Kinderen
alle pijlers
Stiefdochter wekt afgunst en irritatie op..
maandag 3 december 2007 om 21:44
Ik heb sinds een half jaar een relatie met een man met een dochter van 4 jaar uit een vorige relatie. Zijn dochter woont bij haar moeder en is om het weekend bij haar vader. We wonen niet samen en ik heb zelf geen kinderen. Mijn vriend en ik wonen ver uit elkaar en zien elkaar voornamelijk in het weekend.
Het meisje zelf is echt een leuk, levendig kind, eigenlijk zoals ik hoop dat ooit mijn eigen kind zal zijn. We kunnen het ook prima met elkaar vinden en ze vindt mij helemaal geweldig. Volgens mijn vriend heeft ze het veel over mij als ik er niet bij ben en vraagt ze altijd naar mij. Alles gaat dus eigenlijk prima..
Het punt is dat ik bij mezelf begin te merken dat ik een beetje jaloers word op de aandacht die ze van haar vader krijgt. Het gaat mij om hem en niet om haar dus kort gezegd als ik naar hem toe ga dan wil ik met hem praten, knuffelen etc. Aandacht dus.. Maar ja, als zij er is dan wil zij uiteraard ook aandacht. Dus dat betekent dat ze er doorheen gaat praten, tussen ons inzitten of de aandacht naar zich toe probeert te trekken. Volledig normaal natuurlijk want het is een kind. Maar intussen raak ik wel geirriteerd en voel ik me vervolgens weer schuldig omdat ik eigenlijk wil dat ze er niet is. Terwijl als we met z'n tweeen zijn het heel erg goed gaat. En het is ook niet zo dat ik me constant loop te ergeren.
Het is niet zo dat als zij het weekend er is dat ik daar dan het hele weekend bij ben zodat ze ook tijd samen hebben en ik heb natuurlijk ook nog een eigen leven. Of ik ga er dan pas op zaterdag heen of ik ga zaterdag overdag iets anders doen.
Ik vraag me af of andere vrouwen dit gevoel herkennen en hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik heb het ook nog niet besproken met m'n vriend en weet eigenlijk niet hoe ik dat moet doen en of het wel verstandig is. Hij kan haar tenslotte moeilijk negeren en bovendien ligt het probleem bij mij en niet bij hun. Ik ben ook bang dat hij het niet begrijpt of daardoor op mij afknapt ofzo.
Wie weet wat ik hiermee aan moet of kan mij haar eigen verhaal vertellen?
Het meisje zelf is echt een leuk, levendig kind, eigenlijk zoals ik hoop dat ooit mijn eigen kind zal zijn. We kunnen het ook prima met elkaar vinden en ze vindt mij helemaal geweldig. Volgens mijn vriend heeft ze het veel over mij als ik er niet bij ben en vraagt ze altijd naar mij. Alles gaat dus eigenlijk prima..
Het punt is dat ik bij mezelf begin te merken dat ik een beetje jaloers word op de aandacht die ze van haar vader krijgt. Het gaat mij om hem en niet om haar dus kort gezegd als ik naar hem toe ga dan wil ik met hem praten, knuffelen etc. Aandacht dus.. Maar ja, als zij er is dan wil zij uiteraard ook aandacht. Dus dat betekent dat ze er doorheen gaat praten, tussen ons inzitten of de aandacht naar zich toe probeert te trekken. Volledig normaal natuurlijk want het is een kind. Maar intussen raak ik wel geirriteerd en voel ik me vervolgens weer schuldig omdat ik eigenlijk wil dat ze er niet is. Terwijl als we met z'n tweeen zijn het heel erg goed gaat. En het is ook niet zo dat ik me constant loop te ergeren.
Het is niet zo dat als zij het weekend er is dat ik daar dan het hele weekend bij ben zodat ze ook tijd samen hebben en ik heb natuurlijk ook nog een eigen leven. Of ik ga er dan pas op zaterdag heen of ik ga zaterdag overdag iets anders doen.
Ik vraag me af of andere vrouwen dit gevoel herkennen en hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik heb het ook nog niet besproken met m'n vriend en weet eigenlijk niet hoe ik dat moet doen en of het wel verstandig is. Hij kan haar tenslotte moeilijk negeren en bovendien ligt het probleem bij mij en niet bij hun. Ik ben ook bang dat hij het niet begrijpt of daardoor op mij afknapt ofzo.
