Kinderen
alle pijlers
Relatief grote kans op down, abortus als inderdaad down?
donderdag 12 juni 2008 om 19:23
Vriendin van mij heeft enkele dagen geleden te horen gekregen dat de kans op Down syndroom behoorlijk groot is. Over een paar weken krijgt ze een vruchtwaterpunctie en als daaruit blijkt dat het inderdaad Down is, zal ze de zwangerschap afbreken.
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
donderdag 12 juni 2008 om 20:32
Ik zou kiezen voor het afbreken van de zwangerschap. Ik heb zelf een jonger broertje met een ernstige hartafwijking. Hoewel dat geen Down is heeft dit in ons gezin van vijf jarenlang een stevige impact gehad en iedereen heeft behoorlijk moeten inleveren. Natuurlijk hebben we dat allemaal heel graag gedaan en alles voor hem overgehad, maar het heeft ons ook heel veel gekost.
Ik ben nu zwanger van de derde en heb bewust een combinatietest laten uitvoeren, gelukkig was de uitslag goed. Ook ben ik heel bewust bezig met de 20 weken echo die eraan komt. Als het alleen om ons als ouders zou gaan, zou ik er misschien anders over denken. Bij de eerste hebben we bijvoorbeeld geen tests laten uitvoeren. Nu, met twee andere kinderen in het gezin en wetende wat de impact op deze kinderen zal zijn, kies ik bij ernstige afwijking voor afbreken. Hoe vreselijk moeilijk en erg ik het ook zou vinden....
Ik ben nu zwanger van de derde en heb bewust een combinatietest laten uitvoeren, gelukkig was de uitslag goed. Ook ben ik heel bewust bezig met de 20 weken echo die eraan komt. Als het alleen om ons als ouders zou gaan, zou ik er misschien anders over denken. Bij de eerste hebben we bijvoorbeeld geen tests laten uitvoeren. Nu, met twee andere kinderen in het gezin en wetende wat de impact op deze kinderen zal zijn, kies ik bij ernstige afwijking voor afbreken. Hoe vreselijk moeilijk en erg ik het ook zou vinden....
donderdag 12 juni 2008 om 20:33
Zoals ik al zei: dan roei je met de riemen die je hebt. Maar sorry, mijn kind is "maar" gewoon allergisch en daardoor vaak ziek en dat tast zijn levensgeluk al aan, dus ik vind het zo makkelijk lullen dat "een kind wel een gelukkig leven kan leiden". In mijn optiek komt met de meeste chronische ziekten en/of handicaps toch echt een heleboel ongeluk en verdriet mee, voor het kind, maar ook voor de ouders en de rest van het gezin.
Am Yisrael Chai!
donderdag 12 juni 2008 om 20:34
Ik zou de zwangerschap af laten breken. Met heel veel pijn in mijn hart, dat wel. Ik heb een down-kindje in mijn directe omgeving meegemaakt, en ondanks dat hij heel blij en gelukkig was (meestal), had hij ook enorm veel medische problemen, moest hij een ingrijpende hartoperatie ondergaan en hebben zijn ouders zijn leven lang zorgen om hem. Als mijn kind onverwacht met zo'n handicap geboren was, zou ik vanzelfsprekend van hem/haar houden. Maar ik zou er niet bewust voor kiezen.
donderdag 12 juni 2008 om 20:35
Geen kind is perfect. En het gaat er niet alleen om wat de ouders willen. Er zijn soms ook broertjes en zusjes waar de ouders verantwoordelijkheden voor hebben. En het gaat om het kind zelf.
Bij mijn zoon in de klas zit ook een kindje met Down. Hij komt best gelukkig over (hoewel wel met veel lichamelijke problemen), maar de verschillen met de andere kinderen beginnen nu duidelijk te worden. Wat als hij in de puberteit komt, en zijn beperkingen steeds duidelijker worden?
