Tweede kind of niet? We komen er maar niet uit

Niet doen...als je twijfelt, niet doen.

En hoe leuk verwacht je dat de wereld voor je kind(eren) gaat zijn? Zoveel problematiek op allerlei gebieden, die niet snel en hoogstwaarschijnlijk niet meer opgelost gaan worden.

Ik zou genieten van jullie ene kind.

Niet alle reacties gelezen:
Hier ben ik zelf enig kind. Dingen als speelmaatjes ed heb ik echt niet gemist als kind. Ik had best wel vriendinnen en op vakantie gingen mijn ouders bewust naar een kindvriendelijke camping (eis speeltuin en zwembad) want dan waren er ook andere kinderen om mee te spelen. Later ging er ook wel eens een vriendinnetje of een nichtje mee op vakantie.
Qua zorg delen later: mijn vader had 1 broer, toch kwam de mantelzorg voor mijn oma voor 99,9 procent op mijn moeder neer.
Leeftijdsverschil zegt niets over hoe kinderen later met elkaar op kunnen schieten. Dat ligt aan het karakter van je kinderen. Mijn moeder komt uit een gezin van 12 en kan idd met de 1 beter opschieten als met de ander. Leeftijdsverschil maakte daarin helemaal geen verschil De zussen waar ze het beste mee kan opschieten verschillen allemaal meer dan 4 jaar in leeftijd met haar.
Wat een ander doet moet nooit een reden zijn om te kiezen voor een 2e kind.

Ttroeteltje schreef: ↑

29-06-2022 07:14

Hier 1 kind, en helemaal volledig op en top tevreden met 1 kind. Kind is nu 10 jaar en heeft ook zelf nooit de behoefte of vraag geuit voor een broertje of zusje.

Ik heb een heel sociaal kind dat heel gemakkelijk contacten legt. Waar het komt (thuis of op vakantie), overal komt kind met een kinderschare aan vriendjes en vriendinnetjes aan zetten.
Ook kan kind heel goed delen en samen spelen of samenwerken.

Sommige mensen zijn van mening 1 kind is geen kind, of 1 kind leert niet delen en samen spelen, of 1 kind is niet sociaal. Dat is dus echt niet zonder meer waar.
Ik ken meer mensen die geen contact of nauwelijks contact met broers/zussen hebben dan dat ik mensen ken die een heel warme band hebben met hen.

Overigens heb je toch nog tijd?
Je hoeft niet nu te beslissen?
Ik denk dat als het gevoel er echt is of komt dan merk je dat vanzelf. En dan ga er daar ook vanzelf voor.

Ikzelf zou niet anders willen dan 1 kind. Maar ik heb dan ook totaal niet dat gevoel van jaloezie gehad wanneer ik een baby zag of hoorde dat vrienden zwanger waren.
Ik heb een vriendin die 3 kinderen heeft en die heeft nog steeds kriebels als ze een baby ziet. Ik herken dat bij mij niet. Ik kan genieten van de kindjes van mijn vriendin, maar heb nooit een seconde gedacht…..oooooh, dat wil ik ook.

Dit had mijn post kunnen zijn! Ik heb er ook 1 en vind ons leven echt heerlijk. Veel tijd voor elkaar, geen aandachtssplagaat.

100% herkenbaar.

Toen mijn oudste ruim 2 was wilde mijn man graag een tweede. Van mij hoefde het niet per se, had geen rammelende eierstokken, maar stond er zeker ook niet negatief tegenover. Mijn oudste is met IVF verwekt en we hadden nog drie embryootjes in de vriezer.

Van die embryootjes werden er 2 een miskraam en 1 ontdooide überhaupt niet goed. En toen was ik klaar. Zoon was inmiddels de 2.5 gepasseerd en het werd makkelijker en we hadden het zo gezellig en goed samen. Ik zag veel voordelen aan het leven met 1 kind en zag een nieuwe IVF helemaal niet zitten.

Mijn man wel, dus toen hebben we afgesproken: nog 1 IVF, want mijn lichaam moet het allemaal ondergaan. Als daar niks uit voortkomt dan houdt het op.

Na de eerste terugplaatsing was ik zwanger van onze jongste, die geboren werd toen de oudste 3.5 was.

