Kinderen
alle pijlers
Relatief grote kans op down, abortus als inderdaad down?
donderdag 12 juni 2008 om 19:23
Vriendin van mij heeft enkele dagen geleden te horen gekregen dat de kans op Down syndroom behoorlijk groot is. Over een paar weken krijgt ze een vruchtwaterpunctie en als daaruit blijkt dat het inderdaad Down is, zal ze de zwangerschap afbreken.
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
maandag 16 juni 2008 om 23:29
Dus, als ik het goed begrijp is de enige echte stem die jij als niet arts maar moeder kan laten gelden wb de bahndeling en het al dan niet laten leven van je (ongeboren) kind het plegen van abortus. Als jij vind dat de handicap van je kind jouw grenzen overschrijdt dan kan je niet vragen om niet-behandelen, maar dan moet je preventief abortus plegen, voordat je die 24 weken grens overgaat.
dinsdag 17 juni 2008 om 08:13
er is natuurlijk wel een heel groot verschil tussen wel of niet behandelen en actief leven beeindigen. Veel gehandicapten babies die geboren worden kunnen het op eigen kracht redden. Tja, dan is er geen arts die zegt, we gaan dit leven aktief beeindigen want de handicap is wel erg zwaar. Het wordt anders als een gehandicapt kind hulp nodig heeft om te blijven leven, dan heb je als ouders (en ik heb daarvan echt reeele voorbeelden in mijn omgeving) echt wel degelijk een stem tot hoever je gaat en wanneer het genoeg is geweest. En dan nog zullen de artsen uieindelijk alle beslissingen nemen, maar zeer zeker samen met de ouders. Is althans mijn ervaring.
dinsdag 17 juni 2008 om 09:26
donderdag 19 juni 2008 om 11:02
Meave, Malificient kwam met de motivatie 'hoop', daar verwees ik naar. En zoals later geschreven wordt, heb je helaas vaak geen keuze als ouder met betrekking tot het behandelen. Ook al er weet niet wat voor ingrepen en medicatie voor nodig is om het kind levend te houden. Dus zul je de keuze moeten maken als je de zwangerschap nog kan onderbreken.
Ik heb er nog veel over nagedacht en ik denk dat ik echt begrijp hoe jij er tegenover staat (ik begreep de woorden wel, maar kon me niet goed inleven, dat bedoel ik met begrijpen) alhoewel het nog steeds mijn keuze niet zou zijn. Het is allemaal wel heel erg afhankelijk van je referentiekader. Jij hebt broers die het 'goed doen' en mijn ervaring is weer totaal anders. Daarom ben ik zo blij dat er gelukkig een keuze is, al is deze heel moeilijk.
donderdag 19 juni 2008 om 11:54
Voor mij weegt het dus wel mee. Ik ben geen medicus en ik ken ook niet de gevolgen voor een kind van alle mogelijke handicaps en ja, het zou kunnen dat een arts doorzet, waar ik dat niet zou willen. Maar ik ga ervanuit dat artsen ook de kwaliteit van leven in ogenschouw nemen. Daarom beslissen ze soms om te stoppen met behandelen waar ouders door zouden willen gaan en vice versa. Natuurlijk heb je als ouder niet het recht zomaar de stekker uit een couveuse te trekken. Voor mij klopt deze redenering wel omdat in principe elk kind met elke denkbeeldige handicap welkom zou zijn. Maar een kind met bijvoorbeeld Trisomie 18 dat wel levend geboren wordt, wordt zelden ouder dan een paar maanden. En ze lijden meestal veel pijn. Voor zover mij bekend zijn er
donderdag 19 juni 2008 om 14:27
Een ieder heeft zijn eigen redenen om wel of niet afbreken van een zwangerschap als blijkt dat het kindje gehandicapt (down) zou zijn. Ik denk dat je die beslissing van een ieder moet respecteren of je er nu mee eens bent of niet. Als een kind ondraaglijk zou moeten lijden is een ander verhaal maar daar ga ik niet van uit..
Want wat de beslissing ook mag zijn, de ouders moeten er hun hele leven met die beslissing leven.
