al het lijstje klaar liggen welke criteria er zijn voor een kind getest mag worden op kosten van jeugdhulp.
En bij de school van mijn zoon worden die dingen zo met elkaar verbonden dat er geen andere mogrlijk lijkt te bestaan, hoewel dat er wel is. Ik weet niet of dat overal zo is.

Je weet het niet maar brengt het wel als algemene waarheid.

Mijn zoon voldeed eigenlijk sowieso niet aan dat lijstje om 2 redenen:
Er moest 3 jaar achter elkaar een slecht resultaat zijn voor taalontwikkeling (en mijn zoon had 2 slechte jaren, eentje net iets minder slecht en daarna weer slecht), en het moest om enkelvoudige problematiek gaan. Mijn zoon had al ASS dus dan lig je er meteen uit; dan is het niet enkelvoudig.

Ik vroeg dus DOOR omdat ik ik die criteria (vooral het tweede) geen bewijs zag dat er inhoudelijk uitgesloten is dat er dyslexie speelde. TOEN werd me dus pas uitgelegd dat die criteria alleen gelden voor vergoeding.

Daarna heb ik uitgezocht hoe je dat onderzoek aanpakt als het meervoudige problematiek is, en dan blijkt dat je gewoon naar zo'n bureau kan stappen. School moet altijd gegevens aanleveren, en een deskundige kijkt of er aanwijzingen zijn dat je kind baat heeft bij onderzoek. Dat onderzoek moet je dan wel zelf betalen, maar daar blijk je te kunnen rondshoppen want niet overal vragen ze evenveel.

Iedereen kan een onderzoeksbureau naar binnen stappen. Net zoals iedereen hen kan bellen om te vragen hoe vergoedingen e.d. geregeld zijn

School beweerde tegen mij in groep 3 of 4 dat onderzoek niets uit zou maken "omdat ze toch al alles deden wat je bij dyslexie doet". Later hoorde ik dat er bij dyslexie wel degelijk specialistische hulp buiten school om kan komen, maar toen was ik dus al een paar jaar verder. Ik vind dat echt misleiding.

Waarom heb je het bij de start van groep vijf dan niet gelijk op tafel gegooid?

Na het uitzoeken van hoe je nou dat onderzoek in gang zet, heb nog een keer aan school gevraagd hoe zij inmiddels tegen dyslexie bij mijn zoon aan keken, en toen kreeg ik een veel genuanceerder antwoord.
Daarop hebben wij besloten dat het nu niet relevant genoeg is voor onderzoek, en dat bij het VO de criteria ook weer anders liggen, waardoor onderzoek meer toevoegt. Wij hebben een andere mogelijkheid die de schrijfachterstand kan verklaren, en zijn daar nu eerst mee bezig.

Kortom: de school vond tot nog toe niet voldoende aanwijzingen om aan jou te vragen of dyslexieonderzoek wellicht gewenst was. Je laat het nu weer liggen omdat de criteria op VO anders liggen?? (Dyslexie is dyslexie, een kind dat binnenkomt met een dyslexieverklaring krijgt ook vanaf dag 1 die hulpmiddelen) of omdat je zelf denkt aan een andere mogelijkheid die de achterstand zou verklaren. Hoe realistisch is dan het beeld dat die groepsleerkrachten zouden aandringen op ‘preventief’ laten testen.

In het geval van een meisje dat bleef zitten, zou ik als ouder wel degelijk hebben willen uitsluiten dat dat door dyslexie kwam, want anders los het zittenblijven niets op. Maar tegen die ouders bleef school ook alleen maar hangen in het riedeltje dat ze net niet voldoende punten scoorde om in aanmerking te komen voor (de vergoeding van) een test.
Dat is dus niet het hele verhaal, maar ze pretenderen dus dat het wel zo is. Ik zou zelf ook niet hebben doorgevraagd als de ASS niet op uitsluiting had gewezen terwijl dat niets zegt over dyslexie.


Dat maak jij ervan, je zat hoogstwaarschijnlijk niet bij dat gesprek. Doubleren vanwege dyslexie lost overigens ook niets op

School heeft er bij ons juist ontzettend een handje van de alwetende autoriteit uit te hangen. Hangt van de IB'er af, maar van de 3 waren er twee van die tegen hun pensioen aanzittende oude vrouwen die enorm hechten aan het zelfbeeld dat zij de deskundige zijn en wij maar de ouders.

