Kinderen
alle pijlers
STELLING: ALs je beide fulltime blijft werken moet je ook geen kinderen nemen.
maandag 25 juni 2007 om 12:40
Kingsqueen, ik begrijp ook wel wat jij bedoelt. In de zin van dat je je kids geen last op moet leggen dat ze hier op de wereld zijn voor jou. Omdat jij wilt genieten van ze.
Kinderen verrijken je leven (ook al zijn daar de meningen over verdeeld). Je krijgt een kind en je geniet ervan. In je achterhoofd weten we allemaal dat het een eigen individu is en niet altijd zal doen wat jij zo leuk vind. In mijn ogen maakt dit niks uit en je legt een kind ook niet op om jou gelukkig te maken. Alleen door de aanwezigheid van je kind word je al gelukkig en geniet je al. Dus er is geen last die je je kind oplegt.
Kinderen verrijken je leven (ook al zijn daar de meningen over verdeeld). Je krijgt een kind en je geniet ervan. In je achterhoofd weten we allemaal dat het een eigen individu is en niet altijd zal doen wat jij zo leuk vind. In mijn ogen maakt dit niks uit en je legt een kind ook niet op om jou gelukkig te maken. Alleen door de aanwezigheid van je kind word je al gelukkig en geniet je al. Dus er is geen last die je je kind oplegt.
maandag 25 juni 2007 om 12:40
Oh, ik vind het ook heerlijk als mijn zoon thuis is hoor, ik kan hem echt vreselijk missen als hij op 'onze' dagen met opa naar de dierentuin is ofzo, dan vind ik het zoooooooo stil. Dan kom ik de dag bijna niet door, hahaha. Maar het viel me gewoon op dat hier natuurlijk veel moeders met kleintjes reageren en dat ik hier in huis merk dat het naarmate je kind ouder wordt ook echt wel arbeidsintensiever wordt. Ik ben echt volledig gesloopt na een dag met zoon thuis en ik merk aan mezelf dat ik op dag 5 echt een veel minder aardige moeder ben dan op dag 1. Voor de 2435780 miljoenste keer "mammaaaaaaa?" kan me dan echt de keel uithangen en dan ben ik echt blij als ik weet dat het morgen gelukkig weer een creche dag is. Effe een ander die mag entertainen, hahaha.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 12:43
maandag 25 juni 2007 om 13:10
quote: fashionvictim reageerde
Oh, ik vind het ook heerlijk als mijn zoon thuis is hoor, ik kan hem echt vreselijk missen als hij op 'onze' dagen met opa naar de dierentuin is ofzo, dan vind ik het zoooooooo stil. Dan kom ik de dag bijna niet door, hahaha. Maar het viel me gewoon op dat hier natuurlijk veel moeders met kleintjes reageren en dat ik hier in huis merk dat het naarmate je kind ouder wordt ook echt wel arbeidsintensiever wordt. Ik ben echt volledig gesloopt na een dag met zoon thuis en ik merk aan mezelf dat ik op dag 5 echt een veel minder aardige moeder ben dan op dag 1. Voor de 2435780 miljoenste keer "mammaaaaaaa?" kan me dan echt de keel uithangen en dan ben ik echt blij als ik weet dat het morgen gelukkig weer een creche dag is. Effe een ander die mag entertainen, hahaha.
Maar dat geldt niet alleen voor je kind, hoor. Ik vind het ook altijd bijzonder prettig als Bambi-man na een x-aantal dagen thuis, weer lekker ophoepeld richting werk. Of na x-aantal avonden samen thuis.
Kan het 100 keer je eigen kind/partner of wie dan ook zijn, teveel dagen achter elkaar op elkaar aangewezen zijn is best een uitdaging.
