Kinderen
alle pijlers
Relatief grote kans op down, abortus als inderdaad down?
donderdag 12 juni 2008 om 19:23
Vriendin van mij heeft enkele dagen geleden te horen gekregen dat de kans op Down syndroom behoorlijk groot is. Over een paar weken krijgt ze een vruchtwaterpunctie en als daaruit blijkt dat het inderdaad Down is, zal ze de zwangerschap afbreken.
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
donderdag 12 juni 2008 om 19:30
Ik heb een vriendin met een kindje met Down, dat ze nooit zou willen missen. Ik ben nu zwanger en ze vroeg mij of ik prenatale testen had gedaan. Ik vond het lastig om daar op te antwoorden, want dat had ik inderdaad en ik denk dat ik bij Down de zwangerschap zou laten afbreken. Zij zei dat ze haar kindje natuurlijk nooit zou willen missen, maar dat ze Down een reden vond om de zwangerschap af te laten breken. Ze vond dat haar kind te veel leed en te veel pijn had. Ze heeft tijdens haar tweede zwangerschap dan ook wel laten testen.
Ik heb ook een vriendin met een broer met Down, en daar heeft het hele gezin behoorlijk onder geleden. Terwijl dat een hoog-niveau kind was dat inmiddels zelfstandig woont. Ook deze moeder zegt dat als ze alles geweten had, ze de zwangerschap wellicht had laten afbreken.
Ik heb ook een vriendin met een broer met Down, en daar heeft het hele gezin behoorlijk onder geleden. Terwijl dat een hoog-niveau kind was dat inmiddels zelfstandig woont. Ook deze moeder zegt dat als ze alles geweten had, ze de zwangerschap wellicht had laten afbreken.
donderdag 12 juni 2008 om 19:32
Ik vind het ook verschrikkeljk dat het al zo normaal is om een kind met syndroom van Down weg te laten sterven. Als het kind geen kwaliteit van leven heeft, altijd pijn heeft of snel na de geboorte zal overlijden kiezen de ouders hier ook voor hun kind. Alle respect voor hen. Maar hier hebben we het over mensen die over het algemeen heel gelukkig zijn. Zelf ben ik zwanger van de 3e en stonden ze raar te kijken dat ik geen combitest wil. Bij alle 3 niet. Maar als je geen kind wil wat 100% perfect is moet je er niet aan beginnen. Vooral als je een kind met bijna 20 weken geboren laat worden en laat sterven terwijl het gewoon gelukkig kan worden omdat het te lastig is. Wat niet wegneemt dat het me verschrikkelijk lijkt als het het syndroom van down heeft maar dat is mijn/ons probleem daar moeten we maar mee dealen. Maar weet zeker dat ik apetrots op mijn kind zal zijn ondanks dat het een chromosoom meer heeft. En ik zal voor deze reden nooit een risicovolle punctie of test uitvoeren. Ik gok niet met het leven van mijn kinderen.
donderdag 12 juni 2008 om 19:35
Heeft ze een combitest gehad?
Ik heb met 12 weken een combitest gehad. Daaruit kwam een kans van 1 op 5. Toen een vlokkentest en er bleken gelukkig geen afwijkingen.
Er is in die paar dagen (het duurde van de uitslag tot de uitslag v.d. vlokkentest 6 dagen) natuurlijk van alles door ons hoofd gespookt. We hadden besloten dat als er idd sprake van down zou zijn, het kindje welkom was. Als er een afwijking zou zijn waardoor het kindje geen overlevingskansen had, dan werd het een ander verhaal. Gelukkig hebben we nooit die beslissing hoeven maken. Onze dochter heeft gister haar 1e verjaardag gevierd!
Dus ik weet niet precies waarom ze een kans heeft op down, maar er kan ook niets aan de hand zijn.
Ik heb met 12 weken een combitest gehad. Daaruit kwam een kans van 1 op 5. Toen een vlokkentest en er bleken gelukkig geen afwijkingen.
