Kinderen
alle pijlers
STELLING: ALs je beide fulltime blijft werken moet je ook geen kinderen nemen.
zaterdag 23 juni 2007 om 00:05
Ik ben het oneens met de stelling. Het aantal uren dat een ouder (vader en/of moeder) werkt zegt niets over de aandacht en de zorg die je voor je kinderen hebt.
Mijn man werkt 5 dagen, gaat vroeg de deur uit maar is wel elke dag om 17.30 weer thuis. Ik werk 3 dagen, ga 1 dag naar school en heb thuis nog het nodige schoolwerk, maar omdat mijn werk en school dichtbij huis zijn, en ik mijn schoolwerk eigenlijk alleen doe als mijn kindje slaapt of mijn man met haar bezig is, en ik verder gewoon alle aandacht en tijd voor mijn dochtertje heb, merkt zij hier niets van. Bovendien heeft zij het erg naar haar zin op het kdv en bij oma, dus we laten haar er met een gerust hart achter.
En ik ben een gelukkiger mama als ik niet fulltime thuis hoef te zijn (en als ik wel thuis ben dus ook meer geniet!), met alle respect naar de mama's die dat wel kunnen.
Mijn man werkt 5 dagen, gaat vroeg de deur uit maar is wel elke dag om 17.30 weer thuis. Ik werk 3 dagen, ga 1 dag naar school en heb thuis nog het nodige schoolwerk, maar omdat mijn werk en school dichtbij huis zijn, en ik mijn schoolwerk eigenlijk alleen doe als mijn kindje slaapt of mijn man met haar bezig is, en ik verder gewoon alle aandacht en tijd voor mijn dochtertje heb, merkt zij hier niets van. Bovendien heeft zij het erg naar haar zin op het kdv en bij oma, dus we laten haar er met een gerust hart achter.
En ik ben een gelukkiger mama als ik niet fulltime thuis hoef te zijn (en als ik wel thuis ben dus ook meer geniet!), met alle respect naar de mama's die dat wel kunnen.
zaterdag 23 juni 2007 om 13:51
Toch jammer dat ik meteen weer onaardig wordt genoemd. Andere werkende moeders en ik hebben gezegd dat ze afstompten tijdens hun verlof. Thuisblijmoeders stelden daar tegenover dat dat aan jezelf ligt, en dat ze zich heus blijven ontwikkelen. Ik vroeg alleen hoe dan, en toch voelen mensen zich dan meteen aangevallen.
En het enige dat ik heb gelezen als oplossing voor afstompen is kijken naar mezelf en mijn kind en nadenken, en ook contacten met vrienden. Dat deed ik in mijn verlof ook (en toch voelde ik me afgestompt), en doe ik nu natuurlijk ook allemaal naast mijn werk. Maar daarnaast maak ik ook dingen mee met collega's, volg ik soms een training, geef ik een training, gaan er dingen goed of juist fout die het bespreken waard zijn..... Natuurlijk praat ik niet aan tafel over die grote ordner die ik zou hebben binnengehaald (zoals hier heel cliche weer werd genoemd, alsof werken alleen maar om geld, carriere of prestige draait). Ik praat juist over de interactie met collega's, of over nieuwe ideeen die ik heb opgedaan door met iemand te praten, of over iets nieuws dat ik geleerd heb, of over beleidsmatige dingen. Mijn man ook. En wij zouden beiden behoorlijk verveeld van elkaar worden als we alleen konden praten over vorderingen van de kinderen (doen we nu natuurlijk ook) of de laatste roddels over vrienden uitwisselen.
En het argument dat je nog je hele leven kan werken, terwijl je kinderen maar 1 keer klein zijn, gaat voor mij ook niet op. Ook in mijn beroep kan ik er niet zomaar een paar jaar tussenuit, dus nu stoppen met werken betekent gewoon einde carriere. Ook in andere beroepen werkt dit vaak niet. Je kinderen zijn niet maar 1 keer klein, want met 2-3 kinderen zit je al gauw 10 jaar in de kleine kinderen. Dis geldt dan er van uitgaande dat je weer gaat werken als de kinderen naar school gaan, en dan dus alsnog van tussenschoolse en eventueel naschoolse opvang gebruik maakt. Als je wilt wachten met werken tot je geen opvang meer nodig hebt en je kinderen helemaal alleen thuis kunt laten, is dat 20 jaar. Toch de helft van je werkzame leven dus.
