Kinderen
alle pijlers
Tweede kind of niet? We komen er maar niet uit
woensdag 29 juni 2022 om 06:43
Mijn man en ik hebben een dochter van 3 jaar. We zijn zo super blij met haar, maar vinden het ouderschap wel pittig. Ik heb hier eerder een topic over geopend. Kind gaat nu naar de peuterspeelzaal en dat gaat enorm goed.
We hebben altijd gedacht meerdere kinderen te willen, maar nu twijfelen we toch enorm. Het voelt een beetje als nu of nooit, omdat er anders teveel leeftijdsverschil tussen zou zitten. Maar om nu weer helemaal opnieuw die babytijd door te moeten zitten we eigenlijk totaal niet op te wachten. Maar aan de andere kant lijkt het ons zo leuk voor dochter om een broertje of zusje te hebben. Iemand met wie ze kan spelen, omdat ze nu vaak toch wel alleen is. We vragen ons af hoe het zou zijn als we geen tweede kind krijgen en dochter ouder is, betekent dat dat wij haar altijd moeten entertainen, bijvoorbeeld op vakantie? Voor mezelf heb ik de voors en tegens op een rijtje gezet:
Wel een tweede omdat:
- dochter heeft een speelmaatje
- als wij oud zijn en verzorging nodig hebben oid komt niet alles op haar nek
- we zijn zo nieuwsgierig hoe een tweede eruit zou zien/ wat voor karakter
- hopelijk babytijd wat relaxter meemaken en van genieten
- iedereen om ons heen begint nu aan tweede ronde, voelt een beetje als fomo (fear of missing out)
Geen tweede omdat:
- ik vond zwanger zijn en bevallen vreselijk
- babytijd was zo'n onzekere en heftige periode. Heb me zoveel zorgen gemaakt
- we hebben meer tijd voor onszelf nu kind naar psz gaat
Diep van binnen denk ik nee ik wil echt niet nog een keer zo'n heftige periode meemaken, maar aan de andere kant voel ik toch een soort jaloezie als vrienden aankondigen een tweede te krijgen. Als ik de eerste 2 jaar over kon slaan zou ik vandaag nog een tweede en derde willen haha want nu dochter ouder is vind ik het zo gezellig. Maar helaas gaat dat niet haha.
Is dit herkenbaar voor iemand?
We hebben altijd gedacht meerdere kinderen te willen, maar nu twijfelen we toch enorm. Het voelt een beetje als nu of nooit, omdat er anders teveel leeftijdsverschil tussen zou zitten. Maar om nu weer helemaal opnieuw die babytijd door te moeten zitten we eigenlijk totaal niet op te wachten. Maar aan de andere kant lijkt het ons zo leuk voor dochter om een broertje of zusje te hebben. Iemand met wie ze kan spelen, omdat ze nu vaak toch wel alleen is. We vragen ons af hoe het zou zijn als we geen tweede kind krijgen en dochter ouder is, betekent dat dat wij haar altijd moeten entertainen, bijvoorbeeld op vakantie? Voor mezelf heb ik de voors en tegens op een rijtje gezet:
Wel een tweede omdat:
- dochter heeft een speelmaatje
- als wij oud zijn en verzorging nodig hebben oid komt niet alles op haar nek
- we zijn zo nieuwsgierig hoe een tweede eruit zou zien/ wat voor karakter
- hopelijk babytijd wat relaxter meemaken en van genieten
- iedereen om ons heen begint nu aan tweede ronde, voelt een beetje als fomo (fear of missing out)
Geen tweede omdat:
- ik vond zwanger zijn en bevallen vreselijk
- babytijd was zo'n onzekere en heftige periode. Heb me zoveel zorgen gemaakt
- we hebben meer tijd voor onszelf nu kind naar psz gaat
Diep van binnen denk ik nee ik wil echt niet nog een keer zo'n heftige periode meemaken, maar aan de andere kant voel ik toch een soort jaloezie als vrienden aankondigen een tweede te krijgen. Als ik de eerste 2 jaar over kon slaan zou ik vandaag nog een tweede en derde willen haha want nu dochter ouder is vind ik het zo gezellig. Maar helaas gaat dat niet haha.
Is dit herkenbaar voor iemand?
zaterdag 2 juli 2022 om 10:23
Je hebt het over een paar jaar. Dat is ook persoonlijk of je dat er voor over hebt. Veel zeggen: wat is nou een paar jaar op een mensenleven?navy-blue schreef: ↑02-07-2022 10:01Ik denk ook dat je verder moet kijken dan de babytijd, of de eerst jaren. Die jaren zijn druk met meerdere kinderen. Mijn jongste is net 3 maanden, mijn oudste is 3 jaar. En ik geniet nu wel van beide kinderen (de eerste maanden niet), maar nog niet echt van het gezinsleven zoals het nu is. Het is gewoon druk, heb weinig tijd voor mezelf, veel rommel, veel was. Maar over een paar jaar is dat al weer heel anders.
