Kinderen
alle pijlers
Tweede kind "valt tegen"
zaterdag 16 februari 2008 om 23:27
Hallo allemaal,
Lang getwijfeld maar toch geplaatst: ik word ongelukkig van mijn tweede kind!!
Nu klinkt dit heel onaardig en al ik het zo zie moet ik er zelf al bijna van huilen...Ik zal het verhaal uitleggen.
Een jaar na ons trouwens krgen mijn man en ik ons eerste kind. Negen maanden genieten van de zwangerschap, daarna negen maanden niet slapen maar toch nog genieten!! We genoten er zo van dat we na twee jaar dachten: we willen er graag nog een kindje bij.
Inmiddels zijn we weer een aantal jaar verder en is de jongste 2,5 jaar en om maar met de deur in huis te vallen: het is al twee jaar ellende!!
Eerste half jaar hartstikke zoete baby, rustig meisje, goed slapen eten enzovoorts (dit doet ze overigens wel nog steeds). Maar na een half jaar begon het..huilen/zeuren/ontevreden zijn. Uiteraard ben je bezorgd en probeer je erachter te komen wat het is. Wij naar de dokter, homeopaat enz..Alles geprobeerd. Op een gegeven moment neus en keelamandelen eruit, dat zou het wondermiddel zijn. Nou mooi niet, nog steeds zeer humeurig. Ookuit laten zoeken of ze allergisch is voor bepaalde voedingsmiddelen, dieten geprobeerd. Nul effect.
de laatste tijd zijn we de wanhoop voorbij. De dagen met mijn kind zijn zwaar. Het begint al bij het wakker worden, krijsen/schoppen/mij slaan (!!). En dan is het nog maar zeven uur...Van de 12 uur dat ze op een dag wakker is is ze denk ik ongeveer 11 uur ontevreden..en dan overdrijf ik niet. Het begint echt een stempel op ons leven te drukken. Mijn oudste heeft er ook genoeg van en zegt steeds: hou nu eens op met huilen/schreeuwen/zeuren slaan enz.
Het is absoluut niet zo dat ik mijn kinderen anders behandel, of dat ze tekort komt. Juist niet, liefde genoeg maar het lijkt wel alsof ze er ook niets van moet hebben (en terwijl ik dit schrijf kan ik wel huilen en maak ik me weer zo'n zorgen dat ze echt een afwijking heeft
Ze heeft haar aanhankelijke momenten, maar die zijn sporadisch.
Ik ben echt al 2 jaar heel geduldig maar ik merk dat ik op het punt van exploderen sta.....
Overigens doet ze tegen mijn man net zo, altijd ontevreden, huilen enz.
Het vreemde is dat ze op de creche superlief is, een voorbeeld kind...Dan ga je denken "ligt het aan mij" maar ze doet niet alleen thuis zo, ook bij opa/oma, buren, vrienden enz...Alleen op de creche niet. Daarom heb ik ook het idee dat er meer speelt, ook gezien het feit dat ze altijd netzoveel liefde en aandacht heeft gehad als de oudste, en nog steeds krijgt. maar het lijkt wel alsof ze altijd ongelukkig is.
Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld, natuurlijk ben ik blij dat ze allebei gezond zijn (althans dat hoop ik...) maar ik word zo ongelukkig van deze situatie. Ik durf nergens naar toe te gaan met haar (ze maakt overal scenes) en zie als ik naar bed ga alweer op tegen de volgende dag..Zelfs naar werk gaan is een zegen..
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee? Wat raden jullie ons aan? ik weet het onderhand niet meer. Zelfs onder huwelijk lijdt eronder. Je moet je voorstellen dat je gewoon de hele dag een kind hebt dat huils/krijst/zeurt of slaat/schopt, niet aangeraakt wil worden en altijd haar zin wil hebben.
Groetjes een ongelukkig moeder.
Lang getwijfeld maar toch geplaatst: ik word ongelukkig van mijn tweede kind!!
Nu klinkt dit heel onaardig en al ik het zo zie moet ik er zelf al bijna van huilen...Ik zal het verhaal uitleggen.
Een jaar na ons trouwens krgen mijn man en ik ons eerste kind. Negen maanden genieten van de zwangerschap, daarna negen maanden niet slapen maar toch nog genieten!! We genoten er zo van dat we na twee jaar dachten: we willen er graag nog een kindje bij.
Inmiddels zijn we weer een aantal jaar verder en is de jongste 2,5 jaar en om maar met de deur in huis te vallen: het is al twee jaar ellende!!
Eerste half jaar hartstikke zoete baby, rustig meisje, goed slapen eten enzovoorts (dit doet ze overigens wel nog steeds). Maar na een half jaar begon het..huilen/zeuren/ontevreden zijn. Uiteraard ben je bezorgd en probeer je erachter te komen wat het is. Wij naar de dokter, homeopaat enz..Alles geprobeerd. Op een gegeven moment neus en keelamandelen eruit, dat zou het wondermiddel zijn. Nou mooi niet, nog steeds zeer humeurig. Ookuit laten zoeken of ze allergisch is voor bepaalde voedingsmiddelen, dieten geprobeerd. Nul effect.
de laatste tijd zijn we de wanhoop voorbij. De dagen met mijn kind zijn zwaar. Het begint al bij het wakker worden, krijsen/schoppen/mij slaan (!!). En dan is het nog maar zeven uur...Van de 12 uur dat ze op een dag wakker is is ze denk ik ongeveer 11 uur ontevreden..en dan overdrijf ik niet. Het begint echt een stempel op ons leven te drukken. Mijn oudste heeft er ook genoeg van en zegt steeds: hou nu eens op met huilen/schreeuwen/zeuren slaan enz.