En het enige dat ik heb gelezen als oplossing voor afstompen is kijken naar mezelf en mijn kind en nadenken, en ook contacten met vrienden. Dat deed ik in mijn verlof ook (en toch voelde ik me afgestompt), en doe ik nu natuurlijk ook allemaal naast mijn werk. Maar daarnaast maak ik ook dingen mee met collega's, volg ik soms een training, geef ik een training, gaan er dingen goed of juist fout die het bespreken waard zijn..... Natuurlijk praat ik niet aan tafel over die grote ordner die ik zou hebben binnengehaald (zoals hier heel cliche weer werd genoemd, alsof werken alleen maar om geld, carriere of prestige draait). Ik praat juist over de interactie met collega's, of over nieuwe ideeen die ik heb opgedaan door met iemand te praten, of over iets nieuws dat ik geleerd heb, of over beleidsmatige dingen. Mijn man ook. En wij zouden beiden behoorlijk verveeld van elkaar worden als we alleen konden praten over vorderingen van de kinderen (doen we nu natuurlijk ook) of de laatste roddels over vrienden uitwisselen.
En het argument dat je nog je hele leven kan werken, terwijl je kinderen maar 1 keer klein zijn, gaat voor mij ook niet op. Ook in mijn beroep kan ik er niet zomaar een paar jaar tussenuit, dus nu stoppen met werken betekent gewoon einde carriere. Ook in andere beroepen werkt dit vaak niet. Je kinderen zijn niet maar 1 keer klein, want met 2-3 kinderen zit je al gauw 10 jaar in de kleine kinderen. Dis geldt dan er van uitgaande dat je weer gaat werken als de kinderen naar school gaan, en dan dus alsnog van tussenschoolse en eventueel naschoolse opvang gebruik maakt. Als je wilt wachten met werken tot je geen opvang meer nodig hebt en je kinderen helemaal alleen thuis kunt laten, is dat 20 jaar. Toch de helft van je werkzame leven dus.
zaterdag 23 juni 2007 om 14:38
quote: VIVAfeelfree reageerde
Ik sluit me wel gedeeltelijk aan bij Rebels, ik vind dat sommigen hier een aparte definitie hebben van fulltime werken. Van bijvoorbeeld; zelf naar school kunnen brengen en twee dagen ook zelf uit school halen (dat was Mille geloof ik), tot vrouw werkt drie dagen plus 8 uur flexibel, en partner 4 dagen (Mars??). Dat noem ik niet fulltime.
Fulltime werken is in mijn optiek (in ieder geval als het om dit onderwerp gaat) een baan hebben van min. 40 uur per week, waardoor je vijf dagen per week minimaal 9 uur per dag (8 uur werk plus half uur pauze, plus in het gunstige geval half uur reistijd) van huis bent.
Ik denk dat als je beide zo'n baan hebt en ook nog beide regelmatige werkweken hebt (dus kantoortijden), dat je dan inderdaad niet meer goed voor je kinderen kunt zorgen, simpel door tijdgebrek.
In de bovenstaande gevallen gaat dat natuurlijk wel, omdat je veel flexibeler bent en meer kunt schuiven, en ook als je bijvoorbeeld beide onregelmatig werkt (maar idd; zie je elkaar dan nog?)
Allebei een baan hebben van bijv. 32 uur gaat in mijn ogen prima, maar echt allebei fulltime? Nee, dat denk ik niet.
De wettelijke definitie van full time is 32 uur of meer.
Ja, jullie hebben helemaal gelijk, fulltime werken is fulltime werken. Maar er zit m.i. wel veel verschil tussen 'fulltime werken', bijvoorbeeld dus allebei 32 uur, of allebei 40 uur maar op wisselende tijden, of allebei 40 maar één die veel thuis werkt (noem maar wat voorbeelden), of 'fulltime werken', en allebei 5 dagen per week van huis zijn.
Volgens de eerste definitie resulteert het fulltime werken in parttime opvang, en dat is volgens mij niet waar de stelling op doelt (want, inderdaad, de primary caregivers = ouders zijn dan nog de meerderheid van de tijd aanwezig om aandacht aan hun kids te geven). Dat is wat de meerderheid van de Nederlandse ouders doet (enkele dagen creche, NSO, opa&oma etc).
Volgens de tweede definitie resulteert het fulltime werken in fulltime opvang, en dat vind ik persoonlijk wel een zorgelijke situatie.
zaterdag 23 juni 2007 om 15:37
En wat is je punt nu dan? Ik begrijp niet zo goed wat je wil zeggen.
Ik was degene die zei dat je wat vijandig overkwam, door het over 'die thuisblijfmoeders' te hebben en kreeg daarnaast het gevoel dat zij zich moesten verdedigen. Maar heb daar ook bij gezet, dat als dat niet jouw bedoeling was, je dat moest zeggen.
