Kinderen
alle pijlers
Relatief grote kans op down, abortus als inderdaad down?
donderdag 12 juni 2008 om 19:23
Vriendin van mij heeft enkele dagen geleden te horen gekregen dat de kans op Down syndroom behoorlijk groot is. Over een paar weken krijgt ze een vruchtwaterpunctie en als daaruit blijkt dat het inderdaad Down is, zal ze de zwangerschap afbreken.
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
vrijdag 13 juni 2008 om 13:05
Maar Fv: We hébben in veel gevallen helemaal geen keuze! Dus die vraag stel ik mijzelf dan ook niet! Het heeft nml helemaal geen zin om daar over na te gaan denken. Als je denkt dat je het niet aan kunt, een kind met een beperking of ziekte of wat dan ook, neem dan een huisdier ofzo.
Natuurlijk had ik mijn levenslessen liever op een andere manier geleerd. Maar het is zoals het is. En dat zal niet veranderen, dus probeer ik er maar het positieve in te zien.
Ik ben als mens zo in mijn voordeel veranderd. Zoveel minder vooroordelend. Weet je wel hoeveel rust dat geeft?
Mensen en kinderen accepteren precies zoals ze zijn. Ongeacht hun huidskleur, geloofsovertuiging, sexualiteit, of beperking en ziekte. Als je daar dwars doorheen kunt kijken. En de mens daarachter kan zien. Dan kom je tot de ontdekking dat wij in wezen, allemaal 1 zijn!!
En ik meen oprecht dat het feit dat Iris op 9 jarige leeftijd kanker kreeg, een heleboel latente goede eigenschappen bij mij getriggerd heeft om in snel tempo tot ontwikkeling te komen.
Je wordt zo keihard met je neus op de feiten gedrukt. Je komt in zo'n andere wereld terecht. Dat je daar wel uit leren móet. Alleen al om door te kunnen blijven leven. Met je kind, met je gezin maar bovenal: met jezelf!!
En het hebben van een levensbedreigend ziek kind is inderdaad op zijn zachtst gezegt behoorlijk KUT ja! Maar er zijn ook de meest prachtige dingen gebeurd binnen ons gezin. Waar ik alleen maar ontzettend dankbaar voor kan zijn.
En ja dat is een proces waar je doorheen moet als het leventje wat je voor ogen had ineens upside down komt te staan. Het proces van verwachtingen loslaten en bijstellen, en genieten van het moment, dat het komt zoals het komt. En proberen met mekaar vooral de focus op de fijne dingen te houden. En ervaren hoe mooi het leven, ondanks of dankzij, al zijn grillen en onvoorspelbaarheden is.
En ja: ik ben dankbaar! Voor elke dag dat wij samen zijn. Voor elke dag dat ik mijn dochter zie genieten van haar leventje. Want hoe ziek zij ook is, zij is ook gewoon een meisje van 10! Die godzijdank in staat is om het leven elke dag opnieuw te nemen zoals het komt. Daar mogen wij volwassenen nog wel eens een puntje aan zuigen wat mij betreft!!
En natuurlijk had ik liever een gezond kind zonder kanker gehad. En dan maar wat minder gepokt en gemazelt en levenswijs. Maar dat is nu eenmaal niet zo. Iris is nu eenmaal wél ziek. En daarom proberen we zoveel mogelijk uit het leven te halen als dat ons lukt. En zien en ervaren we alles veel intenser dan ooit te voren. En ja dat is een rijkdom die wij gevonden hebben als gezin dóórdat Iris kanker heeft gekregen.
En dat vind ik mooi!
En daar ben ik voor altijd en eeuwig dankbaar voor tot in de puntjes van mijn tenen. Wat er ook gebeuren zal met ons en met Iris in de toekomst. Dit prachtige samenzijn, dit oersterke liefdevolle gevoel wat wij delen, dat pakt niemand ons ooit nog af!!
Natuurlijk had ik mijn levenslessen liever op een andere manier geleerd. Maar het is zoals het is. En dat zal niet veranderen, dus probeer ik er maar het positieve in te zien.
