Kinderen
alle pijlers
STELLING: ALs je beide fulltime blijft werken moet je ook geen kinderen nemen.
zondag 24 juni 2007 om 23:59
Nou, ik heb je blijkbaar op je tenen getrapt, prima hoor. Ik besteed per week 39 uur exclusief aan mijn kind, dat is meer tijd dan ik exclusief aan mijn werk besteed en al helemaal veeeeeeel meer dan ik exclusief aan mezelf of andere mensen besteed. Ik vind het wel genoeg eigenlijk.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 00:00
Ik vind sóchtends twee uur de tijd hebben met je kind als je daarna gaat werken uitzonderlijk lang. Denk niet dat veel werkende mensen dat kunnen stellen. Lekker hoor Fashion, dat je je niet hoeft te haasten sóchtends. Is hier gelukkig ook zo vanwege kippenafstand nu, maar zou beter kunnen als we eeder op zouden staan. Gelukkig slaapt dochter altijd nog erg diep als de 6 in de klok zit. Je slaapt dus wel weinig? Ik zelf ook. Trek het goed, maar af en toe op tijd erin of kunnen uitslapen wel erg lekker.
Cohelian, er werd niet alleen gedoeld op fysiek aanwezig zijn. In voorbeelden werd ook aangehaald dat thuisblijffmoeders ook niet alle uren op de dag alle aandacht voor hun kind hebben.
Cohelian, er werd niet alleen gedoeld op fysiek aanwezig zijn. In voorbeelden werd ook aangehaald dat thuisblijffmoeders ook niet alle uren op de dag alle aandacht voor hun kind hebben.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
maandag 25 juni 2007 om 00:04
Ik had het ook niet over fysiek aanwezig zijn. 'S Morgens staan wij om 7 uur op (dan gaat de wekker en moet ik alledrie kids wakker maken, zielig he:D). Dan ongeveer hetzelfde ritueel als alle moeders, tot 8.15, dan moeten oudste en middelste naar school. Tussen de middag heb ik volledige aandacht voor de kinderen. Ruim 1 uur. Aan het eind van de dag heb ik bijna 2 uren voor mijn kinderen, voorbereiden van het eten enzo heb ik dan al gedaan. Na het eten nog ruim 1 uur. Dat zijn al meer uren aandacht dan Fashion Victim beschrijft. En dan heb ik het nog niet eens over de vrije middagen, en de delen van de ochtend wanneer ik dochterlief de volledige aandacht geef.
En nu ga ik echt slapen.
maandag 25 juni 2007 om 00:05
Mijn hemel wat een zure reactie komt er voorbij zeg :(
FV, fijn om te lezen dat je het zo samen met de Prins zo goed redt!
Mama-alleen zijn zonder al te veel vangnetten is gewoon onwijs lastig, zeker als je werkt. En ja, ik spreek uit ervaring.
Ik blijf het gewoon naar vinden dat mensen elkaar zo onderuit proberen te halen, dat het gewoon nooit eens goed kan zijn hoe een ander het doet.
Soms kom je voor keuzes te staan in je leven en probeer je daarna je leven weer zo goed mogelijk in te vullen. Het zou fijn zijn als je dan niet ook nog aandacht en tijd hoeft te besteden aan het verdedigen van jezelf. Dát is namelijk pas zonde van je tijd :P
FV, fijn om te lezen dat je het zo samen met de Prins zo goed redt!
Mama-alleen zijn zonder al te veel vangnetten is gewoon onwijs lastig, zeker als je werkt. En ja, ik spreek uit ervaring.
Ik blijf het gewoon naar vinden dat mensen elkaar zo onderuit proberen te halen, dat het gewoon nooit eens goed kan zijn hoe een ander het doet.
Soms kom je voor keuzes te staan in je leven en probeer je daarna je leven weer zo goed mogelijk in te vullen. Het zou fijn zijn als je dan niet ook nog aandacht en tijd hoeft te besteden aan het verdedigen van jezelf. Dát is namelijk pas zonde van je tijd :P
maandag 25 juni 2007 om 00:10
Cohelian,
Jij hebt een man en 3 kinderen. Dat wil zeggen dat jouw kinderen naast jou nog meer mensen hebben met wie zij tijd doorbrengen en aandacht van krijgen enzo.
Ik ben echt oprecht van mening dat het voor geen enkel kind goed is om het overgrote deel van de dag met maar 1 persoon op te trekken en altijd en eeuwig de exclusieve aandacht te krijgen en zoals ik al schreef ben ik juist aan het proberen om de vele aandacht die mijn zoon krijgt wat terug te schroeven. En dat doe ik voor hém, omdat ik denk dat het niet goed is om eigenlijk welbeschouwd het centrum van het universum te zijn. Want dat is mijn zoon, ik moet juist oppassen dat hij geen verwend monster wordt die gewend is dat als hij kikt er altijd iemand ( ik zei de gek) opspringt to serve his every need.
Jij hebt een man en 3 kinderen. Dat wil zeggen dat jouw kinderen naast jou nog meer mensen hebben met wie zij tijd doorbrengen en aandacht van krijgen enzo.
Ik ben echt oprecht van mening dat het voor geen enkel kind goed is om het overgrote deel van de dag met maar 1 persoon op te trekken en altijd en eeuwig de exclusieve aandacht te krijgen en zoals ik al schreef ben ik juist aan het proberen om de vele aandacht die mijn zoon krijgt wat terug te schroeven. En dat doe ik voor hém, omdat ik denk dat het niet goed is om eigenlijk welbeschouwd het centrum van het universum te zijn. Want dat is mijn zoon, ik moet juist oppassen dat hij geen verwend monster wordt die gewend is dat als hij kikt er altijd iemand ( ik zei de gek) opspringt to serve his every need.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 06:43
Jij klinkt hier behoorlijk neerbuigend over crecheleidsters zeg. Jouw man wil alleen een vrouw met een aanzienlijke functie? >HBO? Want dan kan hij pronken? Of lees ik je post niet goed en bedoel je het niet zo?
