Kinderen
alle pijlers
STELLING: ALs je beide fulltime blijft werken moet je ook geen kinderen nemen.
maandag 25 juni 2007 om 14:01
Ja, zo zal het wel voelen dan. Ik kan me niet voorstellen dat iemand werk heeft dattie niet leuk vind, maar ik besef me terdege dat dat voor veel meer mensen dan ik me realiseer wel de realiteit is. Dat vind ik nou juist treurig, dat je werkt omdat je ervoor betaald krijgt. Ik heb gelukkig de mazzel dat ik al mijn hele werkzame leven werk doe wat ik ook zou doen als ik er níet voor betaald kreeg. Dat is denk ik wel een enorme luxepositie. Als ik de jackpot van de staatsloterij zou winnen zou ik precies hetzelfde werk willen blijven doen als nu, alleen dan gewoon voor de lol en zonder ervoor betaald te willen krijgen.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 14:03
Tjsee... ik/wij moet(en) wel heel raar in elkaar steken want ookal zitten manlief en ik 24/7 thuis
(en dan bedoel ik niet heel de tijd op elkaars lip maar gewoon elkaar om je heen hebben, ik werk bijv ff in de tuin en hij is binnen aan het rommelen en we lopen elkaar gedurende heel de dag tegen het lijf)
dan zijn we elkaar nóg niet beu...
Een aantal jaar geleden heeft mijn man een ongeluk gehad en heeft een jaar moeten revalideren, ik had toen een overbruggingsperiode van 6 maanden van de ene naar de andere studie en ben toen bij hem en zijn ouders ingetrokken...
We hebben toen een aantal maanden met elkaar doorgebracht zonder de tent uit te vechten, zonder irritaties.
Daarop volgend zijn we gaan samenwonen en zijn we getrouwd.
Vorig jaar december zat hij 3 maanden in de winterstop van zn werk en ik was ook thuis, was net bevallen van onze dochter.
Een kleine 3 maanden hebben we toen met zn 3tjes door gebracht...een lange vakantie thuis zeg maar met een pasgeboren kindje.. geen centje pijn.
Als ik jullie reacties lees is het best uniek dat dit ons zo lukt of zie ik dat verkeerd?
(en dan bedoel ik niet heel de tijd op elkaars lip maar gewoon elkaar om je heen hebben, ik werk bijv ff in de tuin en hij is binnen aan het rommelen en we lopen elkaar gedurende heel de dag tegen het lijf)
dan zijn we elkaar nóg niet beu...
Een aantal jaar geleden heeft mijn man een ongeluk gehad en heeft een jaar moeten revalideren, ik had toen een overbruggingsperiode van 6 maanden van de ene naar de andere studie en ben toen bij hem en zijn ouders ingetrokken...
We hebben toen een aantal maanden met elkaar doorgebracht zonder de tent uit te vechten, zonder irritaties.
Daarop volgend zijn we gaan samenwonen en zijn we getrouwd.
Vorig jaar december zat hij 3 maanden in de winterstop van zn werk en ik was ook thuis, was net bevallen van onze dochter.
Een kleine 3 maanden hebben we toen met zn 3tjes door gebracht...een lange vakantie thuis zeg maar met een pasgeboren kindje.. geen centje pijn.
Als ik jullie reacties lees is het best uniek dat dit ons zo lukt of zie ik dat verkeerd?
maandag 25 juni 2007 om 14:06
En wat ik vaker hoor dan van de fulltime werkende moeders, is dat al de tijd die ze dan 'over' hebben, naar hun kind toe gaat. En dat ze totaal nul sociaal leven hebben. Niet sporten, niet uitgaan, geen hobbies uitoefenen etc etc. Maar dát is dan toch ook een keuze?
Dat is dan toch de conceqwentie die het fulltime werken in combi met een gezin met zich meebrengt? Of zie ik dat dan verkeerd?