Wie weet wat ik hiermee aan moet of kan mij haar eigen verhaal vertellen?
dinsdag 4 december 2007 om 11:54
Thirza, dat kind praat er doorheen omdat ze zich twee weken op papa heeft verheugd en omdat paps nieuwe vriendin aandacht wil............. in een "normale "situatie zou je inderdaad kunnen zeggen "joh, ga lekker spelen , papa heeft visite en vanavond / over een uur / ........ " ben ik er helemaal voor jou..nu-even-niet ( en zelfs dat niet , want koter is pas vier ) ... maar dit is geen normale situatie ; alhoewel , welk kind woont tegenwoordig nog bij papa én mama ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 4 december 2007 om 12:17
Het is heel simpel, een kind wat aandacht kríjgt, hoeft er niet om te vragen. Denk dat elke ouder dat wel herkent. Mijn zoon klimt ook gewoon op mijn schoot als ik hem naar zijn mening niet genoeg aandacht geef (bijvoorbeeld omdat ik te lang zit te bellen of zit te lezen ofzo). En dat mág ook, hij heeft nu eenmaal recht op mijn aandacht. Dat heeft niks te maken met onopgevoed zijn, hij weet prima dat hij even zijn mond moet houden als grote mensen praten, zodra hij dergelijk gedrag begint te vertonen is het eigenlijk altijd zo dat ik hem inderdaad op dat moment niet genoeg aandacht geef.
Het gedrag dat TO beschrijft klinkt in mijn oren dus ook niet onopgevoed, maar als een signaal van een kind dat - bewust of onbewust - er een beetje teveel 'bijhangt'.
Het gedrag dat TO beschrijft klinkt in mijn oren dus ook niet onopgevoed, maar als een signaal van een kind dat - bewust of onbewust - er een beetje teveel 'bijhangt'.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 4 december 2007 om 12:46
Hoi TO
Ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij nu zit, ik leerde mijn vent kennen toen zijn zoontje 2 was. Wij zagen elkaar dus vaak niet in het weekend dat zijn zoon er was maar we probeerde dan wel vaak 1 dag van het 'zoonweekend' wat met zn 3en te doen, juist omdat vriend mij wel bij zijn zoon wilde betrekken er was immers een hele grote kans dat we samen verder zouden gaan en dan kan je ook niet ineens tegen zoon zeggen, joh er is iemand bij papa komen wonen. De optie die hier genoemd werd om helemaal weg te blijven is in mijn ogen dan ook niet helemaal normaal. Wel kun je het zien van elkaar in dochters weekend beperken tot een dag (of soms zelf maar een halve) zoals wij hebben gedaan.
Het was gewoon niet anders, ook wij woonden wat verder van elkaar af en tja wat is ver?? hij in Rotterdam ik boven Amsterdam, we hadden beide een auto dus op een doordeweekse dag heen en weer rijden deden we ook gewoon.
Ik ga niet ontkennen dat ik ook wel eens een irritatie punt heb gehad maar idd verman jezelf en huppakee, dan moet je voor eenvoudig gaan en een vent treffen zonder verleden en zonder kinderen. Ga ook even na dat als je uiteindelijk wel gaat samenwonen je ook nog met een ex te maken gaat krijgen. (volledig off-topic maar toch uiteindelijk gaat het aan de orde komen) Denk je dat de moeder van het meiske het 123 slikt als er ineens een andere vrouw voor haar kind zorgt?? Mis!! en terecht als het mij zou overkomen zou ik ook een leeuwin zijn!
Inmiddels ga ik zeer goed met man-ex en doen we zelfs regelmatig een bakkie samen en dat vindt stiefzoon helemaal geweldig, die zit dan trots tussen ons in! Maar ook daar hebben we irritaties en jaloezie voor aan de kant moeten zetten.
We zijn uiteindelijk na 6 maanden samen gaan wonen en ik ben op zaterdag gaan werken zodat de mannen iig een dag in het weekend volledig samen waren, vrij snel gaf stiefzoon aan het helemaal niet leuk te vinden dat ik steeds ging werken op zaterdag.
Inmiddels is stiefzoon 5 en hebben we zelf een zoon van 16 maanden en ben ik 30 weken zwanger van nummer 2/3.
Hij heeft zo rond zn 3e wel netjes geleerd dat hij als wij een gesprek hebben en wat wil vragen/vertellen hij dat netjes moet vragen, maar uiteindelijk in de praktijk hebben we alleen nog maar "goeie gesprekken" als alles op bed ligt
Ik denk wel dat je op de goeie weg zit, juist omdat je er helder over na denkt, meteen delen met je vriend die gevoelens zou ik niet doen, als je samen woont er komen situatie's voor waarin je denkt: hey maar ik woon hier ook, kun je er eens voorzichtig over beginnen.
succes en slik m af en toe door die drol!
Ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij nu zit, ik leerde mijn vent kennen toen zijn zoontje 2 was. Wij zagen elkaar dus vaak niet in het weekend dat zijn zoon er was maar we probeerde dan wel vaak 1 dag van het 'zoonweekend' wat met zn 3en te doen, juist omdat vriend mij wel bij zijn zoon wilde betrekken er was immers een hele grote kans dat we samen verder zouden gaan en dan kan je ook niet ineens tegen zoon zeggen, joh er is iemand bij papa komen wonen. De optie die hier genoemd werd om helemaal weg te blijven is in mijn ogen dan ook niet helemaal normaal. Wel kun je het zien van elkaar in dochters weekend beperken tot een dag (of soms zelf maar een halve) zoals wij hebben gedaan.
Het was gewoon niet anders, ook wij woonden wat verder van elkaar af en tja wat is ver?? hij in Rotterdam ik boven Amsterdam, we hadden beide een auto dus op een doordeweekse dag heen en weer rijden deden we ook gewoon.
Ik ga niet ontkennen dat ik ook wel eens een irritatie punt heb gehad maar idd verman jezelf en huppakee, dan moet je voor eenvoudig gaan en een vent treffen zonder verleden en zonder kinderen. Ga ook even na dat als je uiteindelijk wel gaat samenwonen je ook nog met een ex te maken gaat krijgen. (volledig off-topic maar toch uiteindelijk gaat het aan de orde komen) Denk je dat de moeder van het meiske het 123 slikt als er ineens een andere vrouw voor haar kind zorgt?? Mis!! en terecht als het mij zou overkomen zou ik ook een leeuwin zijn!
Inmiddels ga ik zeer goed met man-ex en doen we zelfs regelmatig een bakkie samen en dat vindt stiefzoon helemaal geweldig, die zit dan trots tussen ons in! Maar ook daar hebben we irritaties en jaloezie voor aan de kant moeten zetten.
We zijn uiteindelijk na 6 maanden samen gaan wonen en ik ben op zaterdag gaan werken zodat de mannen iig een dag in het weekend volledig samen waren, vrij snel gaf stiefzoon aan het helemaal niet leuk te vinden dat ik steeds ging werken op zaterdag.
Inmiddels is stiefzoon 5 en hebben we zelf een zoon van 16 maanden en ben ik 30 weken zwanger van nummer 2/3.
Hij heeft zo rond zn 3e wel netjes geleerd dat hij als wij een gesprek hebben en wat wil vragen/vertellen hij dat netjes moet vragen, maar uiteindelijk in de praktijk hebben we alleen nog maar "goeie gesprekken" als alles op bed ligt
Ik denk wel dat je op de goeie weg zit, juist omdat je er helder over na denkt, meteen delen met je vriend die gevoelens zou ik niet doen, als je samen woont er komen situatie's voor waarin je denkt: hey maar ik woon hier ook, kun je er eens voorzichtig over beginnen.
succes en slik m af en toe door die drol!
dinsdag 4 december 2007 om 13:19
Hallo zeg, een opvoedig begint zodra een kind geboren is? Het argument: 'het is nog een klein kind' is bullshit. Dat kind wordt vanzelf ouder en als je te laat begint met corrigeren haal je dat nooit meer in. Je doet net alsof een kind corrigeren een zonde is, ga toch fietsen.
Ontopic:
Tja..je wist vantevoren dat er een kind in het spel was. Dus m.i. moet je gewoon leren omgaan met de consequenties daarvan. Vraag is of je dat wil en belangrijker nog..of je het kan?
dinsdag 4 december 2007 om 14:36
Niet vergelijkbaar, maar mijn man en ik lopen elkaar veel mis door zijn drukke baan. Dus als hij thuis is, en vooral in het weekend, willen de kinderen ook veel aandacht van papa
Logisch.. !!
Wij gaan dan vaak als de kinderen op bed liggen (idd rond 19:00) een film huren, soms eten bestellen .. lekker samen op de bank.. heerlijk !!
Het is zo dat je je dag een beetje anders moet indelen als er kinderen zijn, en jullie momenten moet je ook wat anders indelen.
Iemand die kinderen 'krijgt' groeit daar vanzelf zo in, en voor jou is het even omschakelen!!
Succes !
Logisch.. !!
Wij gaan dan vaak als de kinderen op bed liggen (idd rond 19:00) een film huren, soms eten bestellen .. lekker samen op de bank.. heerlijk !!
Het is zo dat je je dag een beetje anders moet indelen als er kinderen zijn, en jullie momenten moet je ook wat anders indelen.
Iemand die kinderen 'krijgt' groeit daar vanzelf zo in, en voor jou is het even omschakelen!!
Succes !