Het is absoluut niet zo dat ik mijn kinderen anders behandel, of dat ze tekort komt. Juist niet, liefde genoeg maar het lijkt wel alsof ze er ook niets van moet hebben (en terwijl ik dit schrijf kan ik wel huilen en maak ik me weer zo'n zorgen dat ze echt een afwijking heeft
Ze heeft haar aanhankelijke momenten, maar die zijn sporadisch.
Ik ben echt al 2 jaar heel geduldig maar ik merk dat ik op het punt van exploderen sta.....
Overigens doet ze tegen mijn man net zo, altijd ontevreden, huilen enz.
Het vreemde is dat ze op de creche superlief is, een voorbeeld kind...Dan ga je denken "ligt het aan mij" maar ze doet niet alleen thuis zo, ook bij opa/oma, buren, vrienden enz...Alleen op de creche niet. Daarom heb ik ook het idee dat er meer speelt, ook gezien het feit dat ze altijd netzoveel liefde en aandacht heeft gehad als de oudste, en nog steeds krijgt. maar het lijkt wel alsof ze altijd ongelukkig is.
Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld, natuurlijk ben ik blij dat ze allebei gezond zijn (althans dat hoop ik...) maar ik word zo ongelukkig van deze situatie. Ik durf nergens naar toe te gaan met haar (ze maakt overal scenes) en zie als ik naar bed ga alweer op tegen de volgende dag..Zelfs naar werk gaan is een zegen..
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee? Wat raden jullie ons aan? ik weet het onderhand niet meer. Zelfs onder huwelijk lijdt eronder. Je moet je voorstellen dat je gewoon de hele dag een kind hebt dat huils/krijst/zeurt of slaat/schopt, niet aangeraakt wil worden en altijd haar zin wil hebben.
Groetjes een ongelukkig moeder.
zaterdag 16 februari 2008 om 23:37
Ach meis toch 
Dat klinkt inderdaad als een onprettige situatie.
Ik lees dat je haar al wel medisch hebt laten onderzoeken, maar is ze ook psychisch onderzocht? Heb je dit wel eens ter sprake gebracht op het CB of bij je huisarts. Het CB kan je advies geven, hoe je verder hulp kunt krijgen en de huisarts kan je eventueel doorverwijzen.
Weet je, alleen al je gevoel uitspreken, kan zo opluchten, dat je er weer even tegen kunt, dus dat is in ieder geval een advies wat ik je kan geven.
En afhankelijk wat 'deskundigen' zeggen, zou je iemand eens mee kunnen laten kijken in jullie gezin, om te zien of ze toch wat meer nodig heeft, dan wat jullie op dit moment doen.
Misschien heeft ze wel hele andere behoeften dan jullie oudste dochter.
Vaak ziet een buitenstander het helderder dan jij zelf, omdat je midden in de situatie zit en je je geduld ook al voor een deel kwijt bent
Heel veel succes en sterkte
Dat klinkt inderdaad als een onprettige situatie.
Ik lees dat je haar al wel medisch hebt laten onderzoeken, maar is ze ook psychisch onderzocht? Heb je dit wel eens ter sprake gebracht op het CB of bij je huisarts. Het CB kan je advies geven, hoe je verder hulp kunt krijgen en de huisarts kan je eventueel doorverwijzen.
Weet je, alleen al je gevoel uitspreken, kan zo opluchten, dat je er weer even tegen kunt, dus dat is in ieder geval een advies wat ik je kan geven.
En afhankelijk wat 'deskundigen' zeggen, zou je iemand eens mee kunnen laten kijken in jullie gezin, om te zien of ze toch wat meer nodig heeft, dan wat jullie op dit moment doen.
Misschien heeft ze wel hele andere behoeften dan jullie oudste dochter.
Vaak ziet een buitenstander het helderder dan jij zelf, omdat je midden in de situatie zit en je je geduld ook al voor een deel kwijt bent
Heel veel succes en sterkte
zaterdag 16 februari 2008 om 23:43
Goed dat je het hier opschrijft. Ik kan me voorstellen dat je ongelukkig wordt van de situatie. Ik zou inderdaad hulp gaan zoeken. Je zit zo ook in een spiraal van negatieve dingen en daar kom je zonder hulp niet uit. I
k denk dat een kind niet ontevreden wordt geboren en het klinkt alsof er iets aan de hand is, hetzij een probleem bij haar, hetzij een probleem binnen jullie gezin. Hoeft niets ernstigs te zijn, het zou zelfs met wat opvoedingsondersteuning opgelost kunnen worden, maar ik zou het zeker uitzoeken. Jij doet je best, maar je bent aan het eind van je latijn.
Laat inderdaad iemand meekijken, voordat je 2e kind echt de zondebok wordt en alleen nog maar negatieve aandacht krijgt.
k denk dat een kind niet ontevreden wordt geboren en het klinkt alsof er iets aan de hand is, hetzij een probleem bij haar, hetzij een probleem binnen jullie gezin. Hoeft niets ernstigs te zijn, het zou zelfs met wat opvoedingsondersteuning opgelost kunnen worden, maar ik zou het zeker uitzoeken. Jij doet je best, maar je bent aan het eind van je latijn.
Laat inderdaad iemand meekijken, voordat je 2e kind echt de zondebok wordt en alleen nog maar negatieve aandacht krijgt.
zaterdag 16 februari 2008 om 23:51
Wat een verdrietige situatie. Het lijkt me heel zwaar. Ik heb zelf ook een vrij intense dochter maar wel op een andere manier die ook pittig kan zijn maar niet zo moeilijk als bij jullie vermoed ik.
Ik neem aan dat jullie bij de huisarts geweest zijn nav alle tests ed? Zei hij of zij er verder nog iets over? Dat als het niet iets fysieks was het misschien "hier- of daarmee" te maken zou kunnen hebben?