Nu houd je een betoog waaruit ik proef/lees dat wat thuisblijmoeders doen om niet af te stompen, in jouw ogen niet voldoende is, ergo: dat je dan toch nog afstompt. Of lees ik het nu weer niet goed? (= serieuze vraag, niet cynisch bedoeld)
Ik voel mij trouwens niet persoonlijk aangevallen (ben geen thuisblijfmoeder), maar het viel mij op.
zaterdag 23 juni 2007 om 16:36
sorry
ik quote jouw met name omdat je in je stukje schrijft dat werkende ouders van pubers niet weten wat hun kinderen doen. dáár reageerde ik op.
verder heb ik vaak dit soort discussies gezien (en ik trap er toch vaak weer in deze te gaan lezen en toch weer te reageren) en daarin worden vaak generaliserende opmerkingen gemaakt over werkende dan wel thuisblijvende ouders (een nietwerkende moeder bestaat niet)
Mijn punt, groen gemaakt, is dat er geen bepaalde specifieke thuisblijf dan wel werkende ouder is. Goed of niet goed wordt vaak niet bepaald door het aantal uren dat je buitenshuis dan wel betaald werk verricht of niet.
Later is nu
zaterdag 23 juni 2007 om 19:40
Nippo:
Ook ik weet niet erg goed wat je er mee wilt zeggen...
Maar goed, zo te lezen hebben jullie het prima voor mekaar en zijn jullie tevreden over de gang van zaken.
Geweldig toch?:D
Laat mij nog maar even lekker thuis zitten met niets anders zinnigs te vertellen dan hoe hard mn dochter nu weer kan bijten met dr nieuwe ondertandjes:P (grapje!!)
Vind het heeeeeerlijk om te moederen, voel me niet afgestompt, ben erg gelukkig en voor mij gaat het wel op dat ik over een hele tijd wel weer aan het werk kan.:)
En nu zit ik even te denken hè... moeder en schoonmoeder zijn vroeger ook allemaal thuis gebleven de eerste paar jaren van de kinderen.. ook zijn ze weer aan het werk gegaan toen de tijd van 'thuis opwachten met een pot thee en koekjestrommel' voorbij was... en ik moet zeggen dat ze twee hele fijne totaaaaaaal niet afgestompte, werkende vrouwen zijn ondanks dat ze de échte kinderjaren zijn thuisgebleven...
En hoe meer ik er over ga denken... ik vind 'afgestompt' eigenlijk maar een klote woord...
Ow! wil nog zoveel meer zeggen eigenlijk maar het is denk ik wel duidelijk hè? Ga nu naar mn meisje, zo te horen heeft ze dr mama nodig (of papa maar die is eventjes weg):)
Xxx
zaterdag 23 juni 2007 om 20:04
quote: athena reageerde
Maar wat dan bijvoorbeeld, Nurse? Ik ben vast een enorme muts, maar na een dag met de kinderen thuis zijn de berichten van mijn kant van de tafel vaak toch kindgerelateerd of van huishoudelijke aard. Gesprekken met vriendinnen zijn vaak ook niet van een inhoud waar mijn partner een woordelijk verslag van wil. Die heb ik wel met de in de kroeg of tijdens een gezellige avond, maar niet tijdens een koffiedate op woensdagochtend met 2 peuters en een babie erbij. Dus ik ben wel nieuwsgierig naar wat jij dan precies bedoelt. Eigenlijk in het kort vraag je me waar wij het over hebben tijdens het eten?
Eens even kijken...vandaag hebben we het gehad over:
- Over dat onze meid nu écht zelfstandig kan rollen en dat je dr tandjes steeds beter kunt zien, en verder hoe haar dag verliep/ hoe ze zich voelde/gedroeg
- Dat er weer een heleboel parkietjes zijn uitgevlogen in de voliëre.
(allemaal gezond) en dat er nog een boel bevruchte eitjes in de blokken zitten.
- Dat opa en oma heel mooi zitten in hun nieuwe verzorgingshuiskamer
(ben ik vandaag langsgeweest)
- Afgesproken zondag te gaan bbq bij schoonouders
- Dat ik morgen mee ga naar de hondencursus
- Dat ik onze pup (13 wkn oud) vort een heel eind zindelijk heb.
- Dat ik een mooie auto op marktplaats heb zien staan
- Dat ik ... (een vriendin) aan de lijn heb gehad en ik vertel in het kort wat zij vertelde/ roddelde
En we hebben het nog gehad over het personeelsfeest van mn man.
Nou, dit was het wel zo ongeveer.:D
Zoals ik het nu opschrijf, zo som ik het niet op aan mn kerel:P maar we rollen van het één in het ander, we kunnen heerlijk kletsen (soms zelfs over niets) wat dat betreft:)
Dit was het wel zo'n beetje geloof ik... koetjes en kalfjes, gaat niet over grote opdrachten die in heb binnengesleept maar ik heb een heerlijke dag gehad!