Voor nu probeer ik in het weekend, als de jongste slaapt, me even af te zonderen zodat ik er daarna weer beter tegen kan.
Succes met je overweging.
Maar ik vind dat dus te veel. Ik heb rotjaren gehad toen het niet lukte, de zwangerschap was wel oké, maar de bevalling weer heel naar met restschade. 1 kind vinden wij eigenlijk prima te behappen en deze dynamiek vinden we heel fijn. Met een tweede zal het toch weer een paar jaar bikkelen zijn en ik vind het leven gewoon te mooi om in standje overleven te gaan. Dat hebben we dus gehad en ik geniet nu van mijn vrije tijd plus dat ik echt de tijd heb/neem om de halve middag met kind te spelen (dat kan, want geen ander kind dat aandacht vraagt).
Het is ook prima om die "paar tropenjaren" niet te hebben. (Overigens heb je met 1 kind nog genoeg te doen)
zaterdag 2 juli 2022 om 10:29
DrBrowns schreef: ↑30-06-2022 13:48Ik lees het toch een beetje anders dan de rest eigenlijk.
Volgens mij wil je het wel heel graag, maar durf je niet zo goed. Omdat je bang bent weer die donkere fase in te gaan van slaapgebrek, tijd-voor-jezelf-gebrek, controlegebrek, een moeilijke zwangerschap.
Dat zijn valide redenen, ik deel ze overigens ook met je (daarom komt er hier nooit een nummer 3), maar als ik zie hoe mijn kinderen samen opgroeien, vind ik het echt allemaal waard. Ik ben gewoon met ogen dicht in de diepte gesprongen als het ging om de tweede. Ik wilde het, maar gevoelsmatig moest ik er niet teveel bij stil staan want dan kwam al die argumenten die jij ook gebruikt naar boven..
De echte baby tijd bij mijn jongste vond ik fantástisch, ik had het idee dat ik wist wat ik aan het doen was en dat scheelde zo veel. Later werd het wel weer zwaarder en eerlijk: dat is het nog steeds (4,5 en bijna 2), maar ik zou het zo opnieuw doen.
Het is eigenlijk gek dat die redenen overboord worden gegooid als het om de tweede gaat, maar bij een derde zijn ze opeens valide. Wat is er toch zo heilig aan een tweede kind? Bij jou groeien ze leuk op met elkaar, maar "leuk met elkaar opgroeien" kan natuurlijk geen reden zijn om twee kinderen te krijgen. En dan heb ik nog niet eens over al die mensen die geen (of slecht) contact hebben met hun broer of zus. Waar heb je dan die zus of broer voor gekregen.
zaterdag 2 juli 2022 om 11:24
Het argument samen opgroeien en speelmaatje vind ik met minimaal 4 jaar leeftijdsverschil een utopie. Gezinsuitjes die voor beide leeftijden leuk zijn, zijn schaars. De een zit in groep 3 als je met de ander al aan het oriënteren bent op een middelbare school. Ik denk dat je het speelmaatjesidee overschat met dit forse leeftijdsverschil wat minimaal gaat ontstaan.
zaterdag 2 juli 2022 om 11:57
Dat ligt denk ik helemaal aan je eigen perspectief. Ik heb 3 kinderen gekregen omdat ik zelf uit een gezin met 3 kinderen kom en dat was (en is) heel gezellig en bijzonder. Ik vond 2 een beetje karig, het zou voor mijn gevoel nét iets chaotischer en minder gestructureerd (binnen de lijntjes) zijn met 3 kinderen, en ik vond het vroeger juist zo fijn om af en toe te kunnen verdwijnen in die chaos, er was met 3 kinderen gewoon meer ruimte om uit het zicht te blijven en mijn eigen gang te gaan. Tegelijk was er een grote onderlinge saamhorigheid en een band die onvergelijkbaar is met alle andere relaties: met broers/zussen deel je iets unieks.Vivark schreef: ↑02-07-2022 11:24Het argument samen opgroeien en speelmaatje vind ik met minimaal 4 jaar leeftijdsverschil een utopie. Gezinsuitjes die voor beide leeftijden leuk zijn, zijn schaars. De een zit in groep 3 als je met de ander al aan het oriënteren bent op een middelbare school. Ik denk dat je het speelmaatjesidee overschat met dit forse leeftijdsverschil wat minimaal gaat ontstaan.
Dit is uiteraard persoonlijk, maar dat geldt sowieso voor kinderen krijgen. Wat ik TO zou aanraden, is proberen te visualiseren hoe haar gezin er over 5, 10 en 20 jaar uitziet: baby’s heb je maar kort, straks gaan ze naar school en worden het tieners en daarna twintigers, en hoe ziet dat eruit in je fantasie? Ik zag mezelf niet scherp voor me met mijn man en één kind, het leek me veel leuker om aan een grote tafel te zitten met schalen eten en veel rumoer, en dat is inderdaad hoe het er nu uitziet bij ons.
