"Rijke ouders maken misbruik van Jeugdzorg"

blijmetmij schreef: ↑

01-02-2021 23:53

Je komt met je nogal defensieve, verwijtende reacties op me over als die IB'ers. Weet je zeker dat je "pas" 20 jaar in het onderwijs zit?

Ik schets vrij uitgebreid de ervaring van mijzelf en andere ouders, en jij moet van alles in twijfel trekken.

Op het forum mag je ervaring uitwisselen. Ik beschrijf mijn ervaring. Dat is niet "onwaar" omdat jij denkt dat het allemaal anders zit.
Er zijn ongetwijfeld ook mensen die delen van mijn ervaring herkennen, of nog niet zo ver zijn, maar wel dezelfde verwachting van school hebben.
Jouw vragen komen wat verbeten over: ik geloof niet dat je ze stelt uit interesse of verwondering.

Het is denk ik (breder dan alleen op onze school) best een communicatieprobleem dat ouders denken dat school meer weet of kan dan waar school van uit gaat. Dat komt lang niet altijd naar boven, of pas na langere tijd. Dat is zonde.

Als ouder weet je helemaal niet wie waarover gaat en hoe de lijnen lopen. Waar moet je dat opzoeken dan? Ouders kunnen geen gedachten lezen van medewerkers van school, maar mensen die langer in het vak zitten, vergeten dat ze zelf ook al doende hun kennis hebben opgebouwd. Als je daarover ouders verwijtend toespreekt, dan ben je echt je inlevingsvermogen kwijt.

Heeft onze IB'er ook een een handje van: in het laatste gesprek kreeg ik de meest uiteenlopende verwijten tussendoor. Ik moest bv "uitleggen" waarom ik een mail niet aan haar doorgestuurd had, die naar de lerares van zoon ging net mij in cc. De afzender schreef dat ze het adres van de IB'er niet paraat had; het was een duidelijk verzoek aan de lerares om hem door te sturen, ze had dat nagelaten, maar IK moest mij verantwoorden.

Zo praat je toch niet met elkaar? Ik vroeg gewoon wat we inhoudelijk met die brief gingen doen. Dat zijn rare gesprekken hoor, als je serieus wil komen praten over oplossingen, en iemand je constant toespreekt alsof ze je baas is.

Nou inderdaad.

lemoos2 schreef: ↑

01-02-2021 23:08

Ik denk zomaar gezien mijn ervaring van twee decennia dat bij kinderen die opvallen de ouders uitgenodigd worden voor een gesprek.

Wat een rare denigrerende reactie. Praat je ook zo tegen ouders? Wat onfatsoenlijk.

Maar goed, het is dus de taak van school om leerproblemen te signaleren en om ouders de weg in het systeem te wijzen, als ik je ‘mevrouw Thalas’ verhaaltje goed begrijp. En wanneer ouders het systeem hebben doorlopen is het vervolgens de taak van school om navolging te geven aan wat professionals elders bevonden. Duidelijk; ik geloof dat iedereen dan toch ongeveer hetzelfde idee heeft van de verantwoordelijkheden van school.

Thalas schreef: ↑

02-02-2021 08:20

Wat een rare denigrerende reactie. Praat je ook zo tegen ouders? Wat onfatsoenlijk.

Maar goed, het is dus de taak van school om leerproblemen te signaleren en om ouders de weg in het systeem te wijzen, als ik je ‘mevrouw Thalas’ verhaaltje goed begrijp. En wanneer ouders het systeem hebben doorlopen is het vervolgens de taak van school om navolging te geven aan wat professionals elders bevonden. Duidelijk; ik geloof dat iedereen dan toch ongeveer hetzelfde idee heeft van de verantwoordelijkheden van school.

Ja heel raar, die selectieve verontwaardiging. Ben ik met je eens.

lemoos2 schreef: ↑

01-02-2021 23:08

Ik denk zomaar gezien mijn ervaring van twee decennia dat bij kinderen die opvallen de ouders uitgenodigd worden voor een gesprek. In dat gesprek zet je als groepsleerkracht PO jouw vermoedens uiteen en vraagt ouders om toestemming om het kind te laten observeren. Een IB’er schuift dan 9 van de 10 keer aan om even uit te leggen wat ze gaan observeren en welke resultaten ze bekijken. Vervolggesprek 2: bespreking overige bevindingen (leerlingvolgsysteem, specifieke onderdelen die ik eerder ‘mini testjes’ heb genoemd) en observatie. Conclusie: ‘Beste mevrouw Thalas, het lijkt ons zeer zinvol als u via uw huisarts een verwijzing vraagt op basis van vermoeden dyslexie. De school zal uw aanvraag onderschrijven’.