Ik ben dol op mijn jongste, hij is een lichtje in ons leven. De broertjes spelen enorm veel met elkaar, zijn nu 5 en 1.5. Ze zijn dol op elkaar en ik denk dat mijn oudste het wel echt ervaart als dat hij een maatje cadeau heeft gekregen.
Daarnaast is het ontegenzeggelijk waar dat je van de tweede net zoveel houdt als de eerste en dat je het met een beetje voorkennis van de oudste vaak ook allemaal net wat beter aankan allemaal.

Wat me is tegengevallen is inderdaad het opnieuw beginnen. Mijn oudste was al geen beste slaper maar mijn jongste spant de kroon. Alle huishoudelijke klussen gaan niet keer twee, maar in het kwadraat. Er is meer rotzooi, meer was, meer kinderen om aan te kleden in het spitsuur, meer alles.

Wel genoot ik veel meer van de zwangerschap en de babytijd. Zodanig dat ik zelfs een tijdje een derde heb gewild. Maar uiteindelijk hebben we besloten dat niet meer te doen. Het is goed zo. Onze kinderen groeien op met een sibling, die heftige eerste 2 jaar zijn weer bijna voorbij, nu hebben we vooral zin om vooruit te kijken met elkaar.

Inderdaad, kon je een derde vanaf 2 bestellen zouden wij dat nog doen. Maar nog 1x die babytijd door was het voor ons zeker waard, maar ook genoeg. We zijn gelukkig als gezin van 4.

Mijn moeder heeft 4 broers en 2 zussen en was zo goed als de enige mantelzorger voor mijn oma en opa. En daar was ze heel erg boos om. Mijn vader is enig kind en deed de mantelzorg met liefde, omdat hij geen verwachtingen had van andere broers en zussen denk ik.
Verder hebben ik en mijn zus zo vaak ruzie gemaakt en pestte me zo hard tijdens onze jeugd dat ik mijn eigen kind dat niet wil aandoen. Nu hebben we wel goed contact maar ik vertrouw haar nog steeds niet helemaal.
Hier blijft het dus ook maar bij 1 kind.

Je tegenargumenten lijken meer uit jezelf te komen en de voor meer uit de omgeving. Ik zou het niet doen.

Doe het niet. Zoals ik het lees heb je voor jou gevoel veel moeten opofferen voor je kind. Je vond de babytijd zwaar en heftig . Je vond het lastig om van je kind te genieten.
Ik zou dat niet nog een keer doen.

De tweede reden die je noemt, die van als jullie oud zijn, vind ik pijnlijk om te lezen.
Een kind heeft geen zorgplicht naar zijn ouders, zoals dat andersom wél geldt.
Het lijkt bijna alsof je iets terug verwacht voor al het zorgen wat je nu doet.
Een kind is geen oude dagsvoorziening.

Super herkenbaar. (Tot nu toe alleen OP gelezen, nog geen andere reacties, maar voelde meteen de drang om te reageren.) Ik schrijf hier maar gewoon mijn/onze ervaring op, voor als je er wat aan hebt.

Wij hebben ook een heel zware babytijd gehad en daarna heb ik er een soort burnout (of was het toch een verlate PPD) van gehad. Bij mij is, door alle ellende heen, het gevoel wel altijd gebleven dat ik een tweede wilde - alleen kon ik me een tijd lang niet voorstellen hóe ons dat moest gaan lukken. Dat diepe gevoel het wel te willen lees ik zo bij jou niet. Mijn man wilde door de nare ervaringen eigenlijk niet meer, dat begreep ik, maar vond ik ook heel erg, omdat de wens bij mij nog zo sterk was. Uiteindelijk is hij toch 'overstag gegaan', kan het alleen maar zo beschrijven. Hij heeft alles super gedaan, maar in de babytijd eigenlijk puur op wilskracht/plichtsbesef, hij kon er niet echt van genieten, dus dat was een groot offer. Nu is de jongste 2,5 en nu pas schiet mijn man niet meer in de stress als hij een baby hoort huilen, of überhaupt een mededeling hoort dat er een kennis zwanger is. Voor mij is de babytijd van de jongste gelukkig wel in zekere zin helend geweest. Dat had ik erg gehoopt, maar ik besefte zelf dat dat ook druk legde, en wat als deze baby ook gezondheidsklachten oid had? Ik heb dus heel erg geluk gehad dat hij als jonge baby echt makkelijk was en ik kon ervaren 'zo kan het ook zijn'. (Daarna werd hij een erbarmelijke slaper, dat was een beetje jammer;-) ).