Wat bij mijn dochter goed geholpen heeft en nog steeds helpt wanneer ze teveel prikkels te verwerken krijgt (dat is haar kwetsbare plek), zijn bach bloesems. Ik was er zelf in eerste instantie wat sceptisch over grappig genoeg maar dat is nu een paar jaar geleden en het verbaasde me hoe snel ze hielpen in haar geval. Het was bij haar wel duidelijk een emotionele overgevoeligheid, dat bleek voor mij uit ook veel andere dingen. Ik weet niet of je het idee hebt dat het iets specifiek emotioneels is bij jouw dochter?
Misschien vind je het wazige onzin, heb ik alle begrip voor als dat zo is
. Mocht je er meer van willen weten, dan mail ik er graag over met je.
Ik neem aan dat jullie bij de huisarts geweest zijn nav alle tests ed? Zei hij of zij er verder nog iets over? Dat als het niet iets fysieks was het misschien "hier- of daarmee" te maken zou kunnen hebben?
Wat bij mijn dochter goed geholpen heeft en nog steeds helpt wanneer ze teveel prikkels te verwerken krijgt (dat is haar kwetsbare plek), zijn bach bloesems. Ik was er zelf in eerste instantie wat sceptisch over grappig genoeg maar dat is nu een paar jaar geleden en het verbaasde me hoe snel ze hielpen in haar geval. Het was bij haar wel duidelijk een emotionele overgevoeligheid, dat bleek voor mij uit ook veel andere dingen. Ik weet niet of je het idee hebt dat het iets specifiek emotioneels is bij jouw dochter?
Misschien vind je het wazige onzin, heb ik alle begrip voor als dat zo is
. Mocht je er meer van willen weten, dan mail ik er graag over met je.
zaterdag 16 februari 2008 om 23:52
Oh, ja wat me wel opviel..
Het lijkt een klein detail, maar probeer het voor jezelf anders te verwoorden, dan hoe je het nu doet.
Je schrijft (en denkt dus) ' Ik word ongelukkig van mijn tweede kind'
Probeer het eens anders te beschrijven: Ik word ongelukkig van de situatie waarin ik nu verkeer met mijn tweede kind'
Want dat is het in feite.
Als je het beschrijft zoals je in het topic gedaan hebt, ga je je onherroepelijk direct schuldig voelen, omdat je heel goed beseft dat je kind het niet expres doet en je het haar niet kwalijk kunt nemen.
Maar je kunt wel heel erg ongelukkig worden van de situatie.
Probeer je ook te realiseren, dat het niet komt door een 'tweede' kind.
Het voelt nu vast, alsof je spijt hebt van je beslissing om een tweede kind te krijgen, maar probeer dat gevoel te rationaliseren.
Deze situatie had ook kunnen ontstaan met je oudste.
Snap je waar ik heen wil?
Als je het allemaal toeschrijft aan je 'tweede' dan zul je dat gevoel blijven houden, ook al gaat het in de toekomst allemaal weer lekker
Je zult dan blijven denken' was ik er maar niet aan begonnen'
Dus probeer dat van je af te zetten.
Het lijkt een klein detail, maar probeer het voor jezelf anders te verwoorden, dan hoe je het nu doet.
Je schrijft (en denkt dus) ' Ik word ongelukkig van mijn tweede kind'
Probeer het eens anders te beschrijven: Ik word ongelukkig van de situatie waarin ik nu verkeer met mijn tweede kind'
Want dat is het in feite.
Als je het beschrijft zoals je in het topic gedaan hebt, ga je je onherroepelijk direct schuldig voelen, omdat je heel goed beseft dat je kind het niet expres doet en je het haar niet kwalijk kunt nemen.
Maar je kunt wel heel erg ongelukkig worden van de situatie.
Probeer je ook te realiseren, dat het niet komt door een 'tweede' kind.
Het voelt nu vast, alsof je spijt hebt van je beslissing om een tweede kind te krijgen, maar probeer dat gevoel te rationaliseren.
Deze situatie had ook kunnen ontstaan met je oudste.
Snap je waar ik heen wil?
Als je het allemaal toeschrijft aan je 'tweede' dan zul je dat gevoel blijven houden, ook al gaat het in de toekomst allemaal weer lekker
Je zult dan blijven denken' was ik er maar niet aan begonnen'
Dus probeer dat van je af te zetten.
zaterdag 16 februari 2008 om 23:58
Ongelukkie mama, ik heb echt met je te doen. Want geen enkele mama wil ongelukkig zijn of zelfs maar de helft van die gevoelens voelen als het betrekking heeft op je eigen kind. Ik vind het heel goed van je dat je de stap hebt genomen om erover te durven schrijven. Dat is al stap 1. Nu snel de volgende stap.
Ik denk dat Eowyn gelijk heeft: nu is het tijd voor serieuze ondersteuning en evt. aangevuld door onderzoeken. Misschien is het zelfs simpel op te lossen, maar weet je gewoon net die knoppen niet. Het zou eeuwig zonde zijn als jouw en jullie gezinsgeluk daar zo onder te lijden heeft.
Ik heb zelf ook wat opvoedondersteuning gehad, dus schroom niet. Er bestaat begeleiding in grote en kleine stappen. Misschien dat jullie moeten beginnen met video home training. Dan kan er al ten eerste in kaart gebracht worden wat er nu werkelijk thuis gebeurt. En dan kan daarna misschien een stappenplan of doorverwijzing opgezet worden.
Heel erg veel sterkte met deze moeilijke situatie.
Ik denk dat Eowyn gelijk heeft: nu is het tijd voor serieuze ondersteuning en evt. aangevuld door onderzoeken. Misschien is het zelfs simpel op te lossen, maar weet je gewoon net die knoppen niet. Het zou eeuwig zonde zijn als jouw en jullie gezinsgeluk daar zo onder te lijden heeft.