Op het dak zie je kleine musjes,
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
je weet; ze krijgen wormen ... maar het lijken kusjes!
dinsdag 4 december 2007 om 15:07
Interessant topic dit. Ik ben zelf zowel jarenlang de stiefdochter geweest (bij 2e vrouw van mijn vader) en nu stiefmama van een prachtige Dochter van 6. Daarnaast is mijn Zoon (5) de stiefzoon van mijn huidige partner, met wie ik samen ook nog een dochter heb (1). Kortom; zo'n beetje alle rollen zijn me bekend, ook als ouder van een kind dat helaas maar een deel van de tijd bij mij is, en soms door mij en mijn partner heenfietst.
Als jullie het nog volgen, ga ik even door...
Ik herken de irritatie wel. Heel eerlijk: ik kan meer hebben van mijn eigen kinderen dan van mijn stiefdochter (of bonusdochter, zoals ze zelf zegt en wat ik een veel mooiere term vind
. Ik ben ook wel eens 'jaloers' op hun band en intimiteit (vader-Dochter). 'Jaloers', omdat het niet zo is dat ik het haar niet gun of zo (of hem!), maar ja, drukke levens en veel kindjes en ik zie mijn partner ook maar weinig zonder kinders erbij. Af en toe ebdenk ik me met afgrijzen dat er een tijd komt dat we ze niet meer met goed fatsoen om half 8 in bed hebben allemaal, dat ze de hele avond ook nog beneden zijn.
Niet eerlijk misschien tegenover Dochter, bij wie ik dat sterker voel dan bij zelf gebaarde kinderen, niet handig, maar het is zo. En tegelijkertijd: dat mag nooit het probleem van de kinderen worden, dat is gewoon mijn ding en daar heb ik het maar mee te doen. Mijn stiefdochter, die overigens wel de helft van de tijd bij ons is, heeft veel behoefte aan papa-voor-zich-alleen. Vroeger hád ze hem ook de helft van de tijd helemaal voor zichzelf, ze sliep vaak bij hem in bed, hij bracht/haalde haar altijd van/naar school, ze waren gewoon een setje. En hop, daar ben ik en flop, daar komt een stiefbroertje en plop, nog een halfzusje ook en weg exclusieve papatijd. Ik geef het zo'n kind te doen.
Wat ik heb gemerkt is dat hoe meer ik het loslaat en het ze gewoon laat doen, hoe beter het gaat. Mijn partner houdt ontzettend rekening met mij en met eerlijke verdeling van tijd tussen alle kindjes, daar moet ik ook op vertrouwen. Als ik ze ruimte geef binnen onze nogal hectische dagen om exclusief met z'n 2en dingen te doen, gaat ze ook veel minder aan hem hangen (en als ze dat wel doet, erger ik me weer, dus per saldo is het voor mezelf ook beter). Doe het gewoon, want ouder-kind is zo belangrijk en gaat zo diep. Dat merk ik zelf ook met mijn zoontje, en de keren dat we het geregeld krijgen dat ik iets apart met hem ga doen. Het is gewoon een feit dat je iemand met kind nooit helemaal 'exclusief' hebt. Als er dingen zijn die je echt wild ergeren, ingesleten gewoonten (maar dat speelt meestal pas met samenwonen, althans; dat was bij ons zo), dan zou ik het vriendelijk-constructief aankaarten, maar simpelweg het feit dat ze zijn aandacht vraagt, daar zul je inderdaad voor jezelf een manier van mee leren leven voor moeten vinden, denk ik.
Als jullie het nog volgen, ga ik even door...
Ik herken de irritatie wel. Heel eerlijk: ik kan meer hebben van mijn eigen kinderen dan van mijn stiefdochter (of bonusdochter, zoals ze zelf zegt en wat ik een veel mooiere term vind
. Ik ben ook wel eens 'jaloers' op hun band en intimiteit (vader-Dochter). 'Jaloers', omdat het niet zo is dat ik het haar niet gun of zo (of hem!), maar ja, drukke levens en veel kindjes en ik zie mijn partner ook maar weinig zonder kinders erbij. Af en toe ebdenk ik me met afgrijzen dat er een tijd komt dat we ze niet meer met goed fatsoen om half 8 in bed hebben allemaal, dat ze de hele avond ook nog beneden zijn.Niet eerlijk misschien tegenover Dochter, bij wie ik dat sterker voel dan bij zelf gebaarde kinderen, niet handig, maar het is zo. En tegelijkertijd: dat mag nooit het probleem van de kinderen worden, dat is gewoon mijn ding en daar heb ik het maar mee te doen. Mijn stiefdochter, die overigens wel de helft van de tijd bij ons is, heeft veel behoefte aan papa-voor-zich-alleen. Vroeger hád ze hem ook de helft van de tijd helemaal voor zichzelf, ze sliep vaak bij hem in bed, hij bracht/haalde haar altijd van/naar school, ze waren gewoon een setje. En hop, daar ben ik en flop, daar komt een stiefbroertje en plop, nog een halfzusje ook en weg exclusieve papatijd. Ik geef het zo'n kind te doen.