Er is in die paar dagen (het duurde van de uitslag tot de uitslag v.d. vlokkentest 6 dagen) natuurlijk van alles door ons hoofd gespookt. We hadden besloten dat als er idd sprake van down zou zijn, het kindje welkom was. Als er een afwijking zou zijn waardoor het kindje geen overlevingskansen had, dan werd het een ander verhaal. Gelukkig hebben we nooit die beslissing hoeven maken. Onze dochter heeft gister haar 1e verjaardag gevierd!
Dus ik weet niet precies waarom ze een kans heeft op down, maar er kan ook niets aan de hand zijn.
donderdag 12 juni 2008 om 19:39
ik heb zelf een kind met down. Hij is echt een ontzettend fijn kind.Maar ik ben het met de vader eens die tegen me zei;
Het is voor mij een onvervangbaar kind, maar ik gun het niemand.
Het is ook zwaar, en niet iedereen reageert goed, en je hebt ook verdriet over het verdriet van je kind.
Er zijn nog steeds kinderen met down die naar een pleeggezin of vervangend tehuis gaan omdat de belasting voor de ouders teveel is.
Was het maar eenvoudiger, maar echt, als je vriendin een negatieve uitslag krijgt en ze "kiest"inderdaad voor abortus, denk ik dat het een hele zware keuze is, waar ze steun voor verdient, geen kritiek. ( zoals ook ouders die ervoor kiezen om hun kindje met down te houden steun verdienen, en geen kritiek, want ook dat komt voor)
Het is voor mij een onvervangbaar kind, maar ik gun het niemand.
Het is ook zwaar, en niet iedereen reageert goed, en je hebt ook verdriet over het verdriet van je kind.
Er zijn nog steeds kinderen met down die naar een pleeggezin of vervangend tehuis gaan omdat de belasting voor de ouders teveel is.
Was het maar eenvoudiger, maar echt, als je vriendin een negatieve uitslag krijgt en ze "kiest"inderdaad voor abortus, denk ik dat het een hele zware keuze is, waar ze steun voor verdient, geen kritiek. ( zoals ook ouders die ervoor kiezen om hun kindje met down te houden steun verdienen, en geen kritiek, want ook dat komt voor)
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 12 juni 2008 om 19:48
Ik denk dat een kind met een lichamelijke afwijking niet kunt vergelijken met een kind met een verstandelijke afwijking. Ze hebben allebei hun beperkingen, je zult over beiden zorgen hebben, maar ik kan me zo voorstellen dat een kind met een lichamelijke afwijking waarmee het prima kan leven (zoals je het zelf omschrijft) makkelijker mee kan komen dan een kind met bijv. down. En dat dit uiteindelijk voor je zelf ook makkelijker is.
Zoon heeft hier ook een aantal (stuk of 4) lichamelijke afwijkingen. Is op zich prima mee te leven, wel zorgen af en toe, maar goed. Toen hij direct na zijn geboorte op de ic lag, lag er naast hem een jongetje van 2, wat helemaal nergens op reageerde, en zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapt was. Dát leek me veel zwaarder, om al twee jaar lang als ouder dagelijks op bezoek te gaan bij je kind, en er nul respons van krijgen. Nauwelijks herkenning zelfs. Op dat moment hebben we regelmatig in onze handjes geknepen dat het met zoon "allemaal wel meeviel, hij keek tenminste nog pienter uit zijn ogen".
Dat het kind welkom is, dat zal vast wel, anders was er geen gehoor gegeven aan de kinderwens. Maar of de ouders dit aankunnen, dat is de vraag. En als je weet dat je een zorgenkind krijgt, moet je daar nog eens extra goed over nadenken, en je zult alle steun die je kunt krijgen, ook vast goed kunnen gebruiken.