Het is altijd in het leven, een kwestie, van geven en nemen. Wil je fulltime werken, wil je meer financiele vrijheid, dan lever je daar wel een stukje sociaal leven voor in. Wil je juist wel die paar uurtjes in de week voor jezelf, voor je vriendinnen, je man en je hobbies, wil je wel 1 of meer dagen in de week op het weekend na, bij je kinderen zijn, dan heeft dat ook conceqwenties. Namelijk: minder geld te besteden, minder kans op een bloeiende carriere met grote doorgroei perspectieve. Enz enz.
Maar guess what?! Niet iedere vrouw heeft de behoefte om in een dikke auto rond te rijden, of binnen 5 jaar de zaak over te kunnen nemen. ( ik noem maar even een exces)
Ik wil ik wil ik wil.
Jammerdepammer.
Je doet het maar met wat je toekomt denk ik dan.
Tevreden zijn is moeilijk.
:R
Dat is dan toch de conceqwentie die het fulltime werken in combi met een gezin met zich meebrengt? Of zie ik dat dan verkeerd?
Het is altijd in het leven, een kwestie, van geven en nemen. Wil je fulltime werken, wil je meer financiele vrijheid, dan lever je daar wel een stukje sociaal leven voor in. Wil je juist wel die paar uurtjes in de week voor jezelf, voor je vriendinnen, je man en je hobbies, wil je wel 1 of meer dagen in de week op het weekend na, bij je kinderen zijn, dan heeft dat ook conceqwenties. Namelijk: minder geld te besteden, minder kans op een bloeiende carriere met grote doorgroei perspectieve. Enz enz.
Maar guess what?! Niet iedere vrouw heeft de behoefte om in een dikke auto rond te rijden, of binnen 5 jaar de zaak over te kunnen nemen. ( ik noem maar even een exces)
Ik wil ik wil ik wil.
Jammerdepammer.
Je doet het maar met wat je toekomt denk ik dan.
Tevreden zijn is moeilijk.
:R
maandag 25 juni 2007 om 14:09
Nou, eigenlijk precies wat het nu is. Een hartstikke leuk kind hebben, maar ook werken. Ik heb echt nooit gedacht dat ik niet zou werken, of dat ik mijn dagen zou slijten als huisvrouw. Ik ken ook niemand die niet werkt, behalve de buurvrouw en die vind ik dodelijk saai en niet interessant. Dus zonder werk slijt ik mijn dagen in opperste eenzaamheid, omdat iedereen die ik ken wél gewoon aan het werk is. Dan spreek je dus behalve je kind ( en tja, een kind van 3 is heel interessant, maar niet echt een boeiende gesprekspartner) alleen de caissière van de supermarkt.
Nee, heb net nog eens zitten turven maar ik ken inderdaad helemaal niemand zonder werk. Dus ik zou ook echt niet weten wat mensen doen die niet werken, de enige periodes dat ik niet gewerkt heb in mijn leven lag ik depressief op de bank en werd ik alleen maar depressiever omdat ik niets te doen had. Of was ik op reis, maar dat is natuurlijk niet vergelijkbaar met gewoon thuis zijn.
Mijn kind is echt niet mijn doel in het leven. Ik krijg vaak het idee van dit soort postings dat dat wel zou moeten ofzo, alsof er iets vreselijks mis met je is als je Kinderen Opvoeden niet als doel ziet. Maar ja, dat is dan maar zo.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 14:09
[quote=
quote: Cohelian reageerde
]
quote: TheNurse reageerde
Mijn man heeft een keer 8 maanden zonder werk gezeten, en dat was best uit te houden hoor. En ik ben hem ook niet zat, maar vind het ook wel weer lekker om mijn eigen ding te doen.
[/quote]
Ja tuurlijk! een keer lekker als vanouds met de meiden weg, even lekker ongestoord in bad ect ect. dan doe ik ook gewoon ookal is ie thuis!