Ik ben als mens zo in mijn voordeel veranderd. Zoveel minder vooroordelend. Weet je wel hoeveel rust dat geeft?
Mensen en kinderen accepteren precies zoals ze zijn. Ongeacht hun huidskleur, geloofsovertuiging, sexualiteit, of beperking en ziekte. Als je daar dwars doorheen kunt kijken. En de mens daarachter kan zien. Dan kom je tot de ontdekking dat wij in wezen, allemaal 1 zijn!!
En ik meen oprecht dat het feit dat Iris op 9 jarige leeftijd kanker kreeg, een heleboel latente goede eigenschappen bij mij getriggerd heeft om in snel tempo tot ontwikkeling te komen.
Je wordt zo keihard met je neus op de feiten gedrukt. Je komt in zo'n andere wereld terecht. Dat je daar wel uit leren móet. Alleen al om door te kunnen blijven leven. Met je kind, met je gezin maar bovenal: met jezelf!!
En het hebben van een levensbedreigend ziek kind is inderdaad op zijn zachtst gezegt behoorlijk KUT ja! Maar er zijn ook de meest prachtige dingen gebeurd binnen ons gezin. Waar ik alleen maar ontzettend dankbaar voor kan zijn.
En ja dat is een proces waar je doorheen moet als het leventje wat je voor ogen had ineens upside down komt te staan. Het proces van verwachtingen loslaten en bijstellen, en genieten van het moment, dat het komt zoals het komt. En proberen met mekaar vooral de focus op de fijne dingen te houden. En ervaren hoe mooi het leven, ondanks of dankzij, al zijn grillen en onvoorspelbaarheden is.
En ja: ik ben dankbaar! Voor elke dag dat wij samen zijn. Voor elke dag dat ik mijn dochter zie genieten van haar leventje. Want hoe ziek zij ook is, zij is ook gewoon een meisje van 10! Die godzijdank in staat is om het leven elke dag opnieuw te nemen zoals het komt. Daar mogen wij volwassenen nog wel eens een puntje aan zuigen wat mij betreft!!
En natuurlijk had ik liever een gezond kind zonder kanker gehad. En dan maar wat minder gepokt en gemazelt en levenswijs. Maar dat is nu eenmaal niet zo. Iris is nu eenmaal wél ziek. En daarom proberen we zoveel mogelijk uit het leven te halen als dat ons lukt. En zien en ervaren we alles veel intenser dan ooit te voren. En ja dat is een rijkdom die wij gevonden hebben als gezin dóórdat Iris kanker heeft gekregen.
En dat vind ik mooi!
En daar ben ik voor altijd en eeuwig dankbaar voor tot in de puntjes van mijn tenen. Wat er ook gebeuren zal met ons en met Iris in de toekomst. Dit prachtige samenzijn, dit oersterke liefdevolle gevoel wat wij delen, dat pakt niemand ons ooit nog af!!
vrijdag 13 juni 2008 om 13:06
Mijn doel in het leven is niet om bewondering en respect te oogsten. Of om eens fijn de grenzen van mijn incasseringsvermogen te gaan opzoeken. Ik hoef geen plek in de hemel omdat ik zo goed bewezen heb dat ik kan lijden.
Ik weet dat dat hard klinkt, egoistisch klinkt, en zelfs gewoon egoistisch IS. So be it.
Ik, en ik denk vele mensen met mij, wou kinderen omdat ik dacht dat kinderen mijn leven zouden verrijken en mijn leven leuker zouden maken. En nogmaals, ik bén moeder, ik weet dat als je kind er eenmaal is er niets ter wereld is dat ervoor kan zorgen dat je níet van dat kind houdt en níet alles wat in je macht ligt doet om dat kind gelukkig groot te brengen.
