Kinderen
alle pijlers
Relatief grote kans op down, abortus als inderdaad down?
donderdag 12 juni 2008 om 19:23
Vriendin van mij heeft enkele dagen geleden te horen gekregen dat de kans op Down syndroom behoorlijk groot is. Over een paar weken krijgt ze een vruchtwaterpunctie en als daaruit blijkt dat het inderdaad Down is, zal ze de zwangerschap afbreken.
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
Zelf heb ik een kind met een operatief verholpen hartafwijking. Gelukkig is het met mijn zoon goed afgelopen en ondervindt hij geen dagelijks hinder van zijn afwijking. Er zijn wel gevolgen, maar daar is prima mee te leven. Het had ook heel anders kunnen zijn, er is zelfs een paar weken sprake geweest van gevolgen in de vorm van zwaar gehandicapt.
Sindsdien ben ik wat genuanceerder gaan denken over de maakbaarheid van het leven en de perfectie die al dan niet nodig is. Ik zou dus zelf nooit een zwangerschap afbreken vanwege Down. Ik onderschat de gevolgen van Down niet (denk ik), maar voor mij is het geen ernstig genoege afwijking om een zwangerschap af te breken. Bovendien, ik weet niet of ik met 18 weken, als je zoals ik dan al een flink buik hebt en je kindje al voelt schoppen, het zou kunnen, een zwangerschap afbreken.
Kortom, ik vind het lastig dat een goede vriendin van mij daar zo anders instaat als ik. Zij heeft voor haarzelf valide redenen om geen kindje met Down te willen. En natuurlijk weet ik ook niet hoe ik zou reageren als ik echt te horen zou krijgen dat het kindje in mijn buik down heeft. En toch he. Ik vind het moeilijk me te verplaatsten in haar mening. En vind het daardoor ook moeilijker haar te steunen in een onzekere periode. (ik hoop dus ook van harte dat het geen Down is).
Hoe denken jullie erover? Is Down voor jullie een reden tot het afbreken van een zwangerschap? Of een andere afwijking? En hoe zouden jullie omgaan met een vriendin die zo anders denkt dan jij?
vrijdag 13 juni 2008 om 12:32
Ik heb lang niet alles gelezen, maar wil toch even mijn 2 centen kwijt hier.
Toen ik zwanger was van ons derde kindje werd mij ook een triple test en nekplooi meting aangeboden. Dit overdonderde me toen best wel, maar heb de testen toch gedaan. In een rap tempo word je dan gedwongen om na te denken over wat je eigenlijk wil gaan doen als blijkt dat je een verhoogde kans hebt op een kindje met down. Toen heb ik met mijn man besloten om, als de test niet goed was, en we na de vruchtwater punctie inderdaad te horen zouden hebben gekregen dat ons kindje down zou hebben, we het weg zouden laten halen.
De reden die voor ons toen doorslaggevend was, was de draagkracht van ons als gezin, en van ons als ouders.
Ikzelf heb adhd, en met mijn middelste hebben we behoorlijk lopen shoppen bij allerhande ziekenhuizen en doktoren.
Zij is geboren met een slokdarm afwijking en heeft meerdere voedselallergieen en astma.
Al deze stress rondom haar baby tijd resulteerde bij mij tot een post natale depressie. En een tijdelijke dag opname voor onze middelste op een medisch kinderdagverblijf. Dit vers in ons achterhoofd heeft ons doen besluiten om, als ons kindje inderdaad down zou hebben, het te laten aborteren. Hoe afschuwelijk, verdrietig en verschrikkelijk we het ook zouden vinden. We konden het ons gezin niet aan doen. En onszelf ook niet....( dachten we toen)
Maar ja, dan die andere kant. Wie zijn wij om voor God te spelen en te besluiten dat een kindje met down bijvoorbeeld, niet welkom is op deze wereld? Down is 1 ding, maar er zijn nog talloze afwijkingen en ziektes die je niet op kunt sporen, die vele malen erger zijn. Met down kun je prima op leeftijd komen en een relatief goed leven hebben. En een gezonde baby op je buik na je bevalling geeft geen enkele garantie op een gezond kind op langere termijn. Dat is allemaal nog maar afwachten.
Want we kozen ervoor om nog een kindje te krijgen, en dan zouden we het, als het niet helemaal gezond zou worden, gewoon maar weg laten halen. Eigenlijk, als je daar dieper over na denkt, best wel verdrietig vind ik. Zeker omdat het bijzondere van de natuur is, dat het zoveel verrassingen voor ons nog in petto heeft, waar we geen weet van hebben. En ook niet moeten willen hebben. Dat is het leven.
