Kinderen
alle pijlers
Relatief grote kans op down, abortus als inderdaad down?
donderdag 12 juni 2008 om 19:23
Vriendin van mij heeft enkele dagen geleden te horen gekregen dat de kans op Down syndroom behoorlijk groot is. Over een paar weken krijgt ze een vruchtwaterpunctie en als daaruit blijkt dat het inderdaad Down is, zal ze de zwangerschap afbreken.
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
vrijdag 13 juni 2008 om 16:43
Mooeilijk, ik dacht zelf altijd dat ik het niet geboren zou laten worden bij Down. Maar ik denk dat als je er werkelijk voor staat je er misschien anders over denkt.
Toen ik zwanger was (ik kreeg geen 20 weken echo, 3 jaar geleden) hebben we de mogelijkheid van testen besproken. De verloskundige was kritisch, ze zei dat ten eerste de kans op een miskraam nav een punctie hoger was dan de kans op een afwijking. En dat als we het wilden we heel heel erg goed moesten nadenken waarom, en wat het zou betekenen als de uitslag niet goed zou zijn.
We hebben toen besloten niet te testen. Het kind was sowieso welkom beseften we na alles overwogen te hebben.
Toen ik zwanger was (ik kreeg geen 20 weken echo, 3 jaar geleden) hebben we de mogelijkheid van testen besproken. De verloskundige was kritisch, ze zei dat ten eerste de kans op een miskraam nav een punctie hoger was dan de kans op een afwijking. En dat als we het wilden we heel heel erg goed moesten nadenken waarom, en wat het zou betekenen als de uitslag niet goed zou zijn.
We hebben toen besloten niet te testen. Het kind was sowieso welkom beseften we na alles overwogen te hebben.
vrijdag 13 juni 2008 om 16:57
De kans dat een kind met het syndroom van Down full time zorg nodig heeft vind ik onacceptabel groot om dat risico te nemen.
En weet je, ik vind het ook makkelijk lullen, ik weet niet hoe jij het leven van een alleenstaande moeder zonder ouders of broers en zussen in de buurt voor je ziet, maar ik móet werken om het kind wat ik al heb een leuke toekomst te kunnen bieden. En ik wíl graag ook nog zelf kans hebben op een leven voor mezelf, met bijvoorbeeld een sociaal leven, een minnaar, zelf-ontplooiing... Dat is met een gezond kind (relatief, want die van mij is ook bovengemiddeld vaak ziek en heeft dan dús zorg nodig) al behoorlijk hard werken om dat allemaal voor elkaar te krijgen, laat staan met een kind dat niet om de haverklap een dagje, maar máánden naar het ziekenhuis moet. Om nog maar te zwijgen van wat een wissel het trekt op je eigen geestelijke gezondheid. Ik wéét hoe ik reageer op de angst dat mijn kind dood gaat, ik wéét ook al dat ik die angst moederziel alleen moet doorstaan en wat dat doet met mijn levensvreugde, ik zou wel gek zijn als ik daar vrijwillig voor zou kiezen.
Dus ja, ik denk dat ik heel realistisch ben als ik zeg dat dat voor mij, in mijn situatie, betekent dat mijn leven wat ik tot nu toe nog steeds hartstikke leuk vind, dan verkloot zou zijn. En ja, dat is egoistisch, maar nogmaals, ik heb ook niet de ambitie om martelaar te zijn om dat dat zo bewonderenswaardig klinkt.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 17:02
Huh? Dit snap ik niet? Gaat dit over mijn eerdere reactie op Maxem? Nogmaals: ik gaf antwoord op het verwijt dat ouders zelf dat niet willen. Maar de discussie gaat over een zwaargehandicapt kind. Wat ik met mijn eerdere reactie wou zeggen was simpelweg dat als ik de keuze had, ik idd geen kind met kanker of een suicidaal kind zou willen, dat ik zelfs geen kind met een levensbedreigende allergie zou willen als ik vantevoren had mogen zeggen hoe hij eruit was gekomen. Maar dat je dat nu eenmaal níet voor het uitkiezen hebt en dan dus moet roeien met de riemen die je hebt. Des te meer reden in mijn ogen om de dingen die je wél van te voren weet uit te sluiten door er - met pijn in je hart, want het lijkt me afschuwelijk - gewoon niet aan te beginnen.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 17:25
Dit is een vraag die eigenlijk in alle gevallen van abortus kan stellen, maar in hoeverre is het ten koste van iemand anders als die iemand anders nog geen bewustzijn hebben zoals wij die kennen?