IB'er 3 was een stuk jonger, en kwam tot onze verbazing (en verrukking) met praktische vragen als: "waar is jullie zoon nu mee geholpen?". Nu heb ik weer een adjunct directeur die alles bij zichzelf houdt en vragen en meedenken als een soort persoonlijke bedreiging voor haar status ziet.
Heel vermoeiend; daarom gebruikte ik dus soms mijn CJG contact om iets op te lossen "als professionals onder elkaar" terwijl het feitelijk uit mijn koker kwam...

Ja sorry maar zoals ik je al jaren lees ligt dit stukje toch echt bij jou. Ik verbaas mij er ook over dat gezien de hoeveelheid hulptroepen er dan niemand was die jou ‘de weg’ heeft gewezen binnen CJG waar het stikt van de pedagogen en psychologen maar dat je dit wel bij de ‘tegen hun pensioen aanhangende IB’er van school zoekt.

Thalas schreef: ↑

01-02-2021 20:51

Misschien zouden scholen dan eens duidelijk moeten maken aan ouders dat het aanpakken van leerproblemen niet hun taak is. Dat zou een hoop onduidelijkheid schelen. Het was mij als redelijk hoogopgeleide ouder in ieder geval niet duidelijk dat scholen hooguit iets opperen en dat ouders vervolgens geacht worden verder zelf te bedenken of ze daar iets mee doen. Duidelijke communicatie over wat scholen wel en niet als hun taak zien zou een hoop onduidelijkheid schelen.

Ik denk zomaar gezien mijn ervaring van twee decennia dat bij kinderen die opvallen de ouders uitgenodigd worden voor een gesprek. In dat gesprek zet je als groepsleerkracht PO jouw vermoedens uiteen en vraagt ouders om toestemming om het kind te laten observeren. Een IB’er schuift dan 9 van de 10 keer aan om even uit te leggen wat ze gaan observeren en welke resultaten ze bekijken. Vervolggesprek 2: bespreking overige bevindingen (leerlingvolgsysteem, specifieke onderdelen die ik eerder ‘mini testjes’ heb genoemd) en observatie. Conclusie: ‘Beste mevrouw Thalas, het lijkt ons zeer zinvol als u via uw huisarts een verwijzing vraagt op basis van vermoeden dyslexie. De school zal uw aanvraag onderschrijven’.

Mevrouw Thalas gaat naar huisarts en krijgt verwijzing. Onderzoeksbureau neemt contact op met mevrouw Thalas en school van kind van mevrouw Thalas. Afspraak intake, school en mevrouw T leveren een vragenlijst in (mevrouw T tekent eerst nog voor akkoord dat school gegevens uitwisselt met derden over kind) die wordt doorgenomen voor de test. Test. Testuitslag wordt besproken met mevrouw T, tevens vraag aan mevrouw T om deze uitslag te mogen delen met betreffende school (weer handtekening). Mevrouw T levert de dyslexieverklaring aan bij school. IB’er maakt met eventuele RT’er en groepsleerkracht een plan van aanpak. Plan van aanpak komt in leerlingvolgsysteem van kind van mevrouw T. en spreekt de leerkracht door met mevrouw T. Eventueel tips voor thuis van IB’er/groepsleerkracht.

Deze vlieger gaat niet op voor kinderen waarvan alleen de ouders denken dat de achterblijvende resultaten aan dyslexie liggen.

Bij problemen zoals depressie gaat een groepsleerkracht ook het gesprek aan maar wel of niet stappen ondernemen ligt bij de ouders. Wellicht een foldertje van het CJG na afloop gesprek. En mocht het erg uit de hand lopen dan laat de school het kind oproepen door de schoolarts om meer druk uit te oefenen. En dan weer gesprekje op school. Idem met ADD en ADHD. Het zijn onderwijzers, geen helderzienden, maatschappelijk werkers, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, artsen of psychiaters. Je kunt signaleren dat een kind drukker, lustelozer of sneller afgeleid is dan gemiddeld. Je geeft de signalen door aan de ouders. Maar je kunt niet die kinderen naar een arts slepen. Je kunt ouders niet op hun gezicht meppen dat ze Jopie ‘geen etiket willen laten opplakken’. En ik persoonlijk zou het als ouder en docent heel erg vinden als een school dat wel even eenzijdig zou kunnen doen.