Wat ik heb gemerkt is dat hoe meer ik het loslaat en het ze gewoon laat doen, hoe beter het gaat. Mijn partner houdt ontzettend rekening met mij en met eerlijke verdeling van tijd tussen alle kindjes, daar moet ik ook op vertrouwen. Als ik ze ruimte geef binnen onze nogal hectische dagen om exclusief met z'n 2en dingen te doen, gaat ze ook veel minder aan hem hangen (en als ze dat wel doet, erger ik me weer, dus per saldo is het voor mezelf ook beter). Doe het gewoon, want ouder-kind is zo belangrijk en gaat zo diep. Dat merk ik zelf ook met mijn zoontje, en de keren dat we het geregeld krijgen dat ik iets apart met hem ga doen. Het is gewoon een feit dat je iemand met kind nooit helemaal 'exclusief' hebt. Als er dingen zijn die je echt wild ergeren, ingesleten gewoonten (maar dat speelt meestal pas met samenwonen, althans; dat was bij ons zo), dan zou ik het vriendelijk-constructief aankaarten, maar simpelweg het feit dat ze zijn aandacht vraagt, daar zul je inderdaad voor jezelf een manier van mee leren leven voor moeten vinden, denk ik.
dinsdag 4 december 2007 om 16:31
Gsis stipte het al even aan. En ik sluit me graag bij haar aan. Vriend en ik werken allebei fulltime. Op de ene woensdag ziet papa zijn kinderen de hele dag alleen, op de andere woensdag zie ik ze de hele dag alleen. In het weekend zien de kinderen ons samen.
En wat ons betreft is het weekend ook voor de kinderen. Wij hebben in het weekend overdag geen exclusieve aandacht voor elkaar. Niet dat we elkaar negeren ofzo, maar we zijn gewoon met de kinderen bezig, boodschappen doen, beetje rommelen, enzovoort. Aandacht voor elkaar is er als de kinderen op bed liggen en af en toe een snelle knuffel tussendoor.
Ik denk dat het probleem van TO net name zit in het feit dat ze nog in het verliefdheidstadium zit en daarom veel aandacht wil. Dat heeft iedereen in die beginfase. Op een gegeven moment is dat hele verliefde er vanaf en heb je ook weer oog voor de wereld om je heen. En vind je het dus ook normaal dat je niet de hele dag aan mekaar wilt en kunt plukken.
TO: ik zou het vooral even laten voor wat het is en accepteren dat in het kindweekend in ieder geval overdag alle aandacht naar het kind gaat. De avonden hebben jullie voor jezelf. Is heel normaal als je kinderen hebt, of ze nu van jezelf zijn of van een ander.
En wat ons betreft is het weekend ook voor de kinderen. Wij hebben in het weekend overdag geen exclusieve aandacht voor elkaar. Niet dat we elkaar negeren ofzo, maar we zijn gewoon met de kinderen bezig, boodschappen doen, beetje rommelen, enzovoort. Aandacht voor elkaar is er als de kinderen op bed liggen en af en toe een snelle knuffel tussendoor.
Ik denk dat het probleem van TO net name zit in het feit dat ze nog in het verliefdheidstadium zit en daarom veel aandacht wil. Dat heeft iedereen in die beginfase. Op een gegeven moment is dat hele verliefde er vanaf en heb je ook weer oog voor de wereld om je heen. En vind je het dus ook normaal dat je niet de hele dag aan mekaar wilt en kunt plukken.
TO: ik zou het vooral even laten voor wat het is en accepteren dat in het kindweekend in ieder geval overdag alle aandacht naar het kind gaat. De avonden hebben jullie voor jezelf. Is heel normaal als je kinderen hebt, of ze nu van jezelf zijn of van een ander.
dinsdag 4 december 2007 om 16:54
Ben het helemaal met Gsis en Dannas eens. Wij verwachten over zo'n 2,5 week ons eerste kindje en ik ga er al helemaal vanuit dat exclusieve tijd voor elkaar de komende maanden er wel niet zal zijn. Is ook niet erg, we verheugen ons allebei erg op ons kindje. Maar kan me voorstellen dat het lastig is als je er zo invalt en het niet je eigen dochter is, zoals TO. Daarbij komt nog, wij kennen elkaar nu 9 jaar en vinden elkaar nog heel lief, maar zijn niet meer zo hoteldebotel verliefd als TO, we kunnen ook wel even zonder elkaar als het moet. Maar als je nog zo verliefd bent, lijkt elk uur samen wel heel belangrijk te zijn.