Mn kerel verteld weer in grote lijnen hoe zijn (werk)dag dr uit zag.. tsja en dat was het dan wel....
Hebben jullie dan van die spannende verhalen aan tafel?
En dit is dus precies waarom ik na 4 maanden full-time thuiszitten met baby gillend gek werd. Dat je dagen nérgens over gaan, dat er niets gebeurd behalve omrollende baby's, voedingen, luiers en kletspraatjes. Ik kon daar echt absoluut niet tegen. Ik wil wat bereikt hebben op mijn dag, ik wil een voldaan gevoel hebben. En van een hele dag proberen te voorkomen dat mijn huis een bende wordt (onbegonnen werk) en verder niets van belang wordt ik gewoon doodmoe.
Ik snap werkelijk niet hoe iemand dat volhoudt. Ik vind mijn dochter geweldig, maar 24 uur per dag kijken hoe zij zich ontwikkeld vind ik wat veel van het goede.
zaterdag 23 juni 2007 om 20:16
Wat ik trouwens niet snap is dat thuisblijfmoeders altijd vinden dat het zo onderschat wordt. Wat wordt er dan zo aan onderschat? Moeilijk is het niet, vermoeiend is het wel, dat zeker. Maar hoe moet je thuisblijven dan op de juiste waarde schatten volgens jullie?
Ik laat de discussie over wie er een betere ouder is even varen, want ik denk niet dat er verschil zit in een werkende moeder en een thuisblijfmoeder wb de kwaliteit van de opvoeding.
Maar los daarvan snap ik niet waarom een volwassen vrouw met een goed stel hersens thuis zou willen blijven om voor de kinderen te zorgen. Voor mannen is dat niet genoeg uitdaging, er zijn maar weinig mannen die genoegen zouden nemen met thuisblijfvader zijn. Waarom dan vrouwen wel? Omdat het leuk is? Maar als het zo leuk is, waarom ontzeg je je man dan dat plezier? En als mannen het niet leuk vinden, waarom vrouwen dan wel? Ik geloof namelijk niet dat dat in de genen zit, dus waar komt het dan wel door?
Ik laat de discussie over wie er een betere ouder is even varen, want ik denk niet dat er verschil zit in een werkende moeder en een thuisblijfmoeder wb de kwaliteit van de opvoeding.
Maar los daarvan snap ik niet waarom een volwassen vrouw met een goed stel hersens thuis zou willen blijven om voor de kinderen te zorgen. Voor mannen is dat niet genoeg uitdaging, er zijn maar weinig mannen die genoegen zouden nemen met thuisblijfvader zijn. Waarom dan vrouwen wel? Omdat het leuk is? Maar als het zo leuk is, waarom ontzeg je je man dan dat plezier? En als mannen het niet leuk vinden, waarom vrouwen dan wel? Ik geloof namelijk niet dat dat in de genen zit, dus waar komt het dan wel door?
zaterdag 23 juni 2007 om 20:27
Ik lees deze discussie met veel interesse.
Zelf werk ik momenteel 22 uur per week (in de praktijk nog meer met daarnaast nog prive-opdrachten en vrijwilligerswerk op mijn vakgebied) en mijn man werkt 40 uur per week. Voor ons een prima combinatie en ook goed te combineren met zorg voor de kinderen.
Eigenlijk zou ik wel meer uren per week willen werken, bijvoorbeeld 30 of 32 uur per week), maar dan zou mijn man naar 32 uur terug moeten. Samen komt dat uit op net zo veel uren en opvang voor de kinderen. Alleen is het dan ineens 'beiden een fulltime baan'. Het is wel de ondergrens van een fulltime baan, maar voor mij niet anders dan de verdeling zoals we die nu hebben.
Of de wijziging in werkverhouding nog gaat veranderen is de vraag. Misschien op langere termijn, beide werkgevers zouden daarvoor een accoord moeten geven en mogelijk willen we nog een kindje en dan zou ik het pas na het verlof willen veranderen ivm zeer moeizame zwangerschappen.
Zelf werk ik momenteel 22 uur per week (in de praktijk nog meer met daarnaast nog prive-opdrachten en vrijwilligerswerk op mijn vakgebied) en mijn man werkt 40 uur per week. Voor ons een prima combinatie en ook goed te combineren met zorg voor de kinderen.