Maar als ik vantevoren zou weten dat een kind, ondanks alle vreugde die elk kind nu eenmaal met zich meebrengt, vaker verdriet, zorgen, angsten, en dergelijke met zich mee zou brengen dan onbekommerdheid, dan zou ik inderdaad liever géén kind hebben. Hoe moeilijk me dat ook lijkt, hoe verwerpelijk mij dat ook maakt.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 13:06
En ik vind het eigenlijk ook niet ethisch naar mijn kinderen toe. Ik heb je eerst laten testen gelukkig was het goed anders waren jullie er niet geweest? Of ik heb eerst risicovolle testen over jullie heen gegooid? Bij mijn zoontje is 6x een nekplooimeting aangeboden tijdens de echo. Waardoor ik bang was dat hij niet goed zou zijn. Ondanks dat heb ik hem niet laten testen. Weet ook niet wat de uitslag van de meting geweest zou zijn. Maar het lijkt mij verschrikkelijk moeilijk een gehandicapt kind. Maar dat is mijn probleem en ik kom als het zo is er wel uit. Iig krijgt het net als mijn andere kinderen mijn onvoorwaardelijke liefde. En misschien als het vruchtje had kunnen testen had het mij niet als moeder gewild? Maar ik vind dit wel eng zo'n maakbare wereld.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:12
Zoy, je hoeft me niet te overtuigen hoor, ik weet dat het zo werkt en weet dat ik dat net zo zou voelen als ik in jouw schoenen stond. Such is life, dat je inderdaad je perspectief veranderd als het weer eens een curveball je richting opgooit. Dat is de schoonheid van het leven en iedereen krijgt kracht naar kruis, elk huisje heeft zijn kruisje, bladiebla.
Waar het mij om gaat is dat mensen die niet de keuze zouden maken om een kind waarvan je voor geboorte al van weet dat je er in het beste geval tot je dood grote zorgen om blijft houden en in het slechtste geval dat kind niet eens groot ziet worden, met open armen te verwelkomen, hier zo ontzettend veroordeeld worden.
Prachtig, oprechte bewondering voor mensen die zonder aarzelen zeggen "kom maar op, dat varkentje gaan wij eens wassen en we maken er goddomme nog iets moois van ook". En wellicht maakt hen dat inderdaad betere mensen dan mensen zoals ik. Dat is dan maar zo, ik heb weer andere kwaliteiten zullen we maar zeggen.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 13:14
Gelukkig Fv kunnen wij op grote schaal nog steeds niet in de toekomst kijken. En wat ik al zei: ik ben ook blij toe dat dat niet kan. Want anders had ik wellicht heel veel prachtigs moeten missen. En had ik vandaag de dag niet de vrouw geweest wie ik nu ben!
Kan je omdraaien natuurlijk in: wat je niet kent dat mis je niet.
Klopt!
Maar ik ben een dankbaar en gelukkig mens, ondanks alle zorgen en al het verdriet.
En kinderen zijn a hell lot flexibeler en veerkrachtiger dan wij als volwassene.
Hoe ziek mijn dochter ook is, er is bijna altijd wel iets voor haar om voor te leven, om door te vechten. Op dagen dat zij zich goed voelt, voelt ze zich ook écht goed.
Wij leggen de focus op wat wél nog allemaal kan, en niet op wat niet meer kan.
Het leven is niet zo zwart-wit als jij het stelt, echt niet.
Maar ik snap je gevoelens wel. En keur ze ook niet af.
Ik ervaar het alleen anders.
En ja, dat komt inderdaad omdat wij een dochter hebben die levensbedreigend ziek is.
Kan je omdraaien natuurlijk in: wat je niet kent dat mis je niet.
Klopt!
Maar ik ben een dankbaar en gelukkig mens, ondanks alle zorgen en al het verdriet.
En kinderen zijn a hell lot flexibeler en veerkrachtiger dan wij als volwassene.
Hoe ziek mijn dochter ook is, er is bijna altijd wel iets voor haar om voor te leven, om door te vechten. Op dagen dat zij zich goed voelt, voelt ze zich ook écht goed.
Wij leggen de focus op wat wél nog allemaal kan, en niet op wat niet meer kan.
Het leven is niet zo zwart-wit als jij het stelt, echt niet.
Maar ik snap je gevoelens wel. En keur ze ook niet af.
Ik ervaar het alleen anders.