Zoon heeft hier ook een aantal (stuk of 4) lichamelijke afwijkingen. Is op zich prima mee te leven, wel zorgen af en toe, maar goed. Toen hij direct na zijn geboorte op de ic lag, lag er naast hem een jongetje van 2, wat helemaal nergens op reageerde, en zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapt was. Dát leek me veel zwaarder, om al twee jaar lang als ouder dagelijks op bezoek te gaan bij je kind, en er nul respons van krijgen. Nauwelijks herkenning zelfs. Op dat moment hebben we regelmatig in onze handjes geknepen dat het met zoon "allemaal wel meeviel, hij keek tenminste nog pienter uit zijn ogen".
Dat het kind welkom is, dat zal vast wel, anders was er geen gehoor gegeven aan de kinderwens. Maar of de ouders dit aankunnen, dat is de vraag. En als je weet dat je een zorgenkind krijgt, moet je daar nog eens extra goed over nadenken, en je zult alle steun die je kunt krijgen, ook vast goed kunnen gebruiken.
donderdag 12 juni 2008 om 19:50
Dat kan je je dus afvragen. Bij Down komen vaak lichamelijke afwijkingen voor, die operaties en ziekenhuisbezoeken noodzakelijk maken. Mijn vriendin zegt altijd dat buitenstaanders gewoon een gelukkig kind zien, en niet de pijn die dat kind dagelijks heeft. Ik denk dat je als buitenstaander heel moeilijk kunt inschatten wat Down echt inhoudt.
donderdag 12 juni 2008 om 19:50
donderdag 12 juni 2008 om 19:53
tieger, een kind met down heeft naast een verstandelijke beperking, ook over het algemeen genomen verschillende lichamelijke afwijkingen, en ook nog een zwakker immuun systeem.Ze zijn dus eigenlijk naast lichamelijk en verstandelijk beperkt ook vaak chronisch ziek.
Dit klinkt wel heel somber, als ik het zelf zo lees, maar het is eigenlijk wel zo.
Dit klinkt wel heel somber, als ik het zelf zo lees, maar het is eigenlijk wel zo.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 12 juni 2008 om 19:59
100% zeker weet ik het niet, maar zoals ik er nu in sta zou ik de zwangerschap af laten breken.
niet vanwege de maakbaarheid van het leven, het kan ook fout gaan zonder dat ze het zien. maar vanwege de dingen die het met zich mee brengt. het is niet alleen de jeugd van je kind, het is (niet altijd) misschien wel voor de rest van je leven! op den duur word je te oud, of word het te zwaar dan moet je je kind naar een instelling gaan brengen...
al kan een down persoon nog zo gelukkig lijken, ik geloof nooit dat ze dat echt zijn. als kind misschien wel, maar ze worden ouder, krijgen behoeftes die niet bevredigd kunnen worden, blijven afhankelijk van andere en weten ook dat ze anders en hulp behoevend zijn. ik zou dus kort gezegd de zwangerschap afbreken vanwege het kind, om die het leed te besparen en niet voor mijzelf.
niet vanwege de maakbaarheid van het leven, het kan ook fout gaan zonder dat ze het zien. maar vanwege de dingen die het met zich mee brengt. het is niet alleen de jeugd van je kind, het is (niet altijd) misschien wel voor de rest van je leven! op den duur word je te oud, of word het te zwaar dan moet je je kind naar een instelling gaan brengen...
al kan een down persoon nog zo gelukkig lijken, ik geloof nooit dat ze dat echt zijn. als kind misschien wel, maar ze worden ouder, krijgen behoeftes die niet bevredigd kunnen worden, blijven afhankelijk van andere en weten ook dat ze anders en hulp behoevend zijn. ik zou dus kort gezegd de zwangerschap afbreken vanwege het kind, om die het leed te besparen en niet voor mijzelf.
donderdag 12 juni 2008 om 19:59
Ik dub tussen misschien, weet het nog niet en zeker af laten breken. Ik weet hoe het is om zwanger te zijn en ik weet hoe geweldig het is als je leven voelt.