Ik heb zelf ook wat opvoedondersteuning gehad, dus schroom niet. Er bestaat begeleiding in grote en kleine stappen. Misschien dat jullie moeten beginnen met video home training. Dan kan er al ten eerste in kaart gebracht worden wat er nu werkelijk thuis gebeurt. En dan kan daarna misschien een stappenplan of doorverwijzing opgezet worden.
Heel erg veel sterkte met deze moeilijke situatie.
zondag 17 februari 2008 om 00:02
Meid wat ontzettend goed van je dat je dit durft te schrijven!
Wat de anderen ook al zeggen, ga hulp zoeken.
Volgens mij ben je een heel goede moeder, dat blijkt uit het geduld dat je hebt,alles wat je al geprobeerd hebt en de moed om te schrijven.
Ik weet niet of het bij jou in de buurt ook aangeboden wordt, maar heb je weleens gehoord van VHT?(videohometraining) bij ons consultatie bureau werkt een speciaal opgeleide wijkverpleegkundige die dat doet.Ze komt bij je thuis om te observeren en jullie worden ook gefilmd. Dit wordt met je besproken en ik weet (ook vanuit mijn werk)dat het vaak heel veel en goede resultaten geeft.
Een vriendin van mij heeft het gedaan met haar (geadopteerde en onveilig gehechte)dochtertje, zij waren ontzettend positief.
Het leverde voor iedereen in het gezin iets op, hun eigen relatie, voor hun oudste kinderen en natuurlijk voor haar dochtertje en de band met haar.
Ik heb daar zo'n positieve verandering gezien.
Ik ken jouw situatie natuurlijk niet maar misschien is het iets voor jullie.
Mijn vriendin was vooral zo enthousiast omdat het de positieve dingen die je met haar hebt en dat wat jij en je man goed kunnen en doen zo uitvergroot.
Want uiteraard heb je positieve en fijne momenten samen, die zijn nu alleen ondergesneeuwd door alle toestanden.
De wijkverpleegkundige die het in onze gemeente doet is ook een erg leuke,warme en positieve vrouw.
Zij voelden zich erg gesteund door haar, en die vrouw vond niets vreemd of gek.
Dat lijkt me ook zo heerlijk, ik kan me zo voorstellen dat iedereen in je omgeving zich ermee bemoeit en adviezen geeft. Vast goed bedoeld, maar ook dat maakt je onzeker denk ik.
Deze vrouw weet gewoon waar ze het over heeft.
Je bent nu zo vermoeid,uitgeput en verdrietig dat je de leuke dingen niet meer helder kunt zien lijkt me.
Ook op internet kun je info vinden over VHT.
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Alle liefs in ieder geval!
groetjes Petra
(ennuh vooral hier blijven schrijven hoor, dat lucht ontzettend op.)
Wat de anderen ook al zeggen, ga hulp zoeken.
Volgens mij ben je een heel goede moeder, dat blijkt uit het geduld dat je hebt,alles wat je al geprobeerd hebt en de moed om te schrijven.
Ik weet niet of het bij jou in de buurt ook aangeboden wordt, maar heb je weleens gehoord van VHT?(videohometraining) bij ons consultatie bureau werkt een speciaal opgeleide wijkverpleegkundige die dat doet.Ze komt bij je thuis om te observeren en jullie worden ook gefilmd. Dit wordt met je besproken en ik weet (ook vanuit mijn werk)dat het vaak heel veel en goede resultaten geeft.
Een vriendin van mij heeft het gedaan met haar (geadopteerde en onveilig gehechte)dochtertje, zij waren ontzettend positief.
Het leverde voor iedereen in het gezin iets op, hun eigen relatie, voor hun oudste kinderen en natuurlijk voor haar dochtertje en de band met haar.
Ik heb daar zo'n positieve verandering gezien.
Ik ken jouw situatie natuurlijk niet maar misschien is het iets voor jullie.
Mijn vriendin was vooral zo enthousiast omdat het de positieve dingen die je met haar hebt en dat wat jij en je man goed kunnen en doen zo uitvergroot.
Want uiteraard heb je positieve en fijne momenten samen, die zijn nu alleen ondergesneeuwd door alle toestanden.
De wijkverpleegkundige die het in onze gemeente doet is ook een erg leuke,warme en positieve vrouw.
Zij voelden zich erg gesteund door haar, en die vrouw vond niets vreemd of gek.
Dat lijkt me ook zo heerlijk, ik kan me zo voorstellen dat iedereen in je omgeving zich ermee bemoeit en adviezen geeft. Vast goed bedoeld, maar ook dat maakt je onzeker denk ik.
Deze vrouw weet gewoon waar ze het over heeft.
Je bent nu zo vermoeid,uitgeput en verdrietig dat je de leuke dingen niet meer helder kunt zien lijkt me.
Ook op internet kun je info vinden over VHT.
Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Alle liefs in ieder geval!
groetjes Petra
(ennuh vooral hier blijven schrijven hoor, dat lucht ontzettend op.)
zondag 17 februari 2008 om 00:04
hallo allemaal,
Bedankt voor jullie reacties!
Uiteraard hebben we al een hoop geprobeerd, hieronder een paar reacties:
huisarts: voor amandelen: dit is de oplossing! (not) erna: nee ze is helemaal gezond, het is een fase (duurt wel lang dan!!)
CB arts: het is gewoon haar karakter, pittig kind. schenk er niet te veel aandacht aan.
Keer erna: goh ben je moe? (ja wat denk je...)
Oma: Ik heb dit nog nooit meegemaakt.. (geen professionele reactie maar wou hem er even bijzetten!)