Meestal hou je namelijk van de persoon om wat hij of zij is, niet om wat hij of zij doet. En dat je 'op niveau' met elkaar kunt praten is prettig maar niet persé opleiding-/werkgerelateerd.
maandag 25 juni 2007 om 08:06
Nee, ik realiseer me net dat ik me verrekend heb. Inclusief weekend zal het zo'n 52 a 55 uur zijn ofzo. Maar goed, zoals ik al tegen Cohelian zei: het maakt nogal uit of die aandacht volledig exclusief is of niet, vind ik. Mijn zoon hoeft letterlijk nóóit even te wachten of aandacht te delen. Ik denk echt dat hij eerder veel te veel 1 op 1 aandacht krijgt dan te weinig. Zowel de oppas als opa als ikzelf staan namelijk altijd volcontinu volledig tot zijn beschikking omdat hij altijd het enige kind en vaak ook het enige gezelschap is.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 08:50
Dit is die van mij:
6.45 wekker gaat, dochter wordt of is dan meestal al wakker. Die komt dan bij ons in bed en drinkt daar haar fles pap. Daarna douchen, ontbijten en spullen inpakken, terwijl mijn man dochter aankleed of andersom. Daarna gaat de ander douchen en ontbijten.
7.45 met z'n drieen de deur uit
8.15 kom ik op mijn werk.
16.45 ben ik vrij en ga ik dochter ophalen.
17.00 met dochter thuis, lekker even bijkomen, spelen met dochter
17.30 manlief komt thuis
18.00 eten koken en eten. De een kookt, de ander geeft aandacht aan dochter
18.30 nog even een boekje lezen of spelen
19.00 omkleden en naar bed
19.15 afwassen, de was doen, stofzuigen, opruimen enzovoorts. Alle
huishoudelijke klussen dus.
20.00 Op de bank met een kop thee, of achter het forum.
22.00 naar bed.
maandag 25 juni 2007 om 09:01
Overigens, Nurse, jij vroeg wat de werkende moeders nou écht aan hun werk besteden qua tijd ipv met collega's kletsen en privémail checken.
Ik moet élke minuut die ik werk verantwoorden, letterlijk. Aan het eind van de dag moet ik alles wat ik gedaan heb op de minuut af verantwoorden in een computersysteem. Dus 5 minuten een telefoontje gehad over client x? Opschrijven.
Tuurlijk klets ik weleens met collega's, maar zeker niet dagelijks, omdat het voorkomt dat ik dagen geen collega in levende lijve zie. Ik ben namelijk het grootste deel van de dag bij clienten thuis en als ik op kantoor zit kan het maar zo zijn dat mijn collega's er niet zijn. Privémail checken doe ik niet op mijn werk. Heel af en toe regel ik weleens iets voor mezelf onder werktijd, zoals even de kapper of de tandarts bellen voor een afspraak of iets anders afhandelen.
Dus op mijn werk ben ik met mijn werk bezig en zelden met privédingen.
Ik moet élke minuut die ik werk verantwoorden, letterlijk. Aan het eind van de dag moet ik alles wat ik gedaan heb op de minuut af verantwoorden in een computersysteem. Dus 5 minuten een telefoontje gehad over client x? Opschrijven.
Tuurlijk klets ik weleens met collega's, maar zeker niet dagelijks, omdat het voorkomt dat ik dagen geen collega in levende lijve zie. Ik ben namelijk het grootste deel van de dag bij clienten thuis en als ik op kantoor zit kan het maar zo zijn dat mijn collega's er niet zijn. Privémail checken doe ik niet op mijn werk. Heel af en toe regel ik weleens iets voor mezelf onder werktijd, zoals even de kapper of de tandarts bellen voor een afspraak of iets anders afhandelen.
Dus op mijn werk ben ik met mijn werk bezig en zelden met privédingen.
maandag 25 juni 2007 om 09:23
Het feit alleen al,d at je letterlijk an uittellen, of alleen al daarmee bezig bent, hoeveel uren je exclusief aan je kind besteed per week, vind ik redelijk apart, om het zo maar te zeggen.
Ik heb namelijk echt geen flauw benul hoeveel tijd ik aan mijn kids besteed per dag of per week. Het zou me ook werkelijk mijn reed roesten ook. Of het een spelletje is. Of een wedstrijdje. Wie besteed er de meeste exclusieve tijd aan haar kids.
Wat een nonsens.
Ik vind de term exclusieve aandacht trouwens ook behoorlijk eng klinken.
Aandacht is aandacht, en er zijn is er zijn. Als je als thuisblijfmoeder niet elkle dag 3 uur exclusief aandacht aan je kinderen geeft, ben je dan een looser?
Ben je dan lui en dom?
Nee natuurlijk niet! Je kinderen zijn heel prima in staat zichzelf te vermaken. Ik vind dat zelfs een heel essentieel onderdeel van de opvoeding. Een kind leren zich alleen te vermaken.
Dat betekend dus niet dat je lui bent, of wat dan ook. Want als je kind je nodig heeft, dan bén je er wel.
Die vaste constante factor dus.
Dit kan overigens net zo goed iemand anders zijn hoor dan de moeder. Een oppasoma, een zorgvader, of die leuke leidster op het kdv.
En toch, is het wel wezenlijk anders.