Je kunt niets afdwingen of zeker weten, het blijft altijd een gok, maar ik denk dat de meeste mensen diep van binnen wel een soort fantasie hebben van hun ideale gezin. Natuurlijk zitten er praktische haken en ogen aan meer kinderen, maar gelukkig wist ik dat van tevoren niet
Het blijft altijd een avontuur, maar eerlijk gezegd houd ik daar wel van. Als je heel veel waarde hecht aan controle, overzicht en zekerheid zou ik het bij één kind houden.
zaterdag 2 juli 2022 om 14:19
Ik vind al de redenen die TO opschrijft geen goede redenen om een tweede te nemen.
Vooral de reden dat de oudste dan een speelmaatje heeft en TO de oudste niet meer hoef te entertainen. Daar gaat dan scheidsrechtertje voor in de plaatst komen als het niet klikt tussen de kids.
En jaloers zijn omdat vrienden wel voor een tweede gaan en fear of missing out...aub zeg...
Vooral de reden dat de oudste dan een speelmaatje heeft en TO de oudste niet meer hoef te entertainen. Daar gaat dan scheidsrechtertje voor in de plaatst komen als het niet klikt tussen de kids.
En jaloers zijn omdat vrienden wel voor een tweede gaan en fear of missing out...aub zeg...
zaterdag 2 juli 2022 om 14:22
Wel een tweede omdat:
- dochter heeft een speelmaatje
- als wij oud zijn en verzorging nodig hebben oid komt niet alles op haar nek
- we zijn zo nieuwsgierig hoe een tweede eruit zou zien/ wat voor karakter
- hopelijk babytijd wat relaxter meemaken en van genieten
- iedereen om ons heen begint nu aan tweede ronde, voelt een beetje als fomo (fear of missing out)
en deze redenen zijn echt raar om een kindje op de wereld te zetten... sorry hoor vooral de laatste!!
- dochter heeft een speelmaatje
- als wij oud zijn en verzorging nodig hebben oid komt niet alles op haar nek
- we zijn zo nieuwsgierig hoe een tweede eruit zou zien/ wat voor karakter
- hopelijk babytijd wat relaxter meemaken en van genieten
- iedereen om ons heen begint nu aan tweede ronde, voelt een beetje als fomo (fear of missing out)
en deze redenen zijn echt raar om een kindje op de wereld te zetten... sorry hoor vooral de laatste!!
zaterdag 2 juli 2022 om 14:35
Lastig TO, het is niet iets wat je even uit kunt proberen.
Aan ervaringsverhalen heb je wat dat betreft ook niet zoveel, iedereen beleefd het weer anders. Ik heb altijd een diepe wens voor een ( het liefst meerdere) kind(eren) gehad. Geen enkele twijfel om voor de tweede te gaan, toen de oudste net haar eerste verjaardagskaars had uitgeblazen.
Als ik alleen praktisch en met mijn verstand had gedacht, weet ik niet of er een tweede was gekomen ( en misschien die eerste ook wel niet). Maar er was niets praktisch of theoretisch aan. Ik voelde aan alles dat ik een kind wilde, dat ik een tweede kind wilde.
Alle voors- en tegens daar gelaten, het was iets wat ik ( en man ook), heel egoistisch gewoon wilden.
Ik vond beide keren de prille babytijd niet leuk, bij de tweede wist ik wat me te wachten stond en toch overviel het me weer compleet, de onzekerheid, de gedachte of ik het wel goed deed, het niet zou verpesten. Dat herkende ik van de eerste en wist ook dat het na een paar weken beter zou gaan. En vanaf dat ze beiden 9 maanden waren, vond ik het fantastisch en ik kan wel janken als ik me realiseer dat mijn jongste volgend jaar naar school gaat. Ik vind dit zo'n leuke tijd en fase.
Als ik kinderen kon krijgen vanaf 1 jaar, dan had ik er nog wel een paar gewild, maar dat is nu eenmaal niet zo en ik weet nu ook dat 2 meer dan genoeg is voor mijn ( mentale) gezondheid. Het is te overzien, ze zijn gezond, lijken gelukkig te zijn en over het algemeen zijn het de allerleukste speelmaatjes.
Iets wat ik zelf niet ken, want met mijn broertje en zusje had ik dat niet in mijn kinderjaren. Dat werd later gelukkig beter, maar ook hier speelde mee dat ik 5 jaar ouder was en ze een tweeling waren, die echt 4 handen op 1 buik bleken te zijn.