Maar als het zo uitkomt dat we een paar dagen 'bij elkaar zitten'
Geen problemen mee..:) Jij/jullie blijkbaar dus ook niet. Mooi:)
quote: Cohelian reageerde
]
quote: TheNurse reageerde
Mijn man heeft een keer 8 maanden zonder werk gezeten, en dat was best uit te houden hoor. En ik ben hem ook niet zat, maar vind het ook wel weer lekker om mijn eigen ding te doen.
[/quote]
Ja tuurlijk! een keer lekker als vanouds met de meiden weg, even lekker ongestoord in bad ect ect. dan doe ik ook gewoon ookal is ie thuis!
Maar als het zo uitkomt dat we een paar dagen 'bij elkaar zitten'
Geen problemen mee..:) Jij/jullie blijkbaar dus ook niet. Mooi:)
maandag 25 juni 2007 om 14:11
Ja, ik wil me even melden ;). Ik werk al jaren omdat ik geld moet verdienen, niet omdat ik werk leuk vind. Eigenlijk zoek ik altijd werk wat zo weinig mogelijk vervelend is.
Sja dat komt ervan als je alleen een Havootje hebt.
Dus mijn 3 dagen per week baantje zal straks een een of andere medewerker of secretaresse dit of dat zijn. Een carriere heb ik al opgegeven. Zolang de mensen waar ik mee werk aardig zijn en leuk vind ik het wel prima. Ik doe mijn werk altijd goed, maar ben het na een jaar of anderhalf meestal zat, en dan zoek ik iets nieuws om maar enigzins wat uitdaging te vinden.
maandag 25 juni 2007 om 14:12
Ach weet je, ik weet het eigenlijk ook niet zo goed hoor Ik ben denk ik gewoon heel snel tevreden. Voor zoon geboren werd wilde ik perse de taken eerlijk verdelen en blijven werken. Na 1 1/2 jaar ben ik gestopt.
Vond mijn werk leuk, kreeg goed betaald, had een vast contract, ben eerst terug gegaan naar 40% werken, en toen helemaal gestopt.
Ik vond het beter op deze manier, en heb nog niet 1 dag spijt gehad.
Maar dat wil niet zeggen dat het nooit meer zal gaan kriebelen. Of dat ik de rest van mijn leven billen ga afvegen.
We hebben de grootste plannen samen (ja idd samen, die kinderen zijn ook van ons beiden :D)
Vriend wil volgend jaar toch een universitaire opleiding gaan doen (heeft nu HBO), dus is dan nog 4 jaar bezig. En we willen graag een groot gezin, dus er komen nog zeker wel 2 kindjes of meer bij (waar begin je aan ;)).
En over een jaar of 10, ben ik 'pas' 33. Gaan de kindjes naar de basisschool, heeft manlief een nog betere baan, en wil ik wel weer terug de schoolbanken in.
Zou me wel om willen laten scholen tot basisschool-juf. Lijkt me hardstikke leuk! En handig met schoolgaande kinderen, want schoolvakanties vrij :D
Mijn leven houd dus echt niet op, omdat ik op het moment full-time thuis ben.
maandag 25 juni 2007 om 14:16
FV:
Ik kan het helemaal verkeerd hebben/lezen maar je komt op mij over alsof je iemand bent die écht nut moet zien in iets wat ze doet.
Niet gewoon lekker bezig zijn om het bezig zijn..
Verstand op nul en gewoon genieten van wat je hebt, ziet, ruikt, voelt en hoort.
Ik kan al me al intens gelukkig voelen als ik aan het stofzuigen ben,
kijk naar rechts en zie mijn dochtertje breeduit naar me lachen.
Of als ik buiten door de tuin loop naar mn paarden en zie dat er alweer noten aan mn notenboom hangen en de kloek eindelijk van dr eieren is afgekomen en er een stel kersverse kip-kuikentjes achter dr aan hollen, het zonnetje schijnt en de haan kraait.
Is het geen gemis als je niet kunt genieten van iets kleins?
Dat je meteen depressief wordt van een middagje bankhangen?