Bij dyscalculie loop je tegen het probleem aan dat op VO er geen extra middelen zijn (zoals verlenging of gebruik van andere hulpmiddelen). Dit zal een groepsleerkracht bij vermoeden van heus bespreken met ouders. Het is alleen een onderzoek dat 9 van de 10 keer niet wordt betaald via het gemeentetraject omdat zo’n verklaring niets oplevert voor het kind. Een zwakke rekenaar zal op PO toch verlengde instructie krijgen, dyscalculie of niet. Er is geen RT programma op gericht. Hooguit gebruik toestaan van een rekenmachine (en leren gebruiken). Als er bij ons op VO al leerlingen binnenkomen met een officiële dyscalculieverklaring dan is dat in 99% van de gevallen ‘bijvangst’ van onderzoeken die heel ergens anders op gericht waren (taalontwikkelingsstoornis (TOS), ADD/ADHD, ASS of HB).

lemoos2 schreef: ↑

01-02-2021 22:43

Je komt met je nogal defensieve, verwijtende reacties op me over als die IB'ers. Weet je zeker dat je "pas" 20 jaar in het onderwijs zit?

Ik schets vrij uitgebreid de ervaring van mijzelf en andere ouders, en jij moet van alles in twijfel trekken.

Op het forum mag je ervaring uitwisselen. Ik beschrijf mijn ervaring. Dat is niet "onwaar" omdat jij denkt dat het allemaal anders zit.
Er zijn ongetwijfeld ook mensen die delen van mijn ervaring herkennen, of nog niet zo ver zijn, maar wel dezelfde verwachting van school hebben.
Jouw vragen komen wat verbeten over: ik geloof niet dat je ze stelt uit interesse of verwondering.

Het is denk ik (breder dan alleen op onze school) best een communicatieprobleem dat ouders denken dat school meer weet of kan dan waar school van uit gaat. Dat komt lang niet altijd naar boven, of pas na langere tijd. Dat is zonde.

Als ouder weet je helemaal niet wie waarover gaat en hoe de lijnen lopen. Waar moet je dat opzoeken dan? Ouders kunnen geen gedachten lezen van medewerkers van school, maar mensen die langer in het vak zitten, vergeten dat ze zelf ook al doende hun kennis hebben opgebouwd. Als je daarover ouders verwijtend toespreekt, dan ben je echt je inlevingsvermogen kwijt.

Heeft onze IB'er ook een een handje van: in het laatste gesprek kreeg ik de meest uiteenlopende verwijten tussendoor. Ik moest bv "uitleggen" waarom ik een mail niet aan haar doorgestuurd had, die naar de lerares van zoon ging net mij in cc. De afzender schreef dat ze het adres van de IB'er niet paraat had; het was een duidelijk verzoek aan de lerares om hem door te sturen, ze had dat nagelaten, maar IK moest mij verantwoorden.

Zo praat je toch niet met elkaar? Ik vroeg gewoon wat we inhoudelijk met die brief gingen doen. Dat zijn rare gesprekken hoor, als je serieus wil komen praten over oplossingen, en iemand je constant toespreekt alsof ze je baas is.

blijmetmij schreef: ↑

01-02-2021 23:53

Je komt met je nogal defensieve, verwijtende reacties op me over als die IB'ers. Weet je zeker dat je "pas" 20 jaar in het onderwijs zit?

Ik schets vrij uitgebreid de ervaring van mijzelf en andere ouders, en jij moet van alles in twijfel trekken.

Op het forum mag je ervaring uitwisselen. Ik beschrijf mijn ervaring. Dat is niet "onwaar" omdat jij denkt dat het allemaal anders zit.
Er zijn ongetwijfeld ook mensen die delen van mijn ervaring herkennen, of nog niet zo ver zijn, maar wel dezelfde verwachting van school hebben.
Jouw vragen komen wat verbeten over: ik geloof niet dat je ze stelt uit interesse of verwondering.

Het is denk ik (breder dan alleen op onze school) best een communicatieprobleem dat ouders denken dat school meer weet of kan dan waar school van uit gaat. Dat komt lang niet altijd naar boven, of pas na langere tijd. Dat is zonde.

Als ouder weet je helemaal niet wie waarover gaat en hoe de lijnen lopen. Waar moet je dat opzoeken dan? Ouders kunnen geen gedachten lezen van medewerkers van school, maar mensen die langer in het vak zitten, vergeten dat ze zelf ook al doende hun kennis hebben opgebouwd. Als je daarover ouders verwijtend toespreekt, dan ben je echt je inlevingsvermogen kwijt.

Heeft onze IB'er ook een een handje van: in het laatste gesprek kreeg ik de meest uiteenlopende verwijten tussendoor. Ik moest bv "uitleggen" waarom ik een mail niet aan haar doorgestuurd had, die naar de lerares van zoon ging net mij in cc. De afzender schreef dat ze het adres van de IB'er niet paraat had; het was een duidelijk verzoek aan de lerares om hem door te sturen, ze had dat nagelaten, maar IK moest mij verantwoorden.