Oh, ik vind het ook heerlijk als mijn zoon thuis is hoor, ik kan hem echt vreselijk missen als hij op 'onze' dagen met opa naar de dierentuin is ofzo, dan vind ik het zoooooooo stil. Dan kom ik de dag bijna niet door, hahaha. Maar het viel me gewoon op dat hier natuurlijk veel moeders met kleintjes reageren en dat ik hier in huis merk dat het naarmate je kind ouder wordt ook echt wel arbeidsintensiever wordt. Ik ben echt volledig gesloopt na een dag met zoon thuis en ik merk aan mezelf dat ik op dag 5 echt een veel minder aardige moeder ben dan op dag 1. Voor de 2435780 miljoenste keer "mammaaaaaaa?" kan me dan echt de keel uithangen en dan ben ik echt blij als ik weet dat het morgen gelukkig weer een creche dag is. Effe een ander die mag entertainen, hahaha.
Maar dat geldt niet alleen voor je kind, hoor. Ik vind het ook altijd bijzonder prettig als Bambi-man na een x-aantal dagen thuis, weer lekker ophoepeld richting werk. Of na x-aantal avonden samen thuis.
Kan het 100 keer je eigen kind/partner of wie dan ook zijn, teveel dagen achter elkaar op elkaar aangewezen zijn is best een uitdaging.
maandag 25 juni 2007 om 13:14
Nu je het zegt, Bambi, ik had dat inderdaad ook met al mijn vriendjes of met mijn moeder dat je op een gegeven moment die kop gewoon niet meer kan zíen.
Voor mij is dat echt definitely een reden om altijd te willen blijven werken en ik vind het echt oprecht knap dat thuisblijfmoeders daar blijkbaar geen moeite mee hebben. Ik zou gek worden als mijn dagen zich aaneen zouden rijgen zonder mensen van buitenaf, dus mensen waarmee je niet in 1 huis woont en die je niet elke dag ziet.
Voor mij is dat echt definitely een reden om altijd te willen blijven werken en ik vind het echt oprecht knap dat thuisblijfmoeders daar blijkbaar geen moeite mee hebben. Ik zou gek worden als mijn dagen zich aaneen zouden rijgen zonder mensen van buitenaf, dus mensen waarmee je niet in 1 huis woont en die je niet elke dag ziet.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 13:19
Ik ben trouwens mijn huis ook gewoon zat na een paar dagen, en dat gevoel kan ik niet wegnemen met op bezoek gaan of winkelen of boodschappen of kinderboerderij. Ik kan dan echt het gevoel krijgen dat ik alleen de muren van mijn huis maar heb gezien.
Dat gevoel hebben thuisblijfmoeders dus niet? (Serieuze vraag wederom). Ik kan me zo slecht voorstellen dat je het nooit gruwelijk zat wordt, wéér die kinderen, wéér diezelfde vent, wéér datzelfde huis waar je het grootste deel van de dag doorbrengt. Of ben ik nou gewoon zo simpel dat ik op thuisdagen echt niet mijn hele dag weet te vullen met invloeden van buitenaf?
Dat gevoel hebben thuisblijfmoeders dus niet? (Serieuze vraag wederom). Ik kan me zo slecht voorstellen dat je het nooit gruwelijk zat wordt, wéér die kinderen, wéér diezelfde vent, wéér datzelfde huis waar je het grootste deel van de dag doorbrengt. Of ben ik nou gewoon zo simpel dat ik op thuisdagen echt niet mijn hele dag weet te vullen met invloeden van buitenaf?
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 13:20
Heb jij dan geen last van vervelende collegae, waar je de hele week tegenaan koekeloert? :P
Ben overigens ook blij als man een avondje de hort op is hoor. En net zo blij als mijn middelste dochter naar school is. En de kleinste slaapt.
Ik moet er sowieso niet aan denken om alle mensen die ik lief heb 24/7 om me heen te hebben, laat staan mensen die ik níet lief heb ;) :D
Ben overigens ook blij als man een avondje de hort op is hoor. En net zo blij als mijn middelste dochter naar school is. En de kleinste slaapt.