Mevrouw Thalas gaat naar huisarts en krijgt verwijzing. Onderzoeksbureau neemt contact op met mevrouw Thalas en school van kind van mevrouw Thalas. Afspraak intake, school en mevrouw T leveren een vragenlijst in (mevrouw T tekent eerst nog voor akkoord dat school gegevens uitwisselt met derden over kind) die wordt doorgenomen voor de test. Test. Testuitslag wordt besproken met mevrouw T, tevens vraag aan mevrouw T om deze uitslag te mogen delen met betreffende school (weer handtekening). Mevrouw T levert de dyslexieverklaring aan bij school. IB’er maakt met eventuele RT’er en groepsleerkracht een plan van aanpak. Plan van aanpak komt in leerlingvolgsysteem van kind van mevrouw T. en spreekt de leerkracht door met mevrouw T. Eventueel tips voor thuis van IB’er/groepsleerkracht.

Deze vlieger gaat niet op voor kinderen waarvan alleen de ouders denken dat de achterblijvende resultaten aan dyslexie liggen.

Bij problemen zoals depressie gaat een groepsleerkracht ook het gesprek aan maar wel of niet stappen ondernemen ligt bij de ouders. Wellicht een foldertje van het CJG na afloop gesprek. En mocht het erg uit de hand lopen dan laat de school het kind oproepen door de schoolarts om meer druk uit te oefenen. En dan weer gesprekje op school. Idem met ADD en ADHD. Het zijn onderwijzers, geen helderzienden, maatschappelijk werkers, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, artsen of psychiaters. Je kunt signaleren dat een kind drukker, lustelozer of sneller afgeleid is dan gemiddeld. Je geeft de signalen door aan de ouders. Maar je kunt niet die kinderen naar een arts slepen. Je kunt ouders niet op hun gezicht meppen dat ze Jopie ‘geen etiket willen laten opplakken’. En ik persoonlijk zou het als ouder en docent heel erg vinden als een school dat wel even eenzijdig zou kunnen doen.

Bij dyscalculie loop je tegen het probleem aan dat op VO er geen extra middelen zijn (zoals verlenging of gebruik van andere hulpmiddelen). Dit zal een groepsleerkracht bij vermoeden van heus bespreken met ouders. Het is alleen een onderzoek dat 9 van de 10 keer niet wordt betaald via het gemeentetraject omdat zo’n verklaring niets oplevert voor het kind. Een zwakke rekenaar zal op PO toch verlengde instructie krijgen, dyscalculie of niet. Er is geen RT programma op gericht. Hooguit gebruik toestaan van een rekenmachine (en leren gebruiken). Als er bij ons op VO al leerlingen binnenkomen met een officiële dyscalculieverklaring dan is dat in 99% van de gevallen ‘bijvangst’ van onderzoeken die heel ergens anders op gericht waren (taalontwikkelingsstoornis (TOS), ADD/ADHD, ASS of HB).

Goh, wat zou het fijn zijn als dingen op deze wijze verliepen.

Maar als jij met je ruim 20 jaar ervaring nog NOOIT hebt gezien dat het ook heel anders kan verlopen, en dat ouders al deze info helemaal niet op een presenteerblaadje krijgen aangereikt, dan denk ik dat ik de rest van jouw wijsheid met een korreltje zout genomen moet worden. Want dan heb je enorme oogkleppen.

Ik zie je nu bij mij precies doen wat die IB'ers doen. Overtuigd van jouw gelijk en niet meer in staat om uitzonderingen op jouw realiteit te erkennen.

Daar zouden we hele leuke en nuttige gesprekken over kunnen voeren: nadenken waar de verbetering kan zitten, hoe misverstanden ontstaan en door welk referentiekader aannames gefilterd worden.

In plaats daarvan bijt je je vast in wat ik schreef, en ga je proberen de boel te ontkrachten door met verkeerde aannames mij allemaal "schuld" in mijn schoenen te schuiven. Als ik verwijs naar feiten die bij anderen raar verliepen, dan "was ik er niet zelf bij". Maar van allerlei dingen uit mijn eigen situatie trek jij conclusies en vul je een heleboel in, waarbij ik ook gewoon kan zeggen: "was jij er bij dan?". Ik vind dat zo ontzettend ongezellig, en het is voor geen enkele meelezen interessant, wat een uitwisseling over misverstanden wel zou kunnen zijn om bij aan te haken.