En een kindje met down heeft net zo goed recht op leven!
Niet enkel gezonde kinderen mogen er zijn.
Elk levend wezen, hoe ziek of beperkt dan ook!!
Maar ik moet bekennen dat ik dat deels pas echt ben gaan beseffen, toen onze oudste dochter zomaar vanuit het niets, kanker kreeg. Een kerngezonde baby was ze, bijna 3 jaar aan de borst. Er alles aan gedaan om maar zo gezond mogelijk zwanger te zijn, uiteraard niet roken, niet drinken, goed slapen, goed eten, etc. En dan krijgt je altijd zo gezonde meisje leukemie.
Er zijn geen garanties in het leven. Bij de geboorte van je kindje krijg je geen retour bonnetje kado. En een positieve vlokkentest, zegt nog helemaal niets over de honderdduizend andere dingen die je kindje kan hebben of kan krijgen in de toekomst...
Mocht ik ooit in mijn leven weer zwanger raken, wat ik overigens ernstig betwijfel gezien onze situatie, dan zou ik geen prenatale testen laten uitvoeren.
Omdat ik met eigen ogen en van dichtbij heb meegemaakt dat het leven niet maakbaar is.
Ik kan er met heel mijn gevoel en verstand nog steeds bij als mensen besluiten hun zwangerschap af te breken als blijkt dat hun baby niet gezond is. Maar door onze eigen ervaring kan ik nu zeggen, dat ikzelf het nevernooit niet zou doen. Tenzij het een zo danig ernstige afwijking betreft die niet met het leven verenigbaar is. Maar een kindje met down zou hier, mocht ik ooit nog een keertje zwanger raken, evenzogoed welkom zijn als ieder ander kind!
Toen ik zwanger was van ons derde kindje werd mij ook een triple test en nekplooi meting aangeboden. Dit overdonderde me toen best wel, maar heb de testen toch gedaan. In een rap tempo word je dan gedwongen om na te denken over wat je eigenlijk wil gaan doen als blijkt dat je een verhoogde kans hebt op een kindje met down. Toen heb ik met mijn man besloten om, als de test niet goed was, en we na de vruchtwater punctie inderdaad te horen zouden hebben gekregen dat ons kindje down zou hebben, we het weg zouden laten halen.
De reden die voor ons toen doorslaggevend was, was de draagkracht van ons als gezin, en van ons als ouders.
Ikzelf heb adhd, en met mijn middelste hebben we behoorlijk lopen shoppen bij allerhande ziekenhuizen en doktoren.
Zij is geboren met een slokdarm afwijking en heeft meerdere voedselallergieen en astma.
Al deze stress rondom haar baby tijd resulteerde bij mij tot een post natale depressie. En een tijdelijke dag opname voor onze middelste op een medisch kinderdagverblijf. Dit vers in ons achterhoofd heeft ons doen besluiten om, als ons kindje inderdaad down zou hebben, het te laten aborteren. Hoe afschuwelijk, verdrietig en verschrikkelijk we het ook zouden vinden. We konden het ons gezin niet aan doen. En onszelf ook niet....( dachten we toen)
Maar ja, dan die andere kant. Wie zijn wij om voor God te spelen en te besluiten dat een kindje met down bijvoorbeeld, niet welkom is op deze wereld? Down is 1 ding, maar er zijn nog talloze afwijkingen en ziektes die je niet op kunt sporen, die vele malen erger zijn. Met down kun je prima op leeftijd komen en een relatief goed leven hebben. En een gezonde baby op je buik na je bevalling geeft geen enkele garantie op een gezond kind op langere termijn. Dat is allemaal nog maar afwachten.
Want we kozen ervoor om nog een kindje te krijgen, en dan zouden we het, als het niet helemaal gezond zou worden, gewoon maar weg laten halen. Eigenlijk, als je daar dieper over na denkt, best wel verdrietig vind ik. Zeker omdat het bijzondere van de natuur is, dat het zoveel verrassingen voor ons nog in petto heeft, waar we geen weet van hebben. En ook niet moeten willen hebben. Dat is het leven.
En een kindje met down heeft net zo goed recht op leven!
Niet enkel gezonde kinderen mogen er zijn.
Elk levend wezen, hoe ziek of beperkt dan ook!!