We zien allemaal toch al snel een schattige peuter met Down voor ons als we over dit soort dingen nadenken, maar die tijd is snel voorbij. Ik ken ook een gezin waarbij het kind met Down zoveel gedragsproblemen heeft dat ze bijna fulltime een gezinsverzorgster nodig hebben. Dat zou ik mijzelf en mijn andere kinderen niet aan willen doen als ik de keus had.
Bij mijn zoon in de klas zit ook een kindje met Down. Hij komt best gelukkig over (hoewel wel met veel lichamelijke problemen), maar de verschillen met de andere kinderen beginnen nu duidelijk te worden. Wat als hij in de puberteit komt, en zijn beperkingen steeds duidelijker worden?
We zien allemaal toch al snel een schattige peuter met Down voor ons als we over dit soort dingen nadenken, maar die tijd is snel voorbij. Ik ken ook een gezin waarbij het kind met Down zoveel gedragsproblemen heeft dat ze bijna fulltime een gezinsverzorgster nodig hebben. Dat zou ik mijzelf en mijn andere kinderen niet aan willen doen als ik de keus had.
donderdag 12 juni 2008 om 20:35
Ik weet nog dat ik ooit een keer meldde dat ik graag een gezond kind wilde. Ik kreeg toen de halve (toen nog Baby)pijler over me heen, want ik wilde toch een kind? Dan zou het niet uit moeten maken of het gezond was of niet, stelde men. Natuurlijk maakt dat niet uit als blijkt dat na de geboorte blijkt dat het niet gezond is, lijkt me. Maar je wenst je kind gewoon niet een ziekte oid toe. Er waren toen heel veel mensen die aanstoot namen aan mijn wens een gezond kindje te krijgen.
Mijn partner heeft psoriasis. Toen ik een keer - per ongeluk - zei dat ik hoopte dat de kinderen dat niet zouden krijgen, was hij pissig. Was hij niet goed genoeg met zijn psoriasis? Zucht. Natuurlijk wel, maar dat neemt niet weg dat het gewoon vervelend is voor je kind. Natuurlijk is Down niet te vergelijken met psoriasis, maar de denkwijze blijft hetzelfde.
Mijn partner heeft psoriasis. Toen ik een keer - per ongeluk - zei dat ik hoopte dat de kinderen dat niet zouden krijgen, was hij pissig. Was hij niet goed genoeg met zijn psoriasis? Zucht. Natuurlijk wel, maar dat neemt niet weg dat het gewoon vervelend is voor je kind. Natuurlijk is Down niet te vergelijken met psoriasis, maar de denkwijze blijft hetzelfde.
donderdag 12 juni 2008 om 20:36
Dannas, ik heb iets soortgelijks meegemaakt en ik vond het erg moeilijk om daar mee om te gaan. Kort gezegd kwamen de meningen van vriendin en mij niet overeen. Wat mij uiteindelijk geholpen heeft is te beseffen dat vriendin en vriend het recht hadden op hun beslissing en dat ik hen daar alleen maar in kon steunen (voor hen was het ook heel moeilijk). Gelukkig was de uitslag van de vlokkentest voor hen positief.
Wat mezelf betreft: ik heb bewust 3x geen testen gedaan. Voornamelijk omdat ik denk dat ik de beslissing niet zou kunnen nemen (een kind aborteren wat je al hebt voelen bewegen). Ik was er van overtuigd dat ik en mijn vriend op zo'n moment in de zwangerschap niet in staat waren tot het nemen van een verstandige/overdachte beslissing. Ook wilde ik onbezorgde zwangerschappen en besloten vriend en ik, dat -als- een van onze kinderen een handicap zou hebben, we het niet nodig vonden om dat tijdens de zwangerschap al te weten.