Eigenlijk zou ik wel meer uren per week willen werken, bijvoorbeeld 30 of 32 uur per week), maar dan zou mijn man naar 32 uur terug moeten. Samen komt dat uit op net zo veel uren en opvang voor de kinderen. Alleen is het dan ineens 'beiden een fulltime baan'. Het is wel de ondergrens van een fulltime baan, maar voor mij niet anders dan de verdeling zoals we die nu hebben.
Of de wijziging in werkverhouding nog gaat veranderen is de vraag. Misschien op langere termijn, beide werkgevers zouden daarvoor een accoord moeten geven en mogelijk willen we nog een kindje en dan zou ik het pas na het verlof willen veranderen ivm zeer moeizame zwangerschappen.
zaterdag 23 juni 2007 om 20:32
Hier nog een thuisblijfmoeder met 3 kinderen. Ten 1e moet ik er niet aan denken om mijn kinderen naar een kinderdagverblijf te doen. En ten 2e kunnen we het financieel ook wel redden met 1 inkomen.
Mijn Oudste is 8, Middelste is 4 en Jongste is bijna 2. Als Jongste naar school gaat ben ik wel van plan om werk te gaan zoeken, de hele dag wachten tot de kinderen weer thuis zijn uit school lijkt me niks. Ik wil dan wel proberen werk te zoeken onder schooltijd. Ondanks dat ik niet werk, heb ik echt niet het gevoel afgestompt te zijn (wat een belachelijke opmerking trouwens). Ik ben heel actief op school, ben luizenmoeder, boekenmoeder, leesmoeder, ga mee met schoolreisjes enz. Heb een druk sociaal leven en echt wel meer te vertellen dan wat mijn kinderen meemaken.
De opmerking van Eowynn over 24 uur per dag naar een kind zitten kijken??? Slaat ook al helemaal nergens op. Mijn kinderen liggen in elk geval 12 uren op bed. En daarnaast hebben ze zwemles, gym, voetbal, vriendjes, feestjes enz.
Wat een ander doet moet hij/zij zelf weten, maar jammer dat er altijd gelijk zo negatief gedaan wordt over thuisblijfmoeders.
Mijn Oudste is 8, Middelste is 4 en Jongste is bijna 2. Als Jongste naar school gaat ben ik wel van plan om werk te gaan zoeken, de hele dag wachten tot de kinderen weer thuis zijn uit school lijkt me niks. Ik wil dan wel proberen werk te zoeken onder schooltijd. Ondanks dat ik niet werk, heb ik echt niet het gevoel afgestompt te zijn (wat een belachelijke opmerking trouwens). Ik ben heel actief op school, ben luizenmoeder, boekenmoeder, leesmoeder, ga mee met schoolreisjes enz. Heb een druk sociaal leven en echt wel meer te vertellen dan wat mijn kinderen meemaken.
De opmerking van Eowynn over 24 uur per dag naar een kind zitten kijken??? Slaat ook al helemaal nergens op. Mijn kinderen liggen in elk geval 12 uren op bed. En daarnaast hebben ze zwemles, gym, voetbal, vriendjes, feestjes enz.
Wat een ander doet moet hij/zij zelf weten, maar jammer dat er altijd gelijk zo negatief gedaan wordt over thuisblijfmoeders.
zaterdag 23 juni 2007 om 20:51
Dreamer, ik schreef ook dat ik het richting pubertijd belangrijker vind na schooltijd thuis te zijn dan nu ze klein zijn. Jij schrijft dat je ook dan echt wel weer wat er met je kinderen gebeurt. Ik schreef het omdat ik het me lastig kan voorstellen. Nu vraag ik het de oppas en ben ik ik van haar info afhankelijk (alhoewel zoon van 3 nu ook redelijk goed zijn dag kan navertellen). Maar in de pubertijd lijkt het me toch wel handig om ook te zien waar ze uithangen en wie hun vrienden zijn.
En wel weer grappig vanmiddag. Op een verjaardag vertelde ik dat ik 5 dagen werk. Eerste reactie was 'oh, dan heb je 5 dagen opvang nodig'. Typisch toch hoe iedereen er vanuit gaat dat mijn vriend sowieso 5 dagen werkt. Dat een man ook minder kan werken, wil er nog steeds niet in. En ook een leuke... Ik kreeg commentaar op mijn fulltime werkweek van een arts die zelf minimaal 60 uur per week werkt. Vind ik wel lef hebben, omdat over mijn 40 uur te oordelen.
zaterdag 23 juni 2007 om 20:51
Voor de duidelijkheid: ik zei dat ik zelf afgestompt raak van alsmaar thuis zitten. Alle dagen lijken op elkaar, en je maakt geen enkele ontwikkeling door. En ik heb 's avonds niets interessants meer te vertellen. Thuisblijfmoeders zeiden dat dat aan jezelf ligt, maar ik begrijp echt niet hoe je je leven interessant houdt als dat bestaat uit billen poetsen en kinderboerderij (en dat waren ongeveer mijn thuisblijfdagen). Natuurlijk is koffiedrinken met vriendinnen gezellig, maar ergens is het allemaal zou oppervlakkig en meer van hetzelfde, gewoon een manier om de tijd door te komen.