Buren: ze huilt wel ONTZETTEND veel he...
Vriendinnen: gaat het nog wel...
Het luchtte idd al op om erover te schrijven. Soms denk ik wel eens dat we de enige zijn maar dat is natuurlijk niet zo...
Videotraining staat in de planning, dus we blijven er wel mee bezig. Overigens let ik heel erg op het niet alleen negatieve aandacht geven hoor, maar misschien gaat het op het moment wel te krampachtig.
Feliciaatje: ik hoor graag meer hoor!!!
Elyane: bedankt voor je goede opmerking. zo juist. Het is idd de situatie waar ik ongelukkig van word maar je gaat het toch verwarren met: ik word ongelukkig van haar. Heb idd ook gedacht: waar ben ik aan begonnen...Maar het is haar GEDRAG wat me ongelukkig maakt.
Maar ben idd aan het einde van mijn latijn, er moet wel snel wat gebeuren want ik ben bang dat ik nog eens zo tegen haar uitval dat ik er spijt van krijg..en ze kan er natuurlijk zelf ook niets aan doen want idd: je wordt niet ongelukkig geboren. Er is vast iets met haar maar het is zo moeilijk om erachter te komen wat.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties!
Bedankt voor jullie reacties!
Uiteraard hebben we al een hoop geprobeerd, hieronder een paar reacties:
huisarts: voor amandelen: dit is de oplossing! (not) erna: nee ze is helemaal gezond, het is een fase (duurt wel lang dan!!)
CB arts: het is gewoon haar karakter, pittig kind. schenk er niet te veel aandacht aan.
Keer erna: goh ben je moe? (ja wat denk je...)
Oma: Ik heb dit nog nooit meegemaakt.. (geen professionele reactie maar wou hem er even bijzetten!)
Buren: ze huilt wel ONTZETTEND veel he...
Vriendinnen: gaat het nog wel...
Het luchtte idd al op om erover te schrijven. Soms denk ik wel eens dat we de enige zijn maar dat is natuurlijk niet zo...
Videotraining staat in de planning, dus we blijven er wel mee bezig. Overigens let ik heel erg op het niet alleen negatieve aandacht geven hoor, maar misschien gaat het op het moment wel te krampachtig.
Feliciaatje: ik hoor graag meer hoor!!!
Elyane: bedankt voor je goede opmerking. zo juist. Het is idd de situatie waar ik ongelukkig van word maar je gaat het toch verwarren met: ik word ongelukkig van haar. Heb idd ook gedacht: waar ben ik aan begonnen...Maar het is haar GEDRAG wat me ongelukkig maakt.
Maar ben idd aan het einde van mijn latijn, er moet wel snel wat gebeuren want ik ben bang dat ik nog eens zo tegen haar uitval dat ik er spijt van krijg..en ze kan er natuurlijk zelf ook niets aan doen want idd: je wordt niet ongelukkig geboren. Er is vast iets met haar maar het is zo moeilijk om erachter te komen wat.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties!
zondag 17 februari 2008 om 08:28
Heel herkenbaar jouw verhaal. Zelf heb ik hier ook eens een topic over geopend met als titel "geen leuk kind" of iets dergelijks. Onze tweede zoon wordt eind april drie jaar en vanaf dag 7 ofzo is het een ontevreden en vaak chagrijnig kind. Altijd huilen en mopperen en heel boos. Nooit eens spontaan lachen of vrolijk. Deze situatie heeft er mede toe bijgedragen dat ik overspannen raakte.
Maar er is inmiddels, thank God, iets veranderd. bijna een jaar geleden zijn wij hem op een andere manier gaan benaderen wat heel erg geholpen heeft. Verder is hij de laatste maanden heel goed gaan praten wat hem ook heel erg geholpen heeft: hij kan zich eindelijk uitten!
En ik kan niet anders zeggen dat ik hem nu een geweldig kind vind! Hij is vaak vrolijk en grappig. Hij kan ook nog wel heel boos zijn en als we bijvoorbeeld in de supermarkt zijn en hij kijkt boos en iemand zegt er wat van, Zo van: "zooo wat kijk jij boos" dan kan hij gerust heel duidelijk tegen diegene zeggen wat ik soms denk nl: "wegwezen jij!!" Ik schaam me dan wel dood maar stiekem kan ik er ook wel om lachen nu. Dan denk ik Ja waar bemoeien al die mensen zich toch mee!
Mijn tip: accepteer hoe je kind is en benader haar positief. Ga zoveel mogelijk het conflict uit de weg en vermijd vervelende situaties. Stel wel duidelijke grenzen en maar ga niet altijd enorm op je strepen staan om je "gelijk" te halen.
Maar er is inmiddels, thank God, iets veranderd. bijna een jaar geleden zijn wij hem op een andere manier gaan benaderen wat heel erg geholpen heeft. Verder is hij de laatste maanden heel goed gaan praten wat hem ook heel erg geholpen heeft: hij kan zich eindelijk uitten!
En ik kan niet anders zeggen dat ik hem nu een geweldig kind vind! Hij is vaak vrolijk en grappig. Hij kan ook nog wel heel boos zijn en als we bijvoorbeeld in de supermarkt zijn en hij kijkt boos en iemand zegt er wat van, Zo van: "zooo wat kijk jij boos" dan kan hij gerust heel duidelijk tegen diegene zeggen wat ik soms denk nl: "wegwezen jij!!" Ik schaam me dan wel dood maar stiekem kan ik er ook wel om lachen nu. Dan denk ik Ja waar bemoeien al die mensen zich toch mee!