Wat mezelf betreft: ik heb bewust 3x geen testen gedaan. Voornamelijk omdat ik denk dat ik de beslissing niet zou kunnen nemen (een kind aborteren wat je al hebt voelen bewegen). Ik was er van overtuigd dat ik en mijn vriend op zo'n moment in de zwangerschap niet in staat waren tot het nemen van een verstandige/overdachte beslissing. Ook wilde ik onbezorgde zwangerschappen en besloten vriend en ik, dat -als- een van onze kinderen een handicap zou hebben, we het niet nodig vonden om dat tijdens de zwangerschap al te weten.
donderdag 12 juni 2008 om 20:59
Wij hebben heel bewust een nekplooimeting laten doen. Maar we wisten allebei wat het gevolg zou zijn als de uitslag niet goed was en als dat natuurlijk ook nog een keer extra was bewezen met een punctie.
Manlief heeft een geestelijk en lichamelijk gehandicapt zusje, inmiddels overleden. Maar de invloed die dat heeft gehad op zijn jeugd en op zn ouders is erg groot.
En ik kon me dan ook goed voorstellen dat als je de "keus" heb, hoe zwaar dan ook, dat je hier voor niet kiest. Tuurlijk er kan altijd wat gebeuren met de geboorte of met ziekte enz. Maar dan ga je ervoor en heb je niet te kiezen.
Een collega heeft een broertje met down en die heeft een redelijk niveau en is lichamelijk goed. Zij zou er niet voor kiezen om een extra test te doen.
Het is zo persoonlijk, en ik ga ervan uit dat iedereen van zichzelf wel weet wat ze aankunnen om deze moeilijke beslissing te nemen. Volgens mij hou je toch altijd een schuldgevoel, hoe veel je ook achter je beslissing staat.
Manlief heeft een geestelijk en lichamelijk gehandicapt zusje, inmiddels overleden. Maar de invloed die dat heeft gehad op zijn jeugd en op zn ouders is erg groot.
En ik kon me dan ook goed voorstellen dat als je de "keus" heb, hoe zwaar dan ook, dat je hier voor niet kiest. Tuurlijk er kan altijd wat gebeuren met de geboorte of met ziekte enz. Maar dan ga je ervoor en heb je niet te kiezen.
Een collega heeft een broertje met down en die heeft een redelijk niveau en is lichamelijk goed. Zij zou er niet voor kiezen om een extra test te doen.
Het is zo persoonlijk, en ik ga ervan uit dat iedereen van zichzelf wel weet wat ze aankunnen om deze moeilijke beslissing te nemen. Volgens mij hou je toch altijd een schuldgevoel, hoe veel je ook achter je beslissing staat.
donderdag 12 juni 2008 om 21:06
Dannas, waarom kan de punctie pas over een paar weken? Dat is lang hoor, als je zo in onzekerheid zit. Het ziekenhuis waar ik was had een afspraak voor me geregeld bij het VU voor een punctie, 3,5 week later. Volgens zkh kon het niet eerder een een vlokkentest kon niet meer. Toen heb ik zelf naar het VU gebeld en ik mocht meteen een dag later komen, dat was op donderdag en de maandag erna had ik de uitslag.
Maar misschien is dat een uitzondering. Ik weet natuurlijk niet hoe groot de kans bij je vriendin is.
Maar misschien is dat een uitzondering. Ik weet natuurlijk niet hoe groot de kans bij je vriendin is.
donderdag 12 juni 2008 om 21:15
Hmmm, soms wel. Toen ik zwanger was van mijn jongste zoon en zelf ernstig ziek werd, werd mij met 21 weken verteld dat de baby het waarschijnlijk niet zou halen. Ik heb toen wel degelijk de bestelling geplaatst: "gehandicapt of niet, maar laat mijn zoontje alstublieft leven".
Inmiddels is-ie 5. Hij heeft het dus gehaald, en dat is absoluut het allermooiste wat mij ooit is overkomen. Hij is verstandelijk gehandicapt en I wouldn't have him any other way. Hij heeft mijn wereld verrijkt.