Ik was dus echt blij verrast dat het gewoon bestond, 2 zussen die elkaar de leukste, liefste en grappigste vinden ( en ja, soms is het niet zo leuk, maar dat kan ook niet).
Ik kan me goed voorstellen dat je het niet ziet zitten, weeeer door die babytijd en voor wat? Je weet namelijk niet wat de toekomst je brengt, wie weet kunnen ze elkaar wel schieten, wie weet is je oudste helemaal niet gelukkig met een jongere zus of broer. Je weet het niet, het enige waar je op af kunt gaan is denk ik hoe je je gezin voor je ziet over 10 jaar en of je alle negatieve dingen ook over hebt voor dat ideaalplaatje ( mocht daar een tweede kind in naar voren komen).
Het hoeft niet, een kind is meer dan prima en doet niets af aan hoe gelukkig of goed gesocialiseerd een kind is, echt niet.
Maar enkel en alleen omdat het leuk is voor je eerste, of dat je bang bent de boot te missen.. Hoe was je wens voor je eerste en lijkt je wens voor een tweede daar op?
Aan ervaringsverhalen heb je wat dat betreft ook niet zoveel, iedereen beleefd het weer anders. Ik heb altijd een diepe wens voor een ( het liefst meerdere) kind(eren) gehad. Geen enkele twijfel om voor de tweede te gaan, toen de oudste net haar eerste verjaardagskaars had uitgeblazen.
Als ik alleen praktisch en met mijn verstand had gedacht, weet ik niet of er een tweede was gekomen ( en misschien die eerste ook wel niet). Maar er was niets praktisch of theoretisch aan. Ik voelde aan alles dat ik een kind wilde, dat ik een tweede kind wilde.
Alle voors- en tegens daar gelaten, het was iets wat ik ( en man ook), heel egoistisch gewoon wilden.
Ik vond beide keren de prille babytijd niet leuk, bij de tweede wist ik wat me te wachten stond en toch overviel het me weer compleet, de onzekerheid, de gedachte of ik het wel goed deed, het niet zou verpesten. Dat herkende ik van de eerste en wist ook dat het na een paar weken beter zou gaan. En vanaf dat ze beiden 9 maanden waren, vond ik het fantastisch en ik kan wel janken als ik me realiseer dat mijn jongste volgend jaar naar school gaat. Ik vind dit zo'n leuke tijd en fase.
Als ik kinderen kon krijgen vanaf 1 jaar, dan had ik er nog wel een paar gewild, maar dat is nu eenmaal niet zo en ik weet nu ook dat 2 meer dan genoeg is voor mijn ( mentale) gezondheid. Het is te overzien, ze zijn gezond, lijken gelukkig te zijn en over het algemeen zijn het de allerleukste speelmaatjes.
Iets wat ik zelf niet ken, want met mijn broertje en zusje had ik dat niet in mijn kinderjaren. Dat werd later gelukkig beter, maar ook hier speelde mee dat ik 5 jaar ouder was en ze een tweeling waren, die echt 4 handen op 1 buik bleken te zijn.
Ik was dus echt blij verrast dat het gewoon bestond, 2 zussen die elkaar de leukste, liefste en grappigste vinden ( en ja, soms is het niet zo leuk, maar dat kan ook niet).
Ik kan me goed voorstellen dat je het niet ziet zitten, weeeer door die babytijd en voor wat? Je weet namelijk niet wat de toekomst je brengt, wie weet kunnen ze elkaar wel schieten, wie weet is je oudste helemaal niet gelukkig met een jongere zus of broer. Je weet het niet, het enige waar je op af kunt gaan is denk ik hoe je je gezin voor je ziet over 10 jaar en of je alle negatieve dingen ook over hebt voor dat ideaalplaatje ( mocht daar een tweede kind in naar voren komen).
Het hoeft niet, een kind is meer dan prima en doet niets af aan hoe gelukkig of goed gesocialiseerd een kind is, echt niet.
Maar enkel en alleen omdat het leuk is voor je eerste, of dat je bang bent de boot te missen.. Hoe was je wens voor je eerste en lijkt je wens voor een tweede daar op?
zaterdag 30 juli 2022 om 17:40
zondag 31 juli 2022 om 11:10
Waarom heeft iedereen het over al die zware jaren opnieuw als je voor een 2e gaat?
Ik vond de eerste jaren bij de 1e best lastig omdat alles nieuw was. Maar toen nr 2,3 en 4 kwamen heb ik dit totaal niet als lastig ervaren.
Voor mijn was de omschakeling van geen naar 1 het lastugste. Minder vrijheid, 24/7 aan staan, minder tijd voor jezelf enz Toen nr 2 kwam was dat niet anders en doordat je alles al eens had meegemaakt was ik een stuk zelfverzekerder en was het vooral genieten.
Ik vond de eerste jaren bij de 1e best lastig omdat alles nieuw was. Maar toen nr 2,3 en 4 kwamen heb ik dit totaal niet als lastig ervaren.