Oudste is nu 6 en als we alleen haar hadden, zouden we wel veel makkelijker dingen kunnen ondernemen en veel meer tijd voor onszelf hebben. Heeft waarschijnlijk totaal geen zin om daarover te blijven nadenken, maar dat doen we wel. Bij vrienden waar het 'makkelijker' is verlopen en het vanzelfsprekend was dat die tweede er kwam, hoor ik nooit dat ze zich dit nog afvragen.

Maar de positieve kanten: jongste is een heel vrolijk en 'makkelijk' kind. De twee kinderen spelen samen en vinden elkaar lief. Je moet wat vaker inspringen bij strubbelingen onderling, maar ze houden elkaar ook weer bezig, of oudste helpt de jongste (dus dan hoeven wij het niet te doen). Wij zijn als ouders iets relaxter geworden, omdat je bij twee kinderen minder overal bovenop kan zitten, en dat lijkt me voor zowel onszelf als de kinderen fijn. En zelf vind ik het heel leuk om alle 'fases' nog een keer mee te maken. Dat was één van de dingen die ik echt jammer had gevonden aan één kind hebben: fae ervaren, beginnen te snappen, en dan komt dat nooit meer terug.

N.a.v. je OP: ik zou geen kind erbij nemen voor je andere kind. Ze kunnen veel aan elkaar hebben, maar ook juist niet, dat weet je gewoon niet. Wat ik wel soms hoor van ouders met één kind, is dat ze extra vaak een vriendje meenemen op uitstapjes of te spelen hebben. Dat zou bij ons niet zo passen, man en ik zijn allebei veel ontspannener met alleen 'eigen gezin' dan met een ander erbij. Zelf vond ik bevallen ook vreselijk, maar zwanger zijn niet. De tweede zwangerschap is bijna altijd wel zwaarder, zowel doordat je lijf veel sneller uitdijt, als doordat je minder uit kunt rusten omdat je al een kind hebt. Qua 'FOMO': ik zou proberen bij jezelf na te gaan of je dat voelt omdat je ook graag een tweede wilt, óf misschien omdat je ook graag een ontspannen zwangerschap/babytijd had willen ervaren bij je eerste. Ik was er destijds ook vooral jaloers op dat het voor anderen zo makkelijk was om voor die tweede te gaan, omdat dat liet zien dat zij het allemaal veel minder zwaar hadden ervaren, en dat had ik ons ook graag gegund.

Tot slot en ik denk uiteindelijk als belangrijkste: heb je ergens dat diepe gevoel dat je nog een kind zou willen? Hoe is dat bij je man? Als jullie dat nu allebei niet hebben, kun je bv. afspreken met man om er over een bepaalde tijd (bv. een half jaar) op terug te komen en te kijken hoe jullie er dan in staan? En dan ook proberen om tot die tijd geen afwegingen meer in je hoofd te maken - alleen tegen die tijd te kijken hoe je gevoel zich ontwikkeld heeft.

Veel sterkte!

Ik vind 2 kinderen veel makkelijker. Hier hebben ze heel veel aan elkaar. Als we ergens heen gaan vermaken ze zichzelf met elkaar. Dagje strand, vakantie, een wandeling op zondag. Altijd vriendjes meenemen lijkt me niks. Een kind van een ander is toch anders dan een eigen kind. Ik zou dus ook geen vriendje mee willen nemen op vakantie. Teveel verantwoordelijkheid. Uiteraard hebben mn kinderen ook ruzie hoor, maar ze hebben ook heel veel aan elkaar.

Je schrijft dat het het wel zou willen als je de eerste 2 jaar kon overslaan. Ik herken dat gevoel, maar dan bij een derde. Ik zou wel een derde willen als ik garanties had dat het een gezond en makkelijk kindje zou zijn (en nog een aantal andere voorwaarden). Voor mij is dat een belangrijk signaal om er dus niet voor te gaan, omdat je met een kindje niet weet wat je in huis haalt qua zwangerschap, bevalling, babytijd en verder en je in mijn beleving daar dus onvoorwaardelijk in zou moeten stappen. Dus tot de wens je bezwaren overstemt zou ik het niet doen.