Ik kan het helemaal verkeerd hebben/lezen maar je komt op mij over alsof je iemand bent die écht nut moet zien in iets wat ze doet.
Niet gewoon lekker bezig zijn om het bezig zijn..
Verstand op nul en gewoon genieten van wat je hebt, ziet, ruikt, voelt en hoort.
Ik kan al me al intens gelukkig voelen als ik aan het stofzuigen ben,
kijk naar rechts en zie mijn dochtertje breeduit naar me lachen.
Of als ik buiten door de tuin loop naar mn paarden en zie dat er alweer noten aan mn notenboom hangen en de kloek eindelijk van dr eieren is afgekomen en er een stel kersverse kip-kuikentjes achter dr aan hollen, het zonnetje schijnt en de haan kraait.
Is het geen gemis als je niet kunt genieten van iets kleins?
Dat je meteen depressief wordt van een middagje bankhangen?
maandag 25 juni 2007 om 14:20
Goh Marleen,
Ik lees nu dat jij pas 23 bent. Ik denk eerlijk gezegd dat dat ook wel zal meespelen. Bedoel ik niet lullig ofzo hoor, maar dan heb je nog eigenlijk helemaal geen eigen leven opgebouwd als je aan kinderen begint, dus dan mis je dat waarschijnlijk ook niet. Denk ik, hoor.
Ik ben gister 33 geworden en had voor ik een kind had ook al een leven, een leven alleen waarin ik heel veel dingen had waar ik mijn voldoening uithaal. Het belangrijkste daarin is wel mijn werk, ik werk nu ruim 11 jaar in min of meer hetzelfde vakgebied en dat is voor mij heel belangrijk. Ik kan me voorstellen dat als ik bijvoorbeeld tijdens mijn allereerste baan al een kind had gekregen dat ik ook helemaal niet geweten zou hebben hoe leuk ik werken vind en wat er allemaal mogelijk is.
Ik denk dat daar wel echt een verschil inzit.
(Wel knap vind ik dat je zo jong al zoveel zorgtaken hebt en echt overkomt als een "mevrouw". Weet niet zo goed hoe ik dat moet zeggen, maar pleegkindjes verzorgen en een gezin hebben enzo vind ik nog steeds iets voor grote mensen, maar je bent gewoon 10 jaar jonger dan ik! :D Petje af.)
Ik lees nu dat jij pas 23 bent. Ik denk eerlijk gezegd dat dat ook wel zal meespelen. Bedoel ik niet lullig ofzo hoor, maar dan heb je nog eigenlijk helemaal geen eigen leven opgebouwd als je aan kinderen begint, dus dan mis je dat waarschijnlijk ook niet. Denk ik, hoor.
Ik ben gister 33 geworden en had voor ik een kind had ook al een leven, een leven alleen waarin ik heel veel dingen had waar ik mijn voldoening uithaal. Het belangrijkste daarin is wel mijn werk, ik werk nu ruim 11 jaar in min of meer hetzelfde vakgebied en dat is voor mij heel belangrijk. Ik kan me voorstellen dat als ik bijvoorbeeld tijdens mijn allereerste baan al een kind had gekregen dat ik ook helemaal niet geweten zou hebben hoe leuk ik werken vind en wat er allemaal mogelijk is.
Ik denk dat daar wel echt een verschil inzit.
(Wel knap vind ik dat je zo jong al zoveel zorgtaken hebt en echt overkomt als een "mevrouw". Weet niet zo goed hoe ik dat moet zeggen, maar pleegkindjes verzorgen en een gezin hebben enzo vind ik nog steeds iets voor grote mensen, maar je bent gewoon 10 jaar jonger dan ik! :D Petje af.)