Mijn kinderen gaan en gingen altijd nagenoeg probleemloos naar de creche. Maar het is natuurlijk ook maar een tijdelijk surrogaat. Omdat jij uit werken bent.
Het is vaak niet het milieu wat daar samensmelt, waar ik privee mee zou mingelen. Met de leidsters heb ik ook niet altijd op gelijkwaardig niveau een klik.
Het is en blijft hun werk. En het is en blijft een opvang mogelijkheid voor je kinderen, als jij elders verkeerd. Niets meer en niets minder.
Maar dat geeft toch niet? Mijn kinderen zien geen verschil hoor, tussen een hoog universitair geschoolde mama en een mbo geschoolde mama. Mijn kinderen spelen met kindjes
van alle kleuren van de regenboog, wat voor achtergrond dan ook. En dat vind ik mooi. Die kans die hébben ze daar dan ook. En dat kan ik alleen maar toejuichen.
Ze leren er die diversiteit. Ze leren er delen, wachten op hun beurt, samenspelen, opruimen, liedjes zingen, die ik niet eens ken, knutselen ( heb een gruwelijke hekel aan knutselen, daar hebben we de creche voor zeg ik dan altijd gekscherend :-) )
Eaowyn beschrijft een gemiddelde werkdag. Wat ze vergeet, is dat ze 'maar' 1 kind heeft. Dus ja, die krijgt na haar werk vanzelfsprekend dan die 1 op 1. Maar wat als je zoals bij ons, 3 kinderen hebt?
Daar ga je dan al met je 1 op 1 exclusieve aandacht. Want die IS er gewoon weinig. Ja, of je moet op je vrije dagen, uurtjes in gaan plannen. Agenda erbij. Zo heerlijk spontaan ook.
Gelukkig vinden de meeste kinderen in de practijk in iets grotere gezinnen, dat helemaal zo'n punt niet. Ze weten niet beter. En zullen er heus geen onverwerkte trauma's aan overhouden :-)
Nu vind ik ook dat die bijna krampachtige exclusieve 1 op 1 nogal overtrokken wordt. Net of je alleen dan goed investeerd in je kind.
Ik heb ook graag een sociaal leven. En hobbies. En tijd met mijn man. Dat betekend in dit huishiuden, dat ik nooi fulltime ernaast zou kunnen werken. Dat is dan mijn keuze. Ik wil nml niet inleveren. Mijn eigen privee en sociaal leven is me ook een boel duiten waard. En me dunkt dat mijn kids daar secundair de vruchten van mee plukken!
Het draait allemaal om balans. Het is geen wedstijd. De keuzes die een ieder in zijn of haar leven maakt is puur persoonlijk en daar mogen we elkaar gewoon niet om aanvallen of om afvallen. Hé! Dat eeuwige gedraai en geweerleg. Voel je toch eens zonder die maar tevreden met je keuze, en laat iedereen die er wat op te zeiken heeft een metertje of 180 de stront in zakken!
Jouw leven, jouw kinderen, jouw keuze dus!
En Fash, ben je jarig? Gefeliciteerd meid, fijne dag gewenst!!
Ik heb namelijk echt geen flauw benul hoeveel tijd ik aan mijn kids besteed per dag of per week. Het zou me ook werkelijk mijn reed roesten ook. Of het een spelletje is. Of een wedstrijdje. Wie besteed er de meeste exclusieve tijd aan haar kids.
Wat een nonsens.
Ik vind de term exclusieve aandacht trouwens ook behoorlijk eng klinken.
Aandacht is aandacht, en er zijn is er zijn. Als je als thuisblijfmoeder niet elkle dag 3 uur exclusief aandacht aan je kinderen geeft, ben je dan een looser?
Ben je dan lui en dom?
Nee natuurlijk niet! Je kinderen zijn heel prima in staat zichzelf te vermaken. Ik vind dat zelfs een heel essentieel onderdeel van de opvoeding. Een kind leren zich alleen te vermaken.
Dat betekend dus niet dat je lui bent, of wat dan ook. Want als je kind je nodig heeft, dan bén je er wel.
Die vaste constante factor dus.
Dit kan overigens net zo goed iemand anders zijn hoor dan de moeder. Een oppasoma, een zorgvader, of die leuke leidster op het kdv.
En toch, is het wel wezenlijk anders.
Mijn kinderen gaan en gingen altijd nagenoeg probleemloos naar de creche. Maar het is natuurlijk ook maar een tijdelijk surrogaat. Omdat jij uit werken bent.
Het is vaak niet het milieu wat daar samensmelt, waar ik privee mee zou mingelen. Met de leidsters heb ik ook niet altijd op gelijkwaardig niveau een klik.
Het is en blijft hun werk. En het is en blijft een opvang mogelijkheid voor je kinderen, als jij elders verkeerd. Niets meer en niets minder.
Maar dat geeft toch niet? Mijn kinderen zien geen verschil hoor, tussen een hoog universitair geschoolde mama en een mbo geschoolde mama. Mijn kinderen spelen met kindjes
van alle kleuren van de regenboog, wat voor achtergrond dan ook. En dat vind ik mooi. Die kans die hébben ze daar dan ook. En dat kan ik alleen maar toejuichen.
Ze leren er die diversiteit. Ze leren er delen, wachten op hun beurt, samenspelen, opruimen, liedjes zingen, die ik niet eens ken, knutselen ( heb een gruwelijke hekel aan knutselen, daar hebben we de creche voor zeg ik dan altijd gekscherend :-) )
Eaowyn beschrijft een gemiddelde werkdag. Wat ze vergeet, is dat ze 'maar' 1 kind heeft. Dus ja, die krijgt na haar werk vanzelfsprekend dan die 1 op 1. Maar wat als je zoals bij ons, 3 kinderen hebt?