En inderdaad zou het doordeweeks ook wel moeten lukken om elkaar te zien, maar we weten niet wat voor werktijden ze hebben en waar ze wonen. Zou niet graag van Maastricht naar Groningen willen rijden doordeweeks, en dan ook nog terugmoeten...
En inderdaad zou het doordeweeks ook wel moeten lukken om elkaar te zien, maar we weten niet wat voor werktijden ze hebben en waar ze wonen. Zou niet graag van Maastricht naar Groningen willen rijden doordeweeks, en dan ook nog terugmoeten...
dinsdag 4 december 2007 om 19:15
Ik heb geen ervaring met een situatie als deze maar wil toch graag een paar kanttekeningen plaatsen:
Sommige mensen zeggen dat het logisch is dat een kind van 4 aandacht wil van haar vader. Ze is immers pas 4. Maar een kind van 12 wil net zo goed aandacht van haar vader hoor! Dit houdt nooit op. Wen er maar aan zou ik zeggen.
En voor zover dit al van toepassing is op dit onderwerp:
Er wordt ook gezegd dat je een kind van 4 niet kan aanleren dat het anderen niet mag onderbreken. Maar wanneer leer je het dan wel aan? Vanaf welke leeftijd kan het wel? Als een kindje naar school gaat (bijvoorbeeld) moet het toch ook leren om op zijn/haar beurt te wachten? (tenminste, als het goed is. Mijn leerlingen van 12/13/14 jaar onderbreken ook maar al te graag welk gesprek dan ook....)
Ik denk trouwens dat TO wel op de goede weg is. Ze schrijft zelf dat ze de gevoelens niet wil en dat ze er wat aan wil doen. En dat is moeilijk genoeg om toe te geven.
Sommige mensen zeggen dat het logisch is dat een kind van 4 aandacht wil van haar vader. Ze is immers pas 4. Maar een kind van 12 wil net zo goed aandacht van haar vader hoor! Dit houdt nooit op. Wen er maar aan zou ik zeggen.
En voor zover dit al van toepassing is op dit onderwerp:
Er wordt ook gezegd dat je een kind van 4 niet kan aanleren dat het anderen niet mag onderbreken. Maar wanneer leer je het dan wel aan? Vanaf welke leeftijd kan het wel? Als een kindje naar school gaat (bijvoorbeeld) moet het toch ook leren om op zijn/haar beurt te wachten? (tenminste, als het goed is. Mijn leerlingen van 12/13/14 jaar onderbreken ook maar al te graag welk gesprek dan ook....)
Ik denk trouwens dat TO wel op de goede weg is. Ze schrijft zelf dat ze de gevoelens niet wil en dat ze er wat aan wil doen. En dat is moeilijk genoeg om toe te geven.
dinsdag 4 december 2007 om 19:45
Ik ben van mening dat je een kind natuurlijk aanleert om op zijn/haar beurt te wachten. Maar zoals ik eerder al schreef en wat lilian02 ook vertelde: de meeste kinderen gaan pas op een irritante manier om aandacht vragen als ze het op een normale manier niet krijgen. En in dát geval is het gewoon niet eerlijk om tegen een kind te zeggen "nu niet schat, papa/mamma is aan het praten". Er moet natuurlijk dan ook wél echt onverdeelde aandacht tegenover staan.
Mijn zoon ziet mij doordeweeks ook niet zo gek veel. Dus is het logisch dat hij mij in het weekend graag "exclusief" heeft. Dan kan ik wel roepen dat hij maar moet leren om op zijn beurt te wachten, maar dat is in mijn ogen niet echt een eerlijke redenering. Hij wacht immers de hele week al op zijn beurt. Of bijvoorbeeld 's avonds als ik hem ophaal bij de crèche en naar zijn zin te lang sta te kleppen met de leidsters, dan gaat hij ook staan trekken aan me of er doorheen tetteren. Maarja, mag hij, dan heeft hij gevoelsmatig toch de hele dag al op zijn beurt gewacht?
Ik denk dat dat voor een kind wat haar vader maar eens in de twee weken een weekend ziet ook geldt. Die heeft ook al twee weken netjes op haar beurt gewacht, en dan ís het eindelijk haar beurt, dan wordt er nog steeds gezegd "even lief spelen, papa is aan het praten" of iets dergelijks.