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 14:25
Hahaha, ik word niet depressief van een middagje bankhangen hoor, dat vind ik zelfs heerlijk. Ik ben echter wel een langere periode echt depressief geweest, daar doelde ik op. En ja, ik kan echt niet tegen dingen doen om het doen. Dat is juist iets wat ik erg van mijn zoon leer, dat je ook gewoon kunt fietsen omdat je wil fietsen, en niet omdat je van a naar b moet. Maar echt mijn grootste hobby zal dat nooit worden, dat vind ik inderdaad nutteloos. Ik geniet gewoon van presteren, van ergens naar toe werken, het leukste van mijn werk vind ik ook dat het op een gegeven moment af moet zijn en dat je resultaat ziet en kunt meten.
Ik kan ook echt wel genieten van kleine dingen, ik ben nu bijvoorbeeld bezig met meubeltjes voor mijn zoon maken en dat vind ik super leuk werk. Maar wederom: omdat het zo dankbaar is om uiteindelijk het resultaat van je werk te zien. Dat je met wat planken begint en er uiteindelijk een kast staat die ook nog eens helemaal beschilderd is. En dat mensen dan ook heel hard "oooooh, wat prachtig" roepen. Die waardering heb ik ook wel nodig, heb ik bij mezelf gemerkt.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 14:31
Zoyla, even for the record, ik ben 24, er is nog geen carriere te bespeuren hier. Daarbij zit ik in de sociale sector, dus erg dik verdienen zit er bij mij ook niet in, laat staan een auto van de zaak. Of ik moet het ooit tot directeur van de een of andere instelling schoppen. Bij manlief is dat overigens precies hetzelfde, iets minder sociale sector, maar dik carriere maken, neuh, dat zit er in ons werk gewoon niet in.
Ik doe mijn werk niet persé omdat ik carriere wil maken of omdat ik graag geld wil verdienen, al vind ik het heerlijk dat we voor het eerst sinds we samen zijn zomaar opeens een dagje weg kunnen als we dat willen en dat we voor het eerst sinds jaren een weekje op vakantie kunnen. We zijn een hele tijd rondgekomen van het minimum en dan is 2 inkomens wel even lekker.
Ik doe mijn werk omdat ik niet afhankelijk wil zijn van wie dan ook, omdat ik wil weten dat áls er iets gebeurd waardoor ik er alleen voor kom te staan ik mezelf en mijn kinderen prima kan onderhouden. Omdat ik graag mijn capaciteiten en opleiding benut, omdat ik het fijn vind om mijn hersens te gebruiken en een uitdaging aan te gaan en omdat ik graag iets voor de maatschappij wil betekenen en ik dat het best kan doen via het soort werk dat ik nu doe.
Ik doe mijn werk niet persé omdat ik carriere wil maken of omdat ik graag geld wil verdienen, al vind ik het heerlijk dat we voor het eerst sinds we samen zijn zomaar opeens een dagje weg kunnen als we dat willen en dat we voor het eerst sinds jaren een weekje op vakantie kunnen. We zijn een hele tijd rondgekomen van het minimum en dan is 2 inkomens wel even lekker.
Ik doe mijn werk omdat ik niet afhankelijk wil zijn van wie dan ook, omdat ik wil weten dat áls er iets gebeurd waardoor ik er alleen voor kom te staan ik mezelf en mijn kinderen prima kan onderhouden. Omdat ik graag mijn capaciteiten en opleiding benut, omdat ik het fijn vind om mijn hersens te gebruiken en een uitdaging aan te gaan en omdat ik graag iets voor de maatschappij wil betekenen en ik dat het best kan doen via het soort werk dat ik nu doe.
maandag 25 juni 2007 om 14:37
Is het ook!:D
Wij wonen op een boerderijtje in een klein dorp,
hebben 2 honden (waarvan 1 pas 13 wkn)
15 kippen en een haan
2 paardjes,
2 katten,
een voliere met valk- en grasparkieten, (hebben nu een hoop jonkies)
een kwartel, 2 cavia's een konijn en 3 schaapjes.
Ik ben net 24 jaar oud en mn man wordt in augustus 26.