Je 2e zwangerschap en bevalling kan zomaar een stuk makkelijker zijn. Ik heb 3 kinderen .. zwangerschap 1 was prima te doen, 2 was zwaar en 3 was appeltje eitje. Bevalling 1 was een hel, bevalling 2 dikke prima en 3 was echt een goede bevalling.

Ik vond het zelf met ieder kind makkelijker worden moet ik je eerlijk zeggen. Je bent een stuk zekerder van jezelf en makkelijker.

Argument mbt gezond kind op de wereld zetten.. die garantie heb je niet, nooit.. Er zijn gelukkig genoeg onderzoeken die je kunt laten doen tijdens je zwangerschap om echte ellende uit te sluiten. Maar dan nog.. Een kind kan alsnog wat krijgen als ze ouder zijn. Als je op die manier wil leven dan heb je geen leven. Je kan nu gezond zijn en morgen in het ziekenhuis liggen.

En argument om het niet bij 1kind te houden.. Ik ben zelf enig kind en vond het als kind echt vreselijk om geen broer of zus te hebben ( en nu nog steeds niet). Altijd alles in je eentje doen.

En ja.. het is niet altijd ideaal.. en met mijn eigen kinderen is het onderling ook niet altijd leuk maar ze trekken, zeker nu, heel veel met elkaar op (jongste is nu 20) en als je ouder wordt is het niet leuk.

Mijn beide ouders werden ziek, ik was als enige degene die alle ziekenhuisdingen en alles wat er bij kwam kijken kon regelen. Bij overlijden van ouder 1 stond ik er bij ouder 1 , alleen voor met de rouwende andere ouder en bij ouder 2 stond ik er helemaal alleen voor.. Geen broer of zus die mij kon helpen. De verzorgende kant is eenvoudig te regelen (thuizorg en noem het maar op ) maar de emotionele kant daarentegen niet.

En nu ben ik wees en heb ik geen verleden meer, geen broer of zus die weet van mijn jeugd of die mij iets kan vertellen over vroeger.. Ik ervaar dat echt als een groot gemis. Ook het met elkaar het verdriet delen is er niet. En natuurlijk zijn er ook gezinnen waar het contact met ouders etc. er niet is, maar het is net zo goed andersom.

Als ik naar mijn man kijk, nog een broer en zus, de band is niet altijd even hecht en in hun jeugd was het zeker niet alleen maar leuk en gezellig. Maar als er stront aan de knikker is, zijn ze er wel voor elkaar..

Hoolahoop, dingen veranderen natuurlijk. Daar kan ik verder niet over oordelen. Maar een tijdje geleden zei je dit in een ander topic:

"Ik heb ook heel lang getwijfeld en uiteindelijk toch bewust keuze gemaakt om voor kindje te gaan. Mijn kind is X jaar en ik hou onbeschrijfelijk veel van haar. Maar mocht ik toen hebben geweten wat ik nu weet, dan was ik toch kinderloos gebleven. Moeder zijn past toch minder bij me dan ik had gedacht en eerlijk gezegd had ik dat echt niet van te voren kunnen weten."

Ik zou er niet aan beginnen als ik jou was, anders heb je dat gevoel straks nog erger.

poldervrouw schreef: ↑

29-06-2022 10:10

Je 2e zwangerschap en bevalling kan zomaar een stuk makkelijker zijn. Ik heb 3 kinderen .. zwangerschap 1 was prima te doen, 2 was zwaar en 3 was appeltje eitje. Bevalling 1 was een hel, bevalling 2 dikke prima en 3 was echt een goede bevalling.

Ik vond het zelf met ieder kind makkelijker worden moet ik je eerlijk zeggen. Je bent een stuk zekerder van jezelf en makkelijker.

Argument mbt gezond kind op de wereld zetten.. die garantie heb je niet, nooit.. Er zijn gelukkig genoeg onderzoeken die je kunt laten doen tijdens je zwangerschap om echte ellende uit te sluiten. Maar dan nog.. Een kind kan alsnog wat krijgen als ze ouder zijn. Als je op die manier wil leven dan heb je geen leven. Je kan nu gezond zijn en morgen in het ziekenhuis liggen.