Ik mis de nieuwsgierigheid. Je zit eigenlijk een heleboel te verdedigen omdat je blijkbaar het gevoel hebt dat als een collega "aangevallen" wordt, dat een aanval op jou is.
Een aanval op jou ligt blijkbaar gevoelig, dus dan ligt het dus automatisch aan de boodschapper om je niet rot te hoeven voelen. Dat is feitelijk het tegenovergestelde van professioneel, hoe zeer je je 20 jaar ervaring en andere wapenfeiten probeert in te zetten als bewijs.
Ik worden wel moe van die onderwijs- en hulpverleningsvrouwtjes die hun hele geknakte identiteit overeind houden met een onfeilbaar professioneel zelfbeeld.

Weet je hoe je ze herkent?
Bij mensen met een prima zelfbeeld, gaat het gewoon om de feiten. Bv over wat zoon nodig heeft, hoe we iets aanpakken of waar dingen knellen die geoptimaliseerd kunnen worden (en nee: knellen is geen falen).
Bij mensen die van binnen doodsbang zijn dat ze iets aangerekend kan worden (jeugdtraumaatje?), gaat het binnen de kortste keren van de feiten ineens over naar de boodschapper. Alles wat je zegt wordt in twijfel getrokken of je krijgt de hele tijd van die "waarom" vragen om je te verantwoorden. "Waarom ben jij in groep 5 niet zelf.... Etc".

Op school gaf dat het volgende bizarre gesprekje:
Ik: "zoon begint nu dus ook angst op school te ontwikkelen, dus het gaat niet goed en daar moeten we wat aan doen. Bovendien ontstaan er veel misverstanden omdat hij niet snel kan schakelen als hij een gesprek met een medewerker moet voeren. Weet je nog dat dat ik de diagnose staat: slim, brede woordenschat maar trage verwerkingssnelheid? Hij krijgt nu soms op zijn kop voor dingen waar hij niets aan kan doen, maar door de sturende vragen lukt het hem niet om die omstandigheden te benoemen die meespelen). Daardoor krijgt hij steeds meer aversie tegen die gesprekjes".
IB'er: "wij zien dat niet". Ik: "het was al in het begin van het schooljaar zo toen hij doodsbang was op kamp: als je ziet waar we nu staan, moeten we constateren dat dat niet heeft meegeholpen". IB'er: "ja maar wij konden dat toen niet zien: als we het niet zien, kunnen we er niets aan doen. En verder speelt het niet op school". Ik: "het speelt nu toch ook bij de gymles?" IB'er: "Ja, maar dat vertelde je vorige week pas voor het eerst!
En wij zien dat zelf niet, dus dan kunnen we er niets aan doen. Als wij niet weten wat er speelt en hij zegt dat niet, dan kunnen we er niets aan doen".
Ik: "Hebben jullie vragen aan de professionals die ik kan doorspelen? (Ik denk aan: "hoe kunnen we wel zien dat er dingen zijn waar we op in moeten spelen?", maar dat vul ik dus maar niet in ivm de allergie van de IB'er). IB'er: " Wij zijn zelf ook professionals: wij weten heel veel van autisme en hebben daar al jaren ervaring mee". Ik nogmaals: "Maar vinden jullie het fijn als er iemand meedenkt?" IB'er: "Wij hebben geen vragen."
Later dat gesprek zegt IB' er ineens dat ze zoon absoluut niet naar het voortgezet onderwijs ziet gaan waar deze school mee samenwerkt, want hij is niet zelfstandig genoeg. Dat overvalt mij compleet.
Het lijkt me dat je als school dan een probleem hebt met deze leerling. Ik kom nog een keer terug op de vraag of professionals iets kunnen bijdragen. IB'er: "Wij hebben geen vragen".

Wat er niet in dit gesprek gebeurde, was dat ze verrast was door sommige misverstanden, en dat we gingen kijken hoe dat beter kon. Er is helemaal niet over aanpassingen gesproken. Er is niet gesproken over wat zoon moet ontwikkelen om wel naar het VO te kunnen, en hoe we dat moeten insteken.
Wat er wel gebeurde was dat soms door haar dingen bij mijn zoon werden gelegd (zijn schuld dat wij het niet weten) en soms bij mij (jij zegt het nu pas, je doet een voorstel hoe het anders kan maar WIJ zijn de professionals, vertrouw je ons wel? Etc.).

Ik ben na dit soort gesprekken echt gesloopt. Vooral bezig om haar niet tegen me in het harnas te jagen en te kijken waar de openingen zitten om (dan maar later via anderen) te kijken hoe we wel dat gesprek op gang krijgen dat gevoerd moet worden om verder te komen.

blijmetmij schreef: ↑

02-02-2021 11:09

Goh, wat zou het fijn zijn als dingen op deze wijze verliepen.