Wanneer je 'moet' kiezen tussen een ongeboren kind en je geboren kinderen...
Een ander voorbeeld waar ik zelf soms mee bezig ben en over nadenk sinds de dood van Guusje Nederhorst. Wij willen graag een tweede kindje. Stel volgende maand ben ik zwanger. Tijdens mijn zwangerschap kom ik er achter dat ik kanker heb. Voor wie kies ik dan? Ik kies dan voor mijzelf en zal per direct het ongeboren kindje laten aborteren. En dan in eerste instantie niet eens voor mijzelf maar voor mijn zoon. Ik wil mijn zoon geen moeder ontnemen voor een broertje of zusje dat nog niet geboren is.
vrijdag 13 juni 2008 om 18:10
Star: Dat ging over dit stukje:
nippo schreef op 13 juni 2008 @ 14:25:
Maxem, ik vind dat een rare redenering dat je zekerheid zou willen hebben en daarom riscioschattingen niet wil. Je hebt namelijk altijd te maken met risicoschattingen.
Deze bewering klopt niet. Evenals hiervoor door haar genoemde percentage van miskraam risico bij vruchtwaterpunctie of vlokkentest.
En een voorbeeld van een mening als een feit weergeven. Over het feit dat de meeste mensen met Down helemaal niet gelukkig zijn?
nippo schreef op 13 juni 2008 @ 14:25:
Maxem, ik vind dat een rare redenering dat je zekerheid zou willen hebben en daarom riscioschattingen niet wil. Je hebt namelijk altijd te maken met risicoschattingen.
Deze bewering klopt niet. Evenals hiervoor door haar genoemde percentage van miskraam risico bij vruchtwaterpunctie of vlokkentest.
En een voorbeeld van een mening als een feit weergeven. Over het feit dat de meeste mensen met Down helemaal niet gelukkig zijn?
vrijdag 13 juni 2008 om 19:33
Maxem, ik ga niet op jouw persoonlijke aanvallen in, maar dit klopt natuurlijk wel. Je hebt altijd een risicoschatting, namelijk het leeftijdsrisico. Ik vind dat ik meer heb aan een risicoschatting voor de zwangerschap in kwestie, die is namelijk veel individueler en dus veel nauwkeuriger. En zoals al gezegd had ik de cijfers uit de officiele folder van de klinisch genetici (wellicht waren deze verouderd, maar kom op zeg, het scheelde een paar tienden procent).
En wie zei hier ook weer dat mensen met Down juist wel gelukkig waren? Wat daarna werd tegengesproken door ervaringsdeskundigen? En dat het niet te vergelijken was het kinderen die altijd pijn hadden (waarna ook dat werd tegengesproken gezien de lichamelijke problemen die bij Down horen)?
Overigens ben je met een kans van 1:200 ongeveer 36, bij 38 hoort een kans van 1:132 (mocht je het na willen kijken: zie de cijfers van het nidi op de knaw site).
En dit kan ik niet volgen:
"Ik vind het wel moeilijk iemand die bewust op een leeftijd met verhoogd risico voor een downkindje gaat, waarschijnlijk 38, zo makkelijk oordeelt over down. Zelf heb ik 5x minder kans op down gezien mijn leeftijd. Maar ook ik heb kans. En ik neem mijn verantwoording."
Ik ga helemaal niet voor een Down kindje, ik begrijp de hele eerste zin niet. Bedoel je misschien iemand die bewust zwanger wordt op een leeftijd met verhoogd risico voor een downkindje? In dat geval, zoals Fashion Victim al zei: jij hebt geen idee waarom ik op deze leeftijd zwanger ben, en hoe bewust dat is. En wat betekent makkelijk oordelen over Down eigenlijk? En wat is dan "verantwoording nemen"? Ik neem aan dat je verantwoordelijkheid bedoelt, en die neem ik ook, naar de rest van mijn gezin, door een zwangerschap eventueel af te laten breken. Verder ben ik benieuwd wat ik nog meer heb beweerd dat niet waar is.
vrijdag 13 juni 2008 om 19:43
Hallo, ik heb lang nagedacht of wil wel wilde reageren, maar ik doe het toch maar.