En argument om het niet bij 1kind te houden.. Ik ben zelf enig kind en vond het als kind echt vreselijk om geen broer of zus te hebben ( en nu nog steeds niet). Altijd alles in je eentje doen.

En ja.. het is niet altijd ideaal.. en met mijn eigen kinderen is het onderling ook niet altijd leuk maar ze trekken, zeker nu, heel veel met elkaar op (jongste is nu 20) en als je ouder wordt is het niet leuk.

Mijn beide ouders werden ziek, ik was als enige degene die alle ziekenhuisdingen en alles wat er bij kwam kijken kon regelen. Bij overlijden van ouder 1 stond ik er bij ouder 1 , alleen voor met de rouwende andere ouder en bij ouder 2 stond ik er helemaal alleen voor.. Geen broer of zus die mij kon helpen. De verzorgende kant is eenvoudig te regelen (thuizorg en noem het maar op ) maar de emotionele kant daarentegen niet.

En nu ben ik wees en heb ik geen verleden meer, geen broer of zus die weet van mijn jeugd of die mij iets kan vertellen over vroeger.. Ik ervaar dat echt als een groot gemis. Ook het met elkaar het verdriet delen is er niet. En natuurlijk zijn er ook gezinnen waar het contact met ouders etc. er niet is, maar het is net zo goed andersom.

Als ik naar mijn man kijk, nog een broer en zus, de band is niet altijd even hecht en in hun jeugd was het zeker niet alleen maar leuk en gezellig. Maar als er stront aan de knikker is, zijn ze er wel voor elkaar..

Oprechte vraag, je hebt toch je eigen verleden, wat mis je dan precies, het niet kunnen delen van gezamenlijke ervaringen? Ik ben ook enig kind, maar ben zelf ook niet zo van het herinneringen ophalen dus dat maakt misschien uit.

Wij hebben ook 1 kind, weliswaar door omstandigheden omdat een tweede kind nooit kwam, maar we zijn harmonieus met zijn drieën, er is ruimte voor onze carrières, geld voor verre reizen dus ik zie ook wel voordelen.

Ik twijfel ook over een tweede, dochter is 3,5. Pittige eerste jaren gehad oa.

Waar ik me niet druk om maak is leeftijdsverschil. Ik zou me ook niet laten opjagen daardoor. Een tweede neem je niet voor je eerste kind, maar omdat je zelf een kind wil. Ik zie zelf juist voordeel in wachten omdat de oudste dan zelfstandiger is.

Ik twijfel juist ook omdat ik de eerste het niet wil aandoen. Ik heb zelf nog ook geen goede band met mijn siblings.

Dus wij stellen het nog uit. Mocht het dan ooit goed voelen dan gaan we ervoor en anders niet.

Adelaar81 schreef: ↑

29-06-2022 10:21

Oprechte vraag, je hebt toch je eigen verleden, wat mis je dan precies, het niet kunnen delen van gezamenlijke ervaringen? Ik ben ook enig kind, maar ben zelf ook niet zo van het herinneringen ophalen dus dat maakt misschien uit.

natuurlijk heb ik een eigen verleden ,maar daar weet ik pas iets van vanaf een jaar of 6/7.. ervoor weet ik niets natuurlijk.. Het gevoel van alleen te staan is voor mij overweldigend. Als kind vond ik het ook absoluut niet leuk om enig kind te zijn. En nu nog steeds niet.

Better_Call_Sally schreef: ↑

29-06-2022 08:31

Dit had mijn post kunnen zijn! Ik heb er ook 1 en vind ons leven echt heerlijk. Veel tijd voor elkaar, geen aandachtssplagaat.