Ik denk serieus dat dit nu één van die zaken is waarover je niet kunt oordelen als het je niet overkomen is. Om diezelfde reden heb ik dus ook geen mening over mensen die besluiten een kind met Down niet geboren te laten worden.
.
donderdag 12 juni 2008 om 21:15
Hier ben ik het mee eens. Een babietje of een peuter met Down, dat lukt echt wel, maar wat als je zelf oud bent, je partner dementeert, en je zoon met Down inmiddels een moeilijk te hanteren volwassene met ernstige gezondheidsproblemen is? (Dat gebeurde bij een kennis).
Van een kind met een ernstige afwijking zou ik zeker ook houden, en ik zou mijn uiterste best doen het de zorg te geven die het nodig had, maar ik zou echt ernstige afwijkingen die ook hun weerslag zouden hebben op de zoon die we al hebben, een reden vinden voor abortus. Ik kan Dannas' vriendin wel snappen.
donderdag 12 juni 2008 om 21:35
Mariannanas,
Ik vind de situatie die je schetst wel een beetje anders dan wat ik bedoelde, hoor, hoewel ik snap wat je ermee wil zeggen.
Ik vind het ook niet leuk van mezelf dat ik weet dat ik een gehandicapt kind niet zou aankunnen. Als het een verrassing zou zijn dan zou ik uiteraard doen wat in mijn vermogen ligt, en uiteraard zou ik van mijn eigen kind houden, al was ie pimpelpaars met groene stippen, 3 armen en 6 benen, ervan houden zou ik.
Maar mezelf kennende zou ik het heel heel heel heel zwaar vinden en er ondanks de liefde niet gelukkig mee zijn. En ik vind het best erg dat ik denk dat ik zo ben, het klinkt in mijn oren erg nobel als iemand zegt, zoals jij doet, dat het je leven heeft verrijkt. Dan vind ik mezelf een behoorlijk oppervlakkige trut, eigenlijk.
Ik vind de situatie die je schetst wel een beetje anders dan wat ik bedoelde, hoor, hoewel ik snap wat je ermee wil zeggen.
Ik vind het ook niet leuk van mezelf dat ik weet dat ik een gehandicapt kind niet zou aankunnen. Als het een verrassing zou zijn dan zou ik uiteraard doen wat in mijn vermogen ligt, en uiteraard zou ik van mijn eigen kind houden, al was ie pimpelpaars met groene stippen, 3 armen en 6 benen, ervan houden zou ik.
Maar mezelf kennende zou ik het heel heel heel heel zwaar vinden en er ondanks de liefde niet gelukkig mee zijn. En ik vind het best erg dat ik denk dat ik zo ben, het klinkt in mijn oren erg nobel als iemand zegt, zoals jij doet, dat het je leven heeft verrijkt. Dan vind ik mezelf een behoorlijk oppervlakkige trut, eigenlijk.
Am Yisrael Chai!
donderdag 12 juni 2008 om 21:42
Ik zei altijd dat het ook een gehandicapt kind welkom zou zijn bij ons. Maar nu ik 2 kinderen heb en zie ik ontzettend veel zorgen mijn zus heeft om haar meervoudig gehandicapt kind weet ik het nog zo net niet. Het vraagt ontzettend veel van je en de continue zorg (zowel de praktische als de geestelijke) eist een heleboel.
Wij hebben bij onze kinderen alleen een screeningecho laten doen, verder geen testen. Dat zal ik bij een eventuele zwangerschap ook niet doen.
Het voelt ook als 'verraad' naar mijn neefje toe om te zeggen dat zo'n kindje niet welkom zou zijn bij ons. Alsof hij er ook niet had mogen zijn.
Een vriendin van mij die tegelijk zwanger met mij was snapte niet dat wij niet alle mogelijke testen liet uitvoeren. Zij deed dat wel want ze wilden maar 1 kind en dat moest wel gezond zijn.