Voor mijn was de omschakeling van geen naar 1 het lastugste. Minder vrijheid, 24/7 aan staan, minder tijd voor jezelf enz Toen nr 2 kwam was dat niet anders en doordat je alles al eens had meegemaakt was ik een stuk zelfverzekerder en was het vooral genieten.
zondag 31 juli 2022 om 11:24
Ik na jouw bericht ook.
TO ik zou het in jullie geval zeker bij 1 laten.
Over het stukje opvang, wanneer je je kind op latere leeftijd wegbrengt kan dit de eerste periode heel lastig zijn. Bij ons zijn ze alle 4 met 10/12 weken naar de opvang gegaan. Al hoewel ik dat best lastig vond hebben zij dit niet als onprettig ervaren.
Ze zijn allemaal tot 4 jaar met veel plezier gegaan. Hadden veel vriendjes en het echt heel erg naar hun zin. Door de opvang ging de overgang naar de basisschool heel geleidelijk wat ook heel prettig was.
zondag 31 juli 2022 om 16:34
Maar als er een tweede/derde en vierde komt heb je toch nog minder tijd voor jezelf? En minder slaap? En driedubbel zoveel luiers verschonen en was doen? Waarom geniet je er nu dan meer dan bij de eerste? Was je toen nog heel jong, of ben je gewoon een super mama geworden?Noekie-Noek schreef: ↑31-07-2022 11:10Waarom heeft iedereen het over al die zware jaren opnieuw als je voor een 2e gaat?
Ik vond de eerste jaren bij de 1e best lastig omdat alles nieuw was. Maar toen nr 2,3 en 4 kwamen heb ik dit totaal niet als lastig ervaren.
Voor mijn was de omschakeling van geen naar 1 het lastugste. Minder vrijheid, 24/7 aan staan, minder tijd voor jezelf enz Toen nr 2 kwam was dat niet anders en doordat je alles al eens had meegemaakt was ik een stuk zelfverzekerder en was het vooral genieten.
Groetjes!
zondag 31 juli 2022 om 17:14
Bij de eerste was alles nieuw leeftijd doet er niet toe, ik denk dan dat bijna elke moeder het spannend vindt en onzeker kan zijn over het ouderschap. Bij de opvolgende kinderen ging in mijn geval alles vanzelf.libe schreef: ↑31-07-2022 16:34Maar als er een tweede/derde en vierde komt heb je toch nog minder tijd voor jezelf? En minder slaap? En driedubbel zoveel luiers verschonen en was doen? Waarom geniet je er nu dan meer dan bij de eerste? Was je toen nog heel jong, of ben je gewoon een super mama geworden?
Ik heb met 4 kinderen niet per definitie minder tijd dan met 1. Het is de tijd dat ze wakker zijn alleen drukker maar de tijd die ik voor mezelf had bij 1 kind als hij sliep, heb ik nu met 4 net zo goed als ze op bed liggen. Iets leuks doen met vriendinnen deed ik toen ik 1 kind had maar nog steeds nu ik 4 kinderen heb.
We hebben een grotere wasmachine nu dus wasjes draai ik bijna even veel als toen we 1 kindje hadden. Handelingen combineer ik bij meer kinderen waardoor het maar enkele minuten langer duurt.
Of ik nu voor 1 kindje een brooddtrommel klaar maak of of 4 is de extra tijd niet. Ik sliep echt niet minder bij 4 kinderen dan bij 1. Luiers verschonen, ik heb nooit meer dan 2 kinderen tegelijk in de luiers gehad. Of je er nu 1 of 2 moet verschonen maakt voor mij echt geen verschil.
Voor mij was het gewoon meer aanpassen van geen kindje naar 1. Ik kon niet zomaar even de deur uit, niet meer zo vaak uit eten, altijd rekening houden met een baby. Het gevoel van vrijheid naar 24/7 beschikbaar zijn voor een kindje vond ik lastiger dan nu.
24/7 beschikbaar zijn moet ik toch, of er dan 1 of 4 kinderen mama roepen, of ik dan 1 of 4 boterhammen moet smeren maakt voor mij niet zo'n verschil.
donderdag 4 augustus 2022 om 07:40
Precies dat.... Je gaat ervan uit dat je tweede inderdaad gezond is en dat hij/zij het perfect met de eerste kan vinden.
Wil je ook n kind als die 2 elkaar niet kunnen luchten of zien?
Wil je ook n kind als blijkt dat t een handicap heeft? Of een tweeling blijkt te zijn?
Hou met alles rekening hoor... En bij twijfel niet doen. Het is niet alleen een babytijd die je "door moet" maat een compleet mens wat je op de wereld zet.
donderdag 4 augustus 2022 om 12:19
TO, niet alles gelezen maar wel even een dikke knuffel. Ik vind het heel goed dat je hier zo weloverwogen over na denkt, jezelf niet uit het oog verliest maar ook realistisch kijkt naar de toekomst.