Mijn tip: accepteer hoe je kind is en benader haar positief. Ga zoveel mogelijk het conflict uit de weg en vermijd vervelende situaties. Stel wel duidelijke grenzen en maar ga niet altijd enorm op je strepen staan om je "gelijk" te halen.
zondag 17 februari 2008 om 10:17
Wow, wat een verhaal. Ik vind het heel knap dat je het hier durft op te schrijven.
Het is al eerder gezegd: is er ook gekeken of je dochter psychisch niks mankeert? Ik ben (was?) daar nooit zo'n voorstander van, waardoor ik met mijn oudste bijna 9 jaar aangemodderd heb, voordat ik met hem naar een kinderpsychiater ging. Mijn oudste blijkt autistisch te zijn, wat veel van zijn negatieve gedrag verklaart. Sinds ik dat weet kan ik weer veel meer van hem genieten, omdat ik ten eerste nu veel minder aan mezelf twijfel en ten tweede 'achter' het gedrag van mijn zoon kan kijken.
Ik bedoel absoluut niet te zeggen dat je dochter bijv autistisch is, maar wel dat ik denk dat het handig is om ook haar psychische gesteldheid te laten onderzoeken. Want als er echt op dat vlak iets is, dan is alle opvoedingsondersteuning waarschijnlijk hooguit tijdelijk een hulpmiddel.
Ik hoop dat jullie eruit komen, want deze situstie is voor jezelf slopend en voor je dochter waarschijnlijk zwaar frustrerend, omdat ze ook wel voelt dat zij overal de 'schuld' van krijgt.
Het is al eerder gezegd: is er ook gekeken of je dochter psychisch niks mankeert? Ik ben (was?) daar nooit zo'n voorstander van, waardoor ik met mijn oudste bijna 9 jaar aangemodderd heb, voordat ik met hem naar een kinderpsychiater ging. Mijn oudste blijkt autistisch te zijn, wat veel van zijn negatieve gedrag verklaart. Sinds ik dat weet kan ik weer veel meer van hem genieten, omdat ik ten eerste nu veel minder aan mezelf twijfel en ten tweede 'achter' het gedrag van mijn zoon kan kijken.
Ik bedoel absoluut niet te zeggen dat je dochter bijv autistisch is, maar wel dat ik denk dat het handig is om ook haar psychische gesteldheid te laten onderzoeken. Want als er echt op dat vlak iets is, dan is alle opvoedingsondersteuning waarschijnlijk hooguit tijdelijk een hulpmiddel.
Ik hoop dat jullie eruit komen, want deze situstie is voor jezelf slopend en voor je dochter waarschijnlijk zwaar frustrerend, omdat ze ook wel voelt dat zij overal de 'schuld' van krijgt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 17 februari 2008 om 10:26
Ik sluit mij aan bij Solomio, laat alsjeblieft het kindje psychisch onderzoeken, ik denk in de richting pdd nos, wat wil zeggen dat ze misschien kenmerken v autisme heeft.
Ben je zelf wel eens stiekem gaan kijken op de crèche??
En probeer te onderscheiden waarmee je ongelukkig bent, je bent niet ongelukkig met het kind, maar met de situatie waarmee je te doen hebt, zo zul je je minder schuldig voelen, elke keer als je het op het kind projecteert wordt je van binnen verscheurd door schuldgevoel en das niet nodig als je de dingen scheidt .
Heel veel sterkte en ik hoop dat je een oplossing/uitleg zult vinden van het gedrag van je kindje.
Ben je zelf wel eens stiekem gaan kijken op de crèche??
En probeer te onderscheiden waarmee je ongelukkig bent, je bent niet ongelukkig met het kind, maar met de situatie waarmee je te doen hebt, zo zul je je minder schuldig voelen, elke keer als je het op het kind projecteert wordt je van binnen verscheurd door schuldgevoel en das niet nodig als je de dingen scheidt .
Heel veel sterkte en ik hoop dat je een oplossing/uitleg zult vinden van het gedrag van je kindje.
zondag 17 februari 2008 om 10:52
ik dnek dat het inderdaad handig is om te vergelijken wat er op de creche en thuis gebeurt. Is er wellicht meer structuur? hebben ze een andere manier van "straffen"? Is het voor haar misschien geruststellend dat ze weet wat er op een dag gebeurt op de creche? Heeft ze meer plek om uit te razen, doet ze daar speciale spelletjes of oefeningen? Miscshien zit er iets in.
Verder wil ik je veel sterkte wensen met je kleine driftkopje.
Verder wil ik je veel sterkte wensen met je kleine driftkopje.
zondag 17 februari 2008 om 11:38
hmmm...
Ik herken er wel wat in...
Heb een dochter van bijna anderhalf. Eerste 6 maand huilbaby, nu drein/jammerdreumes... Ze gaat ook naar de creche, en ook daar ondervinden ze geen problemen.
Ook wij zijn bij de HA, CB arts, en homeopathisch arts geweest en ook heeft ze sinds 10 dagen d'r amandeltjes eruit.
Het verschil is wel, dat mijn dochter erg slecht slaapt en ik de problemen van overdag, gedeeltelijk aan haar slechte slapen wegschrijf. Neemt niet weg dat het er niet makkelijker van wordt, slecht slapen en een slecht gehumeerd meisjes...pfffff.
Hier is het de ene dag wel erger dan de andere, en we proberen heel consequent en "streng"te zijn....
Heb dus geen oplossing voor je, maar snap wel hoe je je voelt.
Sterkte
Ik herken er wel wat in...
Heb een dochter van bijna anderhalf. Eerste 6 maand huilbaby, nu drein/jammerdreumes... Ze gaat ook naar de creche, en ook daar ondervinden ze geen problemen.
Ook wij zijn bij de HA, CB arts, en homeopathisch arts geweest en ook heeft ze sinds 10 dagen d'r amandeltjes eruit.