Ik ben fulltime thuis met onze 6 maanden oude dochter en verveel me niet veel... (vreemd?:P)
Ik ben niet veel eisend en kan in mn eentje gruwelijk lachen om een grasparkiet die geen partner kan strikken dus maar rond zit te rijden op de kwartel die begod niet weet wat dr op zn rug hem aan het aanranden is.:D:D Wahahaha!!!
Enne, FV bedankt voor je uitleg!
maandag 25 juni 2007 om 14:39
Ik zit nog even over mijn laatste posting na te denken, maar ik denk dat ik kinderen opvoeden eigenlijk ook een beetje op dezelfde manier zie. Het doel is wat het voor mij leuk maakt, niet per se de reis op zich. Ik maak de reis zo prettig mogelijk, maar het allerleukste aan mijn zoon vind ik zien wat het eindresultaat is. En die resultaten kunnen grote resultaten zijn, maar ook kleine resultaten. Ik hoop dat het duidelijk is, maar ik zie het meer zo dat je zwanger bent omdat je doel een kind is, dus fijn als het zwanger zijn leuk is, maar als het dat niet is is het ook niet erg, want het zwanger zijn is niet het doel. En zo zie ik het hele proces. Het doel is dat er uiteindelijk een leuk en nuttig mens op de wereld bij is gekomen en op de reis daarnaartoe heb je leuke dingen en niet-leuke dingen.
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 14:43
maandag 25 juni 2007 om 14:44
Het zal je niet verbazen, maar het klinkt mij echt als een straf in de oren. Ik ben een echt stadsmens, heb een hekel aan viezigheid, vind over het algemeen helemaal niks van dieren ( ja, dat ze lekker zijn om te eten of mooi om te zien, maar daar houdt het wel zo'n beetje op :D) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hahahaha, ik moet er gewoon zelf van lachen, ik ken ook echt irl helemaal niemand die zo'n leven heeft, en als ik al zo iemand zou kennen dan zou het waarschijnlijk "dat gekke dierenvrouwtje" zijn ( vroeger woonde er bij mijn moeder in de buurt iemand die zo'n hele karavaan dieren had en dat was in mijn ogen een beetje een enge mevrouw, hahaha).
Am Yisrael Chai!
maandag 25 juni 2007 om 14:49
Wat ik me wel een beetje afvraag in dit verhaal, waar sta je als moeder/vader wanneer je kind dus niet maar zo naar een KDV of school of NSO kan. Alleen Mette Mare heb ik hierover gehoord omdat zij een ander type opvang zocht voor haar dochter. Oke, je kan een oppas aan huis huren als het om een lichte beperking gaat. Maar wat nu als je noodgedwongen als vader of moeder veel voor je kind moet zorgen? Ga je je dan ook druk maken over afstompen en je carriere? Ga je je kind dan verwijten dat jij je niet kan ontwikkelen?
Dat denk ik trouwens niet, ik denk dat je dan dankbaar bent voor elke goede dag en het geluk van je kind.
Iedereen gaat er wel voor het gemak vanuit dat dat allemaal maar zo kan. Maar ik heb de afgelopen periode de keerzijde gezien en ook veel ouders gezien die ook niet in de luxepositie zaten dat ze beiden konden werken om het zo maar te noemen. Wij hebben echt heel en heel erg veel geluk gehad. Een boel moeders praten maar over dat je als ouders niet je leven in dienst moet stellen van je kind, maar wat nou als je kind jou wel nodig heeft in die rol. Dit stuk mis ik in de discussie. Een gezond kindje op de wereld zetten die ook altijd gezond blijft is echt een wonder.
Dat denk ik trouwens niet, ik denk dat je dan dankbaar bent voor elke goede dag en het geluk van je kind.
