Kinderen
alle pijlers
Relatief grote kans op down, abortus als inderdaad down?
donderdag 12 juni 2008 om 19:23
Vriendin van mij heeft enkele dagen geleden te horen gekregen dat de kans op Down syndroom behoorlijk groot is. Over een paar weken krijgt ze een vruchtwaterpunctie en als daaruit blijkt dat het inderdaad Down is, zal ze de zwangerschap afbreken.
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
vrijdag 13 juni 2008 om 13:59
Volgens de gezondheidsraad is het riscico op een miskraam bij een zwangerschap van een kind met Down in de twaalfde week ongeveer 30%, en bij 16 weken nog 20 %.
Weer andere getallen dus.
Maar maakt het eigenlijk uit?
Hoe vroeger je test, hoe meer mensen een moeilijk besluit moeten nemen terwijl dat later in de zwangerschap voor hun genomen zou worden, dat wel, maar later testen heeft als nadeel dat de beslissing een zwangerschap af te breken alleen maar zwaarder wordt.
Voor de beslissing zelf maakt het waarschijnlijk weinig uit, want er zijn vast weinig mensen die een zwangerschap niet afbreken, in de "hoop" dat ze bij de 20% horen waar de natuur dat doet.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:02
Kom nou toch. Denk je nu werkelijk dat mensen massaal met voorbehoedsmiddelen stoppen en kinderen willen omdat ze er allemaal vanuit gaan dat het vast toch niet lukt en dat ze vast een niet-gezond kind krijgen?
Je begint aan kinderen omdát je denkt dat dat voor jou weggelegd is en omdát je denkt dat jouw kinderen de leukste kinderen van de wereld zullen zijn.
Natuurlijk weet je allemaal dat er mensen bestaan die geen kinderen kunnen krijgen, of die ernstige ziektes hebben, of wiens kinderen ernstige ziektes of handicaps hebben, maar je denkt toch allemaal dat jij vast niet diegene zult zijn?
Net zoals je allemaal weet dat er dagelijks mensen sterven in het verkeer, maar je toch de weg opgaat omdat je er stiekem vanuit gaat dat jij daar niet bij zult horen.
Waarom zouden mensen anders in en in verdrietig zijn als zij wél diegenen zijn die het noodlot treft? Juist, omdat ze ergens diep van binnen dachten dat dat hen nooit zou overkomen.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 14:03
Ik zie dat anders. Ik zie het zwanger willen worden niet als het nemen van een risico. En ik ging er al helemaal niet klakkeloos van uit dat ik dus maar een gezond kind zou krijgen. Ik wist wel dat statistisch gezien de kans dat mijn kinderen gezond ter wereld zouden komen groter was, dan dat ze ongezond ter wereld zouden komen. Maar ik realiseerde me wel degelijk dat de kans altijd aanwezig was, dat het wel eens niet allemaal zou gaan als ik het liefste zou hebben gewenst.
Ik ben daarin denk ik wat realistischer. Ik wilde heel graag moeder worden. En hoopte heel hard dat met mijn gezonde levensstijl ik er zo veel mogelijk aan had gedaan om een zo gezond mogelijk kindje te mogen krijgen. Maar ik ging er niet klakkeloos van uit.
En ik ben het ook niet eens met je stelling dat als we van te voren allemaal zouden weten dat we misschien wel een gehandicapt kindje of kindje met een levensbedreigende ziekte zouden krijgen, er geen hond meer kinderen zou krijgen. Want: het kan jou nu ook nog steeds overkomen. Want je wéét feitelijk dat het gewoon een doodsimpele mogelijkheid is. Zekerheden op dat vlak heb je niet. Met het krijgen van kindjes weet je dus in feite dat jullie altijd een risico lopen, so to speak, om gehandicapt te raken of doodziek te worden. Zo is het wel namelijk.
Garanties heb je gewoon niet in het leven. Echt niet.
En dat is ergens maar goed ook denk ik.
Want stel dat dat wel zo was. En er meer mensen zouden denken als jij? Dan zou de wereldbevolking wel heel rap slinken denk je niet?
En voor wat betreft dat kiezen dan. Voor zover dat mogelijk is uberhoupt. Nee, ik zou niet uit eigen beweging voor een ernstig beperkt of ziek kind kiezen nee. Vanzelfsprekend niet zou ik welhaast denken. De meeste mensen hopen vurig op een gezond kindje en doen en laten daar dan ook heel veel voor. Logisch ook toch? Ik zou niet zeggen als ik zwanger zou willen worden: leuk doe me er nog maar eentje met kanker, want dat heeft ons zoveel vreugde gegeven, en zoveel levenswijsheid gebracht. Nee natuurlijk zou ik dat niet van te voren hopen. Het idee alleen al!
Maar het leven is één groot vraagteken, zoals Icke al zei: Life is like a box of chocolates....