Maar als jij met je ruim 20 jaar ervaring nog NOOIT hebt gezien dat het ook heel anders kan verlopen, en dat ouders al deze info helemaal niet op een presenteerblaadje krijgen aangereikt, dan denk ik dat ik de rest van jouw wijsheid met een korreltje zout genomen moet worden. Want dan heb je enorme oogkleppen.

Ik zie je nu bij mij precies doen wat die IB'ers doen. Overtuigd van jouw gelijk en niet meer in staat om uitzonderingen op jouw realiteit te erkennen.

Daar zouden we hele leuke en nuttige gesprekken over kunnen voeren: nadenken waar de verbetering kan zitten, hoe misverstanden ontstaan en door welk referentiekader aannames gefilterd worden.

In plaats daarvan bijt je je vast in wat ik schreef, en ga je proberen de boel te ontkrachten door met verkeerde aannames mij allemaal "schuld" in mijn schoenen te schuiven. Als ik verwijs naar feiten die bij anderen raar verliepen, dan "was ik er niet zelf bij". Maar van allerlei dingen uit mijn eigen situatie trek jij conclusies en vul je een heleboel in, waarbij ik ook gewoon kan zeggen: "was jij er bij dan?". Ik vind dat zo ontzettend ongezellig, en het is voor geen enkele meelezen interessant, wat een uitwisseling over misverstanden wel zou kunnen zijn om bij aan te haken.

Ik mis de nieuwsgierigheid. Je zit eigenlijk een heleboel te verdedigen omdat je blijkbaar het gevoel hebt dat als een collega "aangevallen" wordt, dat een aanval op jou is.
Een aanval op jou ligt blijkbaar gevoelig, dus dan ligt het dus automatisch aan de boodschapper om je niet rot te hoeven voelen. Dat is feitelijk het tegenovergestelde van professioneel, hoe zeer je je 20 jaar ervaring en andere wapenfeiten probeert in te zetten als bewijs.
Ik worden wel moe van die onderwijs- en hulpverleningsvrouwtjes die hun hele geknakte identiteit overeind houden met een onfeilbaar professioneel zelfbeeld.

Weet je hoe je ze herkent?
Bij mensen met een prima zelfbeeld, gaat het gewoon om de feiten. Bv over wat zoon nodig heeft, hoe we iets aanpakken of waar dingen knellen die geoptimaliseerd kunnen worden (en nee: knellen is geen falen).
Bij mensen die van binnen doodsbang zijn dat ze iets aangerekend kan worden (jeugdtraumaatje?), gaat het binnen de kortste keren van de feiten ineens over naar de boodschapper. Alles wat je zegt wordt in twijfel getrokken of je krijgt de hele tijd van die "waarom" vragen om je te verantwoorden. "Waarom ben jij in groep 5 niet zelf.... Etc".

Op school gaf dat het volgende bizarre gesprekje:
Ik: "zoon begint nu dus ook angst op school te ontwikkelen, dus het gaat niet goed en daar moeten we wat aan doen. Bovendien ontstaan er veel misverstanden omdat hij niet snel kan schakelen als hij een gesprek met een medewerker moet voeren. Weet je nog dat dat ik de diagnose staat: slim, brede woordenschat maar trage verwerkingssnelheid? Hij krijgt nu soms op zijn kop voor dingen waar hij niets aan kan doen, maar door de sturende vragen lukt het hem niet om die omstandigheden te benoemen die meespelen). Daardoor krijgt hij steeds meer aversie tegen die gesprekjes".
IB'er: "wij zien dat niet". Ik: "het was al in het begin van het schooljaar zo toen hij doodsbang was op kamp: als je ziet waar we nu staan, moeten we constateren dat dat niet heeft meegeholpen". IB'er: "ja maar wij konden dat toen niet zien: als we het niet zien, kunnen we er niets aan doen. En verder speelt het niet op school". Ik: "het speelt nu toch ook bij de gymles?" IB'er: "Ja, maar dat vertelde je vorige week pas voor het eerst!
En wij zien dat zelf niet, dus dan kunnen we er niets aan doen. Als wij niet weten wat er speelt en hij zegt dat niet, dan kunnen we er niets aan doen".
Ik: "Hebben jullie vragen aan de professionals die ik kan doorspelen? (Ik denk aan: "hoe kunnen we wel zien dat er dingen zijn waar we op in moeten spelen?", maar dat vul ik dus maar niet in ivm de allergie van de IB'er). IB'er: " Wij zijn zelf ook professionals: wij weten heel veel van autisme en hebben daar al jaren ervaring mee". Ik nogmaals: "Maar vinden jullie het fijn als er iemand meedenkt?" IB'er: "Wij hebben geen vragen."
Later dat gesprek zegt IB' er ineens dat ze zoon absoluut niet naar het voortgezet onderwijs ziet gaan waar deze school mee samenwerkt, want hij is niet zelfstandig genoeg. Dat overvalt mij compleet.
Het lijkt me dat je als school dan een probleem hebt met deze leerling. Ik kom nog een keer terug op de vraag of professionals iets kunnen bijdragen. IB'er: "Wij hebben geen vragen".