En het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Dochter is nu 3 en de tweede komt over 4 maanden. Lang heb ik niet na willen denken over een tweede, terwijl ergens het verlangen er wel was. Ik vond die babytijd heftig, had een horrorbevalling en voelde me zo blij met ons drietjes.
Tot ik op een dag een gesprek had met een vriendin, over dit onderwerp. Ik vertelde haar dat ik in de toekomst wel twee kinderen voor ons ‘zag’ (áls het al weer mocht lukken) maar zo op zag tegen weer twee jaar verkouden zijn, tandjes, kraampjes enzovoorts. En toen zei zij: ‘Het is gewoon oké om daar geen zin in te hebben.’ Die uitspraak maakte dat er zoveel van me afviel en ik me realiseerde: het is oké om op te zien tegen de eerste tijd, maar uit te kijken naar de tijd daarna (vanaf een jaar of 2-3). Dit besef was al genoeg om er toch weer aan te durven.
En nu dus weer zwanger en heel happy. We voelen beiden dat dit de laatste keer is, vinden het allemaal weer minstens zo speciaal en genieten van de baby spullen. Maar zijn ook eerlijk in het besef dat we weer voor een zware tijd staan die veel van ons vraagt. Maar omdat we weten hoe het wordt, er alle vertrouwen in dat het goed komt. Misschien niet meteen, maar snel genoeg. Sterkte met je keuze, en er is dus niks mis mee om tegen bepaalde zaken gewoon op te zien
En het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Dochter is nu 3 en de tweede komt over 4 maanden. Lang heb ik niet na willen denken over een tweede, terwijl ergens het verlangen er wel was. Ik vond die babytijd heftig, had een horrorbevalling en voelde me zo blij met ons drietjes.
Tot ik op een dag een gesprek had met een vriendin, over dit onderwerp. Ik vertelde haar dat ik in de toekomst wel twee kinderen voor ons ‘zag’ (áls het al weer mocht lukken) maar zo op zag tegen weer twee jaar verkouden zijn, tandjes, kraampjes enzovoorts. En toen zei zij: ‘Het is gewoon oké om daar geen zin in te hebben.’ Die uitspraak maakte dat er zoveel van me afviel en ik me realiseerde: het is oké om op te zien tegen de eerste tijd, maar uit te kijken naar de tijd daarna (vanaf een jaar of 2-3). Dit besef was al genoeg om er toch weer aan te durven.
En nu dus weer zwanger en heel happy. We voelen beiden dat dit de laatste keer is, vinden het allemaal weer minstens zo speciaal en genieten van de baby spullen. Maar zijn ook eerlijk in het besef dat we weer voor een zware tijd staan die veel van ons vraagt. Maar omdat we weten hoe het wordt, er alle vertrouwen in dat het goed komt. Misschien niet meteen, maar snel genoeg. Sterkte met je keuze, en er is dus niks mis mee om tegen bepaalde zaken gewoon op te zien
donderdag 4 augustus 2022 om 12:51
Ik heb niet alles gelezen maar ik vond de babytijd van nr 2 echt een stuk ontspannender omdat je veel meer weet. En ik lees heel veel je het niet moet doen voor een speelmaatje voor nr 1 en daar ben ik het wel mee eens maar mijn 2 kinderen kunnen heel goed met elkaar opschieten. Zit ruim 3 jaar tussen en het zijn pubers inmiddels dus ze vechten elkaar regelmatig de tent uit maar we gaan morgen op vakantie en dan zijn ze op elkaar aangewezen en dat gaat altijd super goed. En als er wat is met de 1 staat de ander klaar om te helpen. Ik vind het dus best wel een valide reden.
En ja, de babytijd is gewoon pittig maar vliegt ook zo weer voorbij.
En ja, de babytijd is gewoon pittig maar vliegt ook zo weer voorbij.
donderdag 4 augustus 2022 om 22:59
TO, in eerdere topics schrijf je dat het ouderschap veel energie kost en dat je savonds geen fut meer hebt om wat te doen. Ook schreef je dat als je had geweten wat je nu weet nu je een kind hebt, je wellicht kinderloos was gebleven en dat het moederschap niet zo goed bij je past. Ietwat vrije vertaling, maar daar komt het op neer.
Met bovenstaande gevoelens is niks mis, dat mag ook gewoon. Alleen als je er nog steeds zo in staat, zou ik persoonlijk niet aan een tweede beginnen, want voor wie doe je het dan. Je hebt nu een mooie balans. En hoewel iedereen het anders ervaart, zeggen toch wel heel veel mensen met 2 kinderen dat het echt wel een grote overgang is en meestal echt wel een stuk zwaarder (ja ik weet het, geldt niet voor iedereen maar voor de overgrote meerderheid in mijn omgeving wel). Ik zou goed overwegen of je dat voor jezelf wil.