Iedereen gaat er wel voor het gemak vanuit dat dat allemaal maar zo kan. Maar ik heb de afgelopen periode de keerzijde gezien en ook veel ouders gezien die ook niet in de luxepositie zaten dat ze beiden konden werken om het zo maar te noemen. Wij hebben echt heel en heel erg veel geluk gehad. Een boel moeders praten maar over dat je als ouders niet je leven in dienst moet stellen van je kind, maar wat nou als je kind jou wel nodig heeft in die rol. Dit stuk mis ik in de discussie. Een gezond kindje op de wereld zetten die ook altijd gezond blijft is echt een wonder.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 25 juni 2007 om 14:52
Klinkt echt heel erg leuk! Ik ben ook dol op dieren en kan echt de hele dag hun gedrag observeren.. Planten ook trouwens - kweken, snoeien, etc. Dat maakt mij ook echt even gelukkig. Toch beetje jammer dat ik in de stad woon met een plaatsje maar, wat niet is..! Misschien over een jaar of tien.. vriend ziet dat alleen zeker weten niet zitten, maarja heb nog tien jaar om hem te dwingen ;)
En de stad heeft ook wel leuke kanten. En voor de natuur moet ik even een stukje fietsen..
Maarja wordt een beetje offtopic zo..
maandag 25 juni 2007 om 14:54
Cohelian,
Het was ook helemaal niet lullig bedoeld. Ik merk alleen aan mezelf als ik jullie postings lees dat het in mijn ogen allemaal een beetje klinkt als een soort hele lange vakantie ofzo. Allemaal in mijn ogen bezigheden die je er een beetje bij doet, náást je echte leven. En zoiets zei Nippo ook al, over "je hoeft toch niet je eigen leven op te geven omdat je een kind hebt".
Maar toen ik zag dat Marleen pas 23 is realiseerde ik me dat ze nooit een "eigen leven" zoals ik dat zie heeft gehad, en dus gewoon niet beter weet dan dat hetgene wat ik als "noodzakelijk kwaad" zie ( en wederom bedoel ik dat niet lullig, het is meer een constatering) je "eigen leven" is. Ik heb al 16 jaar een huishouden naast een heleboel andere dingen waaronder een full time baan, dus dat combineerde ik altijd al. Dat huishouden is in mijn ogen echt niet ineens een dagtaak geworden omdat er een kind in het plaatje bij is gekomen, zeg maar.
Waarom ik het ook opvallend vind is omdat ik irl dus zoals ik al zei echt niemand ken die niet werkt, maar ik ken ook alleen maar moeders die pas rond hun 30e of zelfs 35e aan kinderen beginnen. De enige uitzonderingen daarin zijn vrouwen die ik via het forum ken en ik schrik er ook elke keer weer van hoe jong de vrouwen op de babypijler zijn. Dus ik heb een heel ander referentiekader.
Het was ook helemaal niet lullig bedoeld. Ik merk alleen aan mezelf als ik jullie postings lees dat het in mijn ogen allemaal een beetje klinkt als een soort hele lange vakantie ofzo. Allemaal in mijn ogen bezigheden die je er een beetje bij doet, náást je echte leven. En zoiets zei Nippo ook al, over "je hoeft toch niet je eigen leven op te geven omdat je een kind hebt".
Maar toen ik zag dat Marleen pas 23 is realiseerde ik me dat ze nooit een "eigen leven" zoals ik dat zie heeft gehad, en dus gewoon niet beter weet dan dat hetgene wat ik als "noodzakelijk kwaad" zie ( en wederom bedoel ik dat niet lullig, het is meer een constatering) je "eigen leven" is. Ik heb al 16 jaar een huishouden naast een heleboel andere dingen waaronder een full time baan, dus dat combineerde ik altijd al. Dat huishouden is in mijn ogen echt niet ineens een dagtaak geworden omdat er een kind in het plaatje bij is gekomen, zeg maar.
Waarom ik het ook opvallend vind is omdat ik irl dus zoals ik al zei echt niemand ken die niet werkt, maar ik ken ook alleen maar moeders die pas rond hun 30e of zelfs 35e aan kinderen beginnen. De enige uitzonderingen daarin zijn vrouwen die ik via het forum ken en ik schrik er ook elke keer weer van hoe jong de vrouwen op de babypijler zijn. Dus ik heb een heel ander referentiekader.
Am Yisrael Chai!