Toen ik vorig jaar zwanger was hebben wij ook een combinatietest laten doen, omdat we wilden weten of we een gezond kind zouden krijgen. Helaas viel de nekplooi slecht uit en was er een kans van 1 op 5 op het downsyndroom. Dus die week erna een vlokkentest gedaan met een kans op een miskraam, maar we wilden weten of dit kindje het down syndroom zou hebben of niet. Als er was uitgekomen dat het het down syndroom zou hebben dan hadden we er waarschijnlijk (zo goed als zeker) ervoor gekozen om het weg te laten halen. Maar de uitslag was goed dus wij blij. Wel kregen we een extra uitgebreide echo bij 16 en bij 20 weken omdat de nekplooi wel erg dik was (6mm en tot 3mm wordt als normaal gezien). Dus een extra echo bij 16 en 20 weken om te kijken voor eventuele lichamelijke afwijkingen wat dat schijnt dan vaker voor te komen, maar ook hier was alles goed, dus wij helemaal blij. Als er iets is wat wij nu wel geleerd hebben is dat ook al krijg je zoveel screenings, testen en echo's dat je dan nog steeds geen garantie hebt. Tijdens een pretecho bij 27 weken zagen ze dat er wel erg weinig vruchtwater was dus hup weer terug in de medische molen. Toen bleek dat onze cystenieren had en dat die na de geboorte gelijk aan de dialyse zou moeten omdat beide nieren niet zouden werken waarschijnlijk. Onze zoon Thijs is geboren na een volledige zwangerschap en hij had dus cystenieren. Daarbij had die ook een hartafwijking (transpositie van de vaten). Uiteindelijk waren de niertjes door de cystes zo groot geworden dat zijn longetjes in verdrukking zijn gekomen tijdens de zwangerschap en hij kon dus niet zelfstandig ademen en is na 2 dagen overleden. Wij zijn heel blij dat we Thijs gekend hebben voor 2 dagen en in die 2 dagen heeft die ons leven verrijkt. Ook wij zaten niet te wachten op een kindje met een nierziekte, nierdialyse vanaf de geboorte, maar de artsen zeiden dat die een menswaardig leven zou kunnen hebben, dus ja wie zijn wij dan om hem dat te ontnemen. Er was een herhalingsrisico van 25%, omdat mijn man en ik drager zijn van het gen cystenieren. Het is recessief overerfbaar dus beide ouders moeten het gen hebben en dan is er 25% kans om het door te geven, wij hebben er zelf geen last van. Met deze wetenschap wilde wij toch graag voor een 2e gaan, want ja er is ook 75% kan dat het gezond ter wereld komt (zonder cystenieren bedoel ik hiermee, los van misschien andere dingen). Nu ben ik 34 weken en 3 dagen zwanger en helaas ziet het er naar uit dat ons kindje toch tot die 25% hoort, maar wij hopen gewoon dat onze kleine meid het gaat overleven en dat we met liefde voor haar kunnen gaan zorgen, ook al is dat dan met cystenieren en alle zorg vandien. Overigens was dit keer de nekplooimeting goed en alle echo's waren goed tot 3 weken geleden. Dus bij 31 weken begonnen de nieren pas te groeien. Wat ik dus wil zeggen weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik hoop zo dat onze kleine meid het overleeft ook al is dat dan met een lichamelijke afwijking. Maar ik durf ook gerust te zeggen dat ook wij als we de keuze hadden natuurlijk liever een geheel gezond meisje zouden hebben. Ik zie het ook zo (ik ben totaal niet gelovig), maar ze zeggen weleens dat de kinderen hun ouders uitzoeken. Nou misschien hebben mij man en ik wel zoveel te bieden aan liefde dat wij bestemd zijn om een kindje te krijgen met een lichamelijke afwijking (ja je moet er iets positiefs uithalen). Ook denk ik dat ik nog steeds zou kiezen om het kindje weg te halen als het een down syndroom zou hebben ook al is niet ieder kindje hetzelfde met het down syndroom.