Ik heb bij de zwangerschap van Jommetje heel bewust de 20-weken-is-alles-goed-echo uitgesteld tot ik 26 weken zwanger was. Ik wilde een eventuele keuze niet hoeven maken. Omdat ik wist dat ik een verstandelijk gehandicapt kind niet zou 'willen'. Maar omdat ik het ook niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen om een zwangerschap af te breken.
Nou was de nekplooimeting prima. Was dat anders geweest, had ik waarschijnlijk wel laten testen.
Ik denk dat ik er zelf niet zo goed mee om zou kunnen gaan, en dat het een belasting is voor het gezin, en dat het voor het kind zelf ook niet tof is. Pijn, niet mee kunnen komen, en niet alle down-kindjes zijn zo intens gelukkig als iedereen de hele tijd maar denkt.
Maar toch...
Nou ja, ik weet het niet.
Ik heb bij de zwangerschap van Jommetje heel bewust de 20-weken-is-alles-goed-echo uitgesteld tot ik 26 weken zwanger was. Ik wilde een eventuele keuze niet hoeven maken. Omdat ik wist dat ik een verstandelijk gehandicapt kind niet zou 'willen'. Maar omdat ik het ook niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen om een zwangerschap af te breken.
Nou was de nekplooimeting prima. Was dat anders geweest, had ik waarschijnlijk wel laten testen.
Ik denk dat ik er zelf niet zo goed mee om zou kunnen gaan, en dat het een belasting is voor het gezin, en dat het voor het kind zelf ook niet tof is. Pijn, niet mee kunnen komen, en niet alle down-kindjes zijn zo intens gelukkig als iedereen de hele tijd maar denkt.
Maar toch...
Nou ja, ik weet het niet.
donderdag 12 juni 2008 om 20:00
Moeilijk onderwerp. Ik werk zelf in de verstandelijk gehandicaptenzorg, en heb veel verschillende kinderen/volwassenen met Down begeleid en daarbij veel ouders gesproken. En de ene persoon met Down is de andere niet. Zoals Maxem schrijft: 'mensen die over het algemeen heel gelukkig zijn' dat is in mijn ervaring helaas niet zo. De mensen van laag niveau beseffen vaak zelf niet hoe gehandicapt ze zijn, maar ondervinden wel allerlei problemen op het gebied van zelfredzaamheid, emotioneel functioneren, enz, enz. En de mensen van hoog niveau beseffen soms wel dat ze gehandicapt zijn, en kunnen daar weer erg mee worstelen. Kortom, je kan vantevoren niet weten hoe een kind/volwassene met Down is of zich zelf voelt. En daarom lijkt het mij verschrikkelijk zeker te weten dat je een kindje met Down krijgt en kan ik me heel goed voorstellen dat je er dan voor kiest het kindje niet geboren te laten worden. Maar daarom hebben wij er voor gekozen om niet te laten testen, zodat wij niet voor deze keuze zouden komen te staan. Want ik weet wel, dat als ik een kindje met Down had gekregen ik daar ook ontzettend veel van had gehouden en de zorgen had aangekund (denk ik nu).
Ik denk dat je vriendin voor zichzelf het best in kan schatten of ze een kindje met deze handicap aan kan. Het is echt ontzettend zwaar, ook al krijg je een 'makkelijk' kindje met Down. Je blijft altijd zorgen houden over je kind, en je kind komt nooit 100% los van jou als ouder qua zelfstandigheid bijvoorbeeld. En wie gaat er voor je kind zorgen als je er zelf niet meer bent? En wat voor handicaps komen er nog meer bij? (want veel mensen met Down hebben nog allerlei aandoeningen erbij) Ik denk dat als je probeert je in te leven in de echt zware kant van een kindje met Down, het misschien makkelijker voor je wordt om met haar mee te leven. En ook al zou het niet jouw beslissing zijn, als zij denkt dat zij het niet aan kan, neemt zij misschien wel de goede beslissing voor haar kind.....