Maar dit telt net zo goed wanneer je 2 kinderen hebt. Ook ik vind mn leven fijn zoals het is, met 2 kinderen. Genoeg tijd voor mezelf, voor mn partner (gaan regelmatig samen uit), voor mn werk. Ik ervaar het niet als druk met 2 kinderen (basisschoolleeftijd). Binnenkort naar het buitenland op vakantie. Fijn dat de kinderen elkaar hebben en zich samen goed kunnen vermaken.
Ook met oppas (de grootouders passen op) geen probleem dat ze op 2 kinderen moeten passen.

libe schreef: ↑

29-06-2022 10:19

Hoolahoop, dingen veranderen natuurlijk. Daar kan ik verder niet over oordelen. Maar een tijdje geleden zei je dit in een ander topic:

"Ik heb ook heel lang getwijfeld en uiteindelijk toch bewust keuze gemaakt om voor kindje te gaan. Mijn kind is X jaar en ik hou onbeschrijfelijk veel van haar. Maar mocht ik toen hebben geweten wat ik nu weet, dan was ik toch kinderloos gebleven. Moeder zijn past toch minder bij me dan ik had gedacht en eerlijk gezegd had ik dat echt niet van te voren kunnen weten."

Ik zou er niet aan beginnen als ik jou was, anders heb je dat gevoel straks nog erger.

oh, dat verandert de zaak natuurlijk behoorlijk. Dan wordt mijn advies: doe maar niet.
Hartstikke goed dat je hier zo eerlijk over kan/wil zijn, en het is wat het is, no shame, maar waarom zou je dan in godsnaam nog een kind overwegen?

Tulpje22 schreef: ↑

29-06-2022 09:44

Ik vind 2 kinderen veel makkelijker. Hier hebben ze heel veel aan elkaar. Als we ergens heen gaan vermaken ze zichzelf met elkaar. Dagje strand, vakantie, een wandeling op zondag. Altijd vriendjes meenemen lijkt me niks. Een kind van een ander is toch anders dan een eigen kind. Ik zou dus ook geen vriendje mee willen nemen op vakantie. Teveel verantwoordelijkheid. Uiteraard hebben mn kinderen ook ruzie hoor, maar ze hebben ook heel veel aan elkaar.

Dat vriendje of vriendinnetje gaat hier ook wel eens mee en daar genieten we van. En vervolgens genieten we er van dat vriendje of vriendinnetje thuis af te zetten en met zijn 3 door naar huis te rijden.

. Zo verschillend kunnen belevingen zijn.

TO, ik begrijp je topic maar met wel/geen tweede kind is het geen kwestie van plussen en minnen, het is een gevoelskwestie.

Als je het graag genoeg wil, vallen de ‘minnen’ in het niet, als je het eigenlijk niet wil, wegen de ‘plussen’ daar niet tegenop.

Wij dachten ook lang dat we het echt bij één wilden houden, toen oudste 3 was begon het echter te kriebelen en kwam er geen verstand meer aan te pas, we wilden het gewoon en dan verdwijnen de leeuwen en beren op de weg.

Bij twijfel niet doen zou ik zeggen.

Kijk je weet gewoon niet hoe het loopt in het leven. Als ik om me heen kijk (vrienden, familie, collega's, maar bijvoorbeeld ook de kinderen van vrienden) zie ik eigenlijk alleen maar mensen die een goede/normale band hebben met hun broer/zus. De een iets hechter dan de ander natuurlijk, maar ik zou er niet gelijk vanuit gaan dat als je een broer/zus hebt die band bij voorbaat gelijk slecht zal zijn. Het zal vast vaak voor komen, dat geloof ik heus, maar blijkbaar niet in mijn omgeving.
Toen een van mijn ouders overleed had ik ook heel veel aan mijn 2 zussen. Gewoon, dat je er niet alleen voor staat in alles wat geregeld moet worden. En ook nu de andere ouder alleen over is gebleven, dat je dan de zorg (ook al gaat het maar om op bezoek gaan) kan verdelen. En dat zie ik ook bij mijn schoonfamilie, dat ze de zorgen verdelen.
Lijkt me zwaar om dat in je eentje te moeten handelen. En tuurlijk, nogmaals, je hebt geen garantie dat als er meerdere kinderen zijn, dat verdeeld zal worden. Een van de kinderen kan emigreren, of geen contact meer hebben met ouders. Tuurlijk.
Maar ik zie dat nu ook van dichtbij bij iemand. Enig kind, beide ouders raken oud en krijgen kwalen. Best een zorg voor hem dat hij dat niet kan delen met een broer of zus.