Wat er niet in dit gesprek gebeurde, was dat ze verrast was door sommige misverstanden, en dat we gingen kijken hoe dat beter kon. Er is helemaal niet over aanpassingen gesproken. Er is niet gesproken over wat zoon moet ontwikkelen om wel naar het VO te kunnen, en hoe we dat moeten insteken.
Wat er wel gebeurde was dat soms door haar dingen bij mijn zoon werden gelegd (zijn schuld dat wij het niet weten) en soms bij mij (jij zegt het nu pas, je doet een voorstel hoe het anders kan maar WIJ zijn de professionals, vertrouw je ons wel? Etc.).

Ik ben na dit soort gesprekken echt gesloopt. Vooral bezig om haar niet tegen me in het harnas te jagen en te kijken waar de openingen zitten om (dan maar later via anderen) te kijken hoe we wel dat gesprek op gang krijgen dat gevoerd moet worden om verder te komen.

Jij hebt het over schuld, verdedigen door ‘onderwijs- en hulpverleningsvrouwtjes die hun hele geknakte identiteit overeind houden met een onfeilbaar professioneel zelfbeeld’ omdat ik mij ‘aangevallen’ zou voelen. Je zou het ook kunnen zien als punten waar je zelf mee aan de slag kunt. Maar het ligt altijd aan geknakte mensen, tegen hun pensioen aan hangende mensen, hormonenbommen die terugkeren van hun verlof mensen, enz.

Eerlijk gezegd denk ik niet dat een reguliere school jou en jouw zoon datgene kunnen bieden wat jij van hen verwacht. Als ze dat nog nooit met jou hebben besproken is dat wel een gemiste kans.
En met het risico om weer als verzuurd/geknakt/hormonaal/whatever te worden neergezet: ik denk dat je beter nu al kunt rondkijken voor een passende VO-school. Dat je op tafel legt wat jouw zoon nodig heeft, wat jij van docenten verwacht en of de school die intensieve begeleiding kan bieden die jij verwacht.

Een deel van het probleem is volgens mij dat jeugdhulp wordt ingezet om de bekostigingsproblematiek in het onderwijs op te vangen.

Mijn kind is terechtgekomen in de wereld van orthopedagogen en testtrajecten omdat school zonder een testuitslag van een orthopedagoog (of vergelijkbare professional) geen passend onderwijs kon/wilde/mocht aanbieden. Ik had destijds geen idee dat dit ten koste ging van de jeugdzorg aan kwetsbare kinderen.

Mij lijkt het voor de hand te liggen dat een probleem dat zich binnen school manifesteert ook binnen school aangepakt wordt, maar ik weet inmiddels dat dit op het jeugdhulpbudget van de gemeenten wordt afgewenteld.

De basisschool van mijn dochter heeft nooit enige opvallendheid gezien bij haar, hoewel wij zelf vanaf groep 3 al aangaven dat wij als ouders wel degelijk zaken opvielen. School kende haar al vanaf haar geboorte, we hadden hele korte lijntjes met school door haar oudere broer met ASS, die vanaf cluster 4 naar regulier ging en zijn hele basisschooltijd begeleid is door een ambulant begeleider en IB-er.
Je zou dan denken dat ouders die zaken opmerken bij een volgend kind serieus zouden worden genomen, maar helaas.

Onze huisarts werkte ook niet mee, zij weet alles aan “gezinsdynamiek”, terwijl ze toch echt heel duidelijk autistiforme trekken vertoonde, al van baby af aan. Zelfs de kinderarts van het eetteam waar ze onder behandeling was sprak zijn vermoedens uit, maar ze was toen nog geen twee, niet te testen. Huisarts wilde alleen doorverwijzen naar een orthopedagoog om haar gedrag onder de loep te nemen, niet de oorzaak van het gedrag. Orthopedagoog kwam met “hoogbegaafd” op de proppen.

Tot we eindelijk een vervanger kregen die meer kaas gegeten had van autisme bij meisjes en ons doorstuurde.
Gek genoeg is dat traject juist enorm soepel verlopen. Minimale wachtlijst, we waren binnen zes weken aan de beurt, diagnose accuraat en hulp vlot opgestart.
Geen hoogbegaafdheid overigens, ze zit zelfs iets onder gemiddeld...