Ik moet er sowieso niet aan denken om alle mensen die ik lief heb 24/7 om me heen te hebben, laat staan mensen die ik níet lief heb ;) :D
maandag 25 juni 2007 om 13:22
FV, heb jij dat dan nooit met je werk??? Weer achter hetzelfde bureau, tegen dezelfde kop van die lelijke collega aankijken
TBM die beweren dat ze iedere dag genieten tot ze blauw zien, liegen dat ze barsten ;) En iedere werknemer die beweerd nooit een baaldag op het werk te hebben liegt net zo goed :D
maandag 25 juni 2007 om 13:29
Tuurlijk heb ik weleens een baaldag op mijn werk. Maar het feit dat ik daarmee mijn eigen geld verdien en zelfstandig ben maakt een hoop goed. Ik doe nu leuk werk, maar het is niet iets wat ik nog jaren volhoudt, omdat het net niet mijn doelgroep is qua clienten en dat maakt het wel heel zwaar.
En natuurlijk, omdat ik mijn werk de laatste weken wat zwaarder vind, denk ik weleens, ik zou wel thuis willen blijven. Maar ik heb dat geprobeerd, en ik wordt er knettergek van. Het gevoel dat je niets bereikt, het gevoel dat al je dagen hetzelfde zijn, dat maakt me echt gek. Ik heb dan echt het gevoel dat ik niets nuttigs doe, alles wat ik doe is een noodzakelijk kwaad, behalve spelen met dochter, maar dat hou ik ook geen uren vol. Als ik thuis ben en niets hoef, dan dóe ik ook niets meer.
Collega's zijn bij mij gelukkig alleen maar leuk, er is er echt geen 1 met wie ik minder kan opschieten, en dat maakt het prettig. Tuurlijk spring ik niet elke dag jubelend mijn bed uit om naar mijn werk te gaan, maar toen ik thuis was zag ik elke avond tegen de volgende dag op en dat vond ik niet vol te houden.
En natuurlijk, omdat ik mijn werk de laatste weken wat zwaarder vind, denk ik weleens, ik zou wel thuis willen blijven. Maar ik heb dat geprobeerd, en ik wordt er knettergek van. Het gevoel dat je niets bereikt, het gevoel dat al je dagen hetzelfde zijn, dat maakt me echt gek. Ik heb dan echt het gevoel dat ik niets nuttigs doe, alles wat ik doe is een noodzakelijk kwaad, behalve spelen met dochter, maar dat hou ik ook geen uren vol. Als ik thuis ben en niets hoef, dan dóe ik ook niets meer.
Collega's zijn bij mij gelukkig alleen maar leuk, er is er echt geen 1 met wie ik minder kan opschieten, en dat maakt het prettig. Tuurlijk spring ik niet elke dag jubelend mijn bed uit om naar mijn werk te gaan, maar toen ik thuis was zag ik elke avond tegen de volgende dag op en dat vond ik niet vol te houden.
maandag 25 juni 2007 om 13:31
Nee, ik vind het eigenlijk altijd heerlijk om mijn collegas weer te zien. Die zijn erg leuk, niet allemaal, maar een paar daarvan ben ik echt dol op. Die zie en spreek ik ook buiten mijn werk. Als ik al baal van mijn werk is het iets werkinhoudelijks, stomme klus of politiek gezeik ofzo.
Maar het belangrijkste is denk ik dat je op je werk een duidelijk doel hebt, je zit er niet de tijd te doden en dat gevoel zou ik thuis wel hebben. Dat je maar naar de kinderboerderij gaat omdat je nu eenmaal íets moet doen en er even uit moet zijn. Dat doelloze tijd doden, daar word ik echt als het te lang duurt knettergek van.
Terwijl ik het schrijf bedenk ik dat ik zelf nu eindelijk snap waarom het me zo tegenstaat: omdat het voelt als "de tijd doden". Door weg te zijn en een eigen (in mijn ogen) nuttig doel te hebben kan ik ook plezier halen uit bijvoorbeeld mijn kind. Dan vind ik het léuk om tijd met hem te hebben, om met hem om te gaan en te zien wat voor mens hij is, om hem te verzorgen en dan voelt entertainen niet als entertainen, maar als iets doen waar we allebei enorm veel plezier aan beleven. Dat is na een hele week thuis met hem wel anders, dan wordt het echt entertainen.