Dat schoot bij mij wel even verkeerd.
Wij hebben bij onze kinderen alleen een screeningecho laten doen, verder geen testen. Dat zal ik bij een eventuele zwangerschap ook niet doen.
Het voelt ook als 'verraad' naar mijn neefje toe om te zeggen dat zo'n kindje niet welkom zou zijn bij ons. Alsof hij er ook niet had mogen zijn.
Een vriendin van mij die tegelijk zwanger met mij was snapte niet dat wij niet alle mogelijke testen liet uitvoeren. Zij deed dat wel want ze wilden maar 1 kind en dat moest wel gezond zijn.
Dat schoot bij mij wel even verkeerd.
donderdag 12 juni 2008 om 21:51
Dat soort opmerkingen storen mij ook altijd enorm. Het overgrote gedeelte van de gehandicapte kinderen wordt gehandicapt door bijv zuurstof gebrek bij de geboorte of een hersenvliesontsteking of een autoongeluk bijv. Kan je screenen wat je wil, dat is niet van te voren aan te tonen. Als je perse een gezond kind wil, snap je niet wat je zegt.
Ik vind het ontzettend moeilijk, heb bij de eerste twee kinderen alleen de 20 weken echo laten doen met in mijn achterhoofd dat alle niet met het leven verenigbare afwijkingen reden zouden zijn voor een abortus. Maar als we nu nog voor een derde gaan, is een mogelijke handicap als bijv down ook een enorme belasting voor de eerste twee en ik weet niet of ik ze dat aan wil doen. Aan de andere kant, als het zo is, is het zo en vind je daar wel een weg in, en met die gedachte zou ik dan weer niet kiezen voor allemaal testen. Zo moeilijk onderwerp dit. Ik snap dannas ook wel, dat je het moeilijk hebt met de keus van je vriendin, maar dat moet je ook kunnen zeggen denk ik in een vriendschap en moet je toch proberen haar te steunen in deze beslissing, ook al zou ik dat ook heel moeilijk vinden. Ik ben er wel wat genuanceerder over gaan denken, vond het vroeger onbegrijpelijk dat mensen lieten testen en vond kiezen voor een abortus bij down echt verschrikkelijk en nu zou ik het misschien zelf ook doen, alhoewel, bij 17 weken met een buik en getrappel, zou ik dan weer niet kunnen, dus dan maar niet testen denk ik.
Ik vind het ontzettend moeilijk, heb bij de eerste twee kinderen alleen de 20 weken echo laten doen met in mijn achterhoofd dat alle niet met het leven verenigbare afwijkingen reden zouden zijn voor een abortus. Maar als we nu nog voor een derde gaan, is een mogelijke handicap als bijv down ook een enorme belasting voor de eerste twee en ik weet niet of ik ze dat aan wil doen. Aan de andere kant, als het zo is, is het zo en vind je daar wel een weg in, en met die gedachte zou ik dan weer niet kiezen voor allemaal testen. Zo moeilijk onderwerp dit. Ik snap dannas ook wel, dat je het moeilijk hebt met de keus van je vriendin, maar dat moet je ook kunnen zeggen denk ik in een vriendschap en moet je toch proberen haar te steunen in deze beslissing, ook al zou ik dat ook heel moeilijk vinden. Ik ben er wel wat genuanceerder over gaan denken, vond het vroeger onbegrijpelijk dat mensen lieten testen en vond kiezen voor een abortus bij down echt verschrikkelijk en nu zou ik het misschien zelf ook doen, alhoewel, bij 17 weken met een buik en getrappel, zou ik dan weer niet kunnen, dus dan maar niet testen denk ik.
donderdag 12 juni 2008 om 21:54
Nou, en dat was mijn punt nou eigenlijk juist: jij dénkt dat je ondanks alle liefde uiteindelijk niet gelukkig zou zijn met een gehandicapt kind. Ik waag dat te betwijfelen. Zeven jaar geleden zou ik misschien hetzelfde gezegd hebben als jij nu, maar inmiddels weet ik dat de praktijk heel anders is dan je je voorstelt in gedachten.