Kortom: in mijn optiek zit er wel degelijk verschil tussen aandacht vragen en aandacht vragen.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 4 december 2007 om 20:03
Gedeeltelijk ben ik het met je eens FV. Ik vind absoluut dat ouders genoeg aandacht aan hun kinderen moeten besteden. Daarin ben ik het 100% met je eens. Maar ergens moet je een grens trekken. Feit is dat mijn leerlingen mij maar 2 x 45 minuten in de week zien en sommigen denken dat hun vragen altijd voorrang hebben op de vragen van anderen of dat ze altijd als eerste aan de beurt zijn, ook al ben ik al met een ander in gesprek. Instant bediening is er gewoon niet altijd bij. Dit zijn trouwens lang niet alle kinderen, het is echt een minderheid. Ik weet ook absoluut niet of het op het geval van TO van toepassing is want ik weet niet op welke manier haar stiefdochter om aandacht vraagt en op welke momenten. Ik vind het zelf ook off-topic maar wilde de vraag toch wel stellen omdat ik me vaak verbaas over de omgangsmanieren van sommige kinderen.
dinsdag 4 december 2007 om 20:47
dinsdag 4 december 2007 om 22:21
Ja dat is het ook, dank je, maar helaas ben ik niet de enige.
Ik zie zoveel gezinnen uit elkaar vallen en verdriet bij peuters, kleuters en pubers.
En de nieuwe samengestelde gezinnen, die ik zelf ook heb, doen zo hun best maar kunnen de sporen die de scheiding vaak heeft achtergelaten niet wegnemen.
Ik ben ook een stiefmoeder dus ken ,net als iemand anders ook al schreef, beide kanten van het verhaal.
Maar als je zelf kinderen hebt dan moet je inderdaad ook tijd voor elkaar vrij maken als ze in bed liggen of iets plannen zonder de kinderen.
Het kind wat maar 2 keer in de maand komt heeft zeker recht op haar papa en hij op haar!
woensdag 5 december 2007 om 14:41
TO schrijft dat zij en haar vriend ver uit elkaar wonen en elkaar voornamelijk in het weekend zien.
Daarbij neem ik dan aan dat een van de twee of beiden doordeweeks werken. Wat voor tijdsverdeling blijft er dan nog over?
Door de weeks heen en weer rijden en midden in de nacht terug, of voor dag en dauw de ochtend erna om op tijd terug te zijn? Lijkt mij dodelijk vermoeiend.
Verhuizen? Andere baan zoeken? Dichter bij elkaar gaan wonen? Lijkt me in het begin van een relatie wat voorbarig. Dan wil je elkaar toch wat langer kennen en wat meer tijd hebben doorgebracht?
En die tijd is er nu juist niet...
En zielig dat zo'n kindje op die manier de aandacht van papa vraagt? Kinderen willen altijd aandacht, liefst de hele dag. Dat kan nou eenmaal niet altijd, dus nee, ik vind het niet zielig (aangenomen dat het niet de hele dag aan zichzelf wordt overgelaten en wel degelijk aandacht krijgt, alleen niet alle aandacht.)
woensdag 5 december 2007 om 18:21
Wij woonden na een half jaar ook al samen... best vroeg inderdaad, maar ik vind niet dat je sowieso kan zeggen dat het te vroeg is. Al zou ik het wel erg vroeg vinden als er een kind in het spel is.
Mijn vader is snel met mijn stiefmoeder gaan samenwonen, ik weet niet meer hoe snel (was net 7 jaar), maar voor mijn gevoel te snel. Ik had haar nog maar net ontmoet ('hallo mevrouw', zoooo vreemd als ik daar aan terugdenk) en toen woonden we er al. In haar huis. Was een beetje teveel van het goede, heeft onze relatie geen goed gedaan.
Mijn vader is snel met mijn stiefmoeder gaan samenwonen, ik weet niet meer hoe snel (was net 7 jaar), maar voor mijn gevoel te snel. Ik had haar nog maar net ontmoet ('hallo mevrouw', zoooo vreemd als ik daar aan terugdenk) en toen woonden we er al. In haar huis. Was een beetje teveel van het goede, heeft onze relatie geen goed gedaan.
woensdag 5 december 2007 om 18:45
Ika wat een gelul. Het gaat om een kind van 4, dat haar pa maar eens in de 2 weken ziet. Natuurlijk hoeft papa niet altijd meteen te springen als het kind erom vraagt, maar jij doet nu net alsof het om een volwassene gaat.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 5 december 2007 om 18:58
divinity... hai..
Ik heb je verhaal gelezen... en ja ik herken er veel in... Ik heb tevens een relatie gehad met een man en een klein kindje... Ik zelf heb geen kinderen...
Ik snap jouw irritaties en jouw gevoel van jaloersheid... Je bent verliefd en je wil graag aandacht van je kerel.. Helaas moet jouw vent zijn aandacht verdelen...en dat is moeilijk voor jou!