Overigens zou ik bij de tweede wel van jongs af aan de opvang introduceren, dan wennen ze heel makkelijk. Kan je oudste mooi naar school terwijl het kleintje een paar dagdelen naar de opvang gaat. Dan kun je ook weer wat voor jezelf doen. Ik zou gek worden zonder opvang haha. Zonder mijn baan zou ik geen leuk mens zijn.
Met bovenstaande gevoelens is niks mis, dat mag ook gewoon. Alleen als je er nog steeds zo in staat, zou ik persoonlijk niet aan een tweede beginnen, want voor wie doe je het dan. Je hebt nu een mooie balans. En hoewel iedereen het anders ervaart, zeggen toch wel heel veel mensen met 2 kinderen dat het echt wel een grote overgang is en meestal echt wel een stuk zwaarder (ja ik weet het, geldt niet voor iedereen maar voor de overgrote meerderheid in mijn omgeving wel). Ik zou goed overwegen of je dat voor jezelf wil.
Overigens zou ik bij de tweede wel van jongs af aan de opvang introduceren, dan wennen ze heel makkelijk. Kan je oudste mooi naar school terwijl het kleintje een paar dagdelen naar de opvang gaat. Dan kun je ook weer wat voor jezelf doen. Ik zou gek worden zonder opvang haha. Zonder mijn baan zou ik geen leuk mens zijn.
zaterdag 6 augustus 2022 om 00:23
Geloept .. in april van dit jaar schreef je onderstaande. Hierin zit je antwoord al duidelijk.. nee dus!
Liever kindloos willen zijn 4 mnd geleden en nu een kind willen als speelkameraadje voor nr 1 en fomo.. come on...
Ik heb ook heel lang getwijfeld en uiteindelijk toch bewust keuze gemaakt om voor kindje te gaan. Mijn kind is X jaar en ik hou onbeschrijfelijk veel van haar. Maar mocht ik toen hebben geweten wat ik nu weet, dan was ik toch kinderloos gebleven. Moeder zijn past toch minder bij me dan ik had gedacht en eerlijk gezegd had ik dat echt niet van te voren kunnen weten.
Sorry voor off topic.
Liever kindloos willen zijn 4 mnd geleden en nu een kind willen als speelkameraadje voor nr 1 en fomo.. come on...
Ik heb ook heel lang getwijfeld en uiteindelijk toch bewust keuze gemaakt om voor kindje te gaan. Mijn kind is X jaar en ik hou onbeschrijfelijk veel van haar. Maar mocht ik toen hebben geweten wat ik nu weet, dan was ik toch kinderloos gebleven. Moeder zijn past toch minder bij me dan ik had gedacht en eerlijk gezegd had ik dat echt niet van te voren kunnen weten.
Sorry voor off topic.
zaterdag 6 augustus 2022 om 10:13
Ik ben zo opgelucht om dit te lezen haha.Noekie-Noek schreef: ↑31-07-2022 17:14Bij de eerste was alles nieuw leeftijd doet er niet toe, ik denk dan dat bijna elke moeder het spannend vindt en onzeker kan zijn over het ouderschap. Bij de opvolgende kinderen ging in mijn geval alles vanzelf.
Ik heb met 4 kinderen niet per definitie minder tijd dan met 1. Het is de tijd dat ze wakker zijn alleen drukker maar de tijd die ik voor mezelf had bij 1 kind als hij sliep, heb ik nu met 4 net zo goed als ze op bed liggen. Iets leuks doen met vriendinnen deed ik toen ik 1 kind had maar nog steeds nu ik 4 kinderen heb.
We hebben een grotere wasmachine nu dus wasjes draai ik bijna even veel als toen we 1 kindje hadden. Handelingen combineer ik bij meer kinderen waardoor het maar enkele minuten langer duurt.
Of ik nu voor 1 kindje een brooddtrommel klaar maak of of 4 is de extra tijd niet. Ik sliep echt niet minder bij 4 kinderen dan bij 1. Luiers verschonen, ik heb nooit meer dan 2 kinderen tegelijk in de luiers gehad. Of je er nu 1 of 2 moet verschonen maakt voor mij echt geen verschil.
Voor mij was het gewoon meer aanpassen van geen kindje naar 1. Ik kon niet zomaar even de deur uit, niet meer zo vaak uit eten, altijd rekening houden met een baby. Het gevoel van vrijheid naar 24/7 beschikbaar zijn voor een kindje vond ik lastiger dan nu.
24/7 beschikbaar zijn moet ik toch, of er dan 1 of 4 kinderen mama roepen, of ik dan 1 of 4 boterhammen moet smeren maakt voor mij niet zo'n verschil.