Maar het belangrijkste is denk ik dat je op je werk een duidelijk doel hebt, je zit er niet de tijd te doden en dat gevoel zou ik thuis wel hebben. Dat je maar naar de kinderboerderij gaat omdat je nu eenmaal íets moet doen en er even uit moet zijn. Dat doelloze tijd doden, daar word ik echt als het te lang duurt knettergek van.
Terwijl ik het schrijf bedenk ik dat ik zelf nu eindelijk snap waarom het me zo tegenstaat: omdat het voelt als "de tijd doden". Door weg te zijn en een eigen (in mijn ogen) nuttig doel te hebben kan ik ook plezier halen uit bijvoorbeeld mijn kind. Dan vind ik het léuk om tijd met hem te hebben, om met hem om te gaan en te zien wat voor mens hij is, om hem te verzorgen en dan voelt entertainen niet als entertainen, maar als iets doen waar we allebei enorm veel plezier aan beleven. Dat is na een hele week thuis met hem wel anders, dan wordt het echt entertainen.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 13:33
Manlief sport 1 keer per week, ik sport 2 keer per week, ik spreek minstens 1 keer per week 's avonds af met vriendinnen, manlief met een van z'n vrienden, weekends gaan we regelmatig apart op stap. Voor manlief hoeft het stappen niet zo nodig meer, en ik hou wel van op stap gaan. Dus nee, ik ben hem niet zat want zoveel tijd hebben we niet met elkaar. Na 3 wkn vakantie denk ik wel eens he he, eindelijk weer mijn eigen dingen doen overdag. Maar echt zat, nee hoor. En mijn kinderen ben ik ook eigenlijk nooit zat. Tuurlijk heb ik wel eens een baaldag, en zijn ze wel eens strontvervelend, maar over het algemeen kan ik heel veel hebben en ben ik niet zo gauw iets zat. En ik wil echt niet zeggen dat ik de hele dag met een gelukzalige glimlach rondloop, maar ik geniet elke dag weer van mijn kinderen. Niet de hele dag, maar het zijn meer genietmomenten.
maandag 25 juni 2007 om 13:36
En Fashion Victim, jij was degene die hier begon met verkondigen dat je meer exclusieve aandacht had voor je zoon, ik niet. En jij begon met uren tellen, ik reageerde daarop.
En ik kan haast niet wachten tot Jongste geen middagslaapje meer nodig heeft. Nu moet ik alles om het slaapje heenplannen. Dan hebben we een hele dag om van alles te gaan doen. En uiteraard gaat Jongste als ze 2,5 jaar is 2 ochtenden naar de psz.
En ik kan haast niet wachten tot Jongste geen middagslaapje meer nodig heeft. Nu moet ik alles om het slaapje heenplannen. Dan hebben we een hele dag om van alles te gaan doen. En uiteraard gaat Jongste als ze 2,5 jaar is 2 ochtenden naar de psz.
maandag 25 juni 2007 om 13:41
Ik zal jouw tekst ombuigen in TBM-taal :D;
Nee, ik vind het eigenlijk altijd heerlijk om de kinderen weer te zien. Die zijn erg leuk, niet altijd, maar meestal wel.
Als ik al baal van het TBM-schap dan is het iets inhoudelijks, een stomme klus of schoonmaken.
Maar het belangrijkste is denk ik dat je thuis een duidelijk hebt, je zit er niet je tijd tot 5 uur te doden en dat gevoel zou ik bij werk wel hebben.
Dat je eindeloos zit te vergaderen omdat je er nou eenmaal voor betaald krijgt.
Dat doelloze tijd doden, daar word ik echt als het te lang duurt knettergek van.