Toen ik vorig jaar zwanger was hebben wij ook een combinatietest laten doen, omdat we wilden weten of we een gezond kind zouden krijgen. Helaas viel de nekplooi slecht uit en was er een kans van 1 op 5 op het downsyndroom. Dus die week erna een vlokkentest gedaan met een kans op een miskraam, maar we wilden weten of dit kindje het down syndroom zou hebben of niet. Als er was uitgekomen dat het het down syndroom zou hebben dan hadden we er waarschijnlijk (zo goed als zeker) ervoor gekozen om het weg te laten halen. Maar de uitslag was goed dus wij blij. Wel kregen we een extra uitgebreide echo bij 16 en bij 20 weken omdat de nekplooi wel erg dik was (6mm en tot 3mm wordt als normaal gezien). Dus een extra echo bij 16 en 20 weken om te kijken voor eventuele lichamelijke afwijkingen wat dat schijnt dan vaker voor te komen, maar ook hier was alles goed, dus wij helemaal blij. Als er iets is wat wij nu wel geleerd hebben is dat ook al krijg je zoveel screenings, testen en echo's dat je dan nog steeds geen garantie hebt. Tijdens een pretecho bij 27 weken zagen ze dat er wel erg weinig vruchtwater was dus hup weer terug in de medische molen. Toen bleek dat onze cystenieren had en dat die na de geboorte gelijk aan de dialyse zou moeten omdat beide nieren niet zouden werken waarschijnlijk. Onze zoon Thijs is geboren na een volledige zwangerschap en hij had dus cystenieren. Daarbij had die ook een hartafwijking (transpositie van de vaten). Uiteindelijk waren de niertjes door de cystes zo groot geworden dat zijn longetjes in verdrukking zijn gekomen tijdens de zwangerschap en hij kon dus niet zelfstandig ademen en is na 2 dagen overleden. Wij zijn heel blij dat we Thijs gekend hebben voor 2 dagen en in die 2 dagen heeft die ons leven verrijkt. Ook wij zaten niet te wachten op een kindje met een nierziekte, nierdialyse vanaf de geboorte, maar de artsen zeiden dat die een menswaardig leven zou kunnen hebben, dus ja wie zijn wij dan om hem dat te ontnemen. Er was een herhalingsrisico van 25%, omdat mijn man en ik drager zijn van het gen cystenieren. Het is recessief overerfbaar dus beide ouders moeten het gen hebben en dan is er 25% kans om het door te geven, wij hebben er zelf geen last van. Met deze wetenschap wilde wij toch graag voor een 2e gaan, want ja er is ook 75% kan dat het gezond ter wereld komt (zonder cystenieren bedoel ik hiermee, los van misschien andere dingen). Nu ben ik 34 weken en 3 dagen zwanger en helaas ziet het er naar uit dat ons kindje toch tot die 25% hoort, maar wij hopen gewoon dat onze kleine meid het gaat overleven en dat we met liefde voor haar kunnen gaan zorgen, ook al is dat dan met cystenieren en alle zorg vandien. Overigens was dit keer de nekplooimeting goed en alle echo's waren goed tot 3 weken geleden. Dus bij 31 weken begonnen de nieren pas te groeien. Wat ik dus wil zeggen weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik hoop zo dat onze kleine meid het overleeft ook al is dat dan met een lichamelijke afwijking. Maar ik durf ook gerust te zeggen dat ook wij als we de keuze hadden natuurlijk liever een geheel gezond meisje zouden hebben. Ik zie het ook zo (ik ben totaal niet gelovig), maar ze zeggen weleens dat de kinderen hun ouders uitzoeken. Nou misschien hebben mij man en ik wel zoveel te bieden aan liefde dat wij bestemd zijn om een kindje te krijgen met een lichamelijke afwijking (ja je moet er iets positiefs uithalen). Ook denk ik dat ik nog steeds zou kiezen om het kindje weg te halen als het een down syndroom zou hebben ook al is niet ieder kindje hetzelfde met het down syndroom.