School echter, kon zich niet vinden in de diagnose, want ze lag goed in de groep, vertoonde sociaal gedrag en had vriendinnen. Terwijl ze het met zoon geweldig deden kwam er via school geen hulp op gang, terwijl ze duidelijk achter begon te lopen met een aantal vakken.
Uiteindelijk bood dochters behandelaar aan met school in gesprek te gaan om de diagnose toe te lichten en uit te leggen dat autisme zich bij meisjes heel vaak anders manifesteert, in de hoop dat er nu toch echt actie werd ondernomen.
Helaas was dat pas in groep 8, dus veel tijd voor actie was er niet meer.

LaFleurNoire schreef: ↑

02-02-2021 11:46

Uiteindelijk bood dochters behandelaar aan met school in gesprek te gaan om de diagnose toe te lichten en uit te leggen dat autisme zich bij meisjes heel vaak anders manifesteert, in de hoop dat er nu toch echt actie werd ondernomen.
Helaas was dat pas in groep 8, dus veel tijd voor actie was er niet meer.

Bijna onvoorstelbaar dit. Hoe kan het toch dat er in het onderwijs zo wordt gefocust op externaliserend gedrag, waardoor jongens veel sneller hulp krijgen bij hetzelfde probleem dan meisjes?

Ik kan me daar echt kwaad over maken.

Perlala_Gadeon schreef: ↑

02-02-2021 11:51

Bijna onvoorstelbaar dit. Hoe kan het toch dat er in het onderwijs zo wordt gefocust op externaliserend gedrag, waardoor jongens veel sneller hulp krijgen bij hetzelfde probleem als meisjes?

Ik kan me daar echt kwaad over maken.

Ik ook. Het was een prima school, ze hadden echt de expertise wel in huis en ze hebben het geweldig gedaan met zoon, maar ze zagen gewoon niks aan onze dochter, terwijl we elk tienminutengesprek weer ter sprake brachten waar we met haar tegenaan liepen. En niks constateren houdt in geen hulp bieden. Waarschijnlijk waren we bij de huisarts, die ook niks zag, veel eerder doorgestuurd als school ook aan had gegeven dat hulp noodzakelijk was. Het heeft 7 jaar geduurd voordat er uiteindelijk hulp geboden werd. En wij wisten de weg in hulpverleningsland, we hadden die weg al eens bewandeld, waren mondig en assertief. Maar als vrijwel niemand onderkent wat inmiddels toch echt wel bekend is kom je geen steek verder.
Over het gedeelte na de uiteindelijke verwijzing hebben we juist helemaal geen klachten, geen gemeente die dwars lag, geen ellenlange wachtlijsten en verkeerde hulp.

Snoesje666 schreef: ↑

02-02-2021 11:23

Inderdaad slopend en vermoeiend.

Ik kreeg propanolol van de huisarts voor mijn zenuwen. Die gesprekken trok ik niet meer...

Wat naar

Ik lees hier dat leerkrachten verwachtingen hebben van de manier waarop de samenwerking verloopt tussen ouders, leerkrachten en professionele instanties als het gaat om leerproblemen bij kinderen. Die verwachtingen lijken niet duidelijk te worden uitgesproken, maar er wordt wel verwacht dat ouders ze kennen en ernaar handelen. En het lijkt in de reacties hier inderdaad alsof die mismatch wordt ervaren als een persoonlijke aanval. Dat lijkt me ingewikkeld voor alle partijen en niet bevorderlijk voor het kind met leerproblemen. Misschien zou het beroep op jeugdzorg al kunnen worden teruggedrongen als de communicatie tussen ouders en leerkrachten zou verbeteren.

Perlala_Gadeon schreef: ↑

02-02-2021 11:51

Bijna onvoorstelbaar dit. Hoe kan het toch dat er in het onderwijs zo wordt gefocust op externaliserend gedrag, waardoor jongens veel sneller hulp krijgen bij hetzelfde probleem dan meisjes?

Ik kan me daar echt kwaad over maken.

Als anderen last hebben van je gedrag wordt er sneller ingegrepen. Een stuiterend jongetje is lastig voor de leraar. Een dagdromend meisje niet. Zeker niet als de resultaten nog voldoende zijn.

School ziet bij mijn kind ook vooral een motivatieprobleem en hij haalt voldoendes dus wat doe ik moeilijk? Die zien geen kind wat geen zelfvertrouwen meer over heeft omdat het hem maar niet lukt om overzicht te houden. Men heeft geen last van hem. Ook in de hulpverlening hoor: als het je alleen maar gaat om school gaan we niks doen want dan zakt hij maar een niveau.