Maar ik moet bekennen dat ik dat deels pas echt ben gaan beseffen, toen onze oudste dochter zomaar vanuit het niets, kanker kreeg. Een kerngezonde baby was ze, bijna 3 jaar aan de borst. Er alles aan gedaan om maar zo gezond mogelijk zwanger te zijn, uiteraard niet roken, niet drinken, goed slapen, goed eten, etc. En dan krijgt je altijd zo gezonde meisje leukemie.
Er zijn geen garanties in het leven. Bij de geboorte van je kindje krijg je geen retour bonnetje kado. En een positieve vlokkentest, zegt nog helemaal niets over de honderdduizend andere dingen die je kindje kan hebben of kan krijgen in de toekomst...
Mocht ik ooit in mijn leven weer zwanger raken, wat ik overigens ernstig betwijfel gezien onze situatie, dan zou ik geen prenatale testen laten uitvoeren.
Omdat ik met eigen ogen en van dichtbij heb meegemaakt dat het leven niet maakbaar is.
Ik kan er met heel mijn gevoel en verstand nog steeds bij als mensen besluiten hun zwangerschap af te breken als blijkt dat hun baby niet gezond is. Maar door onze eigen ervaring kan ik nu zeggen, dat ikzelf het nevernooit niet zou doen. Tenzij het een zo danig ernstige afwijking betreft die niet met het leven verenigbaar is. Maar een kindje met down zou hier, mocht ik ooit nog een keertje zwanger raken, evenzogoed welkom zijn als ieder ander kind!
vrijdag 13 juni 2008 om 12:39
Klopt, ik zou het mezelf niet willen aandoen. En ook nu, met een kind dat "iets" heeft, zeg ik nog steeds dat ik niet álles opzij zet voor mijn kind. En hoewel ik me ervan bewust ben dat het veel nobeler, altruistischer, sterker en opofferingsgezinder klinkt om te zeggen dat elk kind welkom is en dat je alles voor je kinderen over hebt ken ik mezelf goed genoeg om te weten dat dat gelul is. Ik wil geen manisch depressief kind, geen gehandicapt kind, geen chronisch ziek kind, geen monsterlijk lelijk kind, geen zwakbegaafd kind en wat je allemaal nog meer kan bedenken.
Hell, ik wil niet eens een kind met een allergie. Maar die heb ik nu eenmaal, en ondanks dat dat niks aan hem als kind afdoet en niks aan mijn liefde voor hem afdoet, vind ik dat al zwaar kut. Voor hem, omdat dat betekent dat hij nooit net zo onbekommerd kan eten en drinken en weggaan als kinderen zonder allergie, maar ook voor mij, omdat ik ook nooit net zo onbekommerd als andere moeders bijvoorbeeld kan boodschappen doen of andere dagelijkse dingetjes. En hallo, dan hebben we het alleen maar over allergie. Nu het zulk mooi weer is en alle kindjes redeljk bloot erbij lopen, valt me elke dag op dat ik nog nooit een kindje heb gehad met zo'n zacht huidje dat zo lekker ruikt. En zonder vlekken, wondjes, littekens, schilfers, uitslag, weet ik het. En dat gaat alleen maar over huid, dat is maar buitenkant.
Dus nee, ik ben eerlijk, ik zou het inderdaad mezelf niet willen aandoen. Ik ben geen martelaar en wil dat ook niet voor mijn kinderen zijn of worden.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 12:40
Iedereen wil een gezond kindje, met alles erop en eraan.
Maar niet alle mensenkinderen zijn gezond met alles erop en eraan.
En dat heeft een reden. Zelf ben ik er nog niet uit wat deze reden is, zal ik ook nooit een antwoord op krijgen..... Maar voor mezelf weet ik; ik wil ook geen kindje met een afwijking, maar als het zo is dan is het zo. Hoe moeilijk ook. Ik ben momenteel zwanger van mijn tweede kindje. Ik laat geen kansberekeningen doen. Die zeggen mij niets en zouden me zoals ik er nu tegenaankijk ook niet zetten tot het afbreken van een zwangerschap.
Heel bot gezegd; de natuur gaat zijn weg. Als een afwijking niet met het leven verenigbaar is dan zal het kindje in de buik of na de geboorte overlijden. Als het wel levensvatbaar is dan is het de plicht van de ouders ervoor te zorgen en het lief te hebben.