Daar ga je dan al met je 1 op 1 exclusieve aandacht. Want die IS er gewoon weinig. Ja, of je moet op je vrije dagen, uurtjes in gaan plannen. Agenda erbij. Zo heerlijk spontaan ook.
Gelukkig vinden de meeste kinderen in de practijk in iets grotere gezinnen, dat helemaal zo'n punt niet. Ze weten niet beter. En zullen er heus geen onverwerkte trauma's aan overhouden :-)
Nu vind ik ook dat die bijna krampachtige exclusieve 1 op 1 nogal overtrokken wordt. Net of je alleen dan goed investeerd in je kind.
Ik heb ook graag een sociaal leven. En hobbies. En tijd met mijn man. Dat betekend in dit huishiuden, dat ik nooi fulltime ernaast zou kunnen werken. Dat is dan mijn keuze. Ik wil nml niet inleveren. Mijn eigen privee en sociaal leven is me ook een boel duiten waard. En me dunkt dat mijn kids daar secundair de vruchten van mee plukken!
Het draait allemaal om balans. Het is geen wedstijd. De keuzes die een ieder in zijn of haar leven maakt is puur persoonlijk en daar mogen we elkaar gewoon niet om aanvallen of om afvallen. Hé! Dat eeuwige gedraai en geweerleg. Voel je toch eens zonder die maar tevreden met je keuze, en laat iedereen die er wat op te zeiken heeft een metertje of 180 de stront in zakken!
Jouw leven, jouw kinderen, jouw keuze dus!
En Fash, ben je jarig? Gefeliciteerd meid, fijne dag gewenst!!
maandag 25 juni 2007 om 09:27
Volgens mij is het ook nog eens een keer zo dat niemand die een fantastisch leuke baan heeft die baan wil opgeven als er een kind komt. Ik denk dus dat thuisblijfmoeders er ook vaak voor kiezen om thuis te blijven, omdat ze hun werk toch al niet fantastisch vonden en het wel lekker makkelijk vinden zo. (*Gooit klein knuppeltje in hoenderhok misschien?*)
Jammer dat de discussie is verworden tot een wedstrijdje "wie besteedt de meeste tijd aan haar kind".
Ik woon in Utrecht in een wijk dicht tegen het centrum aan. Hier wonen tweeverdieners, anders kun je een huis waarin wij wonen eigenlijk niet betalen. Alleen daarom al is het hier de norm om je kind naar een KDV te brengen en als moeder EN vader te blijven werken. Full-time is niet de norm overigens, maar thuisblijven doet echt (bijna) niemand.
De KDV waar wij ons voor hebben opgegeven vind ik geweldig en ik hoop echt dat onze kleine daar straks heen kan (wachtlijsten van hier tot Tokyo namelijk). Wij gingen daar kijken en ik heb geen enkel kind horen huilen! Enorme buitenspeelplaats (een park notabene!). Leuke vlotte leidsters en allemaal zo lief, werd er helemaal week van, maar dat kan ook komen, omdat ik zwanger ben ;).
Als ik thuis blijf de komende jaren heb ik het gevoel dat ik mijn kind tekort doe en dat mijn kind een achterstand zal oplopen qua ontwikkeling ten opzichte van de andere kindjes in deze buurt. In dorpen (lang niet alle natuurlijk) liggen die normen heel anders en wordt je kind blijkbaar zielig gevonden als die naar de BSO moet. Nou, dat vind ik wel erg ver gaan, hoor. Dat moet je vooral lekker allemaal tegen elkaar blijven zeggen daar in de dorpen. Welkom in het jaar 2007, zou ik zeggen.
Toen ik 12 was bleven er ook kinderen over op onze basisschool, die vond ik ook zielig, maar waarom eigenlijk? Geen idee...niet omdat ik dacht: en ik ga lekker naar mijn veilige huis en mijn mammie. Nee, dat werd je toch een beetje ingefluisterd....zij zijn zielig.
En ik baal ervan dat anno 2007 al die vaders in deze discussie bijna niet voorkomen. Geld speelt ongetwijfeld een rol, maar o wat kan ik me eraan ergeren dat de hele maatschappij het erover heeft of moeders de vrouw al dan niet part-time of full-time werkt. En daar ook een oordeel over heeft, negatief of positief. Omdat mijn vriend straks 32 uur gaat werken, krijgt hij bewonderende blikken van zijn hele omgeving, om van te gruwelen zo erg!!!!
Jammer dat de discussie is verworden tot een wedstrijdje "wie besteedt de meeste tijd aan haar kind".
Ik woon in Utrecht in een wijk dicht tegen het centrum aan. Hier wonen tweeverdieners, anders kun je een huis waarin wij wonen eigenlijk niet betalen. Alleen daarom al is het hier de norm om je kind naar een KDV te brengen en als moeder EN vader te blijven werken. Full-time is niet de norm overigens, maar thuisblijven doet echt (bijna) niemand.
De KDV waar wij ons voor hebben opgegeven vind ik geweldig en ik hoop echt dat onze kleine daar straks heen kan (wachtlijsten van hier tot Tokyo namelijk). Wij gingen daar kijken en ik heb geen enkel kind horen huilen! Enorme buitenspeelplaats (een park notabene!). Leuke vlotte leidsters en allemaal zo lief, werd er helemaal week van, maar dat kan ook komen, omdat ik zwanger ben ;).