Ik denk dat het er uiteindelijk op neer komt wat jouw doel is in het leven. En mijn belangrijkste doel is niet om kinderen in de maatschappij te zetten. Mijn kinderen zijn wel de belangrijkste mensen in mijn leven, maar ik kan en wil zoveel meer dan moeder zijn. Moeder is geen vak, het is gewoon een rol, net als dochter zijn, en partner zijn, en vriendin zijn. Voor die andere rollen geef je toch ook je eigen leven niet op?
Ik denk dat het er uiteindelijk op neer komt wat jouw doel is in het leven. En mijn belangrijkste doel is niet om kinderen in de maatschappij te zetten. Mijn kinderen zijn wel de belangrijkste mensen in mijn leven, maar ik kan en wil zoveel meer dan moeder zijn. Moeder is geen vak, het is gewoon een rol, net als dochter zijn, en partner zijn, en vriendin zijn. Voor die andere rollen geef je toch ook je eigen leven niet op?
zaterdag 23 juni 2007 om 21:07
Jij ziet het als je leven opgeven. Maar zo zien tbm'ers dat niet, lijkt me. Voor mezelf vind ik ook dat ik mijn leven opgeef als ik fulltime thuis zou zijn. Maar dat is omdat ik fulltime thuis zijn echt niet leuk vind. En dan is het ook je leven opgeven. Maar als je het heel leuk vind, dan geef je je leven toch niet op?
Ik heb 1 vriendin die tbm is en zij is echt niet afgestompt, saai of wat dan ook. Die geniet echt van het thuiszijn en alle dingen daaromheen. En zij staat toch echt midden in het leven en heeft veel gespreksonderwerpen. Andere vriendin, die 3 dagen werkt kan nagenoeg over niks anders praten dan hoe lastig ze het vind om werk en zorg te combineren. En een derde vriendin, die 32 uur werkt kan over niks anders dan haar werk praten.
Het ligt denk ik toch echt erg aan de persoon en niet zozeer aan wat die persoon de hele dag doet, of iemand saai wordt of niet van fulltime thuis zijn.
zaterdag 23 juni 2007 om 21:45
Ik blijf dit altijd zo'n non-discussie vinden.
Allereerst heeft niet iedereen dezelfde ambities of úberhaupt ambities op werkvlak. Als je geen grote ambities hebt op werkvlak, is het ook wat lastig vergelijken met vrouwen die dit wél hebben. Neem althans aan dat er niemand hier zo brutaal is om te stellen dat werkende moeders of vrouwen mét ambitie 'beter' zijn dan moeders/vrouwen die dit niet hebben.
Afstompen is ook zoiets. Da's toch zo interesse-afhankelijk, zo individueel. Hoe kun je daar nu een oordeel over vormen en vinden dat thuisblijfmoeders dús afstompen? Kortzichtig, vind ik dat. Ik ben zelf ook erg slecht in het leuk vinden van continu kinderdingen, 5-7 dagen per week. En dús heb ik er bewondering voor, voor moeders die dit wél kunnen.
Zoals al die fulltime werkende moeders hier ook een rol hebben als werknemer, dat zou ík weer nooit van mijn leven meer willen. Wil eigen baas zijn, echt niet dat ik ooit nog het snot voor m'n ogen werk voor een ander. Die voor mij bepaalt wat, wanneer, hoeveel, hoevaak en met wíe.
Kan ik ook hier in deze discussie ook wel zeggen dat ik niet begrijp dat er mensen zijn die dat nog willen, loonslaaf zijn bij een werkgever.
Of dat niet ontzettend verveeld en afstompt, altijd afhankelijk zijn van derden, binnen die werkrol. Iedere dag thuis over diezelfde collega's vertellen, de regelmaat in werktijden/creche-dagen/ophalen/eten koken/badderen/die standaard paar weken vakantie per jaar..
Slaat natuurlijk nergens op, maar als ik lees over 'afgestompt zijn' en 'weinig gesprekstof' en 'wij zouden dan aardig verveeld raken van elkaar'.. dat zou ik uberhaupt al hebben als ik/man in loondienst zou werken. Daar zou ik dan weer gillend gek van worden.
En mijn wensen/ambities zijn gelukkig geen algeheel geldende norm, beetje lastig dus om te oordelen over anderen, toch?