Het verschil is wel, dat mijn dochter erg slecht slaapt en ik de problemen van overdag, gedeeltelijk aan haar slechte slapen wegschrijf. Neemt niet weg dat het er niet makkelijker van wordt, slecht slapen en een slecht gehumeerd meisjes...pfffff.
Hier is het de ene dag wel erger dan de andere, en we proberen heel consequent en "streng"te zijn....
Heb dus geen oplossing voor je, maar snap wel hoe je je voelt.
Sterkte
zondag 17 februari 2008 om 12:19
Hey,
Ik ondersteun alles wat hiervoor is geschreven, laat haar gedrag/psyche eens onderzoeken.
Het verschil met de creche; ligt het misschien aan de structuur en voorspelbaarheid. Of op de manier WAAROP ze die aanbieden.
Kijk eens op frokkieenlola punt nl daar kun je dagritme kaartjes downloaden. Als je denk dat het aan structuur zou kunnen liggen helpen die misschien wel??
Verder veel succes, hier is meis het eerste jaar ook zou ontevreden geweest, gelukkig ging het hier over toen ze wat meer motorisch ontwikkeld was, en eindelijk kon doen wat ze al in haar hoofdje wilde.
Ik ondersteun alles wat hiervoor is geschreven, laat haar gedrag/psyche eens onderzoeken.
Het verschil met de creche; ligt het misschien aan de structuur en voorspelbaarheid. Of op de manier WAAROP ze die aanbieden.
Kijk eens op frokkieenlola punt nl daar kun je dagritme kaartjes downloaden. Als je denk dat het aan structuur zou kunnen liggen helpen die misschien wel??
Verder veel succes, hier is meis het eerste jaar ook zou ontevreden geweest, gelukkig ging het hier over toen ze wat meer motorisch ontwikkeld was, en eindelijk kon doen wat ze al in haar hoofdje wilde.
zondag 17 februari 2008 om 12:59
Ik sluit me aan bij bovenstaande tips.
Ik heb moeite met de titel van dit topic. Tweede kind 'valt tegen', alsof het om een paar schoenen gaat. Ik vind het onnodig provocerend, omdat het lijkt alsof het per definitie vanuit het kind komt en niet de situatie waarin zij zit. Vooral als blijkt dat de situatie wel degelijk uitmaakt (bijv. de creche). Daarbij trekt je een vergelijking met het eerste kind, maar daar gaat het hier niet om. Het had toch ook iets neutraals kunnen zijn als "Tips gevraagd voor gedrag dochter"?
In ieder geval wens ik je sterkte met de situatie. Goed dat jullie om je heen kijken naar oplossingen op verschillende gebieden en het lijkt me zinvol om de videotraining te volgen.
Ik heb moeite met de titel van dit topic. Tweede kind 'valt tegen', alsof het om een paar schoenen gaat. Ik vind het onnodig provocerend, omdat het lijkt alsof het per definitie vanuit het kind komt en niet de situatie waarin zij zit. Vooral als blijkt dat de situatie wel degelijk uitmaakt (bijv. de creche). Daarbij trekt je een vergelijking met het eerste kind, maar daar gaat het hier niet om. Het had toch ook iets neutraals kunnen zijn als "Tips gevraagd voor gedrag dochter"?
In ieder geval wens ik je sterkte met de situatie. Goed dat jullie om je heen kijken naar oplossingen op verschillende gebieden en het lijkt me zinvol om de videotraining te volgen.
zondag 17 februari 2008 om 19:22
Allereerst wil ik je mijn steun betuigen want ik vind het hartstikke rot voor je dat je je zo voelt!! Knap dat je het hier hebt geschreven hoor!
Zou het zo kunnen zijn dat ze zich verveeld? Op het kdv gebeurd veel om haar heen en is ze wellicht afgeleid?
Misschien heb je het al eens geprobeerd maar ik wil je de volgende tip geven:
Ga elke dag 2 x 15 minuten alleen met haar spelen, laat haar bepalen wat jullie doen (binnen natuurlijk grenzen die veiligheid waarborgen etc) Probeer haar uit te dagen om haar grenzen te verleggen en probeer om haar negatieve gedrag (als ze dat heeft) in dat kwartier te negeren en het om te zetten naar positief gedrag.
Daarnaast wil het nog wel eens helpen om 'altijd in de buurt te zijn' Ik bedoel daarmee dat kinderen het vaak fijn vinden wanneer je vlak bij ze bent. Als je aan het koken bent (of je man natuurlijk) zet haar dan vlak bij je neer te spelen. Of laat haar meehelpen.
Als ik de krant lees ga ik bijvoorbeeld bewust vlak bij de kinderen (1 en 3 jaar) zitten lezen. Dan hebben ze minder de neiging om me steeds wat te vragen. Het gevoel is dat ik bereikbaar voor ze ben.
Als we een eind gaan rijden gaat 1 van ons achterin zitten, tussen de kinderen. Daardoor zijn de ritten een stuk rustiger geworden etc..
Heel veel sterkte!!
Zou het zo kunnen zijn dat ze zich verveeld? Op het kdv gebeurd veel om haar heen en is ze wellicht afgeleid?
Misschien heb je het al eens geprobeerd maar ik wil je de volgende tip geven:
Ga elke dag 2 x 15 minuten alleen met haar spelen, laat haar bepalen wat jullie doen (binnen natuurlijk grenzen die veiligheid waarborgen etc) Probeer haar uit te dagen om haar grenzen te verleggen en probeer om haar negatieve gedrag (als ze dat heeft) in dat kwartier te negeren en het om te zetten naar positief gedrag.