Ik ben overigens niet nobel. Verre van zelfs. Ik vind dat ook geen compliment, bijna een belediging. Ik weet dat je dat niet zo bedoelt hoor, maar ik krijg die opmerking vaker van mensen, dat ik zo nobel of edelmoedig zou zijn omdat ik zo over mijn gehandicapte zoon denk. En dan denk ik: steek die opmerking maar heel snel in je reet, want wat je eieieieieieieieieigenlijk zegt is: wat een ellende is dat, zo'n kind als het jouwe, maar wat GOED van je dat je je er zo goed doorheen slaat.
Dus. Ik ben niet nobel. Ik houd alleen maar godsgruwelijk veel van mijn zoon, en hij aardt mij. Na een dag de hotshot-belangrijke-piet uitgehangen te hebben op mijn werk en mezelf een briljant onderhandelaar te hebben gevonden terwijl ik er ook nog eens zo fabulous uitzie en zo verdomde grappig ben, kom ik thuis en zie het mooiste jongetje van de wereld vol verwondering naar een vlieg kijken. Of zie ik zijn gezichtje oplichten als hij ineens een verband kan leggen terwijl dat voor "normale kinderen" zo klaar als een klontje is. Of hoor ik hem ineens een grapje maken, op zijn niveau.
Mijn zoon maakt van mij een veel completer mens. Dat is niet nobel, dat is gewoon zoals het is.
anoniem_16655 wijzigde dit bericht op 12-06-2008 22:09
Reden: Oeps, echte naam genoemd!
Reden: Oeps, echte naam genoemd!
% gewijzigd
.
donderdag 12 juni 2008 om 22:00
[quote]:
[...]
Hier ben ik het mee eens. Een babietje of een peuter met Down, dat lukt echt wel, maar wat als je zelf oud bent, je partner dementeert, en je zoon met Down inmiddels een moeilijk te hanteren volwassene met ernstige gezondheidsproblemen is? (Dat gebeurde bij een kennis).
Miffy, als dat zo is, dan ben je blij dat je in Nederland woont, want dan krijg je hulp. Dan zijn er instellingen die geen "dumpplek" zijn maar een volwaardige leefvorm voor mensen met een beperking.
[...]
Hier ben ik het mee eens. Een babietje of een peuter met Down, dat lukt echt wel, maar wat als je zelf oud bent, je partner dementeert, en je zoon met Down inmiddels een moeilijk te hanteren volwassene met ernstige gezondheidsproblemen is? (Dat gebeurde bij een kennis).
Miffy, als dat zo is, dan ben je blij dat je in Nederland woont, want dan krijg je hulp. Dan zijn er instellingen die geen "dumpplek" zijn maar een volwaardige leefvorm voor mensen met een beperking.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 12 juni 2008 om 22:14
Marietje,
Je hebt de naam van je zoontje genoemd. Leuke naam trouwens, vind ik ook echt bij jou en hoe je over hem praat passen! Maar misschien even weghalen, niet?
Dat gezegd hebbende: ik had het inderdaad niet zo bedoeld. Of misschien diep in mijn hart toch wel, ik weet het niet. Je weet hopelijk dat ik geen seconde twijfel aan de liefde die jij hebt voor je kinderen, en ik wens inderdaad te denken dat ik ook come hell or high water - tot in de eeuwigheid amen - van mijn eigen kinderen zou houden.