Allereerst heeft niet iedereen dezelfde ambities of úberhaupt ambities op werkvlak. Als je geen grote ambities hebt op werkvlak, is het ook wat lastig vergelijken met vrouwen die dit wél hebben. Neem althans aan dat er niemand hier zo brutaal is om te stellen dat werkende moeders of vrouwen mét ambitie 'beter' zijn dan moeders/vrouwen die dit niet hebben.
Afstompen is ook zoiets. Da's toch zo interesse-afhankelijk, zo individueel. Hoe kun je daar nu een oordeel over vormen en vinden dat thuisblijfmoeders dús afstompen? Kortzichtig, vind ik dat. Ik ben zelf ook erg slecht in het leuk vinden van continu kinderdingen, 5-7 dagen per week. En dús heb ik er bewondering voor, voor moeders die dit wél kunnen.
Zoals al die fulltime werkende moeders hier ook een rol hebben als werknemer, dat zou ík weer nooit van mijn leven meer willen. Wil eigen baas zijn, echt niet dat ik ooit nog het snot voor m'n ogen werk voor een ander. Die voor mij bepaalt wat, wanneer, hoeveel, hoevaak en met wíe.
Kan ik ook hier in deze discussie ook wel zeggen dat ik niet begrijp dat er mensen zijn die dat nog willen, loonslaaf zijn bij een werkgever.
Of dat niet ontzettend verveeld en afstompt, altijd afhankelijk zijn van derden, binnen die werkrol. Iedere dag thuis over diezelfde collega's vertellen, de regelmaat in werktijden/creche-dagen/ophalen/eten koken/badderen/die standaard paar weken vakantie per jaar..
Slaat natuurlijk nergens op, maar als ik lees over 'afgestompt zijn' en 'weinig gesprekstof' en 'wij zouden dan aardig verveeld raken van elkaar'.. dat zou ik uberhaupt al hebben als ik/man in loondienst zou werken. Daar zou ik dan weer gillend gek van worden.
En mijn wensen/ambities zijn gelukkig geen algeheel geldende norm, beetje lastig dus om te oordelen over anderen, toch?
zaterdag 23 juni 2007 om 21:45
Jammer, ik krijg het idee dat veel werkende moeders de TBM niet snappen dat ze de keuze om thuis te blijven hebben gemaakt,
Ik snap best dat iemand wilt werken maar ik snap het ook heel goed ook als iemand besluit thuis te willen blijven.
Ik vind dat er minachtend gedaan wordt over thuisblijven.
Voorbeeld: "Alleen maar billenpoetsen en kinderboerderijen''
Ahum...
Iedereen moet doen waar hij/zij zich prettig bij voelen, waar dat zij het idee bij hebben de béste moeder te zijn die je kúnt zijn.
Voor de 1 is dat thuisblijven, voor de ander 1,2,3 dagen of full-time werken.
Nou hou ik dr over op.
Mijn standpunt is ondertussen wel duidelijk dacht ik zo dus meer heb ik hier niet meer te vertellen.:)
Groetjes!!!
Ik snap best dat iemand wilt werken maar ik snap het ook heel goed ook als iemand besluit thuis te willen blijven.
Ik vind dat er minachtend gedaan wordt over thuisblijven.
Voorbeeld: "Alleen maar billenpoetsen en kinderboerderijen''
Ahum...
Iedereen moet doen waar hij/zij zich prettig bij voelen, waar dat zij het idee bij hebben de béste moeder te zijn die je kúnt zijn.
Voor de 1 is dat thuisblijven, voor de ander 1,2,3 dagen of full-time werken.
Nou hou ik dr over op.
Mijn standpunt is ondertussen wel duidelijk dacht ik zo dus meer heb ik hier niet meer te vertellen.:)
Groetjes!!!
zaterdag 23 juni 2007 om 21:47
Ik vraag me af hoe jullie bij willen houden wat je puber doet, wanneer je thuis bent. Daar is je puber (bijna per definitie) niet.
Ik heb kinderen in de leeftijd van 8 en 9 jaar, en die zijn al vaak de hele dag weg. Die spelen buiten (dat moet namelijk van de regering, dan bewegen ze, dus weer of geen weer, hop, d'r uit jullie ) en ik zou echt niet altijd weten waar. Ze vertellen het me wel, en ik moet er maar van uitgaan dat het waar is wat ze zeggen.
En dan zijn ze puber.
Zitten ze óf op hun kamer (te leren *kuch*)
Of ze zitten bij vriendjes (ohja? en welke? en ís dat ook zo?) of ze 'spelen' buiten ;)
Ik denk wel dat je de band met je kinderen in hun jeugd opbouwt, en als je dat goed lukt, met vertrouwen aan/naar weerskanten, dan weet je dus wat je pubers doen. Tot zover je pubers wíllen dat jij het weet.