Ik denk dat je vriendin voor zichzelf het best in kan schatten of ze een kindje met deze handicap aan kan. Het is echt ontzettend zwaar, ook al krijg je een 'makkelijk' kindje met Down. Je blijft altijd zorgen houden over je kind, en je kind komt nooit 100% los van jou als ouder qua zelfstandigheid bijvoorbeeld. En wie gaat er voor je kind zorgen als je er zelf niet meer bent? En wat voor handicaps komen er nog meer bij? (want veel mensen met Down hebben nog allerlei aandoeningen erbij) Ik denk dat als je probeert je in te leven in de echt zware kant van een kindje met Down, het misschien makkelijker voor je wordt om met haar mee te leven. En ook al zou het niet jouw beslissing zijn, als zij denkt dat zij het niet aan kan, neemt zij misschien wel de goede beslissing voor haar kind.....
donderdag 12 juni 2008 om 20:06
Ik weet dat bij het syndroom van down ook meer kans is op lichamelijke afwijkingen. Verdikte tong, de helft heeft een hartafwijking waarvan weer het meeste operabel te verhelpen is, meer last van de luchtwegen. Maar de meeste kunnen ondanks deze lichamelijk en geestelijke afwijkjingen wel een gelukkig leven lijden. En daarom zou ik het nooit zo laat kunnen laten aborteren.
donderdag 12 juni 2008 om 20:09
Bij nalezen stoor ik me eigenlijk ongelooflijk aan deze opmerkingen. Alsof Down net zoiets is als een kleine afwijking, zoals een extra teen ofzo. En alsof je laat aborteren omdat dat voor de ouders makkelijker is. Wat een harde oordelen van iemand die duidelijk geen idee heeft wat de dagelijkse praktijk is van een kind met Down syndroom.
Het valt me sowieso op dat mensen die echt weten wat het inhoudt, hier de meeste begrip voor afbreken van de zwangerschap lijken te hebben. Dat geeft toch te denken.
donderdag 12 juni 2008 om 20:10
Ik zou de zwangerschap afbreken, zo dacht ik er bijna 5 jaar geleden toen ik zwanger was over en zo denk ik er nog steeds over. Ik denk dat ik zelf niet in staat zou zijn een kind dan de zorg te bieden die het verdient en een gehandicapt kind in een tehuis proppen vind ik helemaal onmenselijk. Dus met pijn in mijn hart zou ik dan kiezen voor niet geboren laten worden.
Ik denk het trouwens niet, ik weet zeker dat ik een kind met een ernstige handicap niet genoeg te bieden heb. En als ik eerlijk ben wíl ik dat ook niet. Ik denk wel dat ik daarna nooit meer kinderen zou willen krijgen omdat ik het mezelf moeilijk zou kunnen vergeven, maar dat is gelukkig speculatie.
Ik denk het trouwens niet, ik weet zeker dat ik een kind met een ernstige handicap niet genoeg te bieden heb. En als ik eerlijk ben wíl ik dat ook niet. Ik denk wel dat ik daarna nooit meer kinderen zou willen krijgen omdat ik het mezelf moeilijk zou kunnen vergeven, maar dat is gelukkig speculatie.
Am Yisrael Chai!
donderdag 12 juni 2008 om 20:17
Ik wist wel dat een hartafwijking vaak voorkwam, en ik heb ook wel eens gehoord van een nierafwijking die vaker voorkomt bij mensen met down, dus dat er lichamelijks ook een aantal zaken niet goed zitten, dat wist ik.