.
vrijdag 13 juni 2008 om 19:47
Volgens Stichting Downsyndroom:
Wat zijn de gevolgen ?
Mensen met Downsyndroom hebben enkele karakteristieke uiterlijke kenmerken, waardoor zij meestal duidelijk herkenbaar zijn. Op medisch gebied kunnen zich de nodige problemen voordoen. Zo wordt bijna de helft van hen geboren met een hartafwijking, die overigens in veel gevallen operatief te behandelen is. Preventief geneeskundig onderzoek door artsen of therapeuten die veel kinderen met Downsyndroom zien is van groot belang.
Om daarin beter te voorzien zijn er in de afgelopen jaren op verschillende plaatsen specifieke Downsyndroom Teams opgericht. Door eventuele problemen met de gezondheid vroegtijdig te behandelen zijn de kansen op een goede gezondheid en een betere levensverwachting sterk toegenomen.
Kinderen met Downsyndroom ontwikkelen zich trager dan andere kinderen, zowel lichamelijk als verstandelijk. Er is echter een grote variatie in wat ze kunnen bereiken. Niet alleen hun aanleg, maar vooral ook de mogelijkheden die hen geboden worden in hun omgeving spelen daarbij een belangrijke rol.
Wat zijn de gevolgen ?
Mensen met Downsyndroom hebben enkele karakteristieke uiterlijke kenmerken, waardoor zij meestal duidelijk herkenbaar zijn. Op medisch gebied kunnen zich de nodige problemen voordoen. Zo wordt bijna de helft van hen geboren met een hartafwijking, die overigens in veel gevallen operatief te behandelen is. Preventief geneeskundig onderzoek door artsen of therapeuten die veel kinderen met Downsyndroom zien is van groot belang.
Om daarin beter te voorzien zijn er in de afgelopen jaren op verschillende plaatsen specifieke Downsyndroom Teams opgericht. Door eventuele problemen met de gezondheid vroegtijdig te behandelen zijn de kansen op een goede gezondheid en een betere levensverwachting sterk toegenomen.
Kinderen met Downsyndroom ontwikkelen zich trager dan andere kinderen, zowel lichamelijk als verstandelijk. Er is echter een grote variatie in wat ze kunnen bereiken. Niet alleen hun aanleg, maar vooral ook de mogelijkheden die hen geboden worden in hun omgeving spelen daarbij een belangrijke rol.
vrijdag 13 juni 2008 om 19:48
Oh ja wij hebben bij 20 weken (toen waren DNA testen bekend) er bewust niet voor gekozen om een vruchtwaterpunctie te doen vanwege het risico op een miskraam en omdat alles er toen nog goed uitzag. We hebben nu 3 weken geleden wel een vlokkentest laten doen (vruchtwaterpunctie was niet meer mogelijk door weinig vruchtwater) omdat we willen weten of ons kindje het foute gen heeft, maar dit is uitsluitend bedoeld voor extra informatie voor ons. Het risico nu was op een spontane bevalling (bij test 31 weken), maar dat percentage is echt heel laag. Eind volgende week krijgen we de uitslag. Ook krijgen we volgende week te horen of ons kindje eerder gehaald gaat worden.
Zo wat een lap tekst is dat bijelkaar geworden zeg.
Zo wat een lap tekst is dat bijelkaar geworden zeg.
vrijdag 13 juni 2008 om 19:52
Dit is wat ik in de literatuur vind:
Curr Psychiatry Rep. 2007 Apr;9(2):135-40.
Neuropsychiatric and behavioral aspects of trisomy 21.Visootsak J, Sherman S.
Down syndrome (DS), or trisomy 21, is the most common identifiable genetic cause of mental retardation. The syndrome is unique with respect to its cognitive, behavioral, and psychiatric profiles. The well-known cheerful and friendly demeanor often creates a personality stereotype, with parents and observers commenting on the positive attributes. Despite these strengths, approximately 20% to 40% of children with DS have recognized behavioral problems. Such problems persist through adulthood, with a decrease in externalizing symptoms of aggressiveness and attention problems and the emergence of internalizing symptoms of depression and loneliness. In adulthood, the presence of early-onset dementia of the Alzheimer type and cognitive decline may pose a challenge in recognizing these internalizing symptoms. Understanding the age-related changes in cognitive functioning and behavioral profiles in individuals with DS provides insight into clinical and treatment implications.