TO ik zeg niet dat dit een reden is voor een 2e kind hoor. Moet zeggen dat ik eigenlijk nooit lijstjes heb gemaakt van voor- en nadelen. Wij wisten gewoon dat we een tweede wilden. Denk als je er echt heel erg over na gaat denken, je altijd wel bij nadelen uitkomt en gaat twijfelen. Meestal voel je zelf wel of je het wel of niet wil. Ik weet bijvoorbeeld ook echt dat ik geen derde wil, het is goed zo. Maar heb wel altijd geweten dus dat ik het niet bij 1 wil houden (er van uitgaande dat ik een tweede mocht krijgen). Denk dat je eigen gevoel meer zegt dan wat mensen hier zeggen. De een vindt 1 kind prima, de ander zou dat niet willen.

Gamuza schreef: ↑

29-06-2022 07:02

Ik lees nergens een reden dat je het kind wil om het kind zelf. Alleen voor een ander: voor je eerste kind of voor jezelf. Die argumenten zouden voor mij niet voldoende zijn.

Behalve als het een ongelukje is en je wil geen abortus, begint iedereen aan kinderen omdat ze dat voor zichzelf willen. Volgens mij is er niemand die denkt 'goh, laat ik eens iemand het plezier meemaken om geboren te worden en te leven'.

Wat het tweede punt in de OP betreft, zou ik er niet zonder meer vanuit gaan dat je kinderen wel voor je zorgen op latere leeftijd. Wie weet krijg je geen gezond kind en moet jij tot op je oude dag voor je kind zorgen.

Ttroeteltje schreef: ↑

29-06-2022 10:50

Dat vriendje of vriendinnetje gaat hier ook wel eens mee en daar genieten we van. En vervolgens genieten we er van dat vriendje of vriendinnetje thuis af te zetten en met zijn 3 door naar huis te rijden.

. Zo verschillend kunnen belevingen zijn.

Klopt, iedereen beleeft dat anders. Daarom moet TO gewoon kijken wat zij zelf wil, zelf voelt. Voor ons voelt 2 kinderen heel fijn. Voor een ander is dat 1 kind, of zelf 4 of 5.

Ik zou het lekker nog even op zijn beloop laten.
Ik wist op voorhand ook zeker dat ik een tweede wou.
Pas toen eerste 3 was wouden we eraan beginnen. Niet wetende dat dit 5 jaar (!) ging duren.
Ik maakte me ook druk over leeftijdsverschil, wat ik wel na 2 jaar proberen naast me neer had gelegd, omdat mocht het toen raak zijn geweest ook al veel was.
Nu zijn ze bijna 2,5 en bijna 11 jaar. En ben nu ontzettend blij dat er zoveel jaar tussen zit. 8,5 jaar kunnen genieten van de eerste, want ooo wat is het druk met 2!
En ze zijn al 2,5 jaar de beste vrienden. Als ze wakker worden 's ochtends is het eerste wat ze willen elkaar zien. Elke ochtend weer <3

" als wij oud zijn en verzorging nodig hebben oid komt niet alles op haar nek"
In de praktijk is het vaak zo dat alle zorgen door één persoon wordt gedaan. Dus deze reden kun je wegstrepen.

Hier is dat toch echt netjes verdeeld. Ik doe bijv de financiële dingen bij mn moeder en neem haar vaak mee voor een uitje. De partner van mn zus is heel handig, dus hij regelt de klusjes in huis (en dat zijn er stiekem best veel nu mn vader er niet meer is, hij deed altijd alles) en mn andere zus woont verder weg dus is er minder vaak, maar als ze er is dan vaak voor meerdere dagen. En dat is fijn, dan zijn wij die dagen niet nodig.
En kan nog genoeg voorbeelden opnoemen van gezinnen waarbij de zorg echt wel verdeeld is. Sprak pas nog iemand. Moeder ligt langdurig in psychiatrisch ziekenhuis. De kinderen (4) maken schema's wie wanneer erheen gaat of iets regelt. Echt wel pittig als je alleen bent en er dagelijks heen moet lijkt me.

Maar goed, tuurlijk, er zijn ook andere gevallen, dat snap ik. Maar ik ken ze niet echt. Kan wel begrijpen dat 1 broer/zus qua zorg misschien actiever is dan de ander. Of dat een broer/zus ver weg woont.