Als ik thuis blijf de komende jaren heb ik het gevoel dat ik mijn kind tekort doe en dat mijn kind een achterstand zal oplopen qua ontwikkeling ten opzichte van de andere kindjes in deze buurt. In dorpen (lang niet alle natuurlijk) liggen die normen heel anders en wordt je kind blijkbaar zielig gevonden als die naar de BSO moet. Nou, dat vind ik wel erg ver gaan, hoor. Dat moet je vooral lekker allemaal tegen elkaar blijven zeggen daar in de dorpen. Welkom in het jaar 2007, zou ik zeggen.
Toen ik 12 was bleven er ook kinderen over op onze basisschool, die vond ik ook zielig, maar waarom eigenlijk? Geen idee...niet omdat ik dacht: en ik ga lekker naar mijn veilige huis en mijn mammie. Nee, dat werd je toch een beetje ingefluisterd....zij zijn zielig.
En ik baal ervan dat anno 2007 al die vaders in deze discussie bijna niet voorkomen. Geld speelt ongetwijfeld een rol, maar o wat kan ik me eraan ergeren dat de hele maatschappij het erover heeft of moeders de vrouw al dan niet part-time of full-time werkt. En daar ook een oordeel over heeft, negatief of positief. Omdat mijn vriend straks 32 uur gaat werken, krijgt hij bewonderende blikken van zijn hele omgeving, om van te gruwelen zo erg!!!!
Hier kom ik nog op terug
maandag 25 juni 2007 om 09:38
Ik ben trouwens een derde kindje van een TBM en mijn moeder was ook echt niet de hele dag bezig met mij, die had echt wel meer te doen dan mij te entertainen. Maar ik heb door haar wel een onwijze creativiteit gekregen. Ze zag wat ik leuk vond om te doen en gaf mij de mogelijkheden om dat uit te diepen. Ik tekende graag dus ik kon daar ook uren mee bezig zijn. Ze deed mij op tekenclubjes etc. En zie daar; ik ben grafisch ontwerpster. Ik heb echt geen trauma dat ze niet constant bezig was met mij. Ik vond het wel heel fijn dat ze er altijd was voor mij. Ik hoop dat ik ook kan leren van mijn zoon waar zijn interesse ligt en dat samen uit te diepen.
En de knuppel in het hoenderhok. Misschien heb jij daar ook wel gelijk in. Ik vond werken wel heel leuk, ik had alleen k@tcollega's en de reklamewereld past ook niet bij mij. Voorbeeld; klant wil een brochure, accountmanager weet niet welke stijl. Gooit de opdracht neer bij mij en collega als ware het een pitch. Klant kiest mijn schets. Collega over de zeik want 'klant kiest voor een prutser en heeft geen smaak' en dan werk je bij hetzelfde bedrijf! :o Dan werk ik liever alleen, dat is stimulerender voor mij dan elke dag met zulke jankerige ego's te zitten. :D
En de knuppel in het hoenderhok. Misschien heb jij daar ook wel gelijk in. Ik vond werken wel heel leuk, ik had alleen k@tcollega's en de reklamewereld past ook niet bij mij. Voorbeeld; klant wil een brochure, accountmanager weet niet welke stijl. Gooit de opdracht neer bij mij en collega als ware het een pitch. Klant kiest mijn schets. Collega over de zeik want 'klant kiest voor een prutser en heeft geen smaak' en dan werk je bij hetzelfde bedrijf! :o Dan werk ik liever alleen, dat is stimulerender voor mij dan elke dag met zulke jankerige ego's te zitten. :D
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 25 juni 2007 om 09:43
Ik ben het met je eens Kingsqueen. Helemaal wat betreft de vaders. De thuisblijfmoeders willen niets van hun kind missen, vinden dat moeders die 32 of meer uren werken veel van hun kind missen maar als je ze dan vraagt of hun man (die soms nog meer dan 40 uur werkt) veel van hun kind mist zeggen ze nee! Dat vind ik zo'n kromme redenatie!
Een moeder die 40 uur werkt mist teveel van haar kind, en een vader die 40 uur werkt niet.
Daarbij, het KDV hier vind ik geweldig. Dochter volgt haar eigen ritme, slaapt wanneer ze wil, at wanneer ze wilde totdat ze groot genoeg was om met de groep mee te eten.
Daarbij wil ik júist dat mijn kind niet constant volledige aandacht krijgt. Ze is al het enige kind, het enige kleinkind aan beide kanten en wordt dus vreselijk verwend. Dat mag ook, en dat is niet erg, maar ik zou niet willen dat ze dan ook nog eens áltijd mijn aandacht heeft. Op het KDV leert ze dat ze ook weleens moet wachten, dat er regels zijn die anders zijn dan thuis enzovoorts, en dat vind ik toch wel een hele belangrijke aanvulling op onze opvoeding.
En over dat volledige aandacht krijgen, en er altijd zijn voor je kind, waar komt die gedachte toch vandaan? Onze oma's waren dan wel thuis en werkten niet, maar die hadden óók niet veel aandacht voor hun kinderen. Want als je er 8 hebt, dan heb je het druk zat, zeker zonder wasmachine. Toen werden de jongere kinderen gewoon opgevoed door de oudere kinderen, en persoonlijke aandacht was er in het geheel niet, daarvoor waren er teveel kinderen. Als ik verhalen hoor van mijn ouders en schoonouders dan waren ze best gelukkig, maar persoonlijke aandacht was er domweg niet. Je moest áltijd delen met anderen.
Onze moeders kregen het een stuk makkelijker, het huishouden nam een stuk minder tijd in beslag en het aantal kinderen werd vaak een stuk minder. Maar vrouwen móchten nog niet werken als ze kinderen hadden, veel werden nog ontslagen als ze trouwden. En wat zijn er veel ongelukkig geweest, omdat ze thuiszaten en niet móchten werken. Van hun man niet, van de maatschappij niet enzovoorts. En als ze ongelukkig waren in hun huwelijk konden ze niet weg, want voor zichzelf zorgen konden ze niet.