Een kindje is een mens dat recht heeft op het leven. En natuurlijk is het zwaar om te leven met en te zorgen voor een kind met een afwijking/ beperking. Niets dan respect voor ouders die hiermee te maken hebben! Ik had al moeite met een huilbaby.....Maar er komen in je leven dingen op je pad die wat mij betreft voorbestemd zijn. Hoe wrang ook. Niet alleen voor jou en je partner maar zeker ook voor het kindje zelf. Afgezien van de pijn van lichamelijke afwijkingen die met Down gepaard kunnen gaan, denk ik dat een mens met Down een heel prettig en leuk leven kan hebben. In zijn of haar wereldje, op zijn of haar manier..........
Maar niet alle mensenkinderen zijn gezond met alles erop en eraan.
En dat heeft een reden. Zelf ben ik er nog niet uit wat deze reden is, zal ik ook nooit een antwoord op krijgen..... Maar voor mezelf weet ik; ik wil ook geen kindje met een afwijking, maar als het zo is dan is het zo. Hoe moeilijk ook. Ik ben momenteel zwanger van mijn tweede kindje. Ik laat geen kansberekeningen doen. Die zeggen mij niets en zouden me zoals ik er nu tegenaankijk ook niet zetten tot het afbreken van een zwangerschap.
Heel bot gezegd; de natuur gaat zijn weg. Als een afwijking niet met het leven verenigbaar is dan zal het kindje in de buik of na de geboorte overlijden. Als het wel levensvatbaar is dan is het de plicht van de ouders ervoor te zorgen en het lief te hebben.
Een kindje is een mens dat recht heeft op het leven. En natuurlijk is het zwaar om te leven met en te zorgen voor een kind met een afwijking/ beperking. Niets dan respect voor ouders die hiermee te maken hebben! Ik had al moeite met een huilbaby.....Maar er komen in je leven dingen op je pad die wat mij betreft voorbestemd zijn. Hoe wrang ook. Niet alleen voor jou en je partner maar zeker ook voor het kindje zelf. Afgezien van de pijn van lichamelijke afwijkingen die met Down gepaard kunnen gaan, denk ik dat een mens met Down een heel prettig en leuk leven kan hebben. In zijn of haar wereldje, op zijn of haar manier..........
vrijdag 13 juni 2008 om 12:43
En stel dat je van te voren zou kunnen laten berekenen of testen, dat je kind op latere leeftijd kanker zou kunnen krijgen. Dat die kans zelfs nagenoeg 100% zou omvatten? Wat zou je dan doen?
Ik ben blij dat ik dat niet van te voren wist, want anders had ik wellicht wel gekozen om onze Iris niet geboren te laten worden, onwetend als ik was op die leeftijd. En had ik zoveel prachtigs en zoveel moois moeten missen.
We leven hemelzijdank in Nederland. Waar de medische voorzieningen uitmuntend zijn in vergelijking met 100 jaar geleden of andere minder welvarende landen.
Mijn kijk op zoveel dingen is veranderd nu wij zelf elke dag opnieuw leven met angst, met verdriet en met machteloosheid. Waar ik elke week met doodzieke kindertjes wordt geconfronteerd. Waar een aantal van die kindjes zelf zijn te komen overlijden. Het is wrang dat ik op zo'n manier tot zelfinzicht heb moeten komen. Maar aan de andere kant: beter laat, dan heel niet.
Natuurlijk wenst iedere ouder dat zijn/haar kindje gezond ter wereld komt. Als het goed is doe je daar ook al vóór de conceptie alles aan ( foliumzuur slikken, stoppen met roken etc) Maar op een heleboel dingen hebben we geen invloed. En hoewel we allemaal wensen dat ons kindje gezond is. Moet je ook beseffen als je kiest voor een gezin, er ook altijd een redelijke kans bestaat dat je kind mss wel helemaal niet gezond ter wereld komt. En als het al wel gezond wordt geboren, dat er ook nadien zoveel kan gebeuren.
Als je denkt dat je dat niet aan kan, of dat pertinent niet ziet zitten. Dan denk ik wel eens stilletjes in mijzelf: joh neem lekker een hondje, is ook leuk!
Ik ben blij dat ik dat niet van te voren wist, want anders had ik wellicht wel gekozen om onze Iris niet geboren te laten worden, onwetend als ik was op die leeftijd. En had ik zoveel prachtigs en zoveel moois moeten missen.
We leven hemelzijdank in Nederland. Waar de medische voorzieningen uitmuntend zijn in vergelijking met 100 jaar geleden of andere minder welvarende landen.