Haha ;)
Nee zonder gekheid. Een prof-atleet zal niet begrijpen waarom iemand zich volvreet voor de televisie tot ie 200 kg weegt. Iemand die graagt de mode volgt, snap niet dat er nog mensen in fleece rondlopen. En een werkende moeder begrijpt niet waarom vrouwen thuis willen zitten.
Zo werkt het toch gewoon?
(niet dat het erg is, maar je kijk op de dingen wordt gekleurd door je eigen ervaringen)
maandag 25 juni 2007 om 13:46
Zo droevig is dat niet. Dat heb ik ook niet op de 1e dag als ik thuis ben hoor. Maar als ik het langer achter elkaar doe. Nu ben ik steeds blij als ik mijn vrije dag heb, lekker beetje tutten met dochter, beetje rommelen in huis, even een boodschapje. En als ik eens wat langer achter elkaar thuisben dan vind ik dat heerlijk. Weekenden vind ik geweldig, helemaal als ze langer duren door feestdagen ofzo. Maar als ik dat alleen doe, met alleen een kind van 14 maanden om me heen, met alleen het huishouden als taak, dan word ik daar behoorlijk moedeloos van ja.
maandag 25 juni 2007 om 13:53
Allebei fulltime werken en kinderen zou niet mijn persoonlijke voorkeur hebben. Ik ken een voorbeeld uit de praktijk van een stel die 2 kids heeft en zo leven, en dat zijn 2 ongeleide projectielen, en worden niet meer op kinderpartijtjes uitgenodigd. Dat is natuurlijk een exces, maar ik kan me voorstellen dat een kind dat vanaf jongs af aan 5 dagen per week op de dagopvang zit toch iets mist. Of structuur of veiligheid of aandacht..
Maar de hele week thuis zitten zou ik ook niet kunnen.
Ik zou zelf willen proberen 3 dagen te werken en kind 3 dagen naar de opvang, vanaf 6 maanden, en voor die tijd thuis, ook ivm BV. Omdat ik al blij ben als vriend een leuke nieuwe baan vindt en zn carriere een nieuwe impuls kan geven hoeft hij van mij niet parttime te werken.
Overigens moet ik op den duur wel gaan werken omdat we (nog) niet in de luxe positie zitten dat mijn vriend het hele huishouden financieel kan dragen.
Maar de hele week thuis zitten zou ik ook niet kunnen.
Ik zou zelf willen proberen 3 dagen te werken en kind 3 dagen naar de opvang, vanaf 6 maanden, en voor die tijd thuis, ook ivm BV. Omdat ik al blij ben als vriend een leuke nieuwe baan vindt en zn carriere een nieuwe impuls kan geven hoeft hij van mij niet parttime te werken.
Overigens moet ik op den duur wel gaan werken omdat we (nog) niet in de luxe positie zitten dat mijn vriend het hele huishouden financieel kan dragen.
maandag 25 juni 2007 om 13:55
Nou lieve schat, als ik die vorige posting van jou lees wat je allemaal zonder man en kinderen doet, dan weet ik niet wat ik lees. Ik doe namelijk zo goed als nooit iets zonder mijn kind, behalve werken. Mensen om mij heen noemen mijn zoon vaak gekscherend "waar is je staart?" omdat ik hem altijd bij me heb en nooit iets zonder hem doe. Ik doe dus ook nooit iets wat alleen leuk voor mij is, tenzij het 's avonds bij mij thuis is en ook dan ligt er met grote regelmaat een kind bovenop mij te slapen ( sowieso slaap ik eigenlijk ook nooit alleen, er komt onherroepelijk ergens in de late nacht of vroege ochtend een mannetje van nog geen meter hoog bovenop mij liggen).