Maar om even op de vraag terug te komen, of er mensen zijn die zelf kiezen voor een beperkt kindje. Die zijn er nml wel degelijk. Ik hoor en lees wel eens vaker over stellen die heel bewust en doordacht een ziek of gehandicapt baby'tje adopteren. En daar uit idealistisch oogpunt ook echt voor vrijwillig en doel bewust de voorkeur daar aan geven.
En bij mijn zoontje van 2 op de creche zit een allerschattigst en zeer pienter en innemend meiske met down. Wát een mupske is dat zeg! Niet alle kindertjes met down zijn hetzelfde hé!
Ze hangen niet allemaal kwijlend met hun mond buitenboord te hummen!!
Fv ik zou me zomaar kunnen indenken dat de kleine prins wellicht enigst kind blijft. Niet omdat je alleenstaande ouder bent. Maar omdat de (on)bewuste angst (?) voor het krijgen van een beperkt kindje je parten speelt, en je niets voelt voor russisch roulette in dit geval (?) ( uitgaande van je stukje van 13.19.
Ik vind je wens om lekker voorleesmoeder van een knap en intelligent pamperskindje te worden, niet meteen oppervlakkig te noemen, wél een beetje arrogant. Want de eigenschappen die je nu zo even tussen neus en lippen door opsomt zijn niet bepaald controleerbaar. Of zou je bij een mogelijke 3-d/4-d echo, je kleintje laten weghalen als het flaporen zou hebben gehad, of een hazenlipje? En wat als zou blijken dat je kindje minder begaafd zou zijn? Waar gaat het nu allemaal écht om denk ik dan?
Een kindje is geen gadget, geen kekke assecoire. Het is een levend wezen waarmee je een verbintenis for life mee aangaat. En die verbintenis die ga je al aan voor je zwanger bent, ben ik van mening. Als het goed is heb je je van te voren als enigzins ingelezen. En er blind van vertrouwen instappen met een eisenlijstje van heb ik jou daar, dat vind ik vooral ook niet eerlijk tegenover je ongeborene. Omdat het nagenoeg nooit aan al je verwachtingen kan voldoen. Al zeg je nog zo hard dat je je kindje als het er eenmaal is lief zou hebben tot de dood jullie scheidt, toch komt het mij een beetje naar over.
Ik kan je bij deze alvast influisteren dat roken de kans op afwijkingen vergroot en met het toenemen van je leeftijd die kans nog eens verveelvoudigd wordt. Dus ja, ik kan je nu al op een briefje geven, dat de kans op een afwijking bij een eventueel volgend kindje, inderdaad aanwezig is, net zoals dat bij iedere vruchtbare vrouw aanwezig is. In dat geval: lekker genieten van je mooie, lieve, slimme prinsje. :-)
( ps. ik was in de veronderstelling dat deze discussie over het al dan niet weg laten halen van een kindje met down ging. Onderhand is de discussie enigzins verbreed, ik doe daar zelf evenzo hard aan mee. Alleen sommige zijsporen zitten me toch niet helemaal lekker. Mijn excuses voor het ongemakkelijke gevoel bij mijzelf alvast. )
vrijdag 13 juni 2008 om 14:04
Wie zijn jullie wel niet om dat voor een ander te bepalen? Wie heeft jou onzelieveheer gemaakt?
Zo lang je zelf gelukkig die keuze niet hoeft te maken moet je eigenlijk lekker je mond houden over de mensen die helaas wel die keuze moesten maken. Wat ze ook kiezen, het is al klote genoeg dat je uberhaupt een keuze móet maken.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 14:05
Maxem, heb je de ervaringsdeskunigen in deze discussie wel gelezen? In het begin stelde jij al dat het gelukkige kinderen waren. Heb je niet gelezen over die moeders die zeiden dat hun kind met Down altijd pijn had? Over de frustraties en de gedragsproblemen van de kinderen? Over het feit dat de meeste mensen met Down helemaal niet gelukkig zijn? Volgens mij heb jij een heel verkeerd beeld van Down syndroom.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:06
Helemaal mee eens. Ik heb nooit gedacht dat het wel eens niet goed zou kunnen zijn met dochter.
Wat Sunlight zegt kan ik me goed voorstellen, dat het een tol eist op gezin. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat ik nu een zeer zwaar gehandicapt kind zou krijgen en weinig tot geen aandacht meer aan andere dochter zou kunnen geven.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:07
Nee sorry ik ben niet zo naief dat ik denk dat alles maar bij de buren gebeurt.
En 1 op de 6 mensen heeft vruchtbaarheidsproblemen. Dat is een aanzienbaar aantal. En waarom alleen anderen. Nee sorry ik ben niet zo naief meer.