Zo praat je toch niet met elkaar? Ik vroeg gewoon wat we inhoudelijk met die brief gingen doen. Dat zijn rare gesprekken hoor, als je serieus wil komen praten over oplossingen, en iemand je constant toespreekt alsof ze je baas is.

Dit zit echt in jouw hoofd hoor, als je terugleest in dit topic lees je zelf waar ik als ouder tegenaan liep en wat ik vervolgens heb gedaan. Eenieder die in staat is in dit topic te reageren is ook in staat Google aan te slingeren of een vraag te mailen naar school. Het maakt nogal een verschil of een ouder de taal niet machtig is/praktisch analfabeet/tot aan de nek in de shit zit, of wel in staat is om zoektermen in te voeren of een telefoonnummer op te zoeken. Zeker als je zelf in staat bent om voor jezelf ‘medicatie te regelen voor ADD zonder diagnose’ bij de huisarts.

Samenvattend: Je bent ‘uitgevaren’ tegen de lerares die te weinig naar jouw smaak overdroeg over het thuiswerk over de dagen dat jouw kind niet in de noodopvang zit, tegen 2 medewerkers van school die tegenstrijdige opdrachten gaven volgens jou en daar kreeg jouw zoon stress van, je hebt weer herrie gemaakt met de IB’er die weer defensief was volgens jou (maar na afloop van gesprek dat je ‘positief’ vond stuurde je nog tig screenshots aan die IB’er om je gelijk te halen over die lerares die problemen maakte met tegenstrijdige opdrachten), er moet tussen alle Corona-toestanden/noodopvang/online les door een gesprek gepland worden voor een uitleg/demonstratie van behandelend psycholoog en jouw kind aan diezelfde lerares en IB’er over een nieuwe methode die ‘al maaaaaaaanden was uitgesteld’, de vorige cjg’er ging met pensioen en de opvolger heb je gedumpt want die vond je een ramp, en nu moet de CJG-vervanger van de vervanger nog toestemming geven voor een behandeling bij een therapeut die de vorige peut opvolgt.

Je hebt dus: lerares, IB’er, CJG’er, psycholoog en een peut... sorry, maar hoeveel backup wil je hebben? Het merendeel van de mensen waarover het gaat in de OP en dit topic hebben nog geen psycholoog of peut van dichtbij mogen bekijken. En de juf zelden want die is steeds bezet. Dus excuse me als ik jouw observaties van derden van het ‘onvermogen van school’ met een shovel zout neem.



.

blijmetmij schreef: ↑

01-02-2021 21:59

Dit vind ik echt een sneer naar sommige ouders die niet terecht is. Zie mijn toelichting over de houding van IB'ers op school: 2 van de 3 deden er alles aan om de indruk van alwetendheid te wekken, en ontmoedigen het juist als ouders iets wilde uitzoeken, en als ouder denk je dat zij met hun ervaring wel weten wat ze zeggen. Ik vind het soms neigen naar misleiding. Je bent geen slechte ouder als je daar niet doorheen prikt. Je moet juist heel ervaren zijn om je niet te laten sussen.

Juistem.
Ik heb een kind die supergezellig is en er leuk uitziet. Echt een plezier om in je klas te hebben.
Ze snapt er echter vaak geen bal van en is daar zelf heel tevreden mee.
Haar vriendinnetje is nog een graadje erger qua niet snappen en die ouders hebben zelf van alles in gang gezet.
Vroendinnetje heeft diverse dingen, dyslectisch, add etc.
Ouders na alle onderzoeken terug met bevindingen naar school. School 'overvallen' door alle diagnoses. Ib-er preek over dat dit zo niet werkt.
Had via school gemoeten.
School geeft vriendinnetje al 6 jaar aan dat er van alles is, ouders vragen al 6 jaar ondersteuning.
Uiteindelijk heeft vriendinnetje precies dezelfde ondersteuning van school als mijn kind. Zitten bij elkaar bij alle klasjes.
Idem zomerschool en extra opvang groep 8.
Kind heeft het laagste niveau van hele klas en is de oudste. Maar wordt altijd vergeten bij het indelen van dit soort ondersteuning.
Maar als je daar niet op de juiste luchtige toon de aandacht voor vraagt heb je de Ib-er weer emotioneel op je dak.
Heel vermoeiend extra obstakel.
Ik heb veel buiten school zelf geregeld, meer gericht op bijles enzo en het lijkt wel ok.
Maar ik vraag me af hoe ouders dit doen die zelf issues hebben. Die zijn niet diplomatiek en niet op de hoogte.