En dat vind ik ook verder helemaal niet erg, ik vind het juist hartstikke leuk maar ga mij dan niet vertellen dat ik door die 32 uur dat ik werk mijn zoon ineens veel minder zie dan iemand die thuis is, maar regelmatig weg is zonder kinderen, haar aandacht over meer dan 1 kind moet verdelen, een man heeft die ze aandacht geeft en dat soort dingen. Ik zat er gisteren over na te denken hoe vaak het gebeurt dat mijn zoon moet wachten omdat ik bijvoorbeeld met iemand in gesprek ben en dat is eigenlijk vrijwel nooit. Visite komt namelijk eigenlijk ook primair voor hem als dat gewoon overdag is, dan fungeer ik zo'n beetje als veredelde serveerster terwijl mijn vriendinnen uren winkeltje zitten te spelen met mijn kind. :D
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 13:56
Maar het belangrijkste is denk ik dat je op je werk een duidelijk doel hebt, je zit er niet de tijd te doden en dat gevoel zou ik thuis wel hebben. Dat je maar naar de kinderboerderij gaat omdat je nu eenmaal íets moet doen en er even uit moet zijn. Dat doelloze tijd doden, daar word ik echt als het te lang duurt knettergek van.
Ik lees het dan zo: je werkt omdat JIJ dat wil en leuk vindt fulltime. Thuis bij je kind zijn alle dagen zou je tijddodend vinden. Saai. En vervelend. je bent op den duur uitgekeken op je eigen muren je eigen kind en vermoedelijk op termijn je hypotetische man.
Is dat dan niet heel triest eigenlijk?
Wat had je voor ogen zo ongeveer toen je besloot om mama te worden? ( serieuze vraag, en niet per definitie alleen voor FV bedoeld overigens)
Soms heb je de dingen niet helemaal voor het uitkiezen. Soms gaan de dingen anders...En dan? Zou je je dan veroordeeld voelen tot je kind?
En wat is er mis met parttime werken? Want daar hoor ik maar weinig over. Het is in dit soort discussies altijd of-of. Niet en-en.
Minder dan 4 dagen werken zou niet echt werken betekenen, maar meer een bijbaantje zijn. Dus dat betekend killing voor je carriere ( what ever that may be) en zonde van je kennis, opleiding, potentie en doorgroei mogelijkheden. Vrouwen zouden hiermee hun eigen ruiten ingooien. En zodoende nooit als volwaardig meedraaien in onze maatschappij.
We hebben het hier wel over het topje van de ijsberg. Merendeel van de mensen hier in Nederland is niet hbo of universitair geschoold. De minderheid bekleed een zgn topfunctie. Heel veel mannen en vrouwen zijn volkomen gelukkig met een wat minder hoge baan. En hebben geen behoefte om door te groeien. Het lijkt soms net of dat raar is. Of je hiermee jezelf te kort doet? Maar wie doet wie hier nu mee tekort?
Ik vind het tekort schieten als je zo redeneert. Als je echt denkt dat het leven zo in elkaar steekt.
Laat iedereen toch lekker zelf bepalen hoe hij of zij zijn leven met kinderen met of zonder werk, inricht. Ik meen het hoor. Dat gebemoei altijd met elkaar. Wat maakt het nou uit hoeveel uren Marietje werkt. En wat haar motivatie daarvoor is. Het is jou leven toch niet?
Je kan wel op alle slakken zout gaan leggen, maar neem eerst eens je eigen leven onder de loep en steek hand in eigen boezem, voor je je eigen twijfels probeert weg te redeneren, met loze excuses, en vreemde vergelijkingen. Als je achter je keuze staat, dan sta je achter je keuze. Klaar!
Ik vind moeder zijn hardstikke zwaar momenteel, en heb het gevoel al mijn 3 kinderen zwaar te kort te doen. Mijn moederschap gaat op het moment ten koste van alles om mij heen. Ik werk op dit moment niet, en ik was nét bezig met allemaal leuke potentieel goede zetten voor de nabije toekomst. Ik zie mijn vriendinnen nauwelijks. Ik sport niet meer. Ik doe mijn huishouden niet eens meer zelf ( heb een schoonmaakster) En ik voel me echt hardstikke vaak schuldig ten opzichte van mijn kinderen, mijn man, mijn ouders en mijn vriendinnen. Maar soms kan het even niet anders....