Mijn kijk op zoveel dingen is veranderd nu wij zelf elke dag opnieuw leven met angst, met verdriet en met machteloosheid. Waar ik elke week met doodzieke kindertjes wordt geconfronteerd. Waar een aantal van die kindjes zelf zijn te komen overlijden. Het is wrang dat ik op zo'n manier tot zelfinzicht heb moeten komen. Maar aan de andere kant: beter laat, dan heel niet.
Natuurlijk wenst iedere ouder dat zijn/haar kindje gezond ter wereld komt. Als het goed is doe je daar ook al vóór de conceptie alles aan ( foliumzuur slikken, stoppen met roken etc) Maar op een heleboel dingen hebben we geen invloed. En hoewel we allemaal wensen dat ons kindje gezond is. Moet je ook beseffen als je kiest voor een gezin, er ook altijd een redelijke kans bestaat dat je kind mss wel helemaal niet gezond ter wereld komt. En als het al wel gezond wordt geboren, dat er ook nadien zoveel kan gebeuren.
Als je denkt dat je dat niet aan kan, of dat pertinent niet ziet zitten. Dan denk ik wel eens stilletjes in mijzelf: joh neem lekker een hondje, is ook leuk!
vrijdag 13 juni 2008 om 12:44
Wat me ook helpt te relativeren, want ook ik ben best wel eens "bang" voor een ongezond kindje, is me te bedenken dat je kindje wellicht gezond ter wereld kan komen, maar dat er daarna zoveel mis kan gaan.......Een ongeluk met ernstige blijvende gevolgen, ziektes........
Life is like a box of chocolates.........
Life is like a box of chocolates.........
vrijdag 13 juni 2008 om 12:49
Idd als je een kindje met Down niet aankan moet je uberhaupt niet aan kinderen beginnen. Want de kans bestaat altijd dat een gezond kind níet gezond meer is op latere leeftijd en dan moet je ook.
Overigens hebben wij toen ik in het ziekenhuis lag vanwege zoonlief ook wel besproken wat de grens zou zijn tot waar we behandeling voor hem zouden willen. Met 27 weken werd mij verteld dat ik binnen 24 uur zou bevallen. Uiteindelijk duurde het tot 30 weken. Maar wij waren voorbereid op het ergste, dat hij het niet zou redden, zwaar geestelijk gehandicapt zou kunnen zijn, misschien blind of doof zou worden of nooit zou kunnen lopen. Dat zijn de grootste risico's bij zo'n korte zwangerschapsduur, zeker omdat hij ook een groeiachterstand had.
En natuurlijk zat er voor ons een grens aan, want we wilden niet dat ons kind koste wat kost in leven gehouden zou worden, als hij daarvoor zo ontzettend veel zou moeten inleveren. Maar dat vind ik toch iets anders. Zonder apparaten zou hij het nooit gehaald hebben, een kindje met Down wel in de meeste gevallen.
Overigens hebben wij toen ik in het ziekenhuis lag vanwege zoonlief ook wel besproken wat de grens zou zijn tot waar we behandeling voor hem zouden willen. Met 27 weken werd mij verteld dat ik binnen 24 uur zou bevallen. Uiteindelijk duurde het tot 30 weken. Maar wij waren voorbereid op het ergste, dat hij het niet zou redden, zwaar geestelijk gehandicapt zou kunnen zijn, misschien blind of doof zou worden of nooit zou kunnen lopen. Dat zijn de grootste risico's bij zo'n korte zwangerschapsduur, zeker omdat hij ook een groeiachterstand had.
En natuurlijk zat er voor ons een grens aan, want we wilden niet dat ons kind koste wat kost in leven gehouden zou worden, als hij daarvoor zo ontzettend veel zou moeten inleveren. Maar dat vind ik toch iets anders. Zonder apparaten zou hij het nooit gehaald hebben, een kindje met Down wel in de meeste gevallen.
vrijdag 13 juni 2008 om 12:49
Zoy,
Het is allemaal waar wat je zegt, maar als je de keuze had, dan had je jezelf toch al die wijze levenslessen willen besparen?
Laten we nou niet doorslaan naar de andere kant en gaan doen alsof een ziek of gehandicapt kind hebben je een beter mens maakt, want dat is net zo'n gelul als dat alleen perfecte kinderen verdienen te leven.