En nu mógen we als vrouwen eindelijk werken, mógen we zelfstandig zijn, voor onszelf zorgen, onszelf ontwikkelen, hebben we eindelijk dezelfde rechten en mogelijkheden als onze mannen en dan wordt opeens het oppofferen van jezelf en jezelf totaal in dienst van man en kinderen stellen verheven tot de norm? En als je dat niet trekt, tja, dan mág je best ernaast werken. Of als het voor het geld moet, dan ben je zelfs een beetje zielig.
Kinderen krijgen is 1 van de dingen die ik in mijn leven doe, getrouwd zijn ook. En dat doe ik samen met mijn man. En dus verdelen we alles eerlijk. En dus staat niet alles in dienst van man en kinderen.
Een moeder die 40 uur werkt mist teveel van haar kind, en een vader die 40 uur werkt niet.
Daarbij, het KDV hier vind ik geweldig. Dochter volgt haar eigen ritme, slaapt wanneer ze wil, at wanneer ze wilde totdat ze groot genoeg was om met de groep mee te eten.
Daarbij wil ik júist dat mijn kind niet constant volledige aandacht krijgt. Ze is al het enige kind, het enige kleinkind aan beide kanten en wordt dus vreselijk verwend. Dat mag ook, en dat is niet erg, maar ik zou niet willen dat ze dan ook nog eens áltijd mijn aandacht heeft. Op het KDV leert ze dat ze ook weleens moet wachten, dat er regels zijn die anders zijn dan thuis enzovoorts, en dat vind ik toch wel een hele belangrijke aanvulling op onze opvoeding.
En over dat volledige aandacht krijgen, en er altijd zijn voor je kind, waar komt die gedachte toch vandaan? Onze oma's waren dan wel thuis en werkten niet, maar die hadden óók niet veel aandacht voor hun kinderen. Want als je er 8 hebt, dan heb je het druk zat, zeker zonder wasmachine. Toen werden de jongere kinderen gewoon opgevoed door de oudere kinderen, en persoonlijke aandacht was er in het geheel niet, daarvoor waren er teveel kinderen. Als ik verhalen hoor van mijn ouders en schoonouders dan waren ze best gelukkig, maar persoonlijke aandacht was er domweg niet. Je moest áltijd delen met anderen.
Onze moeders kregen het een stuk makkelijker, het huishouden nam een stuk minder tijd in beslag en het aantal kinderen werd vaak een stuk minder. Maar vrouwen móchten nog niet werken als ze kinderen hadden, veel werden nog ontslagen als ze trouwden. En wat zijn er veel ongelukkig geweest, omdat ze thuiszaten en niet móchten werken. Van hun man niet, van de maatschappij niet enzovoorts. En als ze ongelukkig waren in hun huwelijk konden ze niet weg, want voor zichzelf zorgen konden ze niet.
En nu mógen we als vrouwen eindelijk werken, mógen we zelfstandig zijn, voor onszelf zorgen, onszelf ontwikkelen, hebben we eindelijk dezelfde rechten en mogelijkheden als onze mannen en dan wordt opeens het oppofferen van jezelf en jezelf totaal in dienst van man en kinderen stellen verheven tot de norm? En als je dat niet trekt, tja, dan mág je best ernaast werken. Of als het voor het geld moet, dan ben je zelfs een beetje zielig.
Kinderen krijgen is 1 van de dingen die ik in mijn leven doe, getrouwd zijn ook. En dat doe ik samen met mijn man. En dus verdelen we alles eerlijk. En dus staat niet alles in dienst van man en kinderen.
maandag 25 juni 2007 om 10:01
Mijn man werkt wel 40 uur maar is gelukkig dichtbij en snel thuis. Die heeft vanaf het begin af aan al elke ochtend de eerste dingen met zoonlief en als hij thuis komt heeft hij ook nog een uur of 3 met hem en ze hebben echt hun eigen vaste dingen die ze doen. Zoontje is ook dolgelukkig als hij weer thuis komt. In het weekend doen ze veel dingetjes samen als ik werk. Het is een beetje een non-argument in vele ogen, maar van mannen wordt ook wel verwacht dat ze fulltime werken en in zijn bedrijf kan hij niet eens 32 uur werken omdat ze maar met zijn tweetjes zijn. En een andere baan zoeken is in zijn situatie erg moeilijk (ex wao-er met behoorlijk wat gaten in CV door ernstige ziekte). Het is gewoon niet anders. Het zal voor veel mensen de keuze niet zijn maar wij zijn erg gelukkig zo met zijn drietjes.
O ja en ik hoorde nog iemand zeggen dat er alleen geklaagd wordt door KDV door mensen die er zelf geen kinderen naartoe brengen, maar dat is niet zo. Ik heb er vele artsen/verpleegsters over horen 'klagen' dat kinderen veel drukker zijn dan vroeger en veel minder rust hebben van binnen en veel sneller angstig zijn. En dat ze bijna geen rustige thuis-blijf-kindjes meer zien (zoals mijn zoon).
O ja en ik hoorde nog iemand zeggen dat er alleen geklaagd wordt door KDV door mensen die er zelf geen kinderen naartoe brengen, maar dat is niet zo. Ik heb er vele artsen/verpleegsters over horen 'klagen' dat kinderen veel drukker zijn dan vroeger en veel minder rust hebben van binnen en veel sneller angstig zijn. En dat ze bijna geen rustige thuis-blijf-kindjes meer zien (zoals mijn zoon).