Het zou anders zijn als je hem vaker zou zien.. maar jullie zien elkaar alleen in het weekeinde..!! Mijn ex en ik zagen elkaar ook wel wat vaker maar hij had wel coouderschap en dat wil zeggen 7 dagen in de twee dagen was die kleine meid bij hem... Dus tijd voor ons was er nauwelijks... Dagjes weg zat er vaak niet in... Als hij een weekeinde had zonder die kleine was hij ook wel eens blij dat hij tijd voor zichzelf had... en wilde dus zijn ruimte...
Tja heel moeilijk... Je wordt vreliefd op een kerel met een kind... en je denkt niet na wat voor consequenties het kan hebben...Ik trok het niet.. Ikw as gek op die kleine echt....maar het is geen normale situatie en ook geen gezonde situatie om een stabiele relatie op te bouwen... 2/3 van die relaties gaan stuk! en niet voor niks! Je hebt weinig tijd voor elkaar en je slaat fases over...Ik had sterk het gevoel dat ik al in een sleur terecht kwam van dora kijken en op bank zitten en kind bezig houden etc... Als het je eigen kind betreft dan is het heel anders en tevens een bewuste keuze... Mijn relatie is stuk... niet alleen hierom.... maar het had wel een aandeel
Je moet voor jezelf beslissen : kan je heirmee leven.. want bij alles zijn kind is zijn alles!!! en komt altijd op nr 1! Dus je zal het moeten accepteren of ermee kappen... en een vent kiezen die geen kinderen heeft
Ik heb je verhaal gelezen... en ja ik herken er veel in... Ik heb tevens een relatie gehad met een man en een klein kindje... Ik zelf heb geen kinderen...
Ik snap jouw irritaties en jouw gevoel van jaloersheid... Je bent verliefd en je wil graag aandacht van je kerel.. Helaas moet jouw vent zijn aandacht verdelen...en dat is moeilijk voor jou!
Het zou anders zijn als je hem vaker zou zien.. maar jullie zien elkaar alleen in het weekeinde..!! Mijn ex en ik zagen elkaar ook wel wat vaker maar hij had wel coouderschap en dat wil zeggen 7 dagen in de twee dagen was die kleine meid bij hem... Dus tijd voor ons was er nauwelijks... Dagjes weg zat er vaak niet in... Als hij een weekeinde had zonder die kleine was hij ook wel eens blij dat hij tijd voor zichzelf had... en wilde dus zijn ruimte...
Tja heel moeilijk... Je wordt vreliefd op een kerel met een kind... en je denkt niet na wat voor consequenties het kan hebben...Ik trok het niet.. Ikw as gek op die kleine echt....maar het is geen normale situatie en ook geen gezonde situatie om een stabiele relatie op te bouwen... 2/3 van die relaties gaan stuk! en niet voor niks! Je hebt weinig tijd voor elkaar en je slaat fases over...Ik had sterk het gevoel dat ik al in een sleur terecht kwam van dora kijken en op bank zitten en kind bezig houden etc... Als het je eigen kind betreft dan is het heel anders en tevens een bewuste keuze... Mijn relatie is stuk... niet alleen hierom.... maar het had wel een aandeel
Je moet voor jezelf beslissen : kan je heirmee leven.. want bij alles zijn kind is zijn alles!!! en komt altijd op nr 1! Dus je zal het moeten accepteren of ermee kappen... en een vent kiezen die geen kinderen heeft
woensdag 5 december 2007 om 19:10
absoluut niet! (anders had ik ze zelf niet zo graag gewild want ik heb leerlingen zat!) Maar ik vind dat ouders hun kinderen moeten opvoeden. Daar ben ik dan weer niet voor. (in grote lijnen dus he, enige normen en waarden mogen best door ouders aangebracht worden).
En mijn vraag was serieus bedoelt, ik weet niet wanneer je een kind dan wel kunt aanleren dat het niet door anderen heen mag praten.
Bovendien valt het niemand op dat ik ook heb gezegd dat niet alleen kinderen van 4 aandacht van papa willen maar kinderen van 12 ook nog steeds. Jammer want dat vind ik veel belangrijker dan wel of niet onderbreken en hoe/wanneer dat wel/niet kan en bij wie en waarom. Alle kinderen van alle leeftijden willen aandacht van hun ouders hebben daar ook recht op. Dat vind ik belangrijker dan het gezemel over onderbreken van gesprekken.
woensdag 5 december 2007 om 19:15
En dit alles trouwens vanuit mijn positie als docent in het voortgezet onderwijs waar dus kinderen van een jaar of 12 zitten die thuis geen aandacht krijgen. Niet van papa, niet van mama, niet van stiefma/pa. En dat is vreselijk om te zien. Niet alleen kinderen van 4 maar ook pubers willen graag praten/knuffelen/hun dag doornemen/hun cijfers vertellen/waardering voelen/samen op de bank hangen/geheimen delen/woede uiten etc............