Een ziek of gehandicapt kind hebben is geen feestje, dat is gewoon kut, hoe je het ook wendt of keert, voor alle partijen, kind, ouders, broers en zussen. Maar wat moet dat moet, als je ermee geconfronteerd wordt dan slik je drie keer en zet je je schouders eronder. Maar om nou te zeggen dat het zo geweldig is dat je er zoveel sterker en wijzer van wordt... Sorry, met alle respect, maar als wijsheid evenredig is aan de portie shit die je op je bord krijgt, laat mij en mijn kind(eren) dan alsjeblieft maar heel erg niet-wijs en niet-sterk blijven.
Het is allemaal waar wat je zegt, maar als je de keuze had, dan had je jezelf toch al die wijze levenslessen willen besparen?
Laten we nou niet doorslaan naar de andere kant en gaan doen alsof een ziek of gehandicapt kind hebben je een beter mens maakt, want dat is net zo'n gelul als dat alleen perfecte kinderen verdienen te leven.
Een ziek of gehandicapt kind hebben is geen feestje, dat is gewoon kut, hoe je het ook wendt of keert, voor alle partijen, kind, ouders, broers en zussen. Maar wat moet dat moet, als je ermee geconfronteerd wordt dan slik je drie keer en zet je je schouders eronder. Maar om nou te zeggen dat het zo geweldig is dat je er zoveel sterker en wijzer van wordt... Sorry, met alle respect, maar als wijsheid evenredig is aan de portie shit die je op je bord krijgt, laat mij en mijn kind(eren) dan alsjeblieft maar heel erg niet-wijs en niet-sterk blijven.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 13 juni 2008 om 12:54
Ik snap jouw redenatie echt niet FV, met de beste wil van de wereld niet. En dat heeft niets met oppofferen te maken of met een beter mens willen zijn.
Ik heb gewoon nooit iets laten testen, want ik denk dat ik alles aankan wat er op mijn pad komt en dat ik van mijn kind zou houden en er alles aan zou doen om het op te laten groeien, ongeacht wat voor kind dat is.
Natuurlijk zou elke ouder liever een gezond kind hebben dan een ziek kind, het zou stom zijn om te doen alsof dat anders was. Maar op het moment dat ik zwanger was wilde ik gewoon dát kind, met alle eventuele gebreken erbij.
En ik denk inderdaad dat je veel kunt leren van het niet uit de weg ruimen van alle moeilijkheden op je pad, daar wordt je in ieder geval géén beter mens van, door altijd maar te zorgen alles vooral leuk en makkelijk blijft.
Ik heb gewoon nooit iets laten testen, want ik denk dat ik alles aankan wat er op mijn pad komt en dat ik van mijn kind zou houden en er alles aan zou doen om het op te laten groeien, ongeacht wat voor kind dat is.
Natuurlijk zou elke ouder liever een gezond kind hebben dan een ziek kind, het zou stom zijn om te doen alsof dat anders was. Maar op het moment dat ik zwanger was wilde ik gewoon dát kind, met alle eventuele gebreken erbij.
En ik denk inderdaad dat je veel kunt leren van het niet uit de weg ruimen van alle moeilijkheden op je pad, daar wordt je in ieder geval géén beter mens van, door altijd maar te zorgen alles vooral leuk en makkelijk blijft.
vrijdag 13 juni 2008 om 12:58
Dat is geen sneer FV, dat was gewoon een conclusie.
Ik snap best dat een gehandicapt kind geen pretje is dat je er niet om vraagt. Maar ik vind dat nog wat anders dan het kind wegdoen omdat je er gewoon geen zin in hebt, al dat gedoe. Dat vind ik de weg van de minste weerstand en daar kan ik weinig bewondering of respect voor opbrengen.
Ik snap best dat een gehandicapt kind geen pretje is dat je er niet om vraagt. Maar ik vind dat nog wat anders dan het kind wegdoen omdat je er gewoon geen zin in hebt, al dat gedoe. Dat vind ik de weg van de minste weerstand en daar kan ik weinig bewondering of respect voor opbrengen.
vrijdag 13 juni 2008 om 13:04
Nee, het gaat om het percentage spontane miskramen. Dus zeg maar, bijvoorbeeld 25% van de ouders die voor de loodzware keus hebben gestaan de zwangerschap wel of niet afbreken, die kozen voor afbreken en die daar de rest van hun leven verdriet van hebben, zouden anders een normale miskraam gehad hebben. Met ook verdriet uiteraard, maar ik denk dat dat toch anders is.