Dus ja, ik denk dat als je ermee geconfronteerd wordt, geen keuze hebt, je kind er is, dat je zegt dit kind zou ik nooooooooit willen missen en is nooit nooit nooit een straf maar altijd een zegen. En op mijn eigen bescheiden wijze heb ik ook wel ervaring met dergelijke opmerkingen (Ooooh, nou ik zou het niet kunnen hoor, alleen, wat goeoeoeoeoeoeoeoed van je, en dan is ie ook nog eens altijd ziek, wat errrrug... ) en dan denk ik ook tief op, je mocht willen dat je zo'n leuk kind als ik had.
Maar toch is er tegelijkertijd bij mezelf het besef dat ik, in mijn situatie, met mijn karakter, voor een écht ziek kind of een gehandicapt kind veel meer zou moeten opofferen dan ik bereid zou zijn te doen, als ik de keuze nog had. Dus ervoor kiezen, nee, ik denk het niet.
Maar ook daarbij weer: dat is een keuze die ik puur op ratio maak. Want als ik eraan denk dat ik bij een fictieve tweede zwangerschap te horen zou krijgen dat het Prinsesje in wording iets zou mankeren, en dan zou bedenken dat het weleens net zo'n leuk exemplaar als de Prins zou kunnen zijn, weet ik niet of ik ook echt de keuze zou kunnen maken.
Dus heel simpel hoop ik maar dat die beker aan mijn neus voorbij gaat.
Je hebt de naam van je zoontje genoemd. Leuke naam trouwens, vind ik ook echt bij jou en hoe je over hem praat passen! Maar misschien even weghalen, niet?
Dat gezegd hebbende: ik had het inderdaad niet zo bedoeld. Of misschien diep in mijn hart toch wel, ik weet het niet. Je weet hopelijk dat ik geen seconde twijfel aan de liefde die jij hebt voor je kinderen, en ik wens inderdaad te denken dat ik ook come hell or high water - tot in de eeuwigheid amen - van mijn eigen kinderen zou houden.
Dus ja, ik denk dat als je ermee geconfronteerd wordt, geen keuze hebt, je kind er is, dat je zegt dit kind zou ik nooooooooit willen missen en is nooit nooit nooit een straf maar altijd een zegen. En op mijn eigen bescheiden wijze heb ik ook wel ervaring met dergelijke opmerkingen (Ooooh, nou ik zou het niet kunnen hoor, alleen, wat goeoeoeoeoeoeoeoed van je, en dan is ie ook nog eens altijd ziek, wat errrrug... ) en dan denk ik ook tief op, je mocht willen dat je zo'n leuk kind als ik had.
Maar toch is er tegelijkertijd bij mezelf het besef dat ik, in mijn situatie, met mijn karakter, voor een écht ziek kind of een gehandicapt kind veel meer zou moeten opofferen dan ik bereid zou zijn te doen, als ik de keuze nog had. Dus ervoor kiezen, nee, ik denk het niet.
Maar ook daarbij weer: dat is een keuze die ik puur op ratio maak. Want als ik eraan denk dat ik bij een fictieve tweede zwangerschap te horen zou krijgen dat het Prinsesje in wording iets zou mankeren, en dan zou bedenken dat het weleens net zo'n leuk exemplaar als de Prins zou kunnen zijn, weet ik niet of ik ook echt de keuze zou kunnen maken.
Dus heel simpel hoop ik maar dat die beker aan mijn neus voorbij gaat.
Am Yisrael Chai!
donderdag 12 juni 2008 om 22:18
Mariannanas,
Ik ben met je eens dat het heel anders is dan je denkt. En ik vind mn zoon ook een verrijking, terwijl ik behoorlijk oppervlakkig ben.
Toen mijn zoon geboren werd, heb ik me vooral verbaasd over zijn haarkleur, ik had heel iets anders verwacht.
Nu sta ik er heel vaak niet eens meer bij stil dat mijn zoon anders is. Ik denk bv dat mensen in de supermarkt naar me kijken omdat ik zo'n prachtige verschijning ben, en niet vanwege dat toch wat anders ogende, luidschreeuwende kind in de buggy..