En mijn kinderen zitten in autostoeltjes omdat ik er niet vanuit ga dat het niet bij ons gebeurt. De oudste van 5,5 zit daarom ook niet in alleen een booster maar in een goed uit de test gekomen romer king met rugleuning en isofix. Ik laat mijn leven er niet door leiden maar als ik door kennis mij goed kan voorbereiden dan doe ik dat.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:10
Dan snap ik toch niet helemaal waarom je niet zou testen. Als je van te voren weet dat je een Down kindje krijgt (of wat voor afwijking dan ook) lijkt het me handig om voorbereid te zijn. (testen is namelijk niet altijd met de achterliggende gedachte: als het kind dit of dat heeft, dan overweeg ik abortus)
vrijdag 13 juni 2008 om 14:12
Hmmm dan heb ik denk ik ook een verkeerd beeld van kindjes met down. Ik weet dat er gradaties zijn. En dat er grote kans op multiple hart problematiek aanwezig is. Maar dat veel kindertjes met down levenslange pijn moesten doorstaan en helemaal niet zo gelukkig waren, dat is me inderdaad nieuw. Gedragsproblematiek is me overigens wél bekend.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:14
Ik ben in vrijwel alle gevallen tegen te ver ingrijpen in de natuur. Of dat nu gaat om een kind weg laten halen of het koste wat kost, tegen elke prijs in leven houden. Mijn zoon zou zonder behandeling overleden zijn, maar hij had door zijn redelijke start een goede kans op een gezond en normaal leven. Dat vond ik nog redelijk en we doen hem er ook een plezier mee uiteindelijk. We zouden hem er geen plezier mee doen om hem koste wat kost in leven te willen houden met allerhande ernstige afwijkingen.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:15
Zoyla,
Waarom moet je altijd overgaan tot laag bij de grondse persoonlijke aanvallen?
Echt, je lijkt het er wel om te doen, jammer dat je dat nog niet hebt afgeleerd na al die wijze levenslessen.
Je leest slecht, Zoyla. Je dicht me allerlei walgelijkheden toe die ik niet verdiend heb.
Je kan mij niet wijsmaken dat het zo verwerpelijk is om te denken dat je als je zwanger wordt dat je een gezond, leuk, lief, knap, slim, altijd vrolijk kind gaat krijgen. In elk topic over wat we wensen voor onze kinderen roepen we allemaal dat we hopen dat onze kinderen gezond, gelukkig, geliefd, geslaagd zullen worden. Dat is ouders eigen en als we dachten dat de kans zeer groot was dat onze kinderen dat niet zouden zijn, dan begonnen we er niet aan.
Je kan nu net doen alsof jij dat niet ook wenste en hoopte voor je kinderen, maar daar geloof ik geen reet van.
En nee, ik dacht inderdaad niet dat mijn kind een hazenlip, flaporen, een IQ van 60 en Down zou hebben. Waarom zou ik dat ook denken? Al die dingen komen niet alleen sowieso niet vaak voor, ze komen daarnaast ook nog eens niet in mijn en mijn ex' familie voor.
Waarom moet je altijd overgaan tot laag bij de grondse persoonlijke aanvallen?
Echt, je lijkt het er wel om te doen, jammer dat je dat nog niet hebt afgeleerd na al die wijze levenslessen.
Je leest slecht, Zoyla. Je dicht me allerlei walgelijkheden toe die ik niet verdiend heb.
Je kan mij niet wijsmaken dat het zo verwerpelijk is om te denken dat je als je zwanger wordt dat je een gezond, leuk, lief, knap, slim, altijd vrolijk kind gaat krijgen. In elk topic over wat we wensen voor onze kinderen roepen we allemaal dat we hopen dat onze kinderen gezond, gelukkig, geliefd, geslaagd zullen worden. Dat is ouders eigen en als we dachten dat de kans zeer groot was dat onze kinderen dat niet zouden zijn, dan begonnen we er niet aan.
Je kan nu net doen alsof jij dat niet ook wenste en hoopte voor je kinderen, maar daar geloof ik geen reet van.
En nee, ik dacht inderdaad niet dat mijn kind een hazenlip, flaporen, een IQ van 60 en Down zou hebben. Waarom zou ik dat ook denken? Al die dingen komen niet alleen sowieso niet vaak voor, ze komen daarnaast ook nog eens niet in mijn en mijn ex' familie voor.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 14:19
Overigens vind ik het niet 'maar' down, en ook niet schattig en je zult mij ook niet horen zeggen dat het 'zulke blije mensen' zijn. Ik weet hoe zwaar het kan zijn, hoeveel zorg kinderen dan nodig hebben en hoeveel gezondheidsproblemen ze kunnen hebben. En toch vind ik dat je júist je andere kinderen tekort doet door een gehandicapt broertje of zusje weg te laten halen. 'wees maar blij dat je gezond bent, anders had jij hier ook niet gezeten'.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:20
Kinderen met Down die heel veel pijn hebben, die hebben voor hun doen een goed leven Het is namelijk het enige leven dat ze kennen, en voor de rest hebben ze niet alle besef om alles mee te krijgen van hoe het anders zou kunnen. Nogal makkelijk te stellen dus, dat een kind met Down over t algemeen gelukkig is met zijn leven.
anoniem_28460 wijzigde dit bericht op 13-06-2008 14:28
Reden: quote toegeveogd
Reden: quote toegeveogd
% gewijzigd