Daarnaast wil het nog wel eens helpen om 'altijd in de buurt te zijn' Ik bedoel daarmee dat kinderen het vaak fijn vinden wanneer je vlak bij ze bent. Als je aan het koken bent (of je man natuurlijk) zet haar dan vlak bij je neer te spelen. Of laat haar meehelpen.
Als ik de krant lees ga ik bijvoorbeeld bewust vlak bij de kinderen (1 en 3 jaar) zitten lezen. Dan hebben ze minder de neiging om me steeds wat te vragen. Het gevoel is dat ik bereikbaar voor ze ben.
Als we een eind gaan rijden gaat 1 van ons achterin zitten, tussen de kinderen. Daardoor zijn de ritten een stuk rustiger geworden etc..
Heel veel sterkte!!
zondag 17 februari 2008 om 19:28
maandag 18 februari 2008 om 13:40
Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel dapper van je vindt dat je dit hier opschrijft. Het "uitspreken" is vaak al de helft van de oplossing.
Je bent zelf al met VHT in aanraking gekomen, duurt het nog lang voor dat kan beginnen? Het lijkt me in ieder geval een begin.
Ik lees hier al een paar keer wat "diagnoses" die mensen menen te moeten stellen adhv je verhaal. Laat je daar niet teveel door leiden want je kán geen diagnose stellen op afstand en al helemaal niet bij een 2-jarige. Natuurlijk is het vervelend en misschien wat afwijkend gedrag maar om dan maar meteen met termen als autisme of ppd-nos te smijten vind ik onnodig, gevaarlijk en stigmatiserend.
Als je werkelijk het gevoel hebt dat er iets in haar psyche niet goed is, vraag dan een verwijzing naar een orthopedagoog of kinderpsycholoog.
En het is al een paar keer geopperd maar ga eens goed in gesprek met het KDV. Vraag tot in detail hun manier van aanpak en wat ze signaleren bij je dochter. Misschien is het mogelijk dat ze een extra dag naar het KDV gaat om jou te ontlasten want als je zenuwen constant gespannen staan, is het nog moeilijker om "normaal" te blijven reageren.
Je bent zelf al met VHT in aanraking gekomen, duurt het nog lang voor dat kan beginnen? Het lijkt me in ieder geval een begin.
Ik lees hier al een paar keer wat "diagnoses" die mensen menen te moeten stellen adhv je verhaal. Laat je daar niet teveel door leiden want je kán geen diagnose stellen op afstand en al helemaal niet bij een 2-jarige. Natuurlijk is het vervelend en misschien wat afwijkend gedrag maar om dan maar meteen met termen als autisme of ppd-nos te smijten vind ik onnodig, gevaarlijk en stigmatiserend.
Als je werkelijk het gevoel hebt dat er iets in haar psyche niet goed is, vraag dan een verwijzing naar een orthopedagoog of kinderpsycholoog.
En het is al een paar keer geopperd maar ga eens goed in gesprek met het KDV. Vraag tot in detail hun manier van aanpak en wat ze signaleren bij je dochter. Misschien is het mogelijk dat ze een extra dag naar het KDV gaat om jou te ontlasten want als je zenuwen constant gespannen staan, is het nog moeilijker om "normaal" te blijven reageren.
maandag 18 februari 2008 om 13:58
Knap hoor. Niet alleen dat je het opschrijft, maar dat je het geduld nog steeds hebt. Ik was denk ik allang ontploft.
Wat heel belangrijk is, en bijna niemand weet, is dat kinderen (dieren trouwens ook) haarfijn weten wat jij denkt en voelt. Jij staat 's ochtends op en denkt, daar gaan we weer. En weet je, daar ga je weer. Ik zou het niet kunnen, dat geef ik eerlijk toe, maar misschien kun jij het wel. Probeer eens of je haar een paar dagen ergens kunt onderbrengen en ga er van uit dat je daarna een lief kind terug krijgt.
Daarmee wil ik nou niet zeggen dat je daarna een ander kind hebt. Als ze werkelijk een vorm van autisme heeft houdt het op, dan is dat gewoon haar wezen. Maar proberen kan geen kwaad. En een dag of 2 afstand nemen ook niet. Is voor je oudste ook wel even prettig. Eens even lekker met mama alleen shoppen ofzo. Stel haar eventueel in het vooruitzicht dat zij daarna ook eens alleen mag logeren, waardoor de jongste ook haar mama eens voor zich alleen heeft.
Maar ik ben ervan overtuigd dat zij wel degelijk aanvoelt dat jij haar 'niet moet' (even cru uitgedrukt, maar ik weet even geen andere term), en dat daar een deel van de problemen vandaan komen.
Wat heel belangrijk is, en bijna niemand weet, is dat kinderen (dieren trouwens ook) haarfijn weten wat jij denkt en voelt. Jij staat 's ochtends op en denkt, daar gaan we weer. En weet je, daar ga je weer. Ik zou het niet kunnen, dat geef ik eerlijk toe, maar misschien kun jij het wel. Probeer eens of je haar een paar dagen ergens kunt onderbrengen en ga er van uit dat je daarna een lief kind terug krijgt.
Daarmee wil ik nou niet zeggen dat je daarna een ander kind hebt. Als ze werkelijk een vorm van autisme heeft houdt het op, dan is dat gewoon haar wezen. Maar proberen kan geen kwaad. En een dag of 2 afstand nemen ook niet. Is voor je oudste ook wel even prettig. Eens even lekker met mama alleen shoppen ofzo. Stel haar eventueel in het vooruitzicht dat zij daarna ook eens alleen mag logeren, waardoor de jongste ook haar mama eens voor zich alleen heeft.
Maar ik ben ervan overtuigd dat zij wel degelijk aanvoelt dat jij haar 'niet moet' (even cru uitgedrukt, maar ik weet even geen andere term), en dat daar een deel van de problemen vandaan komen.