En ja, dat komt inderdaad omdat wij een dochter hebben die levensbedreigend ziek is.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:19
Nee. Jij zegt dat je er geen bewondering of respect voor kan opbrengen, ik geef slechts aan dat mijn kinderwens al helemaal niets te maken had met het oogsten van bewondering of respect. Ik wou inderdaad heel oppervlakkig voorleesmoeder worden op een gewone basisschool waar mijn kerngezonde, intelligente, knappe, aardige, leuke en gelukkige kind opzat. En ja, dat klinkt in het licht van moeders van kinderen met kanker, of moeders van kinderen met Down, of moeders van kinderen met weet ik veel wat, enorm oppervlakkig en enorm stupide. Maar toch is het zo, ik wou een Pampersbaby en verwachtte zelfs ook dat ik die "gewoon" zou krijgen. Het is geen dag bij me opgekomen dat ik die níet zou krijgen en had iemand me gezegd dat ik die niet zou krijgen, maar een kindje met Down of een andere handicap, dan had ik inderdaad bedankt.
En weet je: ik ben heel blij dat ik voor ik kinderen kreeg me geen moment heb gerealiseerd dat een kind ook wel eens vreselijke aandoeningen zou kunnen hebben. Dat ik er gewoon blind vanuit ging dat dat alleen bij anderen gebeurt. Want had ik een discussie als deze gevoerd voor ik ooit een kind had, dan was ik er idd misschien nooit aan begonnen.
fashionvictim wijzigde dit bericht op 13-06-2008 13:44
Reden: maar verduidelijkt omdat mensen anders zouden kunnen denken dat ik het over mijn eigen kind had
Reden: maar verduidelijkt omdat mensen anders zouden kunnen denken dat ik het over mijn eigen kind had
% gewijzigd
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 13:26
Dat ben ik helemaal met je eens. En nogmaals, ik twijfel geen moment dat als ik in jouw schoenen stond, ik daar precies hetzelfde over zou denken en precies hetzelfde met de ziekte van mijn kind zou omgaan. Je moet wel, je hebt geen keuze en je wil ook niet anders want dat kind is je zon en je maan en al moet je naar Timboektoe zwemmen dan doe je het.
Maar als je als zwangere ervoor kiest jezelf dat leed te besparen op het moment dat je de keuze nog hebt, vind ik dat heel begrijpelijk.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 13:28
Ik heb een zoon van vier. Voordat hij geboren werd was ik heel stellig dat ik nooit of te nimmer om welke reden dan ook een abortus zou laten doen. In mijn ogen was dat moord. Nu ik zelf een kind heb denk ik daar heel anders over. Voorheen had ik een veel te romantisch beeld. Nu ben ik veel rationeler. De ongelofelijke onvoorwaardelijke liefde die ik voel voor mijn zoon is gegroeid na de geboorte. Ik hou bijvoorbeeld nu zo veel meer van hem dan toen hij pakweg een half jaar was. Liefde groeit en ik geloof zomaar dat ik over vijf jaar nog meer van hem houd.
Voor mij houd dat in dat ik een stuk minder emotionele bezwaren zou hebben bij abortus (ook als ik het kindje al gevoeld heb). Ik zou ook afbreken als ik zou weten dat mijn kindje een dermate ernstige aandoening zou hebben als het Down Syndroom.
Als een kind eenmaal geboren is dan hou je van je kind en doe je er alles voor, voor mij zou de liefde daarna alleen maar groeien en is het logisch dat je je kind niet meer zou willen missen.
Deze bezwaren gelden voor mij niet wanneer het kindje nog niet geboren is. Het klinkt en is hard, maar dat ik hoe ik het beleef.
Voor mij houd dat in dat ik een stuk minder emotionele bezwaren zou hebben bij abortus (ook als ik het kindje al gevoeld heb). Ik zou ook afbreken als ik zou weten dat mijn kindje een dermate ernstige aandoening zou hebben als het Down Syndroom.
Als een kind eenmaal geboren is dan hou je van je kind en doe je er alles voor, voor mij zou de liefde daarna alleen maar groeien en is het logisch dat je je kind niet meer zou willen missen.