Want wat de beslissing ook mag zijn, de ouders moeten er hun hele leven met die beslissing leven.
donderdag 19 juni 2008 om 22:21
eowynn, voordat de medische wetenschap zo ver ontwikkeld was, laten we zeggen zo tot de jaren 50 zeker wel, stierf 90% van de kinderen met Down voor het 10e levensjaar. Bijna alle kinderen met Down hebben bij de geboorte problemen die zonder behandeling fataal zijn.
Verder wil ik even reageren op het al dan niet los kunnen laten van je kind als het ondraaglijk lijdt.
Mijn zoon ( met down ) heeft net na zijn geboorte ongeveer 6 weken op het randje gezweefd. Ik moet toegeven dat ergens in die 6 weken er een moment is geweest dat ik me afvroeg of hij niet beter kon sterven. Dat klinkt afschuwelijk, en zo voelde het ook.
Ik denk nu dat ik dat dacht, omdat ik twijfelde aan de kwaliteit van zijn leven. Zo hard vechten maar waarvoor?
Het leek me even helemaal niks en zeer oneerlijk.
Maar het "waarvoor" kon ik toen helemaal niet inschatten. En ik kan helemaal niet bepalen wat kwaliteit van leven voor een ander is. En ik kan al helemaal niet bepalen of een ander liever lijdt of dood is, om het maar even kort door de bocht te zeggen.
Dus wat betreft prediagnostiek heb je aan mij geen bal
Maar ik denk dat het nooit makkelijk is om een abortus te doen terwijl je een kinderwens hebt. En dat je in die beslissing net als in de uitkomst daarvan, gewoon moet roeien met de riemen die je hebt.
Je beperkte kennis van "De handicap in de praktijk" * en je beperkte zelfkennis. Nou ja, en vooruit dan maar, je religie.
* goeie boektitel, moet ik mss eens werk van maken
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 20 juni 2008 om 16:32
Het is zo makkelijk om reactie te geven, als je zelf net 9 weken terug een gezonde wolk van een dochter heb gekregen, maar ik zal een poging doen ;) Ik werk zelf met ernstig verstandelijk gehandicapten en zie dus dagelijks hoe zwaar en moeilijk, maar ook mooi het kan zijn. Ik weet dus ook wat het Syndroom van Down in kan houden. Als ik in een vroeg stadium zou weten dat het kindje gehandicapt zou zijn, zou ik de zwangerschap af laten breken. Niet dat mijn kind perfect moet zijn, maar ik weet wat het inhoud om voor iemand te zorgen met een handicap..Nou is er nooit een garantie dat je kind gezond blijft, maar daar ga ik in eerste instantie toch wel van uit ;)
zaterdag 21 juni 2008 om 07:29
hier twee keer een vruchtwaterpunctie laten doen en met de wtenschap dat als de kans op down groot was dat we de zwangerschap dan af zouden breken...deze beslissing was uiteraard zwaar voor ons. Onze redenering was dat wij beiden bijna 40 jaar oud zijn en tegenwoordig mensen met het syndroom van Down erg oud kunnen worden, wie zou er voor hem of haar zorgen? zou hij het snappen dat wij er niet meer zijn? op wie zijn schouders en geld zou de opvang komen te liggen? is dit eerlijk voor de familie? bovendien is mijn man Bipolair...een psychische erfelijke aandoening die je je hele leven houdt, om daar dan een kind met down bij toe te voegen? anyways, dit waren onze beweegredenen, misschien anders dan wat hierboven werd genoemd...er kunnen dus situaties zijn binnen het gezin waarom mensen besluiten geen kindje met down geboren te laten worden...niemand in onze omgeving weet dat mijn man bipolair is, hij kan dan direct zijn baan kwijt raken...dus je kan nooit in iemand anders keuken kijken toch?
zaterdag 21 juni 2008 om 16:25
Los van het feit dat je niet bij iemand anders in de keuken kunt kijken, ben je ook aan niemand een uitleg verschuldigd. Iedereen maakt een keuze waar hij/zij (hopelijk) zelf achter staat en daar heeft een ander nix mee van doen. Een kindje op de wereld zetten en er later spijt van krijgen, is vele malen erger!