Maar het lijkt mij ontzettend moeilijk om te zien dat mijn kind dingen niet begrijpt of niet kan omdat het de verstandelijke capaciteiten mist. De zorgen die je kunt hebben bij een lichamelijke afwijking kan ik me tot op zekere hoogte voorstellen, omdat ik die ervaring zelf heb met mijn zoon. Maar het lijkt me zo moeilijk om te zien dat je kind jou niet begrijpt, of niet op je reageert. Vandaar dat ik daar de nadruk op legde in mijn eerdere reactie.
donderdag 12 juni 2008 om 20:18
Ik zou het zelf niet afbreken, denk ik.Mijn verhaal zou zo het verhaal van het TO kunnen zijn,als ik in dezelfde situatie zou zitten.Ik heb best veel mensen gesproken die een downkindje hadden of het was een broer of zus.En degene die ik hoorde, vonden het niet meer als normaal.Dus ja,maar natuurlijk weet ik niet wat ik in dezelde situatie zou doen. Ik ben zelf een kindje kwijt geraakt met 36 weken zwangerschap, dus ik kan mijn haast niet voorstellen, dat ik omdat het kindje een down-syndroom zou hebben, het vrijwillig laten afbreken.Laat je ons even weten, hoe de uitslag was?
donderdag 12 juni 2008 om 20:18
Toen ik een jaar of 4 geleden van mijn partner hoorde dat een vriend van hem en zijn zwangere vriendin een punctie gingen laten doen en dat bij een evt. Downsyndroom het kind geaborteerd zou worden, werd ik vreselijk pissig, en hij was ook ontzettend verontwaardigd. Maar we waren meer verontwaardigd vanwege het feit dat die vriend een enorme perfectionist is, en niet een kind wilde dat niet aan zijn verwachtingen zou kunnen voldoen, dan vanwege de abortus an sich. Ik zie aan mijn omgeving (ik ken een paar mensen die in 'dat soort' zorg werken) dat het ontzettend zwaar is, en voor de ouders een enorme belasting. En of het kind in kwestie genoeg kwaliteit van leven heeft, vraag ik me af.
Wat betreft de ethiek zweef ik van links naar rechts.
Wat betreft de ethiek zweef ik van links naar rechts.
donderdag 12 juni 2008 om 20:20
Maar Maxem, je kan niet zo stellen dat iemand ondanks allerlei afwijkingen toch een gelukkig leven kan leiden. Een kwaliteit van leven? Een leven met geluk erin? Ja, vast en zeker. Iemand met Down is niet constant ongelukkig. Maar een echt gelukkig leven, of ze dat hebben dat weten alleen mensen die zelf het syndroom van Down hebben. En als je zwanger bent van een kindje met syndroom van Down en je weet gewoon van jezelf dat je zo'n kindje niet alles kan bieden wat hij/zij nodig heeft (en dat is heel veel, onderschat het niet) kan ik zo goed begrijpen dat je zo'n kindje niet geboren laat worden. Ik vind dat Fashionvictim het goed omschrijft, en ook al vinden anderen het misschien egoistisch, je kan ook denken dat het egoistisch is als je in zo'n situatie een kindje met Down wel geboren laat worden, want wat komt er van zo'n kindje terecht bij ouders die weten dat ze het niet aankunnen??
donderdag 12 juni 2008 om 20:21
Ik vind het ook een moeilijk onderwerp. Ik heb zelf een dochter met een verstandelijke beperking. Ze is ook autistisch.
Ik was 25 toen ze geboren werd (ze is nu bijna 8 ) en toen werden mij de testen nog niet aangeboden.
Maar de beperking die ze heeft is ook niet te testen.
Ondanks de pijn en het verdriet als je constateert dat het bij jouw kind anders gaat qua ontwikkeling, de emotioneel belastende onderzoeksmolen (met name voor de ouders) en het proces naar acceptatie zou ik haar voor geen goud willen missen.
Ik kan me dan ook niet voorstellen hoe ze zou zijn zonder haar autisme. Onze dochter is gelukkig, heel vrolijk en woont gewoon bij ons thuis. Ze zit op een ZMLK-school waar het erg goed gaat. Ze is pas zindelijk geworden (joepie) en leert lezen en rekenen.
Toen ik zwanger was van de 2e vroeg iedereen mij: "ga je nu laten testen?" . Maar ook toen was het nog niet standaard. ik was toen 30 (2005). En ik meen oprecht dat als ik de keus had gehad ik het denk ik niet zou doen. De kans op down is relatief klein en ik was meer bang voor nog een autistisch kind. Dat is nog steeds niet prenataal te testen en dus had ik maar vertrouwen in de zwangerschap. Dochter 2 werd blakend gezond geboren. Gelukkig!