Deze bezwaren gelden voor mij niet wanneer het kindje nog niet geboren is. Het klinkt en is hard, maar dat ik hoe ik het beleef.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:30
Ach, ik durf er heel wat om te verwedden dat het gros van de mensen net als ik denkt, hoor. Als iedereen ervan uit zou gaan dat ze een gehandicapt kind of een kind met een levensbedreigende ziekte oid zouden krijgen, kreeg er geen hond nog kinderen. Je neemt dat risico omdat je er stiekem allemaal vanuit gaat dat het jou niet zal overkomen.
Maar goed, jij bent de uitzondering daarop.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 13:38
Ik heb een gedeelte gelezen, en ben het eens met FV.
Als je kind gehandicapt ter wereld komt of tijdens het leven ziek wordt, dan accepteer je wat er gebeurt en je dealt ermee, want je kunt niet anders. Maar er op voorhand voor kiezen, dat vind ik een heel ander verhaal, en nee, dat zou ik dus persoonlijk niet doen.
Ik vind het een moeilijke keuze, maar zou wel de zwangerschap laten afbreken als blijkt dat mijn kindje gehandicapt is.
Ik zie in mijn omgeving hoe zwaar het is, nou ja, ik ken maar twee gezinnen, eentje met een meervoudig gehandicapt kind van inmiddels 13, en eentje met het downsyndroom van 5, en ik zie bij die gezinnen wel wat voor een wissel het trekt op de ouders, en de rest van het gezin. Ik vind dat erg om te zien, want in een periode (en die zijn er vaak) dat het slecht gaat met het kind, lijden daar de andere kinderen echt onder. Er gaat dan zo onnoemelijk veel zorg naar het gehandicapte kind.
Eerlijk:Ik zou het daarbij ook niet trekken, en dat zijn dus bij mij redenen om de zwangerschap af te breken.
Het is absoluut zo dat als je een kindje hebt dat gehandicapt is, dat je daar onvoorwaardelijk van houdt, en nooit meer zou willen missen. Maar van tevoren er voor kiezen zou ik niet doen. En dan is het leven misschien toch wel wat maakbaarder geworden door de wetenschap.
Of dat nu een goed of slecht iets is, laat ik in het midden, dat zal voor iedereen anders zijn. Ik maak er in ieder geval wel gebruik van mocht ik dat nodig achten.
Als je kind gehandicapt ter wereld komt of tijdens het leven ziek wordt, dan accepteer je wat er gebeurt en je dealt ermee, want je kunt niet anders. Maar er op voorhand voor kiezen, dat vind ik een heel ander verhaal, en nee, dat zou ik dus persoonlijk niet doen.
Ik vind het een moeilijke keuze, maar zou wel de zwangerschap laten afbreken als blijkt dat mijn kindje gehandicapt is.
Ik zie in mijn omgeving hoe zwaar het is, nou ja, ik ken maar twee gezinnen, eentje met een meervoudig gehandicapt kind van inmiddels 13, en eentje met het downsyndroom van 5, en ik zie bij die gezinnen wel wat voor een wissel het trekt op de ouders, en de rest van het gezin. Ik vind dat erg om te zien, want in een periode (en die zijn er vaak) dat het slecht gaat met het kind, lijden daar de andere kinderen echt onder. Er gaat dan zo onnoemelijk veel zorg naar het gehandicapte kind.
Eerlijk:Ik zou het daarbij ook niet trekken, en dat zijn dus bij mij redenen om de zwangerschap af te breken.
Het is absoluut zo dat als je een kindje hebt dat gehandicapt is, dat je daar onvoorwaardelijk van houdt, en nooit meer zou willen missen. Maar van tevoren er voor kiezen zou ik niet doen. En dan is het leven misschien toch wel wat maakbaarder geworden door de wetenschap.
Of dat nu een goed of slecht iets is, laat ik in het midden, dat zal voor iedereen anders zijn. Ik maak er in ieder geval wel gebruik van mocht ik dat nodig achten.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:47
Hier nog een uitzondering. En weet vanuit mijn vriendenkring dat niemand zijn/haar kind heeft laten testen. Wel allemaal op normale leeftijd kinderen gekregen, maar al waren we oudere moeders geweest hadden we het nog niet gedaan. En we zijn niet eens godsdienstig. Gewone meiden die weten wat er in het leven te koop is en dat gezondheid niet iets vanzelfsprekend is.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:48
Die laatste zin valt me in de quote van Star net op. Jij bent dus ook tegen euthanasie? Je spreekt jezelf overigens wel tegen want in een latere posting geef je aan dat je het met je man over tot hoever je zou willen behandelen met je eigen zoon hebt gehad. Zelf mocht je dat recht dus wel hebben, maar andere ouders niet?