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 25 juni 2007 om 10:10
Ik vind het inderdaad een non-argument dat mannen zeggen dat ze niet minder kunnen werken. Dat is niet minder wíllen werken. Toen ik begon met werken ging ik 4 dagen werken. Dat kón in die baan niet minder. Maar ik wilde die baan, dus ging ik accoord. En dus ging mijn man van 4 naar 3 dagen, hij had niet zo'n ingewikkelde functie toen, dus dat ging prima. Toen moest hij op zoek naar ander werk, maar hij wil écht niet meer dan 32 uur of iig 4 dagen werken. En dus vallen banen waar hij 40 uur of 5 dagen moet werken gewoon af. Is dat lastiger voor hem? Ja, dat is het.
Nu heb ik gesolliciteert op een andere, hogere functie. Heel veel voordelen, maar het nadeel? 36 uur werken, geen discussie over mogelijk. Al kan het in 4 dagen. Dus ik kan net als al die mannen gewoon zeggen dat ik écht niet minder kán werken. Natuurlijk is dat onzin, want ik kan ook in mijn huidige functie blijven en gewoon 32, 28 of zelfs 24 uur gaan werken. Of verder zoeken naar een andere baan, waar ik wél minder kan werken.
Maar dat zijn dan lagere functies en minder uitdagende banen. De meeste mannen passen daarvoor. En ik dus ook. Maar zij komen ermee weg, omdat ze een man zijn.
Nu heb ik gesolliciteert op een andere, hogere functie. Heel veel voordelen, maar het nadeel? 36 uur werken, geen discussie over mogelijk. Al kan het in 4 dagen. Dus ik kan net als al die mannen gewoon zeggen dat ik écht niet minder kán werken. Natuurlijk is dat onzin, want ik kan ook in mijn huidige functie blijven en gewoon 32, 28 of zelfs 24 uur gaan werken. Of verder zoeken naar een andere baan, waar ik wél minder kan werken.
Maar dat zijn dan lagere functies en minder uitdagende banen. De meeste mannen passen daarvoor. En ik dus ook. Maar zij komen ermee weg, omdat ze een man zijn.
maandag 25 juni 2007 om 10:16
Voor mij is het ook altijd al een logisch gegeven geweest dat vriend en ik alles zouden delen. De zorgtaken en de werktaken en beide evenveel vrije tijd. Dat hoeft niet op een weegschaal, maar ik zie echt niet in waarom ik als moeder zijnde er meer voor mijn kind moet zijn dan een vader.
Dat de omstandigheden toevallig nu zo zijn dat ik drie dagen werk, omdat ik daarnaast een studie volg en dat die drie dagen werken voorlopig nog even zullen blijven heeft niets te maken met een kind krijgen. Ja, vriend verdient meer. Maar dat komt ook omdat hij drie jaar ouder is en dus drie stappen qua geld meer heeft gezet. Ook dat is vaak zo in relaties natuurlijk, dat de man een paar jaar ouder is. Daarnaast werk ik bij voorkeur in non-profit en hij is commercieler dan ik. Een carriere ambieer ik niet en hij eigenlijk ook niet, we vinden werken allebei leuk en hebben allebei een gezonde dosis verantwoordelijkheidsgevoel naar onze werkgevers toe. We zijn goede werknemers voor onze werkgevers en dus volgen bepaalde stappen op een carriere-pad vanzelf, zonder dat je daarvoor tot 's avonds laat moet werken.
En wat ik hierboven beschrijf geldt denk ik voor het gemiddelde van een goed tot hoog opgeleid stel (behalve dan die non-profit versus commercieel).
Dan komen er kinderen en gaat het scheef lopen. Er is een huis gekocht en de hypotheek moet betaald worden. Man loopt (iets) voor met salaris en blijft dus fulltime werken en vrouw kiest ervoor om drie dagen of 20 uur te gaan werken en ach: "dat is eigenlijk wel lekker ook". Daar ga je als vrouw. Je doorgroeimogelijkheden worden voor de komende jaren beperkt of stopgezet. Komt er nog een kind, dan kan die periode wel acht jaar duren. En wat is er dan vervolgens logischer dan dat jij als vrouw als volgende stap weer regelt dat als de kinderen naar de basisschool gaan, JIJ degene bent die op het schoolplein staat of minimaal een paar dagen in de week thuis bent om als eerste de kinderen op te vangen? En kookt en wast voordat je vriend thuiskomt, want tenslotte heeft hij hard gewerkt.
Als je bovenstaand zo leest dan is het gewoon een valkuil bijna waar je als stel intrapt. En ik wil dit niet laten gebeuren!! Niet omdat ik werken zooo enorm belangrijk vind, maar omdat ik niet als vriend ooit uit elkaar gaan het slechter heb getroffen dan hij. Dat ik vind dat hij en ik gelijkwaardig zijn aan elkaar. Dat ik wil dat hij, weliswaar op zijn manier, ook tijd besteedt aan de opvoeding en dat mijn kinderen leren dat mannen en vrouwen gelijke kansen hebben en gelijk zijn aan elkaar. Dat het niet zo is dat een man de belangrijke baan heeft en de vrouw er is met het baantje voor erbij.
Dat de omstandigheden toevallig nu zo zijn dat ik drie dagen werk, omdat ik daarnaast een studie volg en dat die drie dagen werken voorlopig nog even zullen blijven heeft niets te maken met een kind krijgen. Ja, vriend verdient meer. Maar dat komt ook omdat hij drie jaar ouder is en dus drie stappen qua geld meer heeft gezet. Ook dat is vaak zo in relaties natuurlijk, dat de man een paar jaar ouder is. Daarnaast werk ik bij voorkeur in non-profit en hij is commercieler dan ik. Een carriere ambieer ik niet en hij eigenlijk ook niet, we vinden werken allebei leuk en hebben allebei een gezonde dosis verantwoordelijkheidsgevoel naar onze werkgevers toe. We zijn goede werknemers voor onze werkgevers en dus volgen bepaalde stappen op een carriere-pad vanzelf, zonder dat je daarvoor tot 's avonds laat moet werken.