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die een zwangerschap af laten breken bij een heel ernstige handicap, waarbij kinderen als "plantje" moeten leven, maar ik zie bij mijn dochter op school hele leuke, lieve en blije kinderen. Ook met Down-syndroom. En nee, die ouders hebben het niet gemakkelijk, maar als je alleen een "perfect" kind wil, moet je er mijns inziens niet aan beginnen.
En je moet je voorafgaand aan de test al samen af gaan vragen wat je gaat doen als de test een verhoogde kans op Down zou geven.
Ik was 25 toen ze geboren werd (ze is nu bijna 8 ) en toen werden mij de testen nog niet aangeboden.
Maar de beperking die ze heeft is ook niet te testen.
Ondanks de pijn en het verdriet als je constateert dat het bij jouw kind anders gaat qua ontwikkeling, de emotioneel belastende onderzoeksmolen (met name voor de ouders) en het proces naar acceptatie zou ik haar voor geen goud willen missen.
Ik kan me dan ook niet voorstellen hoe ze zou zijn zonder haar autisme. Onze dochter is gelukkig, heel vrolijk en woont gewoon bij ons thuis. Ze zit op een ZMLK-school waar het erg goed gaat. Ze is pas zindelijk geworden (joepie) en leert lezen en rekenen.
Toen ik zwanger was van de 2e vroeg iedereen mij: "ga je nu laten testen?" . Maar ook toen was het nog niet standaard. ik was toen 30 (2005). En ik meen oprecht dat als ik de keus had gehad ik het denk ik niet zou doen. De kans op down is relatief klein en ik was meer bang voor nog een autistisch kind. Dat is nog steeds niet prenataal te testen en dus had ik maar vertrouwen in de zwangerschap. Dochter 2 werd blakend gezond geboren. Gelukkig!
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die een zwangerschap af laten breken bij een heel ernstige handicap, waarbij kinderen als "plantje" moeten leven, maar ik zie bij mijn dochter op school hele leuke, lieve en blije kinderen. Ook met Down-syndroom. En nee, die ouders hebben het niet gemakkelijk, maar als je alleen een "perfect" kind wil, moet je er mijns inziens niet aan beginnen.
En je moet je voorafgaand aan de test al samen af gaan vragen wat je gaat doen als de test een verhoogde kans op Down zou geven.
donderdag 12 juni 2008 om 20:26
Nu zal ik wel iedereen over me heen krijgen, maar ik wilde geloof ik wel een "perfect" kind zoals jullie dat noemen. Nu is mijn zoon ook niet gezond, maar goed, je hebt het niet voor het kiezen en als een kind er eenmaal is roei je met de riemen die je hebt.
Dat neemt niet weg dat ik ook nu nog vind dat ik liever had gezien dat mijn kind perfect gezond was geweest en dat ik in mijn kinderwens nooit gedacht heb "het maakt mij niet uit als het niet "perfect" of gezond is". Sorry, maar mij heeft dat altijd wél uitgemaakt.
Dat neemt niet weg dat ik ook nu nog vind dat ik liever had gezien dat mijn kind perfect gezond was geweest en dat ik in mijn kinderwens nooit gedacht heb "het maakt mij niet uit als het niet "perfect" of gezond is". Sorry, maar mij heeft dat altijd wél uitgemaakt.
Am Yisrael Chai!
donderdag 12 juni 2008 om 20:26
Ik sluit me hier helemaal bij aan...
Een zwangerschap afbreken omdat het kindje Down heeft, heeft echt niets te maken met het feit dat ouders alleen een prefect kind willen. Down is en blijft een behoorlijk zware handicap (niet zomaar een vingertje of teentje extra zoals iemand dat al zo mooi schreef), die een zware wissel trekt op alles in je leven.