Eh nee, het gaat er niet om om van die 6 een 8 te maken, het gaat ook niet om perse op dit niveau blijven, het gaat wel om goed in je vel zitten en dat wat je probeert ook lukt ipv dat je jezelf in de weg zit. Maar blijkbaar kun je met voldoendes jezelf niet echt in de weg zitten en zolang je niet gillend en schoppend door het huis gaat en zolang ik als moeder het allemaal prima kan handelen is er niet echt een probleem

Thordïs schreef: ↑

02-02-2021 13:19

Maar blijkbaar kun je met voldoendes jezelf niet echt in de weg zitten en zolang je niet gillend en schoppend door het huis gaat en zolang ik als moeder het allemaal prima kan handelen is er niet echt een probleem

Ja, ook mijn ervaring. Mijn kind kwam zelfs volmaakt tevreden over, was dat volgens mij ook, kwam sociaal goed mee, had plezier in haar hobby’s et cetera. Alleen deed ze letterlijk niets op school. Echt he-le-maal niets. Toch moest ze door een gigantisch testtraject heen waarin wij als ouders een kleine duizend (!!!) vragen moesten beantwoorden, bijvoorbeeld of ons kind de gewoonte had poep op de muren te smeren of dieren te martelen.

Mijn dochter ging wel gillend en schoppend door het huis omdat een knoop niet goed zat op haar rok, haar haar niet strak genoeg was ingevlochten, de naadjes in haar sokken haar irriteerden of boterham niet op de millimeter nauwkeurig gesneden was, maar het was vast niet zo erg als we deden voorkomen, want het was zo’n lief, sociaal, bedeesd en verlegen meisje. En zo niet, dan was de gezinsdynamiek de boosdoener. Vast onrustig, weinig structuur en grenzen enzo.
Tuurlijk joh. Met een ouder kind met ASS in huis, na een vracht aan peuten en begeleiding waarvan we steeds te horen kregen hoe fijn het was dat we hem zoveel structuur en houvast boden zal dat vast de oorzaak zijn.

LaFleurNoire schreef: ↑

02-02-2021 11:57

Ik ook. Het was een prima school, ze hadden echt de expertise wel in huis en ze hebben het geweldig gedaan met zoon, maar ze zagen gewoon niks aan onze dochter, terwijl we elk tienminutengesprek weer ter sprake brachten waar we met haar tegenaan liepen. En niks constateren houdt in geen hulp bieden. Waarschijnlijk waren we bij de huisarts, die ook niks zag, veel eerder doorgestuurd als school ook aan had gegeven dat hulp noodzakelijk was. Het heeft 7 jaar geduurd voordat er uiteindelijk hulp geboden werd. En wij wisten de weg in hulpverleningsland, we hadden die weg al eens bewandeld, waren mondig en assertief. Maar als vrijwel niemand onderkent wat inmiddels toch echt wel bekend is kom je geen steek verder.
Over het gedeelte na de uiteindelijke verwijzing hebben we juist helemaal geen klachten, geen gemeente die dwars lag, geen ellenlange wachtlijsten en verkeerde hulp.

Wat een ellende zeg! En zo frustrerend dat je daar helemaal geen invloed op hebt, hoeveel je zelf ook aandraagt...

lemoos2 schreef: ↑

02-02-2021 11:31

... Eerlijk gezegd denk ik niet dat een reguliere school jou en jouw zoon datgene kunnen bieden wat jij van hen verwacht.

Lieverd, je hebt dan wel 20 jaar ervaring, maar toch overschat je jezelf.

Je kent mij niet, mijn zoon niet en de school niet. Je krijgt nu soundbites mee die relevant zijn voor DEZE discussie, en die discussie is niet: "past mijn zoon wel op zijn school"? Dus is het beeld volledig, denk je?

Waarom geef je überhaupt je mening? Wat voegt dat toe aan deze discussie? Als je zo met leerlingen en ouders op je werk omgaat, ben je heul professioneel!

Thalas schreef: ↑

02-02-2021 13:18

Wat naar

Ik lees hier dat leerkrachten verwachtingen hebben van de manier waarop de samenwerking verloopt tussen ouders, leerkrachten en professionele instanties als het gaat om leerproblemen bij kinderen. Die verwachtingen lijken niet duidelijk te worden uitgesproken, maar er wordt wel verwacht dat ouders ze kennen en ernaar handelen. En het lijkt in de reacties hier inderdaad alsof die mismatch wordt ervaren als een persoonlijke aanval. Dat lijkt me ingewikkeld voor alle partijen en niet bevorderlijk voor het kind met leerproblemen. Misschien zou het beroep op jeugdzorg al kunnen worden teruggedrongen als de communicatie tussen ouders en leerkrachten zou verbeteren.