En daarom vind ik dat je mensen niet mag veroordelen om hun keuzes. Het zouden mss jouw keuzes niet zijn, maar daarom zijn ze nog niet minder of slecht.
Maar de redenen die zowel door de tbm als de cariere moeders erbij worden gesleept om hun move in hun leven te verdedigen, vind ik 9 van de 10 keer, kant nog wal slaan...
Ik lees het dan zo: je werkt omdat JIJ dat wil en leuk vindt fulltime. Thuis bij je kind zijn alle dagen zou je tijddodend vinden. Saai. En vervelend. je bent op den duur uitgekeken op je eigen muren je eigen kind en vermoedelijk op termijn je hypotetische man.
Is dat dan niet heel triest eigenlijk?
Wat had je voor ogen zo ongeveer toen je besloot om mama te worden? ( serieuze vraag, en niet per definitie alleen voor FV bedoeld overigens)
Soms heb je de dingen niet helemaal voor het uitkiezen. Soms gaan de dingen anders...En dan? Zou je je dan veroordeeld voelen tot je kind?
En wat is er mis met parttime werken? Want daar hoor ik maar weinig over. Het is in dit soort discussies altijd of-of. Niet en-en.
Minder dan 4 dagen werken zou niet echt werken betekenen, maar meer een bijbaantje zijn. Dus dat betekend killing voor je carriere ( what ever that may be) en zonde van je kennis, opleiding, potentie en doorgroei mogelijkheden. Vrouwen zouden hiermee hun eigen ruiten ingooien. En zodoende nooit als volwaardig meedraaien in onze maatschappij.
We hebben het hier wel over het topje van de ijsberg. Merendeel van de mensen hier in Nederland is niet hbo of universitair geschoold. De minderheid bekleed een zgn topfunctie. Heel veel mannen en vrouwen zijn volkomen gelukkig met een wat minder hoge baan. En hebben geen behoefte om door te groeien. Het lijkt soms net of dat raar is. Of je hiermee jezelf te kort doet? Maar wie doet wie hier nu mee tekort?
Ik vind het tekort schieten als je zo redeneert. Als je echt denkt dat het leven zo in elkaar steekt.
Laat iedereen toch lekker zelf bepalen hoe hij of zij zijn leven met kinderen met of zonder werk, inricht. Ik meen het hoor. Dat gebemoei altijd met elkaar. Wat maakt het nou uit hoeveel uren Marietje werkt. En wat haar motivatie daarvoor is. Het is jou leven toch niet?
Je kan wel op alle slakken zout gaan leggen, maar neem eerst eens je eigen leven onder de loep en steek hand in eigen boezem, voor je je eigen twijfels probeert weg te redeneren, met loze excuses, en vreemde vergelijkingen. Als je achter je keuze staat, dan sta je achter je keuze. Klaar!
Ik vind moeder zijn hardstikke zwaar momenteel, en heb het gevoel al mijn 3 kinderen zwaar te kort te doen. Mijn moederschap gaat op het moment ten koste van alles om mij heen. Ik werk op dit moment niet, en ik was nét bezig met allemaal leuke potentieel goede zetten voor de nabije toekomst. Ik zie mijn vriendinnen nauwelijks. Ik sport niet meer. Ik doe mijn huishouden niet eens meer zelf ( heb een schoonmaakster) En ik voel me echt hardstikke vaak schuldig ten opzichte van mijn kinderen, mijn man, mijn ouders en mijn vriendinnen. Maar soms kan het even niet anders....
En daarom vind ik dat je mensen niet mag veroordelen om hun keuzes. Het zouden mss jouw keuzes niet zijn, maar daarom zijn ze nog niet minder of slecht.
Maar de redenen die zowel door de tbm als de cariere moeders erbij worden gesleept om hun move in hun leven te verdedigen, vind ik 9 van de 10 keer, kant nog wal slaan...