En wat ik hierboven beschrijf geldt denk ik voor het gemiddelde van een goed tot hoog opgeleid stel (behalve dan die non-profit versus commercieel).
Dan komen er kinderen en gaat het scheef lopen. Er is een huis gekocht en de hypotheek moet betaald worden. Man loopt (iets) voor met salaris en blijft dus fulltime werken en vrouw kiest ervoor om drie dagen of 20 uur te gaan werken en ach: "dat is eigenlijk wel lekker ook". Daar ga je als vrouw. Je doorgroeimogelijkheden worden voor de komende jaren beperkt of stopgezet. Komt er nog een kind, dan kan die periode wel acht jaar duren. En wat is er dan vervolgens logischer dan dat jij als vrouw als volgende stap weer regelt dat als de kinderen naar de basisschool gaan, JIJ degene bent die op het schoolplein staat of minimaal een paar dagen in de week thuis bent om als eerste de kinderen op te vangen? En kookt en wast voordat je vriend thuiskomt, want tenslotte heeft hij hard gewerkt.
Als je bovenstaand zo leest dan is het gewoon een valkuil bijna waar je als stel intrapt. En ik wil dit niet laten gebeuren!! Niet omdat ik werken zooo enorm belangrijk vind, maar omdat ik niet als vriend ooit uit elkaar gaan het slechter heb getroffen dan hij. Dat ik vind dat hij en ik gelijkwaardig zijn aan elkaar. Dat ik wil dat hij, weliswaar op zijn manier, ook tijd besteedt aan de opvoeding en dat mijn kinderen leren dat mannen en vrouwen gelijke kansen hebben en gelijk zijn aan elkaar. Dat het niet zo is dat een man de belangrijke baan heeft en de vrouw er is met het baantje voor erbij.
Hier kom ik nog op terug
maandag 25 juni 2007 om 10:23
Ik ben het totaal niet met de stelling eens, het zou betekenen dat mensen alleen in Nederland kinderen mogen krijgen. Dat vrouwen en mannen minder kunnen gaan werken is een luxe die niet veel voorkomt in het buitenland.
Ik heb weleens het gevoel dat mensen in Nederland niet echt door hebben in welke luxe positie ze zich bevinden wat deeltijdwerken betreft.
Veel mensen beseffen niet dat het niet altijd en keuze is om volledig te blijven werken. En asl het dat wel is, zie ik niet in waarom ik zou moeten oordelen over ouders die besluiten om de hele week te gaan werken, net als mensen die de hele dag thuis blijven. Iedereen heeft het recht om zijn kinderen zo op te voeden zoals hij/zij wil. De meest opvoedingen gaan volgens mij niet fout op het gebied wel/niet/gedeeltelijk werken.
Ik heb weleens het gevoel dat mensen in Nederland niet echt door hebben in welke luxe positie ze zich bevinden wat deeltijdwerken betreft.
Veel mensen beseffen niet dat het niet altijd en keuze is om volledig te blijven werken. En asl het dat wel is, zie ik niet in waarom ik zou moeten oordelen over ouders die besluiten om de hele week te gaan werken, net als mensen die de hele dag thuis blijven. Iedereen heeft het recht om zijn kinderen zo op te voeden zoals hij/zij wil. De meest opvoedingen gaan volgens mij niet fout op het gebied wel/niet/gedeeltelijk werken.
maandag 25 juni 2007 om 10:26
?
Dus jouw zoon staat model voor alle kinderen in Nederland?
Sowieso vind ik dat nogal een vreemde bewering, want wie zegt dat je zoontje zo rustig is door dat jij thuisblijft? En dat hij in een druk angstig kind zal veranderen als hij een paar dagdelen naar het kdv zal gaan?
Ik vind persoonlijk dat je je eigen situatie hier nogal aan het verdedigen bent, en uit je postings pik ik op dat je vind dat iedereen jou keuze moet respecteren, en tegelijk geef je nu zo'n sneer naar de werkende moeders onder ons..
En over die opmerkingen van artsen en verpleegkundige; Vind ik helemaal bizar, want als zij ook kinderen hebben moeten die toch ook naar een opvang? Ik vind het een beetje raar want dat is dan een verkapte manier van zeggen dat hun kinderen beter af zijn al zouden zij stoppen met werken en TBM of TBV worden. Maar ze werken dus wel (anders zou jij ze niet spreken).
Meid, ik vind het prima dat jullie het zo lekker hebben met z'n drietjes en dat je man alle tijd van de wereld lijkt te hebben buiten zijn baan, en dat je daardoor zo'n heerlijk rustig kinjd hebt..
Maar laat anderen (met drukke kinderen:P) ook in hun waarde.
maandag 25 juni 2007 om 10:40
Klopt, FV ik vind wel dat je met je dagprogramma kort van stof bent geweest hoor!:P:D
Ik heb jullie dagschema's gelezen, was namelijk echt serieus benieuwd naar, petje af, jullie hebben het allemaal prima voor mekaar maarre, ruilen? nope.
Kan me indenken dat werken soms wel heel lekker kan zijn maar ik vind net als bijv. FV dat er toch verdomde weinig tijd over blijft om met je gup door te brengen, maar goed, das mijn mening:)
*Damn, bijlezen is haast niet te doen!!
Enne, dochterlief zit nu bij me op schoot en heb ik niet ergens in een hoek geworpen om te kunnen viva-en;)*