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 13:50
quote:
Eowynn_ schreef op 13 juni 2008 @ 12:17:
Kwaliteit van leven is alleen te beoordelen door degene die er middenin zit, niet door iemand anders, en ik vind dat ouders dat recht ook gewoon niet zouden mogen hebben.
Tsja, je kunt ellenlange discussies hebben over kwaliteit van leven.
Het hangt er maar vanaf welke gradatie van de handicap het is. Als ik kijk naar het kind van mijn collega, dan heeft die er zelf, op heel veel pijn na, totaal geen besef van, en voor zijn doen is de kwaliteit prima. HIj weet niet beter.
Maar de kwaliteit van het leven, van de aandacht en zorg van de overige twee kinderen (en ook de ouders), daar valt nog over te discussieren.
En in die zin vind ik het dus moeilijk, want die kinderen zouden een veel leuker leven hebben gehad als het leven niet geheel om de zorg van hun broertje had gedraaid.
Eowynn_ schreef op 13 juni 2008 @ 12:17:
Kwaliteit van leven is alleen te beoordelen door degene die er middenin zit, niet door iemand anders, en ik vind dat ouders dat recht ook gewoon niet zouden mogen hebben.
Tsja, je kunt ellenlange discussies hebben over kwaliteit van leven.
Het hangt er maar vanaf welke gradatie van de handicap het is. Als ik kijk naar het kind van mijn collega, dan heeft die er zelf, op heel veel pijn na, totaal geen besef van, en voor zijn doen is de kwaliteit prima. HIj weet niet beter.
Maar de kwaliteit van het leven, van de aandacht en zorg van de overige twee kinderen (en ook de ouders), daar valt nog over te discussieren.
En in die zin vind ik het dus moeilijk, want die kinderen zouden een veel leuker leven hebben gehad als het leven niet geheel om de zorg van hun broertje had gedraaid.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:50
vrijdag 13 juni 2008 om 13:52
Eowynn, je zegt dat je in sommige gevallen kan begrijpen dat ouders voor een abortus kiezen. In welke gevallen dan?
Persoonlijk vind ik Down een van de zwaarste redenen om een zwangerschap af te breken (en nog een aantal even ernstig). Ik kan zelf geen zwaardere bedenken, daarom ben ik benieuwd in welke situaties jij er wel begrip voor op kunt brengen.
Persoonlijk vind ik Down een van de zwaarste redenen om een zwangerschap af te breken (en nog een aantal even ernstig). Ik kan zelf geen zwaardere bedenken, daarom ben ik benieuwd in welke situaties jij er wel begrip voor op kunt brengen.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:53
Nee en zeker niet als je voor je eerste 2 miskramen krijgt en bij de 2e 6x een nekplooimeting aangeboden krijgt. Dan denk je dat doen ze niet voor niets. Ik dacht dat hij het syndroom van down had. Maar dan was het mooi mijn mooie mannetje met down. En hij heeft na de geboorte ook slecht gelegen. Waren bang dat hij spastisch zou zijn en misschien ook een geestelijke handicap en dan nog ik was apetrots op mijn ventje.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:55
Ik snap niet tegen wie je het nu hebt. Tegen mij kennelijk, maar wie is er nu laag? Ik of Eowynn?
Eowynn stelt dat ouders het recht om te beslissen over kwaliteit van leven van haar niet zouden mogen hebben. Dat ben ik fundamenteel met haar oneens, wie anders dan de ouders van een kind zouden dat recht moeten hebben?
Het is in mijn ogen pas laag om dusdanig te willen ingrijpen in het recht van ouders dat je als ouder niet meer zou mogen bepalen dat je doodzieke kind niet langer behandeld hoeft te worden.
Am Yisrael Chai!