Goeie samenvatting

blijmetmij schreef: ↑

02-02-2021 18:20

Lieverd, je hebt dan wel 20 jaar ervaring, maar toch overschat je jezelf.

Je kent mij niet, mijn zoon niet en de school niet. Je krijgt nu soundbites mee die relevant zijn voor DEZE discussie, en die discussie is niet: "past mijn zoon wel op zijn school"? Dus is het beeld volledig, denk je?

Waarom geef je überhaupt je mening? Wat voegt dat toe aan deze discussie? Als je zo met leerlingen en ouders op je werk omgaat, ben je heul professioneel!

Laat het gaan. Dit is gewoon net zo'n belangrijke mening als die van de melkboer of de slager, maak het niet groter, jij weet zelf hoe het zit.

blijmetmij schreef: ↑

02-02-2021 18:20

Lieverd, je hebt dan wel 20 jaar ervaring, maar toch overschat je jezelf.

Je kent mij niet, mijn zoon niet en de school niet. Je krijgt nu soundbites mee die relevant zijn voor DEZE discussie, en die discussie is niet: "past mijn zoon wel op zijn school"? Dus is het beeld volledig, denk je?

Waarom geef je überhaupt je mening? Wat voegt dat toe aan deze discussie? Als je zo met leerlingen en ouders op je werk omgaat, ben je heul professioneel!

En aan welke discussie neem jij precies deel dan?

Misschien moeten we gewoon eerlijk uitspreken dat je bepaalde zaken niet van school kunt verwachten. Leerkrachten en docenten zijn geen therapeuten of psychologen. Natuurlijk kunnen sommige leraren enorm goed onderwijs verzorgen aan kinderen die bij andere docenten niet gedijen. Natuurlijk kan de ene school een kind tot veel grotere hoogtes brengen dan een andere school.
Maar uiteindelijk is een school een school. Een plek waar iedereen min of meer dezelfde kant op moet, want anders lukt het niet. Signaleren is al heel wat voor veel docenten. Naast het leren van keersommen, algebraische functies of naamvallen is het misschien ook lastig om te zien dat iemand niet mee komt en wat je dan zou moeten doen om dat op te lossen.

Er ligt teveel bij scholen. Ouders verwachten, geheel terecht, dat scholen doen wat schoolleidingen beloven en wat scholen is opgelegd door de overheid. Maar aan alles merk je dat het niet werkt zo. Ik ken weinig leraren op reguliere die les zijn gaan geven omdat ze complexe opvoedproblemen wilden oplossen. Ik ken veel leraren die hun best doen rekening te houden met Roos omdat ze de opdracht ook altijd geschreven wil zien, of Olaf omdat hij grapjes letterlijk neemt, maar voor sommige kinderen is dat niet genoeg.

cuculuscanorus schreef: ↑

02-02-2021 19:19

Er ligt teveel bij scholen. Ouders verwachten, geheel terecht, dat scholen doen wat schoolleidingen beloven en wat scholen is opgelegd door de overheid. Maar aan alles merk je dat het niet werkt zo.

Ik kan voor een heel groot deel meegaan in je betoog. Maar het zou volgens mij al enorm helpen als schoolbesturen hun gigantische reserves zouden inzetten voor dit soort dingen in plaats van als broedse kippen bovenop dit gemeenschapsgeld te blijven zitten.

Perlala_Gadeon schreef: ↑

02-02-2021 19:29

Ik kan voor een heel groot deel meegaan in je betoog. Maar het zou volgens mij al enorm helpen als schoolbesturen hun gigantische reserves zouden inzetten voor dit soort dingen in plaats van als broedse kippen bovenop dit gemeenschapsgeld te blijven zitten.

Absoluut met je eens. Er zijn stichtingen die bulken van het geld terwijl juffen zelf hun lijmstiften betalen.

Perlala_Gadeon schreef: ↑

02-02-2021 19:29

Ik kan voor een heel groot deel meegaan in je betoog. Maar het zou volgens mij al enorm helpen als schoolbesturen hun gigantische reserves zouden inzetten voor dit soort dingen in plaats van als broedse kippen bovenop dit gemeenschapsgeld te blijven zitten.

Ook mee eens.

Het lijkt me dat signaleren van (leer)problemen en daar actie op ondernemen heden ten dagen nou juist iets is wat je als docent moet kunnen en het lijkt me ook dat er tijdens de opleiding een significante hoeveelheid aandacht aan wordt besteed. We leven tenslotte niet meer in de vorige eeuw, waarin je “gewoon dom” was als je qua leren of gedrag buiten de boot viel.

En wat betreft de complexe opvoedingsproblemen, ik mag hopen dat je de voorbeelden die je daarna noemt daar niet onder schaart, want dan heb je het niet echt begrepen.