Met andere woorden, een flink deel (groter dan bij mensen zonder Down) heeft psychiatrische problemen, waarbij met het ouder worden agressieve problemen afnemen maar eenzaamheid en depressie toenemen.
Curr Psychiatry Rep. 2007 Apr;9(2):135-40.
Neuropsychiatric and behavioral aspects of trisomy 21.Visootsak J, Sherman S.
Down syndrome (DS), or trisomy 21, is the most common identifiable genetic cause of mental retardation. The syndrome is unique with respect to its cognitive, behavioral, and psychiatric profiles. The well-known cheerful and friendly demeanor often creates a personality stereotype, with parents and observers commenting on the positive attributes. Despite these strengths, approximately 20% to 40% of children with DS have recognized behavioral problems. Such problems persist through adulthood, with a decrease in externalizing symptoms of aggressiveness and attention problems and the emergence of internalizing symptoms of depression and loneliness. In adulthood, the presence of early-onset dementia of the Alzheimer type and cognitive decline may pose a challenge in recognizing these internalizing symptoms. Understanding the age-related changes in cognitive functioning and behavioral profiles in individuals with DS provides insight into clinical and treatment implications.
Met andere woorden, een flink deel (groter dan bij mensen zonder Down) heeft psychiatrische problemen, waarbij met het ouder worden agressieve problemen afnemen maar eenzaamheid en depressie toenemen.
vrijdag 13 juni 2008 om 19:54
En uit een lesbrief van een universiteit:
Medische Complicaties
3% van de kinderen met Down syndroom hebben problemen in de ontwikkeling van hun verteringsstelsel. Bij de geboorte van een kindje met Down syndroom moet daarom goed worden opgelet of alle onderdelen van het verteringsstelsel aanwezig zijn en goed werken. Afwijkingen in het verteringsstelsel kunnen over het algemeen verholpen worden met een relatief eenvoudige operatie. Hartafwijkingen vormen een groter medisch probleem; 40% van de kinderen met Down syndroom hebben een structurele hartafwijking. Onvolledige afsluiting van de hartkamers en boezems is het meest voorkomende defect. Deze afwijking heeft tot gevolg dat er bloed van de linkerkant van het hart naar de rechterkant stroomt, waardoor er hypertensie in de long(slag)aders ontstaat. Down syndroom heeft ook mentale retardatie tot gevolg. De gemiddelde mens heeft een IQ van 100. Het IQ van mensen met Down varieert echter tussen 25 en 60. Andere veelvoorkomende complicaties zijn gehoorverlies, oogafwijkingen, een verstoorde werking van de schildklier en wervelinstabiliteit. Bovendien hebben mensen met Down een verhoogd risico op het ontwikkelen van leukemie.
Medische Complicaties
3% van de kinderen met Down syndroom hebben problemen in de ontwikkeling van hun verteringsstelsel. Bij de geboorte van een kindje met Down syndroom moet daarom goed worden opgelet of alle onderdelen van het verteringsstelsel aanwezig zijn en goed werken. Afwijkingen in het verteringsstelsel kunnen over het algemeen verholpen worden met een relatief eenvoudige operatie. Hartafwijkingen vormen een groter medisch probleem; 40% van de kinderen met Down syndroom hebben een structurele hartafwijking. Onvolledige afsluiting van de hartkamers en boezems is het meest voorkomende defect. Deze afwijking heeft tot gevolg dat er bloed van de linkerkant van het hart naar de rechterkant stroomt, waardoor er hypertensie in de long(slag)aders ontstaat. Down syndroom heeft ook mentale retardatie tot gevolg. De gemiddelde mens heeft een IQ van 100. Het IQ van mensen met Down varieert echter tussen 25 en 60. Andere veelvoorkomende complicaties zijn gehoorverlies, oogafwijkingen, een verstoorde werking van de schildklier en wervelinstabiliteit. Bovendien hebben mensen met Down een verhoogd risico op het ontwikkelen van leukemie.