Ik heb 1 kind, maar herken mezelf (nog) niet in de beschrijving dat het met een 2e makkelijker gaat.
Nja als dat zo is ben ik de koning te rijk en kan ik er wel nog 4 aan.
Ik heb 1 kind van nu 10 maanden oud en heb het geluk gehad dat het een heel makkelijk kind is. Daarnaast ook het geluk dat ik altijd goed in m’n vel heb gezeten.
Naast de reguliere vermoeidheid (heb ik weleens een topic over geopend) heb ik het moederschap nooit als zwaar ervaren. Alleen maar heel erg leuk. Ben nog nooit compleet uitgeput geraakt.
En nu ben ik dus bang voor een 2e kind omdat het dan totaal anders kan zijn. Koudwatervrees lol. Verstoren wat ik al heb.
Ben altijd blij om te lezen als mensen het met meer kinderen ook zo makkelijk vonden. Het kan dus wel
maandag 22 augustus 2022 om 21:24
Dit.Ballys_ schreef: ↑29-06-2022 07:32Ik had dit een jaar geleden ook kunnen schrijven, wij zijn er toch voor gegaan. Ik vond de zwangerschap minder zwaar en weer nu de baby er is beter wat ik moet doen, waardoor alles wat relaxter is. Maar ik kijk al erg uit naar dat het eerste jaar voorbij is, dat vind ik gewoon niet leuk.
Bij ons gaf de doorslag, hoe zie ik mijn gezin over een aantal jaar voor me, en dat was toch echt met zn vieren. Dus deze korte babytijd bikkel ik wel door.
Laat jij je tegenhouden door 2 jaar waar je tegenop ziet.. of door alle jaren die daarna nog komen.
Dat jaloers zijn als vriendinnen aankondigen zwanger te zijn, lijkt mij dat je het graag wil maar angst je tegenhoudt.
maandag 22 augustus 2022 om 21:32
Ik scheel meer dan 5 jaar met mijn zus en ik heb met uitjes nooit last gehad van niet leuk voor allebei.Vivark schreef: ↑02-07-2022 11:24Het argument samen opgroeien en speelmaatje vind ik met minimaal 4 jaar leeftijdsverschil een utopie. Gezinsuitjes die voor beide leeftijden leuk zijn, zijn schaars. De een zit in groep 3 als je met de ander al aan het oriënteren bent op een middelbare school. Ik denk dat je het speelmaatjesidee overschat met dit forse leeftijdsverschil wat minimaal gaat ontstaan.
En merk met onze 3 kinderen dat de jongste en de oudste veel makkelijker met elkaar kunnen spelen dan met de middelste. Die middelste is concurrentie want in leeftijd dichtbij. Kennelijk is de oudste beter in staat om samen met iemand te spelen die niet direct concurrent is.
En ook nu nog vind ik de 5,5 jaar met mijn zus helemaal niet fors. Gezelschapsspellen spelen heeft wel lang geduurd. Maar dat is uiteindelijk ook helemaal goed gekomen
Een zebra is geen paard met strepen
maandag 22 augustus 2022 om 22:42
Ik heb de 2e als veel makkelijker ervaren terwijl het eigenlijk veel zwaarder was. Maar de ervaringen en het vertrouwen maakt het zoveel makkelijker. Je bent intussen gewend aan een kind. Je leven is daarop ingericht en aangepast. Met 1 heb je ook slaapjes, oppas, opvang en luiers etc. Er is geen sprake meer van een enorme verandering bij een 2e of volgende. Ik ken mensen met 4 kinderen en die 3e en 4e draaien direct volledig mee.
Ik weet nog dat ik dacht. Waar was ik met maar 1 kind nu zo druk mee? Alles gaat door ervaring zoveel sneller. En je weet ook dat de vervelende fases weer voorbij gaan. Terwijl het de eerste keer heel lang leek te duren. En wat is nu zo'n relatief korte periode op een mensenleven? Dat moet je natuurlijk wel zien zitten. Een extra mens/persoon erbij. Levenslang een gezinslid erbij. Dat moet een bewuste keuze zijn.
Opgroeien met siblings is een meerwaarde wat mij betreft. Zowel de positieve als minder positieve kanten.
Ik weet nog dat ik dacht. Waar was ik met maar 1 kind nu zo druk mee? Alles gaat door ervaring zoveel sneller. En je weet ook dat de vervelende fases weer voorbij gaan. Terwijl het de eerste keer heel lang leek te duren. En wat is nu zo'n relatief korte periode op een mensenleven? Dat moet je natuurlijk wel zien zitten. Een extra mens/persoon erbij. Levenslang een gezinslid erbij. Dat moet een bewuste keuze zijn.
Opgroeien met siblings is een meerwaarde wat mij betreft. Zowel de positieve als minder positieve kanten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