Maar het kan ook anders, een moeder van het dagverblijf van mijn zoon huilt er nog iedere dag om.. haar zoon is 5,5 ...
En zoals ik al eerder schreef, er is toch een groep gehandicapte kinderen die bij pleegzorg terecht komen.
Al denk ik dat je wat FV betreft wel gelijk hebt. Als je veel van je kind houdt, en je gelooft in roeien met de riemen die je hebt, dan ga je echt niet eeuwig ongelukkig zitten wezen, alleen omdat het allemaal wat anders uitpakt.
Ik ben met je eens dat het heel anders is dan je denkt. En ik vind mn zoon ook een verrijking, terwijl ik behoorlijk oppervlakkig ben.
Toen mijn zoon geboren werd, heb ik me vooral verbaasd over zijn haarkleur, ik had heel iets anders verwacht.
Nu sta ik er heel vaak niet eens meer bij stil dat mijn zoon anders is. Ik denk bv dat mensen in de supermarkt naar me kijken omdat ik zo'n prachtige verschijning ben, en niet vanwege dat toch wat anders ogende, luidschreeuwende kind in de buggy..
Maar het kan ook anders, een moeder van het dagverblijf van mijn zoon huilt er nog iedere dag om.. haar zoon is 5,5 ...
En zoals ik al eerder schreef, er is toch een groep gehandicapte kinderen die bij pleegzorg terecht komen.
Al denk ik dat je wat FV betreft wel gelijk hebt. Als je veel van je kind houdt, en je gelooft in roeien met de riemen die je hebt, dan ga je echt niet eeuwig ongelukkig zitten wezen, alleen omdat het allemaal wat anders uitpakt.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 12 juni 2008 om 22:22
Ik zou het niet weg laten halen. Geen haar op mijn hoofd die dat zou overwegen. Kindje zou met al zijn beperkingen, ontzettend welkom zijn in dit gezin.
Ik onderschat niet wat voor impact het kan hebben op het gezin, maar geloof me, er is tegenwoordig zo veel zorg voor ' dit soort' kindjes dat het niet zo hoeft te zijn, dat de andere kinderen er onder 'lijden'.
Ik zeg ook altijd, laat het dan maar hier geboren worden, waar het welkom is, in plaats van in een gezin, die het niet aankan.
Maar los daarvan, ik zou het ook niet een geschenk vinden hoor, zo ver ga ik ook weer niet.
Duizendmaal liever een gezond en 'gewoon' kindje.
Dannas, ik denk niet dat je veel meer kan doen, dan de keuze van je vriendin respecteren.
Spreek het gerust zo uit, dat jij het misschien niet zou doen,m aar dat je daar ook moeilijk over kan oordelen omdat je niet in haar schoenen staat.
Dat ze moet doen, wat voor haar gezin het beste is.
Wel moeilijk. Anders zou ik het ook niet weten hoe je het moet aanpakken. Sterkte er mee
Ik onderschat niet wat voor impact het kan hebben op het gezin, maar geloof me, er is tegenwoordig zo veel zorg voor ' dit soort' kindjes dat het niet zo hoeft te zijn, dat de andere kinderen er onder 'lijden'.
Ik zeg ook altijd, laat het dan maar hier geboren worden, waar het welkom is, in plaats van in een gezin, die het niet aankan.
Maar los daarvan, ik zou het ook niet een geschenk vinden hoor, zo ver ga ik ook weer niet.
Duizendmaal liever een gezond en 'gewoon' kindje.
Dannas, ik denk niet dat je veel meer kan doen, dan de keuze van je vriendin respecteren.
Spreek het gerust zo uit, dat jij het misschien niet zou doen,m aar dat je daar ook moeilijk over kan oordelen omdat je niet in haar schoenen staat.
Dat ze moet doen, wat voor haar gezin het beste is.
Wel moeilijk. Anders zou ik het ook niet weten hoe je het moet aanpakken. Sterkte er mee