En dat relatie opbouwen, kun je dus ook doen, wanneer je werkt.
Zo wandel ik momenteel elke avond een half uur tot anderhalf uur met de kinderen, na het eten. Dan wordt er enorm veel gepraat. Zo ineens. Heerlijk! De kinderen apart meenemen werkt hierin nog beter, omdat je kind z'n eigen verhaal kwijt kan, zonder gestoord te worden door broertje/zusje.
Afijn
pubers zijn ook nog eens ouder
die blijven ineens maar zo tot 9 of 10 uur op
daarmee praat je over onderwerpen, die je gelezen hebt in een tijdschrift, leest in een krant, ziet op tv/nieuws/enz. Als het goed is. Overdag is je puber er niet. Die zit op school bijvoorbeeld.
af en toe heb ik hier het gevoel, dat mensen heel erg denken vanuit de situatie nu. Hoe je omgaat met je kleine kind. Maar ik zie al duidelijk verschil tussen de situatie met 3 jarigen als met 8/9 jarigen. Bij m'n zus zie ik situatie met pubers. Is weer zó anders, maar langzaamaan groei je ernaar toe. :D
Uiteindelijk weet je pas als het geslaagde volwassenen zijn (als in: niet aan de drugs, niet in de goot, voor zichzelf kunnen zorgen, niet anderen pijndoen, enz) of je het goed gedaan hebt. Voor die tijd doe je je best.
Ik heb kinderen in de leeftijd van 8 en 9 jaar, en die zijn al vaak de hele dag weg. Die spelen buiten (dat moet namelijk van de regering, dan bewegen ze, dus weer of geen weer, hop, d'r uit jullie ) en ik zou echt niet altijd weten waar. Ze vertellen het me wel, en ik moet er maar van uitgaan dat het waar is wat ze zeggen.
En dan zijn ze puber.
Zitten ze óf op hun kamer (te leren *kuch*)
Of ze zitten bij vriendjes (ohja? en welke? en ís dat ook zo?) of ze 'spelen' buiten ;)
Ik denk wel dat je de band met je kinderen in hun jeugd opbouwt, en als je dat goed lukt, met vertrouwen aan/naar weerskanten, dan weet je dus wat je pubers doen. Tot zover je pubers wíllen dat jij het weet.
En dat relatie opbouwen, kun je dus ook doen, wanneer je werkt.
Zo wandel ik momenteel elke avond een half uur tot anderhalf uur met de kinderen, na het eten. Dan wordt er enorm veel gepraat. Zo ineens. Heerlijk! De kinderen apart meenemen werkt hierin nog beter, omdat je kind z'n eigen verhaal kwijt kan, zonder gestoord te worden door broertje/zusje.
Afijn
pubers zijn ook nog eens ouder
die blijven ineens maar zo tot 9 of 10 uur op
daarmee praat je over onderwerpen, die je gelezen hebt in een tijdschrift, leest in een krant, ziet op tv/nieuws/enz. Als het goed is. Overdag is je puber er niet. Die zit op school bijvoorbeeld.
af en toe heb ik hier het gevoel, dat mensen heel erg denken vanuit de situatie nu. Hoe je omgaat met je kleine kind. Maar ik zie al duidelijk verschil tussen de situatie met 3 jarigen als met 8/9 jarigen. Bij m'n zus zie ik situatie met pubers. Is weer zó anders, maar langzaamaan groei je ernaar toe. :D
Uiteindelijk weet je pas als het geslaagde volwassenen zijn (als in: niet aan de drugs, niet in de goot, voor zichzelf kunnen zorgen, niet anderen pijndoen, enz) of je het goed gedaan hebt. Voor die tijd doe je je best.
Later is nu
zaterdag 23 juni 2007 om 22:00
Het is ook een non-discussie, precies om de reden zoals je hier boven schrijft.
Maar ik meng mij erin vanwege de negatieve ondertoon in sommige berichten en ontzettend generalistische opmerkingen naar 'de andere groep', die begrijp ik niet. Waarom vind je het nodig die te uiten en zelfs te hebben? Kan je daarmee je eigen keuze beter goedpraten? Verwijt je het een ander dat die een andere keus maakt? Had je zelf liever een andere keus gemaakt? Daar ben ik echt serieus benieuwd naar.
Ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt en vind het prima wat iemand anders kiest, ik zou daar nooit een oordeel over vellen.
Ik geloof zelfs dat het voor een kind het beste is, als de ouders doen waar zij zich het prettigst bij voelen, dan hoeven de kinderen de onvrede niet te compenseren.
